ขอโทษได้ไหม ถ้าไม่สายไป

ลำดับตอนที่ #2 : นี่รือคือการเริ่มต้น

2

"ริน...น้ำเป็นยังไงบ้าง"หวานใจถามฉันในเช้าวันถัดมา

"ก็ไม่เท่าไหร่หรอก...แค่วันนี้มาโรงเรียนไม่ได้ ลุกไม่ได้เฉย"เหอๆ แกเกือบทำมันไปเกิดใหม่แล้วนะหวานใจ

"จริงเหรอ...ทำไงดีล่ะ...เพราะฉันคนเดียวเลย"หวานใจทำหน้ามุ่ย

อยู่ๆสมองของฉันก็คิดสิ่งหนึ่งขึ้นมาได้ แหม สถานการณ์ช่างเป็นใจเสียจริง

"เอางี้...แกก้ไปเยี่ยมเค้าไง...เอามั้ยๆไปเย็นวันนี้เลย เดี๋ยวฉันพาไป"โฮ๊ะๆๆ ฉลาดเป็นกรดเลยนะฉัน

"จะดีเหรอแก"

"เออ...ดีหน่า...ตกลงนะ…เดี๋ยวขัดส้วมเสร็จแล้วเราไปกัน"

17.50 เป็นเวลาที่ฉันก้าวขาออกจากประตูโรงเรียน เหนื่อยแทบขาดใจ!! เดือนนี้ฉันต้องกล้ามขึ้นแหงๆ

ฉันเสนอความคิดว่าให้หวานใจซื้อดอกไม้ไปฝากน้ำด้วย กร๊ากกกกก! สนุกชะมัดเลยเป็นแม่สื่อนี่ นายเลือกถูกคนแล้วล่ะน้ำ! โฮ๊ะๆๆ

"แก...มันไม่เวอร์ไปเหรอ...แค่ไปเยี่ยมต้องเอาดอกไม้ไปด้วยเนี่ยนะ"หวานถามฉัน พร้อมกับทำหน้าเหยเก

"ไม่หรอกแก...เอาๆไปเถอะหน่า"

บ้านฉันและบ้านน้ำอยู่ติดกัน แถมยังอยู่ใกล้โรงเรียนอีกด้วย เดิน5นาทีก็ถึงแล้ว

"สวัสดีค่ะป้าแป๋ว...นี่หวานใจเพื่อนรินเอง...น้ำอยู่ข้างบนรึเปล่าคะ?"ฉันสวัสดีป้าแป๋วที่เป็นพี่สาวของแม่ของน้ำ(ป้าของน้ำนั่นเอง)ด้วยท่วงท่าอันอ่อนช้อยสวยงามตามมารยาทเด็กไทย แล้วจึงแนะนำหวานให้ป้าแป๋วรู้จัก ฉันเกือบจะบอกไปแล้วว่าเป็นว่าที่ลูกสะใภ้ป้าเอง^^ ก่อนที่จะวิ่งปรู๊ดปร๊าดขึ้นไปข้างบน ตรงมาที่หน้าห้องของน้ำทันที เอาล่ะ ฉันไม่อยากเสียเวลา ตื่นเต้นๆๆ>.<

"หวาน...รออยู่หน้าห้องนะขอไปจัดการอะไรบางอย่างก่อน เดี๋ยวมาๆ"ว่าแล้วฉันก็ผลุบหายเข้าไปในห้องของนายน้ำ แอร์เย็นเจี๊ยบเลยแฮะ บรื๋อออ หนาวว ห้อยนายนี่เป็นระเบียบชะมัดเลยนะ เป็นระเบียบมากกว่าห้องนอนผู้หญิงอย่างฉันซะอีก

ฉันเดินตรงไปที่เตียงที่อยู่กลางห้อง น้ำกำลังหลับปุ๋ยเลยแฮะ ฉันจะปลุกแบบไหนดีนะ อืมม???

ฉันก้มหน้าลงไปมองน้ำใกล้ๆ ฮะๆ อยู่ๆก็เกิดอยากใช้พลังจิตขึ้นมา

โอม............

...........จงตื่น

......ตื่นสิ.......

ตื่นๆๆๆ.......

ไม่ตื่นซะที

..ถ้านายไม่ตื่นนะ!!

……

……

…..

เงียบบ

ไม่มีวี่แวว

ฉันจะนับ1-1ถ้าไม่ตื่นนะ คอยดูเถอะ จะเริ่มแล้วน้า

หนึ่....

"เลิกจ้องได้แล้ว...ดูสิกำลังจะหลับแท้ๆเลย"อยู่ๆน้ำก็ลืมตาขึ้นมา

โฮ๊ก!! ตกกะใจโมะเลย

"เหอๆ โทษจ้า นี่ๆ...รีบๆลุกขึ้นมาแต่งตัวได้แล้ว...รินมีอะไรเซอร์ไพร์แหละ"

"ฮือออ...ไม่เอาๆ เค้าง่วงอะตัวเอง ขออีก5นาที"น้ำทำท่าดื้อดึงเหมือนเด็กๆ แล้วซุกหัวลงไปในซอกหมอน

""อีก 5 นาที นายไม่ต้องได้กันพอดี.... เร็วๆสิ ปล่อยให้แขกรอนานไม่ดีนะ"

"อะไร...แขกที่ไหน ใคร"น้ำพูดเสียงอู้อี้เพราะหน้าเค้าซุกอยู่ใต้หมอน

"ก็หวานใจของนายนั่นแหละ....เร็วเข้า"แค่พูดว่าหวานใจ น้ำก็เด่งขึ้นมาจากเตียงโดยอัตโนมัติ

"โธ่...ก็ไม่บอกแต่แรกนะ"ว่าแล้วไม่รอช้า กระโดดอกจากเตียงไปที่หน้าตู้เสื้อผ้า แล้วก็ตรงดิ่งเข้าห้องน้ำ

"น้ำ...เราขอโทษนะ...เราไม่นึกว่าจะเป็นน้ำงะ แต่น้ำไม่ต้องกลัวนะ...เราจะไม่บอกเรื่องนี้กับใครหรอก...จะเป็นเป็นความลับ ไม่ต้องคิดมากนะ...ยังไงดีล่ะ...คือ....หมายถึงเราเข้าใจ"หวานใจพูดซะยืดยาว พูดอะไรของเขา เข้าใจๆอยู่นั่นแหละ พูดเสร็จหวานก็ส่งช่อดอกไม่ที่ถูกฉันบังคับซื้อไปให้น้ำ

"แค่กๆๆๆ แค๊กๆๆๆ แค่กๆๆ"อยู่ๆน้ำก็เกิดไออย่างบ้าคลั่งขึ้นมา จนทำให้ช่อดอกไม้กระจุยกระจายไปทั่วห้อง

เฮ้ย!!! คนสวยแย่แล้ว! ลืมไปเลย ว่าน้ำแพ้กลิ่นเกสรดอกไม้!! ช๊ากกก อยากจะไปกระเดือกๆอยู่ที่พื้น

ด้วยเหตุนี้ พวกเราจึงตั้งขยับโยกย้ายระหกระเหินออกจากห้องนอนของน้ำลงไปข้างล่างเพื่อให้กลิ่นของเกสรดอกไม่จากเสียก่อน และตอนนี้ หวานก็ขอตัวกลับไปก่อนแล้ว

"กลับแล้วน๊า ริน น้ำ...ขอบคุณมากๆเลย แล้วก็น้ำ ขอโทษอีกครั้งนะ ขอโทษจริงๆ แล้วเรื่องนั้นน้ำก็ไม่ต้องคิดมากนะ...ความลับๆจ้า...ไปล่ะ บ๊ายบาย" หวานใจพูดก่อนที่จะหันหลังเดินจากไป

เธอเป็นอะไรของเธอเนี่ย มาพูดว่า 'ฉันเข้าใจๆ' อยู่นั่นแหละ งงชะมัด

"ริน...หวานใจเค้าเข้าใจอะไรเหรอ น้ำงง"น้ำถามฉันในขณะที่กำลังปิดประตูบ้าน

"นั่นสิ...รินก็งง"

อะไร เข้าใจ ทำไม เห็นน้ำเข้าไปในห้องน้ำแล้วไง มันทำไมเหรอ ก็เข้าไปช่วยฉัน ไม่เห็นจาแปลกเลยนี่หน่า อะไรของเค้านะ...แต่ยังไงก็ช่างเถอะ...

วันนี้แผนเสียหมดเลย เพราะใครกัน ใครใช้ให้แกซื้อดอกไม่นะ ใคร มันน่านัก แต่รู้สึกว่ามันจะเป็นฉันเองอ่า~

แค่ตอนเริ่มต้นก็แย่แล้ว แล้วต่อไปจะเป็นยังไงน้า คิดไม่ออกจริงๆ เหอๆ...ดวงน้ำกับหวานใจคงจะไม่สมพงศ์กันมั้ง ยังไงก็แล้วแต่มีฉันอยู่ทั้งคน ไม่ต้องห่วงจ้า

(มีเธออยู่ยิ่งน่าเป็นห่วงนะ- -)