คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ ๕ (100%)
ตอนที่ ๕
"คุณๆๆๆ คุณแบคฮยอนครับ"ชานยอลวิ่งหน้าตาตื่นมาหาคนตัวเล็กก่อนที่จะกลับ
"ครับ"
"คือ คุณรับงานถ่ายภาพ นอกสถานที่รึเปล่าครับ"
"อืม ก็แล้วแต่งานนะครับ คุณจะให้ผมถ่ายอะไรหรอ"
"งานแต่งผมเองครับ"
คำตอบของชานยอล ทำเอาแบคฮยอนช็อคไป
แต่งงานงั้นหรอ ชานยอลของเค้ากำลังจะแต่งงาน ทำไมล่ะ "ฉันอยู่กับนายเสมอนะ" คำพูดของนายล่ะปาร์คชานยอล นายลืมหมดทุกอย่างจริงๆแล้วซินะ ตอนนี้ นายถึงได้ อยู่กับคนอื่น คนอื่นที่นายรัก คนที่ไม่ใช่ฉัน ไม่ใช่บยอนแบคฮยอนอีกต่อไป
"ผม ยังไม่แน่ใจ"
"เออ พรุ่นี้คุณแบคฮยอนว่างหรือเปล่าครับ ผมอยากจะนัดคุยรายละเอียด เผื่อว่าคุณอาจจะสนใจก็ได้ ผมอยากให้คุณเป็นคนถ่ายรูปให้จริง"
"เอ่อ.....ครับ ว่างครับ"
"งั้นพรุ่งนี้เที่ยง เจอกันที่ร้านxxxนะครับ"
"ครับ แล้วเจอกัน"
.
.
.
.
แบคฮยอนขับรถเข้ามาจอดในคฤหาสน์หลังใหญ่ที่คุ้นเคย แม้ว่าเค้าจะจากที่นี้แล้วไปอยู่กับลุงที่ต่างประเทศนานถึงห้าปี แต่คฤหาสน์หลังนี้ก็เป็นเหมือนบ้าน กลับมาได้เดือนเดียว แต่ร่างเล็กก็ชินกับบรรยากาศที่นี่ได้เร็วสมกับที่โตมาในคฤหาสน์หลังใหญ่แห่งนี้
"เป็นไงบ้าง ทำไมวันนี้ดูหน้านายไม่ค่อยดีเลยนะ"เซฮุนถามเมื่อเห็นว่าแบคฮยอนดูเพลียๆกว่าทุกวัน
"เปล่า ไม่มีอะไร"
"โกหกล่ะสิ"
เซฮุนดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก แต่ในขณะเดียวกันก็ดูทรุดโทรมไปด้วย เป็นเพราะเซฮุนนั้นดื่มเพียงแค่เลือดของแบคฮยอน ระหว่างที่แบคฮยอนอยู่ต่างประเทศ ร่างสูงก็แทบจะไม่ได้กินอะไรเลยตลอดห้าปี แต่ตอนนี้ที่คนตัวเล็กกลับมา เซฮุนก็ดูอาการดีขึ้นเล็กน้อย
"เซฮุน......"
"อืม"
"วันนี้ ฉันเจอ.......ชานยอล"
"........."สายตาของเซฮุนเปลี่ยนไปทันทีที่ได้ยิน
เรื่องนี้ไม่ควรเกิดขึ้น มันจะบังเอิญมากไปหรือเปล่า ที่สองคนนี้จะได้เจอกันอีก ไม่ว่ายังไง เค้าจะไม่ยอมให้ซ้ำรอยเดิมอีกแล้ว เค้ายอมทิ้งความเป็นอมตะ ใช้พลังที่มีทั้งหมด เพื่อลบแบคฮยอนออกจากความทรงจำของทุกคน เพื่อไม่ไห้ใครรู้จักแบคฮยอน เพื่อให้แบคฮยอนไม่มีตัวตน และเพื่อให้แบคฮยอนเป็นของเค้าคนเดียว แต่ทำไม แค่เค้าชะล่าใจ สองคนนี้ก็มาเจอกันอีกจนได้
"เราต้องทำงานด้วยกัน"
"มันจำนายไม่ได้สินะ ไม่สิ มันไม่รู้จักนายใช่รึเปล่าแบคฮยอน"
"อืม"
"ดีแล้ว แล้วนายก็อย่าพยายามทำอะไรให้มันจำนายได้ก็แล้วกัน เพราะถ้าเมื่อไรที่มันจำได้ ฉันจะฆ่ามันซะ"
"เดี๋ยวนะ ถ้าจำได้? นั่นแปลว่าชานยอลมีโอกาสที่จะจำฉันได้ใช่มั้ย"
"........"
"เซฮุน ใช่มั้ย"
"ใช่ แต่มันจะต้องตาย" ร่างสูงย้ำอย่างหนักแน่นอีกครั้งแล้วเดินหายไป
"คุณแบคฮยอนคะ"
ป้าแม่บ้านทเดินผ่านมาเรียกคนตัวเล็กที่กำลังยืนทบทวนเรื่องราวอยู่คนเดียว
"ครับ"
"อย่าพยายามทำอะไรให้เรื่องมันยุ่งยากเลยนะคะ ตอนนี้ที่เป็นอยู่ มันก็ดีอยู่แล้ว สงสารนายน้อยเถอะนะคะ เค้ารักคุณมากจริงๆ"
"ผม........ครับ"ร่างเล็กยิ้มออกมาอย่างฝืนในใจ
.
.
.
"อื้ออออออออออ อ่ะ อ๊าาาาาาา"
เสียงครางหวานของแบคฮยอนดังไปทั่วห้อง ข้อมือสวยถูกเซฮุนดูดดื่มเลือดรสหวานอย่างกระหาย แขนอีกข้างยึดไหล่ร่างสูงไว้แน่น ในขณะที่สะโพกมนก็ขย่มขึ้นลงบนตักของเซฮุนอย่างร้อนแรง
"อ๊ะ อ๊ะ อื๊มมมมมมมม ซะ เซฮุน อ๊ะ อ๊ะ อ๊าาาา"
.
.
.
.
ร่างเล็กเดินเข้ามาในร้านอาหาร เค้าเห็นชานยอลนั่งรออยู่พร้อมกับใครอีกคน ใบหน้าสวยน่ารักนั่น ...... พวกเค้าเหมาะสมกันจริงๆ
"คุณแบคฮยอน ทางนี้ครับ เชิญนั่งเลย"ชานยอลโบกมือเรียกพร้อมกับส่งยิ้มอย่างร่าเริงมาให้
นายยังเหมือนเดิมเลยนะชานยอล
"สวัสดีครับ ขอโทษที่มาช้า พอดีรถติดมากน่ะครับ"
"ไม่เป็นไรครับ อ่ะนี่พี่ลู่ฮานครับ คู่หมั้นของผม คนที่กำลังจะแต่งงานกัน"
"อ่อ สวัสดีครับ"
"อืม สวัสดีครับ"ลู่ฮานยิ้มหวานให้กับร่างเล็ก
"ยินดีด้วยนะครับ พวกคุณเหมาะกันมากเลย พวกคุณคงจะมีความสุขมาก"แบคฮยอนบอกพลางมองหน้าชานยอลอย่างเศร้าสร้อย
"ชานยอล ไปหยิบรายละเอียดที่รถทีสิ"
"เออ ผมลืมหยิบมานี่ แป๊ปนึงนะครับ"
"รีบไปรีบมานะ"ร่างบางส่งยิ้มที่แสนน่ารักให้กับคู่หมั้นและทันทีที่ชานยอลพ่นสายตาไป ใบหน้าสวยก็หุบยิ้มทันทีพร้อมกับหันมาจ้องแบคฮยอน
"คุณลู่ฮาน ทำไมมองผมแบบนั้นล่ะครับ"
"คุณน่ะ มองคู่หมั้นผมด้วยสายตาแบบนั้นทำไม"
"เอ๊ะ ผม......"
"ถ้ากำลังคิดอะไรกับชานยอล ผมขอเตือนให้คุณหยุดซะ ถ้าคุณคิดจะแย่งเค้าไป ผมจะไม่ยอมแน่"
"คุณคงเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ได้...."
"สายตาที่มองน่ะ มันฟ้องหมดแล้ว คงมีแต่ชานยอลที่ซื่อจนไม่รู้เรื่องอะไร จำเอาไว้ เพื่อให้เค้าเป็นของผม ผมทำได้ทุกอย่าง"
"คุณ....ทำไม....."
"ต่อให้ต้องฆ่าใคร ผมก็จะทำ"
"คุณลู่ฮาน"
...................
"มาแล้วครับ"ชานยอลวิ่งหน้าระรื่นกลับมาหาทั้งสองคน
"ชานยอลอ่าาาาา ไปน๊านนาน"ลู่ฮานกอดแขนของชานยอลเอาไว้แน่น เอนหัวซบที่ไหล่กว้างเล็กน้อยพลางมองค้อนมาที่ร่างเล็กฝั่งตรงข้าม
"ฮ่า ฮ่า พอดีรถมันรกๆน่ะครับ อ่าาาา นี่ครับรายละเอียด"ร่างสูงส่งเอกสารสองสามแผ่นให้แบคฮยอน คนตัเล็กรับมาพร้อมกับก้มหน้าก้มตาอ่าน เค้าไม่อยากมองสองคนนั้น ไม่อยากมองคนอื่นกำลังเอาชานยอลไป ไม่อยากมอง
"ตกลง จะรับงานรึเปล่าครับ"ร่างสูงถามอย่างตื่นเต้น
ท่าทางระริกระรี้ทำให้ลู่ฮานไม่พอใจเล็น้อย อะไรจะอยากได้ตัวช่างภาพคนนี้นัก หรือว่าชานยอลเองก็แอบคิดไม่ซื่อด้วย ยิ่งคิดยิ่งพาอารมณ์ขุ่นมัว ใบหน้าสวยของลู่ฮานบึ้งตึงอย่างปิดไม่มิด
"คือ......"
"รับเถอะครับ ผมอยากให้เป็นคุณแบคฮยอนจริงๆ ผมถูกชะตากับคุณนะครับ"
"โอ๊ยยยยยยยยยย ชานยอล พี่ปวดหัวจัง"
"พี่ลู่ฮานเป็นอะไรครับ"ร่างสูงถึงกับตกใจ เพราะอยู่ดีๆคู่หมั้นของตน ก็ดูเหมือนจะป่วยขึ้นมาเสียดื้อๆ
"พี่ปวดหัวอ่ะ กลับกันเถอะ"
"แต่คุณแบคฮยอนยัง....."
"ก็บอกว่าจะกลับไงล่ะ!!!!!!!"
"พี่......"
"คือพี่ไม่ตั้งใจตะคอกนะ แต่พี่ปวดหัวมากจริงๆ ฮึก ฮึก ฮือออออออ" ลู่ฮานร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมา จนชายอลต้องกอดปลอบ
"พวกคุณกลับเถอะครับ เอาเป็นว่าผมตกลง"แบคฮยอนตอบตกลงเพราะ ปาร์คชานยอล
เค้าแค่อยากจะทำอะไรเพื่อคนที่เค้ารัเป็นครั้งสุดท้าย แต่บางคนกลับไม่คิดแบบนั้น ร่างบางที่ร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของชานยอลตวัดสายตาขุ่นเคืองมาให้ทันที
"ขอบคุณครับ ขอบคุณมากจริงๆ งั้นผมกลับเลยนะครับ"
"ครับ"
ชานยอลรีบพาคู่หมั้นของตัวเองออกไปทันที ดูเหมือนลู่ฮานจะป่วยจริงๆ หน้าตาบึ้งตึงไม่สดใสเหมือนปกติ
.
.
.
"เซฮุน....."แบคฮยอนเดินเข้ามาในห้องแล้วสวมกอดเซฮุนที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่
"อืม"
"ฉัน จะถ่ายรูปงานแต่งงานให้ชานยอล"
"แต่งงาน? ชานยอล?"เซฮุนวางหนังสือลงแล้วมองคนที่กอดตัวเองอยู่
"ฉัน อยากทำเพื่อเค้าเป็นครั้งสุดท้าย"
"......."
"ฉันสัญญา เค้าจะไม่มีวันจำฉันได้"
"ฉันไว้ใจนายได้ใช่มั้ย แบคฮยอน ฉันที่เลี้ยงนายมา นายจะไม่ทรยศฉันอีกใช่มั้ยแบคฮยอน"
"ไม่ ไม่แล้ว ฉันให้สัญญาเลย"
.
.
.
"จะไปไหนกันคะ"แม่บ้านถามเมื่อเห็นแบคฮยอนและเซฮุนเตรียมตัวออกไปข้างนอกกันแต่เช้า
"เปล่า"ร่างสูงตอบสีหน้าเฉยชา ไม่มองหน้าไม่สบตาแล้วรีบเดินออกไป
"นายน้อยเป็นอะไรคะ"
"สงสัยจะเขินมั้งครับ เราจะไปเดทกันน่ะ"แบคฮยอนบอกยิ้มๆ
"เดท?"
"ครับ ผมไปก่อนนะครับ"ร่างเล็กรีบวิ่งตามเซฮุนออกมา เมื่อคืนเค้าเป็นคนชวนเซฮุนออกมาเที่ยวด้วยตัวเอง เค้าอยากจะเริ่มต้นใหม่ อยากจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุข อยากจะย้อนไปเหมือนตอนที่มีแค่เค้ากับเซฮุนอีกครั้ง
.......................
“สีฟ้าเหมาะกับนายนะ”แบคฮยอนยกเสื้อเชิ๊ตสีฟ้าอ่อนขึ้นมาทาบกับตัวของเซฮุน
“หรอ”
“นี่….มาเดทนะ นายแกล้งทำร่าเริงหน่อยไม่ได้หรอ”
“ฉันเป็นแวมไพร์ ไม่ใช่นักแสดง”
“ฉันจะงอนแล้วนะ”ร่างเล็กยู่ปากเข้าหากันอย่างน่ารัก แม้เซฮุนจะรู้สึกว่ามันน่ารักมากๆ แต่เค้าก็ยังคงแสดงสีหน้าเรียบเฉยเหมือนปกติ
“นายงอนฉันแบบนี้ครั้งสุดท้ายตอนเก้าขวบ”
“เอ…..หรอ ฉันจำไม่ได้แฮะ แล้วฉันงอนนายเรื่องอะไร”
“ฉันไม่ยอมให้นายจูบ”
“ห๊ะ! จริงอ่ะ”
“อืม”
“นี่ฉันแก่แดดขนาดนี้เลยหรอเนี่ย แล้ววววว ทำไมนายถึงไม่ให้จูบล่ะ”
“ใครจะไปจูบกับเด็กรุ่นหลานล่ะ”
“ตอนนี้ฉันก็ยังรุ่นหลานนะ” แบคฮยอนบอกเชิดๆ
“แต่ไม่ใช่เด็ก จูบได้”พูดแล้วเซฮุนก็ก้มลงไปประทับจูบลงที่ริมฝีปากบางเบาๆ
“โอ๊ะ! ขอโทษครับ” แน่นอนว่าร้านเสื้อผ้าไม่ใช่ที่สาธารณะ ดูเหมือนจะมีคนมาเห็นฉากจูบนี่เข้าพอดี ทั้งคู่ผละออกจากกันก่อนจะหันไปหาคนที่เพิ่งมาใหม่
“ชานยอล”แบคฮยอนนิ่งค้างไปเมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาเป็นใคร ก่อนจะหันไปหาเซฮุนที่กำลังมองชานยอลด้วยสายตาที่ไม่สามารถบอกได้ว่าเค้าคิดอะไรอยู่
“อ้าว คุณแบคฮยอนนี่เอง เออ แล้วนี่….แฟนหรอครับ”ร่างสูงชี้ไปหาคนที่ยืนนิ่งท่าทางเย็นชา
“เอ่อ ครับ”
“อ่อ สวัสดีครับ ผมชานยอลครับ เป็นลูกค้าของคุณแบคฮยอน”
“อืม ฉันเซฮุน”
“อ่า ครับ”ร่างสูงยิ้มแห้งๆเมื่อคนที่เค้าทักทาย ดูจะไม่สนใจเค้าสักเท่าไร
“แล้วคุณชานยอลมาคนเดียวหรือครับ”
“ผมมากับ อ๊ะ พี่ลู่ฮานมาแล้ว”ชายอลกวักมือเรียกลู่ฮานที่เดินเข้ามาในร้าน ทันทีที่ร่างบางเห็นแบคฮยอน สายตาไม่เป็นมิตรก็ส่งออกไป
“สวัสดีครับ เราเจอกันบ่อยไปรึเปล่า”คำพูดราวกับจะจิกกัดออกมาจากริมฝีปากเปื้อนยิ้มเสแสร้งของคนหน้าหวาน
“เอ่อ คือผมออกมาซื้อเสื้อผ้ากับ…..แฟน น่ะครับ”
“โอ้ มากับแฟนหรอครับ สวัสดีครับ ผมลู่ฮาน คู่หมั้นของชานยอล”ลู่ฮานบอกพร้อมกับยื่นมือออกไปเพื่อเช็กแฮนด์ทักทาย
“อืม สวัสดีครับ ผมโอเซฮุน”เซฮุนยื่นมือเย็นเฉียบของตนไปจับมืออีกคน
มือของเซฮุนที่สัมผัสกับมือของลู่ฮาน ทำให้ร่างบางกระตุกยิ้มอย่างร้ายกาจออกมา ดูเหมือนโอเซฮุน จะมีอะไรผิดปกติ ความรู้สึกแบบนี้ ท่าทางแบบนี้ ถ้าให้เสี่ยวลู่ฮานคนนี้เดาล่ะก็…… ผู้ชายคนนี้ เป็นแวมไพร์ซินะ!
ไม่ใช่แค่เพียงลู่ฮานเท่านั้นที่รับรู้ถึงความปกติของอีกฝ่าย เซฮุนเองก็รับรู้ได้เช่นกัน ลู่ฮานดูเหมือนจะรู้ว่าเค้าเป็นใคร คนที่มีสัญชาตญาณแบบนี้ ต้องเป็นคนของตระกูลผู้พิทักษ์เท่านั้น แต่ดูเหมือนคนของตระกูลผู้พิทักษ์คนนี้ จะอันตรายกว่าที่คิด และคงไม่ใช่ผู้พิทักษ์ที่ขาวสะอาดแน่
“นายดูเครียดจัง เป็นอะไรรึเปล่าน่ะ”แบคฮยอนถามเซฮุนที่นอนหงายมองเพดานด้วยใบหน้ากังวลอยู่บนเตียงกว้าง
“แบคฮยอน คนที่ชื่อลู่ฮานน่ะ ดูเหมือนเค้าจะรู้นะว่าฉันเป็นแวมไพร์”
“เอ๊ะ เป็นไปได้ยังไงกัน เค้าจะรู้ได้ยังไงล่ะ”
“เค้าเป็นคนของตระกูลผู้พิทักษ์”
“อะไรคือ ผู้พิทักษ์”
“ก็….คล้ายๆกับตำราจล่ะมั้ง แต่ผู้พิทักษ์คือมนุษย์ที่พิเศษกว่ามนุษย์ธรรมดา และผู้พิทักษ์มีหน้าที่คุมกฎของแวมไพร์ พ่อนายก็เป็นผู้พิทักษ์นะแบคฮยอน” เซฮุนส่งยิ้มบางๆให้คนที่ยืนอยู่ข้างเตียง
“พ่อของฉันหรอ” แบคฮยอนนั่งลงบนเตียงกว้าง ก่อนที่เซฮุนจะขยับตัวมาหาร่างเล็ก เอามือรั้งเอวบางไว้แล้วหนุนลงบนตักนิ่ม
“อืม….แต่แม่ของนายเป็นแวมไพร์ ดูเหมือนพลังผู้พิทักษ์ของพ่อจะเข้มข้นอยู่ในตัวนายมากกว่าพลังของแม่ นอกจากนายจะไม่เป็นแวมไพร์แล้ว มันยังส่งให้นายแข็งแกร่งกว่าผู้พิทักษ์ทั่วไป ตอนนั้น ฉันถึงเปลี่ยนนายให้เป็นแวมไพร์ไม่ได้ยังไงล่ะ”
“…………”แบคฮยอนนั่งฟังนิ่งพลางลูบผมของเซฮุนที่นอนอยู่บนตักไปเรื่อย
“ตอนที่นายไม่อยู่ ฉันลองศึกษาเรื่องนี้ดู ถึงได้รู้ว่า นายคือ บลูโรส”
“บลูโรส มันคืออะไร”
“กุหลาบแดงคือสัญลักษณ์ของแวมไพร์ ส่วนผู้พิทักษ์คือกุหลาบขาว………แต่นายคือผู้พิทักษ์ที่แข็งแกร่งที่สุด กุหลาบสีน้ำเงิน คือชื่อที่ถูกเรียกแทน คนแบบนายไงล่ะ”
“จริงหรอ ฉันแข็งแกร่งมากหรอ”
“อืม จริงสิ”
“แล้วนายดูดเลือดฉัน นายจะแข็งแกร่งด้วยรึเปล่า”
“ไม่….ไม่ใช่เลือดของนาย แต่หัวใจของนายต่างหาก ถ้าฉันกวักเอาหัวใจของนายออกมาทำสตูกิน นั่นล่ะฉันถึงจะแข็งแกร่งที่สุด”ฟังดูเหมือนเป็นมุกตลก
แต่หน้าตาไร้อารมณ์ของเซฮุน ก็ทำให้แบคฮยอนไม่แน่ใจนัก
“ล้อเล่นล่ะสิ”
“บลูโรสคนสุดท้าย ถูกควักหัวใจออกมาโดยบรรพบุรุษของฉันเมื่อหลายพันปีก่อน …..นี่คือเรื่องจริงแบคฮยอน นายคือบลูโรส”
“ฉัน………..”
“แต่อย่าห่วงเลย ฉันจะไม่ทำแบบนั้นหรอก ฉันจะปกป้องหัวใจของนายด้วยชีวิตของฉัน”
TBC.
ตัวอย่างตอนต่อไป
“แบคฮยอน ฉันกลับมาหานายแล้ว ฉันจำนายได้แล้วล่ะ” ร่างสูงปรากฏตัวตรงหน้าแบคฮยอนด้วย นัยตาแดงฉาน และคมเขี้ยวที่เปื้อนเลือดเข็นมาลงให้ครบจ้าาาาาาาาาาาา
เนื่องจากว่า หลังจากวันพรุ่งนี้เป็นต้นไป
ไรเตอร์จะต้องเรียนติวพิเศษจนดึกแล้วต้องไปค้างบ้านอาจารย์ แปลว่า จะใช้คอมและอินเตอร์เน็ตไม่ได้เลย
ดังนั้น เราจะเสนอหน้ามาอีกทีหลังวันที่20เลยนะคะ ฮืออออออ รอเราด้วยนะ ขอบคุณค่ะ T/\T
ความคิดเห็น