คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : The End
ตอนที่10
“น่าเบื่อนะว่ามั้ย”ริมฝีปากบางเอ่ยถามอย่างนึกสนุก แม้ว่าเหตุการณ์ด้านนอกกำลังตึงเครียด ลู่ฮานไล้เรียวนิ้วลูบใบหน้าของชานยอลที่ถูกนอนนิ่งบนพื้นเพราะเชือกที่พันธนาการไว้
“พี่เป็นบ้าไปแล้ว โอ๊ย!” ไม่ทันได้พูดยืดยาว ชานยอลก็ถูกลู่ฮานกระชากกลุ่มผมก่อนจะออกแรงลากไปตามพื้น
“อย่ามาปากดี ปาร์คชานยอล ทำตัวน่ารักหน่อย เผื่อฉันจะใจดี เปลี่ยนใจให้นายได้ตายเป็นคนสุดท้าย ให้นายได้อยู่ส่งแบคฮยอนสุดที่รักลงนรกก่อนไง”
“ถ้าพี่ทำอะไรแบคฮยอน ผมฆ่าพี่แน่!!!”
“ฆ่าหรอ ฆ่าฉัน ดูสารรูปตัวเองสิ!!!!!!”ร่างบางหยุดลากแล้วกำกลุ่มผมของชานยอลแน่นขึ้น
“คนอย่างพี่ ต้องไม่ตายดี อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!”
ผลั่ก!
ลู่ฮานกระชากผมของร่างสูงขึ้นเล็กน้อยก่อนจะจับกระแทกลงกับพื้นอย่างแรงจน เลือดสีแดงคล้ำไหลนองออกมา
“ใครกันแน่ที่ไม่ตายดี! คนทรยศนั่นแหละที่ไม่ตายดี”ร่างบางผละออกจากคนที่นอนหมดสภาพอยู่บนพื้น แล้วลุกขึ้นเดินไปรอบๆอย่างสบายใจ “ทุกอย่างมันควรจะเป็นของฉัน อำนาจของฉัน โลกนี้ของฉัน นายก็เป็นของฉัน เอ๊ะ! ชานยอล?”
เมื่อหันกลับมาหาชานยอลอีกครั้ง ลู่ฮานก็พบเพียงกองเลือดที่ไร้เจ้าของ เป็นไปไม่ได้ เมื่อกี้ยังนอนร่อแร่อยู่ตรงนี้ จะหายไปเร็วขนาดนี้ได้ยังไง หรือว่า…..ความเร็วแบบนี้
“โอเซฮุน! แกเอาชานยอลไปไหน!!!! ออกมาเดี๋ยวนี้!!!!” ร่างบางคว้าเอาดาบยาวของตัวเองออกมาฟาดฟันไปทั่ว
เพล้ง!
ลู่ฮานเริ่มคลุ้มคลั่งหนักขึ้น ริมฝีปากที่เคยส่งเสียงหวานกำลังเปลี่ยนเป็นกรีดร้องอย่างน่ากลัว ดาบในมือถูกตวัดไปมา ไม่สนใจข้าวของ ทั้งโต๊ะ ทั้งกระจก ผ้าม่าน ทุกอย่างรอบตัวกำลังพังพินาศไปตามแรงอารมณ์ของร่างบาง
“เป็นบ้าไปแล้วจริงๆ”เซฮุนกระซิบบอกชานยอลที่เค้าพามาแอบอยู่หลังเก้าอี้ตัวใหญ่ของลู่ฮาน ดูเหมือนนี่จะเป็นสิ่งเดียวที่คนขาดสติจะไม่ทำลายมันแน่นอน บ้าอำนาจขนาดนี้ ไม่มีทางทำลายเก้าอี้ประจำตำแหน่งหัวหน้าผู้พิทักษ์ได้หรอก
“แบคฮยอนล่ะ”
“กำลังรออยู่”เซฮุนบอกเสียงเรียบแล้วพยักเพยิดให้ชานยอลมองไปทางประตู
“ปาร์คชานยอล โอเซฮุน พวกแกอยู่ไหน แบคฮยอน แกแอบอยู่ตรงไหน พวกแกอยู่ไหน!!!!” ลู่ฮานมองไปรอบๆ ก่อนที่จะสะดุดสายตาเข้ากับเก้าอี้ตัวใหญ่ อ่า…ตรงนั้น
ขาเรียวก้าวยาวๆเข้าไป ใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
“ลู่ฮาน!”เสียงที่ลู่ฮานปารถนาจะได้ยินมากที่สุดก็ดังขึ้น แบคฮยอนกำลังเดินเข้ามา
“แหม….มาให้ฉันฆ่าถึงที่เลยนะบยอนแบคฮยอน”
...........
“หมดเวลาของนายแล้วลู่ฮาน”แบคฮยอนก้าวเข้าหาอีกคนโดยไม่มีท่าทีหวาดเกรง เมื่อรู้แล้วว่าหนีตลอดไปไม่ได้ เค้าก็จะสู้จนสุดชีวิต
“ฮึ หมดเวลาของฉันหรอแบคฮยอน อ่า…เด็กน้อย ต้องยอมรับว่านายมาได้ถึงขนาดนี้ ทำเอาฉันประหลาดใจเหมือนกันนะ แต่ว่า…เสียใจด้วย ที่นายไม่มีโอกาสจะได้ไปต่อแล้วล่ะ”ว่าจบร่างบางก็พุ่งเข้าใจแบคฮยอนพร้อมดาบวาววับในมือ
“อ๊ะ”แบคฮยอนเบี่บงตัวหลบได้ทัน ร่างเล็กวิ่งไปอีกด้านเพื่อตั้งหลักก่อนจะหยิบเอามีดสั้นออกมา
หนีไม่ได้อีกแล้ว นาทีนี้ ถ้าอยากรอด ทางเดียวคือต้องสู้เท่านั้น
“จะใช้มีดนั้นสู้กับฉันงั้นหรอ โง่สิ้นดี”
“ถ้าฉันต้องตาย ฉันจะไม่ตายคนเดียวแน่”แบคฮยอนใช้ตวัดมีดขึ้นเพื่อตัดเชือกที่ใช้ผูกตะกียง
“แก๊!!!”ลู่ฮานหวีดร้องอย่างโกรธแค้นเมื่อเห็นว่าตะเกียงที่ตกลงมานั้นกำลังไฟลุกท่วม น้ำมันหล่อตะเกียงที่กระจัดกระจายไปทั่วกำลังนำพาเปลวไฟให้แผ่อันตรายไปทั่วห้อง
แบคฮยอนอาศัยโอกาสที่อีกฝ่ายกำลังตกใจวิ่งไปหาชานยอลและเซฮุนที่กำลังออกมาจากด้านหลังเก้าอี้
“ไปเร็วเข้า”ร่างเล็กผลักทั้งคู่ให้รีบเดินไปที่ประตู
“นายล่ะแบคฮยอน”ชานยอลถามอย่างร้อนใจเมื่อเห็นว่าคนที่บอกให้เค้าออกนั้นไม่ได้มีท่าทางที่จะออกไปด้วยกัน
“ฉันต้องอยู่นี่ ถ้าลู่ฮานไม่ตาย ฉันจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”
“ถ้านายอยู่ฉันก็จะอยู่”เซฮุนเอ่ย
“ไม่ได้นะ นายต้องไปนะเซฮุน พาชานยอลไปด้วย พาเค้าไป”
“ฉันก็ไม่ไป”ชานยอลยืนยันเช่นกัน
“ขอร้องล่ะ ออกไปเถอะ ฉันจะตามออกไปแน่ ฉันสัญญา แต่ตอนนี้พวกนายต้องไปก่อน ไฟมันกำลังจะ…"
“ระวัง!”ชานยอลรีบคว้าตัวแบคฮยอนเข้ามาหลบในอ้อมกอดพร้อมกับยกแขนขึ้นช่วยคุ้มกันร่างเล็กเอาไว้เมื่อเห็นลู่ฮานวิ่งฝ่าเปลวไฟร้อนเข้ามาพร้อมดาบคม
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”เสียงทุ้มของชานยอลดังขึ้นเพราะความเจ็บปวด ดาบของลู่ฮานที่ฟาดลงมานั้น ตัดเข้าที่ลำแขนของเค้าอย่างแรงจนขาดกระเด็นออกไป
“ชานยอล!”
“บ้าเอ้ย!”เซฮุนสบถพร้อมกับผลักลู่ฮานออกไปจนร่างบางๆนั้นกระเด็นไปกระแทกกับกำแพงอีกฝั่งแล้วรีบตามไปจัดการทันที
“ชานยอล ชานยอล”แบคฮยอนฮยอนเอ่ยเรียกเสียงสั่น ชานยอลทรุดลงกับพื้น ใบหน้าซีดเซียวจนน่ากลัว เลือดที่ไหลออกจากท่อนแขนที่ถูกตัดออกไปนั้นกำลังไหลนองลงพื้นอย่างน่ากลัว
“แบค….แบคฮยอนอ่า ฉัน…ฉันไม่ป็นไร ไปช่วยเซฮุนก่อน”
“รอฉันก่อนนะชานยอล รอตรงนี้นะ”ร่างเล็กจุมพิศลงบนริมฝีปากของอีกคนเบาๆก่อนจะผละออกไปเพื่อช่วยเซฮุนที่กำลังต่อสู้กับลู่ฮาน
“ฉันรักนายแบคฮยอน”ร่างสูงเอ่ยขึ้นกับตนเองแล้วพยุงตัวขึ้นช้าๆอย่างยากลำบาก
ทางด้านแบคฮยอนเมื่อเห็นว่าเซฮุนกำลังเสียเปรียบลู่ฮานที่มีอาวุธก็รีบเข้าไปช่วยทันที เค้ายอมรับเลยว่าตกใจไม่น้อยที่คนตัวบางๆอย่างลู่ฮานแข็งแกร่งได้ถึงเพียงนี้ สมแล้วที่ได้ก้าวมาเป็นหัวหน้าทั้งๆที่อายุยังน้อย แต่นี่ไม่ใช่เวลาชื่นชมใคร ไม่ว่าลู่ฮานแข็งแกร่งแค่ไหน เค้าก็จะต้องแข็งแกร่งกว่า
แบคฮยอนพุ่งเข้าใส่ลู่ฮานก่อนจะโถมตัวจนล้มลงไปทั้งคู่ ดาบยาวในมืออีกฝ่ายหลุดกระเด็นออกไปอย่างไม่ทันตั้งตัว แบคฮยอนได้โอกาสก็พยายามจะใช้มีดสั้นแทงลงไปยังลู่ฮานที่ถูกตนคร่อมทับอยู่
ลู่ฮานเองก็พยายามที่จะแย่งมันจากมือแบคฮยอนด้วยเช่นกัน คนด้านล่างรวบรวมแรงแล้วผลักเอาอีกคนที่ตัวเล็กกว่ากระเด็นออกไปทางกองไฟที่ลุกร่วมแล้วคว้าเอามีดในมือมา
“แบคฮยอน!!!” เซฮุนรีบวิ่งเข้าไปเพื่อช่วยแบคฮยอนที่อ่อนแรงอยู่ท่ามกลางเปลวเพลิง
“โอ๊ย” เซฮุนอุ้มแบคฮยอนออกมาแล้ววางลงใกล้ๆ
“เป็นไงบ้าง”
“ไม่ ไม่เป็นไร แล้วลู่ฮาน ไปไหน”
ฉึก!
เสียงโลหะที่เสียดเข้ากับผิวเนื้อดังขึ้นพร้อมกับร่างบางของลู่ฮาน ที่อยู่ด้านหลังเซฮุน ในมือสวยยังคงกำด้ามของมีดไว้แน่น เพียงแต่คมมีดนั้นมันจมลึกหายลงไปกลางศีรษะของเซฮุน
“อึก”เซฮุนกระตุกเล็กน้อย ตาเบิกกว้าง ก่อนที่เลือดจากศีรษะจะไหลตามไรผมลงมาสู่ใบหน้าหล่อเหลาที่แบคฮยอนคุ้นคยมาเกือบทั้งชีวิต
“ซะ…ซะ…เซ ฮุน!”
“ดูเหมือนโอเซฮุนจะไม่ได้เป็นอมตะใช่มั้ยนะ”ลู่ฮานแสยะยิ้มส่งให้แบคฮยอนก่อนจะดึงมีดออกช้าๆพร้อมกับร่างของเซฮุนที่ล้มลงไปนอนนิ่งสนิทบนพื้น ใช่! เซฮุนได้สละความเป็นอมตะไปแล้ว นี่ก็เท่ากับเซฮุนได้ตายไปอย่างสมบูรณ์ เซฮุนที่นอนแน่นิ่งอยู่ตรงหน้าเค้า
“ลู่ฮาน!”แบคฮยอนกระชากร่างของอีกฝ่ายเข้ามาแล้วใช้สองมือบีบเข้าที่ลำรอจนสุดแรง
“อ๊ะ!”ลูฮานเองก็ดิ้นรนดันตัวออกไป แต่ดูเหมือนแบคฮยอนขจะไม่ยอมปล่อยง่ายๆเค้าจึงใช้มีดในมือนั้นปักเข้าที่กลางอกของร่างเล็กทันที แบคฮยอนชะงักเล็กน้อย แต่มือเรียวนั้นก็ไม่ปล่อยออกจากลำคอของลู่ฮานแต่อย่างใด
“อึก…ถ้านายยังไม่ตาย ฉันก็จะไม่ยอมตายเด็ดขาด!”แบคฮยอนผลักลู่ฮานที่เริ่มอ่อนแรงเพราะขาดอากาศหายใจไปอีกฝั่งที่ชานยอลกำลังยืนรออยู่พร้อมดาบยาวที่ลู่ฮานทำหลุดมือไป
ฉึก!
ชานยอลที่ยืนโงยเงนอยู่ง้างดาบสุดแขนและตวัดลงมาทันทีที่ลู่ฮานถูกผลักมาทางตน
คมดาบบั่นเข้าที่ลำคอสวยนั้น ศีรษะของลู่ฮานกระเด็นเข้าสู่เปลวไฟที่ลุกโชน ร่างายที่ไร้หัวร่วงลงสู่พื้นสกปรกที่เต็มไปด้วยคราบเขม่าไฟและคราบเลือดเปรอะเปื้อนไปทั่ว
สิ้นสุดแล้วทุกอย่าง ชานยอลและแบคฮยอนสบตากันก่อนท่างของทั้งคู่จะทรุดลงไปกับพื้นเช่นกัน มือทั้งสองเอื้อมหากันอย่างโหยหา กุมมือกันไว้แน่นทั้งๆที่อ่อนแรงจนแทบขยับตัวไม่ได้
“นายจะไม่เป็นไรแบคฮยอน เดี๋ยวจะมีคนมาช่วยเรา”ชานยอลเอ่ยพลางมองตาอีกฝ่าย เค้าภาวนาให้มีใครเข้ามาช่วยก่อนที่เปลวไฟมันจะผาทุกอย่างจนสิ้น รวมไปถึงทั้งคู่ด้วย
อีกอย่างนั้นหากออกไปได้ เค้าก็หวังว่าแบคฮยอนจะเข้มแข็งพอจะรักษาลมหายใจไปจนถึงมือหมอ เค้าไม่อยากเสียแบคฮยอนไป เค้าไม่รู้เลยว่าจะอยู่อย่างไรหากไม่มีอีกคน
นี่เป็นครั้งแรกที่ชานยอลเกลียดความเป็นอมตะเหลือเกิน
“ฉัน….รักนายนะชานยอล ฉันรักนาย”ริมฝีปากบางสวยขับพูดอย่างลำบาก หยาดน้ำใสเอ่อคลอจนเกิดเป็นม่านบังดวงตาคู่นั้นไว้จนหมด
“ฉันก็รักนายแบคฮยอน ได้โปรดอยู่กับฉัน อดทนอีกนิดเถอะ”
“ฉันก็อยากอยู่กับนายรู้มั้ย ฉันอยากให้เราได้อยู่ด้วยกัน แต่มันคงไม่ใช่เวลานี้ ไม่ใช่”รอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นแม้ว่าคำกล่าวนั้นจะเศร้าเหลือเกิน
“ได้โปรดแบคฮยอน ฮึก ฉัน ฮึก อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีนาย”ตอนนี้น้ำตาลูกผู้ชายของชานยอลกำลังไหลออกมาอย่างไม่นึกอาย
“ฉัน ฉันเป็นของนายชานยอล ไม่ว่าจะอีกนานแค่ไหน ฉันก็จะเป็นของนาย หัวใจของฉันชานยอล รอฉันนะ ฉันจะกลับมาหานาย”
“สัญญา ฮึก แบคฮยอน… สัญญาสิ สัญญามา ฮึก เร็วสิ ฮึก ฮึกแบคฮยอน ได้โปรด สัญญาว่านายจะกลับมาหาฉัน อีกสิบปี ฮึก ร้อย ร้อยปี ฮึก ฮึก หรือพันปี เราก็จะคู่กัน ฉันจะรอนาย แบคฮยอน”
ประโยคที่ปะปนด้วยเสียงสะอื้นจนแทบจับใจความไม่ได้ของชานยอลเรียกรอยยิ้มจากร่างบางอีกครั้ง
แบคฮยอนที่กำลังหายใจรวยรินส่งยิ้มที่งดงามที่สุดเท่าที่ชานยอลเคยเห็นมาให้เค้า ใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตาก็ช่างงดงามจนไม่อาจตัดใจได้
“ฉะ…ฉัน…ฉันสัญ ญา สัญญา” สิ้นสุดคำพูดพร้อมกับสิ้นสุดลมหายใจ ดวงตาเคลื่อนปิดลงช้าๆพร้อมกับมือสวยที่คล้ายออกจากการเกาะกุมเป็นสิ่งที่ตอกย้ำอย่างดีว่าแบคฮยอนจากเค้าไปแล้ว พระเจ้าได้พรากเอาวิญญาณของผู้เป็นที่รักของเค้าไปแล้ว
“ฉันจะรอนาย แบคฮยอน” ชานยอลจ้อมองยังเพดานสูงที่อีกไม่นานคงถล่มลงมาเพราะไฟที่มอดไหม้อย่างต่อเนื่อง เสียงฝีเท้าจำนวนมากมาพร้อมเสียงคนที่โหวกเหวกดังขึ้นทางประตู เค้ารู้ได้ทันทีว่าพวกของยอซูกำลังมาช่วย แต่นั่นมันจะสำคัญอะไร เค้าอยากจะถูกเผาทั้งเป็นอยู่ที่นี่เสียด้วยซ้ำ
ขอให้พระเจ้าเมตตา ขอให้นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่พระองค์จะพรากเอาแบคฮยอนไปจากลูก จากนี้หากลูกเจอเค้าอีก ลูกจะไม่ปล่อยเค้าไปกับพระองค์อีกแล้ว ไม่มีวัน ไม่มี
เราจะคู่กันตลอดไป
END.
จบแล้วค่ะ กำลังคิดว่าจบแบบนี้ดีแล้วใช่มั้ย จะไม่โดนรองเท้าใครใช่มั้ย
ไม่โดนบึ้มบ้านใช่มั้ย จะไม่มีใครมาดักฆ่าใช่มั้ย ฮ่าาาาาาาาาาาา
ขอบคุณมากค่ะที่ติดตามกันมาตลอด
และหวังว่าจะติดตามเรื่องราวความรักของพวกเค้าต่อไปด้วยนะคะ
(เอ๊ะ! บอกแบบนี้คืออะไรน้าาาาาาา ภาคต่อหรือเปล่าน้าาาาาาาาาา #โดนรุม)
ความคิดเห็น