คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : :: Pretend Love [Intro] ::
Intro
“แบมแบม!” เสียงเรียกชื่อตามด้วยน้ำหนักที่ถ่วงมาจากด้านหลัง เดาไม่ยากเลยว่าใครที่เป็นคนล็อคคอร่างบางอยู่
คิมยูคยอม เด็กหนุ่มร่างสูงผิดเพื่อนรุ่นเดียวกันไถลสเก็ตบอร์ดมาล็อคคอ พี่ชายตัวน้อยหยุดรออยู่กับที่ ให้คนที่เด็กกว่าหกเดือนหยิบสเก็ตบอร์ดขึ้นมาถือ
“บอกกี่ครั้งว่าอย่าทำแบบนี้ มันอันตราย ถ้าหัวแตกหรือล้มคว่ำไปทั้งคู่จะทำยังไง แล้วบอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เรียกพี่น่ะยูคยอม ฉันจะฟ้องพี่มาร์ค” พูดบ่นระหว่างรอร่างสูงก้มเก็บสเก็ตบอร์ด
“นิดนึงก็ฟ้องพี่มาร์ค นิดนึงก็ฟ้องพี่เจบี เชอะ” มักเน่ไททันทำปากยื่นอย่างน้อยใจ แต่ก็เอาแขนใหญ่ๆวางพาดไว้บนไหล่ของอีกคน
“เห็นไหล่ฉันเป็นที่วางแขนหรือไง” ตากลมของเด็กไทยถลึงมองน้องชายตัวสูงกว่าอย่างดุดุ แต่ยูคยอมก็ไม่ยอมเอาแขนออกจากไหล่เขาสักที
“ยังไม่ชินอีกหรอครับ กลับบ้านเรากันเถอะเนอะ” ร่างสูงหันมายิ้มแป้นจนตาหยี แขนข้างซ้ายอุ้มสเก็ตบอร์ด แขนข้างขวาล็อคคอพี่ชายตัวเล็กเดินกลับหอไปด้วยกัน
วันต่อมา
“แบมแบม! เหวออออออ / เฮ้ยยยยยย”
อย่างทุกๆครั้งที่ยูคยอมไถสเก็ตบอร์ดออกจากบริษัทมาแล้วถลามาหาคนเป็นพี่ แต่คราวนี้เกิดการผิดพลาดทางเทคนิคเล็กน้อย เมื่อสเก็ตบอร์ดพุ่งไปหาแบมแบมเต็มๆ
ร่างสูงกระโดดลงจากสเก็ตบอร์ดก่อนจะไปถึงตัวคนตัวเล็กกว่า แต่แขนขาอันเก้งก้างก็ยื่นออกไปผลักคนที่หันหน้ามาตามเสียงเรียกจนล้มคว่ำ แถมตัวยักษ์ๆของยูคยอมยังล้มทับแบมแบมไปเต็มๆ
เมื่อตั้งสติได้ เด็กซนอย่างยูคยอมก็รีบสำรวจความปลอดภัยของคนตรงหน้าทันที ร่างเล็กนอนหลับตานิ่ง มักเน่น้อยจึงเขย่าตัวเรียก
“แบมแบม เจ็บมั้ย เป็นอะไรมากมั้ย ลืมตาสิ! นี่ ตื่นสิ เดี๋ยวฉันจะพานายไปหาหมอนะ” เมื่อเห็นว่าคนเป็นพี่หมดสติไป คิมยูคยอมก็รีบแบกร่างที่ไร้สติของคนโตกว่าไม่กี่เดือนไปคลินิกใกล้ๆทันที
“จำได้มั้ยว่าตัวเองชื่ออะไรน่ะ” คุณหมอถาม
“แบมแบมครับ”
“แล้วคนที่มาด้วยล่ะ จำได้มั้ย?”
“.....” ส่ายหน้า
“นึกอะไรออกบ้างไหนพูดมาสิ”
“เดบิวท์ แม่ ยูคยอม พี่มาร์ค พี่แจ็คสัน พี่เจบี พี่จูเนียร์.. ผมไม่รู้ว่าที่พูดมาคืออะไร แต่ผมหิว” พูดจบก็ตามด้วยเสียงท้องร้องเบาๆ เด็กชายร่างเล็กเอามือปิดหน้าอย่างเขินๆ
น่ารัก แบมแบมน่ารัก
แต่ยูคยอมที่ยืนอยู่ข้างเตียงฟังหมอถามอาการพี่ชายตัวน้อยอยากจะยิ้มให้กับความน่ารักของคนตัวเล็ก แต่ก็ยิ้มไม่ออก
..แบมแบมจำเขาไม่ได้..
“จริงๆแล้วก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่สูญเสียความทรงจำระยะสั้น สักสองอาทิตย์ก็น่าจะดีขึ้น เดี๋ยวอาทิตย์หน้ามาให้หมอตรวจอาการอีกที”
“ขอบคุณมากครับอาหมอ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นผมจะรีบโทรหาอาหมอทันทีเลยครับ”
“คราวหน้าก็ระวังหน่อยละกัน อย่าลืมพาไปกินข้าวด้วยล่ะ อาไปนะ” ผู้เป็นอาเอ่ยแซว
“จำผมไม่ได้จริงๆหรอ” หลังจากที่คุณหมอออกไปจากห้อง ร่างสูงก็ขยับเข้ามา นั่งลงที่บนเตียงของคนป่วย แล้วเริ่มถามคำถาม
“.....” เป็นอีกครั้งที่แบมแบมส่ายหน้า ร่างสูงทำหน้าหงอยเป็นลูกหมาถูกเจ้าของทิ้ง
“แล้วจำพวกนี้ได้มั้ย” ยูคยอมหยิบกระเป๋าเงินขึ้นมาเปิด ข้างในมีภาพถ่ายโพราลอยด์อยู่หลายใบ
“นี่พี่มาร์ค นี่พี่แจ็คสัน ฉัน พี่เจบี พี่จูเนียร์ แล้วก็นาย ว่าแต่ นายเป็นใครละ” จากที่ค่อยๆยิ้มที่คนตัวเล็กจำพี่ๆในทีมได้ กลับต้องหงอยลงเพราะคำถามสุดท้ายของแบมแบม
“ผมยูคยอมไง”
“เอ๊ะ มีรูปคู่นายกับฉันด้วย ฉันดูดีจัง แต่ทำไมรูปคู่นายกับฉันมีเยอะจังล่ะ” ไล่ดูรูปโพลารอยด์ที่คนตัวสูงเอามาให้ดู มีรูปรวมหลายคนอยู่หนึ่งรูป และรูปคู่เขากับยูคยอมอีกหลายรูป
“ก็เราเป็นแฟนกันไงครับแบมแบม เราเป็นคนรักกัน แบมแบมจำผมไม่ได้แบบนี้ผมเสียใจนะ”
“...............” คนตัวเล็กอ้าปากหวอ ทำตาโต
“ในกระเป๋าตังค์ของแบมแบมก็มีรูปของผมนะครับ” เอื้อมมือมาโอบคนตัวเล็กไว้ทั้งตัว คว้าเอากระเป๋าสตางค์ของคนเป็นพี่ที่อยู่ที่กระเป๋ากางเกงด้านหลังออกมา
“...............” เด็กไทยไซต์เล็กยังคงเหวอข้างอยู่แบบนั้น
“นี่ไงครับ ผมว่าเรากลับบ้านกันดีกว่า แบมแบมจำไม่ได้แค่ผม ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวผมจะทวนความจำให้เอง เนอะ”
End Intro
เมื่อคืนแอบลงช็อตฟิคมาดูเชิงก่อน ได้รับความสนใจดีเหมือนกันนะคะเนี่ย เราปลื้ม ><
ไม่รู้ว่าเป็นอะไรชอบลงฟิคดึกๆ ยังไงก็ฝากติชมผลงานใหม่่ของเราด้วยนะคะ
ความคิดเห็น