คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ ๔ (100%)
ตอนที่ ๔
"อ่๊ะ....อ๊าาาาา ซะ ซะ เซฮุน พอแล้ว"เสียงครางหวานของแบคฮยอนดังขึ้นเป็นระยะ ร่างกายเปลือยเปล่าอยู่ในอ้อมกอดของเซฮุน
"อืมมม นายสวยมากแบคฮยอน ร่างกายของนาย อืม อืม เป็นของฉัน" เซฮุนกระซิบลงที่ข้างหูของคนตัวเล็ก ในขณะที่สะโพกยังคงบดเบียดกันเป็นจังหวะ
.
.
.
.
"นายน้อยครับ คุณแบคฮยอนอยู่ในห้องนั้นมาสามวันแล้วนะครับ ไม่คิดจะปล่อยออกมาจริงๆหรอครับ"
"อืม.....นั่นสินะ ให้ออกมา แล้วก็ช่วยจัดการดูแลให้ดีด้วย ผมจะพาแขกมาเย็นนี้"
"แขก?"
"แขกของแบคฮยอน" เซฮุนกระตุกยิ้มอกมาก่อนจะเดินไปขึ้นรถเพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียน
.
.
.
.
ที่โรงเรียน
"โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย" ชานยอลจิกทึ้งผมตัวเองอย่างหงุดหงิด แบคฮยอนหายไปไหน เกิดอะไรขึ้นตัวเล็กของเค้า แมร่งเอ้ย มือถือก็พังเพราะไอ้เด็กเวรนั่นอีก (สำหรับเรื่ิองมือถือของชานยอล แนะนำรีดเดอร์ ไปดูที่เรื่อง ugly love รักนะ...ลูกเป็ดขี้เหร่ ตอน ลูกเป็ดตัวที่6 นะคะ)
"แบคฮยอนอ่าาาาาา นายอยู่ที่ไหนนะ"
"อยากเจอแบคฮยอนหรอ"
"เฮ้ย!!!!!!!" ร่างสูงถึงกับตกใจ ที่อยู่ดีๆ ไอ้เจ้าเด็กใหม่ โอเซฮุน มานั่งอยู่ใกล้ๆ
"ฮึ ฮึ"
"มาอยู่ตรงนี้ได้ไงวะเนี่ย"
"เดินมาน่ะสิ นายคงจะคิดถึงแบคฮยอนมากจนไม่ได้สนใจฉัน"
"นายรู้จักรึไง มาเอ่ยชื่อเรียกมั่วซั่ว"
"แบคฮยอนไม่เคยบอกรุ่นพี่หรอ ว่าเราเป็นญาติกันน่ะ"
"ห๊ะ พูดจริงอ่ะ"
"อือ อยากไปหาแบคฮยอนมั้ยล่ะ"
...................
“ชานยอล!!!!!!!!!!” แบคฮยอนตกใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นว่า เซฮุนพาชานยอลมาที่นี่ นี่คือแขกที่เซฮุนบอกงั้นหรอ นี่เค้าตั้งใจจะทำอะไร พาชานยอลมาทำไมกัน
“แบคฮยอน นายเป็นไงบ้าง ไม่สบาย ดีขึ้นรึยัง”ชานยอลจับตัวร่างเล็กหมุนไปมาสำรวจดูทั่วร่าง
“ไม่ ไม่เป็นไร แล้วทำไม ทำไม ชานยอล นายมาที่นี่ทำไม”น้ำเสียงสั่นเครือถามอย่างร้อนใจ
“ก็เซฮุนชวนมาน่ะ ทำมนายไม่เห็นเคยบอกเลยล่ะว่านานเป็นลูกพี่ลูกน้องกับหมอนั่น”
“ฉัน……ชานยอล นายรีบกลับไปเถอะนะ ไปจากที่นี่ซะ อยู่ให้ห่างจากที่นี่ทีเถอะ”
“อะไรของนายน่ะแบค นายไม่อยากเจอฉันหรอ”ร่างสูงขมวดคิ้วเป็นปม เค้าไม่ใจเลย ทำไมแบคฮยอนต้องทำท่าทางแปลกๆแบบนี้
“ฉันอยากเจอนาย อยากเจอนายที่สุด แต่…..เราค่อยเจอกันที่โรงเรียนเถอะนะ”
“ไม่อ่ะ คืนนี้ฉันจะนอนที่นี่ ฉันบอกเซฮุนไปแล้ว”
“ไม่ได้นะ!!!!!!!!!”
“แบคฮยอน นายตะคอกฉันทำไม นายเป็นอะไรไป”
“ชานยอล คือ…. เซฮุนน่ะ เค้า….”
“แบคฮยอน” เสียงเรียบดังขึ้นมาขัดจังหวะเสียก่อน เซฮุนยืนมองทั้งคู่ด้วยสายตานิ่งเฉย
“เซฮุน”ร่างเล็กแทบจะไม่กล้าขยับตัว เค้ารู้ดีว่าเซฮุนเข้ามาเพราะรู้ว่าเค้ากำลังจะบอกอะไรกับชานยอล ดูเหมือนว่าโอเซฮุนกำลังโกรธอยู่จริงๆ
“อ้าว นาย”ชานยอลที่ไม่รู้เรื่องอะไรหันไปยิ้มให้กับคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่อย่างเป็นมิตร
“ฉันอยากจะคุยกับแบคฮยอนหน่อยน่ะ ขอยืมตัวพี่ชายฉันหน่อยนะปาร์คชานยอล”
“อ่อ ได้ๆ งั้นฉนอาบน้ำก่อนนะ แล้วเจอกันที่รัก”ชานยอลบอกแล้วจุ๊บเบาๆที่หน้าผากคนตัวเล็ก
เซฮุนมองภาพนั้นอย่างไม่พอใจ แบคฮยอนเป็นของเค้า และเค้าเท่านั้นที่มีสิทธิสัมผัสร่างกายนั่น นายจะมากไปแล้วปาร์คชานยอล ต่อหน้าต่อตาฉัน บางทีฉันคงปล่อยนายไว้ไม่ได้จริงๆ
“เมื่อกี้ นายจะพูดอะไรหรอแบคฮยอน”
“คือ……….ฉัน ฉัน เซฮุน นายปล่อยชานยอลไปเถอะนะ ฉันขอร้องล่ะ”ดวงตาสวยเริ่มเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา
“ทำไมฉันถึงต้องทำแบบนั้นล่ะ”เซฮุนยิ้มเย็นอย่างไม่แยแสต่อคำขอร้องของแบคฮยอน
“ฉันไม่เคยขอร้องอะไรนายเลยนะ ฉันขอแค่นี้ แค่ครั้งเดียว เซฮุน ขอร้องล่ะ”ร่างเล็กทิ้งตัวลงกับพื้น น้ำตาที่หลั่งไหลออกมาไม่ขาดสาย ทำให้เซฮุนรู้สึกใจหายไม่น้อย
อะไรที่ทำให้แบคฮยอนของเค้ารักผู้ชายคนนั้นมากขนาดนี้ อะไรที่ทำให้ร่างเล็กร้องไห้ปานขาดใจได้ขนาดนี้ อะไรที่ทำให้ร่างเล็กยอมคุกเข่าอ้อนวอนร้องขอชีวิตเพื่อใครคนนั้น ปาร์คชานยอลทำอะไรเพื่อแบคฮยอนบ้าง มันทำอะไรเพื่อแบคฮยอนอย่างที่เค้าทำบ้างรึเปล่า ทำไมนะแบคฮยอน ทำไมนายถึงลืมสัญญาของเรา
นายคงไม่รู้เลยสินะ ว่าฉันเจ๊บปวดขนาดไหน แล้วฉันจะทำให้นายได้รับรู้ด้วยตัวของนายเอง
“เลือกมาแบคฮยอน ระหว่างชีวิตของชานยอลกับตัวตนของนาย นายจะเลือกเก็บอะไรไว้”
“หมายความว่ายังไง”
“ฉันจะไม่ฆ่ามัน แต่จะต้องแลกกับชีวิตที่ผ่านมาของนาย”
“ตัวตนที่ผ่านมางั้นหรอ?”
“ใช่ จะไม่มีใครรู้จักบยอนแบคฮยอนอีก”
5ปีต่อมา
“ชานยอล”เสียงหวานๆเรียกให้คนที่กำลังตั้งใจดูนิตยสารแฟชั่นอยู่หันไปมอง
“ว่าไงครับพี่ลู่ฮาน”
“จะว่าไงล่ะ ก็นายเอาแต่ดูรูปพวกนั้น แล้วไม่สนใจพี่เลยนี่”ร่างบางเดินไปกอดร่างสูงจากด้านหลัง ใบหน้าสวยซบลงบนแผ่นหลัง
กว้างอย่างออดอ้อน
“ฮ่า ฮ่า อย่างอนซิครับ ผมเป็นนายแบบนะ”
“ชานยอลอ่า เมื่อไรเราจะแต่งงานกันซักที”
“หืม…..พี่อยากแต่งแล้วหรอ” ชานยอลหันกลับมาแล้วถามร่างบางอย่างจริงจัง
“ก็เราหมั้นกันมาหลายปีแล้วนะ ถึงจะหมั้นเพราะผู้ใหญ่บังคับ แต่พี่ก็รักชานยอลจริงๆนะ ชานยอลอ่า”
“ผมก็รักพี่ครับ เราแต่งงานกันนะ”
“อื้ออออออ”ลู่ฮานยิ้มออกมาอย่างดีใจแล้วสวมกอดชานยอลเอาไว้แน่น
.
.
.
.
“ชานยอลๆๆๆๆๆ อ่า มาแล้ว” ผู้จัดการวิ่งมารับร่างสูงที่หน้าสตูดิโอ เพราะชานยอลนั้นมาเลทกว่าเวลาถึงสองชั่วโมง
“โทษทีครับพี่ พอดีผมพาพี่ลู่ฮานไปดูที่ร้านเวดดิ้งมาน่ะ”
“อะไร นายจะแต่งงานหรอ”
“ครับ”ร่างสูงเกาท้ายทอยด้วยความประหม่า
“เออๆ ช่างเถอะ ที่หลังก็บอกแฟนนายว่าอย่าเอาแต่ใจมากนัก นายจะพลอยเสียงานเสียการไปด้วย แล้วนี่ดีนะ ที่ช่างภาพคนนี้เค้าไม่เรื่องมาก”
“เค้าไม่ว่าอะไรหรอครับ”
“อืม อาจเป็นเพราะไม่รู้มั้งว่านายแบบเป็นใครก็เลยไม่รู้จะบ่นอะไร”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ผมก็ว่าคงงั้น”
“เฮ้ออออ ไปๆๆๆๆ เอ้า! นายแบบมาแล้วครับ”
“สวัสดีครับ”ชานยอลเอ่ยทักช่างภาพตัวเล็กที่กำลังวุ่นอยู่กับการเตรียมกล้อง
“อืม สวัสดี”ช่างกล้องละสายตาจากกล้องในมือ แล้วเงยหน้าขึ้นมองมาที่นายแบบ
ทุกอย่างเหมือนกับหยุดเคลื่อนไหว ทั้งคู่จ้องกันนิ่งราวกับจะมองให้ทะลุไปถึงข้างใน
“ชานยอล”ริมฝีปากเล็กเอ่ยชื่อนี้ออกมาอย่างยากลำบาก คนที่เค้าเฝ้าคิดถึงมาตลอดห้าปี คนๆนี้ มายืนตรงหน้าเค้าแล้ว
“ครับ ผมปาร์คชานยอล ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณเป็นช่างภาพวันนี้ใช่มั้ย คุณชื่ออะไรหรอครับ”
“ฉัน….แบคฮยอน บยอนแบคฮยอน”..................................................
ฮูเร่!!!!!!!!!!!!!!! วันนี้ไรเตอร์หยุด (ไม่สบาย) นั่งๆนอนๆ มันเบื่อๆค่ะ เลยแอบเปิดคอม เอาฟิคมาลงก่อน
สำหรับตัวละครที่เพิ่มมาคือ ลู่ฮานนะคะ (เอามาสร้างระดับความดราม่า)
แล้วถ้าถามว่า ลู่ฮานจะดีหรือร้าย ขอบอกว่า ถ้าคิดว่าเซฮุนร้าย ให้บอกไปอีกเท่าตัวเลยจ้าาาาาาาาาาาา
โฮะ โฮะ ไว้เจอกันตอนหน้า บายยยยยยยยยยยยยยยยยย
ความคิดเห็น