คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6 : หรรษากับคาบเรียนฮีโร่
Chapter 6 : หรรษากับคาบเรียนฮีโร่
'เคยได้ยินเสียงรถหว่อมั้ย ตายแน่ ตายแน่ ตายแน่ นั่นล่ะเสียงในหัวฉันตอนนี้'
-------------꧁༺°•✮•°༻꧂------------
ณ โรงเรียนยูเอย์
หลักสูตรโรงเรียนยูเอย์สาขาฮีโร่ในช่วงเช้าจะเป็นวิชาพื้นฐานทั่วๆไป อาทิ ภาษาอังกฤษ คณิตศาสตร์หรือวิทยาศาสตร์ เป็นต้น
ซึ่งคาบแรกของวันนี้คือวิชาภาษาอังกฤษโดยมีอาจารย์ประจำวิชาคือพรีเซนต์ไมค์
หลายๆคนคาดหวังพอสมควรที่จะได้รับการสอนแบบฉูดฉาด เฮฮาปาจิงโกะตามสไตล์ฮีโร่ที่อัดรายการวิทยุทุกอาทิตย์ แต่...
"เอาล่ะ ประโยคไหนเขียนผิดหลักภาษาอังกฤษ?"
ธรรมดาโคตร!
"เอ้า! Everybody hands Up!คึกคักกันหน่อยทุกคน!"โปรฮีโร่ร้องขึ้น ส่วนด้านชิออนจังหวะนี้นอนราบไปกับโต๊ะเรียบร้อยนิ้วเรียวเขี่ยปากกาเล่นไปพลางๆ แต่แล้วก็มีฝ่ามือส่วมถุงมือหนังเปิดนิ้วสีดำมาวางไว้บนโต๊ะเรียนของเธอ เงยหน้ามองก็พบว่าเป็นพรีเซนต์ไมค์ที่ยืนเท้าเอวมองอยู่
"...สวัสดีค่ะครู"ยิ้มแห้ง
"ไม่ฟังไม่เป็นไร แต่อย่างน้อยช่วยตั้งใจสักนิดจะได้มั้ยหืม? เอาล่ะ สุมิเระช่วยตอบคำถามบนกระดานได้มั้ยเอ่ย?"
โดนเรียกไปตามระเบียบ ดีที่ถึงแม้เธอจะใกล้หลับแค่ไหนแต่หูเธอก็ยังฟังเนื้อหาอยู่ตลอดทำให้ไม่มีปัญหาอะไร ข้อ4สินะ
พอผ่านการเรียนช่วงเช้าแสนน่าเบื่อมาได้ก็เป็นเวลาพักเที่ยง ซึ่งทางยูเอย์จะมีโรงอาหารกลางที่มีเชฟโปรฮีโร่ฝีมือดีมาเปิดร้านอาหารด้วยราคาที่ถูกพอสมควร
อาหร่อย~♡
และในส่วนของการเรียนการสอนในคาบเรียนช่วงบ่ายอันเป็นช่วงเวลาที่ใครหลายๆคนรวมถึงตัวชิออนเองด้วยตั้งตารอ
วิชาพื้นฐานฮีโร่!
"ฉัน...เดินเข้าประตูมาอย่างคนธรรมดาแล้ว!!"ร่างบึกบึนของออลไมท์เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มตามแบบฉบับของเจ้าตัว
แต่เดี๋ยว...คือปกติคุณไม่ใช่คนธรรมดาเหรอคะออลไมท์?
"ออลไมท์นี่นา!"
"สุดยอดเลย! มาเป็นอาจารย์ที่ยูเอย์จริงๆด้วย!"
กับอีกหลายประโยคที่คนในห้องพูดคุยซุบซิบออกมา ก็ไม่น่าแปลกหรอกก็ออลไมท์เป็นถึงฮีโร่อันดับ1ที่ถูกเรียกว่าเป็นสัญลักษณ์แห่งสันติภาพนี่นะ จะตื่นเต้นก็ไม่แปลกส่วนตัวเธอตื่นเต้นจนชินแล้วล่ะ
"ฉันจะมาสอนวิชาพื้นฐานฮีโร่ เพื่อเสริมสร้างพื้นฐานการเป็นฮีโร่ของพวกเธอซึ่งจะเป็นวิชาที่มีชั่วโมงเรียนมากที่สุดและหน่วยกิตเยอะที่สุดด้วยเช่นกัน และเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา...วันนี้เราจะเริ่มกันด้วยไอ้นี่! ฝึกซ้อมต่อสู้!"
ออลไมท์หยิบป้ายคำว่า'BATTLE'ขึ้นมา หลายคนในห้องมีท่าทีตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด"และสิ่งที่ต้องมีก็คือ...นี่!ชุดคอสตูมที่ออกแบบตามอัตลักษณ์และความต้องการที่เคยให้กรอกลงในเอกสารก่อนเข้าเรียนไงล่ะ!"
กำแพงด้านข้างเลื่อนออกมาปรากฏชุดเครื่องแบบที่พวกเราเคยกรอกไว้ในแบบสอบถามก่อนเข้าเรียน
เอกสารเครื่องแบบเป็นเอกสารที่ก่อนจะเข้าเรียนที่ยูเอย์ จะต้องบอกอัตลักษณ์และสัดส่วนร่างกายและดีไซน์ชุดแบบคร่าวๆตามที่ต้องการ จากนั้นบริษัทในเครือของยูเอย์จะผลิตชุดคอสตูมฮีโร่ด้วยเทคโนโลยีล้ำสมัย เป็นระบบที่ยอดเยี่ยมจริงๆ
"เมื่อเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วก็ไปร่วมกันที่กราวเบต้านะ!"ออลไมท์สั่งปิดท้ายก่อนจะเดินออกไป พวกเด็กๆห้องAก็พุ่งเป้าไปที่กล่องคอสตูมของตนด้วยความเร่งรีบร่วมถึงเธอด้วย
ตื่นเต้นเหมือนกันนะเนี่ยที่จะได้ใส่คอสตูมที่ตั้งหน้าตั้งตาออกแบบทั้งคืน จะออกมาเป็นยังไงนะ!
สนามสอบเบต้า
ใช้เวลาไม่นานเหล่านักเรียนห้อง1-Aก็พากันเดินออกมาโดยแต่ละคนต่างสวมชุดคอสตูมที่พวกตนออกแบบไว้ ออลไมท์กล่าวชมพวกเขาที่ในตอนนี้มีรูปลักษณ์เหมือนกับฮีโร่มืออาชีพขึ้นไปอีกขั้น
แต่เหลืออีกสองคนที่ยังไม่ยอมเดินตามคนอื่นออกมา
"มิโดริยะคอสตูมนายดูดีสุดๆเลยนะ นายออกไปเลย"
"เอ่อ...แต่ผมว่าคอสตูมของสุมิเระซังก็น่ารักมากๆเลยนะครับ สุมิเระซังออกไปก่อนเถอะนะครับ"
"ปัญหาของฉันมันอยู่ที่คอสตูมที่ไหนกันเล่า!"ชิออนว้ากขณะที่มือทั้งสองข้างยังกดเส้นผมส่วนที่ชี้ฟูของตนแน่น เพราะเวลามีจำกัดเธอเลยไม่ทันได้ม้วนผมให้ดีเลยไม่สามารถสวมฮู้ดได้เลยต้องมายืนเกี่ยงกับคนหน้าตกกระอยู่แบบนี้ไง
ชุดของสุมิเระ ชิออนนั้นเธอดีไซน์ออกมาให้ดูทะมัดทะแมงเป็นบอดี้สูทคอเต่าลวดลายสีขาวกลางอกเป็นรูปทรงข้าวหลามตัดและทับด้วยเสื้อนอกขาสั้นมีฮู้ดที่เธอเอาไว้รวบเส้นผมแสนจะยาวเหยียดของเธอแถมยังปิดผมชี้ฟูที่เธอแสนจะหงุดหงิดได้ ในส่วนของตัวเนื้อผ้านั้นทำจากวัสดุกันไฟ สามารถดูดซับแรงกระแทกแถมยังระบายอากาศได้ดีอีกด้วย แขนทั้งสองข้างมีเข้มขัดรัดไว้ข้างละสองเส้นและยังมีซิบบริเวณแขน รองเท้าของเธอเป็นบูทยาวมีระบายผ้าบางสีม่วงแก่
ด้วยอัตลักษณ์ที่สามารถเปิดพอร์ทัลของเธอทำให้ชิออนเลือกที่จะดีไซต์ชุดให้ออกมาดูรัดกุมแต่ยังใส่สบายออกมาส่วนที่เหลือชิออนอนุญาตให้ทางบริษัทปรับแต่งได้ตามสะดวก
นอกจากเครื่องแต่งกายก็มาพูดถึงเรื่องเมคอัพ เธอใช้ลงสีมาเขียนเป็นรูปเขี้ยวบริเวณใต้ตาทั้งสองข้าง
ชุดของน้องค่ะ[ รูปเราวาดเองไม่อนุญาตให้นำไปใช้นะคะ ]
"เฮ้ย! ยัยแมวจร!ทำไมไม่ออกมาวะ!?"บาคุโกย่างสามขุมเข้ามาหาเด็กสาวที่ยืนกุมหัวอยู่แบบนั้น เขายื่นมือเข้าไปหาแต่ก็ถูกเจ้าหล่อนตีหน้ายุ่งแล้วส่ายหน้าดิกกลับมา
คนที่อุตส่าห์เดินมาตามถึงกับยกยิ้มเหี้ยมเกรียมและทำการลากเจ้าก้อนสีม่วงให้มายืนรวมกับคนอื่นๆสักที
คัตจัง...ผมเองก็ยังอยู่ตรงนี้นะ...
มิโดริยะมองเพื่อนสมัยเด็กด้วยดวงตาว่างเปล่า อีกฝ่ายทำยังกับว่าเด็กสาวผมม่วงคนนั้นเป็นคนสุดท้ายที่ยังไม่ได้ออกไปงั้นแหละ คือผมยังยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ไงครับ
ด้านชิออนที่ถูกลากออกมาก็หลับตาปี๋ไม่กล้าสบตาใคร แต่ถึงอย่างนั้นการ์ดก็ยังไม่ตกลงแม้แต่นิด
"ว้าว! คอสตูมของสุมิเระน่ารักจังเลย!"มินะวิ่งเข้ามาหาพร้อมเอ่ยชม
"จริงด้วย เหมาะกับสุมิเระจังมากๆเลยล่ะนะ!"อุรารากะเข้ามาสมทบอีกคน
"งือ...ขอบคุณนะ..."เธอยิ้มรับคำชมแต่เพราะฝ่ามือที่ยังไม่ยอมปล่อยจากกลุ่มผมทำให้เพื่อนๆเริ่มสงสัยใคร่รู้
"เอ่อ...ขอโทษนะแต่สุมิเระจังเอามือกุมหัวไว้ทำไมเหรอหรือว่าไม่สบาย!?"
คำพูดของอุรารากะทำทุกคนหันมาให้ความสนใจกับเธอยิ่งขึ้นไม่เว้นแม้แต่ออลไมท์
ชิออนเธอหน้าซีดเผือดส่ายหน้ารัวแต่ดูจะยิ่งเป็นการสร้างความสงสัยให้กับเพื่อนๆเสียมากกว่า
บาคุโก คัตสึกิที่ยืนมองอยู่กรอกตาทำเสียงขึ้นจมูกก่อนจะเดินเข้ามาหาแล้วดึงมือที่เธอกุมหัวไว้ออกโดยที่ตัวชิออนไม่ทันได้ตั้งตัว
ไอ้ระเบิดเดินได้นี่!!
---ดึ๋ง!
"..."
เกิดความเงียบทั่วบริเวณ ทุกสายตาต่างจ้องไปที่หูแมว(?)ที่เด้งขึ้นมาหลังจากที่มือบางถูกกระชากออก
"น่ารักสุดๆไปเล๊ยยย!!!!"
มินะสาวผิวชมพูร้องออกมาสุดเสียงพร้อมดึงเธอเข้าไปกอดไปฟัดอย่างหมั่นเขี้ยว พอเป็นแบบนั้นพวกสาวๆก็พากันรุมล้อมเข้ามานัวเนียไม่หยุด เด็กสาวหูแมว(?)หน้าแดงแปร๊ดอยู่ในอ้อมกอดของผู้ใช้อัตลักษณ์กรด
"แล้วหูแมวนี้เป็นกรรมพันธุ์จากอัตลักษณ์เหรอ?"สาวร็อค'จิโร่ เคียวกะ'อัตลักษณ์'เอียร์โฟนแจ็ค'เอ่ยขณะที่มือก็จิ้มๆไปที่ผมส่วนนั้นของเธอไม่หยุด
ชิออนปิดหน้าว่าเสียงงุบงิบ"ผมชี้ฟูต่างหากล่ะ..."
พวกสาวๆก็คุยกันไปส่วนพวกผู้ชายก็ได้แต่มองตาละห้อยอยากลองเข้าไปจับๆจิ้มๆผมที่เหมือนกับหูแมวสุดคาวาอินั่นบ้าง แต่ก็ถูกสายตาเสียดแทงของพวกสาวๆจิ้มจึกๆจนไม่กล้าย่างกายเข้าไปใกล้
แม้แต่ออลไมท์ยังต้องยกมือขึ้นปิดปากร่างบึกบึนสั่นเครือเพราะทนกับความน่ารักที่ตนไม่เคยได้เห็นไม่ไหว บ้าจริง ก็ฝึกกันมาด้วยกันตั้ง10เดือนทำไมเขาไม่เคยสงสัยเรื่องที่หนูน้อยสุมิเระชอบใส่หมวกบีนนี่ตลอดเวลากันนะ!
---แชะ!
ชั่ววินาทีสัญลักษณ์แห่งสันติภาพยกมือถือขึ้นมานิ้วใหญ่กดรัวชัตเตอร์เก็บภาพไว้เรียบร้อย
"อะแฮ่ม! งั้นพูดถึงหัวข้อการเรียนกันต่อนะ!"เนียนไว้เป็นดีที่สุด ออลไมท์กระแอมหนึ่งทีเรียกความสนใจของนักเรียนให้กลับมาก่อนจะ(หยิบโน๊ต)เริ่มอธิบายกติกาของคาบเรียนนี้ โดยเป็นการต่อสู่กันภายในอาคารจะแบ่งทีม ทีมละ2คนแบ่งเป็นทีมวิลเลินและทีมฮีโร่
โดยทีมวิลเลินต้องเฝ้าระวังนิวเคลียร์จำลองจากฝั่งฮีโร่ที่จะต้องเข้าไปกู้ระเบิดให้ได้ ถ้าฝั่งวิลเลินสามารถปกป้องระเบิดไว้ได้จะเป็นฝ่ายชนะแต่ถ้าฝั่งฮีโร่สามารถกู้ระเบิดหรือจับกุมวิลเลินได้จะถือว่าฮีโร่เป็นฝ่ายชนะ
การจัดทีมจะใช้วิธีจับสลากเอา ปีนี้ห้องAมี21 ก็ต้องมีเศษ1คนที่ยังไม่รู้ชะตากรรม
"กลุ่มK..."
ชิออนนิ่งค้างโดยในมือคือใบสลากที่มีตัวอักษร'K'อยู่เด่นชัด
"อ่อ มีเศษจาก21คนด้วยนี่นะ ลืมคิดไปเลยแฮะ"เสียงออลไมท์ดังแว่วเข้ามาในโสตประสาททำเธอร่างแข็งเป็นหิน ก่อนจะไปนั่งคดตัวอยู่มุมมืดปล่อยกลิ่นอายความหดหู่ออกมาปกคลุมทั่วบริเวณ
ร่างบางพึมพำ"นั่นสินะ ก็ดันหน้าด้านมาเป็นเศษเกินเองนี่นาจะถูกเมินก็คงไม่แปลก แต่นี่ก็ดูจะใจร้ายไปหน่อยมั้ยนะก็แหงสิเรามันส่วนเกินอ่ะเนอะ พึมพำๆ"
"แย่ล่ะ บรรยากาศชวนมาคุสุดๆเลย!"
"อุณหภูมิติดลบนี่มันอะไรกันเนี่ย!"
"ออลไมท์! ขอโทษสุมิเระจังเลยนะ!"
เพื่อนๆต่างกรูเข้าไปหาสัญลักษณ์แห่งสันติภาพที่ยืนเหงือตกเลิ่กลั่กอยู่เรียกร้องให้อีกฝ่ายทำอะไรสักอย่างก่อนที่บรรยากาศชวนอึดอัดนี่จะปกคลุมไปทั่วห้อง ซึ่งแน่นอนเจ้าตัวยินดีรับผิดชอบ มือหนาของออลไมท์เข้าไปช้อนใต้วงแขนเรียวบางของชิออนขึ้นจนร่างลอยจากพื้นก่อนจะเอ่ยปลอบใจแมวน้อยสีม่วง
"ไม่เป็นไรน่าหนูน้อยสุมิเระ เอางี้ เพื่อความยุติธรรมและรับผิดชอบในความสะเพร่าของฉัน ฉันจะเป็นคู่ซ้อมให้เธอเองแล้วกันนะ!"กล่าวด้วยความมั่นใจ
ไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นเลยออลไมท์!
แทบทุกคนในห้องประสานเสียงขึ้นในใจ ชิออนส่ายหน้าดิกพยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนของคนร่างใหญ่ซึ่งก็ไม่เป็นผลแม้แต่นิดเมื่อออลไมท์จับเธอหิ้วเอาไว้ข้างเอวอย่างกับหมากระเป๋าพร้อมสั่งเริ่มการทดสอบคู่แรกทันที
ฟังกันหน่อยเซ่!
คู่แรกเป็นของมิโดริยะและอุรารากะดันแจ็คพอตแตกมาเจอกับบาคุโกและอีดะ เพื่อนร่วมชั้นสมัยม.ต้นทั้ง2คนมีสีหน้าที่แตกต่างกันโดยมิโดริยะนั้นมีสีหน้าซีดเผือดส่วนอีกคนกลับยิ้มแสยะที่มองจากนอกโลกยังดูออกว่าพี่แกกะเล่นจริงเจ็บจริงโดยเฉพาะกับมิโดริยะ
"พวกฉันจะมองดูอยู่ในห้องอมอนิเตอร์นะ!"และทุกคนก็เดินตามออลไมท์ไปที่ห้องดังกล่าว เว้นอีกสี่คนที่ต้องลงไปสอบกันภายในอาคาร
การต่อสู้เริ่มขึ้นโดยบาคุโกบุกเข้าใส่ทีมของมิโดริยะทั้งสองเข้าปะทะกันส่วนอุรารากะก็หนีออกมาเพื่อไปทำหน้าที่กู้ระเบิดนิวเคลียร์ซึ่งมีอีดะดักรออยู่ก่อนแล้ว
ชิออนละความสนใจจากฝ่ายดูแลระเบิดแล้วมาให้ความสนใจกับมิโดริยะและบาคุโกที่ฟัดกันอย่างเอาเป็นเอาตายแม้ส่วนใหญ่จะเป็นเจ้าของอัตลักษณ์ระเบิดที่เข้าโจมตีก็เถอะ
แต่หลังจากนั้นบาคุโกชักหนักข้อขึ้นเรื่อยๆการโจมตีของอีกฝ่ายนั้นรุนแรงพอที่จะทำลายรอบข้างได้ง่ายๆแม้ออลไมท์จะเอ่ยตัวก็ดูจะไม่ทันซะแล้ว
[---ตู้ม!]
เพดานของตัวอาคารเกิดเป็นรูขนาดยักษ์เมื่อมิโดริยะปล่อยหมัดส่วนขึ้นไปด้านบนเพื่อเปิดโอกาศให้อุรารากะกู้ระเบิดนิวเคลียร์ได้สำเร็จ
แม้จะทุลักทุเลไปหน่อย แต่ทีมฮีโร่เป็นฝ่ายชนะ
เธอกรีดร้องอยู่เงียบๆแต่ก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองร่างของบาคุโกที่ยืนนิ่งสายตาเขาวาวโรจน์ราวกับสัตว์ป่ากระหายเลือดจนอดกลืนน้ำลายลงคอไม่ได้
หลังจากการต่อสู้ของทีมแรกจบลงอุรารากะ อีดะและบาคุโกก็ได้มาที่ห้องมอนิเตอร์ขณะที่มิโดริยะนั้นได้รับบาดเจ็บจนต้องเข้าห้องพยาบาล
"ถึงผลจะออกมาแบบนี้ก็เถอะ แต่คนที่ทำได้ดีที่สุดในการฝึกครั้งนี้ก็คงเป็นหนุ่มน้อยอีดะล่ะนะ" ออลไมท์ว่า
สาวน้อยอัตลักษณ์กบ'อาซุย ซึยุ'ถาม"ไม่ใช่โอชาโกะจังกับมิโดริยะจังที่เป็นฝ่ายชนะเหรอ เกโระ?"
"นั่นสินะ...ทำไมหน่อ มีใครรู้บ้าง?"
ออลไมท์ขออาสาสมัครที่จะช่วยอธิบายเหตุผลของเขาได้ ซึ่งคนที่อาสานั้นก็คือ1ในเด็กโควต้า'ยาโอโยโรสุ โมโมะ'ผู้มีอัตลักษณ์'สรรค์สร้าง'หญิงสาวในชุดสีแดงเผยเนื้อหนังสุดเซ็กซี่นั้นสามารถอธิบายรายละเอียดการฝึกครั้งนี้ได้อย่างสมบูรณ์แบบจนแม้แต่ออลไมท์ยังอึ้ง
และนั่นยิ่งทำให้บาคุโกรู้สึกแย่ขึ้นไปอีก...
คู่อื่นๆผ่านไปได้ด้วยดี ชิออนตาลุกวาวการที่ได้เห็นอัตลักษณ์ใหม่ๆที่ไม่เคยได้เห็นมาก่อนนั้นทำเธอตื่นเต้นสุดๆ
และในที่สุดก็ถึงคู่สุดท้าย...
ออลไมท์ vs สุมิเระ ชิออน
"ขอพระผู้เป็นเจ้าคุ้มครองลูกช้างให้แคล่วคลาดปลอดภัยด้วยเถิด...พึมพำๆ"
"เฮ้ สุมิเระเว่อร์ไปแล้วนา"คิริชิมะเดินเข้ามาแตะไหล่บางที่กำลังนั่งสวดภาวนาบางอย่างอยู่มุมห้อง โดยมีออลไมท์ยืนฉีกยิ้มอยู่ข้างๆ
ไม่ห้ามหน่อยเหรอคับ?
ออลไมท์ยิ้มกว้าง"ที่พึ่งทางใจก็สำคัญนะหนุ่มน้อยคิริชิมะ! ถึงหนูน้อยสุมิเระจะนั่งสวดมา5นาทีแล้วก็เถอะ..."เสียงทุ้มแผ่วลงขณะยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู
ชิออนเม้มปากก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูงแสดงออกว่าเธอพร้อมที่จะลงสนามแล้ว!
รึเปล่านะ...
ฟู่...
เธอถอนหายใจออกมาเพื่อคลายความเคลียด
ชิออนนั้นได้รับบทเป็นวิลเลินขณะเดียวกันฮีโร่อันดับ1ยังคงรักษาบทบาทฮีโร่ไว้ได้
ทำไงดีๆ อัตลักษณ์เธอเหมือนจะได้เปรียบที่สามารถเคลื่อนย้ายมันได้ตลอดแต่ก็ใช่ว่าเธอจะรู้จุดหมายมันได้เป๊ะๆขนาดนั้นซะหน่อย ไอ้ตอนสอบเข้าก็อีกเรื่องหนึ่งเพราะเธอสามารถมองตำแหน่งได้อย่างชัดเจนไม่เหมือนตอนนี้ที่สถานที่เป็นตัวอาคารซึ่งมีประตูปิดคั้นทุกๆห้องแบบนี้!
ตึง! ---แครก!
"ฉัน-มา-แล้ว"
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!
แทบสำลักน้ำลายตายเมื่อประตูทางเข้าถูกแหวกออกอย่างง่ายดาย เดี๋ยวนะ ใครก็ได้บอกมาทีว่าประตูนั่นทำจากเหล็กไม่ใช่กระดาษน่ะ!
"ในสถานการณ์จริงถ้าเธอมีสติและรีบเคลื่อนย้ายนิวเคลียร์ไปนั่นคือสิ่งที่ควรทำ"ออลไมท์ว่าขณะย่างกายใหญ่โตเข้ามาหาเธอ
ชิออนเม้มปากก่อนจะพุ่งเข้าใส่ร่างบึกบึนเบื้องหน้าและทำการ....
"อ่ะ?"
ตอนแรกผู้ได้ชื่อว่าสัญลักษณ์แห่งสันติภาพแอบงงงวยกับการกระทำที่ดูไม่คิดหน้าคิดหลังของเด็กสาว ทว่าจู่ๆออลไมท์ก็รู้สึกเหมือนโลกหมุนไปแวบหนึ่งก่อนเบื้องหน้าเข้าจะเป็นทิวทัศน์หน้าอาคารที่เขายืนอยู่เมื่อไม่กี่นาทีมานี้ สัญลักษณ์แห่งสันติภาพรู้ได้ทันทีว่าเป็นฝีมือของร่างบาง
กลับ...มาเริ่มต้นใหม่?
ร่างหนาเหงื่อตก ถึงจะไม่ใช่เรื่องยากที่จะพุ่งกลับเข้าไปอีกครั้งแต่เขาก็เสียเซลฟ์เหมือนกันนะ เมื่อกี้เล่นซะใหญ่เลย
ทางด้านของชิออนเธอนั้นเลิกลั่กเสียอาการอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาหมุนติ้วอย่างพยายามใช้ความคิด
ออลไมท์เลยนะ อีกฝ่ายเป็นถึงออลไมท์เชียวนะ เธอจะไปเอาปัญญาที่ไหนไปสู้กันล่ะ แค่วัดกันด้วยพลังกายก็แทบจะหมดหวังแล้ว
"ฉัน-มา-อีก-แล้ว~"
ออลไมท์พุ่งเข้ามาอีกครั้งภาพยังคงเดิมๆ ทางเข้าทางเดิม หนูน้อยคนเดิม นิวเคลียร์อันเดิม...ห๊ะ นิวเคลียร์?
หายไปแล้วแฮะ
"ใช้วิธีย้ายที่ซ่อนงั้นสินะ งั้นได้เลย! ฉันจะไปหามันเอง!"ไม่ว่าเปล่าออลไมท์วิ่งออกไปจากห้องทันที เหลือไว้แค่ชิออนที่ยืนมองตามหลัง เธอรู้ว่านิวเคลียร์อยู่ที่ไหนแต่ก็ต้องขัดขวางไม่ให้ร่างสูงนั้นไปเจอนิวเคลียร์ด้วยเช่นกัน
ชิออนสะกดรอยตามออลไมท์ไปเรื่อยๆโดยทุกครั้งที่ออลไมท์เข้าใกล้ห้องนิวเคลียร์เมื่อไหร่เธอก็จะรีบเข้าประชิดนิวเคลียร์และเคลื่อนย้ายมันไปที่อื่นแทน
แต่ใช้วิธีนี้เหมือนจะดีในช่วงแรกๆด้วยขีดจำกัดของร่างกาย วิ่งไม่หยุดแทบจะทั่วตัวอาคารขนาดนี้ก็ต้องมีเหนื่อยมีหอบกันบ้างนี่ขนาดเธอใช้พอร์ทัลทุ่นแรงไปแล้วนะ
ถ้าเอาแต่วิ่งตามแล้วย้ายนิวเคลียร์ทุกครั้งที่อีกฝ่ายเข้าใกล้ได้แบบนี้ มีหวังเราหมดแรงก่อนแน่ถ้างั้น...
"ออลไมท์คะ!"ร่างน้อยตัดสินใจเปิดพอร์ทัลดักหน้าอีกฝ่ายไว้
"โอ้ ยอมออกแล้วแล้วงั้นเหรอหนูน้อยสุมิเระ?"
"ฉันจะสู้กับคุณเองค่ะ ไม่กลัวด้วย เข้ามาเลยค่ะ"เธอตั้งการ์ดขึ้น ขาทั้งสองข้างยึดให้มั่น
ออลไมท์จ้องมือบางล้วงมือเข้าไปในพอร์ทัลขนาดเล็กก่อนจะดึงบางอย่างออกมาช้าๆ
เคร็ง...
'โซ่'
รู้สึกเหมือนจะโดนทรมานยังไงชอบกลแฮะ...
"บ้าบิ่นดีหนิ รู้ใช่มั้ยว่าถ้ากู้ระเบิดไม่ได้แต่ถ้าฉันจับกุมเธอได้ก็ถือว่าชนะเช่นกัน?"เพื่อไม่ให้เป็นการเอาเปรียบ ตลอดเวลาออลไมท์ใช้เลือกวิธีกู้ระเบิดแทนการจับกุมคนร้าย เพราะถ้าเป็นแบบนั้นก็คงรู้ผลเร็วเกินไปแถมร่างเล็กตรงหน้าคงยังไม่ทันได้โชว์ศักยภาพด้วย
แต่ถ้าเจ้าตัวเข้ามาหาเองนี่ก็อีกเรื่อง
เธอรับเสียงหนักแน่น"จำได้แน่นอนค่ะ!"
"งั้นก็ดี!"พูดจบหมัดหนาก็พุ่งเข้ามาหาเธอด้วยความเร็วไม่ธรรมดา เธอตั้งการ์ดป้องกันแต่หมัดนั้นก็หยุดกลางคันเสียก่อน แล้วอีกหมัดก็พุ่งเข้ามาในเวลาไล่เลี่ยกัน ออลไมท์ไม่ได้โจมตีเธอจริงแค่ทำให้เกิดแรงลมเท่านั้นแต่นั่นก็มากพอที่จะทำให้ร่างตรงหน้าเสียสมาธิแล้ว
ชิออนกลั้นหายใจก่อนจะใช้จังหวะเสี้ยววินาทีเบี่ยงตัวหลบหมัดมโน(?)นั่นแล้วใช้โซ่ตวัดล็อครอบลำแขนแกร่งไว้
"ย้ากกกกก!!"
ขาเรียวบางเตะสกัดข้อพับของออลไมท์จนอีกคนหงายหลังตัวลอยวืดกลางอากาศ ถือโอกาสให้โซ่เส้นยาวตวัดรัดพันรอบตัวราวกับสิ่งมีชีวิตก่อนชิออนจะใช้แรงทั้งหมดที่มีทุ้มร่างหนาลงพื้นอาคารสุดแรงของเธอ
ออลไมท์กระพริบตาปริบๆโดยสภาพนอนขาชี้ฟ้า และมีโซ่เหล็กพันธนาการทั้งตัว เอาเข้าจริงเขาไม่เจ็บเลยสักนิดความรู้สึกเหมือนอุ้งมือแมวมาตบๆแต่จังหวะที่ถูกทุ้มลงพื้นนี้สิที่ทำเขาอึ้ง
และออดเป็นสัญญาณบอกหมดเวลาก็ดังขึ้น ชิออนแทบทรุดลงกับพื้นเมื่อรู้ว่าตนได้รับชัยชนะในครั้งนี้ถึงจะชนะได้เพราะออลไมท์ยอมอ่อนให้เธอแบบสุดๆเลยก็เถอะ
เธอและออลไมท์กลับมาที่ห้องมอนิเตอร์ยาโอโยโรสุอธิบายว่าเธอมีปัญหาด้านการวางแผนหละหลวมเกินไปถ้าเป็นสถานการณ์จริงแผนอันแสนจะบ้าบิ่นของเธอมีแต่จะสร้างภาระให้กับเพื่อนร่วมทีม
ชิออนก้มหัวยอมรับข้อผิดพลาดของตนแล้วเอ่ยขอบคุณอีกฝ่ายที่ให้คำแนะนํา
และแล้วการเรียนการสอนวันนี้ก็จบลง ออลไมท์เอ่ยลาแล้วใส่เกียร์5วิ่งหายไปกับสายลม เหมือนเธอจะเห็นไอน้ำลอยออกมาจากเจ้าตัวนะ หรือว่าใกล้หมดเวลาแล้ว? คงใช่แหละ
ทุกคนเปลี่ยนชุดกลับมาเป็นเครื่องแบบโรงเรียนเหมือนเดิมก่อนเข้ามาเก็บกระเป๋าเพื่อเดินทางกลับมา
"บาคุโกเดี๋ย-"แผนหลังของคนใช้อัตลักษณ์ระเบิดเดินออกไปโดยไม่คิดจะสนใจเสียงที่ตามไล่หลังสักนิด ชิออนเร่งรีบเก็บกระเป๋าก่อนจะวิ่งตามอีกฝ่ายออกไปโดยไม่ลืมที่จะเอ่ยลาเพื่อนๆในห้อง
ฝีเท้าก้าวตามคนร่างสูงมาติดๆปากพยายามร้องเรียกไม่ขาดแต่คนด้านหน้าก็ไม่มีทีท่าจะหยุดให้แม้แต่นิด
"ฟังกันหน่อยสิเฮ้ย!"สุดท้ายชิออนตัดสินใจเปิดวาร์ปดักหน้าอีกฝ่ายไว้ บาคุโกมองเธอครู่ก่อนจะเหล่ไปทางอื่น
"หน้ารำคาญชิบ หลบไปซะ"เขากล่าวเสียงแหบแห้งชวนขนลุกแต่สาวเจ้าก็ส่ายหน้าดิก ปากอ้าพะงาบๆ
"นี่ นายน่ะไม่ได้อ่อนแอหรอกนะ ฉันดูนายจากมอนิเตอร์แล้ว คือ...ว่ายังไงดีล่ะ ปกตินายมัน...ปากหมา...ขี้โม้...แถมยังอวดเบ่ง"คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันฝ่ามือเหมือนมีกลิ่นไหม้ขึ้นมานิดแล้วด้วย ยัยแมวเหมียวนี่เรียกเขามาด่าหรือไงฟะ เดี๋ยวพ่อจะบึ้มใ-!!
"แต่นายสุดยอดมากเลยนะ!"
บาคุโกเบิกตากว้าง มองหญิงสาวตรงหน้าที่ปกติต่อหน้าเขาจะมีนิสัยกวนหน้าตายแถมยังวอนเท้าตลอด แต่ในตอนนี้เธอกลับฉีกยิ้มที่ดูสวยกว่าครั้งไหนมาให้กับเขา...
อึก!
"หว๋า ทำไรเนี่ย!?"ร้องเสียงหลงเมื่อหมวกบีนนี่ใบเก่งถูกดึงลงมาปิดหน้าไว้ด้วยฝีมือของบาคุโก อีกฝ่ายส่งเสียงหัวเราะในลำคอ
"บ่นอะไรอยู่ได้เสียงยังกับแมว กลับบ้านไปเลย!"
"คนเขามาปลอบนะ!"
"คัตจัง!!"
จู่ๆมิโดริยะก็วิ่งลงมาจากตัวอาคารเรียนทำให้บทสนทนาชะงักไป บาคุโกหันไปมองอีกฝ่ายด้วยใบหน้าไม่เป็นมิด
มิโดริยะมาบอกเหตุผลที่เขาสามารถใช้อัตลักษณ์ได้เล่นเอาเธอตาเหลือกเพราะถ้าจำไม่ผิดนี่เป็นความลับระหว่างออลไมท์กับมิโดริยะดีที่บาคุโกไม่ใส่ใจจุดนั้นเขาระบายออกมาชุดใหญ่ และนั่นเป็นครั้งแรกที่ชิออนได้เห็นน้ำตาลูกผู้ชายจากคนที่ชื่อบาคุโก คัตสึกิ
และขณะที่เขากำลังจะก้าวขาออกจากโรงเรียน
"หนุ่มน้อยบาคุโกววว!!!"
แล่นมาอีกคนแล้ว...
เอิ่ม...นายคงไม่ได้กลับบ้านเร็วๆนี้แล้วล่ะนะพ่อระเบิดเดินได้ ฮะๆ
------------꧁༺°•✮•°༻꧂-------------
มาอัพแล้วนะคะไม่ค่อยแน่ใจ พรุ่งนี้อาจจะมาอีกตอน
รอดูกันไปนะคะ~
1 คอมเมนท์ 100 กำลังใจ
เมนท์กันเยอะๆนะ~
ความคิดเห็น