ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ลูกเป็ดตัวที่7 (100%)
�
ตอนที่7
�หลังจากที่จองมินถูกฮยอนซองเอาแต่ใจใส่อีกครั้งด้วยการจูบต่อหน้าสาธารณะชน คนตัวเล็กก็อายจนวิ่งหนีกลับบ้านแทบไม่ทัน เกิดมาไม่เคยเขิน เอ้๊ย! อายเท่านี้มาก่อนเลย
ทันที่ที่มาถึงบ้าน จองมินก็เห็นรถของใครบางคนที่คุ้นตามากๆจอดอยู่
ใครนะ
�
ใครอ่ะ
ใครจ๊าาาาาา
"หยอง!!!!" ใช่เลย รียกแบบนี้ มีคนเดียว
"มินวูอ่าาาา มาหาฉันหรา" วิ่งถลาเข้าไปหาเพื่อนรักทันที
"เปล่า มาหาดงฮยอน"
เอี๊ดดดดดดดด เบรกหัวทิ่ม
เพื่อนเราไม่ได้มาหาเรา แต่มาหาพี่ชายเรา โฮฮฮฮ นี่มีใครต้องการจองมินบ้างมั้ย อุตส่าห์คิดว่าจะมาหาเรา
อายอีกแล้ว อายไม่รู้จะไปไหน จะวิ่งกลับไปให้โดนจูบอีกรอบก็คงไม่ใช่เรื่อง
"จองมิน"ดงฮยอนเดินออกมาหาคนเป็นน้องด้วยสีหน้าแตกตื่นตกใจ
"อืม"
"หายไปไหนมา แล้วนี่เจอกับฮยอนซองรึยัง เค้าตามหานายอยู่นะ"�
ไอ้พี่ชาย ไม่ทราบจะพูดชื่อนี้ขึ้นมาทำไมวะ แมร่งศักสิทธิ์ยังกะอะไร เดี๋ยวมันโผล่มาทำไงเล่า!!!!!!
"พี่นี่!! ไม่ได้เรื่องเลย!!!!" จองมินผลักดงฮยอนให้หลบไปแล้วรีบวิ่งขึ้นห้องทันที
"อะ อ้าว นี่ฉันทำไรผิดอ่ะ จองมินโกรธอะไรฉันหรอ" ร่งสูงหันไปถามมินวูที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
"นายน่ะ ไม่ต้องทำอะไรหรอก แค่เห็นหน้าก็อารมณ์เสียแล้ว"ร่างเล็กพูดจบก็ถือวิสาสะเข้าไปในบ้านทันที
"เอ่อ แล้วนี่นายมาทำไมอ่ะ"ดงฮยอนถามร่างเล็กทันที
"มาหานายไง ก็เราเป็นแฟนกันนี่"
"แต่...." แต่กูยังไม่ได้ตอบตกลงเลย
"แต่อะไร อย่าทำตัวมีปัญหาจะได้มั้ยวะฮะ"
"งื๊อออ ทราบแล้วจ้ะ" ดงฮยอนโคตรซวยเลย ใครช่วยผมที่คร๊าบบบบบบบบบบบบบบบบ
...........................
"นี่นาย" มินวูที่นั่งเป็นราชินีอยู่บนโซฟาหน้าทีวี เรียกดงฮยอนที่กำลังหาน้ำและขนมมาถวายตัวเองอยู่อย่างขมักเขม่น
"ครับผม"
"ฉันดูเหมือนเด็กอนุบาลหรอ นายถึงเอาขนมแถมของเล่นพวกนี้มาให้ฉันกินน่ะ แล้วเอามาทำไมต้องสิบยี่สิบห่อ ซื้อมาทำเกลืออะไรไม่ทราบ"
"คือ... ฉันสะสมตัวต่อกันดั้มน่ะ"
"ห๊ะ พูดจริงหรือมุก"
"มุก"
"อ่อ แล้วไป"
"ที่จริงเป็นรถแข่ง ไม่ใช่กันดั้ม"
"จะเล่นอีกนานมั้ย มุกเดิมใช้ซ้ำๆมันไม่ฮานะเว้ย"
"อันนี้พูดจริง ไม่ใช่มุกอ่ะ"
"อ๊ากกกกกกกกกก ดงฮยอน แก แก่จะตายแล้วสะสมรถแข่งที่แถมจากขนมห่อละห้าบาทหรอ ไอ้บ้า!!!!!!!!!!" มินวูโวยวายพร้อมกับโยนห่อขนมใส่ร่างสูงไปด้วย
"โอ๊ย โอ๊ย พี่เจ็บนะ อย่าโยนดิ"
"ไอ้ปัญญาอ่อน ตายซะ!!!!" ร่างเล็กยังโยนต่อไป ตอนนี้จึงกลายเป็นมินวูวิ่งไล่ดงฮยอนไปรอบๆบ้านซะอย่างนั้น
สิบห้านาทีผ่านไป
"หยุด หยุดหนีนะ ฉันเหนื่อย ขี้เกียจวิ่งแล้ว" มินวูยืนหอบ
"ถ้าหยุดก็ตายอ่ะดิ"
"ไม่หยุดก็ตาย"
"แว๊กกกกกก อะไรกัน!!!"�
"หยุดเลย มาอุ้มฉันกลับไปนั่งเดี๋ยวนี้ ฉันเหนื่อย เดินไม่ไหวแล้ว"
"อุ้ม! อุ้มเลยหรอ" ดงฮยอนถึงกับตกใจ อะไรมินวูจะหาญกล้าถึงเพียงนี้
"ใช่สิ เร็วเข้า" ร่างเล็กส่งกระแสจิตผ่านทางสายตามาว่า มึงจะมาอุ้มกูไปนั่งที่โซฟาดีๆ หรือให้กูเดินไปหยิบมีดในครัวมา
"แค่อยากจะขอสักอย่าง อยากจะขอร้องสักอย่าง อยากจะขอให้เหลือหนทางให้ฉันนั้นเดินได้อยู่" T_T
"ไม่ต้องมาร้องเพลงขอความเห็นใจ มาอุ้มเร็วๆ เมื่อยแล้วนะ!!!!!!"
"ขี่หลังล่ะกันนะ"ดงฮยอนเดินมานั่งหันหลังให้มินวู
"ก็ได้ แค่ฉันไม่ต้องเดินเองก็โอเคล่ะ" ร่างเล็กกระโดดขึ้นบนแผ่นหลังกว้าง ก่อนจะแอบอมยิ้มอย่างมีความสุข�
"นี่ๆๆๆๆๆ ไม่นั่งแล้ว พาฉันไปเดินเล่นข้างนอกหน่อย"
"ไหนว่าเหนื่อยไง จะเดินไหวหรอ"�
"ไครว่าฉันจะเดิน ฉันขี่หลังนายอยู่นี่ไง"
"อารายน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา"
"อย่ามามีปัญหา เร็วเข้า พาออกไป"
ดงฮยอนแบกมินวูไว้บนหลังแล้วมาเดินเล่นมาถึงสวนสาธารณะ
"ห้ามวางฉันลง พาเดินไปเรื่อยๆ ร้องเพลงด้วย" สั่ง สั่ง สั่ง�
�พระเจ้า!!!!!!!! นี่มันอาร๊ายยยยยยยยยย ใครบอกดงฮยอนสุดหล่อคนนี้ที ไอ้เด็กปีศาจนี่มันตั้งใจจะทำอาร๊ายยยยยยยยยยยยยย ToT
"เจ็บแค้นเคืองโกรธ โทษฉันใย ฉันทำอะไรให้เธอเคืองขุ่น" T_T
"ปรักปรำฉันเป็นจำเลยของคุณ" ^_^
"นี่หรือพ่อนักบุญ แท้จริงคุณคือคนป่าาาาาาา" ToT
"ไม่ขอคุกเข่าเฝ้าง้องอน แม้ใจขาดรอนขอตายดีกว่า" ^o^
"ไม่ขอร้องใรให้กรุณา ไม่ขอเศร้าโศกา" T[]T
"หรือบีบน้ำตาอ้อนวอนใครๆ" ^[]^
"เชิญคุณลงทัณบัญชา จนสมอุราจนสาแก่ใจ!!!!! T[]T
"พอแล้ว เล่นด้วยหน่อยล่ะยาวเลยนะ"มินวูตีที่หลังดงฮยอนเบาๆ
"ก็นายมาร้องต่อฉันทำไมล่ะ"
"พอใจ มีปัญหามั้ยฮะ"
"ไม่จ้ะ" T_T
"หยุดๆๆๆๆ ฉันจะลงเดินแล้ว"
�ร่างเล็กกระโดดลงมาจากหลังของร่างสูงก่อนจะเดินนำไปที่เก้าอี้ใต้ต้นไม้
"มานั่งตรงนี้สิ"
ดงฮยอนเดินมานั่งหน้าหง่อยๆข้างๆคนตัวเล็ก
"บอกมาตามตรงนะ นายโกรธที่ฉันบังคับนายแบบนี้รึเปล่า"
"เอ่อออออ ถ้าฉันตอบผิดฉันจะตายมั้ยอ่ะ"
"นี่! ไม่มีถูกหรือผิด ฉันถามความรู้สึกนาย"
"จริงนะ"
"เออสิ"
"ก็....ไม่หรอก แต่ว่า ฉันกลัววววววว" ToT แมนมาก ดงฮยอนนนนนนนนนน
"ขอโทษ"
"อะไรนะ" O_o
"ขอโทษ"
"นายพูดเล่นหรอมินวู" o[]o
�จุ๊บ.....
มินวูหันไปจุ๊บที่ริมฝีปากของดงฮยอนอย่างรอดเร็วแล้วผละออกมา
"ฉันขอโทษ"
......................
...................................
.............................................
เย้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ไรเตอร์มาอัพแล้ววววววววววว (ดีใจกับตัวเอง)
ฮ่า ฮ่า ตอนนี้เอา ดงวูไปบ้างเน๊อะ ให้ฮยอนจองเค้าพักเตรียมต้มน้ำทำมาม่ากันก่อน(อะไร? ดราม่าไง) แล้วจะรีบมาอัพค่ะ สัญญาๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตอนที่7
�หลังจากที่จองมินถูกฮยอนซองเอาแต่ใจใส่อีกครั้งด้วยการจูบต่อหน้าสาธารณะชน คนตัวเล็กก็อายจนวิ่งหนีกลับบ้านแทบไม่ทัน เกิดมาไม่เคยเขิน เอ้๊ย! อายเท่านี้มาก่อนเลย
ทันที่ที่มาถึงบ้าน จองมินก็เห็นรถของใครบางคนที่คุ้นตามากๆจอดอยู่
ใครนะ
�
ใครอ่ะ
ใครจ๊าาาาาา
"หยอง!!!!" ใช่เลย รียกแบบนี้ มีคนเดียว
"มินวูอ่าาาา มาหาฉันหรา" วิ่งถลาเข้าไปหาเพื่อนรักทันที
"เปล่า มาหาดงฮยอน"
เอี๊ดดดดดดดด เบรกหัวทิ่ม
เพื่อนเราไม่ได้มาหาเรา แต่มาหาพี่ชายเรา โฮฮฮฮ นี่มีใครต้องการจองมินบ้างมั้ย อุตส่าห์คิดว่าจะมาหาเรา
อายอีกแล้ว อายไม่รู้จะไปไหน จะวิ่งกลับไปให้โดนจูบอีกรอบก็คงไม่ใช่เรื่อง
"จองมิน"ดงฮยอนเดินออกมาหาคนเป็นน้องด้วยสีหน้าแตกตื่นตกใจ
"อืม"
"หายไปไหนมา แล้วนี่เจอกับฮยอนซองรึยัง เค้าตามหานายอยู่นะ"�
ไอ้พี่ชาย ไม่ทราบจะพูดชื่อนี้ขึ้นมาทำไมวะ แมร่งศักสิทธิ์ยังกะอะไร เดี๋ยวมันโผล่มาทำไงเล่า!!!!!!
"พี่นี่!! ไม่ได้เรื่องเลย!!!!" จองมินผลักดงฮยอนให้หลบไปแล้วรีบวิ่งขึ้นห้องทันที
"อะ อ้าว นี่ฉันทำไรผิดอ่ะ จองมินโกรธอะไรฉันหรอ" ร่งสูงหันไปถามมินวูที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
"นายน่ะ ไม่ต้องทำอะไรหรอก แค่เห็นหน้าก็อารมณ์เสียแล้ว"ร่างเล็กพูดจบก็ถือวิสาสะเข้าไปในบ้านทันที
"เอ่อ แล้วนี่นายมาทำไมอ่ะ"ดงฮยอนถามร่างเล็กทันที
"มาหานายไง ก็เราเป็นแฟนกันนี่"
"แต่...." แต่กูยังไม่ได้ตอบตกลงเลย
"แต่อะไร อย่าทำตัวมีปัญหาจะได้มั้ยวะฮะ"
"งื๊อออ ทราบแล้วจ้ะ" ดงฮยอนโคตรซวยเลย ใครช่วยผมที่คร๊าบบบบบบบบบบบบบบบบ
...........................
"นี่นาย" มินวูที่นั่งเป็นราชินีอยู่บนโซฟาหน้าทีวี เรียกดงฮยอนที่กำลังหาน้ำและขนมมาถวายตัวเองอยู่อย่างขมักเขม่น
"ครับผม"
"ฉันดูเหมือนเด็กอนุบาลหรอ นายถึงเอาขนมแถมของเล่นพวกนี้มาให้ฉันกินน่ะ แล้วเอามาทำไมต้องสิบยี่สิบห่อ ซื้อมาทำเกลืออะไรไม่ทราบ"
"คือ... ฉันสะสมตัวต่อกันดั้มน่ะ"
"ห๊ะ พูดจริงหรือมุก"
"มุก"
"อ่อ แล้วไป"
"ที่จริงเป็นรถแข่ง ไม่ใช่กันดั้ม"
"จะเล่นอีกนานมั้ย มุกเดิมใช้ซ้ำๆมันไม่ฮานะเว้ย"
"อันนี้พูดจริง ไม่ใช่มุกอ่ะ"
"อ๊ากกกกกกกกกก ดงฮยอน แก แก่จะตายแล้วสะสมรถแข่งที่แถมจากขนมห่อละห้าบาทหรอ ไอ้บ้า!!!!!!!!!!" มินวูโวยวายพร้อมกับโยนห่อขนมใส่ร่างสูงไปด้วย
"โอ๊ย โอ๊ย พี่เจ็บนะ อย่าโยนดิ"
"ไอ้ปัญญาอ่อน ตายซะ!!!!" ร่างเล็กยังโยนต่อไป ตอนนี้จึงกลายเป็นมินวูวิ่งไล่ดงฮยอนไปรอบๆบ้านซะอย่างนั้น
สิบห้านาทีผ่านไป
"หยุด หยุดหนีนะ ฉันเหนื่อย ขี้เกียจวิ่งแล้ว" มินวูยืนหอบ
"ถ้าหยุดก็ตายอ่ะดิ"
"ไม่หยุดก็ตาย"
"แว๊กกกกกก อะไรกัน!!!"�
"หยุดเลย มาอุ้มฉันกลับไปนั่งเดี๋ยวนี้ ฉันเหนื่อย เดินไม่ไหวแล้ว"
"อุ้ม! อุ้มเลยหรอ" ดงฮยอนถึงกับตกใจ อะไรมินวูจะหาญกล้าถึงเพียงนี้
"ใช่สิ เร็วเข้า" ร่างเล็กส่งกระแสจิตผ่านทางสายตามาว่า มึงจะมาอุ้มกูไปนั่งที่โซฟาดีๆ หรือให้กูเดินไปหยิบมีดในครัวมา
"แค่อยากจะขอสักอย่าง อยากจะขอร้องสักอย่าง อยากจะขอให้เหลือหนทางให้ฉันนั้นเดินได้อยู่" T_T
"ไม่ต้องมาร้องเพลงขอความเห็นใจ มาอุ้มเร็วๆ เมื่อยแล้วนะ!!!!!!"
"ขี่หลังล่ะกันนะ"ดงฮยอนเดินมานั่งหันหลังให้มินวู
"ก็ได้ แค่ฉันไม่ต้องเดินเองก็โอเคล่ะ" ร่างเล็กกระโดดขึ้นบนแผ่นหลังกว้าง ก่อนจะแอบอมยิ้มอย่างมีความสุข�
"นี่ๆๆๆๆๆ ไม่นั่งแล้ว พาฉันไปเดินเล่นข้างนอกหน่อย"
"ไหนว่าเหนื่อยไง จะเดินไหวหรอ"�
"ไครว่าฉันจะเดิน ฉันขี่หลังนายอยู่นี่ไง"
"อารายน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา"
"อย่ามามีปัญหา เร็วเข้า พาออกไป"
ดงฮยอนแบกมินวูไว้บนหลังแล้วมาเดินเล่นมาถึงสวนสาธารณะ
"ห้ามวางฉันลง พาเดินไปเรื่อยๆ ร้องเพลงด้วย" สั่ง สั่ง สั่ง�
�พระเจ้า!!!!!!!! นี่มันอาร๊ายยยยยยยยยย ใครบอกดงฮยอนสุดหล่อคนนี้ที ไอ้เด็กปีศาจนี่มันตั้งใจจะทำอาร๊ายยยยยยยยยยยยยย ToT
"เจ็บแค้นเคืองโกรธ โทษฉันใย ฉันทำอะไรให้เธอเคืองขุ่น" T_T
"ปรักปรำฉันเป็นจำเลยของคุณ" ^_^
"นี่หรือพ่อนักบุญ แท้จริงคุณคือคนป่าาาาาาา" ToT
"ไม่ขอคุกเข่าเฝ้าง้องอน แม้ใจขาดรอนขอตายดีกว่า" ^o^
"ไม่ขอร้องใรให้กรุณา ไม่ขอเศร้าโศกา" T[]T
"หรือบีบน้ำตาอ้อนวอนใครๆ" ^[]^
"เชิญคุณลงทัณบัญชา จนสมอุราจนสาแก่ใจ!!!!! T[]T
"พอแล้ว เล่นด้วยหน่อยล่ะยาวเลยนะ"มินวูตีที่หลังดงฮยอนเบาๆ
"ก็นายมาร้องต่อฉันทำไมล่ะ"
"พอใจ มีปัญหามั้ยฮะ"
"ไม่จ้ะ" T_T
"หยุดๆๆๆๆ ฉันจะลงเดินแล้ว"
�ร่างเล็กกระโดดลงมาจากหลังของร่างสูงก่อนจะเดินนำไปที่เก้าอี้ใต้ต้นไม้
"มานั่งตรงนี้สิ"
ดงฮยอนเดินมานั่งหน้าหง่อยๆข้างๆคนตัวเล็ก
"บอกมาตามตรงนะ นายโกรธที่ฉันบังคับนายแบบนี้รึเปล่า"
"เอ่อออออ ถ้าฉันตอบผิดฉันจะตายมั้ยอ่ะ"
"นี่! ไม่มีถูกหรือผิด ฉันถามความรู้สึกนาย"
"จริงนะ"
"เออสิ"
"ก็....ไม่หรอก แต่ว่า ฉันกลัววววววว" ToT แมนมาก ดงฮยอนนนนนนนนนน
"ขอโทษ"
"อะไรนะ" O_o
"ขอโทษ"
"นายพูดเล่นหรอมินวู" o[]o
�จุ๊บ.....
มินวูหันไปจุ๊บที่ริมฝีปากของดงฮยอนอย่างรอดเร็วแล้วผละออกมา
"ฉันขอโทษ"
......................
...................................
.............................................
เย้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ไรเตอร์มาอัพแล้ววววววววววว (ดีใจกับตัวเอง)
ฮ่า ฮ่า ตอนนี้เอา ดงวูไปบ้างเน๊อะ ให้ฮยอนจองเค้าพักเตรียมต้มน้ำทำมาม่ากันก่อน(อะไร? ดราม่าไง) แล้วจะรีบมาอัพค่ะ สัญญาๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น