คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 : แค่เด็กสาวธรรมดา
Chapter 1 : แค่เด็กสาวธรรมดา
'สุมิเระ ชิออนมาค่า!'
-------------꧁༺°•✮•°༻꧂-------------
มีคนเคยกล่าวไว้ว่า การพักผ่อนเป็นสิ่งสำคัญ คนเราเมื่อใช้พลังงานต่อวันไปแล้วก็ต้องพักผ่อนผ่านการเข้านอน
แต่ดูเหมือนเธอ'สุมิเระ ชิออน'จะเข้าใจคำสอนนั้นแบบฝั่งลึกมากไปหน่อย
เธอกำลังจะสาย!!!
แกร็ง!
เสียงรั้วเหล็กดังขึ้นเมื่อเข็มนาฬิกาเดินมาอยู่บนจุดสูงสุด เด็กสาวกรีดร้องในใจให้กับอาจารย์หน้าประตูโรงเรียนที่ไม่มีความปราณีให้กันเลยสักนิด
จู่ๆหน้าประตูก็เกิดช่องว่างสีม่วงเป็นประกายขึ้น อาจารย์ผู้คุมหน้าประตูรู้ได้ทันทีว่านังเด็กแสบจะใช้ไม้เดิมอีกแล้วจึงพุ่งเข้าไปหวังคว้าร่างนั้นไว้
ทว่าก็คว้าได้เพียงอากาศแทบหวิดหน้าจุ่มพื้นอีก
"สุมิเระ ชิออนมาค่า!"ร่างนั้นไปเกาะหน้าต่างบนตึกเรียนซะแล้ว!? แถมยังเกาะได้ชวนน่าหวาดเสียวอีกด้วย!
แล้วยังมีหน้ามาขานชื่อเข้าห้องเรียนอีก
ว้าว คราวนี้มาถูกห้องล่ะ
เจ้าของชื่อยิ้มอย่างภูมิใจปล่อยเรือนผมสีม่วงให้สยายไปตามลม มือข้างหนึ่งเกาะขอบหน้าต่างเอาไว้ส่วนขาพยายามตะเกียดตะกายขึ้นมาอย่างน่าอนาถ ยังดีที่มีคนมาช่วยดึงเธอขึ้นด้วย
"ฮึบ!"ในที่สุดร่างทั้งร่างก็มาอยู่ในห้องเรียนอย่างสวัสดิภาพปล่อยให้อาจารย์คุมกฎหัวร้อนกับตัวเองอยู่ด้านล่างไป
"แต้งกิ้ว มิโดริยะ"เธอตบไหล่อีกฝ่ายแปะๆก่อนเดินไปนั่งที่ตัวเอง โดยเมินสายตาทิ่มแทงของท่านอาจารย์ไป
แต่สุดท้ายก็ทำหลับตาข้างนึง
ถึงสุมิเระ ชิออนจะมีพฤติกรรมที่ซุ่มเสี่ยงต่อการถูกพักการเรียนสูงจนน่าใจหาย แต่เพราะผลการเรียนของเธอที่ยังคงอยู่ในอันดับต้นๆทำให้เหล่าคณะอาจารย์ปล่อยเลยตามเลยไป
"ตอนนี้พวกเธอก็อยู่ปี3 กันแล้ว ถึงเวลาคิดเรื่องอนาคตให้จริงจังแล้วนะ!"
อาจารย์วัยกลางคนเอ่ยขึ้น ก่อนหยิบปึกกระดาษบางอย่างขึ้นมาวางบนโต๊ะด้วนสีหน้าจริงจัง ทำเอาเธอเนื้อเต้นตามไปด้วย
"อาจารย์จะแจกแบบสอบถามที่อยากจะเรียนต่อให้ แต่ว่านะ...ก็จะไปเรียนต่อเป็นฮีโร่กันทั้งหมดอยู่แล้วสินะ~!!"
แต่ว่านะ กระดาษปลิวว่อนแล้ว'จารย์!!
"ช่าย~!!"
ทุกคนเฮลั่น ส่วนเธอก็ยิ้มแก้มปริ เท้าแกว่งไปมาอย่างอารมณ์ดี แต่เมื่อมองไปหาเด็กหนุ่มผมสาหร่ายที่นั่งข้างๆ อีกฝ่ายกลับหดตัวแล้วยกมือขึ้นเพียงนิดเดียวเท่านั้น
อายงั้นเหรอ? ทำไมล่ะ?
ทั้งๆที่'มิโดริยะ อิซึคุ'เรียนเก่งแท้ๆมีหลายครั้งที่เธอไปขอความช่วยเหลือจากอีกฝ่าย แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้คนอื่นมองอีกฝ่ายดีขึ้นเพียงเพราะเขา'ไร้อัตลักษณ์'
โดนล้อบ่อยจนเธอสงสาร
ทว่านอกจากเรื่องการเรียนเจ้าตัวก็ยังมีงานอดิเรกคือการจดบันทึกและวิเคราห์อัตลักษณ์ของฮีโร่ ซึ่งชิออนก็คิดว่ามันเป็นประโยชน์มาก
คิดกับตัวเองไม่ทันไร เสียงของ'บาคุโก คัตสึกิ'ก็ดึงเธอให้หลุดจากภวังค์ อีกฝ่ายยืนยืดอกบนโต๊ะบอกเป้าหมายในการเป็นฮีโร่ของตนด้วยความแน่วแน่
ยอมรับล่ะนะว่าเจ้าหมอนั่นมันเก่ง แถมอัตลักษณ์ยังดูมีราศีกว่าทุกคนในห้อง
แต่รับไม่ได้กับความมั่นหน้าค่ะ ไม่ให้ผ่าน=_=
"อ้อ บาคุโกเลือกเรียนต่อที่โรงเรียนมัธยมปลายยูเอย์สินะ"
เพื่อนในห้องส่งเสียงฮือฮา แม้แต่เธอเองก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจนิดหน่อยจริงๆก็พอเดาออกล่ะนะว่าคนอย่างบาคุโกต้องเลือกโรงเรียนยูเอย์น่ะ แต่มันติดที่ว่า...
"จะว่าไป มิโดริยะกับสุมิเระก็เลือกเข้าโรงเรียนยูเอย์เหมือนกันสินะ"สิ้นเสียงอาจารย์ ทั้งห้องก็เงียบกริบก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะก๊ากจากคนทั้งห้อง
เธอกุมขมับทันที นี่'จารย์แกล้งกันป่ะนิ!?
ที่เธอเลือกโรงเรียนยูเอย์เพราะคุณภาพชั้นเยี่ยมที่ใครๆต่างก็รู้กัน แต่ก็ไม่ได้อยากให้อาจารย์เอามาเป่าประกาศแบบนี้นะเฮ้ย
"มิโดริยะไม่ไหวมั้ง"เด็กชายคนหนึ่งหัวเราะเยาะ"เรียนเก่งอย่างเดียวนี่เป็นฮีโร่ไม่ได้นะเฮ้ย"
เจ้าของชื่อเริ่มหน้าเสีย ก่อนเอ่ยขัด"ม...ไม่มีกฎแบบนั้นอยู่สักหน่อย แค่ไม่เคยมีใครทำมาก่อนเท่านั้นเอง"
คงเพราะมีมิโดริยะอยู่ในหัวข้อการสนทนา ทำให้ชิออนไม่เป็นที่สนใจสักเท่าไหร่
แต่เธอเห็นด้วยอย่างแรงกับสิ่งที่มิโดริยะว่า ถึงจะไม่มีอัตลักษณ์ก็ไม่ได้หมายความว่าอีกฝ่ายจะเป็นฮีโร่ไม่ได้นี่นา ดูอย่างแทบยุโรปสิยังมีฮีโร่ที่ใช้แค่อุปกรณ์เสริมในการช่วยเหลือผู้คนเลย
ทำไมฮีโร่ถึงจำกัดแค่คนมีอัตลักษณ์...
เป็นคำถามที่ทุกวันนี้เธอก็ยังไม่ได้คำตอบ
แต่แล้วก็ต้องล้มเลิกความคิดที่จะเข้าไปปลอบอีกฝ่าย เมื่อสัมผัสได้ถึงอันตรายที่กำลังคืบคลานเข้ามา
"ไอ้เจ้าเดกุ!!"---ตู้ม!!
บาคุโกใช้อัตลักษณ์ของตนระเบิดโต๊ะของมิโดริยะจนเจ้าตัวหน้าหงาย เชื่อว่าถ้าโดนจังๆมีหวังต้องห่ามส่งโรงพยาบาลแหง
"แกที่ไร้อัตลักษณ์ กล้าดียังไงถึงคิดจะมาเรียนที่เดียวกับฉันห๊ะ!"
แล้วแกเป็นเจ้าของโรงเรียนหรือไงวะ คนอื่นถึงไปเรียนไม่ได้เนี่ย!?
ชายร่างผอมบางถอยกรูดชิดติดผนัง"ผมไม่ได้จะแข่งกับคัตจังเลยนะ! มันเป็นความฝันมาตั้งแต่เด็ก อีกอย่าง...ถ้าไม่ลองจะรู้ได้ไง"
"พูดบ้าอะไรของแก---"
"อย่างนี้นี่เอง! ฉันมีความมั่นใจที่จะไปสอบยูเอย์แล้วล่ะนะ ขอบใจนะมิโดริยะ!"ชิออนปรบมือเสียงดังเรียกความสนใจจากคนทั้งห้อง ร่างบางนั่งไขว่ห้างอยู่บนโต๊ะด้านหลังของทั้งสองคน รอยยิ้มโง่ๆที่ส่งไปไม่ถึงดวงตานั่นยังทำให้เขาหงุดหงิดได้เสมอ
"แกเองก็อีกคนเหรอห๊า!! ยัยแมวจร!!"รอยยิ้มเหี้ยมมาพร้อมกับน้ำเสียงกดต่ำ เขาพุ่งมาหาเธอพร้อมระเบิดในมือ แต่นั่นก็เป็นเหมือนทุกๆครั้งที่อีกฝ่ายคิดจะโจมตีเธอ เขาก็จะเจ็บตัวด้วยอัตลักษณ์ของตนเอง
ตู้ม!!
ชิออนยิ้มโชว์ฟันขาว"ควันออกหัวแล้วนาย"พร้อมหัวเราะก๊าก
บาคุโกค้างอยู่ในท่าโจมตี ติดแค่มือข้างที่เข้าหมายจะระเบิดหน้าเธอเมื่อครู่ถูกพอร์ทัลซึ่งเป็นอัตลักษณ์ของเธอย้ายไปโผล่ที่ด้านหลังศีรษะของเขาแทน
หรือก็คือพ่อคนเก่งได้ทำการระเบิดหัวตัวเองไปเป็นที่เรียบร้อย
โชคดีที่เจ้าตัวใช้แค่ระเบิดอ่อนๆ ไม่งั้นมีหวังหัวหายไปจากบ่าแน่
อัตลักษณ์ของชิออนคือ'พอร์ทัล'หรือก็คือประตูวาร์ป เธอสามารถเคลื่อนย้ายทั้งตัวเองและคนอื่นไปที่ไหนก็ได้ตามที่ใจต้องการผ่านพอร์ทัลที่สร้างขึ้น ดูเป็นอัตลักษณ์แนวสนับสนุนว่ามั้ย? แต่ถ้ารู้จักประยุกต์ใช้ เธอเชื่อว่าตัวเองก็สามารถเป็นฮีโร่ระดับแนวหน้าได้เหมือนกัน
อาจารย์ผู้อยู่ในเหตุการณ์ได้แต่อ้าปากพะงาบๆสักพักถึงจะหากล่องเสียงของตนเจอ ก่อนเอ่ยดุ"เดี๋ยวเถอะ ห้ามใช้ความรุนแรงในโรงเรียนนะ"
ทั้งสองถึงยอมแยกออกจากกัน
มิวายเจ้าของอัตลักษณ์ระเบิดยังหันกลับมาส่งสายตาฆ่าฟันใส่เธออีก ซึ่งก็ได้รอยยิ้มพร้อมการโบกมือบ๊ายบายมา1ea
"ชิ!"อยากระเบิดหน้ายัยนี่ชิบเป๋ง!
ถ้าให้พูดถึงคู่แข่งที่น่ากลัวสำหรับบาคุโกนั้น บอกได้เลยว่าไม่มี แต่ถ้าพูดถึงคนที่สามารถต่อกรและทำให้เขาหงุดหงิดจนแทบบ้าได้นั้นคงไม่พ้นใครอื่น
ใครๆต่างก็บอกว่าเด็กสุมิเระนั่นมีฝีมือที่น่าเหลือเชื่อ ผลสอบดีถึงขั้นดีมาก ติดแค่ว่าเจ้าหล่อนประพฤติตัวได้น่าจับเข้าห้องปกครองไปหน่อย ตำแหน่งนักเรียนดีเด่นจึงมักเป็นของเขาทุกครั้งไป
พูดง่ายๆก็คือสุมิเระนั้นคมในฝัก
ดาบที่ถูกซ้อนอยู่ภายในจะเป็นเช่นไรก็มิสามารถคาดเดาได้ ทว่าบาคุโกนับเป็นเพียงหนึ่งเดียวที่เคยได้สัมผัสกับมัน...
เมื่อพ่อคนหัวแหลมยอมกลับไปนั่งที่ ชิออนก็หันมาสบตากับคนที่ยังนั่งแหมะอยู่บนพื้นพร้อมส่งยิ้มไปให้แล้วกลับไปนั่งที่อีกคน
มิโดริยะเม้มปากก่อนจะลุกกขึ้นยืนแล้วกลับมานั่งที่ของตน
หลายครั้งที่ถูกคัตจังรังแก ก็เป็นเธอคนนี้ที่มาช่วยเสมอ
ถึงจะไม่ได้ยื่นมือเข้าช่วยอย่างโจ่งแจ้งแต่ทุกๆครั้งจะเป็นเธอที่ส่งเสียงเบนความสนใจของทุกคนไปที่เธอ
แล้วทุกอย่างก็จบลงด้วยการที่เธอส่งรอยยิ้มกว้างมาให้กับเขา
แม้ดวงตาของเธอยังคงดูเบื่อโลก แต่มิโดริยะ อิซึคุสัมผัสและเชื่อมั่นถึงความจริงใจอันเปี่ยมล้นของอีกฝ่าย
ขอบคุณครับสุมิเระซัง
จนกระทั่งถึงเวลาเลิกเรียน นักเรียนในห้องเริ่มทยอยกลับกันแล้ว แต่บาคุโกกับเพื่อนอีก2คนก็เดินไปหามิโดริยะพร้อมจิตมุ่งร้ายชัดเจน
คณะที่มิโดริยะกำลังเก็บของเข้ากระเป๋าเหลือแค่สมุดจดเล่มสุดท้ายก็เรียบร้อย ดันถูกมือหนาของคนผมสีฟางคว้าไปซะก่อน
"ฉันยังไม่จบเรื่องกับแกนะเฟ้ย เดกุ"ว่าพลางแกว่งสมุดจดไปมา
แต่จู่ๆโจทย์เก่าของบาคุโกก็พุ่งมาคว้าสมุดนั่นไปแล้วไถลมากอดคอหนุ่มผมสาหร่ายพร้อมมือถือที่ชูขึ้นสูง ก่อนบอกคนข้างๆด้วยน้ำเสียงเริงร่า
"มิโดริยะ เอ้า ยิ้ม!"---แชะ!
เจ้าของชื่อสตั้นไปชั่วครู่"เอ๊ะ!?"
หน้าจอมือถือปรากฏภาพเด็กนักเรียนชายหญิงที่ดูสนิทสนม(?)ฉีกยิ้มให้กับกล้อง เจ้าของมือถือก้มมองภาพสักพักก่อนพยักหน้าอย่างพออกพอใจ
"ไปก่อนนะจ๊ะ~"
ว่าจบก็ทำการทิ้งตัวไปด้านหลังพร้อมกับมิโดริยะที่ไม่ทันตั้งตัว และร่างทั้งสองก็หายเข้าไปในพอร์ทัลของสุมิเระ ปล่อยให้อันธพาลหัวเม่นยืนเก้ออยู่อย่างนั้น
เด็กชายที่มากับบาคุโกเหงือแตกพลั่ก มองเพื่อนที่ตัวสั่นด้วยอารมณ์ใกล้ระเบิดเต็มที่
"ยัย...นั่น..."
สาบานว่าสักวันเขาจะระเบิดยัยนั่นทิ้งให้ได้!!!
ตัดมาทางมิโดริยะที่ถูกลักตัวมา(?)ตอนนี้เขามาอยู่หน้าทางเข้าอุโมงค์ทางกลับบ้านพอดี หญิงสาวยื่นสมุดจดให้กับเขาด้วยรอยยิ้มอีกเช่นเคย
แต่คราวนี้มิโดริยะตัดสินใจแล้วว่าจะเอ่ยขอบคุณเจ้าตัวอย่างจริงจัง เพราะที่ผ่านมาเขาได้แต่เอ่ยขอบคุณแบบผ่านๆเพราะเพียงพริบตาเดียวเจ้าของเรือนผมสีม่วงก็หายไปซะแล้ว แต่คราวนี้เขามุ่งมั่นตั้งใจเป็นที่สุด!
"สุมิเระซังครับ!"เขาคว้ามือของเธอไปกุมแน่น แต่เมื่อเห็นเธอยิ้มค้างก้มเงยมองสลับมือและหน้าของเขาก็ทำเอาหน้าร้อนฉ่า ปล่อยมือแทบไม่ทัน
จากเสียงอันหนักแน่น กลายเป็นตะกุกตะกักในทันที"เอ่อ ขอบคุณนะครับ ที่ช่วยผมจากคัตจังตลอดกับหลายๆอย่าง ทั้งๆที่จะปล่อยผ่านก็ได้แท้ๆ..."
ท่าทางของอีกฝ่ายทำเธออยากเข้าไปหยิกแก้มให้หายหมั่นเขี้ยว แต่สุดท้ายก็ทำแค่ตบไหล่อีกฝ่ายรัวๆพร้อมเอ่ยปลอบใจ
"ถ้าเห็นคนเดือดร้อนแล้วไม่เข้าไปช่วยก็คงจะเป็นฮีโร่ไม่ได้หรอกจริงมั้ย?"เธอเอียงคอ"เรื่องพวกนั้นน่ะอย่าเอามาคิดมากเลยนะมิโดริยะ"
"สุมิเระซังน่ะทั้งเก่ง ทั้งยังมีอัตลักษณ์ที่สุดยอดขนาดนั้น ต้องเป็นฮีโร่ที่ดีได้แน่ครับ"
คราวนี้ชิออนอดใจไม่ไหวจริงๆ มือบางเอื้อมไปบีบๆยืดๆแก้มที่มีกระของอีกฝ่ายไปมาจนเจ้าตัวร้องโอดโอ้ยอย่างน่าสงสาร
"เจ็บนะครับสุมิเระซัง อุ๊ป!"
จังหวะที่จะบ่นเขาถูกขัดด้วยโดนัทชิ้นพอดีคำำพอมองไปก็พบว่ามันมาจากเด็กสาวเบื้องหน้าเขานี่เอง แถมยังมายกกล่องเลยด้วย...
"โดนัทจากร้านเมืองข้างๆน่ะ หน้าครีมพีชน่ะอร่อยสุดๆเลยนะจะบอกให้"ไม่ว่าเปล่ายังยัดแป้งทรงกลมเข้าปากตนไปด้วย
เพราะอัตลักษณ์พอร์ทัลนั้นนำไปสู่ความว่างเปล่าที่ไม่มีวันสิ้นสุด สุมิเระซังจึงสามารถใช้มันมาเป็นมิติกระเป๋าส่วนตัวของเธอได้
มิโดริยะไม่รู้ขีดจำกัดสิ่งที่เด็กสาวสามารถกักเก็บได้ เจ้าตัวก็เคยเอาหมอนพร้อมผ้าห่มมานอนกลางห้องเรียนด้วยซ้ำ
ชิออนยิ้มจนตาหยี"นายเองก็เป็นฮีโร่ที่ดีได้เหมือนกันล่ะน่า อย่ายอมแพ้เพียงเพราะลมปากของคนอื่นล่ะ!"
จบการให้กำลังใจชิออนก็แหวกอากาศตรงหน้าออกแล้วเดินเข้าไปในนั้น รูปแบบการใช้อัตลักษณ์ของสุมิเระซังหลากหลายมากจนอดทึ่งไม่ได้
ชิออนมาโผล่ที่หน้าย่านการค้าแห่งหนึ่ง เพราะที่บ้านวัตถุดิบในการทำอาหารหมดเกลี้ยงเธอเลยออกมาหาของเข้าตู้เย็นสักหน่อย
หยิบนู้นจับนี่สักพัก ชิออนก็พอใจกับปริมาณของที่ได้มา
"เฮ้ย ยัยแมวจรหยุดตรงนั้นเลยนะ!"
บักห่าเอ้ย ชักรำคาญเสียงตะคอกนี่ซะแล้วสิ
ชิออนถอนหายใจแล้วหันกลับไปเผชิญหน้ากับคนบุรุษผมสีฟาง เจ้าตัวมองสบเธอด้วยนัยน์ตาสีแดงก่ำ
จังหวะนั้นชิออนถึงกับต้องเบิกตากว้างเมื่อคนตรงหน้าดึงหมวกบีนนี่ใบโปรดของเธอออกไป ทำให้เส้นผมของเธอตั้งขึ้นอย่างอัตโนมัติ
ชิออนมีปมด้อยอยู่หนึ่งอย่างคือผมของเธอชี้ฟูสุดๆ ยังดีที่สามารถหวีให้เรียบได้ แต่กลับผมส่วนบนนั้นไม่ใช่
ไม่ว่าจะหวีจนมือหงิก ปาดเจลไปเป็นกระปุก ผมส่วนนั้นก็ไม่มีทีท่าว่าจะเรียบลงเลยสักนิดชนิดที่ว่าปาดเจลไปแล้วผมก็ยังเด้งสู้มือสุดๆ
อีกทั้งส่วนที่ชี้ฟูออกมายังมีลักษณะเหมือนหูแมวจนทำให้ถูกเข้าใจผิดบ่อยๆว่าเธอมีอัตลักษณ์เป็นแมวซะอีก
"เอาคืนมา!"
ชิออนยกมือขึ้นกุมหัวใบหน้าแดงแปร๊ดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนสร้างความบันเทิงให้กับบาคุโก คัตสึกิเป็นอย่างยิ่ง
อีกฝ่ายยกยิ้ม"ถึงได้บอกว่าเป็นแมวจรไงล่ะ"ก่อนโยนหมวกบีนนี่ไปอีกทาง ทำเอาไถลตัวไปรับไว้แทบไม่ทัน
เอ้า ไอ้นี้วอนซะแล้ว
บุคคลหัวฟางไม่ได้รู้ถึงจิตมุ่งร้ายที่จิ้มจึกๆอยู่ด้านหลัง ยังคงเดินเหินอย่างสบายอารมณ์หลังจากได้รังแกคนที่ตนหมั่นไส้ได้สำเร็จ
"อั้ค!? แก!"ร้องเสียงหลงเมื่อเด็กสาวร่วมห้องทำการพุ่งเข้าใส่เขา โดยใช้หัวกลมๆนั่นกระแทกมาที่กลางหลังคนปวดแปลบ พอหันมาอีกทีก็เห็นยัยนั่นอยู่ไกลลิบแถมยังแลบลิ้นปลิ้นตาใส่อีก
"โว้ยย!!"
ชิออนวิ่งออกมาด้วยอารมณ์หงุดหงิดนิดหน่อย แม้จะเอาคืนอีกฝ่ายไปแล้ว แต่การที่บาคุโกทำแบบนั้นกับเธอก็อดที่จะอารมณ์เสียไม่ได้
พอเธอถอดหมวกทีไร คนก็ชอบมาจับๆลูบๆ ทั้งๆที่บอกไปแล้วว่ามันเป็นแค่ผมชี้ฟูพวกนั่นก็ยังจะดันทุรังอีก
อ๊ะ...
เธอชะงักเท้าเมื่อเห็นเงาบางอย่างลอยผ่านหัวไป แม้จะแค่แวบเดียวแต่ก็เผลอหลุดปากออกมา
"ที่ลอยผ่านไปนั่น...มิโดริยะ?"เธอขมวดคิ้ว ยกมือนวดขมับเบาๆ
สงสัยช่วงนี้เธอจะนอนน้อย เมื่อกี้เธอเหมือนจะเห็นมิโดริยะที่เกาะขาฮีโร่อันดับ1บินผ่านหัวไป ดันเห็นภาพหลอนซะแล้วสิไม่ไหวๆรีบกลับบ้านกินข้าวนอนดีกว่า
บ้านที่แสนเงียบเหงา...
ชิออนเปิดประตูเข้ามาภายในบ้าน ภายในมืดสนิทอย่างที่มันควรจะเป็น แหงล่ะ พ่อกับแม่จะกลับมาตอนนี้ที่ไหนกันล่ะ
เด็กสาวก้มลงหยิบโทรศัพท์มือถือที่สั่นๆขึ้นมาเปิดดู มีคนส่งเมลมาหาเธอ
คุณแม่ : วันนี้สบายดีมั้ยจ๊ะ อย่าลืมรักษาสุขภาพด้วยนะ Fighting!
เพียงข้อความสั้นๆของผู้เป็นมารดา รอยยิ้มของเธอก็กลับมาอีกครั้ง ข้อความนั้นถูกบันทึกไว้ในโทรศัพท์เหมือนทุกๆครั้ง
พ่อกับแม่ของเธอเป็นผู้ช่วยของสำนักงานฮีโร่ ซึ่งงานยุ่งแทบจะตลอดเวลา เพราะต้องคอยติดต่อไปหาฮีโร่คนนั้นคนนี้จนแทบไม่มี...ไม่สิ จนไม่มีวันหยุดเลยด้วยซ้ำ
พ่อของเธอค่อนข้างปล่อยผ่านชีวิตของลูกสาว เขาไม่ได้ละเลยหน้าที่การเป็นพ่อคนหรอกนะ เพียงแต่ไม่ได้มาใส่ใจการดำเนินชีวิตของเธออะไรขนาดนั้น
เขายังคงส่งเงินค่าเทอมมาให้เธอตลอด ตุ๊กตาและโทรศัพท์รุ่นใหม่ถูกส่งมาไม่ขาดสาย
ให้พูดก็เธอไม่ค่อยได้เห็นหน้าพ่อเท่าไหร่ เพราะมาแค่ของขวัญกับลายเซ็น=_=
แต่ยังดีที่แม่ของเธอก็ยังมีส่งเมลมาหาบ้างเป็นครั้งคราวล่ะนะ
เพียงแค่นี้ชิออนก็ไม่คิดจะเรียกร้องอะไรแล้ว ขอแค่อย่าลืมกันก็พอแล้ว
เพียงพอแล้วสำหรับเธอ
-------------꧁༺°•✮•°༻꧂-------------
จบไปแล้วกับตอนแรก เป็นยังไงบ้างคะ~
เพราะอัตลักษณ์ของนางเอกค่อนข้างอธิบายยากอาจจะมีงงๆกันบ้าง ต้องขออภัยด้วยนะคะ
เอาล่ะเตรียมรอตอนต่อไป จะช้าจะเร็วมารอดูกัน
1 คอมเมนท์ 100 กำลังใจ
เมนท์กันเยอะๆนะ~
ความคิดเห็น