คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : Chapter 32 : คาบเรียนพิเศษ
Chapter 32 : คาบเรียนพิเศษ
'หลอกซ้ำหลอกซ้อน หลอกซ่อนเงื่อน=.=*'
-------------꧁༺°•✮•°༻꧂------------
ย้อนกลับไปก่อนช่วงเข้าค่ายฤดูร้อน
"ได้อยู่กลุ่มเดียวกับชิออนจังด้วยล่ะ!"โอชาโกะร้องพลางกุมมือเธอแน่น
ชิออนยิ้มตอบ"ดีจังนะ~"
แม้จะเป็นช่วงปิดเทอมหน้าร้อน แต่ทางยูเอย์ก็ยังมีการฝึกพิเศษมาให้อยู่เรื่อยๆอย่างวันนี้ก็เป็นวันแรกของคาบเรียนพิเศษ
ซึ่งเพื่อให้ง่ายและสามารถดูแลนักเรียนได้อย่างทั่วถึง เหล่าอาจารย์จึงแยกนักเรียนออกเป็นกลุ่มย่อย
ส่วนในตอนนี้ภายในห้องตอนนี้มีรวมด้วยกัน ได้แก่ มิโดริยะ อุรารากะ อีดะ โทโดโรกิ อาซุย บาคุโก ร่วมเธอด้วยก็เป็นเจ็ดชีวิตไม่ขาดไม่เกิน
"สำหรับคาบเรียนพิเศษวันนี้ พวกเธอจะต้องต่อสู้กับวิลเลินจำลองที่เราเตรียมไว้ให้"อาจารย์ไอซาวะที่อยู่หน้าห้องเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด
เขาเกริ่นว่าจะมีการจัดฉากสมมุติขึ้นให้กับพวกเรา ซึ่งหน้าที่ของเหล่านักเรียนก็คือวิเคราะห์สถานการณ์และจำกุมวิลเลินให้ได้เป็นการฝึกรับมือกับสถานการณ์จริง
นอกจากนั้นยังมีคณะอาจารย์คนอื่นมาช่วยในคาบเรียนพิเศษนี้อีกหลายท่านไม่เว้นแม้แต่ฮีโร่อันดับ1อย่างออลไมท์
"การฝึกจะเริ่มหลังจากนี้ พวกเธอไปรอกันที่กราวเบต้าซะ"ไอซาวะสั่ง
"ค่ะ!/ครับ!"
ณ กราวเบต้า
พวกเราทุกคนได้เปลี่ยนมาใส่คอสตูมฮีโร่ เตรียมพร้อมรอการฝึกพิเศษที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่นาที
สถานการณ์ที่ตั้งขึ้นคือมีวิลเลินบุกเข้าไปในร้านเพชรแถมจับตัวประกันไว้ด้วย เป็นหน้าที่ของพวกเราที่ตอนนี้คือกลุ่มโปรฮีโร่เข้ามาแก้ไขสถานการณ์อันเลวร้ายนี้
ส่วนผู้ที่รับบทเป็นวิลเลินก็คืออลไมท์นั่นเอง บอกตามตรงว่าออลไมท์ในเครื่องแบบวิลเลินน่ะเท่ใช้ได้เลยล่ะนะ
รอบพื้นที่เกิดเหตุมีสแตนดี้รูปตำรวจตั้งไว้เต็มไปหมด ถ้าเปรียบกับสถานการณ์จริงแปลว่าในตอนนี้วิลเลินนั้นไม่สามารถหนีไปไหนได้เลยเพราะถูกตำรวจล้อมไว้หมดแล้ว
"อย่างน้อยต้องระบุจำนวนวิลเลินและจำนวนตัวประกันให้แน่ชัดก่อนนะ"เดกุบอก ซึ่งบุคคลที่ได้รับหน้าที่นี้ก็คืออุราวิตี้โดยมีสัญญาณมือเป็นมือขวา=จำนวนวิลเลิน มือซ้าย=จำนวนตัวประกัน
ทว่าก่อนที่จะดำเนินแผนการได้ก็ต้องเบี่ยงเบนความสนใจจากออล-วิลเลินให้ได้ซะก่อน
"ถ้าจะเบนความสนใจลองติดต่อไปหาวิลเลินนั่นสิ เบอร์โทรศัพท์ของร้านเพชรเด่นหลาขนาดนั้นโทรไปยังไงก็ต้องรับอยู่แล้ว"เธอเสนอความคิด ซึ่งหลายคนก็เห็นด้วยและผู้ที่ลงมือกดเบอร์โทรศัพท์ก่อนใครก็คือฮีโร่โชโตะ
"ปล่อยตัวประกันซะ แล้วบอกข้อเรียกร้องมา"โชโตะเริ่มทำการต่อรองโดยโทรศัพท์ในมือนั้นเปิดระบบลำโพงไว้ทำให้สามารถได้ยินได้อย่างทั่วถึง
[สิ่งที่ฉันต้องการเพียงอย่างเดียวคือให้พวกตำรวจกับพวกฮีโร่ไสหัวไปจากที่นี่ซะ!]น้ำเสียงดุดันตะคอกกลับมา[ไม่งั้นฉันก็ไม่รับรองความปลอดภัยของตัวประกันหรอกนะ]
นับว่าสวมบทบาทได้ดีนะ...
"เข้าใจละ...แต่ขอคำยืนยันหน่อยว่าตอนนี้ตัวประกันปลอดภัย มีคนบาดเจ็บหรือเปล่า?"
นอกจากจะทำภารกิจให้ลุล่วงแล้วความปลอดภัยของตัวประกันนั้นสำคัญยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด
[ขืนพวกแกชักช้าได้มีคนเจ็บจริงๆแน่ รีบบอกให้พวกมันไสหัวออกไปซะ!]ปลายสายว่ากลับมาด้วยน้ำเสียง(ที่พยายามจะให้)เกรี้ยวกราด
เพราะวิลเลินละความสนใจไปชั่วขณะ ถือโอกาสให้อุราวิตี้สามารถลอบเข้าไปในระยะที่สามารถมองเห็นภายในสถานที่เกิดเหตุได้
สาวผมสั้นให้สัญญาณนิ้วตามที่ได้เห็น วิลเลินมีหนึ่งคนส่วนตัวประกันมีสาม...
แต่ขณะที่ทุกคนช่วยกันคิดแผนการอยู่นั้น-
"งี่เง่าจริงโว้ย!!"เสียงของคนด้านหลังดังขึ้นทำให้พวกเธอพร้อมใจกันหันไปมองทันที
"คัตจัง!?/บาคุโกคุง?!"เดกุและอินจิเนียมร้องพร้อมกันอย่างอดเสียวสันหลังไม่ได้
คนอัตลักษณ์ครึ่งเย็นครึ่งร้อนขมวดคิ้ว"อย่าบอกนะว่าจะบุกเข้าไปโต้งๆเลย?"
"มันก็แหงอยู่แล้วเซ่!"
จะท็อปฟอร์มไปไหน ใจร้อนอะไรเบอร์นั้นคะพ่อคุณ!
อีกฝ่ายย่างสามขุมมาข้างหน้า ถุงมือใหญ่คว้าเอาฮู้ดคลุมหัวเธอไว้ในจังหวะที่เดินผ่านไปราวกับจะสื่ออะไรบางอย่าง
"เฮ้ย! ยัยแมวจร อัตลักษณ์ของเธอมันได้เปรียบอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ! เลิกเล่นตามเกมแบบตัวประกอบและบุกตามไปได้แล้ว!"พูดจบก็พุ่งตัวออกไปด้วยแรงระเบิด ทำให้เดกุ ฟร็อปปี้และเอนจิเนียมวิ่งตามไปติดๆ
และเพราะแบบนั้นลาคุน่าจึงทำการเปิดพอร์ทัลอ้อมไปจากด้านหลังโดยมีโชโตะตามมาด้วย
"ไม่ยอมให้แตะตัวประกันหรอกน่า!!!!!"
---ตู้ม! เพล้ง!
บาคุโกไม่พูดพร่ำทำเพลงใดๆทำการระเบิดอัตลักษณ์ของตนจนกระจกแตกออก เกิดกลุ่มควันคลุ้งโขมงไปทั่วจากแรงระเบิดขนาดหย่อมของคนผมสีฟาง
"แค่ก!"
ชิออนยกมือปิดจมูกของตนไว้เพราะเปิดพอร์ทัลมาด้านหลัง ทำให้ทั้งสองนั้นถูกกลุ่มควันพุ่งเข้าใส่เต็มๆ
แค่กๆ โอ้ย! ยิ่งกว่าPM2.5แล้วเนี่ย!
เมื่อควันสีดำเริ่มจางลงทำให้ทุกคนได้เห็นทัศนียภาพรอบด้านร่วมไปถึงร่างใหญ่ของออล-วิลเลินนั้นนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นพร้อมกองเลือดขนาดใหญ่ชวนหวาดผวา
ตาพวกเธอเบิกตากว้างร่างสั่นสะท้านกับภาพที่เห็น
วิลเลิน...ตายแล้ว?
ฮีโร่ฤดูฝนอย่างฟร็อปปี้เอียงคอก่อนจะเดินเข้าไปหาร่างใหญ่ที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นกระเบื้องพลางให้ปลายผมของตนปัดๆไปที่จมูกของวิลเลิน
ซึ่งมีปฏิกิริยาดังนี้"เฮอะๆ...คันจมูก..."
มองจากหน้าปากซอยก็รู้ว่าปลอมค่ะ==
"ถึงจะดูตายปลอมๆก็เถอะ แต่เอาเป็นว่า...เขาตายละกัน อ๊บ"ถึงจะดูเอือมไม่ต่างกันแต่ฟร็อปปี้ก็กล่าวออกมาด้วยความใจเย็น
เมื่อได้ยินแบบนั้นลาคุน่าก็เดินไปนั่งยองๆข้างศพของวิลเลิน(?)ก่อนจะใช้มือแนบลงกับกล้ามอกของอีกฝ่ายก่อนปาดเอาคลาบเลือดออกมาเบาๆ(เหมือนเห็นร่างข้างใต้สะดุ้งนิดนึงด้วยนะ)มาพินิจดู
"ไม่มีรอยแผลอะไร แต่เลือดนี่เป็นเลือดจริงไม่ผิดแน่"พลันในหัวก็นึกภาพที่อีกฝ่ายกระอักเลือดออกมาและนำมาป้ายไว้กลางอกตัวเองเพื่อใช้เป็นอุปกรณ์ประกอบฉาก
เป็นแบบนั้นแหงๆ
หัวเราะกับตัวเองเล็กน้อยแล้วหันมาสนใจกับปริศนาตรงหน้า ข้อสันนิษฐานหลากหลายแบบถูกตั้งขึ้นมาและถูกปัดถูกยกไปตามความเหมาะสม
ตัวประกันถูกปล่อยตัวออกมาหมดแล้วและกำลังอยู่ในช่วงให้ปากคำ เพราะสถานที่ที่วิลเลินตายนั้นไม่มีทางให้หนีแม้แต่ทางเดียว เพราะแบบนั้นนี้อาจจะเป็น...
คดีฆาตกรรมในห้องปิดตาย!(เอฟเฟคแว่นเรืองแสง ชะวิ้ง)
ในตอนนี้ลาคุน่ากำลังตรวจสอบกระเป๋าสตางค์ของหนึ่งในตัวประกันซึ่งเป็นนักดนตรี รับบทโดยพรีเซนต์ไมค์
ขณะเดียวกันตาก็แอบเหลือบมองคนตรงหน้าไปด้วย
ไอ้ตอนใส่คอสตูมฮีโร่ก็ไม่ทันสังเกตุไม่สิ...ไม่รู้เลยก็ว่าได้ แต่พอเจ้าตัวมาใส่เสื้อธรรมดาแล้ว...
พรีเซนต์ไมค์กับยามาดะซังมันคนเดียวกันชัดๆ!
ดวงตาสีเขียวสดเป็นวงซ้อนกันของชายตรงหน้านั้นลาคุน่าคุ้นมันยิ่งกว่าอะไร แต่กระนั้นอีกฝ่ายก็ยังมีท่าทีที่แสดงออกว่าเขากำลังสนุกแค่ไหน
"Hey hey คุณฮีโร่อย่าเหม่อสิ"
มิวายยังเล่นนอกบทกระซิบแซวเธออีก ฮีโร่ในนามแยกเขี้ยวขู่ฟ่อแฟ่จนนักดนตรีในนามต้องเม้มปากกลั้นรอยยิ้มเอาไว้ไม่ให้เผลอหลุดก๊ากกลางวง
ขมวดคิ้วยุ่งเล็กน้อยก่อนหันไปรายงานกับฮีโร่เดกุที่ทำหน้าที่ตรวจค้นกระเป๋าของมิดไนท์
"ไม่มีอะไรน่าสงสัย เขาพกเงินมาแบบที่สามารถซื้ออัญมณีได้เลยล่ะ"
"ของมิดไนท์เองก็ด้วยครับ"
เพราะเป็นแบบนี้จึงพุ่งเป้ามาที่แรงจูงใจในการสังหารวิลเลินก่อน ส่วนมากจะคิดว่าหวังเอาอัญมณีที่วิลเลินปล้นแต่จากคำให้ปากคำจากทุกฝ่ายกลับไม่มีบทสนทนาภายในที่เกิดเหตุเลย
บลิงค์ฮีโร่เท้าคางก่อนจะฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาได้"ว่าแต่ ในเมื่อตัวประกันถูกจับตัวไว้หมดก่อนที่ตำรวจจะมา...แล้วแบบนี้ใครที่เป็นคนโทรแจ้งตำรวจล่ะ?"
นั่นราวกับเป็นการจุดประกายความคิดให้กับเดกุทันที
"ผมเข้าใจแล้ว..."
เริ่มเรื่องที่วิลเลินบุกเข้ามาในร้านเครื่องเพชรหวังขโมยอัญมณีและจับตัวพนักงานซึ่งรับบทโดยซีเมนโตสกับลูกค้าไว้เป็นตัวประกัน ซึ่งมิดไนท์นั้นเห็นเหตุการณ์จากข้างนอกร้านทั้งหมด
จากข้อสันนิษฐานมิดไนท์นั้นน่าจะรู้จักกับวิลเลินออลไมท์มาก่อนแล้ว ถ้าให้สมมุติบทบาทก็อาจจะเป็นคนรักกันซึ่งแน่นอนถ้าเห็นคนรักกระทำความผิดมีหรือจะทนอยู่เฉยได้
หญิงสาวได้โทรแจ้งตำรวจก่อนจะตัดสินใจเอาตัวเองเข้าแลกพุ่งเข้ามาในร้านอัญมณีหวังเจรจากับเขา
ทว่าแม้จะพยายามเจรจาแค่ไหนเขาก็ไม่สนใจจนตำรวจมาถึงวิลเลินก็เลือกที่จะปลิดชีพตัวเองดีกว่าต้องให้คนรักมาเดือดร้อน
เป็นพลังแห่งความรักบริสุทธิ์โดยแท้จริง
ราวกับถูกแทงใจดำ ร่างของมิดไนท์ทรุดลงกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรงก่อนน้ำตาจะไหล่นองพร่ำหาถึงคนรัก
ลาคุน่าตีหน้าตายหลังจากได้ยินการบรรยายสรุปคดีของมิโดริยะ ไม่ใช่เพราะไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เพื่อนผมเขียวพูด แต่ให้ตายเถอะ
พล็อตละครน้ำเน่าหรือไงเนี่ย...
!!!
เสียงสัญญาณหมดเวลการฝึกดังขึ้นพร้อมกับอาจารย์ไอซาวะเดินเข้ามาสมทบอีกคน
"ว้าย สนุกกว่าที่คิดอีกนะเนี่ย~"มิดไนท์ที่ก่อนหน้านี้ยังร้องห่มร้องไห้เด้งตัวขึ้นมาจากพื้นรวมถึงนักแสดงคนอื่นๆด้วย
"ขอบคุณที่สละเวลามาช่วยนะทุกคน กลับไปได้แล้วล่ะ"ไอซาวะเอ่ยและปล่อยให้นักแสดงกลับไปพักผ่อนหลังจากสละเวลามาช่วยพวกลูกเจี๊ยบให้
ทว่าขณะที่พรีเซนต์ไมค์กำลังจะเดินออกไปตามคำบอกกล่าวของเพื่อนเลิฟนั้นก็บังเอิญสบเข้ากับอเมทิสต์เม็ดงามซึ่งมองเขาด้วยความเคลือบแคลง แน่นอนคนไหลเป็นปลาไหลแบบเขามีหรือจะไม่รู้จักsaveตัวเองไว้ก่อน
"Good girl~"
ว่าพลางบีบแก้มกลมๆนั้นอย่างหมั้นเขี้ยวก่อนจะรีบจรลีออกไปหลังได้รับสายตาทิ่มแทงที่ตีความออกมาได้ว่า'รีบๆไสหัวไป'จากเพื่อนซี้เข้า
ฝ่ายชิออนย่นจมูกเล็กน้อย ความคิดตีกันไปมาและมีส่วนหนึ่งนึกประหลาดใจกับรูปลักษณ์ของอาจารย์ตนเองไม่หาย
การแต่งกายมันเปลี่ยนรูปลักษณ์คนได้ขนาดนี้เชียว...
ไอซาวะกลับมาให้ความสนใจกับเหล่านักเรียนอีกครั้ง"สุมิเระเก่งมากที่หาจุดเชื่อมของเรื่องราวได้ ส่วนมิโดริยะข้อสันนิษฐานของเธอก็ตรงตามบทที่เราเตรียมไว้เป๊ะ เก่งมากที่คิดได้ขนาดนี้"
เพื่อนๆพากันยกย่อทั้งสองคนที่รู้สึกเขินแปลกๆกับคำชมของผู้เป็นอาจารย์ที่นานๆครั้งจะมี
"แต่ก็มองข้ามสิ่งสำคัญไป เพราะฉะนั้นคะแนนของพวกเธอเท่ากับ0"
เอ้า!?
"หมายความว่าไง!?"บาคุโกถามทันทีด้วยอารมณ์ที่เริ่มจะครุกรุ่น
นัยน์ตาสีนิลปลายตามองข้างตัวก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ"ดูสิ"
เหล่าลูกเจี๊ยบพร้อมใจกันหันไปตามสายตาที่อีเรเซอร์เฮดบอก แต่ก็เห็นเพียงกองเลือดขนาดใหญ่ที่ก่อนหน้านั้น-?
"ศพวิลเลินหายไปไหนแล้วล่ะ?"
"ว้าฮ่าๆๆ"
ไม่ทันขาดคำเสียงหัวเราะดังก้องก็ดังขึ้นพร้อมกับร่างของวิลเลินออลไมท์ซับเกียร์ห้าออกไปอย่างไม่คิดจะหันกลับมาอีก
ยังไม่ตายอีกเหรอ!!!?
"จากนี้ไปคือหนทางสู่อิสรภาพ!"
อึ้งกิมกี่กันทั้งกลุ่มเลยทีเดียวเชียว
ไอซาวะเดินตามออกมาอธิบายด้วยน้ำเสียงหน่าย"ทึกทักกันไปเองว่าวิลเลินตายแล้วเลยไม่คุมตัวเขาเอาไว้ นั่นแหละเป็นสาเหตุที่แพ้...นับว่ายังไม่รอบคอบ"
นักเรียนใต้อาณัติราวกับมีบางอย่างจุกอยู่ที่คอ อยากจะพูดก็พูดไม่ออก
"ตอนที่ออลไมท์รับบทวิลเลินก็ใบ้ให้แล้วไม่ใช่เหรอ ที่อาซุยจั๊กจี้เขาก็เห็นชัดๆว่ายังไม่ตายแถมสุมิเระก็บอกไปหยกๆว่าไม่มีบาดแผลบนตัวก็ควรคิดได้ว่าเป็นการจัดฉาก คาบพิเศษจบลงเท่านี้ แยกย้าย!"
แม้ผู้เป็นอาจารย์จะเดินออกไปจากบริเวณนี้แล้วทว่าเหล่านักเรียนยังยืนค้างเติ่งกับที่ไม่ไปไหน
แล้วความรักล่ะ...
ความรักอันบริสุทธิ์น่ะ!?
.
.
.
หลังจบคาบเรียนพิเศษทุกคนก็ได้แยกย้ายกันกลับบ้านตามคำสั่ง(แม้แต่ละคนจะสภาพราวกับซอมบี้ปากพึมพำว่า'ความรัก'ตลอดทางก็เถอะ)
ชิออนที่นอนเกลือกกลิ้งอยู่บนโซฟาโดยที่ตรงหน้ามีจอทีวีขนาดใหญ่กำลังฉายภาพยนตร์เรื่องดังยุค90อยู่
"ใครมากดกริ่งน่ะ?"
เสียงกริ่งหน้าประตูบ้านดังขึ้นทำให้เธอละไปจากหน้าจอโทรทัศน์ก่อนจะเดินไปที่หน้าบ้าน
"มิโดริยะ?"
เป็นมิโดริยะที่มากดกริ่งบ้านเธอ อีกฝ่ายใบหน้าแดงแจ๋ยิ้มแห้งโบกมือให้ป่อยๆและหากมองออกไปอีกนิดจะพบกับร่างของชายสูงใหญ่เกือบ200ซม.ยืนมองอยู่ไม่ไกล
ชายใบหน้าตกกระยกมือเกาท้ายทอยด้วยความประหม่า
"I-ไอส์แลนด์...สุมิเระซังรู้จักมั้ยครับ?"
"ก็เคยได้ยินอยู่บ้างล่ะนะ ทำไมเหรอ?"
I-ไอส์แลนด์ศูนย์วิจัยทางฮีโร่ที่พวกนักวิจัยรวบรวมทุนกันสร้างสถานที่ทางวิชาการด้านฮีโร่เคลื่อนที่กลางทะเลขนาดใหญ่ขึ้นมา ที่นั่นจะมีนักวิทยาศาสตร์อาศัยอยู่กว่าหนึ่งหมื่นคนเลยด้วย
"คือพอดีว่ามีคนชวนผมไปน่ะครับและมันยังเหลือที่ว่างอีก ถ้าไม่รังเกียจสุมิเระซังจะไปด้วยกันมั้ยครับ?"
"วันไหนล่ะ?"
"เอ่อ...อาจฟังดูกะทันหันไปหน่อยแต่เราต้องออกเดินทางกันวันนี้เลยครับ"
จบคำกล่าวของมิโดริยะดวงตาเธอเป็นประกายทันที พุ่งเข้าไปกุมมืออีกฝ่ายไว้แน่นเอ่ยรัวๆ"ไปจ้ะ! ไปแน่นอน ขอบคุณที่มาชวนนะมิโดริยะ!"
ช่วงปิดเทอมก่อนไปเข้าค่ายฤดูร้อนของเธอจะไม่ใช่แค่นอนกลิ้งอยู่บนเตียงอย่างเดียวอีกต่อไปแล้ว!
ชิออนกระโดดึ๋งขึ้นบ้านไปเพื่อเก็บกระเป๋าเดินทางปล่อยให้ทั้งสองร่างยืนค้างเติ่งอยู่ตรงนั้น
"ผ...แผนของออลไมท์ได้ผลล่ะครับ"มิโดริยะกล่าวกับคนข้างหลัง
ร่างบึกบึนของสัญลักษณ์แห่งสันติภาพเดินเข้ามาใกล้กับจุดที่เขายืนอยู่ก่อนลอบสำรวจภายในบ้านของเด็กสาวเล็กน้อย
กว้างกว่าที่คิดอีกนะเนี่ย...
"นั่นสินะ ส่วนหนึ่งเพราะหนูน้อยสุมิเระไม่ใช่คนคิดเยอะด้วยนั่นแหละ"นี่ไม่ได้ด่านะ พูดด้วยความเอ็นดูล้วนๆ
"ว่าแต่ทำไมออลไมท์ไม่มาชวนสุมิเระซังตรงๆไปเลยล่ะครับ ไม่เห็นจำเป็นต้องใช้ผมเป็นคนกลางเลย ยังไงๆผมเชื่อว่าสุมิเระซังไม่ปฏิเสธคุณอยู่แล้ว"แฟนตัวยงเอ่ยถามเพราะยังแคลงใจไม่หาย
ออลไมท์ถอนหายใจ"มันก็จริงอยู่หรอกนะ แต่ว่าจู่ๆก็มีโปรฮีโร่มาชวนไปไหนไม่รู้ทั้งๆที่ไม่ได้สนิทอะไรเป็นใครก็มองว่าแปล๊กแปลกใช่มั้ยล่ะ อย่าลืมสิหนุ่มน้อยมิโดริยะว่าเพื่อนเธอไม่ได้รู้ความลับ'เรื่องนั้น'เหมือนกับเธอด้วย"กล่าวคอตก เหมือนอิซึคุจะเห็นว่าจะงอยผมที่ปกติจะตั้งตรงของอีกฝ่ายนั่นลู่ลงมานิดหน่อยนะ
"แฮะๆนั่นสินะครับ..."
แล้วที่ให้ผมมาชวนโดยอ้างชื่อคุณมันไม่แปลกกว่าหรือไง?
มิโดริยะทำได้เพียงคิดอยู่ในใจทว่าไม่ได้เอ่ยออกมา
ตึกๆ
"ขอโทษที่ให้รอนะ~"
ก้อนสีม่วงดุ๊กดิ๊กวิ่งลงมาพร้อมกับกระเป๋าเดินทางหลังจากใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาทีจัดกระเป๋า ร้องด้วยท่าทีที่ตื่นเต้นไม่หาย
"เก็บของได้รวดเร็วดีนะหนูน้อยสุมิเระ"ออลไมท์กล่าว
"แฮะๆนิดหน่อยน่ะค่ะ"
จะเรียกตื่นเต้นจนไฟติดก็คงไม่เว่อร์ไปหรอก การได้ไปไอไอส์แลนด์ไม่ใช่ว่าจะมีอีเวนท์แบบนี้มาง่ายๆนะ นานทีปีหน=3=
ชายร่างใหญ่หัวเราะให้กับความกระตือรือร้นของเด็กทั้งสอง"งั้นพวกเราก็ไปกันเถอะ"
มุ่งหน้าสู่เกาะลอยน้ำแห่งนวัตกรรมฮีโร่
I-ไอส์แลนด์!
-------------꧁༺°•✮•°༻꧂------------
เอ้า! ยามาดะซังโป๊ะตามโทชิโนริซังไปติดๆเลยค่ะตอนนี้บุคคลที่ใสสะอาดไร้เรื่องปิดบังทั้งปวงก็คืออาจารย์ไอนะคะ
ตอนนี้นับเป็นตอนพิเศษปูเนื้อหาเข้าภาคเดอะมูฟวี่My hero to heroes นะคะ
อยากบอกว่าไรท์ลืมเนื้อหาช่วงนี้ไปซะสนิท ลืมว่าไทม์ไลน์มันเป็นช่วงก่อนเข้าค่ายฤดูร้อนแต่ถ้าจะเอาไปยัดใหม่ก็คงวุ่นวายเพราะฉะนั้นต้องขออภัยในความสะเพร่าของไรท์ด้วยนะคะ//โค้ง
1 คอมเมนท์ 100 กำลังใจ
เมนท์กันเยอะๆนะ~
ความคิดเห็น