คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5 อย่าติดเกมให้มาก
บทที่ 5 อย่าติดเกมให้มาก
---------------------------------------
"ซี๊ด~"
เสียงสูดปากดังขึ้นจากภายในเรือนฟ่านซิง แม่นางน้อยนอนแหมะหมดสภาพบนตั้งนอนโดยมีหญิงรับใช้ติดตัวคอยทาแผลปริแตกบนแผ่นหลังให้
"ซูจิง เบามือหน่อย เบาลงหน่อย ข้าจะตายอยู่แล้ว~"โอดครวญแล้วก็ฟุบหน้าแนบลงกับแขนของตน
"อดทนเจ้าค่ะ แหม ยามอยู่ในหอบรรพชนกลับวางตัว ไม่ร้องสักแอะ ทีแบบนี้มาทำโอดครวญนะเจ้าคะ"
สาวใช้นาม'ซูจิง'เอ่ยเหน็บแนมปนขำขัน พอรู้ว่าคุณหนูของเธอถูกลงโทษที่หอบรรพชน ซูจิงผู้เป็นทั้งพี่เลี้ยงและเพื่อนต่างวัยของฟ่านซิงก็วิ่งมาดูสุดฝีเท้า
คุณหนูของนางไม่ร้องออกมาสักแอะ หากเป็นนางคงหมดสติไปตั้งแต่สิบไม้แรกแล้ว
แต่ใครจะไปคิด เมื่อมาถึงเรือนรับรองฟ่านซิงจะกรีดร้องโอดครวญออกมาซะลั่นเรือน ร้อนนางต้องมานั่งปลอบอยู่นาน
"ดีนะเจ้าคะที่คุณชายเจียงได้มอบยาดีจากอวิ๋นเมิ่งมาให้ สักสามสี่วันคงหายเป็นปลิดทิ้ง"
ฟ่านซิงหลับตาฟังคำพรรณนาของสาวใช้ประจำตัวไป ต้องขอบคุณทั้งคุณชายเจียงเฟิงเหมียนและเว่ยฉางเจ๋อจริงๆนั่นล่ะที่อุตส่าห์แบกเธอมาจนถึงหน้าเรือนแถมยังมอบตลับยาจากอวิ๋นเมิ่งมาให้ด้วย
"ซูจิง...ข้ามิได้ทำจริงๆนะ..."เอ่ยเสียงอู้อี้ ปานนี้เรื่องคงแพร่กระจายไปทั่วแล้วมั้งเรื่องที่เธอขึ้นคร่อมบุรุษอื่นอย่างมิอายฟ้าดิน
ทั้งๆที่เธอไม่ได้คิดจะทำแบบนั้นเลยสักนิด
ฝ่ายซูจิงเพียงหลับตา มือยกขึ้นลูบไหล่คุณหนูฟ่านเบาเป็นการปลอบประโลม
"ข้าเลี้ยงท่านมาตั้งแต่เล็ก มีรึจะไม่รู้นิสัยใจคอของท่าน เพียงสงสัยเท่านั้นว่าจุดประสงค์ของคุณชายจินคืออะไรกันแน่"
ซูจิงเก็บอุปกรณ์ทำแผลต่างๆเข้ากล่องไม้แล้วนำไปวางบนชั้นวางของ จัดผ้าผ่อนให้คุณหนูอีกนิดจึงขอตัวออกไป
ฟ่านซิงจัดท่านอนเล็กน้อยก่อนหลับตาลงเพื่อพักผ่อนร่างกาย มิงั้นมีหวังไข้จับแน่นอน
พรึบ!!!
เปลือกตาที่หลับสนิทลืมพรึบขึ้นมา ก่อนกวาดสายตาไปรอบๆตัว มันคือห้องนอนของเธอเอง เหล่มองเครื่องเกมที่ยังคงเปิดค้างไว้
ฟ่านซิงตั้งเวลาในเกม หากเธอเข้าไปอีกครั้งฟ่านซิงจะตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าของวันถัดมา
"โอ๊ะ!? เกือบไป"
อุทานออกมาเมื่อเผลอตัวเกือบกระโดดลงจากเตียงไปโดยลืมนึกถึงสังขารตัวเอง
นิ้วเรียวถูกยกขึ้นมานวดๆบริเวณขมับ ตั้งสติให้มั่นก่อนคลานไปที่ปลายเตียงแล้วพยุงร่างของตนลงบนวีลแชร์แล้วเอนหลังลงไป
อืด~อืด~
สมาร์ทโฟนรุ่นใหม่สั่นเบาๆ บ่งบอกว่ามีคนส่งข้อความมาหาเธอ ฟ่านซิงเอื้อมหยิบมันมาก่อนเลื่อนมันดู
ชุนชุน : อาซิง
ชุนชุน : อาซิง
ชุนชุน : อาซิงงงง
ชุนชุน : ซิงซิง
ชุนชุน : ซิงๆ
ชุนชุน : ซิงๆโว้ยยยยยย
มีมากกว่านี้นะ แต่เพื่อไม่ให้เปลืองหน้ากระดาษขอตัดออกไปสัก1005ข้อความละกัน=_=
ฟ่านซิงถอดถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายกับสหายของตน มือกดพิมพ์ข้อความยิกๆแล้วกดส่งไป
อย่าฟลัดดิ๊ :ซิงซิง
เครื่องค้างใครจ่ายมิทราบ? : ซิงซิง
ชุนชุน : กว่าจะตอบได้
มี'ไร : ซิงซิง
ชุนชุน : ซื้อขนมมา เดียวไปหา รอเปิดประตูด้วย
//อิโมจิรับทราบ : ซิงซิง
วีลแชร์เคลื่อนไปหน้าประตู รอไม่ถึงชั่วโมงเสียงกริ่งก็ดังขึ้น
"ถั่วแดง?"
"ลิสงขาว"
ได้ยินแบบนั้นฟ่านซิงก็ฉีกยิ้มกว้าง ประตูถูกเปิดออกเผยร่างสูงของบุรุษผู้เป็นเพื่อนสมัยเด็กยันปัจจุบันของเธอ
ส่วนประโยคที่พูดก่อนหน้า?
ก็รหัสลับไง
รหัสลับแบบเด็กๆแต่ก็เป็นคำที่บ่งบอกว่าหน้าประตูบ้านนั้นคือเพื่อนคนสำคัญของเธอ ที่สามารถเปิดประตูให้ได้โดยไม่ต้องหวาดระแวงใดๆ
เบื้องหน้าของเธอคือ'กัวชุน'หนุ่มหน้างามผู้เพรียบพร้อมไปด้วยทรัพย์สินและเงินทอง มหาเศรษฐีดีๆนี่แหละนะ
เพื่อนสมัยเด็กคนเดียวที่ฟ่านซิงไว้ใจ พูดตรงๆกัวชุนน่ะน่าไว้ใจมากกว่าคนในครอบครัวจริงๆซะอีก...
"มาช้าจริงๆ"
"รถติดนิดหน่อย อย่าบ่นมากนา เอ้า"
ถุงขนมถูกยืนมาตรงหน้า สาวจ้าวยิ้มร่าคว้ามากอดไว้ในอ้อมแขนอีกมือล้วงหยิบขนมเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ
ร่างสูงหยิบเครื่องเกมขึ้นมาพินิจดูใกล้ๆพลิกซ้ายพลิกขวาด้วยความสงสัย
"แล้วเป็นไงล่ะเกมนี้"
"ให้5ดาวเลย สมจริงสุดๆแถมยังเลือกทำอะไรได้หลายอย่าง"เสียงตรงไทม์ไลน์เพี้ยนไปหน่อยเท่านั้นเอง=_=;
"น่าอิจฉาชะมัด ตอนนี้ฉันถูกลงโทษยึดบัตรเครดิตทุกวงเงิน แถมถูกกักบริเวณให้อยู่แต่ในบ้าน นี่แม่ฉันยอมให้มาหาเธอได้ก็บุญแล้ว"อีกฝ่ายบ่นกระปอดกระแปด
แหม อยากจะหยิบผ้าขาวมาซับน้ำตา
"ทำตัวเองทั้งนั้น ใครใช้ให้นายเปย์สาวจนบัตรเครดิตหมดไป5ใบกันล่ะ"
ทำไมเธอจะไม่รู้นิสัยเพื่อนตัวเอง อีกฝ่ายเป็นพวกเพลย์บอยสายเปย์ที่ดูท่าเสียเปรียบมากกว่าได้เปรียบซะอีก
แต่อย่างน้อยก็ไม่เคยไปทำสาวที่ไหนท้องล่ะนะ
"เงียบนา อีตอนแรกก็ดีๆอยู่หรอก พอสักพักหางก็โผล่ควบ3 แถมรถไฟชนกันอีก หึ!"
เห็นท่าไม่ดี ฟ่านซิงรีบหาทางเปลี่ยนเรื่องทันที
"เหรอๆ งั้นนายจะถูกผ่อนปรนเมื่อไหร่ล่ะ เกมนี้สุดๆเลยนะ"ใช้เรื่องเกมมาล่อ
กัวชุนกุมศีรษะก่อนขยี้มันอย่างแรงราวกับระบายอารมณ์
"ไม่รู้กำหนดเลย เอาเป็นว่าได้เมื่อไหร่เดี๋ยวเข้าไปเองละกัน ยังไงก็เข้าระบบเดียวกันอยู่แล้ว"
อีกเรื่องหนึ่งที่เธอยังไม่ได้บอกคือการสร้างข้อจำกัดของระบบเกม จริงอยู่ที่เกมนี้เป็นแบบออนไลน์ที่สามารถเจอกันได้ แต่ก็สามารถเลือกจำนวนคนภายในเกมได้ โดยการปิดกั้นผู้เล่นคนอื่นไว้
ถ้าเราจะเล่นเกมย้อนยุคแล้วมีคนที่มาจากยุคเดียวกับเรามากเกินไปคงหมดสนุกเลยล่ะ
ฟ่านซิงจึงปิดกั้นทุกรายชื่อในเกม เหลือไว้แค่กัวชุนเท่านั้นที่เว้นให้เป็นกรณีพิเศษ
รอให้อีกฝ่ายเข้ามาเล่นได้แล้วค่อยว่ากันอีกที
ทั้งสองพูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติ ฟ่านซิงเล่าถึงวิถีชีวิตภายในเกมให้อีกฝ่ายฟัง กัวชุนบ่นอิจฉาแล้วอิจฉาอีกอยากเล่นใจจะขาดแต่จะให้คัดคำสั่งหม่อมแม่ก็ขอบาย
จนผ่านไปชั่วโมงได้ กัวชุนก็ขอตัวกลับ(เหตุเพราะหม่อมแม่โทรตามแล้ว)แต่ก็ไม่ลืมเข็นเธอเข้ามาในห้อง แล้วยกตัวเธอถึงเตียงให้เสร็จสรรพ
"ไม่ต้องตามลงไปนะ เดี๋ยวล็อคประตูให้"
"ขอบใจมาก"
โบกมือลาพอเป็นพิธี ฟ่านซิงหยิบเครื่องเกมมาสวมไว้ กัวชุนที่พึ่งเดินออกไปโผล่หัวเข้ามาก่อนหลี่ตาใส่
"อย่าติดเกมให้มากล่ะ"
"รู้นา~"
เครื่องเกมถูกเปิดทันทีราวกับประชดคนเตือน ร่างระหงเอนหลังลงหมอนนุ่นแล้วหลับตาลง
บางครั้งการได้อยู่ในโลกจินตนาการยังดีกว่าการทุรนทุรายอยู่ในโลกความเป็นจริงซะอีก...
พรึบ...
เปลือกตาบางลืมขึ้น ปรากฏร่างของสาวใช้ข้างกายกำลังเปิดม่านในเรือนของเธอ
"คุณหนูตื่นแล้วรึเจ้าคะ ยังเจ็บแผลอยู่รึเปล่า?"
ภายนอกหน้าต่างปรากฏทิวทัศน์ธรรมชาติของอวิ๋นเซินปู้จื้อฉู่ อากาศยามเหม่านั้นเย็นสบายต่างจากโลกของเธอโดยสิ้นเชิง
คุณหนูตระกูลฟ่านยิ้มร่าให้กับสาวใช้คนสนิท
"สบายดีสุดๆไปเลย"
ถึงยังไงเธอก็ยังขอยืนยันคำเดิม...
ว่าโลกจินตนาการสร้างความสุขให้แก่เธอมากมายจริงๆ...
---------------------------------------
#อย่าติดเกมนักนะฟ่านซิง พักสมองบ้าง
#เหตุผลที่คุณหนูของเราไม่เจอผู้เล่นคนอื่นเลยเป็นเพราะเธอปิดกั้นรายชื่อไว้นั่นเอง นี่ถ้าไม่ติดเป็นเกมที่ใช้ชีวิตในเรื่องจริงๆ รับรองเบื่อตาย=^=
#มายเฟรนของฟ่านซิงคือหนุ่มหล่อดีกรีลูกมหาเศรษฐี ถือว่าอยู่ในระดับไม่ธรรมดา(มันไม่ธรรมดาตั้งแต่มีไอ้เครื่องเกมนี้ละ!)
#ขออนุญาตเปลี่ยนชื่อเพื่อนหนุ่มของน้องฟ่านนะคะ ดันไปซ้ำกับตระกูลฉางที่จะถูกล้างบางซะได้
#อย่าลืมเม้นท์กันด้วยน่า~~~
ความคิดเห็น