คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : Chapter 27 : ความชุลมุน
Chapter 27 : ความชุลมุน
'การบุกจู่โจมที่ไม่คาดฝันของสมาพันธ์วิลเลิน'
-------------꧁༺°•✮•°༻꧂------------
“กรี๊ดดดดดด”
“อ้ากกกกกก”
เสียงหวีดร้องดังมาจากทั่วสารทิศ ชิออนกับจิโร่เดินเกาะกันกลมไปตามเส้นทางมืดสลัว คิดว่าหากเจอใครมาตุ้งแช่ใส่ไม่เธอก็สาวเอียร์โฟนแจ็คนี่แหละที่ต้องแบกอีกฝ่ายวิ่งหนีตาย(?)
"ส...สุมิเระมีแต่เสียงกรี๊ดอ่ะ..."
"ค-คงเป็นเสียงของคู่ด้านหน้าแหละ...ไม่มีอะไรหรอกมั้-!"
ที่พื้นดินใต้ฝ่าเท้าของพวกเธอทั้งสองจู่ๆก็มีหัวของมนุษย์โผล่พรวดขึ้นมา เล่นเอาทั้งเธอและสาวพั้งค์ร็อกหน้าซีดกันไปตามๆกัน
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!"x2
กรีดร้องออกมาสุดเสียง มิรอช้าจิโร่ทำการหิ้วเธอแนบเอวแล้วพาวิ่งไปทันที ชนิดไม่เกรงใจขนาดตัวกันเลย
มันไม่สมเหตุสมผลนะเนี่ย=^=
ทว่าวิ่งมาได้สักพักชิออนก็ได้กลิ่นไม่พึ่งประสงค์ขึ้นมา กลิ่นไหม้...มันไม่ควรจะได้กลิ่นจำพวกนี้ในบริเวณค่ายฝึกสิ หรือว่าไฟป่า?
โครม!
"อึ้ก!"
และในเวลาไล่เลี่ยกันก็มีควันลอยโขมงไปทั่วบริเวณ ไม่ทันได้เอ่ยบอกคนที่หิ้วอยู่ร่างของจิโร่ก็สลบเหมือดล้มลงทำให้ตัวของสุมิเระไถลไปกับพื้นดินด้วย
แก๊สพิษ!?
ร่างบางรีบยกมือขึ้นปิดจมูกก่อนพยายามปลุกบุคคลที่สลบอยู่ข้างๆ
"จิโร่ เฮ้! จิโร่!"ทว่าความพยายามก็ล้มเหลว ร่างข้างใต้นั้นไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับอย่างสิ้นเชิง
[ทุกคน!]
!!!
เสียงของมันดาเลย์ดังเข้ามาในโสตประสาท ชิออนขมวดคิ้วด้วยความเคล่งเครียดป้องหูทั้งสองข้างเพื่อให้ง่ายต่อการรับฟัง
[มีวิลเลินบุกเข้ามาสองคนแต่อาจจะมีมากกว่านี้ คนที่สามารถกลับมาได้ให้รีบกับมาที่แคมป์เดี๋ยวนี้ ถ้าพบศัตรูให้ถอยออกมาอย่าเข้าปะทะเด็ดขาด!]
คำสั่งนั้นถือเป็นประกาศิต เพราะบุคคลที่ไม่ใช่ฮีโร่ทำการต่อสู้โดยพลการจะถือว่าทำผิดกฎหมายของทางรัฐมีบทลงโทษสำหรับผู้กระทำผิดเช่นกัน
เธอยกแขนของจิโร่พาดบ่าและค่อยๆเดินออกไปจากบริเวณนี้ให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้
ชิออนกัดฟันกรอดมืออีกข้างก็พยายามนำผ้าเช็ดหน้ามาปิดบริเวณทางเดินหายใจของจิโร่ได้ด้วย เพราะในตอนนี้ยังไม่รู้แน่ชัดถึงผลกระทบของเจ้าหมอกพิษพวกนี้ให้สูดเข้าไปน้อยที่สุดคงเป็นทางเลือกที่ดีกว่า
"สุมิเระซังคะ!"
"ยาโอโยโรสุ!"
ร่างของเพื่อนรวมห้องกับเด็กจากห้องBวิ่งเข้ามาหา ยาโอโยโรสุยื่นหน้ากากกันแก็สมาให้กับเธอขณะเดียวกันคนที่ชื่ออาวาเซะก็ช่วยสวมมันให้กับคนที่สลบไสลอยู่ด้วย
ด้านหลังมีอาโอยามะที่แบกร่างของฮากาคุเระไว้อยู่
"ถ้าไม่เป็นการรบกวนช่วยเปิดพอร์ทัลไปที่หน้าแคมป์จะได้มั้ยคะ"ยาโอโยโรสุเอ่ยถามอย่างร้อนรน
สุมิเระพยักหน้าแหวกอากาศเบื้องหน้าออกไปปรากฏพอร์ทัลขนาดกลางขึ้น
ด้วยอัตลักษณ์พอร์ทัลของชิออนนั้นทำให้การเดินทางไปที่แคมป์นั้นง่ายดายราวกับปลอกกล้วยเข้าปาก อาโอยามะ ฮากาคุเระและจิโร่ถูกพาเข้าไปในพอร์ทัลเรียบร้อยแล้ว
ยาโอโยโรสุเตือน"รีบกลับไปที่แคมป์ก่อนเถอะค่ะ! ตอนนี้เราไม่รู้ว่ามีวิลเลินทั้งหมดกี่คนกันแน่ส่วนฉันกับอาวาเซะซังจะไปช่วยคนอื่นๆ"
"เดี๋ยวก่อน! ให้ฉันไปด้วยเถอะยังไงอัตลักษณ์ของฉันก็มีประโยชน์สำหรับใช้หลบหนีนะ"
สาวเรือนผมสีดำสนิทหยุดคิดครู่หนึ่งจึงพยักหน้ารับ ยอมให้เธอไปด้วยอีกคน
พวกเราสามคนวิ่งไปตามเส้นทางสายตาสอดส่องหาเพื่อนๆที่อาจจะเป็นอันตรายอยู่ที่ไหนสักแห่ง
แต่แล้วจู่ๆก็มีเสียงวิ่งตึงตังมาจากอีกทาง พวกเธอหยุดฝีเท้าเผื่อว่าบุคคลที่กำลังมุ่งมาทางนี้อาจจะเป็นเพื่อนคนใดคนหนึ่งของห้องAและห้องB
ทว่า...
พวกเธอก็ไม่ทันคิดเลยว่าหนึ่งในนั้นที่ว่าอาจเป็นวิลเลินที่กำลังทำการบุกค่ายฤดูร้อนของพวกเราอยู่ก็ได้
"อั๊ก!?"
ถึงกับกระอักออกมาเมื่อลำแขนแข็งแกร่งของตัวประหลาดปัดเข้าที่ลำตัวของเธอเต็มแรงจนกระเด็นไปอีกทาง ลักษณะของมันทั่วร่างนั้นเต็มไปด้วยมวลกล้ามเนื้อ มือยั้วเยี้ยบางส่วนของมันมีสว่านติดอยู่
แต่ที่เธอจำไม่เคยลืมก็คือส่วนกระโหลกของสิ่งมีชีวิตตรงหน้าที่เปิดโล่งให้เห็นก้อนสมองของมันทำเอาขนลุกซู่
ไม่ผิดแน่...เจ้านั่นมันคือ'โนมุ'จริงๆ
แต่ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?
ทว่าโนมุมันไม่ได้คิดจะสนใจเธอที่นอนซมอยู่เลยแม้แต่นิด มันกลับค่อยๆหันไปทางอาวาเซะและยาโอโยโรสุที่สภาพหนักกว่าเธอมากโขแทนคาดว่าคงโดนมันพุ่งเข้าใส่ตรงๆไม่เหมือนกับชิออนที่โดนไปแค่ลำแขนของมันเท่านั้น
สุมิเระมองสลับโนมุกับทั้งคู่ไปมา ก่อนนัยน์ตาเธอจะสั่นระริก ปากตะโกนออกไปสุดเสียงเท่าที่ตอนนี้จะทำได้
"อาวาเซะ!วิ่ง!!!"
จบคำพูดของเธอโนมุร่างสีเขียวนั่นก็วิ่งตรงเข้าไปหาร่างของทั้งคู่ด้วยความเร็ว ทำให้เด็กชายจากห้องBต้องวิ่งหนีสุดฝีเท้าโดยเชื่อมเรียวแขนยาโอโยโรสุไว้กับเขา
ส่วนตัวชิออนพยายามลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เมื่อเลิกเสื้อตัวหนาขึ้นดูก็พบรอยม่วงช้ำขนาดใหญ่จนหน้ากลัวกลางหน้าท้อง เพียงขยับนิดนึงความจุกเสียดก็แล่นปราดไปทั่วร่างจนทรุดลงกับพื้นอีกครั้ง
พละกำลังของโนมุเธอเคยเห็นมากับตาเมื่อคราวUSJ กำลังของมันเรียกได้ว่าแทบจะเทียบเท่ากับฮีโร่อันดับ1ออลไมท์แล้ว
ทว่าคราวนี้ดันมีออฟชั่นเสริมเข้ามาอีกนี่สิ แล้วอีแบบนี้จะจัดการมันยังไงดี?
แซก...แซก...
เป็นอีกครั้งที่เสียงฝีเท้าดังเข้ามาใกล้ตัว ชิออนไม่อยากประมาทอีกเป็นครั้งที่สองจึงตั้งหลักไว้ให้ดีเสียก่อนแม้ตัวจะยังลุกจากพื้นไม่ได้ก็จามที
"อ้าวๆมีคนอยู่ตรงนี้ด้วยแฮะ"
ร่างสูงเรือนผมสีดำสนิท ใบหน้าของอีกฝ่ายมีรอยไหม้เกือบจะ50%ของทั้งใบหน้า นัยน์ตาสีเทอร์ควอยซ์ไล่สำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า
ชิออนเขยิบถอยหลังออกมา ยังไงก็ตามไม่ควรฝ่าฝืนกฎเด็ดขาดไม่อย่างนั้นจะไม่ใช่แค่เธอที่เดือดร้อน เพื่อนร่วมทั้งอาจารย์ไอซาวะจะพาลเดือดร้อนไปด้วยอย่างแน่นอน
"น่ารำคาญซะจริง"เปลวเพลิงสีครามปล่อยออกมาจากฝ่ามือของอีกฝ่าย เป้าหมายคือเธอซึ่งไม่สามารถตอบโต้อะไรได้นอกจากกลิ้งตัวหนีและหาที่กำบัง
เหงื่อไหลย้อยมาตามโครงหน้าเรียวงาม เปลวเพลิงสีครามที่ถูกปลอยออกมาโจมตีเธอร้อนชนิดที่ไฟของโทโดโรกิยังเทียบไม่ติด
อัตลักษณ์ของอีกฝ่ายเป็นแบบการโจมตีระยะไกลซึ่งรับมือยากเอาการหากไม่ใช้อัตลักษณ์เข้าสู้ แต่พวกเราเหล่านักเรียนถูกสั่งห้ามไว้นี่นา!
แต่ในขณะที่กำลังหมดหนทาง เสียงของบุคคลคุ้นเคยก็ดังเข้ามาในโสตประสาท
[ทุกคนทั้งห้องAและห้องB ในนามของโปรฮีโร่อีเรเซอร์เฮด อนุญาตให้ทำการต่อสู้ได้ ขอย้ำ อนุญาตให้ทำการต่อสู้ได้!]
เสียงเทเลพาธของของมันดาเลย์ดังขึ้น ราวกับเสียงสวรรค์ที่เปิดทางรอดให้กับเหล่านักเรียนที่กำลังสิ้นหวัง
อาจารย์ไอซาวะยอมใช้ชื่อของตัวเองเพื่อให้เหล่านักเรียนของเขาได้หาทางเอาตัวรอด แม้ตัวของเขาจะต้องรับโทษในภายหลังก็ตาม
"เหม่ออะไรอยู่ล่ะนั่น"
เพลิงสีครามปล่อยออกมาอีกครั้งทว่าคราวนี้สุมิเระไม่ได้เบี่ยงตัวหลบแต่อย่างใด เธอขว้างบลิงค์ไปด้านหน้าเพียงเสี้ยววิอัตลักษณ์ของเธอก็ทำงานย้ายเปลวเพลิงให้ไปอยู่ด้านข้างตัวเจ้าของอัตลักษณ์ซะเอง
บุคคลที่ถูกสวนกลับเบิกตากว้างเบี่ยงตัวหลบแต่เนื้อบางสวนก็ถูกไหม้ไปอยู่ดี เขาสบถคำหยาบออกมา"ชิ อัตลักษณ์แบบเจ้าควันนั่น! น่าหงุดหงิดชะมัด!"
ชิออนถอยออกมา ถึงจะได้รับอนุญาตให้ต่อสู้แต่ก็แค่ต่อสู้เพื่อป้องกันตัวเองยังไงประเด็นหลักก็คือการกลับไปที่แคมป์ให้เร็วที่สุด
พอร์ทัลเปิดขึ้นอีกครั้งทัศนียภาพของอีกฝั่งคือภาพของอาคารสูงใหญ่หรือก็คือที่ตั้งแคมป์นั่นแหละ ชิออนรีบเร่งกระโดดเข้าไปในประตูวาร์ปทันที
ปึด!
!!!??
"จะรีบไปไหนไม่ทราบ?"
ทว่าพอร์ทัลไม่ทันจะปิดดี ฝ่ามือหนามีรอยไหม้ก็เอื้อมเข้ามากระชากคอเธอกลับไป
เด็กสาวเบิกตาด้วยความตกใจ เธอดีดตัวตีลังกากลับหลังโดยใช้ไหล่กว้างของเจ้าตัวเป็นฐานก่อนจะใช้ฝ่าเท้ายันร่างของวิลเลินไปด้านหน้าเพื่อป้องกันการประชิดตัวเหมือนเมื่อครู่
[รู้เป้าหมายของพวกวิลเลินอย่างนึงแล้ว! พวกมันเล็งตัวนักเรียนไว้ชื่อคัตจัง! ขอให้คัตจังหลีกเลี่ยงการปะทะและไม่เคลื่อนไหวโดยลำพังเด็ดขาด เข้าใจมั้ยคัตจัง!]
แต่แล้วเสียงของมันดาเลย์ก็ดังขึ้นอีก ไม่นานหลังจากที่ประกาศอนุญาตให้ทำการต่อสู้ โปรฮีโร่สาวบอกถึงเป้าหมายที่พวกวิลเลินเล็งไว้ก็คือคัตจัง หรือที่รู้จักกันในชื่อบาคุโก คัตสึกิจากห้องA
"บาคุโก..."
ชิออนพึมพำออกมาแต่ดูเหมือนวิลเลินอัตลักษณ์เพลิงสีครามนั้นจะบังเอิญได้ยินเข้าพอดี
"นี่รู้จักคนที่ชื่อคัตสึกิงั้นสิ แหงล่ะก็โรงเรียนเดียวกันนี่เนอะ"ถามมาพร้อมกับเปลวไฟที่พร้อมจะแผดเผาทุกสิ่ง ซึ่งชิออนก็กระโดดหลบไปเรื่อยๆ
อีกฝ่ายเกาหัวแกรกๆมุมปากยกยิ้มเจ้าเล่ห์ไม่น่าไว้วางใจจนต้องลอบกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอเม้มริมฝีปากแน่น
ตอนนี้แก๊สพิษจางหายไปจนไม่เหลือแล้ว แสดงว่าต้องมีคนจัดการกับต้นตอของคนที่ปล่อยมันออกมาได้แล้วแน่ๆ
สุมิเระแกะหน้ากากกันแก๊สออกแล้วสูดหายใจเข้าลึกเต็มปอด
ตอนนี้อย่างน้อยก็ต้องหาทางเอาตัวรอดก่อน
ร่างตรงหน้าจู่ๆก็เอามือป้องหูสักพักจึงยกยิ้มขึ้นมา ซึ่งสิ่งที่ชิออนได้ยินหลังจากนั้นก็ทำเอาตัวสะท้านวาบ
"ภารกิจเสร็จสิ้นละ"
แปลง่ายๆว่าบาคุโกถูกพวกนั้นจับไปได้แล้ว
เจ้าของเปลวเพลิงสีครามตั้งท่าจะปล่อยอัตลักษณ์อีกครา ทว่าเหนือหัวของเขาดันมีเงาบางอย่างทับซ้อนเข้ามา ดาบิเงยหน้าขึ้นด้วยความฉงน
ไม้ยืนต้นขนาดใหญ่ลอยอยู่เหนือศีรษะของเขาและอีกไม่นานคงร่วงลงมาทับเขาแบนแต๊ดแต๋ ดาบิยกมือขึ้นก่อนเปลวไฟสีครามจะพล่านต้นไม้นั้นจนมอดไหม้ภายในพริบตา
"คนของยูเอย์นี่เล่นแรงดีจังนะ"
ตัวของอีกฝ่ายเข้าประชิดร่างของเธอ เด็กสาวฟาดขาออกไปเต็มแรงแต่ก็ถูกหยุดไว้ได้ ความร้อนมหาศาลถูกปล่อยออกมาจากฝ่ามือครอบข้อเท้าของเธอจนได้กินเนื้อที่ถูกไหม้
"อ้ากกก!!!!"
"ร้องเป็นแมวเลยนะ"เขาหัวเราะชอบใจ ดวงตาสีเทอร์ควอยซ์มองร่างบางสมส่วนของเด็กยูเอย์ดิ้นพล่านไปมาอยู่ในกำมือเขา
ก่อนจะเหวี่ยงเรียวขานั้นออกเปลี่ยนมาเป็นกำรอบลำคอระหงแทน
"อึก!"
ชิออนกัดฟันกรอดมือพยายามแหงะคีมเหล็กที่ล็อกคอของเธอออก
ส่วนมืออีกข้างก็พยายามเค่นบลิงค์ออกมาเพิ่ม หากบลิงค์สัมผัสตัวเธอหรือสามารถทำให้มันโดนตัวอีกฝ่ายได้ชิออนก็จะหลุดจากพันธนาการ
"เฮ้ยๆ'ดาบิ'นี่นายทิ้งฉันไว้แล้วยังมาถึงคนแรกอีกเหรอ ไอ้ขี้โกง!"
วิลเลินโผล่มาเพิ่ม?!
วิลเลินที่สวมเสื้อรัดรูปปิดหน้าตาจนมิดข้อมือมีสิ่งที่เหมือนกับตลับเมตรสวมอยู่ เอ่ยด้วยท่าทีหงุดหงิด
คนถูกด่าตีหน้าซื่อ เอียงคอเล็กน้อย"ฉันขี้โกง?"
"ก็บ้าแล้ว นายมาถึงก่อนก็แสดงว่านายมีความรับผิดชอบต่างหากล่ะ!"
ชิออนขมวดคิ้วให้กับความหลากหลายอารมณ์ราวกับกิ้งก่าเปลี่ยนสีของวิลเลินคนนี้แปลกๆ ดูมีความย้อนแย้งกับตัวเองสูงชะมัด
"ตายจริง มากันแค่นี้เองเหรอคะ?"หญิงสาวคนหนึ่งเด็กเข้ามาร่วมด้วยอีกคน ผมสีบลอนด์คลับคล้ายกับของบาคุโกถูกม้วนเป็นก้อนกลมไว้ทั้งสองข้างดูน่ารักผิดกับมีดที่เจ้าตัวถืออยู่ลิบลับ
คราวนี้สุมิเระอยากตะโกนออกมาสุดเสียงให้มันดังลั่นป่าไปเลย
ทำไมวิลเลินถึงบุกเข้ามาเยอะขนาดนี้!?
พวกเขาสนทนากันอย่างกับว่าไม่มีเธออยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำ แต่มือหนาของวิลเลินที่ชื่อดาบิกำรอบคอเธออยู่นั้นไม่มีแววว่าจะคลายลงเลยแม้แต่นิด แถมยังสัมผัสได้ถึงความร้อนที่อยู่รอบลำคออีก
นี่คิดจะเผากันทั้งเป็นเลยหรือไง!?
"อ๊ะๆว่าแต่นั่นใครเหรอคะ น่ารักจังเลย~"วิลเลินสาวพุ่งเข้ามาหาร่างในเงื้อมือดาบิ สำรวจไปทั่วร่างตั้งแต่หัวจรดเท้า
เป็นก้อนกลมๆสีม่วง น่ารักกก~
"ขี้เหร่ชะมัด!...ปุ๊กปิ๊กจุงเบย~"วิลเลินอีกคนก็ตามเข้ามาเสริมด้วย ถึงจะย้อนแย้งไปหน่อยก็เถอะ...
ดาบิขมวดคิ้วรำคาญเมื่อถูกพวกสติไม่เต็มเตงมารุมล้อม"หนวกหูชะมัดเลยหุบปากไปซะ หืม?"
ช่วงที่สุมิเระจะใช้จังหวะรอบโจมตีก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ดาบิหยุดชะงักไปเมื่อสังเกตเห็นร่างคุ้นเคยกำลังร่วงลงมาจากฟ้าด้วยความเร็วอย่างที่ไม่ควรจะเป็น
"ว้ากกกกกกกกกก!!!"
ชายสวมหน้ากากขาวมีลวดลายประหลาดร่วงลงกระแทกพื้นอย่างแรงโดยมีสามร่างทับอยู่
มิโดริยะ โชจิแล้วก็โทโดโรกิ!!
เหตุการณ์ชุลมุนนั้นเองชิออนถือออกสลัดตัวออกมาจากน้ำมือของวิลเลินอัตลักษณ์เพลิงได้ แม้จะรู้ว่าเหยื่อตัวน้อยหลุดมือไปแล้วทว่าดาบิต้องสนใจเพื่อนร่วมทีมก่อน เขาร้องเตือนชายสวมหน้ากาก"มิสเตอร์คอมเพรสหลบไปซะ"
"รับทราบ!"
พลันชายสวมหน้ากกากก็หายวับไปต่อหน้าต่อตาแปลเปลี่ยนเป็นลูกแก้วขนาดเล็ก
เปลวเพลิงสีครามโจมตีใส่ร่างทั้งสามทำให้พวกเขาต้องโยกหลบกันระนาวรวมถึงวิลเลินอีกสองคนก็พุ่งเข้าจู่โจมพวกมิโดริยะด้วย
"บาคุโกล่ะ?"
"อยู่นี่ไงล่ะ หืม? แปลกจริง"มิสเตอร์คอมเพรสบ่นออกมาเมื่อสิ่งที่ควรจะอยู่ในกระเป๋าเสื้อโค้ทของเขาดันหายไปซะงั้น
"มิโดริยะ โทโดโรกิรีบชิ่งกันเถอะ"ร่างสูงอัตลักษณ์อวัยวะจำลองเอ่ยกับเพื่อนทั้งสอง
นั่นเป็นสัญญาณว่าโชจิสามารถชิงลูกแก้วที่มีบาคุโกกับโทโคยามิมาจากชายสวมหน้ากากได้แล้ว
"แล้วสุมิเระซังล่ะ!?"
"เตรียมสับเท้าเลย!!"
เสียงของผู้ที่ถูกกล่าวถึงดังขึ้นจากอีกทาง
"เหวอ!?"
"หว๋า!?"
ชิออนเหวี่ยงร่างของตนไปข้างหน้าก่อนขว้างบลิงค์ใส่วิลเลินหญิงกับวิลเลินที่อารมณ์แปรปรวนไปคนละชิ้น ทำให้สองคนนั้นหายวับไปกับตาคาดว่าคงไปโผล่ห่างจากจุดนี้ประมาณ3กิโลได้
ก่อนละสร้างแท่งบลิงค์ขึ้นมาเพิ่มและเหวียงไปทางพวกมิโดริยะสุดแรงแขน พอร์ทัลปรากฏด้านหลังของพวกมิโดริยะ เธอพยายามพยุงร่างของตนไม่ให้ล้มลงไปกองกับพื้นอย่างทุลักทุเล
แม้เมื่อครู่จะเคลื่อนไหวได้อย่างคล่องแคล่วแต่อันที่จริงแล้วตอนนี้ข้อเท้าข้างซ้ายของเธอนั้นถูกไหม้จนกลายเป็นแผลพุพองบวกกับความเจ็บปวดจากการโดนโนมุฟาดยังคงหลงเหลืออยู่ แสดงให้เห็นว่าเหตุการณ์เมื่อครู่นั้นชิออนได้ฝืนตัวจนเกือบถึงขีดสุดแล้ว
เธอส่งเสียงร้อง"ทั้ง3คนรีบเข้าไปเร็ว!"
ทว่าไม่ทันที่จะได้เฉียดกายเข้าใกล้อัตลักษณ์ของเด็กสาวพอร์ทัลของเธอก็สลายหายไปแทนที่ด้วยวาร์ปเกทของวิลเลินคุโรกิริ ทำเธอเบิกตากว้าง
"ครบ5นาทีตามที่ส่งสัญญาณมาแล้ว กลับกันได้แล้วครับดาบิ"
กลุ่มควันสีดำเหมือนเมื่อคราวUSJปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเขาอีกครั้ง แสงสีทองที่เหมือนกับดวงตาของอีกฝ่ายโค้งลงราวกับว่ากำลังยิ้มอยู่
และไม่รู้ทำไมชิออนรู้สึกว่ามันกำลังส่งยิ้มมาให้กับเธอ
"เผื่อคุณยังไม่ทราบนะครับสุมิเระจัง อัตลักษณ์ของเราทั้งคู่น่ะมัน'หักล้าง'กันได้ดีเลยทีเดียว"
ก็เหมือนกับพายุนั่นแหละไม่ว่าจะพัดโหมกระหน่ำแค่ไหนหากปะทะเข้ากับพายุอีกก้อนเข้าก็จะมลายหายไป
เช่นเดียวกันกับอัตลักษณ์ของคุโรกิริและสุมิเระ
"เมื่อกี่ยัยผู้หญิงบ้าเลือดกับทไวซ์ถูกอัตลักษณ์ของยัยนี่เล่นงานเอา อย่าลืมไปตามกลับมาด้วยล่ะ"ดาบิว่าพลางล้วงมือเข้ากระเป๋ากางเกง
ทุกอย่างมันผิดพลาดไปหมด สิ่งที่โชจิชิงมาได้ก็ดันเป็นแค่ก้อนน้ำแข็งที่วิลเลินสวมหน้ากากจงใจใช้เป็นตัวล่อก็เท่านั้น
"โอ้ย!!"มิสเตอร์คอมเพรสร้องเสียงหลงเมื่อก้อนหินขนาดเท่ากำปั้นกระแทกเข้าที่มือของเขาอย่างแรงจนลูกแก้วที่ภายในคือโทโคยามิกับบาคุโกหลุดมือไป นัยน์ตาภายใต้หน้าตาหันมามองคนลงมือที่ยืมพิงต้นไม้อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากเด็กพวกนั้นข้างๆมีประตูวาร์ปขนาดเล็กปรากฏให้เห็นอยู่
ตะเกียกตะกายจนถึงสุดเลยนะ!
โชจิสามารถคว้าลูกแก้วที่มีร่างโทโคยามิอยู่ภายในไว้ได้ ทว่าฝ่ายโทโดโรกิกลับพลาดเพราะมือของวิลเลินดาบิไวกว่าเพียงเสี้ยววินาที
ดาบิยกยิ้มสะใจ"เสียใจด้วยนะโทโดโรกิ โชโตะ"
"ให้ตายสิ ทำโชว์ของฉันพังยับเลยนะคนสวย"คอมเพรสปลายตามองเจ้าของอัตลักษณ์พอร์ทัลก่อนจะหายเข้าไปในวาร์ปเกท ไม่ลืมที่จะปลดลูกแก้วให้กลับสภาพเป็นโทโคยามิดังเดิมเพื่อสะกัดโชจิไว้
ลูกแก้วเรืองแสงขึ้นปรากฏร่างของบาคุโก เขาถูกกำรอบคอไว้ไม่ต่างจากเธอเมื่อก่อนหน้า
มิโดริยะพยายามวิ่งไปหาแต่นัยน์ตาสีโกเมนที่เคยเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจนั่นกลับจ้องเขม็งมาที่เขา ปากกล่าวออกไป
"เดกุ...อย่าเข้ามา"
และแรงของบาคุโกก็หายเข้าไปในวาร์ปเกทด้วยน้ำมือของวิลเลินดาบิ
มิโดริยะเบิกตากว้างกรีดร้องออกมาสุดเสียง เพื่อนสมัยเด็กของเขาถูกลักตัวไปต่อหน้าต่อตาทั้งๆที่อยู่ตรงหน้าแต่ก็ไม่สามารถช่วยไว้ได้เลย
ครั้งนี้เหล่าเด็กๆที่ใฝ่ฝันอยากจะเป็นฮีโร่ได้พ่ายแพ้แก่วิลเลิน โดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย
พวกเขาช่วยพยุงร่างของมิโดริยะที่สติเริ่มจะเลือนลางลงทุกขณะ โดยรวมแล้วในบริเวณนี้คนที่อาการสาหัสที่สุดก็คือมิโดริยะรองลงมาก็คือสุมิเระ
ถึงจะบาดเจ็บแต่เพื่อความรวดเร็วยังไงก็คงต้องพึ่งพลังของร่างบางเข้าช่วย
หนุ่มผมสองสีหันไปหาร่างบาง"สุมิเระช่วยเปิดพอร์ทัลทีสิ"
...
...
ปกติคงต้องมีเสียงหวานใส่คานรับกลับมาแล้วทว่าคราวนี้กลับแปลกไปจากทุกที
"สุมิเระ?"เขาเอ่ยซ้ำอีกครั้งเมื่อไม่มีเสียงตอบรับกลับมา นัยน์ตาสองสีกวาไปทั่วบริเวณก่อนทุกคนจะตระหนักได้ถึงบางสิ่ง
สุมิเระหายตัวไป?!
-------------꧁༺°•✮•°༻꧂------------
อ้าวๆชิออนจังหนีเที่ยว!(ไม่ใช่แล้ว!)
เคยอ่านคอมเมนท์ของรีดคนหนึ่งบอกว่าชิออนจังน่าจะหักล้างวาร์ปเกทของคุโรกิริได้(เห็นงี้ไรท์ก็ใส่ใจคอมเมนท์ของทุกคนนะ!)ซึ่งพอคิดๆดูมันก็จริงแฮะ แต่ดันแต่งให้น้องเป็นคนถูกหักล้างเองซะงั้น=^=
รู้สึกกังวลกับการเขียนบทของจินคุงมากค่ะ เพราะปกติพี่แกยังไม่ค่อยจะรู้เรื่องกับตัวเองเลยนี่กลัวจะแต่งออกมาให้ดูย้อนแย้งไม่พอ555
บาคุโคถูกลักพาตัวแสดงว่านายมีคุณสมบัติที่จะเป็นเจ้าหญิง โฮะ โฮ๊ะ โฮะ โฮ๊ะ โฮ่ววว(พยามเลียนเสียงสโนว์ไวท์)
1 คอมเมนท์ 100 กำลังใจ
เมนท์กันเยอะๆนะ~
ความคิดเห็น