คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [FIC F(x) Amber X Krystal] Love never ends! รักนี้ไม่สิ้นสุด! [ตอนที่ 3] 100%
@ Ma’am restaurant
คริสตัลก้าวลงจากรถ มองไปรอบๆเห็นป้ายร้านอาหารเขียนว่า Ma’am restaurant เป็นร้านอาหารที่มีบรรยากาศเป็นธรรมชาติ รอบๆร้านมีต้นไม้นานาชนิดตกแต่งไว้อย่างสวยงาม
"ที่นี่สวยดีนะ" คริสตัลหันพูดกับนายแอมเบอร์อย่างเป็นมิตร เพราะตอนนี้เธอกำลังชื่นชมดอกไม้ต่างๆที่ตกแต่งร้านอย่างลงตัว
"..." เขาไม่ได้ตอบอะไรและทำหน้างงๆกับคำพูดของเธอ ผู้หญิงนี่อารมณ์ขึ้นๆลงๆตลอดหรือเปล่านะ เขาไม่เคยเห็นใครเป็นแบบเธอเลยสักคน มีแต่คอยส่งยิ้ม เอาอกเอาใจเขาตลอดเวลา ไม่เหมือนเธอที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
"ทำไมหล่ะ? ฉันพูดอะไรผิดงั้นหรอ -^-?”
"เปล่า เข้าไปนั่งข้างในกันเถอะ เชิญครับผม น้องคริสตัล" นายแอมเบอร์ฝายมือให้ฉัน หึ! สุภาพบุรุษตายแหล่ะ แต่เห็นว่าพามาที่สวยๆจะยอมอ่อนข้อให้วันนึงก็ได้
"จะรับอะไรดีครับ มาดาม" พนักงานเสิร์ฟถาม
“เบอร์ริโต้ สองที่ค่ะ”
"ถ...ถามพี่รึยัง? ว่าพี่จะกินแบบเดียวกับเธอ" แอมเบอร์พูดขึ้นพร้อมกับยักคิ้วขึ้นข้างนึงอย่างกวนๆ
"ใครบอกหล่ะว่าฉันจะสั่งให้นาย -3- ฉันสั่งกินเองต่างหาก!" คริสตัลพูดพร้อมกับทำหน้าเอือมๆ
"เด็กอะไรกินเยอะชะมัด"
":P"
"ทาร์โก้ หนึ่งที่ครับ"
"จะรับเครื่องดื่มอะไรดีครับ"
"น้ำพั้นช์ สองที่ครับ"
"ฉันไม่ดื่มน้ำพั้นช์"
"ตอนนั้น พี่ยังเห็นเธอดื่ม...เอ่อ ไม่มีอะไร งั้นอยากดื่มอะไรหล่ะ?" คริสตัลหรี่ตามองร่างสูงอย่างจับผิดน้อยๆ
“น้ำส้มละกันค่ะ”
หลังจากทานเสร็จแอมเบอร์ก็พาคริสตัลไปที่ห้างชั้นนำที่ตระกูลหลิวเป็นหุ้นส่วนรายใหญ่
"ไปร้านนั้นกันเถอะ" แอมเบอร์ชี้ไปที่ร้านขายชุดนักเรียนที่
ใหญ่ที่สุดในบริเวณนั้น จากนั้นทั้งสองก็ได้เดินไปยังร้านขายชุดนักเรียน
"เธอลองชุดนี้ดูว่าใส่ได้มั้ย?" เขาหยิบชุดไซส์ S และยื่นให้ฉัน ฉันรับชุดแล้วไปลองไปเปลี่ยนที่ห้องแต่งตัว
ทำไมคริสตัลลองช้าจังนะ? แอมเบอร์เดินวนไปวนมา
เห้ยยยย!!! นั่นมันวิคตอเรีย จะทำไงดีเนี่ย ถ้ายัยนั่นมาเห็นฉันต้องตายแน่ๆ!?!?!
"นี่นายเข้ามาทำไม! ฉันกำลังแต่งตัวอยู่นะ" แอมเบอร์เหลือบไปมองคริสตัล เสื้อนักเรียนที่คริสตัลใส่นั้นตัวเล็กมาก รัดรูปจนเห็นสัดส่วนความโค้งเว้าของร่างบาง ทำให้เขาตกใจและร้อนวาบ
"เอ่อออ... คือว่า..."
"คือว่าอะไร!"
จู่ๆ ฉันก็เขาหน้าแดงขึ้นมา คงเป็นเพราะอากาศในห้องมันร้อนและคับแคบทำให้ตัวเราใกล้ชิดกัน
"พี่แอบบางคนอยู่หน่ะ"
"???"
"คือผู้หญิงคนนั้นเค้าตามตื้อพี่"
"แล้วทำไมนายต้องมาแอบตรงนี้ด้วย!!! แล้วดูนี่เสื้อที่นายเลือกให้" เขาหันมามองฉันด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
"ใครจะไปรู้หล่ะ ว่าเธอจะเป็นหมูอ้วนขนาดนี้"
"นายว่าฉันเหรอ!!! ออกไปเลยนะๆ!!!"
"ชู่ว์! เงียบๆสิ ถ้าเธอไล่พี่อีกครั้ง พี่จะบอกคุณแม่ว่าเธอดื้อกับพี่ :p"
"ชิ! หันไป ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้า อย่าหันกลับมาหล่ะไม่งั้นฉันจะฟ้องคุณน้าว่านายลวนลามฉัน!" คริสตัลพูดด้วยเสียงที่เบาลงแต่ยังไม่วายขู่แอมเบอร์
“ครับๆ” แอมยกมือขึ้นเหมือนยอมแพ้แล้วหันหลังให้คริส
ทำไมคริสตัลเปลี่ยนช้าจังนะ? ร้อนจะตายอยู่แล้วเนี่ย รอให้ฉันออกไปจากที่นี่ก่อนเถอะ จะทุ่มเงินขยายเลย คอยดู
"ฉันเสร็จแล้ว เราออกไปกันเถอะ ยัยนั่นคงไปแล้ว" ฉันกำลังจะเปิดประตูเพื่อเดินออกไปแต่โดนนายแอมเบอร์คว้ามือไว้
“เดี๋ยวก่อน ฉันว่าเดี๋ยวฉันออกไปก่อน แล้วอีกซัก 5 นาทีเธอค่อยตามออกมาดีกว่า เพราะถ้าคนอื่นเห็นเราออกจากห้องนี้พร้อมกัน เธอจะเสียหาย” แอมเบอร์รีบอธิบายเพิ่มทันทีเมื่อสาวเจ้าเริ่มทำหน้าเหวี่ยงวีนเมื่อเขาจับข้อมือเธอ
“อะ...อืม ปล่อยได้แล้ว” คริสตัลมองแอมเบอร์ด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย ไม่ยักรู้ว่านายนี่มีมุมที่เป็นสุภาพบุรุษกับเขาด้วยแฮะ คริสตัลยกยิ้มขึ้นบางๆหลังจากแอมเบอร์เดินออกไปจากห้องลองชุด
หลังจากนั้นคริสตัลก็จัดการเลือกชุดและของใช้ส่วนตัวด้วยตัวเอง โดยมีแอมเบอร์คอยช่วยให้คำแนะนำและถือของอยู่ข้างๆ จนกระทั่งได้ของเท่าที่จำเป็นแล้วทั้งคู่ก็เดินเข้าไปที่ร้านไอติมเพราะคริสตัลอยากกินแล้วแอมเบอร์ก็ไม่อยากขัดใจเจ้าหล่อนตอนนี้สะด้วยสิ
“เอา chocolate boat หนึ่งที่ไม่ใส่แอลม่อนกับวิปครีม เพิ่มมารช์แมโรว ครับ/ค่ะ” แอมเบอร์กับคริสตัลพูดขึ้นพร้อมกัน
“แหม ใจตรงกันเลยนะคะ งั้นก็เป็น chocolate boat ไม่แอลม่อน ไม่วิป เพิ่มมารช์นะคะ” พนักงานรับออเดอร์พูดยิ้มๆแล้วเดินจากไป
“นายสั่งตามฉันทำไม?”
“ไม่ได้สั่งตามสักหน่อย ก็เห็นๆกันอยู่ว่าพูดพร้อมกัน”
“แต่ฉันชอบช๊อคโกแล็ตก่อนนาย” คริสตัลเถียงอย่างข้างๆคูๆ
“เธอรู้ได้ยะ…” แอมเบอร์พูดไม่ทันจบก็ มีเสียงผู้หญิงคนนึงแทรกเข้ามา
"แอมเบอร์!! มาทำอะไรที่นี่คะ? แล้วหล่อนเป็นใคร!!?" วิคตอเรีย ดาวโรงเรียน Roms ตามตื้อแอมเบอร์มาสามปีแล้ว เธอตกหลุมรักแอมเบอร์ตั้งแต่แรกเจอ
"เอ่อ...วิคตอเรีย บังเอิญจังนะ" ผมยิ้มเจื่อนๆ ซวยแล้วไงไอ้แอมเอ้ยย
"เธอรู้จักนายหรอ?"ฉันหันไปสะกิดแอมเบอร์แล้วถาม
"ยัยนี่แหล่ะ คนที่มาตามตื้อฉัน"แอมเบอร์กระซิบบอกฉัน
"นี่! เธอเป็นใครกันยะ มายุ่งอะไรกับแอมเบอร์ของฉัน"
"ใครบอกหล่ะ พี่แอมเขาเป็นของฉันต่างหากหล่ะ : P เราเป็นแฟน ส่วนเธอมันคิดไปเอง! กันจริงมั้ยค่ะพี่แอม :)" ฉันยิ้มหวานให้กับนายแอมเบอร์ จงใจกวนประสาทยัยนั่น พร้อมกับคลองแขนแล้วซบบ่าแอมเบอร์ ซึ่งดูตกใจกับสิ่งที่ฉันพูด
"ค...ครับ" เกาะแขนนายแอมเบอร์และฉันยิ้มเยาะยัยนั่น มีสิทธอะไรมาตะโกนใส่ฉันยะ #นางเอกร้ายนะเนี่ย
"ไม่จริง! ฉันไม่เชื่อเธอหรอก มันไม่จริงใช่ไหมแอม ตอบวิค” ยัยแว๊กนั่นหันไปเขย่าตัวนายแอมเบอร์จนสั่นเป็นเจ้าเข้า ฉันแอบยิ้มเยอ
"พิสูจน์มั้ยหล่ะ?" ฉันดึงชายเสื้อแอมเบอร์ให้โน้มหน้าลงมา และโน้มหน้าเข้าหานายแอมเบอร์ ถ้าดูจากมุมของยัยนั่นต้องคิดว่าฉันจูบนายแอมเบอร์แน่
"กรี๊ดดดดดดดด!!!" วิคตอเรียวิ่งออกไปอย่างฉุนเฉียว ฉันจะไม่หยุดแค่นี้แน่ ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ายัยนั่นเป็นใคร มีสิทธอะไรมาจูบแอมของฉัน
“บ๊ายบาย~ 5555” คริสตัลโบกมือบ๊ายบายอย่างสะใจ
"นี่! เธอเล่นบ้าอะไรเนี่ย พี่ตกใจนะ" แอมเบอร์หันมาถามในขณะที่ใจของเขายังเต้นแรงไม่หาย ให้ตายสิ ตอนเธออ้อนน่ารักชะมัดเลย ถึงแม้ว่าจะเป็นการแกล้งทำเพื่อกวนประสาทวิคก็เถอะ
“ไอติมที่สั่งได้แล้วค่ะ”
"เขินเหรอ? หน้าแดงเชียว555555" เวลาหมอนี่เขินก็น่ารักดีแฮะ เอ๊ะ! เมื่อกี้ฉันบอกว่าน่ารักเหรอ? เลิกคิดเดี๋ยวนี้เลยนะยัยคริส เธอสัญญากับเขาคนนั้นไว้แล้วนี่นาว่าจะรอ
“ปะ..ปล่าวสะหน่อย เอ่อ..ไอติมมาแล้วกินเถอะ”
"อื้ม :)"
หลังจากนั้นคริสตัลและแอมเบอร์ก็เดินเล่นในห้างอีกสักพัก
"พี่แอม กลับกันเถอะ คริสเหนื่อยแล้ว" เหนื่อยชะมัดเลยวันนี้ สงบศึกชั่วคราวล่ะกัน
"เห? ” เมื่อกี้คริสเรียกผมว่าพี่เหรอ? ไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม
“ก็ มาสงบศึกกันชั่วคราวแล้วกัน พี่ทำตัวดีกับคริส ก็เลยไม่รู้จะพูดจาไม่ดีกับพี่ไปทำไม” คริสรีบอธิบายต่อเมื่อแอมเบอร์ดูจะตกใจมาก
“ครับ :)" เขาจูงมือฉัน แล้วพาฉันไปที่รถ
"สนุกมากเลย ขอบคุณนะ สำหรับวันนี้(:" ฉันยิ้มให้เขาจากใจจริงเป็นครั้งแรก
"ครับ ถ้าพี่ว่างจะพามาบ่อยๆนะ"
“อื้อ” ฮ้าวววววว~ ง่วงนอนจัง หลับแปปนึงคงไม่เป็นไรมั้ง^^
"น้องคริสถึงบ้านแล้วครับ อ้าวววว หลับซะแล้วหรอถ ตอนหลับเธอก็น่ารักดีนะ^///^" ใบหน้าสวยๆของเธอทำให้ผมอดที่จะเข้าไปมองใกล้ๆไม่ได้ ผมค่อยๆเลื่อนหน้าไปหาเธอทีละนิด
“ฮื้อ~” ผมรีบผละออกมาเมื่อเธอเริ่มรู้สึกตัว เพราะถ้าเธอตื่นขึ้นมาแล้วเห็นว่าผมพยายามจะลักหลบเธอ เธอคงจะไม่พูดดีๆกับผมอีกแน่ๆ
“น้องคริสครับ ตื่นได้แล้ว ถึงบ้านแล้วนะ” ผมเรียกพร้อมกับแตะบ่าเธอเบาๆ
“งื้อ พ่อคะขออีก 5 นาทีนะคะ” ขี้เซาชะมัดเลยแฮะ
“คริส พี่ไม่ใช่พ่อเธอนะ ตื่นได้แล้วถ้าไม่ตื่นพี่จะอุ้มเธอขึ้นไปนอนแล้วนะ!” ผมพูดพร้อมกับเขย่าตัวเธอแรงขึ้นเมื่อเธอดื้อไม่ยอมตื่นขึ้นไปนอนบนห้องดีๆ
“อือ~ ถึงแล้วเหรอ งั้นคริสไปนอนก่อนนะ ฝันดีนะคะพี่แอม จุ้บ” คริสตัลจูบลงบนแก้มของแอมเบอร์เบาๆเพราะความเคยชิน เพราะเธอจูบแก้มคนในครอบครัวก่อนขึ้นนอนทุกครั้ง และ เธอก็ง่วงเกินกว่าจะรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป ปล่อยให้แอมเบอร์ยืนอึ้งอยู่นานสองนาน
“คืนนี้ต้องฝันดีแน่ๆ” แอมเบอร์ยิ้ม แล้วก็เดินกลับไปที่ห้องตัวเองเพื่อพักผ่อนเช่นกันเพราะวันนี้เขาเองก็เดินช่วยเจ้าหล่อนถือของทั้งวัน
ความคิดเห็น