คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : EP.6 สู่ขอ
โอ้ยอิ่ม อิ่มแปล้มาก การออกมาหาอะไรกินตอนเที่ยงคืนเกือบ ๆ ตีหนึ่ง มันช่างฟินไม่แคร์ตัวเลขบนตรงชั่งอะไรขนาดนี้
“เรื่องไปเกาหลี มาขออนุญาตป๊าม๊าให้ด้วยดิ เดี๋ยวม๊าไม่เชื่อคิดว่าไปกับผู้หญิงอื่นอีก”
อืมก็จริงของเขานะ ฉันควรเข้าไปขออนุญาตป๊ากับม๊าเขาอย่างเป็นทางการ เพราะ พาลูกชายเขาไปเที่ยวด้วยตั้ง 15 วันจะไม่ขอเลยก็คงไม่ดี
“อืมม งั้นเข้าไปหาป๊าม๊าวันไหนได้บ้าง”
“วันพรุ่งนี้ป๊ากับม๊านัดกินข้าวที่บ้านพอดี ไปขอสิ”
แค่ไปเกาหลี พูดเหมือนจะให้ฉันไปสู่ขอเขาจากป๊าม๊าเขายังงั้นอะ
“โอเค จะมารับกี่โมงก็ไลน์บอกละกัน”
บ่ายวันอาทิตย์
B. : พร้อมยัง
B. : อีก 10 นาทีไปรับ
ฉันพิมพ์ตอบไลน์ไปด้วยระหว่างเดินลงมารอเขาที่ข้างล่างหอ วันนี้ฉันแต่งตัวเสื้อยืดกระโปรงยีนส์ ธรรมดา ไม่ได้พิเศษอะไร เพราะฉันเคยไปกินข้าวกับป๊าม๊าของเบสท์แล้ว พวกเขาเป็นครอบครัวที่ไม่นิยมความหรูหราราคาแพงอะไร เป็นครอบครัวที่น่ารักเป็นกันเอง ฉันเลยไม่ได้กดดันหรือตื่นเต้นอะไรเลย ออกจะดีใจที่จะได้เจอม่าม๊าด้วยซ้ำ เพราะ ม่าม๊าของบ้านโยธินตระกูลเป็นม่าม๊าสมัยใหม่เข้าใจโลก ท่านคุยกับฉันเหมือนวัยรุ่นคุยกันอะไรอย่างนั้น
ไม่ถึง 10 นาทีอย่างที่เขาพิมพ์บอก พอฉันเงยหน้าจากหน้าจอโทรศัพท์ก็พบกับรถยนต์ยุโรปคันหรูคันเดิมที่ฉันขึ้นเมื่อวานจอดเทียบเคียงอยู่หน้าหอพัก
“หิวมั้ย”
นี่คือคำถามแรกที่เขาถามฉัน หลังจากที่ฉันขึ้นรถมาแล้ว
“หิว ยังไม่กินอะไรเลย”
ฉันตอบไปตามความจริง ตอนนี้หิวถึงขั้นหิวมาก สามารถกินช้างได้ทั้งตัว(เว่อร์อีกแล้ว)
“กินข้าวเช้ายังเนี่ย”
เบสท์ส่งสายตาสงสัยแกมดุมาหาฉัน ลืมไปเลยว่าเขาชอบบังคับให้ฉันกินข้าวเช้า แต่บางทีคนเรามันก็ตื่นตอนเที่ยงๆ แล้วไง เลยรอกินข้าวเที่ยงทีเดียว ตัดมื้อเช้าทิ้งไปเลย
“ยังไม่ได้กิน ตอนเช้าไม่หิว แต่ตอนนี้หิวล่ะ”
“ถ้าพูดไม่ฟัง จะฟ้องแม่แดงแล้วนะ ว่าไม่กินข้าวเช้าอะ ”
“แหนะ มีเอาแม่มาขู่ รู้แล้วน่าา ตอนนี้เพิ่งเปิดเทอมยังปรับเวลานอนไม่ได้ เดี๋ยวเปิดเทอมไปสักพัก ตื่นเช้าทุกวัน จะกินข้าวเช้าทุกวันเลย”
“เก่งมาก”
เบสท์ไม่พูดเปล่ายังเอามือมาวางบนหัวของฉัน ขยี้จนผมของฉันเริ่มเสียงทรง ฉันไม่ได้ว่าอะไร นอกจากส่งสายตาขวางไปให้เขา แล้วจัดทรงผมให้เข้าที่
บ้านของเบสท์อยู่ไกลจากมหาวิทยาลัยพอสมควร ใช้เวลาเดินทางประมาณ 30 นาทีเราก็มาถึงจุดหมายปลายทาง บ้านของเขาเป็นบ้านหลังใหญ่ในหมู่บ้านจัดสรรใจกลางเมือง กว่าจะเข้าถึงบ้านก็ต้องฝ่ารถติดและการจราจรอันห่วยแตกของประเทศไทยไปซะก่อน
“มะนาววว”
ม่าม๊าแห่งบ้านโยธินตระกูล ออกมาต้อนรับฉันทันทีที่มาถึง
“สวัสดีค่ะม่าม๊า นาวคิดถึงม่าม๊าม๊ากมากค่ะ ก็เลยแวะมาหา”
ได้ทีก็ขออ้อนม่าม๊าของคนตัวสูงข้างๆฉันซะหน่อย ไหนๆวันนี้ก็จะมาสู่ขอลูกชายเขาไปเที่ยวเกาหลีด้วย
“หื้ม ม่าม๊าก็คิดถึงเนี้ย มีเรื่องอยากคุยด้วยเต็มเลย เดี๋ยวเราไปทานข้าวกันก่อนดีกว่า”
“แหม คุยกันสองคนหงุงหงิง ไม่เห็นหัวลูกเลยน้าม๊า”
“โถ่ อาตี๋ ไม่เห็นได้ไง มาให้ม๊าหอมแก้มชื่นใจหน่อยเร็ว”
ฉันแอบอมยิ้มกับภาพตรงหน้า เบสท์เนี่ยลุคเขาดูเป็นคนเฉยเมยกับทุกสิ่ง แข็งกร้าว แต่พออยู่บ้านกับป๊าม๊าเมื่อไหร่กลายเป็นอาตี๋น้อยไปเลย
เมื่อถึงโต๊ะอาหาร ฉันยกมือขึ้นไหว้สวัสดีป๊าที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โต๊ะ
“สวัสดีค่ะป๊า”
“อ้าว อานาว สวัสดีลูก มาๆ นั่งๆกินข้าวกัน”
“ค่ะป๊า”
ระหว่างทานข้าว ป๊าม๊าของเบสท์ก็ถามสารทุกข์สุขดิบฉันเรื่อยไป ช่วงนี้เรียนเป็นไงบ้าง เหนื่อยไหม อาตี๋ของพวกเขาดื้อบ้างรึเปล่า อาตี๋เข้าเรียนบ้างมั้ย ซึ่งทุกคำถามเนี่ยฉันก็ตอบความจริงทู้กอย่าง เพราะ ถึงแม้ฉันจะโกหกยังไง คนเป็นพ่อแม่แท้ๆก็ต้องรู้อยู่ดีว่าลูกเขาเป็นยังไง
“อ่ะนี่ มะนาว ม๊าได้ยินมาว่า แม่แดงของเราเร่งอยากให้เรามีแฟนไม่ใช่หรอ เล่าม๊าสิๆ”
“แค่ก แค่ก ... ”
ฉันสำลักน้ำทันทีที่ม๊าถามจบ
“ก็ ก็เรื่อยๆ แหละค่ะ นาวว่า มีก็ดี ไม่มีก็ไม่เป็นไร”
“ดีแล้วอามานาว คิดอย่างนั้น ตอนนี้ตั้งใจเรียนไปก่อน” ป๊าพูดสำทับ
“ดียังไงล่ะป๊า รู้มั้ยว่าคนเราจะหาแฟนตอนเรียนจบเนี่ย ยากมากนะ ยากกว่ามหาลัย 100 เท่าเลยม๊าจะบอกให้”
“แต่ม๊าก็เจอป๊าตอนเรียนจบแล้วไม่ใช่หรอ” เสียงอาตี๋ของบ้านถามขึ้น
“ก็ใช่ แต่มันเป็น 1 ใน 100 เท่านั้นแหละลูกที่จะทำได้ เชื่อม๊าสิ”
“นาวจะพยายามค่ะม๊า แหะๆ”
ฉันยิ้มเจื่อนตอบม๊า ก็จะไม่เจื่อนได้ไง ทุกคนเล่นขยี้เรื่องการมีแฟนยังไม่หยุดไม่หย่อน ฉันเลยจะหาโอกาสเปลี่ยนเรื่อง พูดเรื่องสู่ขออาตี๋ไปเกาหลีดีกว่า
“เอ่อ ป๊าม๊าคะ คือหนูอยากจะขออนุญาตขโมยตัวเบสท์ไปเกาหลีสัก 15 วันได้มั้ยคะ”
“อุ้ย ไปเกาหลีหรอไปเมื่อไหร่ ไปสิๆ ดีเลยม๊าจะได้ฝากซื้อเครื่องสำอางด้วย”
“อีกสองอาทิตย์เดินทางค่ะ”
“ดีเลยๆ ตอนไปช๊อปปิ้งอ่ะ อย่าลืมถ่ายรูปมาให้ม๊าดูด้วยนะ มีไรให้ซื้อบ้าง”
“ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะที่อนุญาต”
ฉันยกมือขึ้นขอบคุณ ทั้งป๊าและม๊า
“โอ้ย ไม่มีปัญหาอะไรเลย แต่เราหนะ ไปแล้วดูแลมะนาวด้วยล่ะ”
ป๊า พูดย้ำกับลุงชายหัวแก้วหัวแหวน
“ครับป๊า จะดูแลให้เป็นอย่างดีเลยยยย”
เบสท์พูดพร้อมกับยิ้มแล้วหันมามองคนตัวเล็กข้างๆ อย่างมีแผนการ นาวเห็นรอยยิ้มนั้นแล้วก็กลัวล่วงหน้าว่านี่คงไม่ใช่ทริปแห่งการพักผ่อน แต่เป็นทริปแห่งความปวดหัวต่างหาก!!
___________________________________________________________
Talkkkkk ;
เบสท์มีแผนอะไรหรือเปล่าจ้ะ แน่นอนว่าต้องมี แต่จะมีระหว่างทริป หรือมีหลังทริปอันนี้ก็ต้องมาลุ้นกันว่า 15 วันที่เกาหลีจะเกิดอะไรขึ้นได้บ้าง แฮ่
ความคิดเห็น