คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ ๗ (100%)
ตอนที่ ๗
“อืมมมมมมม”
“อ๊ะ ชาน อ่ะ ยะ ยอล อ๊า ฉันเจ็บ อื๊อออออออ” เสียงหวานร้องประท้วงขึ้น เพราะร่างสูงด้านบนนั้นเริ่มขยับแกนกายเข้าหาร่างบางรุนแรงขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้
“อือออ ขอโทษนะแบค อืมมม แต่ฉันหยุดไม่ได้เลย ฉันต้องการนาย อ่า แบค ต้องการมากที่สุด อืมมมมม”
“อ่ะ ชานยอล อ่า อืมมม อ่ะ อ่า”แบคฮยอนที่ถูกจับนอนคว่ำอยู่บนโต๊ะนักเรียนเก่าๆ ได้แต่ฟุบหน้าลงแล้วปล่อยให้อีกคนยกรั้งสะโพกสวยขึ้นเพื่อแทรกกายเข้าหาอย่างร้อนแรง ไปจนพอใจ
เมื่อก่อนชานยอลไม่ใช่แบบนี้ ถึงจะมาสุภาพแต่ก็จะอ่อนโยนกว่านี้มากนัก บางทีอาจเป็นเพราะเค้าเพิ่งถูกเปลี่ยนให้เป็นแวมไพร์ คงจะยังควบคุมความต้องการไม่ได้ ไม่ใช่แค่เรื่องนี้ แต่ตอนที่ดูดเลือดของเค้า ชานยอลก็ดูดมันอย่างรุนแรงจนร่างเล็กแทบทนไม่ได้
ชั่ววูบนึงที่เผลอคิดไปว่า เซฮุนอ่อนโยนกับเค้ากว่านี้มาก คงเป็นความรู้สึกผิดล่ะมั้งที่ทำให้คิดถึงอีกคนที่เค้าหนีมา ทั้งๆที่เซฮุนดีกับเค้ามากขึ้น ทุกอย่างกำลังไปได้ดี แต่พอชานยอลกลับมา เค้าก็เลือกจะอยู่กับชานยอลโดยไม่ลังเล มันเป็นเรื่องที่ปฏิเสธได้ยาก เค้ารักชานยอลอย่างหมดหัวใจ รักมากพอที่จะทำให้เค้าทรยศเซฮุนได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกผิด น้ำใสๆเอ่อคลอรวบดวงตาอย่างห้ามไม่ได้
“แบคฮยอน”ชานยอลลูบหัวคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนขอบหน้าตาด้วยกันเบาๆ
“อื้ม”
“ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม อย่าโทษตัวเองเลยนะ อย่ารู้สึกผิด อย่าร้องไห้เลย ฉันทนเห็นน้ำตาของนายไม่ได้หรอก มันทำให้ฉันเจ็บปวดนะรู้มั้ย โยนความผิดทั้งหมดมาให้ฉันเถอะ โทษฉันเถอะนะ ฉันผิดเอง นายอย่าร้องไห้เลย”
“ชานยอล ฮึก ฉัน ฮึก ฉันคิดถึงนายมากเลย คิดถึงนายที่เป็นของฉัน คิดถึงนายที่ฉันเคยกอด ฮึก ฮือออออ” ร่างเล็กโผเข้ากอดคนตัวสูง
“ฉันอยู่ตรงนี้แล้วแบค ต่อไปนี้ฉันจะเป็นคนปกป้องนายเอง ตอนนี้ฉันเข้มแข็งพอแล้ว ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อนายแบคฮยอน”
...........
คฤหาสน์ตระกูลโอ
“นายน้อยครับ ทำไมพวกผู้พิทักษ์ถึงมากันเต็มไปหมดแบบนี้ล่ะครับ” พ่อบ้านเร่งถามอย่างร้อนใจ เพราะตอนนี้เหล่าผู้พิทักษ์กำลังล้อมคฤหาสน์ไว้หมดทุกทาง
“มาจับฉัน”เซฮุนยังคงตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่เปลี่ยน
“จับนายน้อย จับทำไมครับ”
“เพราะฉันเปลี่ยนปาร์คชานยอลยังไงล่ะ”
“แต่….นั่นก็เพื่อช่วยเค้า”
“ไม่มีเหตุผลสำคัญอะไรที่จะแก้ต่างหรอก ยังไงซะพวกนั้นก็ตั้งใจจะกำจัดฉันอยู่แล้ว”
ทำไมเซฮุนจะไม่รู้ว่าลู่ฮานต้องการอะไร ชีวิตของแบคฮยอน หัวใจดวงน้อยๆนั่นคือสิ่งที่ลู่ฮานต้องการ การที่มีเค้าอยู่คอยปกป้องแบคฮยอนอย่างสุดชีวิตนั่นกลายเป็นปัญหาใหญ่ที่ทำให้สิ่งชั่วๆที่คิดไว้ไม่มีทางเป็นจริง สำหรับเค้า เมื่อเลือกจะสละความเป็นอมตะแล้ว แน่นอนว่าเค้าพร้อมจะตายอยู่เสมอ โอเซฮุนไม่กลัวตาย แต่ที่กลัวคือ ใครจะปกป้องแบคฮยอน ใครที่จะทุ่มเทเพื่อแบคฮยอนจนสุดชีวิตแบบเค้า เค้าจะมั่นใจได้ยังไงว่าชานยอลจะไม่ปล่อยให้คนที่เค้ารักตายไปซะเฉยๆ เค้าจะมั่นใจได้ยังไงว่าปาร์คชานยอลจะยอมสละชีวิตตัวเองเพื่อแบคฮยอนที่เค้ารัก นี่คือเหตุผลที่โอเซฮุนคนนี้จะตายไม่ได้ ยังตายไม่ได้ เค้าต้องรอดต้องมีชีวิตอยู่เพื่อบยอนแบคฮยอน
“นายน้อยจะหนีไปทางด้านหลังก่อนเถอะครับ เดี๋ยวทางนี้พวกผมจัดการเอง”
“ไม่เป็นไร ฉันจะออกไปด้านหน้า”
“แต่….”
“บอกแล้วไง ว่าไม่เป็นไร” เซฮุนบอกก่อนจะเดินออกไปทางประตูด้านหน้า สายตาที่ไม่แสดงอารมณ์ยังคงเรียบนิ่งไม่เปลี่ยนแปลง
“โอ้ ออกมาเองเลยหรอเนี่ย กล้าหาญมากเลยนะ โอเซฮุน น่าชื่นชมจัง”ลู่ฮานยนแสยะยิ้มอยู่ด้านนอกเอ่ยขึ้นอย่างเย้ยหยัน
“แล้วทำไมจะต้องกลัว ผู้พิทักษ์ชั่วๆแบบนายจะมีปัญญาทำอะไรฉัน”
“พูดจาเตรียมตัวมาตายเลยนะ ลืมตัวไปแล้วรึไงว่าไม่ได้เป็นอมตะอีกแล้วน่ะ”
“ฮึ นายเองก็ไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าฉันเดี๋ยวนี้ซะเมื่อไร ใช่มั้ยล่ะลู่ฮาน ชั่วๆแบบนาย ฆ่าใครง่ายๆมันดูจะเลวน้อยเกินไปหน่อยนะ”
“ฮะ ฮะ ฮ่า ฮ่า โอเซฮุน ปากนายนี่มัน……. ไปจับคนอื่นในบ้านให้หมดแล้วเอาไปขังที่คุกศักดิ์สิทธิ์ ส่วนแวมไพร์อวดดีนี่ ให้อยู่ที่นี่ล่ะ เฝ้าเอาไว้ยี่สิบสี่ชั่วโมง ถ้ามันจะหนี ก็หักแขนหักขามันซะ แล้วไปกระจายข่าวให้ทั่วว่าฉันจับตัวโอเซฮุนไว้และกำลังจะฆ่ามัน” ลู่ฮานออกคำสั่ง แน่นอนว่าร่างบางอยากจะฆ่าแวมไพร์อวดดีอย่างโอเซฮุนแทบขาดใจ แต่เพราะมันยังพอมีประโยชน์อยู่บ้าง ถ้าบลูโรสรู้ว่าเค้าจะฆ่าโอเซฮุน ยังไงก็ต้องดิ้นรนมาช่วยอยู่แล้ว ไม่ต้องไปตามหาให้เหนื่อย อีกอย่างจะให้ดุ่มๆเข้าไปเอาตัวแบคฮยอนมา ชานยอลคงไม่ยอมแน่ สู้ให้มันเต็มใจตายเองดีกว่า ถึงตอนนั้นเค้าก็คงจะเอาชานยอลกลับมาคงไม่ยากเย็น แค่ไม่มีบยอนแบคฮยอนซักคน แค่ไม่มีมันซักคน ชานยอลก็จะเป็นของเค้าเพียงคนเดียว
.
.
.
“ชายนยอล เราจะไปไหนกันหรอ” แบคฮยอนเอ่อยถามหลังจากที่ชานยอลแอบกลับไปเอาข้าวของที่บ้านแล้วกลับมารับเค้าเพื่อหนีไปไหนสักแห่ง
“มกโพ”
“มกโพ? ไปทำอะไรที่นั่นล่ะ”
“บ้านเกิดฉันอยู่ที่นั่นน่ะ”
“นายไม่เห็นเคยบอกฉันเลยนะ”
“ฉันก็ไม่เคยบอกใครเหมือนกัน ฉันถึงแน่ใจไงว่าถ้าไปที่นั่น คงยากที่จะมีคนมาตามเจอ”ชานยอลบอกพลางกระชับมือบางแน่น
“อืม นายไปซื้อตั๋วเถอะ เดี๋ยวฉันรอตรงนี้ก็ได้นะ”แบคฮยอนบอกก่อนจะปล่อยให้อีกคนไปซื้อต๋วรถไฟ คนตัวเล็กนั่งรออยู่ที่เก้าอี้ตัวในสุด เค้าไม่อยากเป็นที่สังเกต ถ้าบังเอิญมีใครที่รู้ว่าเค้าป็นใครในเวลานี้ เวลาที่ชานยอลไม่อยู่ข้างๆ พวกเค้าอาจจะต้องถูกแยกจากกันอีก ดวงตาคู่สวยชำเลืองมองชายหญิงคู่หนึ่งที่เพิ่งเดินมานั่งใกล้ๆเค้า ทั้งคู่ดูมีพิรุธเล็กน้อย เหมือนจะคอยมองเค้าอยู่เป็นระยะเช่นกัน
“รู้รึเปล่าคะคุณ”ฝ่ายหญิงเอ่ยะลางปรายหางตามาทางแบคฮยอน
“อะไรล่ะหึ”ชายที่นั่งข้างกันตอบ
“ลูกชายตระกูลโอน่ะ ถูกจับไปแล้วล่ะ”
!!!!!!!!!!!!!!!!!!
อะไรนะ เซฮุนถูกจับ ถูกจับอะไร ใครกัน ลู่ฮานงั้นหรอ?
“อ่า ใช่ เห็นว่าจะถูกฆ่าด้วยนี่นะ พวกผู้พิทักษ์คงจะเอาจริง”
“นั่นสิคะ น่าสงสารจัง คิคิ”
สิ้นคำพูดของชายหญิงคู่นั้น แบคฮยอนก็ลุกพรวดออกไปทันที ร่างเล็กวิ่งออกไปทางนอกสถานี ใช่แล้ว เค้ากำลังจะกลับไปช่วยเซฮุน ไม่ว่านี่จะเป็นแผนการณ์อะไร แต่เค้าจะเสี่ยงปล่อยให้เซฮุนเจออันตรายลำพังไม่ได้ สองคนนั้นอาจจะโกหก แต่เค้าก็ไม่อาจแน่ใจว่าทั้งคู่พูดจริงหรือเปล่า เวลานี้ เค้าต้องรีบไปเท่านั้น ไม่ว่ายังไงเค้าก็ต้องไปเจอเซฮุนก่อนให้ได้
ขอโทษนะชานยอล แต่ฉันปล่อยให้เซฮุนตายไม่ได้จริงๆ
ทางด้านชานยอลที่ซื้อตั๋วกลับมาไม่พบแบคฮยอนตรงที่นั่งที่เดิมก็ทำเอาว้าวุ่นจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่สอดส่ายสายตามองหาไปรอบๆ ก่อนจะเจอชายหญิงคู่นึงที่นั่งอยู่ใกล้กับที่นั่งเดิมของแบคฮยอน กำลังพูดคุยผ่ายสายโทรศัพท์กับใครสักคนอย่างน่าสงสัย
“แน่นอนครับคุณลู่ฮาน บยอนแบคฮยอนตอ้งได้ยินที่พวกเราพูดแน่ ตอนนี้คงรีบไปที่นั่นแล้วครับ”
……….
“ครับ ได้ครับ”
“เป็นไงบ้างคุณเค้าว่ายังไง”หญิงสาวเอ่ยถามอีกฝ่ายที่เพิ่งวางสายโทรศัพท์
“คุณว่าเราทำดีมาก ถ้าแผนสำเร็จ จะตบรางวัลให้เราอย่างงามเลย”
“กรี๊ดดดดดด ดีจังคุณ คิคิ”
ปึ้ง!!!!!!!!!!!!!!
เสียงดังสนั่นพร้องกับร่างสูงโปร่งที่ใช้กำปั้นทุบลงบนเก้าอี้จนพังลงมาเป็นเศษ
“พวกแก บอกอะไรแบคฮยอน”เสียงทุ้มเย็นส่งออกไปพร้อมสายตาอาฆาต
“คือ”ชายหญิงคู่นั้นถึงกับลอบกลืนน้ำลายอย่างหวั่นๆ
“บอกมา!!!!!”
“คือ คือ เราแค่พูดเร่องที่ทายาทตระกูลโอถูกจับก็แค่นั้น”
“พวกแกอยากตายใช่มั้ยห๊ะ รีบไปซะ!!!!! ก่อนที่ฉันจะจับพวกปกฉีกเป็นชิ้นๆ”
จบคำสั่งของชานยอล ชายหญิงคู่นั้นก็รีบวิ่งไปแทบไม่คิดชีวิต ทิ้งให้ชานยอลยืนควบคุมอารมณ์ของตัวเองเพียงลำพัง
ทำไมนะแบคฮยอน ทำไมนายถึงไปโดยไม่ลังเลเลย
.
.
.
.
“บลูโรสน้อยๆของแกกำลังมาที่นี่ล่ะ ไม่อยากจะคิดเลยว่าร่างกายที่แสนงดงามนั่นะเอามาทำประโยชน์อะไรได้บ้าง ฮึ ใช้แกล่อแบคฮยอน แล้วก็ใช้แบคฮยอนล่อชานยอลอีกที ความคิดดีเน๊อะว่ามั้ย” ลู่ฮานพูดพลางเดินไปมาอยู่ในห้องที่เซฮุนถูกจับมัดไว้
“อืม เลวดี”เซฮุนยังคงพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แม้ในใจจะกระวนกระวายจนแทบคลั่ง ขอร้องล่ะแบคฮยอน อย่ามาที่นี่เลย
“ปากดีให้ได้ตลอดเถอะ”ร่างบางสะบัดหน้าเดินออกไปจากห้องทันที ปากดีนักนะโอเซฮุน ฉันอยากจะเห็นหน้าแกจริงๆ ว่ายังจะทำหน้าไร้อารมณ์แบบนี้รึเปล่า ตอนที่เห็นแบคฮยอนตายไปต่อหน้าต่อตา ตอนที่ฉันกรีดเนื้อแล้วควักหัวใจของมันออกมา แกจะร้องโหยหวนสักแค่ไหน
แต่แค่นี้คงไม่สนุกเท่าไร ฮึ ฮึ ฮึ
“ยอซู! ถ้าบลูโรสมา ไม่ต้องทำอะไร ปล่อยให้ไปถึงห้องเซฮุนได้เลย ส่วนชานยอล ทำยังไงก็ได้ จับให้อยู่ เอาเลือดกรอกใส่ปากให้มากที่สุด เอาให้คลั่งจนควบคุมตัวเองไม่ได้ ฉันจะให้ชานยอลควักหัวใจของบลูโรสออกมาด้วยตัวเอง”
.
.
.
แบคฮยอนที่แอบเข้ามาในบริเวณคฤหสน์ก็รู้สึกแปลกใจไม่น้อย ทำไมถึงได้ไม่มีใครเฝ้าเลยนะ หรือว่าเซฮุนจะไม่ได้ถูกจับ ร่างเล็กรีบวิ่งเข้าไปก่อนจะพบว่าที่นี่เงียบผิดปกติ ไม่มีแม้กระทั่งพ่อบ้านแม่บ้านที่เคยเดินไปเดินมาเป็นประจำเช่นทุกวัน เรียวขาเล็กค่อยๆพาตัวเองเดินขึ้นไปข้างบน ที่ห้องของเซฮุนดูเหมือนจะถูกแง้มประตูเอาไว้ แบคฮยอนค่อยๆดันประตูออกช้าๆ
“เซฮุน!” คนตัวเล็กรีบวิ่งถลาเข้าไปหาเซฮุนที่ถูกมัดอยู่บนที่นอน
“แบคฮยอน!!!”
“นายเป็นอะไรรึเปล่า ลู่ฮานจับนายหรอ แล้วคนอื่นๆล่ะ”แบคฮยอนถามรัวพลางพยายามจะแก้มัดให้อีกคน
“หยุดเถอะแบคฮยอน เชือกนี่แก้ไม่ออกหรอก ถ้าเป็นเชือกธรรมดาฉันก็คงกระชากขาดไปแล้ว นายเลิกเถอะ เดี๋ยวจะเจ็บมือนะ” มือเล็กๆนั่นที่ดึงเชือกซะจนแดงไปหมด แค่เห็นเซฮุนก็เจ็บแทนแล้ว เค้าไม่อยากให้แบคฮยอนเจ็บเลยแม้แต่นิดเดียว แค่ปลายนิ้วก็อยากจะถนุถนอมอย่างดี
“เซฮุน ฉัน ฮึก ฮึก ฉันขอโทษนะ”คนตัวเล็กกอดเซฮุนแน่นแล้วปล่อยโฮออกมาทันที
ด้านชานยอลที่ตามแบคฮยอนมานั้น เส้นทางกลับไม่ราบรื่น เหล่าผู้พิทักษ์ที่รายล้อมเข้ามาเป็นสิบคน ทำเอาชานยอลเหนื่อยไม่น้อย แต่จะยังไงล่ะ เค้าจะไปหาแบคฮยอน คนแค่สิบคนขวางเค้าไม่ได้หรอก
“หยุดนะชานยอล”เสียงหวานที่คุ้นหูดังขึ้น
“พี่…พี่ลู่ฮาน”
“น่าปลื้มใจจัง ที่นายยังไม่ลืมชื่อฉันน่ะ”
“ผม….พี่ปล่อยแบคฮยอนมาเถอะครับ ผมรู้ว่าเค้าอยู่ที่นี่”
“ปล่อย? เข้าใจผิดแล้วชานยอล พี่ไม่ได้จับตัวบลูโรสมาสักนิด รายนั้นเค้าเข้ามาเอง เค้าทิ้งนายกลับมาหาเซฮุนนะชานยอล”
“นั่นเพราะพี่ต่างหาก ถ้าพี่ไม่ปล่อยแบคฮยอน ผมจะเข้าไปเอง” ร่างสูงพุ่งปรี่ไปที่ประตูทันที
ปัง!
เสียงปีนดังขึ้น พร้อมกับร่างของชานยอลที่ร่วงลงกับพื้น
“คุณลู่ฮาน ทำไมถึงยิงเค้าล่ะครับ!!!!” บรรดาลูกน้องต่างพากันตกใจที่ลู่ฮานยกปืนขึ้นยิงคนที่ตัวเองบอกว่ารักนั่นอย่างไม่ลังเล คนๆนี้ จะโหดเหี้ยมเกินไปแล้ว
“มันไม่ตายหรอกน่า ไปจับมันได้แล้ว แล้วทำตามที่ฉันบอก เอาเลือดกรอกลงไป มีเท่าไร ใส่ไปให้หมด”จบคำสั่ง ร่างบางก็ปลีกตัวเดินออกไป
นายจะว่าฉันใจร้ายไม่ได้นะชานยอล ก็นายมันคนทรยศ!!!!
100%
ชีวิตลำเข็ญ ฮืออออออออออ (คร่ำครวญ) งานเยอะจริงทุกสิ่งอย่างค่ะ
การบ้านเอย รายงานเอย โครงงานเอย แง๊!!!!!! ทำไมชีวิตมันยากขนาดนี้ เราจะพยายามมาอัพให้เร็วที่สุด(เท่าที่จะทำได้นะคะ) อย่าเพิ่งหนีเราไปนะ รอเรานะ ฮืออออออออออ T_T
ความคิดเห็น