ขอโทษได้ไหม ถ้าไม่สายไป

ลำดับตอนที่ #3 : กะเทย...กับ...จดหมาย

3

ฟืดๆ ขัดๆ ถูๆ เป็นงานอดิเรกหลังเลิกเรียนของฉันไปแล้วล่ะ การขัดห้องน้ำเนี่ย

วันนี่ไม่รู้น้ำกับหวานใจไปไหน ทำไมไม่มาซักทีนะ><

โรงเรียนเงียบมากค๊า น่ากลัวสุดๆ

ระหว่างที่ฉันกำลังขัดโถส้วมอยู่นั่นเอง ก็ปรากฏร่างบาง2ร่างเดินตรงเข้ามาทางห้องน้ำหญิง ความจริงมันเหมือนธรรมดา ไม่มีอาไรแปลกน่าตื่นเต้นมั้ยล่ะ แต่อันนี้มันไม่ธรรมดา มัน...มัน...มันเป็น...ผู้ชาย! O.O

เดินแอ่น แด๊ด แด๊ เลย กระเท๊ย กระเทย! เห็นแล้วอายแทน ฉันเลยเอื้อมมือไปดึงประตูห้องที่ฉันขัดส้วมอยู่ให้ปิดลง ไม่อยากรู้เห็นอันใดทั้งนั้น ถึงจะเป็นกระเทยแต่ยังไงพวกแกก็คือผู้ชายนะเฟ้ย หลักฐานมันยังอยู่ นอกจากว่าจะไปทำศัลยกรรม ผ่าตัดมาแล้ว = =~

น้ำกับหหวานใจไปไหนกันเนี่ย...ไม่มาซะที ฉันไม่อยากถูกฆ่าหมกห้องน้ำเพราะพวกกะเทยที่อิจฉาความเป็นผู้หญิงของฉันหรอกนะ

"นี่ตัวเอง...หน้าเค้าไม่เด้งเหมือนของตัวเองเลยอะ..ตัวเองใช้ครีมอะไร บอกเค้าหน่อยดิ๊><"กระเทย 1 พูด

=[]= สะอิดสะเอียนอย่างรุนแรง

"เค้าใช่นี่อ่ะตัวเอง ครีมสะปริ้ง ใช้แล้วเด่งดึ๋งดึ๋งแบบที่ตัวเองเห็นนี่เหละ"กระเทย 2 ตอบ

ToT รับม่ายด้ายย

"อุ๊ย..ตัวเอง น้ำยาทาเล็บสีสวยจัง"กระเทย 1 พูดเสียงแหลมเปี๊ยว

"ก็แบบว่า...จากปารีสน่ะตัวเอง...เออ ว่าแต่เสร็จรึยังเนี่ย เดี๋ยวไปงานพี่ติ๊กสุดหล่อไม่ทั๊น ไม่ทันนะตัวเอง"

"เออจริงด้วย..ดู๊ๆ ดูให้หน่อย..เข้าที่รึยังเนี่ย"

ฉันจินตนาการภาพเอาเองนะว่ามันจะหมุนรอบตัวเอง กระโปรงบานไปคลุมหัวอีกคนเลยแหละ*[]*

"เออๆสวยจะตายอยู่แล้ว...ไปๆกันได้แล้ว"

"โอ๊ยๆๆๆเดี๋ยวๆๆๆ...ลืมฉีดน้ำหอม"

ปึด ปึด

กลิ่นหอมรัญจวนชวนอ้วกแพร่กระจายไปทั่วห้องน้ำ

"เสร็จแล้วๆๆ..ไปกันเถอะ"ว่าแล้วฉันก็ได้ยินสียงฝีเท้าเดินออกไปจากห้องน้ำ

"โฮ้กกกก"ฉันปล่อยเฮือกออกมาเต็มๆหลังจากเจอน้ำหอมชวนอ้วกไป เหม็นชะมัด><

"โย่ว..เจ้าหญิง ขอโทษๆวันนี้มาช้า...แหวะ กลิ่นไรเนี่ยรินตดเหรอ"

-*- เอาเข้าปาย! เอ๊ะ น้ำ ห้องน้ำหญิง หวานใจ  หวานใจ ห้องน้ำหญิง น้ำ  ห้องน้ำหญิง น้ำ หวานใจ...กระเทย!

โฮ๊กก!ถ้าฉันสันนิษฐานไม่ผิดนะ ที่หวานใจเอาแต่พูดว่าเข้าใจๆ...หวานใจต้องคิดว่าน้ำเป็นกะเทยแหง๋มๆ...ซวยแล้ว!!

"ซวยแล้วน้ำ..ถ้ารินเดาไม่ผิดนะ หวานใจต้องคิดว่าน้ำเป็นกะเทยแหงๆเลย!"

"เฮ้ย!"น้ำตกใจสุดๆ"ไม่เอ๊า...โธ่ ทำไมต้องเป็นหวานใจด้วยล่ะ"

"ฮือๆ..เสียใจกับนายจริงๆนะน้ำ"ฉันพูดอย่างจริงใจและตบหลังมันไป 2 ปาบ เป็นการปลอบใจ

"เค้าไม่เอาเค้าไม่ยอมด้วย ม่ายยอมด้วยยย~....ริน ช่วยน้ำด้วยน๊า!!~"น้ำลงไปดิ้นกระแด่วๆกับพื้น กลิ้งซ้ายที ขวาที โฮ๊ก! นายทำแบบนี้แต๋วแตกหมด (<<<เป็นเพียงจินตนาการเปรียบเทียบนะคะ เพราะคนจริงๆคงไม่ไปกลิ้งกับพื้นห้องน้ำ-*-)

"ลุกขึ้นเถอะ ก่อนที่รินจะคิดว่าน้ำเป็นกะเทยไปอีกคนนะ"

เหอะ...ดวงน้ำ กับหวานใจคงจะไม่สมพงกันละมั้ง แค่เริมมาก็แย่แล้ว แต่ไม่เป็นไร มีฉันอยู่ทั้งคน อย่ากลัว อย่ากลัว!

วันรุ่งขึ้น...เมื่อฉันมาถึงโต๊ะเรียนของฉันในตอนเช้า ฉันก็พบบางสิงที่ทำให้ฉันแทบจะร้องออกมาว่า...

อะโอ๊ก มายม มายม โยกเยก ย๊าก กะต๊าก กะต๊าก อึมมะรึกกะฉึกฉัก !! อยากรู้แล้วล่ะสิว่าสิ่งที่ฉันเห็นมันคืออะไร...

ซองจดหมาย...มันเป็นซองจดหมายสีชมพู ไม่ผิดแน่ จดหมายรัก ฮิ้ววววว!! ตั้งแต่เกิดมา15ปี ไม่เคยมีเป็นของตัวเองเลย ตื่นเต้น ชูวัชูวับ โว้ว โวว โวว!

ฉันค่อยๆเปิดซองออกอย่าทะนุถนอม

ถึง รริน (ชื่อฉันแน่แล้ว ไม่ผิดๆ)

สวัสดีครับน้องริน กินข้าวเช้ามารึเปล่า วันนี้ตั้งใจเรียนนะครับ เอาไงดีล่ะ ไม่รู้จะเขียนอะไรดี เอาเป็นว่าถ้าวันนี้น้องรินว่าง มาที่โรงยิมหลังเริกเรียนได้มั้ยครับ พี่มีของจะให้ จะรอนะครับ

จาก ใครบางคน

โอย หัวใจสูบฉีกเลือดไม่ค่อยเป็นปกติเท่าไร จะเป็นใครกันหนอ อยากรู้จัง 'มาที่โรงยิมหลังเริกเรียนได้มั้ยครับ ' ไปโรงยิมเย็นนี้ดีก่า แต่เอ๊ะ มันไม่ค่อยจะปลอดภัยเลยแฮะ ถ้าเกิดโดนจับไป... อ๊า>.< แต่มันก็ค่อนข้างอยากรู้อะนะ...เฮ้ย...ได้แต่ถอนหายใจ ช่างมันก่อนละกันนะ ไว้ว่ากันอีกที

"ริน วันนี้ดูสดชื่นจังนะ ทำยังกะไก้จดหมายรักมาแหะ"น้ำทักฉันขณะที่ฉันกำลังเดินลงจากตึกเรียนเพื่อไปทานอาหารเที่ยง แน่นอนฉันกับน้ำไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน ส่วนหวานใจหายไปไหนไม่รู้ ฉันเลยลงมาก่อน

"โห! เก่งไม่ใช่เล่นเลยนะเนี่ย ถ้านายไปชื้อหวยคงถูกชัวร์อะ แต่ความจริงมันก็ไม่เชิงนะ ก็ครือๆกันแหละ เรียกใช้แทนกันได้" ก็ในจดหมายไม่มีคำว่ารักนี่ จะเรียกว่าจดหมายรักได้ยังไงล่ะ เนอะ^^

"ตลกจังนะ แหม ไม่ต้องมาอำหรอกน่า ม่ายต้องมาอำเค้าเลยนะ ม่ายดี ม่ายดี ทำแบบนี้ไม่ดีน้าค้า~" น้ำพูดพร้มกับชูนิ้วชี้ส่ายไปมา

"ป่าวไม่ได้อำ รินพูดจริงๆนะ ไม่เชื่อดูเลย"

ฉันชูซองสีชมพูให้น้ำดู เขารีบเอื้อมมือมาหยิบ ฮะๆ แต่ไม่ทัน เชอะ ใครจะให้ดูล่ะ ความลับของฉัน ฉันรีบชักซองกลับทันที

"อะๆ ดูแต่ตา มืออย่าต้อง ของจะเสีย" ฉันหัวเราะเอิ๊กอ๊าก พอดีกับที่เรามาถึงโรงอาหาร

น้ำหน้าเจื่อนลงนิดหน่อย

"รินๆ ได้กลิ่นรึเปล่า กลิ่นหอมๆแบบนี้ สเต็ก สเต็กแน่ๆเลย กลิ่นมาจากทางโน๊นอะ ได้กลิ่นป่าว"

กลิ่นสเต็กหรอก ไหนๆ อยากหม่ำสเต็ก

ฟึบ!

ซองสีชมพูถูกคว้าไปจากมือของฉัน อ๊ากกกก! ถูกหลอก แกไม่น่าโง่เลย รินเอ้ย! เพราะความโลภส่วนตัว ไม่น่าเลย

"เอ้ย! น้ำ เอาคืนมานะ"ถึงแม้ฉันจะพยายามไขว่คว้าซองจดหมายคืนจากน้ำสักเพียงไร ก็ไม่สามารถเข้าถึงซองจนหมายได้เลย น้ำตัวสูงกว่าฉันมาก ฉันสูงแค่ปลายคางของน้ำเอง โธ่ไม่น่าโง่เลย อดกินสเต็กด้วยอะ= =

น้ำอ่านจดหมายแล้วหันมามองฉัน ด้วยสายตาคาดโทษ

"รินจะไปรึเปล่า"

"ก็ไม่ค่อยแน่ใจนะ...ไม่รู้สิ คงไป"

"ไม่ได้!" น้ำพูดขึ้นมาในทันทีที่ฉันพูดว่าอาจจะ

"ไม่ได้ได้ไงละ"

"ไม่เอา น้ำไม่ให้ไป*0*"

"เรื่องอะไร#_#"

"ม่ายยอม ม่ายยอม ไม่เอา"น้ำสั่นหัวดุ๊กดิ๊กแบบเด็กๆ ดีนะที่ไม่ค่อยมีคนอยู่ตรงนั้น ไม่งั้นเค้าคงจะคิดว่าน้ำเป็นกะเทยแน่เลย น้ำก็เป็นแบบนี้แหละ อ้อนซะ แต่นี่มันอะไรเนี่ย อยู่ๆจะไม่ให้ไป "ไหนรินบอกว่าจะช่วยน้ำกับหวานใจไง...ไม่ๆๆไม่ให้ไป"

"มันไม่..."

"ไม่รู้แหละ ผิดสัญญา รินทำให้หวานใจคิดว่าน้ำเป็น 'กะเทย'แล้วะไม่ยอมช่วยอ่า...T^T"น้ำทำหน้างอนตุ๊บป่อง

งงค๊า...หนูไม่เข้าใจ มางอนหนูทำไม ไม่เข้าใจจริงๆ

"เดี๋ยวนี้เห็นคนอื่นสำคัญกว่าเพื่อนเหรอ*^*"

"อะ อะ ไม่ไปก็ได้ โธ่" โธ่ต้องแพ้ลูกอ้อน ลูกงอน ของนายคนขี้เหงาทุกทีสิน่า คนขี้เหงาขี้อ้อนงอนเก่งแบบนี้ทุกคนรึเปล่านะ= =ไม่ชอบๆๆเลย มันเป็นจุดอ่อน#0#

"เย้ๆจริงๆนะ...ริน น้ำหิวจัง ไปกินข้าวกันเถอะ^^"

เหอๆ สรุปฉันก็ไม่มีโอกาสได้รู้ว่ารุ่นพี่คนนั้นเป็นใคร เพราะนายน้ำคนเดียว ความจริงฉันกะจะแว๊บไปดูซะหน่อยเหมือนกันแหละ แต่เขาคอยจับตามองและขัดขวางฉันตลอดเวลาเลย แต่เอาเถอะ ยังไงฉันก็ไม่อยากขึ้นชื่อว่าเป็นคนเห็นคนอื่นสำคัญกว่าเพื่อนหรอกนะ ยิ่งเพื่อนคนนี้ด้วยแล้ว ขอไว้สักคนเถอะ- -'ฝากสายลมไปบอกพี่คนนั้นด้วยแล้วกันว่ารินขอโทษ *-*