คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : EP.3 ไปเกาหลี
เวลาแห่งการดื่มและการร้องคาราโอเกะผ่านล่วงเลยไปจนถึงตี 3 ฉันเริ่มรู้สึกเริ่มสร่างขึ้นมาก แล้วก็เลือกที่จะไม่ดื่มอีก ร้องคาราโอเกะก็ไม่ร้องด้วย ไม่มีอารมณ์ เห็นหน้าเจ้าของห้องก็ยิ่งเซ็ง ทำตัวหงุดหงิดอะไรไม่มีเหตุผลจนฉันชักจะเริ่มหงุดหงิดไปด้วยแล้วนะ
แต่ในห้องก็ยังมีอีก อีกหลายคน ทั้งเมา ทั้งเพี้ยนไปหมดแล้ว แม้แต่แบมบี้กับลูกหมู ตอนนี้เมาสุดๆกู่ไม่กลับเป็นเรื้อนไปหมดแล้วจ้า
“เห้ย!!!! แกโปรตั๋วเครื่องบินไปกลับ กรุงเทพ-เกาหลี ราคา 6,900 บาท”
ยัยพราวตะโกนร้องอย่างตกใจ ฉันก็ตกใจไปด้วย ไม่ได้ตกใจเสียงมันหรอกนะ ตกใจในราคา กรี๊ด ถูกขนาดนั้นรอไรละคะ เข้าไปดูสักหน่อย เผื่อจองไปเที่ยวกับสาวๆงูพิษของฉันนี่แหละ
“โอ้ย จองเลย จองเลยยย รอช้าตั๋วมันจาหมดอาวน้า”
ลูกหมูที่ตอนนี้เมาเลเวล Max หยุดการร้องคาราโอเกะไว้เพียงเท่านั้น ก่อนจะทำท่าลนลานหาโทรศัพท์ของตัวเองเพื่อจะกดจองตั๋ว
“โอ้ยทำไงดีๆๆๆๆ พวกเราเคาะวันเดี๋ยวนี้ จะไปวันไหน อยากไปมากไม่ไหวแล้วโว้ย”
แบมบี้ก็ลนลานไปด้วยอีกคน
“เอ๊ะ โปรนี้มันราคาสำหรับการเดินทางภายในเดือนนี้นี่ แล้วก็ต้องจองภายใน 3 วันนี้ด้วยอะ”
สิ่งที่ฉันกลัวคือ... อิพวกงูพิษเพื่อนฉันเนี้ย ชอบลงมติทำอะไรสักอย่าง อย่างมุ่งมั่น แล้วทุกอย่างก็สามารถล่มสลายได้ในพริบตาเช่นกัน จะยกตัวอย่างให้ฟัง ตอนที่พวกเราซื้อตั๋วเครื่องบินไปเชียงใหม่กัน แต่แล้วคืนก่อนที่จะไป เราโหมดูซี่รี่ส์กันจนถึงเช้า พอเช้าปุ๊บทุกคนก็ยอมทิ้งตั๋ว บอกว่าการนอนเป็นสิ่งสำคัญที่สุดของชีวิต นี่ไง! จะไม่ให้ฉันกังวลได้ไง ยัยพวกนี้เนี่ยจะเทอะไร เทตอนไหนก็ได้
“งั้นนาว มึงจองก่อนเลย วันนี้พวกกูเมาจองไม่ไหวหรอก พรุ่งนี้กูจะจองตามไปแน่นอน”
แบมบี้เสนอความคิดเห็น
“แน่ใจนะว่าจะไม่เท ไม่ใช่ว่าจองละให้กูไปคนเดียวน้า...”
“สาบานด้วยเกียรติของลูกเสือเก่า”
“สาบานด้วยเกียรติของเนตรนารีเก่าเหมือนกัน!”
ทุกคนมีสีหน้าจริงจัง ฉันก็ไม่รอช้า หาวันที่พวกเราว่าง ยังไงพวกเราตารางเรียนเหมือนกันอยู่แล้ว ฉันเลยตัดสินใจเคาะวันเองไปเลย โอ้ยคิดแล้วก็ตื่นเต้นฉันนั่งหาข้อมูลรอเลย ว่าจะไปเที่ยวตรงไหน ทำอะไรบ้าง โอ้ย ทริปเกาหลีในฝันอยู่ตรงหน้าฉันแล้วเนี้ย!!!
ติ๊งงงง
เสียงแจ้งเตือนที่เป็นเอกลักษณ์แสดงถึงข้อความเข้ามารายงานว่ามีเงินออกจากบัญชี 6990.99 บาท
ตืดดด
เสียงแจ้งเตือน E-mail ที่ส่งเอกสารรายละเอียดตั๋วเครื่องบินไปกลับ ระบุเดินทางกรุงเทพ - โซล วันที่ 25 สิงหาคม -10 กันยายน 2561
โอ้ยยยยตื่นเต้นชะมัด ฉันเลือกจองช่วงนั้นเพราะเป็นวันติดวันหยุดยาวของมหาวิทยาลัยในการจัดเป็นที่พักสำหรับนักกีฬา
“จองเสร็จล่ะนะจ้า พรุ่งนี้ถ้าใครเบี้ยว แม่จะฟาด”
ฉันรีบขู่ ก่อนสายตาจะหันไปเห็นที่มุมห้อง พวกเบสท์และเพื่อน เมาและทำท่าจะหลับแล่ไม่หลับแล่ ยกเว้นเบสท์ ที่ยังคงนั่งเล่นโทรศัพท์นิ่งเงียบ ไม่ยอมคุยกับใคร เอ๊ะ แล้วควรชวนมันไปเกาหลีด้วยกันมั้ยนะ...
ไม่ดีกว่า หงุดหงิดอยู่ หึ อยากไปก็ค่อยซื้อตั๋วตามมาละกัน บาย
ฉันลุกขึ้น ไปหยิบน้ำในตู้เย็นพร้อมกับยกมือถือขึ้นมาเช็คแจ้งเตือนไลน์ ลืมบอกว่าตั้งแต่ออกจากร้านเหล้าจนถึงตอนนี้ ทินก็ยังหาเรื่องคุยไลน์กับฉันไปเรื่อย เอาจริง ๆ ทินเขาก็น่ารักดี คุยเก่ง ไม่รุกจนเกินไป คุยแล้วก็ไม่อึดอัด แต่ตอนนี้ฉันก็ไม่ได้คิดอะไร คุยๆไปก่อนละกัน มีให้คุยก็ดีกว่าไม่มีละว้า..
ขณะที่ฉันกำลังจะปิดตู้เย็น ก็มีร่างสูงยืนขนาบข้างอยู่ ฉันก็ตกใจ นึกว่าผี เลยกรีดร้องออกมา
“อุ๊ยแม่ร่วง! มายืนไรตรงนี้เนี้ย”
ฉันถามเขาเสียงหลง มายืนเงียบๆ แบบนี้น่ากลัวชะมัด
“มายืนที่ตู้เย็น จะมาซักผ้ามั้ง”
ฉันเบ้ปากเล็กน้อย “พูดรวนกลับแบบนี้แปลว่าหายโกรธแล้วอ่ะดิ”
“โกรธอะไร ไม่ได้โกรธ”
“แล้วทำไมต้องไม่คุยด้วย ทำเป็นเล่นโทรศัพท์ตลอดเวลาคิดว่าไม่รู้หรอ”
ฉันยืดตัวขึ้นเพื่อที่จะมองใบหน้าของเขา และใช้สายตาของฉันจับผิดผ่านสายตาของเขา นอกจากเบสท์ไม่หลบตาแล้วมันก็ยังโน้มหน้าลงมาอีก ทำให้ฉันได้กลิ่นเหล้าคลุ้งกับกลิ่นบุหรี่รสมิ้นท์อ่อน ๆ ที่มันลอยวนอยู่ตรงปลายจมูก
“แล้วทำไม ถ้าโกรธจะง้อหรอ”
“หึ ไม่ง้อ ยังไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อยจะง้อทำไม”
เอาจริงๆ ฉันก็งงตัวเองเหมือนกัน ตอนเบสท์ตึงใส่ฉันก็อยากจะให้บรรยากาศมันคลี่คลายมากกว่านี้ แต่สถานการณ์ที่มันเกิดขึ้นกับฉันเมื่อกี้ ใจฉันมันก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาหน่อย ๆ จนทำให้ฉันต้องเลือกที่จะเดินเลี่ยงออกมาบริเวณโซฟาห้องนั่งเล่นซะงั้น
เห้อ สงสัยตื่นเต้นที่จะได้ไปเกาหลี แหละมั้ง...
เช้าวันต่อมา ฉันตื่นมาที่ห้องของตัวเอง เมื่อวานหลังจากที่ลูกหมูคนขับรถของพวกเราเริ่มสร่าง ประมาณตี 5 เราก็ออกจากห้องของเบสท์กลับแยกย้ายไปห้องของตัวเอง
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเป็นอันดับแรกหลังการตื่นนอน
11.09 Tinh : ตื่นยังเนี่ย
โอโห ตื่นมาก็น้ำตาจะไหลปลาบปลื้มที่สุดในชีวิต รู้สึกมีความสุขมากกว่าตอนแอดมิชชั่นติดมหาวิทยาลัย นั่นก็คือ ตื่นมามีไลน์ของผู้ชายทักมาว่าตื่นแล้วยัง ฮื้อออ พ่อจ๋าแม่จ๋า ลูกมีวันนี้แล้วนะ TT_TT
ฉันรีบพิมพ์ตอบเขาไปทันที อันที่จริงการคุยแชทกับคนที่มาจีบก็เป็นเรื่องที่ยาก ฉันเป็นคนคิดมากก็จะคิดเยอะไปหมดว่าจะคุยยังไง ให้ไม่น่าเบื่อ ตอบยังไงให้อีกฝ่ายอยากคุยต่อ คิดเยอะเสียจนไม่เป็นตัวเองไปหมด แต่คราวนี้ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองทำอะไรแบบนั้นอีกแล้ว ฉันจะปล่อยทุกอย่างเป็นตามธรรมชาติ ถ้าใช่มันก็ใช่เองนั่นแหละ
12.58 Ma-Now : ตื่นแล้ว
เอ่อ อันนี้ก็ดูจะธรรมชาติไปหน่อยมั้ง.. คือฉันเป็นคนตอบไลน์ห้วนเว่อร์ ด้วยความขี้เกียจพิมพ์เว่อร์ คือมันติดนิสัยเวลาคุยกับเพื่อน พิมพ์แค่นี้เพื่อนก็เข้าใจแล้วไง ฉันก็ขี้เกียจพิมพ์ต่อความยาวสาวความยืดอะไรให้มากความ
พิมพ์เสร็จฉันก็ไปอาบน้ำเตรียมตัวออกไปข้างนอก วันนี้วันเสาร์ฉันนัดกับลูกหมูไว้ว่าจะไปดูหนังด้วยกัน
วันนี้ฉันเลือกจะแต่งตัวแบบง่าย ๆ เสื้อยืดoversize กางเกงยีนส์ขาสั้น เพราะจะไปดูหนังแถวบ้าน ไม่ได้จะไปสยามพารากอนหรือเอมควอเทียร์แต่อย่างใด จึงไม่จำเป็นต้องแต่งองค์ทรงเครื่องเป็นพิเศษ
ขณะที่ฉันกำลังจะกดสายโทรออกหาลูกหมู ลูกหมูกลับเป็นคนโทรเข้าหาฉันก่อน ฉันจึงกรอกเสียงแบบดัดจริตทักทายปลายสาย
“ฮาย กะเทย หายแฮงค์ยังจ้ะ”
“หายแฮงค์ไรล่ะ ปวดหัวมากกว่าเดิมอีก มาเอารถที่ลานจอดรถแล้วเห็นว่ารถโดนชนท้ายบุบเป็นวงใหญ่เท่าตูดมึงเลยเนี่ย”
“เดี๋ยวๆ รถโดนชน? แล้วใครมาชนตามตัวได้เปล่า”
“เค้าก็แปะข้อมูลไว้ เขียนว่า ขอโทษครับ พอดีผมรีบ 081-5465549 ”
“โห โคตรซวยเลยว่ะ ป๊าม๊ารู้โดนด่าแหง”
ป๊ากับม๊าของลูกหมูหวงลูกมาก มากถึงมากที่สุด หวงเหมือนไข่ในหิน เหมือนจงอางหวงไข่ ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม แต่พอวันนึง ลูกหมูมาอยู่หอแบบนี้ ป๊ากับม๊าก็ต้องจำยอมซื้อรถให้ใช้เพื่อความสะดวก แถมยังกำชับว่า ถ้าขับชนเมื่อไหร่ ป๊าจะยึดรถคืน ลูกหมูมันเลยขับรถอย่างระมัดระวังมากถึงมากที่สุด แต่แล้วความซวยก็เกิดขึ้น เราไม่ขับชนคนอื่น แต่คนอื่นก็ขับรถชนรถเราได้นี่นา
“เฮ้อ เครียดว่ะ เย็นนี้ต้องลองเข้าไปอ้อนดู”
เพื่อนตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า ลูกหมูมันก็พูดให้กำลังใจตัวเองไปงั้นอ่ะ ลูกอ้อนมันไม่ได้สามารถใช้ได้กับทุกบ้านเสมอไป ยิ่งบ้านของลูกหมูเองแล้วนั้น แค่คิดก็สงสารเพื่อนเลย
“อืม ไปหาไรกินแก้เครียดกันเหอะ เรื่องมันเกิดขึ้นแล้วก็ต้องแก้กันต่อ”
หลังจากให้กำลังใจเพื่อนและกดวางสายเสร็จ ลูกหมูมันก็ขับรถสีดำลูกรักของมันที่ตอนนี้ท้ายรถบุบเข้าไปเป็นวงกว้างออกมารับฉันที่หน้าหอ โห ตอนฉันเห็นรอยบุบก็คิดในใจว่าคนที่ขับรถมาชนเนี้ย ขับรถกระบะ หรือขับแทรกเตอร์อะไรมันจะบุบได้ขนาดนี้กัน
ฉันกับลูกหมูออกมากินข้าวที่ร้านอาหารประจำของเราทั้งคู่ ร้านนี้สปาเกตตี้อร่อยมาก พิซซ่าก็อร่อย ฉันรู้จักร้านนี้เพราะฉันเคยมากินกับเบสท์ ละหลังจากนั้นฉันก็พาลูกหมูและเพื่อนๆงูพิษมากินบ่อยๆ ทำให้มันกลายเป็นร้านประจำของพวกเราไปซะแล้ว
หลังจากทานเสร็จฉันก็บอกให้ลูกหมูกลับบ้านไปเคลียร์กับป๊าม๊าเถอะ ตี้ดูหนังของเราเลื่อนไว้ก่อนได้ ฉันเห็นสภาพเพื่อนแล้ว ตอนนี้จะทำอะไรก็คงไม่สนุก เพราะ มีเรื่องคาใจที่หนักอึ้งราวกับหินติดอยู่
วันเสาร์ของฉันมันก็ผ่านไปอย่างเปล่าเปลี่ยวแต่ก็ไม่ได้เหงาหงอยขนาดนั้น เพราะตอนนี้ฉันมีทินเป็นเพื่อนคุย แล้วไหนจะลิสต์หนัง Netflix ที่ฉันตั้งใจจะขลุกตัวเองในผ้าห่มแล้วดูจนกว่าจะเช้า
{ กลุ่มแชท : เหล่างูพิษ2018 }
23.25 น. lookmooja : มึง
หน้าจอโทรศัพท์ของฉันเด้งแชทกลุ่มงูพิษขึ้นมา เป็นแชทของลูกหมู การที่บทสนทนาขึ้นต้นด้วยการเรียกชื่อ หรือเอ่ยสรรพนามมาเพียงคำเดียวแบบนี้ มันทำให้ใจฉันโหวงแปลก ๆ เพราะ บทสนทนาหลังจากคำเหล่านี้มันไม่เคยเป็นเรื่องดีเลยสักครั้ง
23.26 น. bbambiee : …
23.26 น. proudnatcha : ……
23.26 น. Ma-now : ……………
เราต่างคนต่างไม่พิมพ์อะไรออกมา รอให้ลูกหมูเป็นคนเปิดบทสนทนาทั้งหมด
23.28 น. lookmooja : คือกูคงไม่ได้ไปเกาหลีด้วยแล้วว่ะ TT_TT
23.28 น. bbambiee : ห้ะ
23.28 น. proudnatcha : เห้ย
23.28 น. Ma-now : ……………
‘เชี้x’ นี้คือความรู้สึกที่อยู่ในใจของฉัน คือ นี่คือฉันกำลังจะโดนเทใช่มั้ย...
________________________________________________________
Talkkkk ;
ตอนนี้หัวกำลังแล่น ก็จะอัพรัวๆ หน่อย 3 ตอนแรกซีนพระนางน้อยเหลือเกิน แต่บอกเลยว่าหลังจากนี้จะมีโมเม้นท์แบบพรึบพรับ ผุดขึ้นราวดอกเห็ด เตรียมใจไว้ให้ดีน้าาาาา
.
.
.
แนบรูปรถบุบให้ด้วยเลยเอ้า 55555555555555
ความคิดเห็น