ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ลูกเป็ดตัวที่6 (100%)
ตอนที่ 6
"อืมมมมมมมม" ฮยอนซองค่อยๆลืมตาขึ้น ก่อนจะพยายามปรับภาพให้ชัดเป็นปกติ
"ตื่นแล้วหรอฮะ เป็นไงบ้าง"
"มะ ไม่ ไม่เป็นไร แล้วทำไมฉันมานอนอยู่ที่นี่ได้ล่ะ"
"บ้านผมเองล่ะ แล้วก็....ที่พี่มานอนอยู่นี่ก็เพราะ...... ฮึ ฮึ ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา" จองมินหัวเราะอย่างสะใจ ใครจะเชื่อว่าปีศาจจอมโหดอย่างชิมฮยอนซอง จะกลัวผี จนเป็นลม คิดแล้วก็....โอ๊ยยยยยยยย ฮาไปถึงชาติหน้าฮะ
"หัวเราะไร"
"ก็ ฮ่า ฮ่า พี่เป็นลมเพราะกลัวผีอ่ะ ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาา"
"นี่ หยุดขำซะ เดี๋ยวจะเจอดี อ้อ แล้วก็อย่าไปบอกเรื่องนี้กับใครล่ะ"
"ไม่ ไม่ ไม่บอกฮะ ฮ่าาาาาาาาาาาาาาา"
"บอกว่าอย่าขำ ลองดีใช่มั้ยฮะ" ฮยอนซองกระชากแขนจองมินแล้วจับกดไว้กับโซฟา
"เฮ้ย พี่ฮะ"
"จองมิน...." ใบหน้าหล่อกำลังก้มต่ำลงไปหาอีกคน สายตาจ้องมองจนแทบทะลุไปถึงความรู้สึกข้างใน จองมินได้แต่นิ่ง อาจเป็นเพราะสายตาคู่นั้นกำลังตรึงเค้าเอาไว้ ริมฝีปากรูปหัวใจของร่างสูงค่อยๆประกบลง คนตัวเล็กหลับตาแน่น ความรู้สึกเกร็งเริ่มแผ่ไปทั่วทั้งร่างกาย ในขณะที่ลิ้นร้อนรุกล้ำโพรงปากหวานอย่างเร่าร้อน มือหนาก็ค่อยลูบไล้สำผัสผิวเนียนอย่างเบามือ
"เฮ้ย!!!!!!!"
..........................
........................................
....................................................
"เฮ้ย!!!!!!"
เสียงที่ฟังดูตกใจสุดขีดของงฮยอนดังขึ้น ฮยอนซองรีบสปริงตัวออกมาจากจองมินทันที
"พี่" จองมินเองก็ลุกขึ้นนั่งพร้อมจัดระเบียบตัวเองอย่างรีบร้อน
"แก ฮยอนซองงงงงงงงงงงงงงง แก แก แก" ดงฮยอนจองหน้าว่าที่น้องเขย(?)อย่างเอาเป็นเอาตาย
"แก อะไร"
"แก แก แกทำไมไม่ไปทำบนห้องวะ มาทำตรงโซฟามันอนาจารนะเว้ย เห็นฉันเป็นอากาศหรือไง"
"ห๊ะ!!!" =[]= จองมิน
"เอิ่มมมม" =_= ฮยอนซอง
"พี่ นี่ไม่คิดจะช่วยบ้างหรอ ผมไม่ได้สมยอมเลยนะ"
"อ้าวหรอ พี่ก็นึกว่าเราสมยอมมันอ่ะ เห็นหน้าเคลิ้มๆ"
"ไม่ใช่นะ!!!!!!!!"
"พอเหอะ เลิกเถียงกันได้แล้ว ฉันไม่มีอารมณ์ทำแล้ว"
อ๊ะ อ๊ะ ไอ้บ้า หน้ามียางอายบ้างมั้ยเนี่ย
"ไอ้คนทุเรศ" จองมินสะบัดตูดวิ่งขึ้นห้องไปทันที
"อะไรน่ะ โกรธที่ฉันไม่ยอมทำต่อหรอ" ฮยอนซองหันไปหาดงฮยอน เมื่อเห็นว่าจองมินดูจะไม่พอใจอะไรซักอย่าง
"ไอ้ทุเรศ ออกไปจากบ้านฉันได้แล้วไป" ดงฮยอนมองอีกฝ่ายอย่างเพลียๆ ดูเหมือนชิมฮยอนซองจะเป็นพวกยึดตัวเองเป็นศูนย์กลางจนเคยชิน
"แล้วจองมินล่ะ"
"แกไปเหอะ จองมินคงไม่ลงมาแล้วล่ะ"
แม้ดงฮยอนจะบอกแบบนั้น ก็ไม่ได้แปลว่า ฮยอนซองจะเชื่อแต่อย่างใด ร่างหนาเดินขึ้นไปชั้นบนอย่างอุกอาจ พร้อมกับทุบประตู้ห้องที่มีป้ายลายน่ารักติดไว้ว่า จิ้งจอกจองมิน อย่างแรง
ปึ๊ง ปึ๊ง ปึ๊ง
"จองมิน ออกมาสิ"
เงียบ
"จองมิน ออกมา"
เงียบอีก
"ถ้าไม่ออกมาฉันจะฆ่าพี่ชายนายทิ้งซะ"
"เฮ้ย" ดงฮยอนที่อยู่ข้างหลังถึงกับตกใจ
ก็ยังเงียบอยู่
"พี่ชายนายตายแน่"
"แว็กกก ใจเย็นเฮ้ย เดี๋ยวฉันเปิดให้เอง อย่าเพิ่งวู่วามนะเพื่อนนะ" ดงฮยอนรีบเอากุญแจมาไขให้อย่างรวดเร็ว
................................
ผ่างงงงงงงงงงงงงงงง ฮยอนซองเปิดประตูเข้าไปอย่างรีบร้อน แต่ว่า...........
"จองมินไปไหน" ร่างสูงหันมาถามดงฮยอนที่ยืนงงๆอยู่ข้างๆ
"ไม่รู้อ่ะ"
"ไม่รู้ได้ไง นั่นน้องชายแกนะ หายไปทำไมแกไม่รู้ฮะ"
"ฉันก็อยู่กะแกเนี่ย ไอ่บ้า!!!!!!!!"
"โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยย" ในขณะที่ฮยอนซองมัวแต่คลุ้มคลั่ง ดงฮยอนก็ไปดูที่หน้าต่างในห้องที่ถูกเปิดทิ้งไว้
อย่าบอกนะ ว่าน้องเราปีนหน้าต่างออกไปจากชั้นสอง กุไม่น่าให้น้องดูมิชชั่นอิมพอสสิเบิ้ลเล๊ยยยยยยยยยยยย
"ฉันจะไปตามหาจองมิน!!!!!!!!!!"
"อ้าวเฮ้ย ฮยอนซอง แกจะไปตามที่ไหนวะ"
"ไม่รู้ ลองไปหาดูก่อน แกอยู่บ้านนะ ถ้าจองมินกลับมา โทรบอกฉันด้วย"
"ทำไมฉันต้องทำตามที่แกสั่งวะ" เอาสิ วันนี้ดงฮยอนจะสู้คนเว๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
"เพราะแกเป็นเพื่อนฉันไง" โอ้ วันนี้ฮยอนซองสุภาพมาก
"ใครเป็นเพื่อนแก"
"ก็ได้ เพราะฉันเป็นน้องเขยแก"
"ตลก ใครจะยกน้องให้แกห๊ะ"
"เออ! เพราะฉันจะฆ่าแกแน่ ถ้าแกไม่ทำ!!!!"
"ห๊ะ"
"ตกลงว่าจะโทรมั้ย"
"โทรคับ" T_T ความพ่ายแพ้ของดงฮยอน ฮืออออออออออออ
ทางด้านจองมิน
ร่างเล็กเดินไปเดินมาอยู่ไม่ไกลจากแถวบ้านมากนัก เค้าแค่อยากอยู่ให้ห่างๆฮยอนซองบ้าง ชีวิตเค้าวุ่นวายยุ่งเหยิงไปหมด ตั้งแต่เจอกับร่างสูง
ชาติที่แล้วเราเป็นนายพรานล่าหมีหรือไง ชาตินี้ถึงได้จองเวรจองกรรมกันขนาดนี้ T_T
"นาย" ใครเรียกวะ
"ครับ"
"นายใช่เด็กที่เป็นแฟนไอ้ฮยอนซองรึเปล่า" ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลา ร่างสูงโปร่ง ดูดีมีชาติหน้าคนอย่างเราก็เทียบไม่ได้ ถามขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
"คือ............." จะให้ตอบยังไงวะ ตอบว่าใช่ก็ดูจะแรดไปอ่ะนะ
"นายอยู่โรงเรียนเดียวกับฉันรึเปล่า นายรู้จักฉันมั้ย"
"อ่อ รู้ฮะ รุ่นพี่คือประธานนักเรียน ปาร์คชานยอล"
"เฮ้ย แสดงว่าฉันก็ดังนะเนี่ย" อะไรของไอ้พี่โย่งนี่วะ
"แล้วรุ่นพี่มีอะไรรึเปล่าครับ"
"คือ นายเคยเห็นแฟนฉันรึเปล่า แบคฮยอนน่ะ"
"คนที่ตัวเล็กๆ เรียบร้อยๆรึเปล่า" เคยเห็นอยู่นะ น่ารักเชียวรุ่นพี่แบคฮยอนน่ะ
"ใช่ๆ นายเห็นเค้าบ้างรึเปล่า เค้าไม่มาโรงเรียนหลายวันแล้ว ติดต่อก็ไม่ได้"
"ไม่ไปหาที่บ้านล่ะครับ"
"ฉันไม่รู้ว่าบ้านเค้าอยู่ไหนน่ะสิ ตั้งแต่คบกันแบคฮยอนให้ฉันมาส่งแค่ป้ายรถตรงนี้เอง ไม่เคยไปที่บ้านเลย" ห๊าาาาาาาาา คบกันยังไงวะ
"อืมมมมมมม ผมก็ไม่เห็นเลยฮะ เอาเป็นว่า ถ้าเจอรุ่นพี่แบคฮยอน ผมจะบอกนะ"
"ได้ๆ ขอบใจนะ อ้อ เอาเบอร์ฉันไปนะ ไว้โทรติดต่อมาถ้าเจอแบคฮยอน" รุ่นพี่โย่งส่งมือถือตัวเองมาให้ผมเพื่อโทรเข้าเครื่องตัวเอง
พลั๊ก! มือถือของรุ่นพี่ร่วง ไม่สิ ถูกโยนลงไปที่พื้นอย่างแรง ด้วยฝีมือของ......
"เฮ้ย ไอ้ฮยอนซอง ไอ้เด็กเวร แกโยนมือถือฉันทำไมวะ!!!!!!!" รุ่นพี่ชานยอลโวยวายทันที
"แล้วพี่มามายุ่งไรกับแฟนผมวะ"
"นี่ มันไม่ใช่นะ"ผมพยายามจะอธิบาย แต่ดูเหมือนไม่มีใครสนใจฟัง สองคนนั้น เตรียมพุ่งทยานเข้าใส่กันเต็มที่
เออ ไม่ห้ามก็ได้วะ
ว่าแล้วร่างเล็กก็เดินหนีมาทันที
ใช้แต่กำลัง ไอ้คนบ้าฮยอนซอง ไปตายซะ ไอ้ปีศาจหมีป่าขี้โมโห
"นี่ จองมิน จะไปไหน!!!!!" เสียงตะโกนตามหลังมา แต่ร่างเล็กก็ไม่ได้หันไปสนใจ
"หยุดนะ จองมิน!!!!" เดินต่อไป อย่าหยุด
"ไม่หยุด นายตายแน่!!!!!" ขู่อีกแล้ว จองมินหยุดเดินแล้วหันไปหาฮยอนซองที่กำลังเดินมาอยู่ตรงหน้า
"เชิญฆ่าผมให้ตายเลย" ร่างเล็กพูดอย่างจริงจัง
"อะไรนะ"
"ผมเบื่อจะตายอยู่แล้ว พี่อยากจะทำไรก็ทำเลย"
"ที่ฉันอยากทำ?"
"ใช่ จะฆ่าจะแกงก็เชิญ ผมเบื่อที่ต้องคอยทำทุกอย่างที่พี่ต้องการแล้ว พี่มันดีแต่ใช้กำลัง ชอบบังคับ ชอบขู่ ผมน่ะนะ อื้อออออ"
ไม่ทันจะได้พูดจนจบประโยค ริมฝีปากบางๆก็ถูกอีกคนครอบครองไปเสียก่อน ฮยอนซองจูบซับความหวานจากกลีบปากของจองมินอย่างแผ่วเบา ไม่บังคับเอาแต่ได้เหมือนทุกครั้ง ไม่นานนักร่างสูงก็ถอนจูบออกมา
"นี่ล่ะ ที่ฉันอยากทำ"
........................................................
...............................................................................
เอาล่ะ ครบร้อยแล้ววววววววววววววววว เวลามีน้อยจริงๆค่ะ ไรเตอร์เรียนพิเศษติดๆกันหลายวัน เหนื่อยมากๆค่ะ แต่สัญญาว่าจะมาอัพให้เร็วที่สุดนะ เจอกันค่ะ
อ้อ ฝากดูรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ เกี่ยวกับตัวแสดงที่โผล่มาในตอนนี้ด้วยนะจ๊ะ ในตอนถัดไปจะอธิบายให้ฟังนะ
แล้วเจอกันค่าาาาาาาาาาาาาาาาาา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น