คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ ๖ (100%)
“พี่ครับ เราจะไปไหนกัน???”ชานยอลเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าลู่ฮานพาตนออกมานอกเส้นทางที่จะไปคอนโดของร่างบาง
“เดี๋ยวก็รู้ ยอลต้องเซอไพรท์แน่เลยล่ะ”
ลู่ฮานเลี้ยวรถเข้าไปในทางแคบรกร้างที่สองข้างทางเต็มไปด้วยป่าหญ้า เส้นทางน่ากลัวแบบนี้ แต่ชานยอลกลับรู้สึกเหมือนจะคุ้นๆบอกไม่ถูก แต่เท่าที่จำได้ เค้าไม่เคยมาที่นี่แน่นอน
รถสีขาวจอดอยู่ที่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีสถานที่แบบนี้อยู่ในเส้นทางป่ารกร้างได้
ชานยอลเพ่งมองเข้าไปด้านใน มันคุ้นมากจริงๆ หรือจริงๆแล้วเค้าเคยมาแต่ลืมไปแล้วกันแน่นะ
“มีธุระอะไรครับ”ชายท่าทางแปลกๆที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหน มายืนเคาะกระจกถาม ก่อนที่ชายคนนั้นจะมองชานยอลเล็กน้อยแล้วรีบหันกลับไปสนใจลู่ฮานต่อ
“ผมอยากพบคุณแบคฮยอนครับ”
“เอ….พี่รู้ได้ยังไงครับว่าคุณแบคฮยอนอยู่ที่นี่”ชานยอลถามอย่างสงสัย แต่ร่างบางเพียงแค่หยุดฟังเล็กน้อยแต่ไม่ตอบอะไร
“คุณแบคฮยอนอนุญาตให้คุณมาพบที่นี่ได้หรือครับ”
“คือ ผมต้องขอโทษที่ไม่ได้บอกล่วงหน้าว่าจะมา แต่พอดีงานมันเร่งมาก ยังไงรบกวนคุณช่วยไปบอกคุณแบคฮยอนให้หน่อยได้มั้ยครับว่าลู่ฮานกับชานยอลต้องการพบ ธุระเรื่องถ่ายรูปงานแต่งน่ะครับ”ลู่ฮานยังคงพูดพลางส่งยิ้มเป็นมิตรไปให้
“ถ้างั้น รอซักครู่แล้วกันนะครับ” ชายคนนั้นบอกก่อนจะเดินผ่านช่องประตูเล็กๆของรั้วเหล็กสูงตระหง่าน
ไม่นานนักรั้วก็ค่อยๆเปิดออกเองอัตโนมัติ ลู่ฮานรีบเคลื่อนรถเข้าไปยังเขตคฤหาสน์ทันที
ใกล้แล้วลู่ฮาน ใกล้แล้ว ใกล้ความจริงแล้ว ถ้าแผนนี้สำเร็จ เค้ากับชานยอลจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขไปตลอดกาล
“ทำไม….”แบคฮยอนมองไปที่ชานยอลและลู่ฮานอย่างกังวล ทำไมพวกเค้าถึงมาที่นี่ ชานยอลจำได้แล้วอย่างนั้นหรอ ทำไม…. แล้วลู่ฮาน ทำไม? นี่มันเรื่องอะไรกัน
“ผมอยากมาคุยกับคุณเรื่องถ่ายรูปงานแต่งน่ะครับ ผมกลัวคุณแบคฮยอนจะเปลี่ยนใจน่ะ”ลู่ฮานยิ้มหวานแล้วเดินมากอดแขนแบคฮยอนอย่างสนิทสนม ทำเอาคนถูกจู่โจมตั้งตัวไม่ทันกับท่าทางที่แปลกไปของอีกฝ่าย อะไรกัน ปกติแทบจะบีบคอเค้าเลยด้วยซ้ำ หรือเป็นเพราะอยู่ต่อหน้าชานยอล
“เข้ามาข้างในกันก่อนสิ” เซฮุนที่เพิ่งออกมา เอ่ยปากชวนเข้าไปนั่งกันข้างใน แม้จะอยากไล่กลับไปใจแทบขาด แต่เค้าก็ยังอยากรู้ว่าลู่ฮานมาถึงนี้ ต้องการอะไร
ทั้งหมดนั่งรวมกันอยู่ในห้องรับแขก แบคฮยอน ชานยอล และลู่ฮานนั่งคุยเรื่องงนกันไปเรื่อยในขณะที่เซฮุนนั่งมองด้วยสายตาวิตก เค้าไม่รู้ว่าลู่ฮานมีแผนอะไรหรือเปล่า แต่เท่าที่ดู ผู้พิทักษ์คนนี้ยังคงตีหน้าใสซื่อพูดคุยต่อไป
อ่า เดี๋ยวผมไปเอาเครื่องดืมมาแล้วกันนะครับ” แบคฮยอนบอกก่อนจะลุกขึ้นไปเอาเครื่องดื่มด้วยตัวเอง แขกของเค้า เค้าต้องดูแลเอง ไม่อยากรบกวนให้แม่บ้านทำให้
“ผมไปช่วยนะครับ” ลูฮานลุกตาม ทำเอาแบคฮยอนชะงักเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มนั่น เค้าก็ยิ้มตอบก่อนจะเดินนำเข้าไปในครัว
แบคฮยอนจัดแก้วสามใบก่อนจะเทน้ำผลไม้ลงไปแล้วเตรียมยกถาด ลู่ฮานรีบเดินมายื้อถาดแก้วน้ำเอาไว้
“ไม่เผื่อคุณเซฮุนหรอครับ”
“คือ….เซฮุนเค้าไม่ดื่มหรอก คุณลู่ฮานก็รู้ไม่ใช่หรือครับ เซฮุนบอกผมว่า คุณน่ะเป็น…….”
“ครับ ผมรู้ว่าเค้าเป็นอะไร แต่ก็ควรจะยกไปเผื่อนะครับ เดี๋ยวเค้าจะหาว่าผมเป็นแขกที่ไม่มีมารยาท ไม่เตรียมน้ำเผื่อเจ้าบ้านที่ใจดีแบบเค้า” คำพูดนั้นทำให้แบคฮยอนลำบากใจเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหยิบแก้วมาเพิ่ม
เมื่ออีกคนหันหลังไปแล้ว ลู่ฮานก็ถือโอกาสนั้น หยิบบางอย่างขึ้นมาหย่อนใส่แก้วน้ำผลไม้แก้วนึง
“เดี๋ยวผมยกออกไปให้นะครับ”ลู่ฮานรีบยกถาดออกไปทันทีที่แบคฮยอนวางแก้วน้ำอีกใบลง ร่างบางถือถาดมาวางก่อนจะจัดการยกแก้วให้ทุกคนตามตำแหน่ง
“ขอบคุณ”เซฮุนมองแก้วน้ำที่ถูกส่งให้อย่างหัวเสีย ลู่ฮานรู้อยู่แล้วว่าเค้ากินไม่ได้ แต่ก็ยังยกมาให้ คิดจะเล่นสงครามประสาทรึไง
ลู่ฮานมองแก้วน้ำที่เค้าใส่ยาพิษลงไป ยาพิษที่ออกฤทธิ์ทันทีที่แตะปลายลิ้น ถ้าลองได้ลิ้มรสเพียงแค่เล็กน้อย ต้องสิ้นใจในไม่กี่นาทีแน่
ลู่ฮานมองแก้วใบนั้นตาไม่กระพริบ แก้วใบนั้น แก้วในมือชานยอล แก้วที่มียาพิษ แก้วที่คนรักของเค้ากำลังจะยกขึ้นดื่ม
พี่ขอโทษนะชานยอล แต่พี่สัญญาว่า นายจะไม่เป็นอะไร
“อั๊ก!!!!!!!!!!!”จริงอย่างที่ว่า เพียงแค่ชานยอลน้ำผลไม้ไหลเข้าปากเล็กน้อย ฤทธิ์ยาก็ทำงานทันที
“ชานยอล!!!!!!! ชานยอลเป็นอะไร”แบคฮยอนเป็นคนแรกที่พุ่งเข้าหา ตามด้วยลู่ฮานที่แสร้งทำตกใจ และเซฮุนที่เพียงแค่สัผัสตัวร่างสูงก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น สายตาคมตวัดมองลู่ฮานอย่างตกใจ นี่คนๆนี้ทำได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือ
“มองอะไรอยู่ ช่วยเค้าสิ มีแต่นายที่ช่วยเค้าได้ เร็วสิ เค้าจะตายแล้วนะ”ลู่ฮานบอกอย่างไม่ทุกข์ร้อน ราวกับรู้อยู่แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“อะไรนะ ชานยอลจะตายหรอ ทำไม เซฮุน ทำไม อย่าให้เค้าตายนะ ช่วยชานยอลด้วยเซฮุน” ร่างเล็กที่ประคองร่างของชานยอลไว้เริ่มควบคุมสติไม่ได้
“แต่ถ้าฉันช่วยเค้า เค้าก็จะต้องกลายเป็นแวมไพร์นะแบคฮยอน นายจะยอมได้งั้นหรอ”เซฮุนถามแบคฮยอนให้แน่ใจอีกครั้ง
“อย่าให้เค้าตายนะ ขอร้องล่ะ”ใบหน้าน่ารักที่เคยถูกแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มแสนสดใส กำลังถูกบดบังไปด้วยน้ำน้ำตาที่ไหลพรากอย่างน่าสงสาร
“เร็วเข้าสิ!!!”ลู๋ฮานเองก็เริ่มรอไม่ไหวแล้วเช่นกัน ถ้าช้ากว่านี้ ความตั้งใจที่จะเปลี่ยนชานยอลของเค้า จะกลายเป็นฆ่าชานยอลไปซะ
เมื่อตัดสินใจได้เซฮุนก็จัดการฝั่งคมเขี้ยวลงบนข้อมือของคนที่นอนไม่ได้สติทันที พิษจากร่างของแวมไพร์แล่นเข้าสู่กระแสเลือดของอีกคน พิษร้ายไหลผ่านทุกอวัยวะ ทุกเซล ทุกอณูภายในร่าง เพื่อกำจัดพิษที่ถูกกินเข้าไปก่อนหน้า และเพื่อเปลี่ยนให้อีกคนกลายเป็นแบบเดียวกับเค้า
“พาชานยอลไปไว้ในห้อง แล้วเตรียมเลือดเอาไว้ให้เยอะที่สุด เผื่อว่าเค้าตื่นมาแล้วจะ…….”สิ่งที่เซฮุนจะพูดคือ จะกลายเป็นพวกกระหายเลือด แต่เค้าไม่อยากให้แบคฮยอนต้องเสียใจไปมากกว่านี้
“แบคฮยอน ตามไปดูชานยอลหน่อย ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณลู่ฮาน”เซฮุนบอกกับคนตัวเล็กที่ยังนั่งร้องไห้อยู่ ร่างเล็กพยักหน้าเบาๆก่อนจะลุกออกไป
“จะคุยอะไร”ลู่ฮานถามอย่างไม่สะทกสะท้าน
“ตั้งใจทำแบบนี้แต่แรกแล้วสินะ นายทำแบบนี้กับชานยอลเพื่ออะไร”
“ฮึ ฮึ ตอนนี้ชานยอลเป็นแวมไพร์แล้ว…… เค้าจะมีประโยชน์กับฉันมากเลยล่ะ ความแข่งแกร่งของผู้เป็นอมตะน่ะ ง่ายกับงานของตระกูลเรานะ อีกหน่อยกำจัดนายก็คงไม่อยากแล้วล่ะ”
“กำจัดฉัน…..ใช้แวมไพร์มากำจัดแวมไพร์ นี่พวกผู้พิทักษ์มันตกต่ำขนาดนี้แล้วงั้นหรอ”
“หุบปากของนายไปเถอะ แล้วก็คอยระวังบลูโรสของนายไว้ให้ดี ซักวันฉันจะจับมันมาให้ชานยอลกินซะ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ลู่ฮาน นายพลาดแล้ว เหมือนจะมีบางอย่างที่นายไม่รู้สินะ บางอย่างที่จะทำให้แผนนายพังไม่เป็นท่า”
“อะไร!!!”
“ก็……”
เพล้ง!!!!!!!!!!!!! เสียงกระจกหน้าต่างแตกดังมาจากห้องของชานยอล ทั้งลู่ฮานและเซฮุนรีบวิ่งไปดูอย่างร้อนรน เกิดอะไรขึ้น ชานยอลฟื้นแล้วงั้นหรอ
“แบคฮยอน!!!! เป็นอะไรรึเปล่า” แต่เมื่อเปิดเข้าไป ทั้งคู่ก็ไม่พบใครเลย มีเพียงห้องว่างๆ รอยเลือดประปรายและหน้าต่างที่แตกเหมือนถูกกระแทกอย่างแรง
“หายไปไหนกัน”
“ฮึ นี่ล่ะลู่ฮาน แผนของนาย ชานยอลเอาตัวแบคฮยอนไปแล้ว”
“หมายความว่ายังไง”
“ชานยอลกับแบคฮยอนเคยรักกัน พวกเค้ารักกัน ก่อนที่ฉันจะเอาความทรงจำเกี่ยวกับแบคฮยอนออกมาจากชานยอล นี่ล่ะ ที่นายไม่รู้ นี่ล่ะที่ทำแผนของนายพัง นี่ล่ะผลจากความคิดโง่ๆของนายลู่ฮาน!!!!!!!!!”
.
.
.
.
ดวงตาสวยที่ปิดสนิทก่อนหน้านี้ค่อยๆขยับเปิดขึ้น แบคฮยอนมองไปรอบๆ ที่นี่คือที่ไหน ห้องที่ดูรกร้างแบบนี้ มันคุ้นจริงๆ
“ตึกเก่าหลังโรงเรียน?” ใช่แล้วล่ะ สิ่งที่แบคฮยอยนึกได้ นี่คือตึกเก่าหลังโรงเรียนมัธยมของพวกเค้า ทำไมเค้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้ จำได้แค่ว่าเค้าเฝ้าชานยอลแล้วก็เผลอหลับไป ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้นะ
ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับกระปรากฏตัวของคนที่ร่างเล็กรู้จักดี ร่างสูงเดินเข้ามาหาช้าๆ ในขณะที่อีกคนหยุดนิ่งอยู่กับที่ราวกับถูงตรึงไว้
“แบคฮยอน ฉันกลับมาหานายแล้ว ฉันจำนายได้แล้วล่ะ” ร่างสูงปรากฏตัวตรงหน้าแบคฮยอนด้วย นัยตาแดงฉาน และคมเขี้ยวที่เปื้อนเลือด
“ชานยอล”
100%
ติดตามกันต่อไปจ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา แล้วจะรีบๆๆๆๆๆๆๆๆ
มาอัพเลยน้าาาาาาา
ตอนนี้ไรเตอร์เลือกเครียดเรื่องจะแอดมิชชั่นล่ะค่ะ คุยกับที่บ้านแล้ว ไม่ติดก็เอกชนอย่าไปคิดมาก ฮ่า ฮ่า ใครที่เตรียมแอดเหมือนกันก็สู้ๆนะจ๊ะ
ความคิดเห็น