คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #44 : Chapter 43 : ง้อแล้วนะ หายงอนเถอะ
Chapter 43 : ง้อแล้วนะ หายงอนเถอะ
'ยกโทษให้เค้าเถอะนะ!//วิ๊งๆ'
-------------꧁༺°•✮•°༻꧂-----------
หลังจากผ่านการทำงานร่วมกับโปรฮีโร่ในรายการวิทยุแล้วในที่สุดก็ครบกำหนด3วัน ช่วงเวลาในการถูกลงโทษของมิโดริยะ อิซึคุก็สิ้นสุดลง หลังก้าวเข้าสู่ห้องประจำเจ้าตัวก็เที่ยวไล่โค้งหัวกล่าวขอโทษเพื่อนๆจนทั่วทั้งห้อง
ซึ่งรวมไปถึงตัวชิออนด้วย
"ขอโทษที่ทำให้ต้องลำบากนะสุมิเระซัง!"มิโดริยะพุ่งเข้ามาหาเธอที่กำลังถูกเหล่าเพื่อนสาวทั้งสอง อันได้แก่มินะและฮากาคุเระชวนคุยเกี่ยวกับรายการวิทยุไม่เลิกตั้งแต่เมื่อวานก็อดขอบคุณในใจไม่ได้
"อ...อ่อ อื้มๆไม่ได้ลำบากอะไรขนาดนั้นหรอก;;"เธอยิ้มแห้งตอบรับท่าทีขึงขังของอีกฝ่าย
เอาจริงๆช่วงสามวันที่ผ่านมานั้นชิออนค่อนข้างจะกินดีอยู่ดีจนแอบหวาดว่าน้ำตาลในเลือดจะพุ่งสูงเอาซะอีก ไม่รวมถึงน้ำหนักตัวด้วยน่ะนะ...
และเพราะพ่อคนถูกทำโทษอย่างมิโดริยะกลับมาเรียนตามปกติแล้ว อาจารย์ไอซาวะจึงจะบอกรายละเอียดของการฝึกงานให้พวกเราฟัง
ทว่ากลับกันการอธิบายที่ทำให้เห็นชัดที่สุดนั้นไม่ใช่การกล่าวอะไรยืดยาว แต่เป็นการนำผู้มีประสบการณ์อย่างรุ่นพี่ปีสามมาเล่าประสบการณ์การฝึกงานแทน
จบคำของผู้เป็นอาจารย์บุคคลทั้งสามที่ถูกเชิญมาก็เดินเข้ามาในห้องด้วยอิริยาบถที่แตกต่างกัน
บิ๊กทรีหรือสามพี่เบิ้มรุ่นพี่ปี3จากสาขาฮีโร่ กลุ่มคนที่คนทั้งโรงเรียนยูเอย์ให้การยอมรับว่าแข็งแกร่งที่สุด
"ยังไงก็แนะนำตัวกันก่อนแล้วกัน เริ่มจากอามาจิคิก่อนเลย"
ภายในห้องหันไปให้ความสนใจกับชายหนุ่มหน้าตาเคร่งขรึมที่ยืนอยู่ท้ายแถว เจ้าตัวเงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนนัยน์ตาคู่นั้นจะกวาดไปทั่วห้องจนเด็กๆพากันสะท้านไปด้วยแรงกดดันมหาศาลที่เจ้าตัวปล่อยออกมา
สิ่งที่ทุกคนคิดเจ้าตัวนั้นคงมีคาแรกเตอร์หนุ่มเย็นชา เคร่งขรึมคล้ายๆกับอาจารย์ห้อง1-Aเป็นแน่แท้
ทว่า...
"ไม่ไหวแล้ว...มิริโอะ ฮาโดะซัง ถึงจะพยายามคิดว่าทุกคนเป็นหัวมันแล้วแต่ก็ได้แค่ส่วนหัว...ตั้งแต่คอลงไป ดูยังไงๆก็คนชัดๆ...ถึงจะอยากพูด...แต่ก็พูดไม่ออก..."
เจ้าตัวพึมพำบางอย่างออกมาไม่หยุด ทั้งร่างสั่นเป็นเจ้าเข้า
ว่าแต่ เมื่อกี้ว่าใครเป็นหัวมันนะ?
"...ไม่เอาแล้ว...อยากกลับบ้าน..."
เอ๊า?
ร่างสูงของรุ่นพี่หันหลังหนีไปพลางเอาหัวชนกำแพงเหมือนแมวงอนยังไงหยั่งงั้น
พอเป็นแบบนั้นสาวสวยเรือนผมยาวสีฟ้าสดใส ผู้หญิงหนึ่งเดียวในกลุ่มก็หัวเราะร่าออกมาด้วยน้ำเสียงหวานใส
"ฮิ อามาจิคิคุง อิแบบนี้น่ะเขาเรียกว่าใจปลาซิวนะรู้มั้ย~ทั้งๆที่เป็นคนแท้ๆเลยเนอะ แปลกจังเลย~"เมื่อกล่าวกับเพื่อนหนุ่มเสร็จก็หันมาเผชิญหน้ากับเหล่ารุ่นน้องด้วยท่วงท่าที่แตกต่างจากคนแรกราวกับฟ้ากับเหว
"หนุ่มใจปลาซิวคนนี้ชื่อ'อามาจิคิ ทามากิ'ส่วนฉัน'ฮาโดะ เนจิเระ'! พวกเราสามคนจะมาเล่าประสบการณ์การฝึกงานให้ทุกคนฟังกันนะจ๊ะ!"
รอยยิ้มสดใสกับท่าทางดี๊ด๊าดุ๊กดิ๊กของคุณรุ่นพี่ทำเอาบรรดารุ่นน้องแทบจะร้องเป็นเสียเดียวกัน
น่ารักสุดๆไปเลย! นิสัยเหมือนเด็กอนุบาลที่ยังเป็นเพียงผ้าขาวแสนบริสุทธิ์!
แต่รู้สึกว่ามันไม่ใช่ภาพที่แปลกตาอะไรมากมาย เหมือนเป็นภาพที่หาได้และเห็นบ่อยพอสมควร ความคุ้นเคยแบบนั้น...
พลันทุกคนในห้องAพร้อมใจกันหันไปมองร่างอรชรที่นั่งเอามือเท้าคางอยู่หลังห้องเท้าเรียวแกว่งไปมา สาวเจ้ากระพริบตาปริบๆเมื่อสังเกตว่ามีคนกำลังมองตนอยู่ก็ฉีกยิ้มกว้างสร้างดาเมจให้ใครหลายคนได้เป็นอย่างดี
เหมือนกันเป๊ะเลย!
นอกจากความสดใสเป็นพระอาทิตย์ดวงที่สองแล้วนั้น หญิงสาวตรงหน้าพวกเขายังขี้สงสัยสุดๆ ช่างถามทุกเรื่องราวแถมไม่ทันตอบคำถามสาวเจ้าก็ละความสนใจไปจากตนซะแล้ว
สุมิเระเองก็เป็นหนึ่งในเหยื่อของรุ่นพี่ช่างสงสัยเช่นเดียวกับคนอื่นๆ
"นี่ๆสุมิเระจัง ที่ใส่หมวกทับไว้น่ะคือหูแมวเหรอ? ก็ออกจะน่ารักนี่นาทำไมถึงใส่ทับไว้ล่ะ นี่ๆ ตอบหน่อยสิ?"เนจิเระรัวคำถามพลางยื่นใบหน้าหวานเข้ามาประชิด
"แฮะๆ^^;"เธอหัวเราะแห้งขณะถอยหลังจนขาหน้าของเก้าอี้ลอยเหนือพื้น
เพราะสองคนผ่านไปยังไม่ได้ความอะไรเลยอาจารย์ไอซาวะจึงตวัดตามองคนสุดท้ายที่ดูจะรู้ตัวดี เจ้าตัวยิ้มแห้งหันมาพูดกับเขาเลิ่กลั่ก
"ไม่ต้องห่วงนะอีเรเซอร์! เดี๋ยวผมคนนี้จัดการเองครับ!"
ชายหนุ่มร่างกายสมบูรณ์ท่าทางมั่นใจอย่าง'โทกาตะ มิริโอะ'กล่าว ร่างสูงยืดอกและเอ่ยทักทายเหล่ารุ่นน้องด้วยมุกแป้กพาเครียด ก็นั่นแหละค่ะ...ผลสุดท้ายก็ออกมาเหลวไม่ต่างกัน=_=;;
เพราะเจ้าตัวไม่รู้ว่าจะเริ่มอธิบายยังไง คุณรุ่นพี่จึงขออนุญาตอาจารย์ไอซาวะว่าให้พวกเราทั้งห้องไปสู้กับเจ้าตัวดู
ซึ่งไอซาวะก็อนุญาตเพราะเห็นว่าเป็นการดีที่เหล่านักเรียนจะได้ประสบการณ์ที่ดี
ได้ยินเช่นนั้นทุกคนแม้แต่ชิออนก็พากันอ้าปากค้างเมื่อต้องเร่งไปเปลี่ยนชุดพละแล้วไปรวมตัวกันที่โรงยิมแบบกะทันหัน และเมื่อนักเรียนสาขาฮีโร่ปีหนึ่งมารวมตัวกันเรียบร้อยก็มีรุ่นพี่ทั้งสามบวกกับอาจารย์ไอซาวะมายืนรอก่อนอยู่แล้ว
ไม่มีอะไรมากมายก็แค่ให้พวกเธอทุกคนยกเว้นโทโดโริกิไปสู้กับรุ่นพี่โทกาตะเป็นการต่อสู้แบบ19ต่อ1เอง
แฟร์ๆดีเนาะ
ตรงไหนเถอะ!?
แม้ในใจจะแอบเคลือบแคลงอยู่ไม่น้อย แต่พวกเราก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องหลีกเลี่ยงการต่อสู้นี้ เพราะฉะนั้นแล้ว
"งั้นก็ขอความกรุณาด้วยนะคุณรุ่นพี่!!"
เหล่านักเรียนประสานเสียงอย่างพร้อมเพรียง ก่อนตั้งท่าเตรียมพร้อมเพื่อตั้งรับการจู่โจมของผู้ที่มีประสบการณ์มากกว่า เพราะยังไม่ทราบว่าอีกฝ่ายมีอัตลักษณ์ด้วยนั้นแหละถึงต้องคอยตั้งรับให้ดี
มิโดริยะเป็นคนเปิดคนแรก ตามด้วยเพื่อนคนอื่นๆ ทว่าทุกการโจมตีของพวกเขากลับทะลุผ่านร่างของรุ่นพี่ปี3ไปได้อย่างง่ายได้ จึงสรุปได้ว่าชายตรงหน้าพวกเรานั้นต้องมีอัตลักษณ์ทะลุผ่านได้แน่นอน นอกจากนั้นแล้วผ้าบนร่างของเจ้าตัวก็ค่อยๆหลุดออกที่ละนิด ไม่สิ?
นั่น...
เสื้อผ้าหลุดไปทั้งยวงเลยค่ะพี่น้อง=[ ]=!
"อะไรอ่ะ!?"ชิออนยกมือขึ้นปิดตา ทว่านิ้วเรียวนั้นกับถ่างออกจากกันเสียกว้างจนดูไม่ช่วยอะไรเท่าไหร่
"หวา ขอโทษนะ! ขอโทษ"
เจ้าตัวลุกลี้ลุกลนหยิบกางเกงขึ้นมาใส่ปากก็เอ่ยขอโทษขอโพยไม่หยุด และมิโดริยะก็ใช้จังหวะนั้นพุ่งเข้าโจมตีอีกครั้งแต่ผลก็เป็นเช่นเดิมคือไม่สามารถทำอะไรรุ่นพี่เขาได้เลย
"เล่นกันตรงๆเลยเหรอ?"เขากล่าวโดยที่สีหน้าไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิม
เมื่อรุ่นน้องพร้อมใจกันขนาดนั้นเขาเองก็ต้องเอาจริงบ้าง โดยร่างหนาวิ่งตรงเข้ามาหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว
"อย่างแรกก็ต้องจัดการพวกโจมตีระยะไกลก่อนเลย!"
อีกฝ่ายกล่าวหลังจากไปโผล่ด้านหลังของจิโร่ด้วยสภาพโป๊เปลือยจนสาวเจ้าสะดุ้งโหยงร้องจ๊าก รุ่นพี่โทกาตะนั้นไล่จัดการคนที่ถนัดการโจมตีระยะไกลไปเรื่อยๆ จนตอนนี้เหลือแค่ชิออนคนเดียวที่ย้ายมาอยู่แนวหน้ากับพวกมิโดริยะ
เสียงลมจากด้านหลังเป็นสัญญาณว่ามีบางอย่างผุดขึ้นมาจากพื้น ซึ่งในสถานการณ์นี้ก็มีเพียงคนเดียวเท่านั้น!
มิริโอะปล่อยหมัดออกไปอีกครั้งเพื่อจัดการร่างตรงหน้า ทว่าร่างของรุ่นน้องผมสยายกว้างก็ร่วงหายไปในพื้นโรงยิมก่อนจะโผล่มาด้านหลังของเขาพร้อมกับเรียวขาที่ตวัดใส่ก้านคอของรุ่นพี่คนเก่งเต็มแรง
"โอ๊ะ?!"
ทว่าก็ฟาดได้เพียงอากาศเมื่อเรียวขาของเธอนั้นทะลุผ่านร่างของรุ่นพี่โทกาตะไปราวกับเตะลม
"ลอกเลียนแบบการเคลื่อนไหวของฉันงั้นเหรอ? เจ๊งไม่เบานี่!"ข้อเท้าถูกกระชากเข้าหาร่างสูงก่อนกำปั้นจะทุบลงมาที่ท้องของชิออน ทว่าหมัดนั้นก็วืดไปเพราะอัตลักษณ์ของเด็กสาว
คราวแรกสุมิเระตั้งใจส่วนกลับด้วยหมัดขวาของเธอ กับโดนคนเป็นรุ่นพี่พลิกร่างกลับมาและปล่อยหมัดใส่จนเธอกระอักออกมาและทรุดลงไปนั่งกุมท้องบนพื้นโรงยิมตามเพื่อนๆไปอีกคน
ราวกับเป็นเทปวิดีโอที่เอามาฉายซ้ำ พอลุกขึ้นมาก็ถูกซัดกลับไปกุมท้องเหมือนเดิมเป็นแบบนี้ไปอีกหลายครั้งจนอาจารย์ไอซาวะสั่งให้พอนั่นแหละ
"ถึงจะพยายามไม่ให้เห็นน้องชายแล้วก็เถอะ แต่ยังไงก็ต้องขอโทษพวกสาวๆด้วยนะ"รุ่นพี่โทกาตะที่สวมเสื้อผ้าเรียบร้อยเอ่ย โดยมีรุ่นพี่อีกสองคนยืนอยู่ข้างๆ"แต่เท่านี้ก็คงจะเข้าใจกันแล้วสินะ?"
"ข...เข้าใจว่าถูกอัดเข้าที่ท้องจนขยับไม่ได้มากกว่าครับ..."
สภาพของแต่ละคนคือยืนกุมหน้าท้องร่างสั่นระริกไปตามๆกัน เหตุเพราะอาการจุกเสียดจากการถูกชกยังไม่หายไป
แต่นั่นก็เป็นการแสดงให้เห็นถึงประสบการณ์ของพวกเธอและรุ่นพี่ที่ได้ฝึกงานกับโปรฮีโร่มาแล้ว
"อัตลักษณ์ของฉันน่ะ...แข็งแกร่งใช่ม่ะ?"
เมื่อเจ้าตัวถามมาแบบนั้นเหล่ารุ่นน้องที่ถูกอัดกันมาคนละพลัวะสองพลัวะก็พากันลงความเห็นว่าอัตลักษณ์ของอีกฝ่ายนั้นสุดของแค่ไหนซึ่งก็เป็นอย่างที่คิดว่ารุ่นพี่โทกาตะ มิริโอะนั้นมีอัตลักษณ์'ทะลุผ่าน'
เป็นเหตุผลได้ว่าที่เขาร่วงลงไปในพื้นดินนั้นเป็นผลจากอัตลักษณ์นั่นเอง ทะลุผ่านยันเสื้อผ้าเลยล่ะ
ซึ่งจะว่าดีก็พูดได้ไม่เต็มปากนักเพราะรุ่นพี่ยังเสริมขึ้นมาอีกว่าเพราะทะลุผ่านทุกสิ่ง เวลาเขาใช้อัตลักษณ์จึงหายใจไม่ได้เพราะอากาศทะลุผ่านปอด มองไม่เห็นเพราะแสงทะลุผ่านม่านตาจึงต้องอาศัยการฝึกอย่างหนักเพื่อขึ้นมาเป็นจุดสูงสุดให้ได้
นั่นทำให้พวกเรารู้สึกกระตือรือร้นกับการฝึกงานครั้งนี้มากขึ้น
จนหมดเวลาการเรียนการสอนของวันนี้ชิออนก็รีบเร่งไปที่ห้องพักครู เพื่อช่วยเหลือเหล่าอาจารย์ตามบทลงโทษที่ได้รับ แม้จะดูรีบกว่าวันอื่นๆก็เถอะ
"little girl~ฉันซื้อของที่เธออยากได้มาแล้วนะ!!"เสียงดังแปดหลอดของพรีเซนต์ไมค์พร้อมกับท่าทางเล่นใหญ่ราวกับจงใจให้เหล่าเพื่อนร่วมงานหันมาสนใจพลางส่งถุงบางอย่างไปให้กับร่างบาง
"ขอบคุณค่ะพรีเซนต์ไมค์!"ร่างบางตาวาวระยับเอ่ยขอบคุณเสียงใส
"เพื่อMy lovely student แล้วแค่นี้น่ะจิ๊บๆ!"เจ้าตัวขยี้กลุ่มผมสีม่วงนั้นด้วยความหมั่นเขี้ยวเต็มประดาดวงตาใต้กรอบแว่นสีชาไม่ลืมเหล่ไปมองเพื่อนร่วมงานทั้งสองที่พร้อมจะจับเขาทำมัมมี่พร้อมสแมชใส่เขาสักทีสองทีแล้ว
โหดกันจริงนะ~
หลังจากได้รับของที่เคยไปดูมาเมื่อวันก่อนกลับพรีเซนต์ไมค์มาแล้ว ชิออนก็เดินเตาะแตะกลับมาที่หอพักและแกะเจ้านั่นออกมาจากถุงทันที
สีสวยสุดๆเลย0.0+
จังหวะนั้นเองหางตาของสุมิเระก็เห็นร่างของคนที่หนีหน้าเธอมาตั้งแต่วันแรกที่ถูกทำโทษจนมาถึงวันนี้ แม้แต่มองหน้ายังไม่ทำเลยด้วยซ้ำ ทำหยั่งกับเธอติดโควิดไปได้!
ไม่รอช้าเท้าบางรีบวิ่งเตาะแตะไปดักหน้าเจ้าของผมชี้ฟูสีฟางข้าวทันที ถึงจะผิดที่เธอเข้ามาฝั่งผู้ชายโดยพลการแต่มันจำเป็นนี่นา พอคนตรงหน้าเบี่ยงหลบเธอก็เบี่ยงตามจนเส้นเลือดอีกฝ่ายเต้นตุบๆ
"มีปัญหาอะไร"
คนที่ต้องพูดคำนั้นน่ะมันเธอต่างหาก!
แต่เพื่อไม่ให้อะไรมันแย่ไปกว่านี้ชิออนจึงฉีกยิ้มกว้างพลางยื่นกล่องที่ได้มาไปให้กับอีกฝ่าย
"ไก่ทอดซอสเกาหลี! อร่อยสุดๆเลยนะจะบอกให้!"ถึงเธอจะกินของเผ็ดขนาดนั้นไม่ได้ก็เถอะ...คิดไปก็ย้อนไปถึงตอนที่เธอซื้อพวกมันมานั่งชิมทุกแบบเพื่อเลือกรสชาติที่คิดว่าเจ้าตัวจะชอบ ไม่อยากพูดว่าตอนนั้นชิออนแทบจะร้องไห้ไปกินไปอยู่แล้ว(พรีเซนต์ไมค์ผู้อยู่ในเหตุการณ์อกแทบแตก)
"นายโกรธที่ฉันเข้าไปยุ่งเรื่องของนายกับมิโดริยะใช่มั้ย? แต่ถ้าไม่เข้าไปตอนนั้นเรื่องมันจะยิ่งใหญ่โตน่ะสิ ดีไม่ดีอาจไม่ใช่แค่กักบริเวณแบบนี้ด้วย..."เธอว่าเสียงหงอย
บาคุโกเหล่มองน่องไก่ทอดสีแดงเถือกในกล่องแสดงให้เห็นว่าอนุภาพความเผ็ดของมันนั้นมากมายแค่ไหน
เขามองหน้าของยัยแมวจรทีกระพริบตาปริบๆเป็นนัยว่า'ยกโทษให้เค้าเถอะนะ!'มาให้ ก่อนมือหนาจะวางตุบลงบนหมวกบีนนี่และกระชากมันลงมาจนปิดตาของชิออน
"!?!"
"เอ่อ! อยากเข้าใจแบบนั้นก็แล้วแต่แกเถอะ!"
ปึง!
กล่าวจบร่างสูงก็ปิดประตูอัดหน้าแขกผู้มาเยือนไปเต็มแรงพร้อมกับกล่องไก่ทอด ปล่อยให้ชิออนหน้าเหวอกับคำพูดของเจ้าตัวไปชั่วครู่ถึงพึ่งนึกได้ว่าโดนหนีหน้าอีกแล้วสิ...
แต่ความมุ่งมั่นของเธอก็ไม่ได้มีน้อยเพราะเธอมาด้วยพลังใจเต็มเปี่ยม!
"เดี๋ยวสิบาคุโกอย่างพึ่งปิดประตู! นี่นายกระโดดขึ้นเตียงไปแล้วใช่มั้ยน่ะ?! นี่! เปิดออกมาคุยกันก่อนสิ โถ่วววว"
ร่างบางใช้กำปั้นน้อยๆทุบประตูห้องบาคุโกรัวๆปากก็ร้องเรียกไม่หยุดจนมือเริ่มแดง ร่างของเธอถึงไถลไปกับบานประตูจนสุดท้ายเจ้าก้อนกลมก็ลงไปนั่งแหมะอยู่กับพื้นหอพัก
แก้มของเธอพองขึ้นตามอารมณ์น้อยเนื้อต่ำใจก่อนสุมิเระจะออกแรงถีบไปที่ประตูเบาๆ
"ไอ้คนใจร้าย! ใส่กางเกงก็หลุดตูด! มีปัญหาอะไรก็มาคุยกันตรงๆเซ่! มัวแต่หนีหน้าอยู่นั้นแหละ ไอ้!...ไอ้! หมาปอมไม่มีความเป็นลูกผู้ช๊าย!"
ปัง!
ร่างบางสะดุ้งเฮือกเมื่อประตูถูกกระแทกเปิดอีกครั้งพร้อมกับเจ้าของห้องที่สีหน้าดูเหี้ยมขึ้นมาอีกสามส่วน นั่นแหละเธอถึงพึ่งนึกขึ้นได้ว่าเจ้าตัวนั้นระดับEQต่ำแค่ไหน...
"เมื่อกี้พูดว่าไรมั้งนะ? ใจร้ายแล้วหนึ่ง? และอีกสารพัดเลยสินะ?"เจ้าตัวกล่าวเสียงเนิบนาบทว่าเพราะน้ำเสียงแบบนั้นแหละตอนนี้ชิออนก็รู้สึกยิ้มไม่ออกร้องไห้ไม่ได้แล้ว
พลันใบหน้ายียวนก็แปรผันไปเป็นรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม"โคตรกล้าเลยนี่หว่า~งั้นมาคุยเปิดอกแบบลูกผู้ชายกันหน่อยเป็นไง?"
เท่านั้นแหละความมุ่งมั่นอะไรก็ช่างหัวมันแล้ว สุมิเระจะออกไปจากตรงนี้! พาตูออกไปจากที่เนนนน้!!!!
และก็เป็นไปตามคำภาวนาเมื่อบาคุโกลากคอเธอมาที่ลิฟท์และลากออกไปที่สวนหย่อมของหอพัก ก่อนร่างหนาจะดันตัวของเธอชิดติดกำแพงโดยมีลำแขนของเจ้าตัวปิดกั้นทางไม่ให้เธอขยับหนีไปไหนได้
OMGท่าคาเบะด้งในตำนาน?! ไม่คิดไม่ฝันว่าชีวิตนี้จะเจอกับตัว!
ชิออนยืนค้างมองร่างเบื้องหน้าตาปริบๆ เธอได้ยินเสียงหายใจของอีกฝ่ายระยะประชิดจนอดที่จะรู้สึกสยิวไม่ได้
ทางฝั่งบาคุโกแม้คราแรกเขาจะมุ่งมั่นลากยัยนี่มาแค่ไหน ทว่าพอถึงคราวจริงๆกับต้องยืนตั้งหลักทำสมาธิอยู่นานเพื่อไม่ให้สติของเขาเตลิดเปิดเปิงไปก่อนที่จะได้กล่าวอะไรไป
ยิ่งพอสบเข้ากับนัยน์ตาสีม่วงสดใสนั่นแล้วยิ่งทำเขาสติแตก
อย่ามาทำตาแป๋วใส่นะโว้ย!
เขาสูดหายใจเข้าอีกครั้งก่อนจะเอ่ยออกมา"แกรู้ตัวมั้ยว่าแกออกตัวปกป้องไอ้เนิร์ดนั่นแค่ไหน?"
"ก็ปกตินะ"
บาคุโกหัวเราะเฮอะ ท่าทีราวกับกำลังเย้ยหยันบางอย่าง
ในสายตาเจ้าตัวคงบอกว่าปกติ แต่สำหรับเขาแลัเหล่าบรรดาผองเพื่อนสมัยมัธยมต้นนั้นต่างก็ดูกันออกว่าสุมิเระออกตัวปกป้องไอ้เนิร์ดนั่นแค่ไหน
บาคุโก คัตสึกิเป็นอีกคนที่มองออก และเผชิญกับมันเองกับตัว
เพราะถูกให้ท้ายและชื่นชมมาตั้งแต่เด็ก ทำให้เขามองคนที่อ่อนแอกว่านั้นเป็นเพียงก้อนกรวดริมทาง ไม่คิดจะให้ค่ากับคนเหล่านั้น
แม้แต่เพื่อนสมัยเด็กอย่างมิโดริยะ อิซึคุก็ตาม
ช่วงนั้นเป็นช่วงอาทิตย์ที่4ของการขึ้นม.ต้นปี1ของพวกเขา บาคุโกยังคงเป็นหัวโจกในการรังแกเจ้าเดกุเหมือนกับทุกๆครั้ง
ไม่มีใครคิดจะช่วยมัน...
เพราะมันอ่อนแอเองต่างหาก...
ถึงได้มีสภาพน่าสมเพชแบบนั้น...
จนวันหนึ่งยัยยนี้ก็เข้ามากางปีกปกป้องมัน ทำทุกวิถีทางเพื่อให้ไอ้เนิร์ดนั่นไม่ถูกรังแกอีก
บาคุโกถูกอัตลักษณ์พอร์ทัลซูบหายเข้าไปยังที่แห่งหนึ่ง มันกว้างขวางราวกับผืนทะเลทรายของฝั่งอาหรับที่สาดสีม่วงเข้าไป บรรยากาศอ้างว้างชวนให้ขนลุกซู่
เขาจำได้ว่าตอนนั้นเขาพยายามหาทางออกไป ทว่าไม่ว่าจะเดินจนขาลากเพียงใดก็ไม่มีทีท่าว่าจะเจอทางออก
ราวกับเอกภพที่ไม่มีที่สิ้นสุด...
เด็กหนุ่มอัจฉริยะทั้งสบถ ทั้งก่นด่าเจ้าของอัตลักษณ์ที่ส่งเขามายังที่แห่งนี้ แม้ร่างกายจะอ่อนล้าเพียงใดก็ตามที
ในจังหวะนั้นเองร่างของเขาก็ร่วงพรุบหายเข้าไปในหลุมพอร์ทัล ลงมานั่งกองกับพื้นแบบไม่เป็นท่าต่อหน้าคนทั้งห้อง
'นายโอเคเนอะ?'
คำถามกับดวงตาใสซื่อส่งมาให้กับเขาที่มีสภาพไม่ต่างจากคนใกล้เสียสติ
'แกทำบ้าอะไรห๊า!?!'
เขากระชากคอเสื้อของยัยแมวจรจนหล่อนขาลอยขึ้นจากพื้น ทว่าเจ้าตัวก็ไม่ได้มีทีท่าวิตกกังวลแต่อย่างใด
'ก็ทำให้นายสงบสติอารมณ์น่ะสิ ร่วงจากที่สูงแบบชั่วพริบคงช่วยได้เยอะ'
'ห๊า?!'
ประโยคราวกับว่าสิ่งที่ทำนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรของเจ้าหล่อนทำให้คัตสึกิต้องตวัดตามองคนรอบข้าง
ซึ่งฟังจากปากพวกนั้นได้ความว่าเขาถูกพอร์ทัลดูดหายไปไม่ถึง10วินาที ก็ร่วงลงมาจากพอร์ทัลอีกบานที่ยัยนี่สร้างขึ้นแล้ว
คัตสึกิขมวดคิ้วแน่น
ไม่ถึง10วินาทีอะไร?
แล้วที่เขาวิ่งพล่านราวกับคนบ้าอยู่เป็นชั่วโมงๆนั่นคืออะไร?
และครั้งนั้นเอง ที่บาคุโกมองเด็กสาวหูแมว(?)ตาบ้องแบ๊วเปลี่ยนไปจากเดิม
อัตลักษณ์ของยัยนั่นไม่ใช่เพียงการเคลื่อนย้ายสิ่งของหรือตัวบุคคลไปยังสถานที่ต่างๆเพียงอย่างเดียวแต่ยังเป็นมิติอันไร้ขอบเขตและไร้กฎกาลเวลามากำหนดอีกด้วย
ดูจากท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวแล้วก็คงไม่คิดสินะว่าตัวเองทำอะไรลงไป บาคุโกไม่เคยบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้แม้แต่ตัวเจ้าของอัตลักษณ์เองก็ไม่เคยบอก
เขาเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับมาตลอด เหตุการณ์ครั้งนั้นอาจเป็นสิ่งแรกในชีวิตที่ทำให้เขารู้สึก'หวาดกลัว'จนแทบคลั่งเป็นครั้งแรก
แต่จากความหวาดระแวง ก็เริ่มกลายเป็นความสนใจ เขาคอยจับตามองยัยแมวจรมาตลอดทุกการกกระทำของเจ้าหล่อนไม่ว่าจะเรื่องชวนให้ปวดหัวหรือเรื่องที่ทำให้เขาหลุดหัวเราะในแต่ละวัน
...จนมารู้ตัวอีกทีก็ละสายตาไปไหนไม่ได้อีกแล้ว
แต่อนิจจัง เจ้าหล่อนนั้นไม่ได้รู้สึกถึงสายตาเขาเลยสักนิด ทำราวกับสิ่งที่เขาพยายามอยู่มันไม่มีค่า!
ด้วยเหตุฉะนี้'บาคุโก คัตสึกิ'จึงทั้งหลงไหลและหงุดหงิดเจ้าของชื่อ'สุมิเระ ชิออน'ในเวลาเดียวกัน
"ถ้าแกมันสมองช้าจนไม่รู้ว่าสิ่งที่ฉันต้องการสื่อคืออะไรก็ตั้งใจฟังให้ดี!"
บาคุโกกัดฟันกรอด"ไอ้การที่แกให้ความสนใจเจ้าเดกุมันน่าหงุดหงิด! ที่เอาแต่เข้าหาคนอื่นนั่นก็น่าหงุดหงิด! ยิ่งแกมีฐานแฟนคลับจากไอ้งานถ่ายแบบโง่ๆนั่นก็ยิ่งน่าหงุดหงิด!!"
เขาหงุดหงิดทุกอย่างที่ร่างตรงหน้ากำลังทำอยู่ และยิ่งเขาหงุดหงิดเท่าไหร่เรื่องแบบนั้นก็เหมือนจะยิ่งลอยมาหายัยนี่เรื่อยๆราวกับว่าอยากจะกวนประสาทกันซึ่งๆหน้า
"แล้วทำไมไม่พูดให้มันจบๆเล่า! ใครมันจะไปเข้าใจกัน ปกติหน้าตาก็เหมือนจะเชือดใครทิ้งได้ทุกเมื่ออยู่แล้ว!"
"ปากไม่พูดแต่การกระทำมันก็ชัดมั้ยวะ!"
"นั่นมันข้ออ้างของผู้ชายใจแป้วที่ไม่กล้าสารภาพรักไม่ใช่หรือไงนั่น!? พลังมโนใช้กับทุกเรื่องไม่ได้นะเฮ้ย!"
"แกว่าใครใจแป้วห๊ะ!?"
เสียงของทั้งสองทะเลาะกันที่ไม่ได้ยินมาเกือบสามวันดังขึ้นอีกครั้ง จนชิออนที่พึ่งรู้สึกตัวนั้นถึงกับหลุดหัวเราะพรืดออกมา
ส่วนด้านบาคุโกหลังได้ระบายอารมณ์ออกมาบางส่วนแล้วเพียงยกยิ้มมุมปากก่อนจังหวะหนึ่งนัยน์ตาสองคู่จะสบเข้าหากันโดยบังเอิญ
สองสายตาสอดประสานกันโดยไม่มีใครคิดจะเอ่ยอะไรออกมาแม้แต่นิด ก่อนใบหน้าคมของบาคุโกจะค่อยๆขยับเข้ามาใกล้ใบหน้าเรียวทีละนิดๆแทบจะไม่เหลือช่องว่างของกันและกัน จนในที่สุดริมฝีปากของบาคุโกก็ประกบลงบนเนื้อเนียนนุ่ม
ของหมอน...
อ๊ะ หมอนเขานิ ห้องเขาด้วย...
อื้ม อัตลักษณ์แสนสะดวกสบาย ชิออนเดริเวอร์รี่ส่งเร็วทันใจ ส่งสบายถึงเตียงตัวเองแบบไม่ดูสถานการณ์ด้วยโว้ย!
ตู้ม!!!
ฝ่ามือที่มีสะเก็ตระเบิดนั้นฟาดลงหมอนด้วยความเกรี้ยวกราด กลิ่นไหม้รอยคลุ้งไปทั่วห้องจนหวาดว่าเครื่องจับสัญญาเตือนอัคคีภัยจะร้องเตือนขึ้น ใบหน้าของบาคุโกขบฟันเข้าหากันแน่นเป็นครั้งที่ร้อย ปากตะโกนออกมาสุดเสียง
"บัดซบ! ยัยแมวจรตาแป๋ว ฉันจะฆ่าแก!!"
ด้านชิออนที่สร้างพอร์ทัลใต้ฝ่าเท้าเพื่อส่งตัวบาคุโกกลับห้องก็ได้แต่ลอบเกาหัวแกรกๆอย่างสับสนกับเหตุการณ์ไม่กี่วิก่อนหน้านี้อยู่นิดหน่อย
เมื่อกี้หมอนั้นจะจูบเราเหรอ? ไม่หรอกมั้งดีไม่ดีอาจจะตั้งใจกระซวกหนังหน้าไปแบบหนังเอเลี่ยนที่เธอเคยดูกับพวกมินะก็เป็นได้ อื้มๆ(มองบาคุโกเป็นคนยังไงหนิ?)
-------------꧁༺°•✮•°༻꧂-----------
จะปิดตาก็คือปิดเป็นพิธีก็พอค่ะ เดี๋ยวพยานผู้เห็นเหตุการณ์หาว่าหนูชิออนบ่เรียบร้อย~
การที่คัตจังชอบใส่กางเกงเหมือนจะหลุดตูดตลอดเวลานี่มันเตะตาเราจริงๆนะ555 คงเป็นแนวฮิปฮอปและ(มั้ง?)
ชิออนเดริเวอร์รี่ส่งเร็วทันใจ ส่งสบายถึงเตียงนอน สโลแกนโดยคัตจัง
1 คอมเมนท์ 100 กำลังใจ
เมนท์กันเยอะๆนะ~
ความคิดเห็น