คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : คิดอะไร...นายตัวแสบ
่ำืนนี้พระันทร์รึ่เสี้ยวส่อสว่าัเนบนท้อฟ้าที่มืมิแ่เ็มไป้วยแสวิบวับอวาวนับพันนับหมื่นว
วาาวเินเล่นเรื่อยเปื่อยไปบนสนามห้าหน้าโรเรียน
เบื้อหลัเป็นอาารเรียนไม้ทาสีฟ้าสอั้นนาเล็
แสสว่าาอาารเรียนเพียไม่ี่วทำให้รู้ว่ายามนี้เพื่อนๆอวาาวะล้มัวลนอน้วยวามเหนื่อยอ่อนันเือบหมแล้ว
แ่็มีอีหลายนที่นอนไม่หลับเหมือนเธอ
อนที่วาาวเินออมาาอาารึ่แปรสภาพใ้เป็นที่นอนั่วราวอเหล่าสมาิ่ายอาสา
เธอยัเอับเพื่อนๆหลายนนั่เล่นีาร์ร้อเพลันอย่าสนุสนาน
ถึแม้เพื่อนๆะเรียร้อให้เธอร่วมสนุ้วยัน
แ่วาาวลับอยาเินเล่นรับลมหนาวและื่นมบรรยาาศอันามอนบทยาม่ำืนมาว่า
ลอสามวันอารใ้ีวิใน่ายอาสา วาาวผิหวัที่ทุสิ่ทุอย่าไม่ไ้เป็นอย่าที่วาฝันไว้ หิสาวไม่มีโอาสไ้อยู่ามลำพัับบอลเลยสัรั้ เป็นเพราะวิรุฬห์นเียวที่อยเ้ามาััหวะลอเวลา นเธอมั่นใว่าารมารั้นี้อวิรุฬห์ือารมาลั่นแล้เธอไม่ให้ไ้สมหวัับายหนุ่มในฝันอย่าแน่นอน วาาวไม่เ้าใว่าวิรุฬห์ะทำแบบนั้นไปทำไม แ่ไม่ว่าเาะทำไปเพื่ออะไร สิ่ที่วาาวรู้สึในอนนี้ือเธอไม่อบหน้าวิรุฬห์มาึ้นเรื่อยๆ วาาวหวนนึถึเมื่อสามวัน่อน วันที่เธอออาบ้านอย่ามีวามสุและเ็มไป้วยวามอิ่มเอมในหัวใ
วาาวแบเป้ใบให่วิ่ระหืระหอบมายัลานอรถอมหาวิทยาลัย
เธอเห็นเพื่อนๆร่วมมรมำลัทยอยเินึ้นรถบัสันให่สีส้มที่ใ้เป็นพาหนะในารเินทาออ่ายอาสาที่เา้อในรั้นี้
และสายาอเธอ็หยุลที่พี่บอลประธานมรมสุหล่อ เป้าหมายนสำัอเธอ
วาาวยิ้มออมาโยอัโนมัิ
“รีบๆนึ้นรถเร็ว
ะแปโมแล้วนะ...บอล สมาิมาันรบหรือยัล่ะ” อาารย์ที่ปรึษาหันมาถามบอลที่ำลั่วยนอื่นๆนอึ้นรถ
“ยัเลยรับอาารย์
าอี 4-5 นรับ แ่เมื่อี้ผมโทรามแล้ว ทุนใล้ถึแล้วรับ...นั่นไรับ
วิ่มาโน่นแล้วนนึ” บอลหันไปเห็นวาาวในุเสื้อยืแนสั้นสีำับาเยีนส์เ้ารูป
แบเป้ใบให่ วิ่หน้าาื่นมาแ่ไล เาึรีบวิ่เ้าไป่วยรับระเป๋าอวาาวมาถือไว้เอ
“อบุ่ะพี่บอล
าวมาเป็นนสุท้ายหรือเปล่าะ”
วาาวยืนหายใหอบหน้าเื่อนเพราะรู้สึผิที่มาสาย ปิเธอะเป็นนที่รเวลามา
แ่เมื่อืนวาาวมัวแ่ื่นเ้นที่ะใล้ิับนที่เธอรัถึสิบวัน ึมัวแ่เลือเสื้อผ้าสวยๆ เพราะอยาให้บอลประทับใ
แ่หาเท่าไหร่็ไม่ถูใ
ในที่สุเธอ็ิไ้ว่าเสื้อยืาเยีนน่าะเหมาะที่สุสำหรับารทำาน่อสร้า
แ่ว่าวาาวะิไ้เวลา็เินไปถึีสอ อนเ้าเธอึื่นึ้นมา้วยอาารเหลือลานเพราะเ็มนาฬิาฟ้อว่าเธอสายแล้ว
“ไม่หรอาว
ยัไม่มาอีหลายน” บอลอบยิ้มๆ มอูสาวน้อยที่ยัไม่หยุหอบอย่าเห็นใ
“เฮ้อ...รอัวไป”
วาาวถอนหายใอย่าโล่อ
“เอาระเป๋าไปเ็บบนรถ่อนเถอะ
แล้วเี๋ยวมา่วยพี่เ็ำนวนนหน่อยนะ”
“ไ้เลยรับผม
พร้อมปิบัิรับ” วาาวแล้ยมือึ้นมาทำท่าะเบ๊ะเ้มแ็แบบทหาร บอลหัวเราะอบใในวามทะเล้นอรุ่นน้อ
เายมือออวาาวอย่าเอ็นู และึัวเธอให้เินาม วาาวใเ้นแร แ่ไม่ิะเบี่ยัวหนีาวแนอบอล
เธอเินามเาอย่าเร็ๆ แ้มอเธอแปลั่เหมือนลูำลึสุ
วาาวิว่าเธอเป็นผู้หิที่มีวามสุที่สุในอนนี้
“ยายาวเราะห์!!!” เสียร้อเรียที่ัลั่น ทำให้วาาวหยุะัและรีบหันไปมอ
เธอภาวนาว่าออย่าให้เป็นนที่เธอิเลย แ่ำภาวนาอเธอไม่สัมฤทธิ์ผล
วาาวแปลใที่เห็นวิรุฬห์วิ่เ้ามาพร้อมระเป๋าเสื้อผ้าใบให่
ที่อล้อล้อิิอลู่ใ
“อ้าว!!!มาแล้วเหรอ นึว่าน้อะไม่มาแล้วะอี” บอลยิ้มให้วิรุฬห์
“โอาสที่ะไ้ถ่ายภาพสวยๆแบบนี้หาไม่่าย
ผมไม่พลาอยู่แล้วรับ ผม้ออบุพี่นะรับที่ยอมให้ผมมา้วย” หลัาที่วิรุฬห์รู้ว่าวาาวะไปออ่ายอาสาที่่าัหวั
เา็ไปที่มรม่ายอาสาและเสนอัวเป็น่าภาพให้ับมรมโยที่วาาวไม่รู้เรื่อมา่อน
“พี่สิ้ออบุ
ไ้น้อมา่วยถ่ายภาพให้ ปิ็ถ่ายันเอ ล้อมือถือบ้า ล้อิิอลธรรมาบ้า
ภาพ็เลยไม่่อยสวย ไม่น่าสนใ
ราวนี้พี่ะไ้มีภาพสวยๆโปรโมทิรรมอมรมสัที” วาาวมอบอลับวิรุฬห์ุยัน้วยวามุน
“นายรุฬห์
นายะไปับเราเหรอ...นี่มันอะไรันะพี่บอล” วาาวหันไปถามบอลอย่าไม่เ้าใ
“เออ...นี่าวยัไม่รู้สินะ
ว่ารุฬห์เาอาสามาถ่ายภาพิรรมารออ่ายรั้นี้ให้ับมรม
ไ้่าภาพหน้าาีฝีมือีอย่ารุฬห์มา่วย สาวๆในมรมรี๊ร๊าันให่เลยนะ”
บอลอบำถามวาาวอย่าอารม์ี
“บอล!!! มาันรบหรือยั ไ้เวลาแล้วนะ” อาารย์ที่ปรึษาร้อถามประธานมรม บอลหันมาหาวาาวับวิรุฬห์
“รุฬห์ับาวึ้นรถไ้แล้วละ
รถใล้ออแล้ว” บอลรีบเินไปหาอาารย์ที่ปรึษา เพื่อรวสอบรายื่อสมาิมรม
“ไปสิ
ะมายืนอึ้อยู่ทำไม หรือว่ามัวแ่ีใที่ันไป้วย เลยพูไม่ออ”
วิรุฬห์ยิ้มวนๆให้วาาว ่อนที่ะเินไปึ้นรถ
ปล่อยให้หิสาวยืนอึ้อยู่นเียว
“เ้าบ้านี่ิะทำอะไรันนะ”
วาาวเินึ้นรถไปพร้อมับวามสสัยในเนาอวิรุฬห์
** เอ๊ะๆ ยัไๆ...วิรุฬห์ัวแสบิะทำอะไรับวาาว รอิามอน่อไปนะะ**
ความคิดเห็น