คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3 : ลูกพีชนยอง 100%
ตอนที่ 3
ลูกพีชนยอง
เนื่องจากใกล้งานเทศกาลของมหาลัยเข้ามาทุกที ทำให้นักศึกษาทุกชั้นปีทุกคณะในตอนนี้กำลังยุ่งวุ่นวายกันจนแทบไม่เป็นอันทำอะไร
เพราะงานนี้เป็นงานเปิด สามารถให้นักศึกษาจากมหาลัยอื่นมาดูงานได้ ทำให้แต่ละสาขาต่างประชันฝีมือโชว์กึ๋นของตัวเองออกมาอย่างไม่มีใครยอมใคร
คณะอักษรของผมก็ไม่ได้มีอะไรมาก ก็มีบอร์ดให้ความรู้เกี่ยวกับสาขาของตัวเอง แล้วก็ขายคัพเค้กกับน้ำดื่มเหมือนเปิดเป็นคาเฟ่เล็กๆในราคาย่อมเยา
แต่เนียร์คนนี้จะไม่โวยวายอะไรเลยนะเหวย
ถ้าแม่งไม่...
“จูเนียร์ นะนะ นายใส่หัวลูกพีชนะ เราว่ามันต้องเข้ากับนายแน่ๆอะ นะนะ” ผมเหลือบมองเพื่อนผู้หญิงร่วมคณะที่เป็นเมนหลักของการจัดงานในครั้งนี้ เธอเกาะแขนของผมเหวี่ยงไปเหวี่ยงมาจนแทบจะหลุดติดมืออีกฝ่ายไป
โอ๊ย! นี่มึงมั่นใจไหมว่ามาขอร้องกู เหวี่ยงจนหน้าม้าที่กูอุตส่าห์บรรจงหวีมาในตอนเช้าเตลิดเปิดเปิงหมดแล้วเนี่ย!
ผมมองหัวลูกพีชอันใหญ่ๆกลมๆสีชมพูๆที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ตัวอย่างปลงจิต ถ้าลองมองมาที่เขาซะทุกคนเสียขนาดนี้ ถ้าไม่ใส่นี่มีหวั่งโดนยำตีนทั้งคณะแน่ อีห่าปลวก คนในคณะมีตั้งมากตั้งมายทำไมต้องเป็นกูครับ มึงไปเขียนเรียงความมาเลยนะ ความยาวไม่เกิน10บรรทัด ใส่กระดาษรายงานมาเลย ว่าทำไมกูถึงต้องเป็นคนใส่ไอ้เหี้ยนี่ด้วย!!!
แบ๊วอะพอทน แต่ไอ้ทั้งหนักทั้งร้อนนี่ดิ
ตายแพร๊บ (~A~;)
“มาร์คคคคคคคคคค” ผมโบกมือหย่อยๆให้ไอ้เพื่อนสนิทที่กำลังเดินตรงมาทางผม มาร์คมาพร้อมกล้องในมือหนึ่งตัว อันที่จริงก็ลูกรักของมันนั่นแหละ กล้องโปรตัวไม่เล็กไม่ใหญ่ ขนาดกำลังดีที่มันใช้สำหรับทำงานรวมถึงถ่ายรูปทั่วไปจิปาถะตามประสาเด็กเล่นกล้อง
มาร์คชะงักเท้าของตัวเองที่กำลังเดินมา ยกกล้องในมือขึ้นมากดถ่ายเพื่อนสนิทตัวบางของตัวเองที่กำลังโบกมือยิ้มกว้างมาให้เขา
มาร์คยกกล้องขึ้นดูรูปที่ตัวเองกดถ่ายไปเมื่อครู่ ยกยิ้มพอใจให้กับผลงานของตัวเอง เมื่อลองซูมเข้าไปใกล้ๆใบหน้าเจ้าลูกแมวตัวน้อยนั่นก็จะเห็นรอยพับย่นของใบหน้าเป็นขีดๆคล้ายหนวดแมว
จินยองไม่รอช้า วิ่งเข้ามาหาเพื่อนสนิทของตัวเองโดยไม่สนใจสายตารวมถึงเสียงซุบซิบนินทาของคนรอบข้าง
ก็จะแคร์ทำไม คนเขาแค่เพื่อนกัน ถ้าแค่เสียงนกเสียงกาแล้วจะต้องทำให้เราเสียคนสำคัญไป สู้ทำเป็นไม่ได้ยินเสียยังจะดีกว่า
“คณะมึงทำไรอะ” จินยองถามทันทีที่วิ่งมาหาเพื่อนสนิทอีกคน มาร์คกดปิดกล้องแล้วห้อยมันไว้ที่คออย่างเดิม
เขาตัดสินใจไม่ตอบมัน ทำเพียงฉวยมือของร่างบางไปจับ ลากเบาๆเป็นเชิงบอกว่าให้เดินไปด้วยกัน
มาร์คพาจินยองเดินมาเรื่อยๆจนมาถึงซุ้มของตัวเอง เพื่อนๆแต่ละคนกำลังจดจ่ออยู่กับกล้องในมือของตัวเอง ดูจากลักษณะแล้ว คงทำซุ้มเกี่ยวกับการถ่ายภาพเนี่ยแหละมั้ง
“เห้ยๆ จูเนียร์มาเหว่ยพวกมึงงงง”
“ห๊ะ...” ผมนี่ถึงกับงงเลยทีเดียวเชียว ตีนกูนี่ยังเหยียบพสุธาเขตเด็กกล้องไม่ถึงสามวินาที อีพวกนี้ก็โหร้องเหมือนชะนีหากล้วยกิน แล้วไอ้ท่าที่ขะมักเขม้นกับกล้องของตัวเองเมื่อกี้นี่หายไปไหนวะตอบบบบบบ!
“หุบปาก ไอ่สัส” มาร์คส่งสายตาพร้อมกับแผ่รังสีอัมหิตไปให้พวกเพื่อนๆร่วมคณะของตน พลางกระชับมือที่กุมกับร่างน้อยที่ตอนนี้มีสีหน้างงงวยมากมากตระหนกตกใจ
ถึงนี่จะไม่ใช่ครั้งเรกที่เขาพาจูเนียร์มาในอาณาเขตถิ่นของคณะเขา แต่ก็เป็นครั้งแรกที่พามาใกล้ๆไอ้พวกเพื่อนปากปีจอที่คอยแทะโลมเพื่อนของเขาเป็นประจำแม้เจ้าตัวจะไม่รู้เรื่องก็ตาม
วันนี้ที่พามา จุดประสงค์เลย ก็เพื่อจะมาประกาศ ว่าเพื่อนกูคนนี้ จีบไม่ได้ ไม่ต้องมาถาม ไม่ต้องมาใช้ให้เป็นสะพาน เป็นเหี้ยเป็นห่า หรือแนะนำอะไรบ้าบอนั่น พูดไว้ตรงนี้และขอให้เข้าใจกันว่าไม่ทำ ! เพื่อนกู กูรักได้คนเดียว โอเคนะ เข้าใจตรงกัน ณ จุดๆนี้
“ไอ้แทค มึงถ่ายรูปคู่ให้กูกับเพื่อนรัก ของกูหน่อยดิ” นานนับสิบนาที ที่พวกเขาใช้สายตาสื่อสารกันเอง ไม่จำเป็นต้องใช้คำพูดแค่ท่าทางและแววตาแบบนั้นของมาร์คก็ทำให้ทุกคนเข้าใจ ว่าจูเนียร์คนนี้จีบไม่ได้
เพราะมาร์คเล่นส่งสายตาดุดันมาขนาดนั้น บางทีที่มึงเก็บเพื่อนมึงไว้ ไม่ใช่หวังจะฟาดเองใช่ไหม
แต่นั่นก็เป็นได้แค่สิ่งที่ทุกคนคิด แต่ไม่กล้าพูดออกมา ได้แต่มองแมวน้อยในอุ้งมือมารที่ก้มหน้าก้มตาคล้ายคนประหม่าอยู่ตรงนั้นอย่างเสียดาย
ยิ่งตอนที่ถ่ายรูปคู่กับมาร์ค รอยยิ้มน้อยๆที่ดูสดใสนั่น ยิ่งทำให้พวกแทบจะละลายหายไปกับพื้น
จูเนียร์จ๋า ไว้มาร์คเผลอแล้วเจอกัน
------- #มนเพื่อนกัน -------
ผมกลับมาช่วยงานที่คณะของตัวเองเมื่อมาร์คพาเดินมาส่ง แล้วเดินกลับไปที่ซุ้มของตัวเอง
พากูไปเพื่อให้เพื่อนมึงถ่ายรูปคู่ให้?
โถ่วเพื่อนรัก ถ่ายซุ้มกูก็ได้ให้ไอ้ยองแจถ่ายให้ ทำไมต้องดั้นด้นพากูเดินไปตั้งไกล
“แหม่ๆๆๆ พวกมึงจะสวีทกันไปถึงไหน” ไอ้ยองแจเดินมาพร้อมกับเชือกฟางที่พันรอบตัวเองเป็นปมยุ่ง แต่เหมือนเจ้าตัวจะไม่ได้สนใจมันเท่าไหร่
“ชเว มึงแกะเชือกก่อนไหม เผื่อชีวิตจะดี” ผมมองสภาพอัปรีย์ของเพื่อนร่วมคณะอย่างปลงๆ มันบอก ไม่อะ แกะอีกเดี๋ยวแม่งก็พันอีก กูไว้งี้แหละ อยากพันให้มันพันไป
อินดี้สาสสสส
สมแล้วที่เป็นผู้นำด้านการทำลายแฟชั่นศาสตร์แห่งเกาหลีใต้
ดูสีเชือกฟางที่พันมันเสียก่อน เขียวเหลืองแดง เอามึงไปตั้งกลางสี่แยกแทนสัญญาณไฟจราจรได้เลยมั้งเนี่ย
แต่แล้ว เหมือนเสียงพูดคุยจอแจของพวกพวกๆผมจะเงียบกริบดับสนิทไป แทนที่ด้วยไอเย็นแปลกๆที่ทาบลงกับข้างแก้มของผมจากทางด้านหลัง
ผมรีบหันไปดู แล้วก็ต้องพบกับนมช็อกโกแลตกระป๋องของโปรดที่ยื่นมาจ่อแก้มเมื่อกี้ มองไล่ไปเรื่อยๆ ก่อนจะไปสะดุดอยู่กับดวงตาคู่คมของอีกฝ่าย
“พี่เจบี” ผมถลึงตาตกใจเมื่อรู้ว่าเป็นอีกฝ่าย หลังจากวันนั้นที่พี่เขามีเรื่องกับมาร์คที่หน้าคณะของผม เราก็ยังคุยกันทุกวันในเวลาตอนกลางคืน พี่เขาจะโทรมาทุกวันในเวลา4ทุ่ม แล้วก็มีโอกาสเจอกันบ้างที่คณะประปราย
ผมไม่ได้ปฏิเสธอะไรพี่เขา ถ้าหากเขาจะเข้ามาจีบ
เพราะพี่เขาก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร แค่ดูหน้ากลัวไปบ้างเท่านั้นเอง
ไม่สิ เหตุผลจริงๆที่ผมไม่ปฎิเสธไป
คงเป็นเพราะกลัวมากกว่า
โถ่วคุณ หน้าพี่แกนิ่งขนาดนี้ ถ้าบอกว่า พี่เลิกจีบผมเถอะ มีสิทธิ์โดนต่อยจนตายหาศพไม่เจอแน่ๆอะ
“อืม ฉันเอง” พี่น้องครับ เฮียแกทำหน้านิ่งใส่เนียร์อีกแล้ว นี่เป็นขอนไม้หรืออะไร พี่แกรักใครเป็นด้วยเหรอ ไม่สิๆ พี่เขามีหัวใจมีความรู้สึกใช่ไหม ทำไมถึงหน้านิ่งแบบนี้วะ ไว้วันหลังจะชวนพี่แกไปดูเดี่ยวสิบด้วยกัน ถ้าพี่แกไม่ฮาเฮียโน้ตอุดม ผมจะยอมไปนอนตายให้หนอนแดกเลยเอ๊า!
“ทำอะไร” พี่แกยกน้ำผลไม้ในมือของตัวเองขึ้นดื่ม พลางส่งสายตาคมๆไปรอบข้าง เป็นเชิงบอกว่า ถ้ายังไม่หยุดมองกัน กูจะควักลูกตาของพวกมึงออกมาตีเล่นแทนลูกปิงปอง
ฮืออออ เฮียแกหน้ากลัวใช่ไหม T_T
(ได้ข่าวว่านายมโนเองทั้งนั้น)
“อ้อ ซุ้มของผมจะเปิดคาเฟ่เล็กๆอะครับ ขายพวกน้ำกับคัพเค้ก” ผมไม่กล้าแม้แต่จะเปิดน้ำขึ้นยกดื่มเพราะสายตาของพี่แกมองมาที่ผมตลอด
มันประหม่า....
“ไม่ได้ถาม” พี่เจบีคว้านมช็อกโกแลตในมือของผมไปเปิดให้ ก่อนจะส่งมันมาให้ผม
“หมายถึงนาย จูเนียร์ ทำอะไรอยู่”
ตอบผมทีว่านี่ผมกำลังคุยอยู่กับคน ไม่ใช่ทำข้อสอบแพทเชื่อมโยงแต่อย่างใด
นี่กูต้องคิดก่อนตอบกี่ตลบกันวะ วันหลังมีช้อยมาให้กูเลือกกาเลยสิ อย่าทำตัวอ่านยากเหมือนสมการได้ป้ะ!
“อ้อ ผมเหรอ ก็กำลังจะถ่ายรูปเพื่อนๆตอนทำกิจกรรมไปใส่ในรายงานส่งจารย์อะ” ผมบอกหน้าที่ที่ตัวเองได้รับมอบหมายจากเพื่อน ถึงมันจะดูเบาเกินไปสำหรับผม แต่วันงาน ผมต้องรับหน้าที่ขายของตลอดงาน รวมถึงอยู่ซุ้มมากกว่าคนอื่นๆ
เขาเรียกผมว่าตัวเรียกลูกค้าแหละ ถ่อวววววววว
ให้กูใส่ไอ้หัวลูกพีช หึ จะเรียกหรือจะไล่กันแน่ อัปรีย์ แค่นึกภาพตัวเองสวมไอ้ก้อนกลมๆหน้าโง่นั่นก็รู้แล้วว่ามันต้องออกมาอุบาตมากกว่าน่าดูเอ็นเป็นไหนๆ
“พี่เจบียืนอยู่นิ่งๆ เดี๋ยวเนียร์ขอลองแสงหน่อย” ผมว่าก่อนจะหันกล้องในมือไปทางเฮียแก กดชัตเตอร์แล้วยกกล้องขึ้นดูภาพ
เฮือกกกกกกกกกกก
โอ๊ววววว แผ่นดินเกาหลีใต้ต้องแยกออกจากกันเป็นแน่!
พี่เจบีเขายิ้มโว๊ย เฮียแม่งยิ้ม
ถึงมันจะไม่ได้เป็นยิ้มแบบกว้างมากมายที่เห็นทีแล้วโลกสว่างสดใส
แต่มันก็เป็นยิ้มน้อยๆที่แววตาเต็มไปด้วยความอบอุ่นในแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
โอ๊วแม่เจ้า จะผิดไหม ถ้าผมจะบอกว่าชอบพี่เขามากๆในรอยยิ้มแบบนี้ เรียกว่าหลงเลยดีกว่า
“พี่เจบี ดูรูปดิ น่ารักกกกก วันหลังยิ้มบ่อยๆสิ ผมชอบ” ผมเดินเข้าไปหาพี่แกที่ยืนอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหน หันกล้องไปให้เจ้าตัวดูผลงานในมือ
เจบีมองรุ่นน้องที่อยู่ใกล้เพียงปลายจมูก ใบหน้าน่ารักหันมาส่งยิ้มให้เขา เหมือนช่วงเวลาหยุดหมุนวกกลับ เขากำลังตกหลุมรักคนคนเดิมไม่มีที่สิ้นสุดเพียงแค่อีกฝ่ายส่งยิ้มมาให้
เขาชอบจูเนียร์ตั้งแต่ตอนเจอกันครั้งแรกในวันรับน้องของคณะ เลยชอบหาเรื่องแกล้งให้เจ้าตัวเข้ามาอยู่ใกล้ๆ เคยคิดว่าตัวเองอาจจะแค่ชอบแมวก็เลยเอ็นดูน้องมันมากกว่าคนอื่นๆ นี่ถึงกับขนาดลงทุนไปซื้อแมวมาเลี้ยงเลยนะ แต่แล้วก็ยิ่งเป็นการตอกย้ำในความรู้สึกของเขามากขึ้นไปอีก ว่าเขาไม่ได้ชอบแมว แต่เขารัก ปาร์ค จินยอง รุ่นน้องหน้าแมวต่างหาก
ถ้าในเมื่อเดินหน้าจีบแล้ว เขาก็จะขอสู้ไม่ถอย
พี่นะไม่ได้ยิ้มเพราะต้องถ่ายรูป
แต่พี่ยิ้ม เพราะเราเป็นคนถ่าย รู้ไหม จูเนียร์
------- #มนเพื่อนกัน ------
พอมาถึงวันงาน ทุกคนต่างก็ยุ่งเหยิง ต่างฝ่ายต่างทำหน้าที่ของตัวเองออกมาให้ดีที่สุด
ผมมองก้อนลูกพีชยักษ์อย่างทำใจ ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาสวมไว้ที่หัวแบบไม่คิดจะส่องกระจกแต่อย่างใด
ใส่ๆให้มันจบๆไปวะ! งานมีแค่วันเดียว เดี๋ยวคอยดูนะ! ใครมาแอบถ่ายรูปเขาละก็ กูจะตามแสปมแม่งให้หมดเลย สึด!
“โอ้ววววว” ทันทีที่ผมออกมาจากด้านหลังซุ้มพร้อมกับลูกพีชยักษ์บนหัว เพื่อนๆที่อยู่หน้าซุ้มก็พากันโห่แซวกันเป็นชุด พร้อมกับรัวคำว่า ‘น่ารัก’ ใส่ผมไม่หยุดหย่อน
โถ่วไอ้พวกชั่ว! หมดกันความหน้าด้านทั้งหมดที่กูเตรียมมา ถ้าพวกมึงไม่แซวกัน กูจะพยายามทำเหมือนว่าไม่มีอะไร
นี่แม่งแซวอยู่ได้! ไอ้สัส!
“ชเว มันเหี้ยมากใช่ไหม” ผมหันไปถามไอ้ยองแจที่กำลังสนุกสนานกับแฟชั่นแบบใหม่ของผมอยู่
มันยกมือขึ้นมาจัดผมหน้าม้าด้านหน้าของผมให้เข้าที่เข้าทาง ยกยิ้มน้อยๆก่อนจะยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาดึงแก้มของผมไปมา
“ห่าชเว กูเจ็บบบบบ” ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อไอ้สัสนี่ ชักจะบีบแก้มแรงเกินไป
“555 เเค่นี้แก้มมึงก็แดงนิดๆเข้ากับสีลูกพีชบนหัวมึงละ ไหนถ่ายรูปหน่อยดิ๊ กูจะเอาไปโปรโมทในเว็บรร.” ยองแจว่า พร้อมกับยกกล้องในมือขึ้นมา มาถึงขั้นนี้แล้ว กูไม่มีอะไรจะเสียละ ช่างหีแม่งก็แค่วันๆเดียว...
วันเดียวก็เหี้ยละ อย่างน้อยๆแม่งคงเอาเรื่องนี้ไปล้อผมได้อีกนานอะ งือออออออ
หมดกัน ชายปาร์คคนหล่อประจำกรุงโซล!!!
หลังจากที่มันถ่ายรูปเสร็จ ผมก็เดินมานั่งห่อเหี่ยวใจอยู่ที่เก้าอี้หน้าซุ้ม
นักศึกษาที่กำลังเดินผ่านไปมามีชี้ชวนกันให้หันมาดูผมที่ตอนนี้กำลังนั่นหน้าบึ้งเป็นตูดลิงอยู่ที่ซุ้ม
หึ มึงลองมาเป็นกูไหม มึงจะได้เข้าใจกัน ว่ากูนะอับอายแค่ไหน!!!
จบกัน ตำนานพี่จูร้อยศพ ทำไมต้องให้คนแมนๆแบบผมมาใส่อะไรที่มันดูมุ้งมิ้งแบบนี้ด้วยวะ ไม่เห็นจะเหมาะกันตรงไหน
“โอ้ว ลูกพีชนยองนิ ขอถ่ายรูปด้วยทีสิ”
“สัสแจ็คสั้น หุบปากหมาๆของมึงซะ แล้วก็รีบไสหัวไปกินนมได้แล้ว” ผมตอบกลับไอ้แจ็คสันไปแบบหงุดหงิดเต็มร้อย อีเหี้ย ของกูยิ่งขึ้นๆอยู่แล้วยังจะมาล้ออีก
กูขอสาปแช่ง ให้มึงเตี้ยลงอีกห้าเซนติเมตรเตอร์ทอรรร์
“ยองแจอะ” มันขยับเข้ามาใกล้กระซิบที่ข้างหูของผมเหมือนเรื่องที่กำลังจะพูดนั้น มันเป็นความลับนักความลับหนา
“อยู่หลังซุ้ม เตรียมของอยู่ ทำไม” หากสังเกตดีๆ เหมือนผมจะเห็นไอ้แจ็คถือถุงอะไรมาด้วยนะนั่น
“อะไรวะมึง” ผมพยักเพยิดหน้าไปที่ถุงใส่ของด้านหลังมัน
“ไม่มีอะไร ก็แค่ของจิปาถะทั่วๆไปนะ โอ๊ะ!! ยองแจ” ทันทีที่มันเห็นยองแจเดินออกจากเต้น ก็รีบซอยหาสั้นๆของมันเข้าไปหาไอ้คนเกลียดแตงกวา
“อันนี้เป็นยาดมนะ เผื่อนายเวียนหัว อันนี้น้ำแร่อุณหภูมิห้อง25องศามันจะดีต่อร่างกายนาย นี่อีโน เผื่อนายท้องอืด นี่พัดเผื่อนายร้อน ทั้งหมดนี้นายเก็บไว้กับตัว ระหว่างที่ฉันไม่อยู่ด้วยก็ดูแลตัวเองดีๆละ” ผมมองไอ้เพื่อนสองคนคุยกันด้วยความรู้สึกแปลกๆที่ไหลวนเข้ามาในหัวของตัวเอง
คุณว่ามันแปลกๆไหม?
บ้าหน่า เพื่อนกันเขาก็ต้องดูแลกันแบบนี้แหละ
แต่จะว่าไป ตั้งแต่เช้าแล้วยังไม่เห็นมาร์คเลย แม่งไปไหนวะ
ชิเชอะ! แทนที่มึงจะมาหากูหน่อย เฮอะ!
“กูไปเยี้ยวแปปนะ” ผมหันไปพูดกับยองแจที่ยื่นอยู่กับแจ็คสัน มันพยักหน้ารับแล้วยื่นมือมาจับหัวลูกพีช ช่วยถอดออกให้ผมเพื่อจะได้สะดวกแกการไปทำธุระส่วนตัว
ตลอดทางเดินไปห้องน้ำ ผมก็แอบสอดสายตาไปที่ซุ้มของไอ้มาร์ค แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เห็นแม้แต่เงาหรือคนที่คล้ายมัน
หายไปไหนวะ
ไอ้ห่าเอ๊ยยยย แทนที่มึงจะมาอยู่กับกู! ให้กำลังใจกู! คอยปลอบกู! ว่าไอ้หัวลูกพีชเหี้ยห่าอะไรนี่แม่งไม่ได้แย่!
แต่แม่งกลับหายไปไม่โผล่หัวมาแบบนี้
กูก็แค่อยากได้ยินมึงพูด ว่าไอ้ลูกพีชหน้าโง่งี่เง่านั่นก็โอเคกับกูดี กูผิดหรือไงที่กูเชื่อมึงมากที่สุด มากกว่าใครคนอื่นๆอะ!
โกรธเว่ย! งอนโว๊ย!
“อ่า~ ซี๊ด อืมมมม อ๊ะ! มาร์ค เบาๆหน่อยสิครับ อืม ตรงนั้น อ๊ะ! อ๊าาาาาาา!”
ผมชะงักฝีเท้าทันทีที่เดินเข้ามาในห้องน้ำเพราะได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง
แล้วผมเองก็ไม่ได้เด็กเกินกว่าที่จะไม่รู้เสียด้วยสิ ว่าเสียงแบบนี้มันคืออะไร
แล้วผมจะไม่อะไรเลย ถ้ามันไม่มีชื่อของบุคคลที่ผมกำลังตามหาตัวอยู่ตอนนี้
“อืมม ตอดแน่นจังนะครับ จุ๊บ~” ในตอนแรก ผมเองก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ว่าชื่อมาร์คที่ได้ยินนั้น จะใช่มาร์คเพื่อนของผมจริงๆไหม
แต่พอได้ยินน้ำเสียงที่ครางอย่างสุขสมนั่นแล้ว
ผมแทบลืมไปเลย ว่าวิธีการเดินมันเป็นยังไง
ที่มึงหายไป ก็เพราะมาทำเรื่องอย่างว่านี่เองสินะ
แม่งน้อยใจวะ
ผมมองไปยังห้องน้ำเพียงห้องเดียวที่ตอนนี้ปิดประตูอยู่
ทั้งสองคนยังคงดำเนินกิจกรรมกันต่อไปอย่างไม่รับรู้ความเป็นไปใดๆ ว่าบัดนี้ พวกเขาไม่ได้อยู่กันแค่สองคนในที่แห่งนี้
จูเนียร์ไม่ทันได้รู้ตัวเลยจริงๆ ว่าได้ปล่อยให้ความรู้สึกไม่พอใจ น้อยใจ กัดกินจิตใจของเขาจนเริ่มกลั่นกรองออกมาเป็นหยดน้ำสีใสที่ค่อยๆไหลรินลงมาจากดวงตาคู่สวยทั้งสองข้าง
และในตอนนั้นเอง ที่ร่างบางหลุดออกจากผวัง ส่ายหัวไปมาเรียกสติของตัวเองให้กลับมาหลังจากที่มันกำลังถลำลึกลงไปในความรู้สึกที่มันไม่ควรเกิดขึ้น
เขาเป็นอะไรกับมาร์คกัน ถึงได้มามีสิทธิน้อยใจมันขนาดนี้
Rrrrrrrrrrrrrrrrr
ผมรีบควักโทรศัพท์ของตัวเองออกมาจากกระเป๋ากางเกงเพื่อกดรับให้เร็วที่สุด แต่ว่ามันคงไม่ทันแล้ว...
“หยุดก่อนฮยอก” คนทั้งสองหยุดกิจกรรมทั้งหมดลงทันทีที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์จากบุคคลปริศนา
ถ้าเป็นปรกติ มาร์คจะดำเนินกิจกรรมของเขาต่อโดยไม่คิดจะสนใจอะไรแต่อย่างใด
ถ้าหากว่าเสียงเรียกเข้านี้ มันไม่ไปคล้ายกับเสียงเรียกเข้าของใครบางคน
มาร์ครีบเปิดประตูออกไป ทิ้งคนด้านในที่ตอนนี้เนื้อตัวเปลือยเปล่าไร้ซึ่งอาภรณ์ใดๆ
มาร์คเปิดประตูออกมา ทั้งๆที่ตัวเขาเองก็ยังแต่งกายไม่เรียบร้อยดีนัก
เขาได้แต่ภาวนา ว่าคนที่อยู่ด้านนอกนั่นจะไม่ใช่จินยอง
แต่เหมือนโชคจะไม่เข้าข้างเขานัก เมื่อร่างเล็กที่กำลังปิดเสียงโทรศัพท์ของตัวเองนั้น คือเพื่อนสนิทของเขาจริงๆ
จูเนียร์หันไปเห็นมาร์คก็ต้องตกใจ เมื่ออีกฝ่ายเดินออกมาจากห้องน้ำตอนไหนก็ไม่รู้ รู้เพียงแต่ว่าตอนนี้มาหยุดยืนอยู่ข้างๆกับเขาแล้ว
ผมไล่มองสภาพของมาร์คตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะเบือนหน้าหนี
ผมไม่รู้ว่าตัวเองแสดงสีหน้าแบบไหนไป รู้เพียงแต่ว่าตอนนี้เหมือนหัวใจของผมมันจะพัง
เพราะมันกำลังเจ็บปวดมากเหลือเกิน
มาร์คหัวใจกระตุกวูบเมื่อเห็นสีหน้าของจินยองที่ดูเศร้าลงไปถนัดตา พร้อมกับคราบน้ำตาที่มีประปรายรอบดวงตาคู่สวย
เขาไม่รู้ว่าจินยองเป็นอะไร แต่เขารู้สึกไม่ดีเลยจริงๆ ที่จินยองต้องมาเจอเขาในสภาพแบบนี้กับคนอื่น
“มาร์คอะ ไม่รอฮยอกเลย” ผมหันไปมองมาร์คกับผู้ชายหน้าหวานอีกคนที่มีรอยแดกเป็นจ้ำเต็มรอบคอไปหมด
ผมไม่รู้จริงๆว่าตัวเองควรจะทำยังไงกับความรู้สึกของตัวเองตอนนี้ดี
ผมนึกขยะแขยงสัมผัสที่มาร์คเคยมอบให้ขึ้นมาเสียดื้อๆ
เป็นแค่เขาคนเดียวไม่ได้เหรอ ที่มาร์คจะมอบสัมผัสแบบนี้ให้
แค่เขาคนเดียว...
ความรู้สึกเหล่านี้ตีตื้นขึ้นมากัดกินไปหมด ผมค่อยๆกลืนก้อนเหนียวๆลงคออย่างยากลำบาก ก่อนจะปั้นหน้ายิ้นส่งไปให้คนทั้งคู่แทน
“จินยอง...” มาร์คอยากจะพุ่งตัวเข้าไปหาเพื่อนสนิทตัวเล็กเพื่ออธิบายอะไรหลายๆอย่างให้ฟัง แต่ก็ติดแขนของใครอีกคนที่กอดรั้งเขาไว้ไม่ให้ไปไหนตามใจนึก
“ตามบายๆ กูไปและ” ผมยกมือขึ้นโบกไปมาเป็นเชิงเหมือนไม่ใส่ใจอะไรมากนัก ขยับเท้าหมุนหันหลังพาตัวเองเดินออกมาจากจุดๆนั้น
ผมเงยหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้าซักพักเพื่อไล่ให้น้ำตาหยุดไหล
ผมไม่ควรรู้สึกแบบนี้เลยจริงๆ
-------- #มนเพื่อนกัน -------
“น้องจินยอง โสดอยู่ใช่ไหมครับ” ผมกรอกตาขึ้นฟ้าก่อนจะตอบคำถามที่วันนี้มั่นใจว่าได้ยินมาเกินกว่าสิบครั้งในวันนี้
“ครับ ผมโสดอยู่” ว่าพร้อมส่งยิ้มขยี้ใจไปให้อีกฝ่าย
ตอนนี้ผมคือลูกพีชยักษ์นยองที่กำลังขยันขันแข็งกอบโกยรายได้เข้าสู่คณะอักษร
พูดก็พูดเถอะครับ ตั้งแต่ขายมาเนี่ย มีแต่ลูกค้าผู้ชายมาซื้อ มีตั้งแต่หล่อเหี้ยไปจนถึงอัปรีย์ดีแต่คารม
เอาเถอะครับ ผมทำใจละ
ตลอดงาน ผมเอาแต่ยิ้มแย้มเหมือนเมื่อเช้าไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น ผมควรจะเฉยๆได้แล้วแหละ
คนแบบไอ้มาร์ค โสดได้ไม่นานหรอก ผมควรชิน
“ไอ้จู กระดาษเขียนไอดีไลน์มึงหมดแล้วหวะ” ผมหันไปตามเสียงเรียกของยองแจที่มีหน้าที่นั่งเขียนไอดีไลน์ของผมใส่กระดาษแล้วแถมไปให้กับลูกค้าที่อยากได้
โถ่วคุณ ถ้าไอ้มาร์คมันเกิดจริงจังกับใครซักคนขึ้นมา ผมก็ควรจะมีใครซักคนไว้แก้เหงาใช่มะ
ทำไมละ มันมีได้ ผมก็มีได้
แล้วทำไมต้องพาดพิงมันด้วยวะ ฮู่ย!
“หมดแล้วก็พอ แค่นี้กูก็ตอบจนมือหงิกละเนี่ย” ผมหันไปมองไอ้มินซอกที่ตอนนี้กำลังไล่ตอบไลน์แทนผมอยู่
ห้าห้า ผมให้มันเอาโทรศัพท์ผมไปตอบเองแหละ จะบ้าตาย ไม่เห็นหรือไงคนทำงานอยู่ ทักกันมาอยู่ได้
ไม่หน้าเกิดมาสวยเลย เห้ออออออ
ผมล้มตัวลงนั่งบนเก้าอี้ทันทีที่คนว่าง ตอนนี้เป็นช่วงเย็นแล้ว ของที่รับมาขายก็หมดเกลี้ยงไม่เหลือแม้แต่นิด เพื่อนๆบางคนก็เริ่มทยอยเก็บข้าวของ ผมที่ยืนขายมาทั้งวันค่อยๆถอดหัวลูกพีชยักษ์ออก
หือ ตอบทีว่าไม่ได้ไปว่ายน้ำที่ไหนมา หัวกูนี่เปียกยิ่งกว่าไปฝ่าฝนมาอีกมั้งนั่น
เหม็นด้วย...
“ยองแจ มีแชมพูไหม ไม่ไหวละ หัวเหม็นชิบหาย” ผมหันไปหาเพื่อนสนิทที่กำลังวุ่นวายอยู่กับการเก็บขยะใต้โต๊ะ
“ไปยืมไอ้นัมจูดิ มันอยู่ชมรมว่ายน้ำ น่าจะมีนะ” เมื่อได้ยินดังนั้น ผมก็เดินเข้าไปหาไอ้นัมจูที่กำลังปีนแกะอะไรบนเสาอยู่ เอ่ยขอแค่สองสามคำมันก็ยกให้ผมมาทั้งกระเป๋า
“ขอบใจเว่ย” ผมตกมือขึ้นตบบ่ามันสองสามที ก่อนจะขอเดินปลีกตัวไปห้องน้ำ
แต่แล้ว สายตาของผม ก็ดันเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่ไม่ควรเห็นเข้า
มันก็แค่มาร์คกำลังเซลฟี่กระหนุงกระหนิงกับผู้ชายคนเมื่อเช้าอยู่ที่ซุ้มคณะของตัวเองแค่นี้
ทำไมผม
ต้องรู้สึกไม่ดีมากมายขนาดนี้วะ
100%
TBC.
ถถถ เพื่อนกันเขาไม่หึงกันหรอก นี่พวกนางอยู่ด้วยกันมานานไง เลยไม่รู้ว่าที่เป็นอยู่อะ คือรักหรือผูกพัน แล้วพี่มาร์คนางขี้เบื่อไง กลัวคบกันไปแล้วเลิกกันจะมาเสียดายความสัมพันธ์กันเปล่าๆ ติดตามกันต่อไปโน๊ะ ว่าทั้งคู่จะลงเอยกันยังไง เม้นต์ได้ ติดแท็กมา ไรต์ชอบอ่าน555
คราวหน้าจะเป็นทีของเจบีละ ให้นางได้มีบทบ้าง
“ที่เห็นว่านิ่ง จริงๆนะอาย”
ยองแจกับแจ็คนี่แอบคบกันใช่มะ?
ยูคยอมเมื่อไหร่จะมีบท? แล้วมาร์คละจะทำไงต่อ?
บอกเลยว่าจุดดราม่าของเรื่องจะต้องยิ่งใหญ่กว่านี้แน่อันนี้มันเเค่เล็กน้อยมากมาย
นัมจูแฟนเค้าเอง ใน school2015นางหล่อมากกกกก ใครดูอยู่บ้าง โอ๊ยไรต์จิละลายยย
ความคิดเห็น