คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : Chapter 25 : เริ่มต้นการเข้าค่ายฤดูร้อน
Chapter 25 : เริ่มต้นการเข้าค่ายฤดูร้อน
'หนึ่งอาทิตย์กับการเข้าค่ายฝึกฝนเพื่อเพิ่มพลังของอัตลักษณ์'
-------------꧁༺°•✮•°༻꧂------------
ในที่สุดวันไปเข้าค่ายฤดูร้อนก็มาถึง พวกเราเหล่าห้องAมายืนกันหน้ารถบัสพร้อมออกเดินทาง ถ้าไม่ติดว่า...
"เอ๊! อะไรกัน!? ห้องAมีคนสอบตกด้วยเหรอแสดงว่าต้องมีคนทำคะแนนปลายภาคไม่ผ่านสิเนี่ย ปกติห้องAต้องเก่งกว่าห้องBไม่ใช่เหรอ อะไรล่ะเนี่ย!!?"
เออ! อะไรของเอ็งเนี่ย?!
พวกเรามองไปที่เจ้าของอัตลักษณ์ก็อปปี้ด้วยสายตาราวกับมองพวกคนบ้ายังไงหยั่งงั้น ถ้าชิออนจำไม่ผิดตอนงานกีฬายูเอย์อีกฝ่ายดูปกติดีกว่านี้นะ หรือเพราะถูกบาคุโกแย่งคะแนนไปได้เลยเสียสติไปแล้ว?
พลันนัยน์ตาสีเทานั้นดันเหลือบมาเห็นร่างของไอดอลลับๆของตนเข้า ไม่ถึงวิร่างของโมโนมะก็หมุนติ้วเป็นทอร์นาโดเข้ามาหาสุมิเระทันทีทันใด
"ส่วนสุมิเระคงสอบผ่านอย่างไม่ต้องสงสัยสินะ ก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่หรอกน่าเสียดายจริงๆที่ห้องAทำไม่ได้เท่าเธอ~"
และอีกหลากหลายคำชื่นชมแสนแปลกประหลาดที่แม้แต่คนถูกชมยังแอบคิ้วกระตุก
โชคยังดีที่หัวหน้าห้องBอย่างเคนโด้มาเบิร์ดกะโหลกลากขึ้นรถไปซะก่อน ไม่งั้นเจ้าหมอนั้นอาจได้จบชีวิตมันลงซะตรงนี้ เพราะมีคนที่อยากจะเข้าไปปะทะกับเจ้าตัวเต็มที่แถมยังมีอีกหลายชีวิตที่จะเข้ามาซ้ำอีกยกด้วย!
"หมอนั่นกวนประสาทชะมัดเลย"คามินาริบ่น
ทุกคนเริ่มทยอยขึ้นรถตามคำสั่งของอีดะ แน่นอนว่าทุกคนเลือกที่นั่งที่ถูกใจกัน ส่วนเธอนั้นนั่งริมหน้าต่างเบาะข้างๆกับอาจารย์ไอซาวะซึ่งเป็นจุดที่จำกัดอิสรภาพอย่างแท้จริง
เสียงหัวเราะดังเจี้ยวจ้าวปนกันไปมาจนฟังไม่รู้เรื่อง ต่างคนต่างพูดจนอาจารย์ประจำชั้นขี้เกียจจะอธิบายรายละเอียดถอนหายใจกับอากัปกิริยาของนักเรียนในความปกครอง
"แต่จะหัวเราะเฮฮากันได้ก็แค่ตอนนี้แหละนะ..."ไอซาวะพึมพำออกมาซึ่งแน่นอนชิออนได้ยินมันชัดเจน
ทำไมคำพูดอาจารย์มันทำเอาใจไม่ดีเลยวะคะ?
"อาจารย์ทำหนูใจไม่ดีนะ..."บ่นอุบอิบแต่เจ้าตัวยังอุตส่าห์ได้ยิน
"ก็ทำใจไว้ละกัน อย่างหัวใจวายไปก่อนล่ะ"
ไม่พูดเปล่ายังยื่นมือมาบีบแก้มเด็กสาวดังปิ๊ปๆเล่นเอาถูกเจ้าตัวแยกเขี้ยวขู่ฟ่อ
แมวชัดๆ...
ผ่านไปราว1ชั่วโมงรถบัสก็มาถึงจุดพักเสียทีเหล่านักเรียนห้องAพากันออกมายืดเส้นยืดสายหลังจากนั่งแช่มานาน แต่จะมีคนหนึ่งที่ไม่คิดจะลุกไปไหนนี่สิ
"นี่ ลุก"อีเรเซอร์เฮดกล่าวเสียงดุนัยน์ตาสีนิลจับจ้องไปที่ก้อนม่วงๆที่คตตัวนอนอยู่บนเบาะนั่งไม่มีทีท่าว่าจะลุกสักนิด
"งืม...หนูไม่ลงก็ได้ หนูไม่เมื่อยค่ะ..."ว่าเสียงงัวเงียพลางซุกแขนของตน
โปรฮีโร่คนเก่งล่ะอยากจะยกเท้าก่ายหน้าผาก สุดท้ายเขาก็ต้องหิ้วตัวอีกฝ่ายลงมาจากรถโดยมีเสียงแง้วๆของชิออนประท้วงไม่หยุดหย่อน
คิดว่าตัวเองเป็นแมวหรือไง?
"ทำไมไม่มีที่ให้รถจอดเลย?"
"แล้วห้องBล่ะ?"
ไอซาวะที่หิ้วสุมิเระลงมาตอบข้อสงสัยของเหล่านักเรียนพลางวางร่างเล็กลงกับพื้น"จะจอดพักกันเฉยๆมันก็ไร้ประโยชน์เกินไป"
ทันใดนั้นประตูรถแนวยุโรปขันสีดำก็เปิดออกสองร่างก้าวออกมา ซึ่งทั้งสองต่างก็เป็นหญิงสาวรูปร่างสมส่วนการแต่งกายออกไปในแนวเดียวกัน
"ด้วยดวงตาอันเปล่งประกายจะล็อกออน"
"คิ้วท์แคทและสตริงเกอร์"
"ไวลด์ ไวลด์ พุชชี่แคท!"
จบด้วยท่าโพสสุดคาวาอี๊ แต่นั่นก็ไม่ได้ลดอัตราความสงสัยของเด็กๆลงแต่อย่างใดอาจารย์ประจำชั้นจึงต้องรับหน้าที่อธิบายเพิ่มเติม
"บุคคลที่จะมาดูแลพวกเธอในค่ายนี้ก็คือ กลุ่มโปรฮีโร่พุชชี่แคท"
ได้ยินแบบนั้นก็ทำเอามิโดริยะซึ่งก้ำกึ่งระหว่างหาข้อมูลฮีโร่กับโอตาคุฮีโร่นั้นตาลุกวาว สาธยายชีวประวัติของกลุ่มโปรฮีโร่นี้จนหญิงสาวหูแมวฟ้าพุ่งเข้ามาหยุดไว้ก่อนที่เจ้าเด็กหัวเขียวจะพูดเรื่องส่วนตัวที่ต่อให้แลกตัวด้วยชีวิตก็ไม่อยากให้ใครมาตอกย้ำออกมา จิตใจพวกฉันยังสิบแปดตลอดกาลย่ะ!!
มีกางเล็บขู่ด้วย=_=;;
"ที่ดินแถบนี้จะเป็นของพวกเราทั้งหมดส่วนที่พักของพวกเธอจะอยู่ตีนเขาทางด้านโน้นนะ"สตรีผมตัดสั้นสีน้ำตาลกล่าวพลางชี้ไปยังจุดที่พักของพวกเรา
ไหงอยู่ไกลลิบเลยล่ะนั่น?!
ไม่ใช่ว่า...
"ไม่หรอกน่าพวกเรา กลับไปขึ้นรถกันเถอะ"เซโระพยายามคิดแง่บวก ซึ่งในตอนนี้พวกเธอก็พร้อมที่จะเชื่อในสิ่งที่เจ้าตัวพูด100%
"ตอนนี้เวลา9โมงเช้า30นาที...ถ้าเร่งมือสักหน่อย คงไม่เกินราวๆเที่ยง"รอยยิ้มแสยะของเจ้าตัวยิ่งเสริมความคิดของพวกเธอให้ชัดเจนยิ่งขึ้น
"ถ้าสายเกินเที่ยงครึ่ง ก็อดข้าวเที่ยงนะ~"
"ไม่ได้การแล้ว ทุกคนรีบขึ้นรถเถอะ!"คามินาริ
ซับเกียร์หมาด่วนๆเลย!
เหล่านักเรียนพากันวิ่งเพื่อกลับขึ้นไปบนรถบัสทว่าโปรฮีโร่สาวผู้มีเรือนผมสีบลอนด์ก็มาดักหน้าพวกเธอไว้ก่อนแล้ว
พื้นดินที่หล่อนสัมผัสนั้นบิดเบี้ยวไปมาก่อนมันจะพุ่งเข้าใส่และพัดพวกเราออกมาจากจุดชมวิวแบบไม่ทันตั้งตัว
"อ้าก!/กรี๊ด!/ว้าก!"
เสียงร้องประสานพร้อมกัน เบื้องหน้าของเธอคือป่าต้นไม้ยักษ์ซึ่งมีสัตว์สมิงเดินเพ่นพ่านอยู่เต็มไปหมด อัตลักษณ์ของ'พิกซี่บ็อบ'สินะ
หน้าที่ของพวกเราก็คือมุ่งหน้าไปให้ถึงที่พักตามเวลาที่กำหนดโดยระหว่างทางก็จะมีสัตว์สมิงซึ่งเป็นอัตลักษณ์ชของคนหนึ่งในทีมพุชชี่แคทออกมาให้จัดการแบบไม่หวาดไม่ไหว
"ทุกคนหาที่ล้มเร็ว!"ชิออนร้องเตือน
พรึบ!
โครม!
วัตถุบางอย่างพุ่งเข้าใส่สัตว์สมิงทั้งสามก่อนพวกมันจะไปโผล่กลางอากาศและทิ้งดิ่งลงมาเหนือหัวของสมิงตัวอื่นจนละเนละนาด
เธอเห็นบาคุโกวิ่งไปเตรียมจู่โจมสมิงพวกนั้น ไม่รีรอพอร์ทัลบานหนึ่งก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าขึ้นเปิดทางให้เจ้าตัวที่ยกยิ้มกริ่มสามารถพุ่งเข้าไปจัดการระเบิดหัวของเจ้าสัตว์สมิงนั้นได้
"ตายซะ!!" ตู้ม!!
เสียงระเบิดดังสนั่นพอเป็นแบบนั้นก็เปิดช่องว่างให้กับชิออนให้เธอสร้างพอร์ทัลขึ้นมาอีก
"ทุกคนเข้ามาเร็ว!"เธอกวักมือให้เพื่อนเข้ามาในพอร์ทัลขนาดใหญ่ เพื่อย่นระยะการเดินทางถึงจะไม่รู้ตำแหน่งแน่ชัดแต่เธอเชื่อว่ามันก็ดีกว่าค่อยๆกระเตื้องไปทีละนิดแบบนี้แน่
"อุ๊ย อัตลักษณ์วาร์ปเหรอ ยูเอย์มีเด็กน่าสนใจเยอะเลยนะเนี่ย"พิกซี่บ็อบบิดตัวไปมา
ถ้าแบบนั้นก็คงต้องจัดหนักจัดเต็มสักหน่อยแล้ว
"เข้าไปเร็ว เดี๋ยวก็ได้ตัวขาดครึ่งกันหมดหรอก!! "สุมิเระเอ่ยสั่งหลังจากสามารถสร้างพอร์ทัลยักษ์ได้อีกบาน
หลังจากผ่านประตูเข้ามาได้ทุกคนๆจะช่วยเบี่ยงเบนความสนใจจากเจ้าสัตวสมิงเพื่อเปิดจังหวะให้ชิออนสามารถสร้างพอร์ทัลขนาดยักษ์ได้ ทว่ายิ่งผ่านเข้ามามากเท่าไหร่พวกสัตว์สมิงก็ยิ่งพุ่งความสนใจมาที่เธอมากขึ้นเท่านั้นจนชิออนต้องเข้าสู้ด้วยอีกแรง พิกซี่บ็อบคงรู้ตัวการอย่างเธอเข้าแล้วสินะ
"ทุกคนจัดการพวกมันให้ได้ เปิดโอกาสให้สุมิเระคุงสร้างพอร์ทัลให้ได้มากที่สุด!"หัวหน้าห้องอย่างอีดะตะโกนสั่ง ซึ่งก็ได้เสียงตอบรับกลับมาทันที
"โอ้ว!!!"
เวลา16.00 น.
แฮ่ก...แฮ่ก...
เหล่าเด็กห้องAเดินล้มลุกคลุกคลานเข้ามาในจุดที่พักภายในค่ายด้วยสภาพสะบักสะบอมเรียกได้ว่ามอมแมมกันหมดทุกคน
ส่วนตัวชิออนนั้นค่อนข้างสาหัสเพราะสัตว์สมิงเอาแต่พุ่งเป้ามาที่เธอเป็นหลัก สภาพเธอจึงราวกับคนที่ถูกรุมทึ้งมาแบบนี้ไง หากไม่ได้เซโระช่วยประคองไว้เธอนี่แหละที่จะลงไปคลานกับพื้นแน่นอน
"ไหนบอกว่า3ชั่วโมงไงล่ะครับ แล้วนี่มันอะไรกัน?!"เซโระโอดครวญทั้งๆที่ปากยังหอบไม่หาย
"สำหรับพวกฉันปกติก็3ชั่วโมงนั่นแหละ โทษจ้าๆ"โปรฮีโร่'มันดาเลย์'ว่า
จะข่มกันหรือไง...ใจร้ายง่ะT.T
"หิวชะมัดเลย!"คิริชิมะลูบท้องที่ส่งเสียงประท้วงของตนเบาๆ
สุมิเระไม่พูดอะไรเพียงจับเข่าเงยหน้าขึ้นฟ้าหอบแฮ่กๆออกมา อยากจะพูดก็พูดไม่ออกมาเรี่ยวแรงเธอแทบจะไม่เหลือแล้ว
เหนื่อยชะมัดเลย!
พิกซี่บ็อบส่งเสียงหัวเราะแสนน่ารัก(?)ออกมา"แต่จริงๆฉันนึกว่าจะใช้เวลานานกว่านี้ซะอีกนะ เหล่าปีศาจของฉันถูกพวกเธอจัดการซะเละ เก่งกันมากเลยล่ะจ้ะ โดยเฉพาะ..."
นิ้วเรียวภายใต้ถุงมืออุ้งเท้าแมวชี้ไปทางสี่หนุ่มจากห้องAซึ่งได้แก่ อีดะ มิโดริยะ โทโดโรกิและบาคุโก
"ตัดสินใจได้เฉียบขาดไม่ลังเลเลยสักนิด คงมีประสบการณ์เยอะสินะ~ฉันจะรออีกสามปีจากนี้ก็ขอจองพวกเธอไว้ก่อนแล้วกัน!"
ไม่พูดเปล่ายังพุ่งเข้าไปจะกอดบ้างจุ๊บบ้างจนสี่หนุ่มยกมือป้องกันไว้แทบไม่ทัน
สุมิเระอยากหัวเราะนะแต่ไม่มีแรงจริงๆอ่ะ...
"อ...เอ่อ ขอโทษครับผมมีเรื่องอยากจะถาม คือว่าเด็กคนนั้นเป็นใครเหรอครับ?"
มิโดริยะชี้ไปทางเด็กชายอายุราว10ขวบที่ยืนจ้องเขม็งมาทางพวกเรามาได้สักพักแล้ว ซึ่งคำตอบก็คือเด็กคนนั้นชื่อ'โคตะ'เป็นหลานของมันดาเลย์ที่มาอยู่ด้วยกัน
มิโดริยะเข้าไปทักทายเด็กชายตัวน้อยด้วยท่าทางเป็นมิตรแต่กับถูกต่อยเข้าที่จุดสำคัญกลับมาจนหน้าดำหน้าแดง
จุกน่าดูเลยนะน่ะ°^°;;;
อีดะเข้าไปช่วยพยุงร่างของมิโดริยะได้"ไหงนายทำกับมิโดริยะน้อย(?)แบบนั้นเล่า!?"
โคตะน้อยตวัดตากลับมา
"ฉันไม่อยากจะยุ่งกับพวกที่อยากเป็นฮีโร่หรอก รู้ไว้ซะ"เจ้าตัวตอบกลับมาแถมยังแยกเขี้ยวใส่อีกด้วย เด็กสมัยนี้ปล่อยบรรยากาศมาคุออกมาได้น่าอึดอัดพอตัวเลยนะเนี่ย
อาจารย์ไอซาวะตัดบท"เลิกเวิ่นเว้อกันได้แล้วหลังจากเอากระเป๋าลงจากรถ ก็ให้ไปเจอกันที่ห้องอาหาร แล้วค่อยไปอาบน้ำนอน"และก็อธิบายรายละเอียดการเข้าค่ายอีกนิดหน่อยก่อนจะไล่ให้พวกเราไปเอากระเป๋าลงจากรถ
"ของจริงน่ะมันเริ่มพรุ่งนี้"ไม่ลืมกล่าวทิ้งท้ายไว้ เล่นเอาเสียวสั่นหลังวาบเลยทีเดียว=.=;;
พลังจากนั้นพวกเราก็ได้มากินข้าวในท้องรับประทานอาหารกันสมใจ ความเหนื่อยล้าบวกกับที่ไม่ได้กินข้าวเที่ยงทำให้แต่ละคนโซ้ยข้าวกันแบบเอาเป็นเอาตาย พออาหารเข้าปากก็ราวกับว่าประตูสวรรค์เปิดรับพวกเราแล้ว พอหิวๆแบบนี้ยิ่งอร่อยกว่าเดิมอีก
"ค่อยๆกินสิ"เจ้าของผมสองสีเอ่ยเตือนเมื่อเห็นว่าเด็กสาวอัตลักษณ์พอร์ทัลนั้นกวาดข้าวเข้าปากแบบไม่บันยะบันยังจนอดกลัวว่าจะสำลักแทนไม่ได้
"อื้ม!"
สุมิเระหันไปพยักหน้าหงึกๆแต่ก็ไม่ได้เปลี่ยนท่วงท่าในการกินแต่อย่างใด คนมันหิวนี่นา
หลังกินอิ่มก็ถึงเวลาของการแช่ออนเซ็น สาวๆห้องAพากันถอดเสื้อออกเพื่อไปผ่อนคลายกับการแช่น้ำร้อนเพื่อสุขภาพ
"อ๊าาา ดีจริงๆ~"มินะว่าพลางไถลลงน้ำพุร้อน
"มินะจังทำหยั่งกับคนแก่เลยนะ"ซึยุจังเอ่ยสร้างเสียหัวเราะแก่เจ้าตัวไม่น้อย
"ก็วันนี้เล่นเอาซะอ่วมเลยนี่นา แถมนานๆทีจะได้มาแช่ออนเซ็นด้วย~"
ชิออนไม่เถียงเพราะวันนี้พวกเราเจอมาหนักจริงๆได้มาผ่อนคลายแบบนี้ก็ดีไปอีกแบบ
"จะว่าไปหุ่นของซึยุจังกับสุมิเระจังนี่ดีจังนะ"ฮากาคุเระทักขึ้นมา
สาวร้องหนพูกจากใจจริงไม่มีเยินยอแต่อย่างใด ไม่ว่าว่าหุ่นของเพื่อนสาวคนอื่นๆนั้นไม่ดีทว่าสองคนที่เธอกล่าวถึงนั้นเรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบที่สุด ไม่มีจุดไหนที่มากไปหรือน้อยไป
สองคนที่ถูกชมต่างพร้อมใจกันเกาอก้มด้วยความขัดเขิน
แต่สิ่งที่พวกเราเหล่าสาวๆระแวงก็เกิดขึ้นจริงๆเมื่อมิเนตะนั้นพยายามหาทางปีนข้ามกำแพงมาดูฝั่งบ่อแช่ของผู้หณิง โชคดีที่มีโคตะหลานชายของโปรฮีโร่มันดาเลย์ช่วยจัดการให้อย่างหวุดหวิด
"นึกแล้วเชียวว่ามิเนตะจังต้องทำเรื่องเลวๆแบบนี้!"ซึยุจังบ่น
"ขอบคุณนะโคตะคุง~!"มินะสาวผิวชมพูกล่าวขอบคุณกับเด็กชายซึ่งดูเหมือนเจ้าตัวจะตกใจอะไรบางอย่างจนถอยหลังพลัดตกลงไปแล้ว
แต่ฟังจากเสียงมิโดริยะน่าจะสามารถช่วยเด็กคนนั้นไว้ได้ทันสินะ
แต่ไม่รู้สาวผิวชมพูนั้นเกิดนึกครึมอะไรขึ้นมา เจ้าตัวจึงมายกมือไหว้เธอปลกๆก่อนจะ
"นี่บาคุโก~หุ่นของสุมิเระน่ะดีมากเลยรู้มั้ย!?"มินะป้องปากตะโกนข้ามไปอีกฝั่งหนึ่ง
เหมือนจะได้ยินเสียงโครมครามมาจากอีกฟากไม่นานก็มีเสียงตวาดกลับมา"ใครอยากรู้วะยัยตาดำ!!"
ในที่สุดความวุ่นวายภายในห้อวออนเซ็นก็จบลง พวกเราแช่กันต่อสักพักก็ตัดสินใจขึ้นจากบ่อ เพื่อเตรียมตัวเข้านอนหลังจากเหน็ดเหนื่อยมาตลอดทั้งวัน
เริ่มค่ายฝึกวันที่สองนั้นพวกเธอถูกปลุกขึ้นมาตั้งแต่ตี5และมารวมตัวกันครบในเวลาตี5.30 เพราะแบบนั้นสภาพของแต่ละคนจึงไม่สู้ดีนัก ยังเมาขี้ตาอยู่เลยง่ะ
ซึ่งคนที่ไล่ปลุกทุกคนขึ้นมาตั้งแต่ตี5ก็คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากอาจารย์ประจำชั้นอย่างไอซาวะซึ่งเจ้าตัวก็มายืนรอยู่แล้ว
"อรุณสวัสดิ์ทุกคน วันนี้พวกเราจะมาเริ่มการเข้าค่ายเสริมแกร่งแบบเอาจริงล่ะนะ เป้าหมายของการเข้าค่ายในครั้งนี้คือการพัฒนาอัตลักษณ์เฉพาะบุคคลเพื่อให้มีทักษะในการนำไปใช้สอบใบอนุญาตฮีโร่ชั่วคราว"อธิบายยาวเหยียด
"แล้วก็บาคุโก ลองขว้างไอ้นี้ดู"วัตถุทรงกลมถูกโยนมาให้กับเด็กหนุ่มผมฟาง
"ไอ้นี่...เมื่อตอนสอบสมรรถภาพ?"
ไอ้นี่ที่ว่าก็คือลูกบอลสำหรับการทดสอบเบต้าสมรรถภาพเพื่อวัดระดับอัตลักษณ์
สถิติรอบที่แล้วของเจ้าตัวทำไว้ได้คือ705.2เมตร เพื่อตรวจสอบความพัฒนาการทำแบบนี้จะเห็นได้ชัดเจนที่สุด
ซึ่งผลที่ออกมาคือ709.6เมตรแสดงให้เห็นว่าถึงประสบการณ์จะมากขึ้น ไหวพริบเฉียบคมรวมพละกำลังจะพัฒนาแต่อัตลักษณ์ก็ไม่ได้พัฒนาตามไปด้วย นั่นจึงเป็นเป้าหมายหลักของการมาเข้าค่ายฤดูร้อนของโรงเรียนยูเอย์
หึ!
"มันอาจจะทรมานจนแทบอยากจะตายเลยเชียว..."
รอยยิ้มแสยะของอาจารย์ไอซาวะทำเอาเหล่านักเรียนในปกครองร่างสั่นสะท้าน
"แต่ขอร้อง อย่าตายไปจริงๆซะล่ะ"
-------------꧁༺°•✮•°༻꧂------------
เห็นแบบนี้น้องแมวเราก็กินเยอะนะ~
เห้ย ดูไปดูมากลุ่มพุชชี่แคทดูเหมาะกับน้องเหมือนกันนะ
อาจารย์ทำน้องกลัวนะคะ ปกติก็น่ากลัวอยู่แล้วพอยิ้มแบบนี้เดี๋ยวก็ติดตากันพอดี//ลูบหัวๆ
1 คอมเมนท์ 100 กำลังใจ
เมนท์กันเยอะๆนะ~
ความคิดเห็น