คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 : ละทิ้งความหวัง
Chapter 2 : ละทิ้งความหวัง
'ฉันมาทำอะไรที่นี่?'
-------------------------------------
หลังร่างของเด็กน้อยสิ้นสติ ความวินาศสันตะโรก็จบลง เหล่าไฮดร้าเร่งเข้าจับกุมตัวของไอรินไว้ ไม่ลืมลงข้อมูลเสริมความหนาให้กระจกนิรภัยอีกเป็นเท่าตัว
สิ่งที่พวกเขาได้เห็นนั้นน่าอัศจรรย์มาก ต้องเร่งทำการวิจัยโดยด่วน สิ่งที่ยอมเสียไปจะตอบแทนกลับมามากมายเพียงใด
สิ่งของที่ถูกพลังนั้นทำลายถูกขนออกไปจนไม่เหลือ และพวกไฮดร้าก็ไม่คิดจะย้ายอะไรเข้ามาใกล้รัศมีของเด็กนี่แน่ เพื่อรักษาทรัพยากรภายในองค์กร
"น่าแปลกมาก..."
ชายคนหนึ่งพึมพำออกมาขณะจับใบหน้าของเธอพลิกซ้ายพลิกขวาไม่หยุด
"เจออะไรบ้างมั้ย?"เสียงจากคนด้านนอกตะโกนถาม
"ไม่...ไม่ว่าจะตรวจเช็กยังไงก็หาต้นตอของพลังนั้นไม่เจอเลยสักนิด ยังกับว่ามันหายไปเฉยๆงั้นแหละ"
หลังการระเบิดพลังของเด็กสาวตรงหน้า พวกเขาก็พยายามอย่างหนักเพื่อค้นหาต้นตอของพลังงานนั้น ทว่าราวกับว่ามันมลายหายไปสิ้นซึ่งทำให้พวกเบื้องบนหัวเสียกันยกใหญ่
ก็แน่ล่ะ อุตส่าห์วัดดวงเอาเสี้ยวของเทสเซอร์แรคต์กับเศษก้อนขุมพลังบางอย่างมาใช้ หวังจะได้มนุษย์กลายพันธุ์ที่ใช้การได้แต่พวกมันดันสลายไปหมดแบบหาต้นตอไม่ได้
มีแต่เสียกับเสีย!
ที่น่าเจ็บใจกว่านั้นคือขุมพลังงานสีแดงนั่นเป็นเศษชิ้นเดียวที่พวกเขามีอยู่
เสียของ×2!
'ห...หายใจลำบากจัง'
ไอรินคิดขณะพยายามควบคุมการหายใจของตนเองให้สม่ำเสมอเพื่อไม่ให้พวกไฮดร้าที่กำลังตรวจเช็กร่างกายเธออยู่รู้ตัวว่าไอรินได้สติมาได้สักพักแล้ว
ให้พูดก็คือไอรินเองก็อยากฟังต้นตอของพลังนั้นเหมือนกัน เพราะสำหรับตัวเธอแล้วสิ่งเหล่านี้ดูเป็นอะไรที่เหนือความเป็นจริงไปมากเกินกว่าที่โลกเก่าของเธอเคยพบ(ไม่นับพวกคนที่ออกมาป่าวประกาศว่าตัวเองมีอิทธิฤทธิ์อะไรเทือกนั้นนะ)
ทว่าพอนักวิจัยเอ่ยปากเองว่าไม่พบที่มาของพลังนั้นก็ทำเอาเด็กสาวแอบหัวเสียไม่น้อย
โครม!
"เสียงอะไร?"
"เดี๋ยวไปดูให้"
หนึ่งในกลุ่มนักวิจัยอาสา เขาเดินออกไปจากห้องทำให้ในตอนนี้ภายในห้องเหลือแค่เธอกับชายอีกคนเท่านั้น
เสียงโครมครามดังออกมาไม่หยุดหย่อนและดูเหมือนมันจะใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อยๆอีกด้วยกระนั้นนักวิจัยหนึ่งเดียวในที่นี้หาได้คิดจะสนใจ ระบบป้องกันของไฮดร้าไม่ได้กระจอกงอกง่อยขนาดที่จะบุกเข้ามาถึงองค์กรชั้นในได้
เขากลับมาสำรวจร่างกายเด็กสาวต่อ ขนขวายทุกสิ่งเพื่อหาส่วนใดที่พอบ่งชี้ของพลังงานนั้นได้
จนสุดท้ายไม่รู้อะไรดลใจให้เขายื่นปลายนิ้วไปถ่างตาข้างซ้ายของเธอออกช้าๆ...
"นี่ไงล่ะ! เฮ้ย!?"ร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆร่างที่ก่อนหน้านี้นอนนิ่งสนิทไม่ได้สตินั้นเปิดเปลือกตาพรึบ พร้อมกับลำแขนเล็กตวัดคว้าแขนของเขาไว้แน่น
แรงบีบที่มากกว่าปกติจนเขาต้องกรีดร้องออกมา และหากเขามองไม่ผิดในตอนนี้แขนของเขากำลังจะแลกละเอียด...
"ปล่อยฉันนะแก!!!"นักวิจัยจากองค์กรไฮดร้าตะคอกและใช้แรงทั้งหมดกระชากตัวออกมา"อ...อ้ากกกกกกกกกกก!!!?!?"
ก่อนต้องแหกปากลั่นอีกครั้งเมื่อลำแขนที่ตนดึงกลับมานั้นถูกบีบแรงจนยุบเป็นรอยฝ่ามือของเด็กสาวตัวน้อยอย่างชัดเจน...ชัดจนน่ากลัว...
ไอรินหลังได้ยินเสียงร้องนั้นก็กลับมาได้สติ ร่างน้อยกระโดดลงจากเตียงคนไข้วิ่งไปที่หน้ากระจกนิรภัยเพื่อส่องเงาสะท้อนของตนผ่านกระจกใสและนั่นแทบทำหัวใจเธอหยุดเต้น
"...ทำไม?"
แม้จะมองเห็นใบหน้าไม่ชัด ทว่ากลับเห็นบางสิ่งที่สะท้อนออกมาได้อย่างชัดเจน
ตา...
นัยน์ตาคู่เดิมที่ตอนนี้กลายเป็นสีม่วงสดใสราวกับสีของอัญมณีอย่างอเมทิสต์ สะท้อนชัดผ่านกระจกใสมันส่องแสงระยิบระยับราวกับดวงดาราประดับฟ้า
เหตุผลอย่างเดียวที่ดูสมเหตุสมผลที่สุดนั้นคือผลจากการทดลองของพวกไฮดร้า ทำให้ตอนนี้จะว่าเธอเป็นมนุษย์ก็ไม่ใช่ตัวประหลาดก็ไม่เชิง
อาจเพราะมันพึ่งแสดงผลออกมา ทำให้ยังไม่มีใครล่วงรู้ความลับในกลุ่มไฮดร้า
นอกเสียจาก...
ไอรินเหล่กลับมามองชายวัยกลางคนที่หลังสติแตกกับสภาพแขนตัวเองไปแล้วก็เริ่มกลับมาประคับประคองสติและพยายามหาทางติดต่อหาคนอื่นๆ นอกจากนั้นในมือของอีกฝ่ายยังมีเข็มฉีดยาที่บรรจุสารบางอย่างเอาไว้ ดูท่าหากเธอถูกฉีดมันเข้าสู่ร่างกายคงไม่พ้นโดนจับทดลองต่อยาวๆแน่นอน
"ตอนนี้ทางออกไม่ได้ล็อกใช่มั้ย?"
"พูดยังกับว่าจะหนีรอดไปได้อย่างนั้นแหละ"อีกฝ่ายกล่าวเย้ยหยัน"ไฮดร้าไม่ปล่อยเธอไว้แน่สาวน้อย ถ้าพวกเขารู้ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกับตัวเธอ"
"ก็อย่าให้ใครรู้ซะก็สิ้นเรื่อง..."
น้ำเสียงของเด็กน้อยช่างเรียบเย็นจนเขาเผลอก้าวถอย ตลอดหนึ่งปีที่ถูกทดลองแบบสารพัดวิธีเขาก็พอเดาออกแล้วว่าความไร้เดียงสาตามวัยของเด็กคนนี้คงมลายหายไปสิ้น
อันที่จริงอาจหายไปตั้งแต่ที่พ่อแม่เธอขายเธอให้กับไฮดร้าแล้วก็เป็นได้...
นัยต์ตาไอรินส่องประกาย รอบกายปล่อยคลื่นพลังสีม่วงออกมาให้เห็นจางๆอาจเพราะเจ้าตัวยังไม่รู้วิธีควบคุมมันก็เป็นได้
เธอไม่รู้หรอกว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นแต่หายนะคงตามมาเป็นบือถ้าไอรินลงมือทำอะไรสักอย่างกับชายคนนี้
ความลังเลเริ่มก่อตัวในจิตใจ ไอรินกำลังจะเปิดปากเพื่อหาเรื่องเจรจาต่อรอง ถ้าหากว่าไม่มีใครพุ่งเข้ามากั้นกลางก่อนใช้คาตานะตวัดไปที่ลำคอของคนคนนั้นทิ้งภายในฉับเดียว!
ฉัวะ!!
ตุบ...
ศีรษะชายคนนั้นกระเด็นหลุดออกจากบ่าแบบสโลวโมชั่น(?) ร่างนักวิจัยล้มตึงนอนจมกองโลหิตโดยมีร่างของชายปริศนายืนสะบัดคราบเลือดออกจากปลายดาบไม่ห่างจากตัวมากนัก
และนั่นเป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับเขา'Deadpool'แอนตี้ฮีโร่ผู้ไม่มีวันตาย...
อดีตทหารรับจ้างรูปหล่อที่เข้าร่วมโครงการWeapon xของหน่วยพัฒนาอาวุธจากแคนาดา และได้รับ'Healing factor'ระดับเทพมาทำให้ถึงถูกยิงจนพลุนหรือแม้แต่ถูกตัดคอทิ้งก็ยากที่จะทำอะไรเขาได้เพราะมันจะรักษาตัวเองโดยอัตโนมัติ
แต่กระนั้นก็แลกมาด้วยใบหน้าที่เรียกได้ว่าอัปลักษณ์กับสติที่ไม่ค่อยจะดีนักเป็นของแถม
แต่เดี๋ยวนะ...?
เดี๋ยวๆๆ! ถึงในคอมมิคมันจะอยู่จักรวาลเดียวกันก็เถอะ แต่ในหนังเดดพูลนี่มันอยู่ค่ายFoxไม่ใช่เหรอ!? ไหงมารวมกับค่ายDisneyได้ล่ะหรือมันรวมจักรวาลกันแล้ว!?!
จังหวะนี้เป็นตัวไอรินเองที่ก้าวถอยหลังถอยห่างจากคนแปลกหน้า
"อ่า ในที่สุดก็เจอคนที่มันอยู่ในรายชื่อสักที เล่นใส่ยูนิฟอร์มแบบเดียวกันทั้งองค์กรใครมันจะไปแยกออกวะ!"เจ้าตัวหยิบศีรษะมาโยนเล่นราวกับลูกบอลแถมยังเอาเท้าเขี่ยร่างของนักวิจัยคนนั้นด้วย เรียกว่าไม่ให้เกียรติคนตายเลยสักนิด
แต่นั่นอาจเป็นจังหวะที่ตัวไอรินจะไสตูดออกไปจากที่นี่ ได้แค่คิดแหละ
ปึก!!
"เชี่-!?"
แทบสบถคำหยาบออกมาเมื่อคาตานะเล่มงามปักเข้ากับเนื้อกำแพงซึ่งมันห่างจากปลายจมูกเธอไม่ถึงคืบ ไอรินเหล่มองชายชุดแดงที่มือข้างหนึ่งยังคงขุดขุยหาของจากศพนักวิจัยนั้นอย่างขันแข็งส่วนอีกมือค้างอยู่กลางอากาศทำให้เธอรู้ได้ทันทีว่าเป็นอีกฝ่ายนี่แหละที่ขว้างคาตานะเฉียวปลายจมูกเธอไปเมื่อครู่
"ยังไม่อนุญาติก็อย่าจักกะแหล่นเดินหนีสิคนสวย"เสียงร่าเริงไม่ได้เหมาะกับสถานการณ์เลยซักนิดทำเอาเธอขนลุกซ์อีกฝ่ายกล่าวติดตลก
แต่เชื่อเถอะ มันไม่ได้ช่วยอะไรเธอเลยซักนิด
...ตายแน่ไอ้หวัง ไอ้หวังตายแน่
เด็กสาวยืนขาสั่นอยู่กับที่ อีกนิดคงฉี่ลดกางเกงด้วยความกลัว ถึงเธอจะถูกทดลองถูกทรมานทางกายมาหลายรูปแบบแต่ก็ใช่ว่าจะรับมือกับความตายที่กำลังจะมาเยือนได้หรอกนะ
ชายชุดแดงปริศนายืนเต็มความสูง อายสโคปส์หรี่ลงสำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วเอียงคออย่างสงสัยและหยิบแผ่นกระดาษสภาพใกล้ขาดเต็มที่ขึ้นมาดูอย่างพิจารณา
"หืมมม ในใบว่าจ้างก็ไม่เห็นจะมีสมาชิกที่เป็นชะนีเลยนิ? แต่ก็ช่างหัวมันเต๊อะ!"เขาพึมพำกับตัวเองก่อนควงคาตานะที่มีคราบเลือดเปอะอยู่ชี้มาทางเธอ
"ไหนๆเธอก็เห็นอะไรที่มันไม่สมไม่ควรไปแล้วก็คงต้องฆ่าทิ้งแหละเนอะ?"
ในใจไอรินอยากจะตะโกนกลับไปซะเหลือเกินว่าเขาเป็นคนตัดหัวมันโชว์เธอเองไม่ใช่เหรอ!? แต่มันก็จุกอยู่ที่คอจนไม่สามารถเอ่ยโต้ตอบอีกฝ่ายกลับไปได้ ไม่รอใครตัดริบบิ้นไอรินคว่ำเตียงทดลองใส่อีกฝ่ายจนเจ้าตัวหลุดคำหยาบและทำการหันหลังวิ่งเต็มฝีเท้า ถึงอีกฝ่ายจะดูต๊องๆไปหน่อย แต่จากสภาพศพที่นอนกองกันอยู่ด้านหลังนั่นไอรินไม่ขอเสี่ยง
"โอ้ย! โดนเล็บขบเลยไอ้แม่เx็ด!! อิหนูกลับม๊าาาา อย่าหนี!"ไหงแรงเยอะจังวะ!? คาแรกเตอร์นางเอกฉบับเกลื่อนตลาดมันต้องอ่อนแอๆบอบบาง แรงน้อยๆไม่ใช่เหรอ!! หรือพูลตามเทรนไม่ทัน!?
ไม่หนีก็โง่แล้วเถอะ!
ไอรินวิ่งลัดเลาะไปตามเส้นทางมืดทึบอย่างหัวเสียเส้นทางก็ไม่เคยได้สำรวจแถมตลอดครึ่งปีก็ถูกหมกไว้แต่ในห้องทดลองแล้วเธอจะเอาปัญญาที่ไหนไปหนีให้รอดกัน!?
วิ่งมาได้ซักระยะหนึ่งเธอก็เริ่มชะลอฝีเท้าลงด้วยปกติไอรินก็ไม่ใช่คนที่ชอบออกกำลังกายอะไรอยู่แล้วแม้พลกำลังจะเพิ่มขึ้นจากการทดลองอย่างบ้าครั้ง แต่จู่ๆต้องมาวิ่งมาราธอนแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยแบบนี้เธอไม่ล้มลงไปช็อกตาตั้งกับพื้นก็บุญโขแล้ว
แฮ่กๆ...
เธอแนบหลังกับกำแพงตรงมุมทางเดินมุมหนึ่ง ขาล้าไปหมดจะล้มแหลมิล้มแหลอยู่รอมร่อ ไอรินคิดว่าเธอก็วิ่งมั่วใช้ได้ชายชุดแดงคงมีหลงกันบ้างตอนนี้คงไม่ตามมาแล้วล่ะ
ปัง!
มั้ง?
ลูกตะกั่วเฉียวข้างแก้มเธอไปแค่มิลเดียวจนลูกสึกแสบไม่รู้เหมือนกันว่าอีกฝ่ายจงใจยิงพลาดหรืออะไรกันแน่
"จะรีบวิ่งไปไหนละนั่น? แนะนำนะว่าให้หล่อนยืนอยู่เฉยๆจะดีที่สุดพอดี ฉันไม่ได้ไปเรียนเวทมนตร์กับขณะพ่อมดแม่มดทั้งหลายมาน่ะนะมือเลยไม่ได้เบาเหมือนพ่อมดผ้าคลุมแดงบางคน(?)"
ไอรินเบิกตากว้างรีบกุรีกุจอวิ่งหลบออกไปอีกทางซึ่งแทบจะไร้แสงแถมเป็นทางโล้งโจ้งอีก อะไรมันจะอันตรายขนาดนี้กันเนี่ย!?
เสี้ยววินาทีที่เดดพูลจะลงดาบลงมา คลื่นพลังสีม่วงก็พวยพุ่งออกจากร่างเธออีกคราและยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเมื่อรับรู้ว่าผู้ครอบครองพลังกำลังตกอยู่ในอันตราย
ถามว่ารุนแรงแค่ไหน?
ก็แรงชนิดที่ทำให้ร่างของผู้ปองร้ายแตกออกจากกันไงล่ะ...
เสียงเศษร่างกายกระทบพื้นทำเอาคนที่น่าจะเป็นต้นเหตุอย่างไอรินเบิกตาโพลง ปากบางอ้าพะงาบๆราวปลาขาดน้ำ
ไม่น่าตายหรอก...แต่...ภาพติดตาแล้วสิ...
การต้องมาเห็นตับไตไส้พุงทะลักออกจากร่างคนต่อหน้าต่อตาแบบนี้ไม่ใช่เรื่องตลกนะเออ
เดดพูลไม่ได้น่ากลัวที่ทักษะการต่อสู้- อ่ะ เอาจริงๆก็น่ากลัวแหละ แต่สิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นคือพลังฮีลลิ่งของเขาที่สามารถรักษาบาดแผลให้หายได้เป็นปลิดทิ้ง
แต่ร่างแตกไปคนละทิศละทางขนาดนี้ ก็คงต้องใช้เวลาสักพักล่ะนะ
เพียงหันหลังเพื่อก้าวเท้าต่อ ร่างสีแดงที่คิดว่าสิ้นท่าไปแล้วกลัยพุ่งเข้าชาร์จร่างเล็กกว่าก่อนทำการล็อกแขนเธอไว้อย่างแน่นหนา
ไอรินที่กลายเป็นฝ่ายสิ้นท่าซะเองเบิกตากว้าง
ฮีลลิ่งแฟคเตอร์มันรักษาไวขนาดนี้เลยเหรอ!?
"อย่าดิ้นแรงสิเดี๋ยวเขายูนิคอร์นในกางเกงฉันตื่นขึ้นมาละจะยุ่ง"
เล่นมุขสัปดนแบบหน้า(กาก)ตายอีกต่างหาก!
ถึงกับชะงักไปเลยทีเดียว แต่ก็แค่ครู่เดียวเท่านั้นไม่นานเธอก็กลับมาตะเกียกตะกายหาทางเอาตัวรอดต่อ
ไอรินถูกจับมัดแน่นเป็นดักแด้ ส่วนตัวการที่จู่ๆก็เปลี่ยนใจจะไม่ฆ่าปิดปากเธอก็สาละวนกับการถกเถียงกับตัวเองอยู่
[ลองคิดดีๆสิไอ้จั๊ดง่าว! หล่อนต้องมีความสำคัญบางอย่างกับไอ้องค์กรอะไรนี่แน่ไม่งั้นพวกมันคงไม่พาหล่อนมาซ้อนไว้ลึกขนาดนี้หรอก!]
/ก็แค่ตัวทดลองป๊ะ? เป็นทหารมากี่ปีทำเป็นไม่เคยเห็นไปได้/
[เราไม่เคยเป็นทหารไอ้โง่! เราเป็นทหารรับจ้าง!]
/ก็คือๆกัน/
ไอ้กล่องสองสีนี่เงียบๆกันดิ๊ คนกำลังใช้ความคิดอยู่!
เดดพูลคนเก่งเอามือแตะปลายคางสวมวิญญาณเด็กเปรตผูกหูกระต่ายแดงใส่แว่นจากเมืองปลาแซลมอนเจ้าของวลี'คนร้ายก็คือ!...'พลางก้าวไปทางซ้ายทีขวาที ท่าทางครุ่นคิดจริงจังน่าดู
ก่อนจะพึมพำออกมา"เรียกค่าไถ่เลยละกัน"
ในตอนนั้นเองไอรินถูกอีกฝ่ายใช้กระสอบทรายขนาดพอดีตัวคลุมร่างจังหวะทีเผลอและโดนแบกขึ้นบ่าฝ่าสมาชิกไฮดร้าที่เข้ามาสมทบอย่างง่ายดายไร้รอยขีดข่วน
รู้สึกตัวอีกทีก็มานั่งกอดเข่ามองชายปริศนาคนนี้คุยโทรศัพท์ต่อรองราคาตัวเธอกับองค์กรไฮดร้าอยู่
"ปากหุบเด๋วเน้! แล้วโอนเงินมาให้ฉันก่อนที่ยัยนางเอกนิยายของพวกแกจะเป็นไข้โป้ง! เห้ย เอาจริงๆตอนนี้เอาปืนจอหัวละนะ นางเอกตายนิยายถูกตัดจบนะเฮ้ย"เดดพูลตะเบ็งเสียงใส่โทรศัพท์พลางควงปืนในมือเล่น โกหกหน้าตาย...
ท่าทางสบายใจของอีกฝ่ายดูไม่เข้ากับสิ่งที่กำลังทำอยู่เลยสักนิด ไหงลั้ลลาได้ขนาดนั้นกัน?
"พี่เวดพูดจริงทำจริงนะขอบอ- เอ้า วางสายทำไม!?"ว่าอย่างหัวเสียเมื่อสายถูกตัดไปซะดื้อๆ ไร้มารยาทสิ้นดี รับไม่ได้อย่างแรง-อุ๊ปส์ คนแบบเขาพูดคำนั้นได้ด้วยเหรอเนี่ย?
ไอรินทนไม่ไหว จึงยอมเสี่ยงออกตัวอธิบายให้อีกฝ่ายได้รับรู้ว่าเขาทำงานเสียเที่ยวแล้ว
"พวกเขาตัดหางปล่อยวัดฉันแล้วล่ะ คุณเหนื่อยเปล่าแล้ว"
เราทั้งคู่สบตากันชั่วครู่ อีกฝ่ายจึงหยั่กไหล่เบาๆอย่างไม่ยี่หระ"งั้นฉันเอาหล่อนไปให้คนจ้างงานก็ได้ เผื่อเขาจะจ่ายเพิ่ม"
ไม่ได้ค่าไถ่ก็จะเอาค่าจ้างสินะ...
...รู้สึกเหมือนขุดหลุมฝังตัวเองยังไงไม่รู้สิ
ไอรินถูกพามายังสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งตัวเธอไม่รู้หรอกว่าที่ไหน ก็ถูกกระสอบคลุมร่างไว้อยู่นี่นะ ไม่ขาดอากาศหายใจตายก็บุญแล้วถ้าเป็นแบบนั้นสภาพเธอคงอนาถน่าดู
ทั้งสองพูดคุยถึงเรื่องภารกิจสักพัก คนที่แบกเธอขึ้นบ่าก็เทร่างของไอรินออกมาจากถุงกระสอบ
เด็กสาวเรือนผมดำเงางามผิวพรรณผ่องใสให้วิเคราะห์คงเป็นคนแทบเอเชียไม่ผิดแน่ ด้วยสีผิวที่ออกโทนเหลือง ขอบตาเรียว จมูกเล็ก โชคดีที่ชายคนนั้นไม่ทันเห็นนัยน์ตาของไอรินเพราะเธอพยายามก้มหน้าและเบี่ยงหนีตลอด
อีกฝ่ายสำรวจร่างกายของเด็กสาวจนพอใจ ทีท่าว่าสนใจชัดเจน"เด็กเอเชียเหรอ? ถ้าขายต่อก็ราคาดีไม่หยอกเลยนะ"
ไอรินพ่นลมทิ้งด้วยท่าทีเบื่อหน่าย
ขายต่ออีกละ
"ก็คงงั้นแหละ แล้วจะจ่ายเพิ่มเท่าไหร่ล่ะเฮีย?"เดดพูลดูอารมณ์ดีขึ้นมาเปราะหนึ่งเมื่อพบว่าผู้ว่าจ้างดูจะสนใจตัวเด็กที่เขาพามากว่าที่คิด
ผู้ว่าจ้างเลิกคิ้วสูง"จ่ายเพิ่ม? อย่ามาตลกน่ะเดดพูล อะไรที่ได้จากภารกิจครั้งนี้ฉันก็นับรวมอยู่ในค่าจ้างนั่นแหละ เราไม่ได้ตกลงว่าจะจ่ายเพิ่มถ้านายเอาของมาเพิ่มนี่จริงมั้ย?"
พลันรอยย้นบริเวณมุมปากของชายผู้ไม่มีวันตายมลายหายไป เป็นฝ่ายเดดพูลที่ตีหน้าเครียดแทน
"คือจะไม่จ่ายเพิ่ม?"
"นายจะต่อรองแล้วไม่ได้อะไรเลยหรือยอมเงียบปากแล้วรับค่าจ้างเท่าเดิมเดดพูล"
ส่วนตัวแค่ว่าจ้างให้ไปกำจัดสมาชิกของไฮดร้าเขาก็เสียไปไม่รู้ตั้งเท่าไหร่แล้ว เรื่องอะไรจะต้องหาเรื่องเสียเพิ่มอีก อย่างน้อยๆก็ขอกำไรหน่อยเถอะ
เดดพูลเงียบสนิท เขาจ้องหน้าอีกฝ่ายพยายามส่งกระแสจิตว่า'เอ็งจงเปลี่ยนใจเดี๋ยวเน้!'แต่ไม่มีทีท่าว่าจะได้ผลจนเขาต้องยกมือยอมแพ้
"โอเค โอเค...รู้ไรมั้ย?"จบคำกระบอกปืนชี้ไปทางผู้ว่าจ้างและเหนี่ยวไกทันที จนร่างหนานั้นหงายหลังล้วงจากเก้าอี้โดยสภาพหน้าเป็นรูโบ๋จากลูกตะกั่ว
"ฉันไม่เอาค่าจ้างก็ได้วะ"
เด็กน้อยที่ถูกมัดอยู่โดนแบกขึ้นบ่าอีกครั้ง ปล่อยทิ้งศพของผู้ว่าจ้างไว้ที่เดิมหวังแค่ว่าจะมีคนมาพบมันเร็วๆ
คราวนี้ไอรินถูกพามายังแหล่งอโคจร ผู้คนส่วนมากที่เดินผ่านไปมาล้วนปิดหน้าคาตาไว้ มีเพียงเล็กน้อยเท่านั้นที่จะเปิดเผยหน้าที่แท้จริงอย่างเช่นชายหน้าเคาน์เตอร์ที่เดดพูลพาเธอมาวางแหมะไว้นี่ไง
"วีเซลเอาแบบเดิม ละก็ขออะไรให้ยัยนี่ด้วย"ท่าทีจงใจกระแทกเสียงของอีกฝ่ายทำให้วีเซลยักไหล่เบาๆแต่ก็เร่งมือทำสิ่งที่คุณเพื่อนต้องการมาให้
'วีเซล'พ่อค้าอาวุธควบตำแหน่งคลั่งข้อมูลเฉพาะกิจของนายทหารรับจ้างอย่างเดดพูล(จริงๆก็ทำให้หมดแหละถ้าเขาจ่ายให้)แถมยังเป็นเพื่อนสนิทคนหนึ่งของเวด วิลสันตั้งแต่สมัยที่เดดพูลยังไม่เข้าร่วมโครงการWeapon xด้วย
ขณะที่ชงเครื่องดื่มให้คุณเพื่อนสนิท วีเซลยังมิวายเอ่ยเค้นไปด้วย"แล้วเด็กนั่นคือ? ไม่ใช่ว่าไปทำใครท้องมาอีกนะเพื่อน ถ้าเป็นงั้นไม่ต้องแสดงตัวว่าเป็นพ่อหรอกเดี๋ยวเด็กมันใจแตกเอาทีหลัง"เอ่ยแซะพอเป็นพิธี
"เก็บมาได้แถวใต้สะพาน จู่ๆก็ผุดขึ้นมาจากน้ำ"
ใครเชื่อก็บ้าแล้ว!
"เออจริง ละเธอชื่อไร? ยังจำชื่อตัวเองได้ใช่ป่ะ? ไม่เอาประเภทแบบ'ฉันจำอะไรไม่ได้เลยค่ะ'อันนั้นพล็อตตลาดไป เป็นนางเอกนิยายทั้งทีก็เอาให้ดูแปลกใหม่หน่อย!"
ไอรินขมวดคิ้วกับคำพูดแปลกๆของเจ้าตัวแต่ก็ยอมตอบกลับไป ตอนนี้เธอยังไม่ไว้ใจเขาหรอกนะ ประสบการณ์ปืนจ่อหัวซะขนาดนั้น...
เด็กสาวถอนหายใจ"ไอริน...ไอริน นิวเจน..."
จู่ๆทั่วร่างกายก็รู้สึกหนักอึ้งเมื่อต้องเอ่ยนามสกุลของชายคนนั้น นามสกุลของคนที่ทำให้เธอต้องใช้ชีวิตอยู่ในขุมนรกทั้งเป็น
สองสหายพยักหน้าหงึก"แปลว่าจำชื่อตัวเองได้ แน่ใจนะว่าไม่ได้ตั้งนามแฝงเอาเท่?"
ไอรินพยักหน้าตอบรับ
"นายก็ช่างสรรหานะเวด แล้วแบบนี้จะเอายังไง พาเธอไปส่งให้สถานสงเคราะห์?"
"ก็คงเป็นงั้น แต่เอาไว้วันอื่นเถอะเพราะวันนี้ฉันหมดอารมณ์จะทำอะไรแล้ว วัยรุ่นเซ็ง"
"อะดรีนาลีนหมดหรือไง"
ถ้อยคำหยอกล้อของสองสหายยังคงมีมาต่อเรื่อยๆ กระนั้นเด็กสาวข้างเขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะแตะเครื่องดื่มเลยแม้แต่นิดเดียว
[ไม่กระหายเหรอ เอาจริงดิ? วิ่งเป็นเจ้าเข้าขนาดนั้นน่ะนะ สตรองแท้]
/วิ่งขนาดนั้นแล้วไม่กระหายยัยหนูนี่ก็ไม่น่าใช่คนละ/
[หรือกินไม่เป็น?]
เออ มีความเป็นไปได้ทางทฤษฎีสูง
เดดพูลเบ่นสายตาลงมองแก้วเครื่องดื่มตรงหน้า เพ่งพิศอยู่ครู่หนึ่งจึงเริ่มเอะใจบางอย่าง
"วีเซล"
"หืม?"
เขาชี้ไปที่แก้วบรรจุน้ำใสแจ๋ว"นี่อะไรอ่ะ?"
"วอดก้าไง ไม่รู้จะเอาไรให้ดีเลยเอาแบบนายไปเลย"
นายทหารชุดแดงตวัดตาพลางเท้าเอวมอง เขวี้ยงแก้วใส่บาร์เทนเดอร์เฉพาะกิจโดยเล็งเจาะจงที่หัวของอีกฝ่ายเป๊ะๆ โชคดีที่ผู้ถูกปองร้ายหลบทันแบบเฉียดฉิว
ถึงเป้าหมายจะพลาดไปแต่ขอด่าหน่อยเถอะ"ก็เชี่ยละ! นี่โง่หรือโง่ห๊ะ!? เด็กมันก็ตัวแค่นี้จะให้มากินแบบฉันได้ไง! คิดสิคิด!"
เดดพูลผู้จู่ๆก็อยากรักษาสุขภาพให้เด็กรายยาวเป็นหางว่าว สั่งนู้นห้ามนี่จนคนบริการให้อย่างวีเซลอยากจะเขวี้ยงแก้วทิ้งให้มันจบๆไป
สุดท้ายสิ่งที่เด็กน้อยอย่างเธอสามารถกระเดือกได้ตามคำบัญชาของเดดพูลก็ถูกเสิร์ฟลงตรงหน้า ซึ่งตรงตามรีเควสเป๊ะ! เครื่องดื่มเบาๆ... รสอ่อน... ดูบริสุทธิ์...
นั่นก็คือน้ำเปล่า=_=
ง่ายๆงี้แหละ
สิ้นสุดสงครามระหว่างสองเกลอ ทั้งเธอและเดดพูลก็เดินทางมายังอพาร์ทเม้นท์แห่งหนึ่งอันเป็นที่พักอาศัยของเจ้าตัว(เธอยังไม่กล้าหนีไปไหน ถ้าไม่นับเรื่องห่วงสุขภาพเธอเมื่อครู่ ท่าทางพี่แกก็พร้อมจะยิงเธอทิ้งทุกเมื่อ)
มันเป็นห้องขนาดกลางไม่ได้ใหญ่โตโอ่อ่าแต่ก็กว้างพอสมควร มีเฟอร์นิเจอร์ตั้งไว้หลายชิ้นแสดงให้เห็นว่างานทหารรับจ้างของเจ้าตัวก็หารายได้เข้าตัวได้พอสมควร
"ช่วงนี้ป้าอัลแกไปเที่ยวเปลี่ยนบรรยากาศ เธอก็นอนเตียงป้าแกไปก่อนแล้วกัน บอกไว้ก่อนว่าฉันไม่เก็บเธอไว้นานหรอกนะ"เดดพูลชี้ๆไปที่มุมหนึ่งของห้องซึ่งมีเตียงขนาดกลางตั้งอยู่
"อื้ม"ตอบรับทันที
"ห้องน้ำอยู่ตรงนู้น เออว่ะ แล้วเสื้อผ้าจะทำไงวะ! คืนนี้ก็โนบราไปก่อนละกันเนาะ?"
"ได้"ไม่ขัดข้องเพราะการใช้ชีวิตในไฮดร้าของเธอก็ใส่เสื้อผ้าอยู่เพียงแค่สองชิ้นเท่านั้นเอง นั่นก็คือเสื้อ1กางเกงอีก1
"ไม่เรื่องมากแบบนี้สิป๋าเวดชอบ!"
-------------------------------------
รีไรท์มาตอนที่2 เฮีก็ไล่กวดน้องก่อนเลย555+ แถมรอบนี้กวดแบบจริงจังกะเอาเงินด้วย!
หวังว่าจะชอบเนื้อหาฉบับใหม่กันนะคะ+v+
1 คอมเมนท์ 100 กำลังใจ
อย่าลืมเมนท์กันเยอะๆนะ~
ความคิดเห็น