คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : :: Pretend Love ฉายาใหม่ ลวนลาม [2] ::
2.
“เล่ามาสิว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ที่ส่งข้อความมาบอกพี่ว่าเกิดอุบัติเหตุ” อิมแจบอมถามขึ้นหลังจากสมาชิกทุกคนมาพร้อมหน้ากันที่โต๊ะกินข้าว
“ผมไม่ได้ตั้งใจครับ ผมจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง!” คนที่เด็กสุดที่สุดในทีมโพล่งออกมาเสียงดัง
“พี่แจบอมเขาหมายความว่าเกิดอุบัติเหตุได้ยังไง แล้วบาดเจ็บตรงไหนกันหรือเปล่าต่างหากล่ะ ยูคยอมนี่พูดอย่างกับไปทำใครเขาท้อง” จูเนียร์ยิ้มขำแล้วช่วยอธิบายให้น้องเล็กแต่ตัวไม่เล็กฟัง
แต่แบมแบมก็ไม่ได้ท้องนี่นะ
“ก็.. คือ.. ผมออกจากบริษัทช้ากว่าแบม นิดนึง.. แล้ว.. อยากให้แบมรอ แต่ก็ไถสเก็ตไป ตู้ม! ล้มเลย..” พูดจบก็ก้มหน้าลงต่ำ
“เกือบจะรู้เรื่องเลยทีเดียว แบมแบมเจ็บมากมั้ย” มาร์คส่ายหน้าแล้วหันไปถามคนตัวเล็ก
“..........” คนน่ารักส่ายหน้า หันไปยิ้มให้พี่ใหญ่คนจีน
“อาบอกว่าความจำเสื่อมระยะสั้นครับ สองสามอาทิตย์ก็หน้าจะดีขึ้น แบมจำได้ทุกคนเลย แต่แบมจำผมไม่ได้..” หลุบตาลงต่ำ ก้มหน้าลงอย่างน่าสงสาร
“โอ๋ๆ ไม่ต้องร้องไห้นะมักเน่ พี่โอ๋นายเอง”
อดีตหนุ่มนักกีฬาฟันดาบอย่างแจ็คสันเดินไปลูบหัวน้องคนเล็กที่นั่งหงอยอยู่หัวโต๊ะ
“พี่ว่าแปลกนะ ที่จำนายไม่ได้คนเดียว” มาร์คพูดขึ้นเบาๆ แต่สายตากลับมองไปที่แบมแบมที่นั่งฝั่งตรงข้าม ไม่มีใครเห็นว่าคนตัวเล็กที่สุดของทีมแอบขยิบตาให้มาร์คอย่างรู้กัน
แสบจริงๆนะแบมแบม
“งั้นผมอาสาดูแลแบมแบมช่วงนี้เองนะ พวกพี่ไม่ต้องห่วง ให้ผมอยู่ใกล้ๆแบมแบม เขาจะได้จำผมได้ไวขึ้น เนอะ” ตอนท้ายหันไปพูดกับร่างบาง ไม่พูดเปล่า ยังยกมือบางขึ้นมากุมแถมส่งสายตาหวานซึ้งให้อีก
“เอ่อ.. อื้ออ งั้นมั้ง” เอางั้นก็ได้วะ ยอมเพราะพี่ๆอยู่ครบนะเนี่ย
“ตะกี้เค้าโดนเจบีฮยองดุด้วย งือออออ” ร่างสูงทำปากยื่นเป็นตูดเดินมาทิ้งตัวนั่งข้างๆคนความจำเสื่อมที่นั่งอยู่ที่โซฟา
หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ คิมยูคยอมก็โดนลีดเดอร์ของทีมเรียกไปคุย คงเป็นเรื่องที่อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นนั่นแหละ แต่เพราะคนตัวเล็กจอมแสบเตี๊ยมกับอาหมอไว้เป็นดิบดี ตอนอยู่ในห้องตรวจและคุณอาก็ยอมให้ความร่วมมือ เพราะอยากแกล้งหลานชายคนโปรดขึ้นมา แถมพี่มาร์คก็ไม่มีทางจะเอาเรื่องนี้มาแบล็กเมล์อยู่แล้ว ความไม่แตกง่ายๆหรอก
จริงๆแล้วรองมักเน่แค่อยากดัดนิสัยที่มันชอบเล่นอะไรไม่ค่อยระวังของน้องเล็ก แต่ไม่นึกเลยว่าต้องมาจบที่การโดนตู่ว่าเป็นแฟนมันแบบนี้
“โอ๋เค้าสิ โอ๋~” ยูคยอมเอียงหัวซบไหล่บางแล้วยกมือเล็กขึ้นมาลูบผม
มีบังคับโอ๋ด้วยวุ้ย
“โอ๋นะ” ร่างบางยิ้มขำ ก่อนจะยกมือลูบหัวเด็กยักษ์พร้อมพูดปลอบอย่างเอาใจ มักเน่ยิ้มกว้างหลับตาพริ้ม
เหมือนลูกหมาเวลาโดนเกาพุงเลยแหะ
“เพลินดีอะแบม”
มันก็เพลินจริงอย่างที่ยูคยอมพูด คนลูบก็เพลินนึกว่าเล่นกับหมา คนถูกลูบก็เพลิน จากที่นั่งซบไหล่ หัวโตๆของไททันเริ่มไหลลงมานอนหนุนตัก ขายาวเกินเด็กรุ่นเดียวกันยื่นออกไปนอกโซฟา ดึงมืออีกข้างของแบมแบมที่ไม่ได้ลูบศรีษะเขาอยู่มากุมไว้
“ตกลงจะไม่เรียกพี่ใช่มั้ย” คนโตกว่าครึ่งปีถามออกไปเหมือนทุกครั้งที่ยูคยอมไม่ยอมเรียกเขาว่าพี่
“นี่ผมแอบคิดว่าแบมจำได้แล้วนะเนี่ย พูดเหมือนเมื่อก่อนเลย” ยูคยอมที่กำลังจัดท่านอนใหม่ ไม่ได้หันมามองร่างบางที่แอบทำหน้านิ่งกลบเกลื่อน
“....” แบมแบมตกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
“ก็ผมไม่ได้บริสุทธิ์ใจจะเป็นน้องนี่ เรียกพี่ไม่ได้หรอก เนอะ” ดึงมือเล็กมาบีบๆนวดๆ ตาคมเงยหน้าจ้องคนที่ตัวเองนอนหนุนตักอยู่อย่างรักใคร่
“เนอะอะไรเล่า!”
อยู่ๆก็มามองด้วยสายตาแปลกๆ ทำหน้าตอบกลับไม่ถูกนะเว้ย!
“ชู่ว จะเสียงดังทำไมล่ะ แต่ว่าโลชั่นกลิ่นนี้ห๊อมหอมนะ” ยกมือบางขึ้นมาจรดปลายจมูกแล้วสูดแรงๆจนฟอด ร่างเล็กอ้าปากหวอ แก้มเนียนขึ้นสีระเรื่อ
“ไอ้บ้า!!! ลุกเดี๋ยวนี้เลย วันนี้ไม่ได้ทาโลชั่นเว้ย!”
คิมยูคยอมยอมลุกขึ้นจากตักคนตัวเล็กแต่โดยดี แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ยอมปล่อยมือที่ตัวเองจับไว้อยู่ มักเน่น้อยยิ้มร้ายก่อนจะพูดประโยคหมัดฮุคที่ทำให้แบมแบมแทบจะจับเขาทุ่ม
“ที่เสียงดังใส่นี่เพราะงอนเรื่องโลชั่นหรือว่าเขินผมกันแน่ครับคุณแบมแบม”
“ใกล้ไปแล้ว” ร่างเล็กพูดขึ้นแข่งกับเสียงเพลงที่เปิดอยู่
“....”
“นี่ บอกว่าใกล้ไปแล้วไง”
ยัง ยัง.. ยังไม่หยุดอีก
“....” เสียงเพลงยังคงดังต่อไป
“ยูคยอม! ถ้าเต้นใกล้ขนาดนี้เดี๋ยวก็ล้มไปทั้งคู่หรอก” แบมแบมหยุดเต้นแล้วหันไปว่าคนที่เต้นอ้อมหน้าอ้อมหลังเขาอย่างจริงจัง
“โถ่.. แบมอะ” คนตัวสูงทำหน้าบึ้งอย่างคนถูกขัดใจ
“ไม่ต้องงอนเลยนะ นิดนึงก็ลวนลามตลอดเลย”
“ลวนลามตรงไหนกัน ผมแค่ชอบสกินชิพเฉยๆ บอกแล้วให้ลองเต้น Trouble Maker ก็ไม่เชื่อ” ร่างสูงยืนบ่นงุบงิบๆ แต่ก็ยอมถอยห่างออกไปแต่โดยดี
“ฉันได้ยินนะ! นายน่ะ มันจอมลวนลาม! ไปให้พี่แจ็คสันเป็นฮยอนอาให้ไป๊”
“ถ้าพี่แจ็คสันน่ารักเหมือนตัวเองเค้าก็ไม่ง้อหรอก เชอะ” ยืนกอดอก แกล้งทำหน้าบูด
“ได้ยินนะยูคยอม” คนโตกว่าหกเดือนตอบกลับไปด้วยเสียงนิ่งๆ ทำเอามักเน่น้อยต้องรีบเข้ามาคลอเคลียเพราะกลัวแบมแบมเป็นฝ่ายงอนซะเอง
“ขอโทษค้าบบบบบ”
แต่กว่าจะได้ซ้อมเต้นกันดีๆ เด็กไทยตัวเล็กก็เปลืองตัวให้มักเน่เยอะอยู่เหมือนกัน เดี๋ยวอ้างว่าหมดแรงบ้างละ เดี๋ยวก็ขอกำลังใจบ้างละ
แต่เด็กน้อยอย่างคิมยูคยอมก็ทำได้แค่กอดๆ ซบๆเท่านั้นแหละ
พอร่างบางเล่นด้วย แค่ยื่นหน้าเข้าไปใกล้หน่อย ก็นั่งแข่งทื่อเป็นรูปปั้น หน้ากับหูแดงไปหมด
คนสมอ้างว่าเป็นแฟนเด็กยักษ์ก็ได้แต่นั่งหัวเราะในความใสซื่อของคนตรงหน้า ชวนลวนลาม แต่เอาจริงๆแล้วก็ขี้อายเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน
“นี่ทุกคน เงียบหน่อย”
ลีดเดอร์สุดหล่ออิมแจบอมเดินเข้ามาภายในห้องซ้อมที่พวกเขากำลังซ้อมเต้นกันอยู่ด้วยมาดที่เป็นการเป็นงาน มาร์คเดินไปปิดเพลงเพื่อให้ทุกคนหันมาสนใจเจบี
ด้านหลังของหัวหน้าทีมมีเด็กผู้ชายท่าทางเรียบร้อยยืนอยู่ไม่ห่างจากเจบีมากนัก
“ขอแนะนำให้รู้จัก ชเวยองแจ ยองแจจะเข้ามาเป็นนักร้องเสียงหลักให้ทีมเรา ทำความรู้จักกันไว้ล่ะ” เจบีดึงร่างบางกว่าที่เกาะแขนเขาไม่ยอมปล่อยออกมาแนะนำตัวกับพี่ๆน้องๆในทีม
“ชื่อยองแจนะ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคน” ผู้มาใหม่ดูท่าจะเป็นคนขี้อาย เจบีแนะนำให้ยองแจรู้จักกับสมาชิกทุกคน แต่มีคนหนึ่งที่แลจะดูนิ่งไปเล็กน้อยหลังจากได้ยินชื่อนี้
“ฉันชื่อจูเนียร์นะ ปาร์คจินยองจูเนียร์ ยินดีที่ได้รู้จัก” ยองแจพยักหน้าและยิ้มรับอย่างเป็นมิตร ตากลมๆของจูเนียร์หลุบต่ำลง มองไปที่มือบางของสมาชิกใหม่ที่เกาะกุมมือพี่ชายของเขาอยู่
ชื่อยองแจ.. ยองแจอีกแล้วหรอ..
End 2
เอ๊ะ ยองแจทำไม ใครมีปัญหากับยองแจนะ?
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ทุกกำลังใจนะ อย่างน้อยเราก็เห็นว่ายังมีคนอ่านอยู่ ฮี่ๆ ^^
ดีใจนะที่มีคนอ่าน แต่ตอนนี้มันสั้นใช่มั้ยคะ มันสั้นใช่มั้ย? งือออออออ
งั้นขอถามคนอ่านหน่อยว่าชอบแบบสั้นๆแต่มาต่อไว หรือชอบแบบยาวๆ แต่ต่อนานๆทีคะ 55555555
สารภาพว่ายังลงฟิคในเด็กดีไม่ค่อยคล่อง งมอยู่นานกว่าจะลงได้ เพราะงั้น แต่งไม่เป็นค่ะ T^T
แต่มีเรื่องฟินกับ #ยูคแบม ได้ทุกวันจริงๆสินะ
ความคิดเห็น