รักลี้ลับ...ของโลกปีศาจพิลึก

ลำดับตอนที่ #1 : เพื่อนใหม่ พร้อมสายตาที่คุ้นเคย

"อ๊อดดดดดดดดดด"ฉัน ยัยแอและอี๊บ รีบวิ่งขึ้นชั้นเรียน เพราะเสียงบอกเวลาเข้าเรียนเจ้ากรรมดันออกช้าไป10นาที
"ขออนุญาติเข้าห้องค่ะ T T"พวกเราสามคนรีบพูดพร้อมกันด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก  ทำไมน่ะหรอ ก็เพราะอาจารย์นี่ดุโครต ดุยิ่งกว่ายิ่งอาเซเชี่ยนโดนผีเข้าอีก
"เธอสามคนก้มลงมองดูนาฬิกาซิ ว่านี่มันกี่โมงแล้ว"ตายแน่ตู--
"9โมง40นาที"พวกเราตอบอย่างพร้อมเพียงกันจนทำให้เพื่อนๆทั้งห้องมีสีหน้าที่อยากจะหัวเราะต่หัวเราะไม่ได้เพราะกลัวอาจารย์ลองคิดดูเอาเองแล้วกันว่ามันเป็นสีหน้ายังไง
   เอ๊ะ!!คัยอ่ะนั่งอยู่ข้างโต๊ะฉัน ชายคนนั้นจ้องมองฉันแบบแปลกๆ มันช่างเป็นสายตาที่ช่างคุ้นเคยและทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกเฮ้ย!!คิดไรอยู่วะเรา *--*
"อ้อ..มิธิตรา เธอไม่ต้องสงสัยหรอก นั่นสมาชิกใหม่ของห้องเธอ และเธอทั้งสามคนก็ไปนั่งที่ได้แล้ว"
"ค่ะ"ฉัน แอ และอิ๊บก็แยกกันกลับที่นั่งซึ่งก็คือด้านหน้าฉันนั่นเอง
"หวัดดีฉันชื่อไทน์  เธอชื่ออะไรหรอ"นายนักเรียนใหม่หันมายิ้มให้ฉันพร้อมกับแนะนำตัวอย่างน่าเป็นมิตร
"หวัดดีจ๊ะ ฉันชื่อ ลี นะ" ก็ไม่เลวแฮะ นิสัยใช้ได้เลย ฮุๆๆๆ
หลังจากอาจารย์เริ่มสอนไปซักพัก...
"ลี กลางวันนี้เราไปกินข้าวพร้อมพวกเธอได้มั้ย
"เอ่อ...ได้..มั้ง" ฉันพูดแบบไม่เต็มปาก กลัวยัยสองคนนี้จะว่าเอา มันยิ่งไม่เหมือนชาวบ้านอยู่ด้วย
"ตามสบายเลยนะ"แอพูดขึ้นพร้อมยิ้มหวานให้
"ได้ซิ จะได้มีเพื่อนเยอะๆ"คราวนี้แอตอบมาบ้าง
"อ็อดดดดดดดดดดด"หมดคาบสุดท้ายภาคเช้าพอดี
"นี่ๆลีแกจะรีบไปไหนวะ"
"ไปให้พ้นๆห้องเรียนอันน่าเบื่อ"
"อ้าวไทน์เสร็จแล้วหรอ"ยัยแอถามอย่างสงสัย  มันไปรู้จักกันตอนไหนฟะ(ก็ตอนที่แกไม่รู้อ่ะแหละ+555:คนแต่ง)
ณ.โรงอาหาร...
ในที่สุดพวกเราก็มาถึงโรงอาหารโดยที่ยัยแอนำพวกเราไปนั่งที่โต๊ะประจำของกลุ่ม พร้อมกับสายตาอันไม่เป็นมิตรกับไทน์เอาซะเลยของแฟนคลับยัยสองคนนี้
"ฉันว่าพวกนี้มองฉันแปลกๆนะ"ไทน์ถามขึ้น
"แน่วิจ๊ะ ก็พวกฉันออกจะดัง"ใช่ซิแต่ เอ๊ะ!ไทน์ไม่รู้จักแอกับอี๊บหรอ แปลกแฮะ
   จากนั้นพวกเราก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวของตัวเองไป ฉันรู้สึกอึดอัดยังไงบอกไม่ถูกจึงหันไปมองไทน์ เฮ้ย!! อะไรกันนะ เพียงแวบเดียวเท่านั้น แววตาของเขา...
"ลีเป็นไป"ไทน์รีบมาประคองฉันไว้ ฉันรู้สึกว่าตัวฉันลอยขึ้นแล้วฉันก็หลับไป
        '   "ไทนิส เจ้าจงไปเฝ้าลูกลีลิสซ่าของข้า เจ้าต้องดูแลรักษานางยิ่งชีวิต"
"ครับ รับคำสั่งท่านกัสเวรา  ข้าจะปกป้องนางยิ่งชีวิต"
"ดีมากไทนิส เจ้าก็รู้ว่านางเป็นบุตรคนเดียวของข้า ถ้านางเป็นอะไรไป เจ้าก็ต้องแลกกับชีวิตเจ้าเช่นเดียวกัน"  '
  ประโยคพวกนี้มันหมายถึงอะไรกันแน่นะ ฉันรู้สึกถึงความเย็นรอบตัว และมันก็ค่อยไอุ่น เหมือนมีใคนมาจับมือฉันเอาไว้
แล้วทุกอย่างก็มืดไปทั่วฉันไม่รับรู้อะไรอีกเลย  มีเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น
"ลี"ฉันค่อยๆลืมตาและพบกับเจ้าของมือคู่นั้นเขาคือไทน์
"ไทน์ ทำไมเราถึงมาอยู่ที่นี่"
    มันคือสวนหลังโรงเรียน ที่ซึ่งไม่ค่อยมีคนผ่านเข้ามานัก แต่ฉันก็ยังอดที่จะสงสัยไม่ได้ ทำไมนะ ทำไมสายตาคู่นี้ของเขาช่างคุ้นเคยเหลือเกินเหมือนเคยจ้องมองมานานแสนนานแล้วอย่างนั้นแหละ
"คิดอะไรอยู่หรอลี"ไทน์คงเห็นฉันเงียบไปจึงามขึ้นมา
"เราเคยเจอกันมาก่อนรึเปล่าไทน์  ที่ไหนซักแห่ง"คำพูดของฉันทำให้ไทน์ตกใจเล็กน้อยรวมทั้งตัวฉันด้วย ฉันพูดมันออกไปได้ยังไง
ไทน์หลบสายตาฉันทำไมกันนะ
"ฉันพึ่งย้ายมาจากแคนนาดา เทอคงไม่เคยเห็นหน้าฉันหรอก ใช่มั้ย" โอโห้ แคนนาดา ฉันอยู่ไทยมาแต่กำเนิด แม้แต่ลาว พม่า กัมพูชา ฉันยังไม่เคยไปเลย คนเขียนคงไปบ่อยล่ะซิ โดยเฉพาะที่ลาวอ่ะ ได้ข่าวว่ามีรสนิยมอย่างนั้น
(จบเรื่องนี้ฉันจะฆ่าแกยัยลี ส่วนไทน์สุดหล่อต้องตกเป็นของฉัน โฮะๆๆๆ:คนแต่ง)
"อ่อ0-0ช่างเถอะ แล้วตกลงฉันเป็นอะไรไปหรอ"
"เทอเป็นลมไปน่ะ "ฉันว่านายไทน์ดูแปลกๆไปนะ ตั้งแต่ที่ฉันตื่นขึ้นมา เอ๊ะ! หรือว่าเราจะคิดไปเอง
"ฉันว่าเรากลับห้องเรียนกันเถอะ"เขาไม่พูดอะไรเพียงแต่ยืนมือมาให้ฉันจับ โอเค จับก็ได้วะ
   แล้วเราสองคนก็กลับห้องเรียนมาตอนที่อาจารย์สอนคาบสุดท้ายเสร็จพอดี
"ยัยลี แกไปไหนมา รู้มั้ยว่าพวกเราเป็นห่วงแทบแย่"ยัยแอเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับสายตาที่เป็นห่วง
"เอ่อ ก็"
"ฉันพาลีไปกินยามาน่ะ"ไทน์ยิ้มพร้อมคำโกหกแบบหน้าตาย
"อ่อ..ไงก็ขอบใจนายมากนะ ที่ดูแลเพื่อนฉันให้"
"....."ไทน์ไม่พูดอะไรเพียงแต่พยักหน้ารับ