ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ ๓
ตอนที่ ๓
"แบค แบคครับ แบคฮยอน" ชานยอลปลุกคนตัวเล็กที่นอนอยู่ในห้องพยาบาล
"อือ อืม" ตาคู่สวยค่อยๆลืมขึ้นมองคนตรงหน้า ชานยอลยืนยิ้มโชว์ฟันขาวอยู่
"ดีขึ้นมั้ย ลงไปกินข้าวกันนะ"
"อืมๆ"ร่างเล็กที่พยายามลูกขึ้นอย่างยากลำบากบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนเพลีย
"ท่าทางจะไม่ไหว"
"ไหวสิ อ๊ะ!!! ชะ ชานยอล" แบคฮยอนร้องอย่างตกใจเพราะถูกร่างสูงอุ้มขึ้นมาในท่าเจ้าหญิง
"ไม่ไหวหรอก ฉันอุ้มดีกว่า
"
"ไม่เอานะ อายคนอื่นเค้า"
"อายทำไมล่ะ ใครๆก็รู้ว่าเราเป็นแฟนกัน"
"ปาร์คชานยอลลลลลลลลล" คนตัวเล็กที่ไม่สามารถจะขัดขืนอะไรได้ จึงต้องปล่อยให้ชานยอลอุ้มตัวเองลงไปกินข้าวท่ามกลางสายตานักเรียนคนอื่นๆที่อยู่ในโรงอาหาร มีทั้งอิจฉา ทั้งเขินอาย ทั้งปลาบปลื้ม และยังมีกลุ่มชะนีที่ดีดดิ้นด้วยความฟินของชานแบค
"รอตรงนี้นะ เดี๋ยวฉันไปซื้อข้าวมาให้"ชานยอลวางแบคฮยอนลงี่โต๊ะว่างๆ ก่อนจะรีบไปซื้้อข้าวมาให้ร่างเล็ก
แบคฮยอนที่นั่งรออยู่ก็ยังคงเขินอายอยู่กับการกระทำของร่างสูงที่แสดงออกอย่างโจ่งแจ้งและหวือหวาอยู่บ่อยๆ
"มีความสุขดีนะ" เสียงเย็นจากด้านหลังทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้งเฮือก โอเซฮุนนั่งอยู่ที่โต๊ะด้านหลัง แต่ทำไมเมื่อกี้เค้ากับชานยอลถึงไม่เห็น
".........." ความกลัวทำให้ร่างเล็กไม่กล้าส่งเสียงพูดอะไรหรือแม้แต่จะขยับไปไหน
"ปาร์คชานยอลของนาย ดูเป็นคนดีนะ ถ้าจะตายไปเฉยๆก็น่าเสียดาย"
"ไม่นะ เซฮุน นายจะทำอะไร"
เสียงสั่นเครือของแบคฮยอนสร้างความพอใจให้เซฮุนไม่น้อย เสียงที่แสดงความกลัวออกมาอย่างชัดเจน เสียงแบบนี้ น้ำเสียงนี่ เสียงที่แสนไพเราะของบยอนแบคฮยอน จะต้องเป็นของโอเซฮุนแต่เพียงผู้เดียว
...................
...........................
"ชานยอล นายลงมาทำไม"แบคฮยอนหันไปถามอีกคนที่ลงตามตัวเองมาจากรถประจำทาง
"ก็นายป่วยนี่ ให้ฉันไปส่งที่บ้านนะ"
"ไม่ ไม่ได้นะ คือ ฉันไม่เป็นไรแล้ว ฉันกลับเองได้"
"แต่ฉันไม่เคยไปบ้านนายเลยนะ" แบคฮยอนไม่เคยให้เค้าไปส่งจนถึงบ้านเลย มากสุดก็แค่ป้ายรถประจำทางตรงนี้ ทำไมล่ะ เค้าดีไม่พอให้เจอครอบครัวของแบคฮยอนหรือเปล่านะ
"คือ ชานยอล ฉัน....."
"ก็ได้"ร่างสูงเสียงอ่อยลงทันทีที่เห็นว่าแบคฮยอนทีท่าทีลำบากใจแค่ไหน
"งั้นไปบ้านนาย ไปคอนโดของนายได้มั้ย"
อยู่ดีๆร่างเล็กก็โผล่งออกไป แค่อยากจะอยู่กับชานยอลให้นานๆ เค้ายังไม่อยากกลับบ้าน กลับไปเจอเซฮุน กลับไปยอมรับความจริงว่า เค้าไม่มีวันจะได้มีชีวิตดังเช่นคนอื่นๆ ไม่มีวันจะได้มีความสุข ได้อยู่กับคนที่รักไปชั่วชีวิต เพราะความจริงคือ เค้าเป็นแค่เหยื่อ แค่อาหาร แค่ทาสของโอเซฮุนเท่านั้น
"อื๊ออออออ" ทันทีที่ประตูห้องพักในคอนโดหรูถูกปิดลง ทั้งคู่ก็โถมเข้าหาพร้อมประกบจูบร้อนแรงใส่กันทันที
"อืมมมมมมมมม" ลิ้นร้อนของร่างสูงถูกส่งผ่านเข้าไปในโพรงปากบาง แขนแข็งแรงโอบอุ้มร่างเล็กพาไปที่เตียง มือหนาลูบไล้ไปตามเรือนกายสวยอย่างมีอารมณ์ แบคฮยอนเองก็ตอบสนองทุกสัมผัสของชานยอลเป็นอย่างดี
แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรก เพราะแบคฮยอนก็ใช่ว่าจะเป็นคนเรียบร้อยใสซื้อเสียเมื่อไร ชานยอลเองก็เช่นกัน เค้าไม่ไช่สุภาพบุรุษแสนดีมีความอดทนมาจากไหน
"อ่าาาาาา พอแล้วชานยอล ฉันต้องกลับแล้ว"มือเรียวสวยพยายามจะดันอกของอีกคนที่กำลังจูบนัวเนียอยู่กับใบหน้าหวาน
"อีกรอบไม่ได้หรอ"
"ชานยอลอ่าาาาาา ฉันต้องกลับแล้วจริงๆ"
"โอเค แต่งตัวเถอะ เดี๋ยวฉันไปส่ง"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันเรียกเท็กซี่จากที่นี่เองล่ะ" ร่างเล็กบอกพลางแต่งตัวอย่างรีบร้อน
"แบคฮยอนฉันรักนายนะ"ชานยอลลุกขึ้นมากอดแบคฮยอนเอาไว้
"ฉันก็รักนาย ปาร์คชานยอล"
........................ ................
...................................................
"คุณแบคฮยอนคะ นานน้อยฝากให้บอกคุณว่า ให้ไปพอท่านทันที่ที่มาถึงน่ะค่ะ"
"ครับ"แบคฮยอนรู้ดีว่าเซฮุนก็คงจะพูดเรื่องเดิมๆเหมือนเวลาที่เข้ากลับดึก
เรียวขาสวยก้าวมาถึงห้องของเซฮุน
"นายไปทำอะๆไรมาฮะ"
"คืออออ"
"นายไม่เข้าใจสินะ นายเป็นของฉัน นายเป็นของฉัน"
"ฉันรักชานยอล"ไม่รู้อะไรกันที่ดลใจให้ร่างเล็กพูดจาแบบนั้น
"ฮึ ฮึ ฮะ ฮ่าาาาาาาาาาาาา คิดจะลองดีสินะ"
"อ๊ะ เซฮุน ปล่อย ฉันเจ็บ!!!" เซฮุนลากแบคฮยอนมาที่เตียงก่อนนะเอาโซ่เส้นหนามาล่ามที่ข้อเท้าสวย
"โทษฐานที่นายลองดี"
"อย่านะเซฮุน ปล่อยฉัน
"ไม่ล่ะ นายจะต้องอยู่ที่นี่ ในห้องนี้ แล้วนายจะออกไปไหนไม่ได้อีก
เซฮุนประกาศกร้าว
.............................
...............................................
แง่วๆๆๆๆๆ ใครรอเอ็นซี ไม่ต้องรอนะจ๊ะ เพราะไรเตอร์จะไม่แต่งเอ็นซีค่ะ ขอโทษค่าาาาาาาาาาาาาาาาาา
ฮ่า ฮ่า เอาไว้เจอกันตอนหน้าจ้าาาาาาาาาาาาาาา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น