คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : :: Pretend Love ทดลองความจำเสื่อม [1] ::
1.
ร่างสูงพาแบมแบมที่กำลังสับสนออกจากคลินิกของคุณอาของตน แล้วโบกแท็กซี่กลับหอพัก แน่นอนว่ายูคยอมเป็นคนจ่าย
“เดี๋ยวผมเตรียมมื้อเย็นให้ทานนะครับ แบมแบมนั่งรอก่อน” ยูคยอมกดไหล่แบมแบมให้นั่งลงที่โต๊ะกินเข้า เดินเข้าครัวไปเปิดตู้เย็นเตรียมทำอาหาร
“เอ่อ.. งั้นฉันจะไปอาบน้ำ” ร่างเล็กลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่ยูคยอมเพิ่งดันไหล่ให้เข้านั่งลง
“ถ้างั้นเดี๋ยวผมเตรียมน้ำอุ่นให้อาบ” คนตัวสูงชะงัก หยุดเตรียมมื้อเย็น
“ไม่เป็นไร ฉันจำได้ว่าเครื่องทำน้ำอุ่นเปิดยังไง ทำกับข้าวเถอะ”
เลี่ยงยูคยอมมาจนถึงห้องนอน ปิดประตูล็อกกลอนเรียบร้อย ร่างเล็กของเด็กไทยแทบจะทึ้งหัวตัวเองในทันที
อยากจะกรี้ด นี่มันอะไรกัน!!
แค่อยากจะดัดนิสัยยูคยอมที่ชอบแกล้ง ทำไมถึงจับผลัดจับผลูไปเป็นแฟนมันได้วะ!! ปฏิเสธไม่ได้ ตั้งตัวไม่ทัน ตอนนั้นคิดอะไรไม่ออกเลย เพิ่งนึกได้ก็ตอนถึงหอเนี่ยยยยยยย
“แบมแบมครับ หาเสื้อผ้าเจอมั้ย ” เสียงเคาะประตูตามด้วยเสียงของยูคยอมดึงร่างเล็กออกมาจากห้วงความคิด
“..........” มันมาแล้ว เอาไงดี
“แบมแบมครับ เปิดประตูให้ผมนะ” เสียงทุ้มพูดขึ้นอีกครั้งอย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไร ฉันหาเจอแล้ว แปปนึงนะ” คว้าชุดนอนในตู้เสื้อผ้าออกมา แล้วรีบเดินมาเปิดประตูห้อง
“เป็นอะไรหรือเปล่า เห็นหายไปนาน ผมเป็นห่วงนะครับ” มือหนาทั้งสองข้างวางลงบนบ่าเล็กตรงหน้า
“อยู่ห่างกันแค่นี้เองนะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”
“งั้นไปอาบน้ำนะครับ ผมเตรียมมื้อเย็นเสร็จแล้ว”
“อื้อออ” ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ลองตามน้ำดูสักตั้ง! มียูคยอมไว้เป็นเด็กรับใช้ก็ไม่เสียหาย
“คนอื่นไปไหนกันหมด” แบมแบมถามขึ้นหลังจากจัดการมื้อเย็นเสร็จ คนอายุน้อยสุดยืนล้างจานอยู่ในห้องครัว
“พี่มาร์คกับพี่แจ็คสันไปมีตติ้งกับเพื่อนคนจีน พี่เจบีกับพี่จูเนียร์ไปอีเว้นท์ของพี่ซานอีครับ” ร่างสูงหันมาตอบ แถมยิ้มหวานให้ปิดท้ายก่อนหันไปล้างจานต่อ่ แบมแบมแอบแลบลิ้นใส่การกระทำของน้องคนเล็กของทีม
“แล้วนายไม่ไปไหนละ”
“ถ้าผมไปแล้วใครจะอยู่กับแบมแบมละครับ” คนที่นั่งดูดนมกล่องอยู่หน้าทีวีแทบจะกรอกตาเป็นเลขแปดกับคำพูดของคนอ้างตัวว่าเป็นคนรัก
“ฉันง่วงนอนแล้วล่ะ” อ้าปากหาว ลุกขึ้นยืนแล้วบิดตัวอย่างเกียจคร้าน
“อย่าลืมแปรงฟันก่อนนะครับ”
“รู้แล้วน่า” เดินไปแปรงฟันตามที่มักเน่ไททันบอกอย่างว่าง่าย กำลังจะบ้วนปาก ก็เห็นอีกร่างเข้ามายืนอยู่ในห้อง
“เฮ้ยยย เข้ามาทำอะไรวะ”
“มาแปรงฟันไงครับ แบมน้อยพูดไม่เพราะเลย ผมจะฟ้องพี่เจบี” ยกมือขยี้หัวร่างบาง
“แปรงใครแปรงมันไปเลย ไม่ต้องมายุ่งเลย” เสร็จแล้วจะได้รีบหนีไปนอน
“ไม่น่ารักเลย ชอบใจร้ายกับผมอยู่เรื่อย” พูดบ่นพึมพำ ขยับตัวมายืนแปรงฟันอยู่ด้านข้าง มืออีกข้างที่ว่างก็โอบไหล่แบมแบมไว้ไม่ให้หนีไปนอนก่อน
“จะมาล็อกไว้ทำไมเนี่ยยยยยย”
“ผมว่าแบมแบมควรจะชินได้แล้วนะครับ” ไม่พูดเปล่า ล้างหน้าล้างปากเสร็จก็เอาหน้าเปียกๆมาเช็ดกับเสื้อนอนของแบมแบม
“นี่!!!!!!”
เมื่อโดนลากมาถึงห้องนอน ร่างเล็กก็รีบวิ่งไปคว้าหมอนแล้วก้าวกระโดดลงจากเตียงทันที
“แบมแบมจะไปไหนครับ”
“ไปนอนห้องนู้น” เพราะมือข้างนึงถือหมอน อีกข้างลากผ้าห่ม จึงทำปากจู๋บ่งบอกทิศทางแทน
“แต่นี่คือห้องเรานะครับ นั่นห้องพี่มาร์ค เรานอนห้องนี่ด้วยกัน.. ทุกคืน”
หรอ..!!??
แบมแบมได้แต่เถียงอยู่ในใจ ยูคยอมขี้ตู่ มั่ว! เพราะห้องนี้มันมีเตียงเดี่ยวเล็กๆอยู่เตียงเดียว แต่ห้องพี่มาร์คเป็นเตียงสองชั้น ก็เลยชอบหนีไปนอนห้องนั้น ถ้านอนในนี้ก็เบียดกันอะดิ
“หรอ..”
“ครับ ง่วงแล้วใช่มั้ย มาเร็ว ไปนอนกัน” ปิดประตูห้องนอน ล็อคกลอน ปิดไฟ แล้วลากมือแบมแบมไปที่เตียงอย่างคุ้นเคย
ร่างสูงคลานขึ้นเตียงแล้วเอนตัวลงที่ด้านใน ก่อนจะกระตุกมือแบมแบมให้ขึ้นมานอนด้วยกัน
“มันเล็ก จะตกมั้ยน่ะ”
“ไม่ตกหรอกครับ เรานอนด้วยกันทุกคืน”
คนโกหก! อยากจะเถียงใจจะขาด แต่ก็ทำได้แค่ส่งสายตาค้อนให้ไปในความมืด ซึ่งยูคยอมคงมองไม่เห็น
ทิ้งตัวลงนอนข้างๆ เด็กยักษ์ แขนหนาๆก็สอดเข้ามารองใต้คอ ส่วนอีกข้างก็โอบรอบเอวร่างบางไว้
แบมแบมนอนนิ่งตัวแข็งทื่อ ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ รับรู้ได้ว่าหน้าของมักเน่ไททันอยู่ใกล้แค่ลมหายใจกั้น
“กอดไว้แบบนี้ คราวนี้ก็ไม่ตกเตียงแล้ว ฝันดีนะครับ” จูบหน้าผากคนตัวเล็กทิ้งท้าย พร้อมกับดึงร่างบางให้ไปชิดมากกว่าเดิม
แบมแบมยกมือขึ้นปิดหน้าในความมืด หัวใจเต้นรัวราวกับจะหลุดออกมาจากอก
หน้าแดงแน่ๆ เหมือนตอนเหนื่อยจากซ้อมเต้นเสร็จใหม่ๆ หน้าแดงแน่ๆ..
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก
แล้วคืนนี้จะหลับลงมั้ยเนี่ยยยยยยย
End 1.
Talk :: มาต่อช้าปะ? สั้นปะ? ทั้งช้าทั้งสั้นใช่ปะ 5555555 แต่ฟินอะ คึคึ
ความคิดเห็น