คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 : การสอบเข้า U.A.
Chapter 3 : การสอบเข้า U.A.
'สู่อีกฝากของขีดจำกัด Plus ultra!!!'
-------------꧁༺°•✮•°༻꧂------------
ชิออนเดินเตร่ระหว่างทางไปโรงเรียนยูเอย์ เธอคิดว่าไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ เพราะตอนนี้พึ่งจะหกโมงครึ่งเอง รีบไปเปิดประตูโรงเรียนให้คนอื่นหรือไงล่ะ=^=
มาเอ้อละเหยในห้างสักพักก็ไม่เสียหายอะไร นานๆทีจะได้มาเดินในห้างหรูๆแบบนี้ซะด้วย
"แต่เงินไม่ถึงง่า..."โอดครวญเบาๆ เมื่อรอบกายเต็มไปด้วยอาหารคาวหวานที่ดูน่ากินสุดๆแต่ราคากะให้ขายที่ดินทิ้งกันเลยทีเดียว
แพงชะมัด!
ถอนหายใจอย่างนึกเสียดาย แต่แล้วสมองก็ปิ๊งไอเดียขึ้นมาได้ ชิออนเหล่ซ้ายแลขวาสำรวจจำนวนคนในพื้นที่
สำรวจไปสักพักก็พบเป้าหมายที่ต้องการ
นัยน์ตาสีม่วงเปล่งประกายขึ้น ผมชี้ฟูที่มีลักษณะคล้ายหูแมวขยับเล็กน้อยอย่างไม่น่าเป็นไปได้
เธอจะล้วงกระเป๋า...
ดูจะแปลกๆแฮะกับเด็กที่จะสมัครโรงเรียนฮีโร่ แต่มาทำตัวยังกับวิลเลินข้างถนน
แต่เอาหนา ที่นี่มีแต่คนรวยนิ ไม่เป็นไรหรอก!
"อ๊ะ/โอ้ย!"
สองเสียงประสานพร้อมกัน ร่างของชิออนเซถอยออกมาเล็กน้อย เหล่มองชายวัยกลางคนรูปร่างอ้วนท้วนกำลังมองมาทางเธออย่างเอาเรื่อง
"เดินดูทางมั้ยวะ คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ แกรู้มั้ยว่าแค่เอ่ยปากคำเดียวชีวิตแกจะล้มจมขนาดไหน!!"อีกฝ่ายตะคอกมารัวๆ ชิออนลอบกรอกตาไปมาก่อนตีหน้าสำนึกผิด แทบจะร้องไห้เต็มที
"ข...ขอโทษค่ะ หนูมาที่นี่ครั้งแรก"ร่างบางพยายามควบคุมน้ำเสียงไม่ให้เผลอหลุดหัวเราะออกมา ก้มหน้าหลับตาปี๋"เพราะมัวแต่มองก็เลย..."
ร่างตรงหน้าไล่สายตามองเด็กสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า ผมดูชี้ฟูไปหน่อย แต่โดนรวมหน้าตาจัดว่าดี
เพียงเท่านั้นอากัปกิริยาของชายวัยกลางคนก็เปลี่ยนไป จากหน้ามือเป็นหลัง**น
"โถ่ๆ น่าสงสารจริงๆ มาๆเดี๋ยวลุงพาเที่ยวเองนะ ชนเมื่อกี้เจ็บหรือเปล่า ลุงช่วยนะ"
ชิออนสะดุ้งโหยงเมื่อมือหยาบกร้านนั่นเลื่อนมาสัมผัสที่เอวของเธอ มิวายยังลูบขึ้นลงอย่างถือวิสาสะเล่นเอาขนลุกซู่ไปทั้งตัว
เธอเนียนผละตัวออกมา"ไม่เป็นไรค่ะยังไงหนูก็ต้องกลับทางเดิมอยู่แล้ว ยังไงก็ขอบคุณคุณลุงมากนะคะ"
เธอโค้งให้อีกฝ่ายแล้วเดินออกมาจากบริเวณนั้นทันที บรื๋อ~ขนยังตั้งไม่หายเลยให้ตาย
แต่อย่างน้อยภารกิจก็สำเร็จลุล่วง
เด็กสาวนามชิออนยิ้มกว้างหยิบเอากระเป๋าหนังชั้นดีออกมาโยนเล่นแต่ก็รู้สึกตะหงิดใจ จึงลองเปิดดูและนั่นก็ทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าเธอหายไปกับสายลม
"ตาแก่ตัณหากลับ เงินก็มีอยู่แค่นี้ยังมีน่ามาอวดภูมิอีก เขย่าทีแทบไม่มีเสียงแล้วเนี่ย!"
ชิออนได้รู้แล้วว่าจะตัดสินคนแค่ภายนอกไม่ได้ ดูอย่างตาแก่เมื่อกี้สิแต่งตัวออกจะดูดี อวดภูมิฐานซะยิ่งใหญ่ แต่กระเป๋าแฟบอย่างกับอะไร แล้วงี้ทองที่ห้อยอยู่บนคอจะใช่ของจริงป่ะเนี่ย?
ตุบ...
"เดินแล้วมองทางด้วยสิ"เสียงเอื่อยดังขึ้นดึงเธอออกจากความคิดอันไม่พึงประสงค์ให้กลับมาก่อน เงยหน้าขึ้นสบกับอีกชีวิตที่ยืนอยู่ตรงหน้า
ร่างของอีกฝ่ายที่ดูแล้วอายุมากกว่าเธอแน่นนอน นัยน์ตาสีดำสนิทกับท่าทางเอื่อยเฉื่อยเหมือนคนอดหลับอดนอนมาชาติเศษ
เพราะเอาแต่ก่นด่าเจ้าเศรษฐีกำมะลอนั่นจนไม่ทันมองทางเลยเผลอเอาหัวกลมๆของตัวเองไปชนอีกฝ่ายเข้า โชคยังดีที่ไม่ชนแรงมากไม่งั้นมีหวังเรื่องยาวไปอีกจนเธอไม่ได้ไปสอบแน่
"ขอโทษค่ะ"ชิออนโค้งหัวเล็กน้อยก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทางแต่แล้วความคิดก็ถูกทำลายลงอย่างง่ายดาย เมื่อโจทย์เก่าของเธอพุ่งตัวเข้ามาหาพร้อมกระชากแขนเธออย่างแรง
เจ็บโว้ย!
"นังแมวขโมย เอากระเป๋าฉันคืนมา!"ร่างอ้วนท้วมตะคอกเสียงดังลั่น เรียกสายตาจากคนรอบข้างได้ไม่น้อย
เธอเหงื่อตก ใจเต้นไม่เป็นจังหวะสะบัดแขนสุดแรงแล้ววิ่งไปหลบหลังของชายอีกคน
เป็นโล่มนุษย์ให้ทีเถอะ คนแปลกหน้าฉันเลือกนาย(!?)
ราวกับอ่านใจได้ อีกฝ่ายยกมือห้ามปรามคนที่กำลังหัวร้อนไว้ เอ่ยเสียงเฉื่อยชา
"ใจเย็นๆครับ มีอะไรค่อยพูดค่อยจากันก็ได้"
แต่ดูเหมือนคนร่างท้วมไม่ต้องการเจรจาอะไรทั้งนั้น ใบหน้าแดงก่ำบ่งบอกว่าเขากำลังอารมณ์เสียสุดๆ"ไม่เย็นอะไรทั้งนั้น แกบอกให้ยัยเด็กนั่นคืนกระเป๋าเงินฉันมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!!"
โล่มนุษย์เลิกคิ้วขึ้นเอ่ยเบาๆ"คืนเกระเป๋าเขาไป"
ชิออนเม้มปากแน่นก่อนยื่นกระเป๋าคืนให้กับร่างท้วม อีกฝ่ายคว้าไปทันทีมีสบถอะไรบางอย่างก่อนจะเดินจากไป
อันที่จริงเธอจะซ้อนมันไว้ในมิติส่วนตัวก็ได้ ทว่าสายตาของคนด้านบนทำให้สุมิเระต้องจำยอมอย่างไร้ข้อกังขา
ตอนนี้เหลือแค่คนที่เธอมาขอความช่วยเหลือเท่านั้นที่ยังไม่ไปไหน อีกฝ่ายหันมาแล้วยืนจ้องเธออยู่แบบนั้นจนเธอรู้สึกอึดอัด
"มองอะไรล่ะ..."ในที่สุดก็เอ่ยถามไป
"เธอขโมย?"
เด็กสาวตีหน้าซื่อ"ก็เขาแต๊ะอั๋งหนู นี่ยังน้อยไปอีกอย่างในกระเป๋านั่นก็แทบไม่มีอะไรอยู่แล้วด้วย"
"นั่นไม่ใช่เหตุผลที่เธอจะไปขโมยของๆคนอื่นได้ พฤติกรรมแบบนั้นมันวิลเลินชัดๆถ้ามีฮีโร่มาเห็นเข้าเธอได้โดนลากไปปรับทัศนคติแน่"ร่างสูงร่ายยาวเป็นหางว่าว ดวงตาสีนิลจ้องเขม็งมาที่เธอทำเธอตัวหดเหลือแค่สองมิล
เจ้าของนัยน์ตาสีอเมทิสต์ก้มหน้างุดแก้มกลมสองข้างพองลมขึ้น ก่อนร่างบางนั้นจะทำบางอย่างที่คนตัวสูงต้องเบิกตากว้าง
"เอื้อก!?"
หัวกลมๆสีม่วงพุ่งเข้าใส่หน้าท้องของอีกคนจนตัวงอ
ฝีเท้าเรียวซับเกียร์ห้า วิ่งหนีออกมาทันทีโดยไม่คิดจะหันไปมองผลงานของตนเองว่าจะทำให้อีกฝ่ายทรุดไปนอนกับพื้น หรือจุกจนยืนตัวตรงไม่ได้
รู้หรอกว่ามันผิด แต่สิ่งที่ไม่ชอบคือการตัดสินว่าเธอเป็นวิลเลิน ได้ยินครั้งเดียวก็อยากจะร้องไห้แล้ว
พอร์ทัลถูกใช้งานรัวๆจนพริบตาเดียวสุมิเระ ชิออนก็มายืนอยู่หน้าโรงเรียนมัธยมปลายยูเอย์
เด็กสาวเดินหาทางไปยังห้องสอบสาขาฮีโร่ มองรอบตัวก็มีคนพลุ่งพล่านเต็มไปหมด แต่แล้วหางตาเธอก็มองเห็นหัวเขียวๆ(?)ฟูฟ่องซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร
พวกเราทักทายกันเล็กน้อยก่อนพากันเดินเข้ามาในห้องสอบสาขาฮีโร่ เธอและมิโดริยะต่างได้บัตรประจำตัวซึ่งเลขประจำตัวของเธอคือ2235ต่อจากมิโดริยะ
"เธอก็มาด้วยรึไงยัยแมวจร"เสียงต่ำของบาคุโกที่เดินมาทีหลังเอ่ยขึ้นทำเอาเด็กชายข้างตัวเธอสะดุ้งตัวสั่นเป็นลูกเจี๊ยบ
ชิออนมองอีกฝ่ายตาปริบๆ"เห็นป่ะล่ะ ถ้าเห็นแปลว่ามา ถ้าไม่เห็นก็แปลว่านายตาบอด"
เธอเชื่อว่าเธอต้องถูกระเบิดอัดหน้าแน่ๆแต่ดูเหมือนชะตาเธอจะยังไม่ถึงฆาต เมื่อ'วอยซ์ฮีโร่'อย่าง'พรีเซนต์ไมค์'ปรากฏขึ้น ทั่วทั้งหอตกอยู่ในความเงียบเพื่อรอฟังรายละเอียดการสอบภาคปฏิบัติอย่างตั้งอกตั้งใจ
[สวัสดีผู้เข้าสอบทุกท่าน! ยินดีต้อนรับสู่ไลฟ์โชว์ของฉัน!! Everybody says 'Hey!!']
ทุกคนเงียบกริบ แต่..."เฮ้!!"
อ๊ะ...
ทุกสายตาในหอประชุมต่างจับจ้องไปที่เด็กสาวเรือนผมสีม่วงเป็นตาเดียว
"ส...สุมิเระซัง"
มิโดริมะเรียกเธอเสียงสั่น บาคุโคมองด้วยใบหน้างงงวยส่วนตัวเธอเจ้าของเสียงเฮ้ก็อ้าปากค้างรอเวลาให้แมลงหวี่บินเข้ามาวางไข่
ฉันเป็นคนบ้าจี้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ขายหน้าประชาชีที่สุด///!
[ถือเป็นการตอบสนองที่ดี งั้นก็ขอแนะนําการเข้าสอบฉบับย่อ เพื่อความรวดเร็วเลยแล้วกันนะAre you ready 'Yeah!']
"เย-!!!"
เธอตะครุบปากตัวเองแน่นเมื่อปากเผลอตอบรับอีกฝ่ายไปอีกแล้ว ดวงตาเบิกโพลงร่างสั่นระริก ถ้าไม่ติดว่ามันเสียมารยาทเกินไปคงเปิดวาร์ปหนีไปแล้วล่ะT^T
[ฮึ! ถึงจะมีแค่หนึ่งเสียง แต่ฉันก็สัมผัสได้ถึงความเร่าร้อนในน้ำเสียงของเธอนะสาวน้อย!!]
หัวเราะใช่มั้ย!? เมื่อกี้พี่แกแอบหัวเราะใช่มั้ย!!?
และเธอไม่ได้เร่าร้อน! เธอแค่บ้าจี้!
มิโดริยะดูจะตื่นเต้นเมื่อได้เจอกับฮีโร่ที่ออกรายการวิทยุทุกอาทิตย์ตัวเป็นๆร่ายคำประทับใจยาวตามประสาและก็ถูกตาคนหัวเม่นขัดไปตามระเบียบ
[ก็ตามที่บอกเอาไว้ในระเบียบการ]พรีเซนต์ไมค์อธิบาย [เราจะให้ผู้เข้าสอบทุกท่านทำการทดสอบในเมืองจำลองเป็นเวลา10นาที หลังจบการแนะนำนี้ก็ขอให้พวกเธอไปยังสนามสอบตามที่กำหนดไว้ของแต่ละคนด้วยนะ!] ชิออนยกบัตรประจำตัวของตัวเองขึ้นมา
แน่นอนว่ามันต้องเป็นเลขที่2235แต่สถานที่สอบกลับเป็นสนามสอบC ซึ่งเป็นคนละที่กับพวกมิโดริยะและบาคุโก
[ในสนามสอบจะมีวิลเลิน3ประเภทประะจำตำแหน่งอยู่เป็นจำนวนมากซึ่งแต่ละชนิดก็จะตั้งคะแนนไว้ต่างกันตามระดับความยาก เป้าหมายของพวกเธอคือใช้อัตลักษณ์จัดการวิลเลินเพื่อเก็บแต้มมาให้ได้มากที่สุด และแน่นอน! การทำตัวเป็นแอนตี้ฮีโร่แล้วโจมตีใส่ผู้อื่นถือว่าผิดกฎ!]
อย่างนี้นี่เอง ก็หมายความว่ายิ่งจัดการได้เยอะก็มีสิทธิ์สอบผ่านสินะ
"ขออนุญาตผมมีคำถาม?"จู่ๆผู้ชายตัวสูงส่วมแว่นท่าทางเข้มงวดก็ยืนขึ้นพร้อมกับในแจ้งรายละเอียดการสอบ
เขาถามถึงวิลเลินปริศนาที่ปรากฏอยู่ในภาพ ซึ่งพรีเซนต์ไมค์ก็อธิบายว่านั่นคือวินเลิน0คะแนน ที่ทำลายมันไปก็ไม่มีผลอะไรเพราะงั้นถ้าบังเอิญไปเจอมันเข้าก็ให้ซับเกียร์หมาแล้วเพ่นโลด
[เรื่องที่จะบอกก็มีเท่านี้ล่ะนะ สุดท้ายนี้ก็ขอฝากคติประจำโรงเรียนเอาไว้ละกัน 'วีรบุรุษในตำนาน'นโปเลียน โบนาปาร์ท'เคยกล่าวไว้ว่า ฮีโร่ที่แท้จริงคือผู้ที่ก้าวข้ามความทุกข์ยากของชีวิตไปได้'สู่อีกฝากของขีดจำกัด]
Plus ultra!!!
สถานที่สอบสาขาฮีโร่ โรงเรียนยูเอย์ สนามสอบC
ตอนนี่ชิออนอยู่ในชุดวอร์มเข้ารูปของตัวเอง เบื้องหน้าคือสนามจำลองที่เอาไว้ให้เหล่านักเรียนเข้าไปสอบซึ่งมีขนาดใหญ่เวอร์วัง ไม่พอยังมีเป็นสิบสนามอีกา
ไม่ทราบว่าค่าเทอมที่เธอต้องจ่ายนี่เท่าไหร่คะ?
รอบกายเธอคือเหล่าผู้เข้าสอบที่เธอต้องแย่งทำคะแนนให้ได้ ในตอนนี้ก็ไม่ต่างจากการแข่งขันชิงรางวัลเท่าไหร่
บางคนก็มีอุปกรณ์เสริมอัตลักษณ์ด้วยแฮะ เธออยากมีบ้างจัง แต่อัตลักษณ์แบบเธอคงจะหาอุปกรณ์เสริมที่เข้าคู่กันยาก
"ฟู่ว..."เธอผ่อนลมหายใจเพื่อทำสมาธิเวลายิ่งใกล้เข้ามา ยิ่งทำใจเธอกระสับกระส่าย
ถึงเธอจะฝึกมาตลอดแต่พอเอาไปเปรียบเทียบกับมิโดริยะที่ต้องใช้เวลาแค่10เดือนเพื่อรับสืบทอดอัตลักษณ์มาก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมอีกฝ่าย
เมื่อเทียบกับเธอที่มีอัตลักษณ์มาตั้งแต่สี่ขวบแล้ว แรงใจของมิโดริยะ อิซึคุมีมากกว่าเธอเห็นๆ
คนที่จิตใจโลเลแบบเธอจะสอบเข้าได้มั้ยนะ
แต่แล้วก็ต้องหลุดออกจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงของพรีเซนต์ไมค์ตะโกนขึ้น"เฮ้! สตาร์ท! ชีวิตจริงไม่มีการนับถอยหลังหรอกนะ!"
"เฮ้ย!?"ร้องเสียงหลงเมื่อเธอเกือบถูกกองทัพมนุษย์วิ่งตรงเข้าใส่ ชิออนร่วงเข้าไปในพอร์ทัลใต้ฝ่าเท้าที่เธอสร้างขึ้นให้ไปโผล่บนยอดตึกสูงแทน
ลูบอกตัวเองอย่างขวัญเสีย"อิแบบนี้ถ้าเป็นฮีโร่กันจริงๆอย่าว่าแต่ช่วยคนเลย มีหวังได้เหยียบกันตายก่อนแหง เอาเถอะ!"
เธอสำรวจการอยู่บนตึกเห็นหุ่นวิลเลินอยู่ประปราย เวลา10นาทีถ้าไม่รีบจัดการละก็ บอกลาโรงเรียนยูเอย์แล้วไปรอสอบเข้าโรงเรียนอื่นได้เลย
ชิออนกระโดดเข้าไปในพอร์ทัลเพื่อลงไปยังพื้นด้านล่างตรงจุดที่มีวิลเลินอยู่ ในมือมีเหล็กแท่งยาวที่เธอเก็บไว้ในมิติส่วนตัวขึ้นมาตั้งการ์ด
เอาล่ะ ฉันจะสอบผ่านไปพร้อมกับแกนะเจ้าแท่งเหล็ก!
เจ้าของหมวกบีนนี่สร้างพอร์ทัลขึ้นสองบาน บานแรกอยู่ตรงหน้าเธอส่วนอีกบานอยู่ด้านหลังบริเวณข้อต่อส่วนคอของวิลเลิน2คะแนน เธอพุ่งเข้าไปแล้วใช้แท่งเหล็กแทงไประหว่างข้อต่อของมันจนคอของวิลเลิน2คะแนนหลุดเป็นสองซีก
เมื่อตัวแรกถูกกำจัดตัวที่สองและสามก็ตามมาเรื่อยๆ ชิออนเข้าประชิดวิลเลินจำลองเพื่อเปิดพอร์ทัลใต้พื้นให้พวกมันตกลงไปและสร้างอีกครั้งเหนือพื้นประมาณ6เมตร ซึ่งเธอคิดว่าวิธีนี้สามารถจัดการวิลเลินได้รวดเร็วกว่ามาก วิลเลินตัวอื่นๆที่ตามมาจึงแหลกไปด้วยเหตุจากการดิ่งพสุธาซะส่วนใหญ่
"ว้ากก!!!!!!/กรี๊ด!!!!!!"
ร่างบางหันควับไปตามเสียงร้อง เป็นเหล่าผู้เข้าสอบที่ติดแหงกอยู่ในซอกหลืบที่ใกล้จะถล่มเต็มทีไม่รีรอเธอฟาดค้อนปอนด์ลงกลางหัวของวิลเลินก่อนจะเปิดวาร์ปเข้าไปหาพวกเขา
"เข้ามาทำบ้าอะไรกันตรงนี้เนี่ย!?"เธอถามติดตะโกน ถ้าจะบอกเข้ามาจัดการวิลเลินตรงนี้ก็เสี่ยงเกิ๊น
"อยากจะมาที่ไหนกันล่ะ พวกฉันถูกวิลเลิน0คะแนนไล่มาต่างหาก!"ชายเจ้าของเรือนผมสีดำสนิทกับนัยตาสีแดงเอ่ยตอบกลับมา จำได้ว่าเขาจัดการวิลเลินอยู่ดีๆจู่ๆก็มีฝูงชนวิ่งมาหาพร้อมวิลเลิน0คะแนน รู้ตัวอีกทีก็มายืนรวมอยู่กับพวกนี้ซะแล้ว
"เอาล่ะอัตลักษณ์ของฉันจะช่วยพวกนายออกไปได้ รีบเข้าล่ะมันใกล้เข้ามาแล้ว"ชิออนพูดก่อนจะใช้มือแหวกอากาศเบื้องหน้าปรากฏเป็นพอร์ทัลขนาดใหญ่ขึ้นมาและเอ่ยไล่ให้ผู้เข้าสอบคนอื่นๆเดินเข้าไปในนั้น
ตู้ม!
วิลเลิน0คะแนนเจอพวกเราแล้ว มันทุบกำแพงจนเกิดเสียงดังลั่นทำเธอเสียสมาธิไปชั่วขณะและถ้าเธอไม่มีสมาธิพอร์ทัลก็จะสลายไป
อัตลักษณ์ของชิออนนั้นดูสะดวกก็จริงกระนั้นก็ยังควบคุมได้ยากมากด้วย เธอจำเป็นต้องมีสมาธิที่ดีเพื่อวิเคราะห์จุดหมายปลายทางนั้นๆ
นอกจากนี้หากเข้าไปทั้งที่พอร์ทัลยังเปิดไม่สมบูรณ์แล้วพลาดหยุดใช้อัตลักษณ์ขึ้นมา
เธอไม่อยากจะคิดภาพ...
ยังเหลือคนที่ยังไม่ได้ออกไปประมาณ8-9คนซึ่งตอนนี้คงไม่มีกระจิตกระใจจะสู้กับเจ้ายักษ์นั่นแล้วล่ะ
ชิออนเปิดพอร์ทัลขนาดกลางเมื่อแขนกลของมันพุ่งเข้ามาหา เมื่อแขนนั่นทะลุเข้าไปในพอร์ทัลที่เธอทำการปิดมันลงทำให้แขนกลของมันขาดไปซีกหนึ่ง
"บ้าเอ้ย!"
พอร์ทัลถูกสร้างอีกครั้งคราวนี้ทุกคนสามารถออกไปได้จนหมดเหลือแค่เธอแล้ว แต่เมื่อกำลังจะกระโดดตามเข้าไปเศษซากตึกที่ถล่มกระเด็นมาใส่แขนของเธอ
"โอ้ย!/ระวัง!!"
ร่างของเธอกับใครอีกคนกลิ้งเกลือกไปกับพื้น อีกฝ่ายแบกเธอขึ้นบ่าหลบเจ้าวิลเลินนั่น
"จะออกมาทำไม!?"เธอตะคอกใส่อีกฝ่ายที่อุตส่าห์เข้าไปได้แล้วแต่จู่ๆก็พุ่งออกมาจากพอร์ทัลในจังหวะที่มันจะสลายในเสี้ยววินาที
ดีแค่ไหนแล้วที่อวัยวะส่วนใดส่วนหนึ่งของเจ้าตัวไม่หายไปน่ะห๊ะ!?
ร่างเล็กยกมือข้างหนึ่งขึ้นกุมขมับ รู้สึกดดันกับสถานการณ์นี้ไม่น้อย
"นายตาแดง นายมีอัตลักษณ์อะไร?"เธอถามมือก็พยายามกดแผลตัวเองไปด้วย
อีกฝ่ายเอียงคอคงสงสัยว่าเธอคิดจะทำอะไรแต่ก็ยอมตอบกลับมา"อัตลักษณ์ของฉันคือการ'แข็งตัว'จะใช้โจมตีหรือเป็นโล่ก็ได้ทั้งนั้น"ไม่พูดเปล่ายังโชว์อัตลักษณ์ตัวเองให้ดูเป็นขวัญตา
เด็กสาวจับลำแขนที่บัดนี้มันแข็งโป๊กราวกับหิน สมองพยายามคิดหาทางจัดการเจ้าวิลเวิลตรงหน้าหรืออย่างน้อยช่วยเปิดทางไว้ให้เอาตัวรอดก็ยังดี
แต่เดี๋ยวนะ มีวิธีแบบนั้นอยู่ด้วยนี่นา แต่...
"ทำหน้าแบบนั้นคิดแผนออกแล้วเหรอ?"อีกฝ่ายถามอย่างกระตือรือร้น
"อ...อืม โอกาสสำเร็จค่อนข้างมาก แต่มันค่อนข้างเสี่ยงน่ะ ฉันไม่อยาก..."เธอยกมือเกาท้ายทอย แผนนี้ของเธอมันเสี่ยงไปจริงๆไม่ใช่ที่วิลเลินจะไม่ถูกทำลายแต่เป็นกับอีกฝ่ายต่างหากที่จะได้รับบาดเจ็บ
ไหล่ทั้งสองข้างของเธอถูกกุมเอาแล้วบังคับให้หันไปเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย
"บอกแผนมาได้เลย ลูกผู้ชายน่ะเกิดมาพร้อมกับความเสี่ยงอยู่แล้วล่ะ"สายตามุ่งมั่นแบบนั้นทำเธอปฏิเสธไม่ลง
สูดหายใจเข้าเต็มปอดแล้วถอนมันออกมาดังเฮือก"โอเค งั้นนายช่วยแปลงเป็นของแข็งแล้วเข้าไปในนี้ พอเข้าไปก็ไม่ต้องทำอะไรนอกจากรอตั้งรับก็พอ"
เธอสั่งแล้วเปิดพอร์ทัลขึ้นมา มือบางผายมือให้อีกฝ่าย
ชายเรือนผมสีเข้มสูดลมหายใจแล้วแปลงเป็นของแข็ง ก่อนยืนหมัดมาให้กับเธอ เจ้าของพอร์ทัลยิ้มเอื้อมมือไปชนหมัดหินของอีกฝ่ายเบาๆ
"ขอให้โชคดี"
คิริชิมะกระโดดเข้าไปในพอร์ทัชที่เด็กสาวบอก ก่อนร่างหนักๆของเขาจะเคว้งคว้างกลางอากาศและกำลังดิ่งพสุธาด้วยความเร็วสูง
"เล่นงี้เลยเหรอเนี่ย!!"
เขาร้องเสียงหลงถึงจะบอกว่าลูกผู้ชายเกิดมาพร้อมความเสี่ยงก็เถอะ แต่อิแบบนี้จะไม่บ้าบิ่นไปหน่อยเหรอ!?
เธอคนนั้นคงจะจัดการวิลเลินจากด้านบนโดยให้เขาทุ่มใส่สินะ คิดแบบนั้นคิริชิมะจึงเอาแขนไขว้กันไว้เพื่อรับแรงปะทะแต่แล้ว...
พอร์ทัลปริศนาก็เปิดขึ้นตรงหน้า ทัศนียภาพเปลี่ยนไปฉับพลันรู้ตัวอีกที
ตู้ม!
เขาก็กระแทกวิลเลิน0คะแนนจากทางด้านข้างจนมันกระเด็นเข้ากำแพงไปซะแล้ว
"เป็นไงบ้างนายหัวแดง!?"
ชิออนวิ่งเหยาะๆเข้าไปหาอีกฝ่ายที่ค่อยๆผยุงตัวขึ้นมาจากเศษซากวิลเลิน0คะแนน
"จะทำแบบนี้ก็ไม่บอกแต่แรกล่ะ?"
เธอหัวเราะแฮะๆ เธอส่งอีกฝ่ายขึ้นไปกลางเวหาปล่อยให้อีกฝ่ายพุ่งตัวลงมาเพื่อสร้างแรงปะทะก่อนจะวิ่งไปทางด้านซ้ายของวิลเลินแล้วเปิดพอร์ทัลทำให้ร่างหนาพุ่งไปกระแทกใส่มันอย่างแรง
เสียงเป็นสัญญาหมดเวลาการสอบ เธอและเขาพากันลากสังขารออกมาจากหลืบมรณะนั่น เฮ้อ นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว
สองร่างช่วยกันพยุงร่างออกมาจากซอกตึก ซึ่งตอนนี้หน่วยแพทย์ก็เริ่มออกมาทำหน้าที่กันแล้ว
รู้ตัวอีกทีก็ถูกรีคัฟเวอร์รี่ เกิร์ลจุ๊บรักษาบาดแผลให้แล้วล่ะค่ะ...
-------------꧁༺°•✮•°༻꧂-------------
อย่างที่บอกไปก่อนหน้าค่ะว่าอัตลักษณ์ของน้องค่อนข้างอธิบายยากเพราะงั้นอาจจะงงๆหน่อยนะ
ชิออนจังโป๊ะแตกครั้งแรกเลยนะ ปกติจิ๊กของได้แบบไหลๆรอบบนี้เจออุปสรรคนิดหน่อย¬~¬
1 คอมเมนท์ 100 กำลังใจ
เมนท์กันเยอะๆนะ~
ความคิดเห็น