รักซับซ้อน ซ่อนหัวใจ (fic. SNSD&SHINEE)

“รุ่นพี่อนยู…ยุน…ชอบรุ่นพี่ค่ะ”  ยุนอา

“พี่รักเธอ…เหมือนน้องสาวแท้ๆของพี่”  อนยู

“พี่อนยูต้องชอบฉันมากกว่าเธอ  ในเมื่อฉันรู้จักพี่อนยูก่อน”  เจสสิก้า

(ยุนอา : talk)

โรงเรียน….

“กรี๊ดดดดดด..” เสียงกรี๊ดดังกระหึ่มจนหูของฉันแทบจะแตก  ฉันที่นั่งอยู่ที่โต๊ะไม้หินอ่อนข้างสนามฟุตบอลเอามือปิดหูแทบไม่ทัน

            ฉันเป็นเด็กใหม่  มาเรียนที่นี่เป็นวันแรก  ไม่รู้จักใครเลยเพื่อนสักคนก็ยังไม่มี  พ่อของฉันเป็นเจ้าของธุรกิจรถยนต์หรูที่ใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่ง  ย้ายมาเปิดสาขาที่ 9 ที่เกาหลี  ฉันจึงต้องย้ายมาเรียนชั้น ม.4 ที่นี่

กรี๊งงงงง! กรี๊งงงงง!  (เสียงกริ่งที่บอกเวลาเข้าเรียนดังขึ้น)

“วันนี้เรามีเพื่อน  เพิ่งย้ายมาใหม่  ยุนอาออกมาหน้าชั้นเรียน  แนะนำตัวให้เพื่อนๆรู้จักหน่อยจ่ะ”

ครูประจำชั้นเรียนใหม่ของฉันเรียกให้ฉันออกไปหน้าห้อง

“สวัสดีทุกคน  เราชื่อ อิม ยุนอา เรียกเราว่า ยุน ก็พอ เรามาจากฝรั่งเศส  แม่เราเป็นคนเกาหลี  พ่อเราเป็นคนฝรั่งเศส  ฝากเพื่อนๆช่วยแนะนำเราด้วยนะ J ”

“ยุน  เธอนั่งคนเดียว  มานั่งกับฉันก็ได้นะ”

“จ่ะ”

“เราชื่อ แทยอน เรียกเราว่า แท เฉยๆก็ได้”

“นี่แทมิน  นี่ซอฮยอน  แล้วนี่ก็ชางมิน  ต่อไปนี้เธอคือสมาชิกในกลุ่มของเรานะยุน” แทแนะนำเพื่อนๆให้ฉันรู้จัก  พวกเขายิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร  ก่อนที่ฉันจะยิ้มตอบ

กรี๊งงงงง!  กรี๊งงงงง!  (เสียงกริ่งพักกลางวัน)

“ยุน  ไปกินข้าวกัน” ซอฮยอนและเพื่อนใหม่ของฉันชวนไปกินข้าว

“ไปสิ J ”

โรงอาหาร

“เฮ้ยยยย  แกนั่น…” แทสะกิดซออย่างแรง

“ใครหรอแท” ฉันถามแทด้วยความที่ งง ว่าจะตกใจอะไรขนาดนั้น

“พี่อนยู  พี่คีย์  แล้วก็พี่มินโฮ”  เป็นรุ่นพี่ ม.5 ที่ HOT ที่สุดของโรงเรียน

แทพูดจบ  ฉันจึงหันไปดู ตอนนั้นที่เห็นรุ่นพี่อนยูครั้งแรก  ฉันก็รู้สึกได้เลยว่าเขาคือชายในฝันของฉัน  (คนอะไรหล่อเกิ๊นน) >///<

“เป็นยังไงบ้างล่ะ  ได้ข่าวว่ามีเด็กใหม่เข้ามาอยู่ในกลุ่มพวกเธอหรอ” อยู่ๆเสียงผู้หญิงคนนึงก็ดังขึ้นมา

“เจสสิก้า”

“เธอมีอะไรหรอ” แทถามเจสสิก้าที่เดินเข้ามากับทิฟฟานี่

“ไม่มีอะไรหรอก  ฉันก็แค่อยากมาดูหน้าเพื่อนใหม่ของพวกเธอ นี่น่ะหรอ…” เจสพูดพรางกวาดสายตามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า

“หน้าตาเห่ยๆ เหมือนกันทั้งกลุ่ม  ก็อย่างว่าแหละนะ จะให้เธอมาคบกับคนที่มีหน้าตาเป็นพรสวรรค์มาตั้งแต่เกิดอย่างฉันกับทิฟได้ยังไง มันคนละระดับกัน” เจสพูดพรางยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

“ไปกันเถอะเจส  อย่าไปเสียเวลาพูกับคนพวกนี้เลย เปลืองน้ำลายเปล่าๆ”

“ใช่ ไปกันเถอะทิฟ”

เมื่อพูดจบยัยสองคนนั้นก็เดินเฉิดหน้าใส่พวกเราไป  นี่คิดว่าตัวสวยขนาดไหนกัน ถึงมาดูถูกคนอื่นเขาได้ 

“อย่าไปสนใจเจสกับทิฟเลย  เปลืองสมองน่ะ”  แทมินบอกฉันด้วยความเป็นห่วง

“อืม  ฉันไม่สนใจคนพวกนี้หรอก”

            เมื่อพวกเรากินข้าวเสร็จเพื่อนๆก็พาฉันไปนั่งดูรุ่นพี่เตะบอลที่ข้างสนามบอล  เป็นเวลาที่สาวๆเกือบทั้งโรงเรียนมารวมตัวกันก็ว่าได้  กรี๊ดดดดดด! พี่อนยู  กรี๊ดดดดดด! พี่คีย์  กรี๊ดดดดด!

พี่มินโฮ  กรี๊ดดดดดดดด! 

“อ้า! ทำไมต้องกรี๊ดกันขนาดนี้เนี่ย  โรงเรียนจะแตก”

“ทำใจให้ชินแก มันเป็นเรื่องปกติไปแล้ว” เสียงกรี๊ดดังมากอย่างกะอยู่ในคอนเสิร์ตจนฉันกับแทต้องตะโกนคุยกัน

“อ๊าาาา!” ตุบบบ!!!

“โอ๊ยยยย  หัวฉัน” ลูกบอลวิ่งตรงมาที่ฉันด้วยความเร็วสูง แล้วกระแทกอย่างแรงเข้าที่หัวของฉัน  ตอนนี้ฉันเห็นดาวเต็มไปหมด  มึนอ่ะ

“แก.. ยุน.. เป็นไงบ้างแก  เจ็บไหม” ซอกับชางมินเข้ามาประคองฉันให้ลุกขึ้นนั่ง

“น้อง  เป็นอะไรมากไหมครับ  เจ็บตรงไหน  พี่พาไปห้องพยาบาลไหม” ฉันลืมตาขึ้นเห็นเพียงแสงที่สว่างจ้าก่อนที่ฉันจะเห็นว่าผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าฉันคือรุ่นพี่อนยู

“พี่ขอโทษนะ  ไปห้องพยาบาลไหม”

“เอ่อ…มะ.. ไม่เป็นไรค่ะ  ยุนไม่ได้เป็นอะไรมาก”

“ไม่เป็นไรพี่อนยูเดี๋ยวพวกเราพาเพื่อนไปห้องพยาบาลเอง” แทมินบอกรุ่นพี่อนยู ขณะที่ชางมินกับซอประคองฉันขึ้นเพื่อเดินไปที่ห้องพยาบาล

“อืม  โอเค! พี่ฝากด้วยนะแทมิน”

“ครับ”

เพื่อนๆก็พาฉันไปที่ห้องพยาบาล  ครูที่ประจำอยู่ที่ห้องพยาบาลก็ทำการประคบหัวให้ฉัน แล้วให้ยาแก้ปวดและยาแก้อักเสบมาให้  แล้วเราก็ไปเรียนในช่วงบ่ายตามปกติจนเลิกเรียน...

“เลิกเรียนแล้ว  แกกลับบ้านยังไงอะยุน” แทถามฉันด้วยความเป็นห่วง

“ให้พวกเราไปส่งดีกว่านะ  จะได้รู้จักบ้านยุนด้วย”  ซอเสนอขึ้น 

“อืม  ไปสิ”

“ไหวไหมเดี๋ยวฉันช่วย” ชางมินถามขึ้น และเข้ามาประคองฉัน

“ไหว  ฉันโอเคขึ้นแล้ว”

บ้านยุนอา

“โห! นี่บ้านเธอหรอ  ใหญ่ไปนะ” ชางมินถามด้วยความตกใจ

“ใช่  บ้านฉันเอง  เข้ามาก่อนสิ”

“พ่อ  แม่แกทำงานอะไรอะยุน”

“พ่อฉันเป็นเจ้าของธุรกิจรถยนต์น่ะ  ส่วนแม่ฉัน…. ท่านเสียไปได้ 2 ปี แล้ว”

“ฉันขอโทษนะแก  ที่ถามอะไรไม่คิด” แทบอกกับฉัน  น้ำเสียงของเธอดูเหมือนรู้สึกผิดมากที่ถามถึงแม่ของฉัน 

“แล้วนี่พ่อเธอไปไหนล่ะ” แทมินถามฉันเพราะเห็นว่าบ้านเงียบมาก

“พ่อฉันไปทำงานน่ะ  ฉันไม่ค่อยได้เจอพ่อหรอก  ฉันได้เจอพ่อแค่ตอนเช้า  แค่ช่วงเวลาสั้นๆตอนที่เรากินข้าวด้วยกันเท่านั้นเอง”

“เอ่อออ.. เอางี๊ไหมเดี๋ยวเลิกเรียนทุกวันฉันจะมาอยู่เป็นเพื่อนแกเอง  จะได้ทำการบ้านด้วยกันด้วยนะ” แทเสนอความคิดขึ้นมา  เธอคงอยากจะช่วยให้ฉันหายเหงามากขึ้น

“แล้วแต่พวกเธอล่ะกัน แต่ยังไงก็ขอบใจมากนะทุกคน J ”

“งั้นวันนี้พวกเรากลับก่อนนะ”

“อืม บายจ่ะ”

เช้าวันพฤหัส

            หลังจากที่ฉันทานข้าวกับพ่อเสร็จ  พ่อก็ให้คนขับรถไปส่งฉันที่โรงเรียนตามปกติ  เมื่อไปถึงหน้าโรงเรียน  ฉันก็เห็นว่าเพื่อนๆของฉันยืนรออยู่หน้าโรงเรียนกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา 

“ไป  เข้าโรงเรียนกัน J ”  ฉันกับเพื่อนเดินเข้ามาในโรงเรียนตามปกติ

“ยุน.. ” เสียงชายคนนึงดังมาจากด้านหลังของพวกเรา

“รุ่นพี่อนยู” เขาเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน

“เมื่อวาน  พี่ขอโทษนะ  นี่พี่ทำซุปมาฝาก” ฉันสัมผัสได้ถึงความจริงใจของเขา  เมื่อเขาพูจบก็ยื่นกระติกน้ำซุปให้ฉัน

“ขอบคุณค่ะ  พี่รู้จักชื่อยุนด้วยหรอคะ”

“พี่ได้ยินเธอพูดเมื่อวานน่ะ”

“พี่ขอโทษอีกทีนะ  เดี๋ยวพี่ไปเรียนก่อน ไว้เจอกันตอนเที่ยงนะ” เมื่อเขาพูดจบก็เดินไปทันที  ฉันยังไม่ทันพูดอะไรเลย

            แล้วเราก็เข้าเรียนตามปกติ (เอาจริงๆ อยากให้พักเที่ยงเร็วๆจัง)

กรี๊งงงงง! กรี๊งงงงง! (เสียงกริ่งพักกลางวัน)

โรงอาหาร

“แกชะเง้อหาใครน่ะยุน  อย่าบอกนะว่าแกมองหารุ่นพี่อนยูอะ”

“นั่นแน่” ทุกคนพร้อมใจกันแซวฉัน

“บ้า ป่าวซะหน่อย  กินข้าวได้แล้ว” ฉันโวยขึ้นก่อนที่จะทำหน้ามุ่ยใส่ทุกคน

“ไงหนุ่มๆสาวๆ  พวกพี่ขอนั่งกินข้าวด้วยสัก 3 คนได้ไหม” รุ่นพี่คีย์ทักทายพวกเรา  ก่อนที่จะวางจานและนั่งลงข้างๆแทยอน  ส่วนรุ่นพี่อนยูก็ขอนั่งข้างฉันตามด้วยรุ่นพี่มินโฮ

“รุ่นพี่”

“เหมือนฝันเลยค่ะ” ซอฮยอนเพ้อ เพราะไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้มีวันนี้  วันที่ได้นั่งทานข้าวกับรุ่นพี่ทั้งสามคน

“พี่ๆครับ หวังว่าหลังจากวันนี้ เพื่อนของผมคงจะไม่เจอสาวๆทั้งโรงเรียนรุมทำร้ายหรอกนะครับ” แทมินพูดขึ้นเพราะเป็นห่วงฉัน  แทยอน  และซอฮยอน

“พวกเราไม่ยอมให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นแน่ๆ” รุ่นพี่มินโฮเปรยออกแนวรับปากว่าจะไม่ให้มันเกิดขึ้น

“ก็ดี  ที่พี่พูดแบบนี้”

“ยุน.. แกเป็นไรเนี่ย  นั่งเงียบไม่พูดไม่จา” แทถามฉัน

“เปล่านิ  ก็ไม่มีอะไรรีบกินเถอะน่ะ” ฉันตอบไปเรื่อยเพื่อกลบเกลื่อน

“เออ… วันเสาร์นี้พวกเธอว่างกันรึเปล่า” รุ่นพี่อนยูถามพวกเราทุกคน

“ว่างค่ะ/ครับ  มีอะไรหรอคะรุ่นพี่”

“คือพวกเราจะไปทะเล  ไปด้วยกันนะ”

“ฉันกับซอไปได้ค่ะ” แทบอกกับรุ่นพี่อนยู

“เราสองคนก็ไปได้  ไม่มีปัญหา” ทุกคนตอบตกลงกันหมด  เหลือเพียงแต่ฉัน

“แล้วเธอล่ะ  ยุน” รุ่นพี่อนยูหันมาถามพร้อมกับสบตาฉัน

“คือยุน..น.. ต้องกลับไปถามพ่อก่อนนะคะ”

“อืม  งั้นพรุ่งนี้เจอกัน  แล้วพี่จะมาเอาคำตอบนะ ยุน” รุ่นพี่อนยูบอกกับฉันก่อนที่จะเดินจากไป

เช้าวันศุกร์

ต๊อกๆๆๆๆๆๆ!  “แห่กๆๆๆๆ เฮอ! เหนื่อยมากเลย”

“ยุน  ทำไมวันนี้มาช้าจัง”

“รถเสียกลางทางน่ะ  ฉันเลยต้องวิ่งมา  ขอโทษนะที่ทำให้ทุกคนรอนาน”

“ไม่เป็นไรหรอก  รีบไปเรียนกันเถอะ  สายแล้ว” แทมินเร่งให้พวกเรารีบไปเรียน

ขณะที่พวกเราทั้ง 5 คนกำลังเดินขึ้นบันไดเพื่อไปเรียน พวกเราก็ได้ยินเสียงผู้ชายกับผู้หญิงคุยกัน

“พี่อนยูจะไปทะเล  ไม่คิดจะชวนเจสกับทิฟเลยหรอคะ”

“พอดีพี่ลืมน่ะ  แต่ถ้าเธอสองคนอยากไป  ก็ไปด้วยกันก็ได้นะ”

“ค่ะ  เจสถือว่าพี่ชวนแล้วนะคะ”

“งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะคะ  พี่อนยู J ”

หลังจากที่รุ่นพี่อนยูคุยกับเจสสิก้าจบ  ก็เดินลงบันไดมาเจอพวกเราเขาจึงเดินเข้ามาหาฉัน

“กำลังจะไปเรียนกันหรอ” รุ่นพี่อนยูเอ่ยถามพวกเรา

“ใช่ค่ะ  พวกเรากำลังจะไปเรียน” ซอตอบ

“ว่าไงยุน  พี่มาเอาคำตอบ”

“ยุน… ไปก็ได้ค่ะ” จากคำตอบของฉันก็ทำให้รุ่นพี่อนยูยิ้มขึ้นมาอย่างดีใจ

“งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ  เดี๋ยวพี่ไปรับที่บ้านแทมินตอน 07:30 น.  โอเคไหม”

“ค่ะ/ครับ”

เช้าวันเสาร์