เธอคือที่สุดของหัวใจ

รดา สาวน้อยผู้น่ารัก เก่ง ฉลาด มีความรับผิดชอบ
พล ชายหนุ่มดารานักแสดง หน้าตาดี นิสัยดี ฐานะทางบ้านที่ร่ำรวย และมีพี่น้องฝาแฝดซึ่งมีนิสัยต่างกันอย่างสิ้นเชิง
พอล ชายนุ่มแฝดผู้พี่ที่รักสนุก หล่อเหลา เป็นที่หมายตาของสาวๆ
เมื่อทั้งสามคนมาเจอกัน ทำให้เรื่องราววุ่นๆ ก็เกิดขึ้น จะเกิดจากความรักหรือความแค้นที่มาจากความตาย ที่ได้พรากบุคคลที่เป็นที่รักไป

/> /> />

เธอคือที่สุดของหัวใจ

โดย เอื้องผึ้ง

                “ความรักเป็นเรื่องที่ทำให้หัวใจของเราชื่นบาน มีความสุข ในขณะเดียวกัน ความรักก็เหมือนมีดมากรีดกลางหัวใจทำให้เราเป็นทุกข์ได้เช่นกัน ถ้าเราเอาอารมณ์มาอยู่เหนือเหตุผล หัวใจของเราก็จะบอบช้ำกับความคิดฟุ้งซ่านของเราเอง”

1

                สายตาที่สบประสานกันพอดี เมื่อเขาและเธอมองหน้ากัน คำว่ารักแรกพบเป็นอย่างนี้นี่เอง หรือว่าเป็นเพราะพรหมลิขิตให้เขาและเธอมาพบเจอกัน แต่การพบกันครั้งนี้ เขาและเธอไม่รู้หรอกว่าจะได้พบเจอกันอีกเมื่อไหร่ แต่ถ้าเขาและเธอได้พบเจอกันอีก แสดงว่าฟ้าคงส่งเธอมาให้เขา และส่งเขามาให้กับเธอ เพื่อให้มาอยู่เป็นคู่ของกันและกัน ตราบนานเท่าชีวิตจะหาไม่ หรือฟ้าส่งเขามาเพื่อให้เธอได้พบกับเนื้อคู่ที่แท้จริง คนสุดท้ายและท้ายสุดในชีวิตของเขาและเธอ ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะความตายที่มาพรากชีวิตของใครคนนึงไป

                รดามองหน้าของพล ชายหนุ่มผู้เป็นขวัญใจของคนทั้งประเทศ เพราะว่าพลเป็นนักแสดงหนุ่มไฟแรงที่ก้าวเข้าสู่วงการบันเทิงด้วยความหล่อ เท่ห์ ฉลาด และอ่อนโยน รดาและพลพบเจอกันแบบตาต่อตาที่ประสานกันก่อนที่ทั้งคู่จะสวนทาง และเดินจากกันไป หัวใจของรดาเต้นระรัวราวกับว่ามีใครมานั่งตีกลองอยู่ในหัวใจของเธอ ส่วนพลเอง เมื่อได้สบตากับเธอ หัวใจของเขาพองโต ตื่นเต้นและประทับใจกับดวงหน้าขาวสะอาด สดใสของเธอ ทั้งคู่เดินจากกันไปด้วยความประทับใจในการพบกันครั้งแรก

“ทำไมน๊า ทำไมฉันไม่กล้าเข้าไปทักทายพี่พลนะ” รดาคุยกับกิ๊บ เพื่อนสาวคนสนิทที่เดินข้างกัน

“ก็แก ไม่กล้าเองนะสิ มัวแต่ตะลึงในความหล่อของพี่พลละสิ แหม ถ้าฉันปลื้มพี่พลเหมือนอย่างแก ฉันคงจะรีบเข้าไปขอถ่ายรูป ขอลายเซ็นต์ไปแล้ว ไม่มานั่งเสียดายเหมือนอย่างแกหรอก รดา” กิ๊บบ่นตัดพ้อเพื่อนสาว

“แหม ก็ฉันอายนี่ ไม่เคยเจอพี่พลตัวจริงมาก่อน ตัวจริงนี่ดูดีกว่าในทีวีตั้งเยอะนะแก นี่ถ้าฉันได้เป็นแฟนพี่พลนะ ฉันจะไม่ยอมให้ไปไหนเลยล่ะ” แล้วสองสาวก็หัวเราะกัน หลังจากนั้น รดาและกิ๊บ ก็แยกย้ายกันกลับบ้าน  โดยที่รดาอาสาไปส่งกิ๊บที่บ้าน แต่กิ๊บมีธุระต่อเลยไม่ได้รบกวนรดาให้ไปส่งเธอ และนี่เองที่จะทำให้พลและรดาได้มาเจอกันอีกครั้ง

“ป๊อกๆ” เสียงสัญญาณกันขโมยที่รดากด เพื่อเปิดประตูรถ ทันทีที่รดาไปถึงรถ เธอสังเกตเห็นเหมือนมีคนล้มตัวลงนอนกับพื้นที่รถข้างๆ เพราะเธอเห็นขากางเกงโผล่ออกมา รดาใจเต้นรัว ค่อยๆ แอบดูว่าสิ่งที่เธอเห็นคืออะไร

“พี่พล” เธออุทานออกมาด้วยความตกใจ รดาเห็นพลนอนลงกับพื้นหมดสติไป โดยเอาตัวพิงกับรถของเขาเอาไว้  รดารีบเข้าไปหาและเขย่าตัวของพล

“พี่พลคะ พี่พล เป็นอะไรไปคะ ตื่นสิคะพี่ เป็นอะไรไป ใครก็ได้ช่วยทีคะ” รดาร้องเสียงหลงให้คนที่อยู่แถวนั้นเข้ามาช่วยเธอ แต่ก็ยังไม่มีใครเข้ามาช่วยสักที รดาเขย่าตัวของพลอีกครั้ง เขาเริ่มรู้สึกตัว

“พี่พลเป็นอะไรคะ ทำไมมานอนอยู่ตรงนี้” รดาถามด้วยความเป็นห่วง

“ช่วยผมด้วย ผมปวดตรงหัวใจมากเลย พาผมไปโรงพยาบาลด้วยครับ” พลเริ่มรู้สึกตัว และเริ่มเจ็บปวดอีกครั้งหลังจากเริ่มมีสติ

“โอย เจ็บมาก โอย” พลร้องด้วยความเจ็บปวด แต่ต้องข่มความเจ็บปวดเอาไว้ เพราะเขาไม่อยากแสดงความอ่อนแอออกมาให้ผู้หญิงได้เห็น รดาพยายามดึงและพยุงพลขึ้นมาด้วยสุดกำลังที่เธอมีอย่างทุลักทุเล และพาพลไปที่รถของเธอซึ่งจอดอยู่ข้างๆ กันโดยบังเอิญ รดารีบขับรถออกไป โดยไม่ลืมที่จะล็อครถของพลเสียก่อน เธอรีบมาพลไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด เพื่อให้เขาถึงมือหมออย่างรวดเร็วและปลอดภัย ใจของเธอเต้นแรงด้วยความกลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไป ส่วนเขาเองก็มีสีหน้าไม่ดีนัก เพราะเขาเจ็บปวดจากอาการโรคหัวใจกำเริบ พลเป็นโรคหัวใจแต่กำเนิด ทำให้เขาต้องดูแลตัวเองอยู่ตลอดเวลา เพื่อที่จะยืดอายุของเขาให้อยู่บนโลกนี้ให้ได้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้

“พี่พลทำใจดีๆ ไว้นะคะ จะถึงโรงพยาบาลแล้วค่ะ แยกข้างหน้าก็ถึงแล้ว” แต่ระยะทางที่แสนสั้นกลับทำให้เธอและเขาคิดว่าหนทางนี้ยาวไกลเหลือเกิน เพราะว่าช่วงนั้นการจราจรติดขัดมาก พลดึงมือของรดามาจับโดยไม่รู้ตัว เขาจับเพราะว่าเขาเจ็บปวดมาก จนต้องมีอะไรมายึดเหนี่ยวที่จะทำให้เขารู้สึกอุ่นใจว่ามีคนอยู่ใกล้ๆ

“เออ..” รดาตกใจแต่ไม่ได้ดึงมือออก เธอเองก็อุ่นใจและดีใจที่ได้มีส่วนช่วยเขา

“พี่พลคะ ถึงโรงพยาบาลแล้วค่ะ” รดาจอดรถไว้ด้านหน้าตึก และรีบลงไปเรียกพยาบาลให้เข้ามารับเขาขึ้นรถเข็นเพื่อเข้าห้องฉุกเฉิน รดาดีใจที่เห็นเขาปลอดภัยแล้วเมื่อมาถึงมือหมอ หลังจากนั้น พยาบาลได้เข้ามาสอบถามข้อมูลเพิ่มเติมกับรดา

“พี่คะ พี่พลเป็นอะไรมากรึเปล่าคะ” รดาถามด้วยความเป็นห่วง

“อ๋อ ไม่เป็นไรแล้วค่ะ แต่ถ้ามาช้ากว่านี้อาจจะเป็น... คุณพลเป็นโรคหัวใจนะคะ แต่คุณหมอได้ให้การดูแลแล้วค่ะ คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ และทางเราจะติดต่อกับทางญาติของผู้ป่วยเองค่ะ” พยาบาลพูดจบและเดินจากไป รดาเองก็ไม่ลืมที่จะฝากกุญแจรถของพลไว้กับพยาบาลเอาไว้ รดากลับถึงบ้านรีบเล่าให้กับเพื่อนสาวฟังทันที

“กิ๊บๆๆ ฉันมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง เนี่ย เมื่อกี้ฉันไปโรงพยาบาลมาแหละ”

“ห๊า แกเป็นอะไร เจ็บตรงไหน” กิ๊บถามรดาด้วยความเป็นห่วงและตื่นตระหนก

“เปล่า ฉันน่ะ ไม่เป็นไร แต่คนที่ฉันพาไปส่งนะสิเป็น แกรู้มั้ยว่าฉันไปส่งใครที่โรงพยาบาลมา” รดาไม่รอที่ให้กิ๊บตอบ เธอรีบบอกด้วยความตื่นเต้นว่า

“ฉันไปส่งพี่พลที่โรงพยาบาลมา บังเอิญไปเจอพี่พลสลบที่รถ เพราะพี่พลเค้าเป็นโรคหัวใจ เราเป็นห่วงพี่พลจังเลยกิ๊บ เราอยากไปอยู่เฝ้าเค้า ดูแลเค้าจัง แต่ก็ยังดีนะตอนนี้เค้าอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว คงรับการรักษาอยู่แหละ” รดาตอบ

“แหม อยากไปเยี่ยมละสิแก” กิ๊บแซวเพื่อนสาว

“ถ้าเป็นแก แกอยากไปมั้ยละ ฉันคงไม่ไปหรอก เดี๋ยวเป็นการรบกวน อีกอย่างเราก็ไม่ได้เป็นอะไรกับเค้าด้วย ไปเยี่ยมก็แปลกๆ แกว่าฉันแอบส่งดอกไม้ไปให้ดีมั้ย ประมาณว่า หวังดีแต่ไม่ประสงค์จะออกนาม” สองสาวหัวเราะชอบใจ

ทุกเช้ารดาจะส่งตะกร้าผลไม้ที่เขาชอบไปให้ และจะฝากกับพยาบาลคนสนิทให้กับเขาแทน เพราะเธอไม่กล้าที่จะให้เขาด้วยตัวเอง ถึงแม้ว่าอยากจะให้ใจจะขาด เธอยิ่งกลับทำให้เขาอยากรู้ว่าเธอคือใคร ใครกันที่ส่งตะกร้าผลไม้ตะกร้านี้มาให้เขา

“เออ.. คุณพยาบาลครับ ไม่ทราบว่าใครส่งตะกร้าผลไม้นี้มาให้ผมหรอครับ” พลรีบถามทันทีที่เห็นพยาบาลนำตะกร้าผลไม้เข้ามาให้เขาในห้อง

“อ๋อ เป็นผู้หญิงที่ช่วยคุณพลนั่นแหละค่ะ เธอไม่กล้าเข้ามาเลยมาฝากพี่เอาไว้ และยังย้ำพี่อีกนะคะว่าให้ดูแลคุณดีๆ สงสัยท่าจะเป็นแฟนคลับตัวยงของคุณพลเลยมั้งคะเนี่ย ถึงรู้ว่าคุณพลชอบทานผลไม้อะไร”

เขายิ้มและพอจะนึกหน้าของผู้หญิงแสนสวยที่ช่วยเขาไว้ เขาก็ยังจำดวงตากลมโตคู่งาม ใบหน้าได้รูป ผิวที่ขาวหมดจดของเธอได้เป็นอย่างดี เขาอยากพบเธออีกสักครั้ง อย่างน้อยก็ได้ขอบคุณเธอที่ได้ช่วยชีวิตของเขาไว้ เขาเป็นหนี้ชีวิตของเธอ

“พี่ครับ ช่วยผมอย่างนึงได้มั้ยครับ” พลร้องขอกับพยาบาล “พรุ่งนี้ถ้าเธอมา พี่พาเธอเข้ามานะครับ ผมอยากขอบคุณเธอที่ได้ช่วยผมไว้ ไม่อย่างนั้นผมคงรู้สึกมีอะไรติดค้างในใจแน่เลยครับ ผมขอขอบคุณล่วงหน้าด้วยนะครับ” พลยิ้มหวานจนพยาบาลสาวหัวใจแทบละลายลงตรงนั้น และรับปากว่าจะพาเธอเข้ามาพบเขาให้ได้ในวันรุ่งขึ้น

“เฮ้ยพล ดูหน้าตามีความสุขมากนะ เวลาพูดถึงผู้หญิงคนนั้นเนี่ย” เอก ผู้จัดการส่วนตัวของพลแซว

“แหม ตาเอกไม่ต้องมาแซวตาพลของแม่เลยนะ” คุณหญิงปานวาดตัดพ้อผู้จัดการส่วนตัวของลูกชายสุดที่รัก

“แต่จะว่าไป แม่เองก็อยากที่จะขอบใจเธอด้วยที่ได้ช่วยลูกเอาไว้ คิดดูสิถ้าไม่ได้เธอ ป่านนี้ลูกจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้” คุณหญิงปานวาดออกความคิดเห็น

“งั้นเอาอย่างนี้ ไหนๆ พรุ่งนี้ลูกก็ต้องออกจากโรงพยาบาลอยู่แล้ว ถ้าเธอมาเยี่ยมลูกในตอนเช้า เราก็ออกจากโรงพยาบาลแล้วก็ชวนเธอไปทานข้าวที่บ้าน เพื่อเลี้ยงขอบคุณเธอดีมั้ยลูก” คุณหญิงเสนอ

“ดีครับคุณแม่ อย่างน้อยเราก็ได้แสดงน้ำใจขอบคุณเธอ และอีกอย่างเราน่าจะได้เพื่อนที่แสนดีเพิ่มอีกสักคนนะครับคุณแม่” พลเห็นด้วยกับคุณหญิงปานวาด

“เอ๊...จะได้เพื่อนหรือว่าจะได้แฟนน๊า” คุณหญิงเป็นฝ่ายแซวลูกชายเสียเอง พลเขินจนหน้าแดงทำให้ทุกคนหัวเราะอย่างมีความสุข

วันพรุ่งขึ้นรดามาพร้อมกับตะกร้าผลไม้ตะกร้าใหญ่ และเต็มไปด้วยผลไม้ที่พลชอบทั้งนั้น เธอเดินเข้ามาในโรงพยาบาลด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พอถึงหน้าห้องของพล ก็เจอพยาบาลที่ดูแลพลออกมาจากห้องพอดี

“พี่คะ สวัสดีค่ะ เหมือนเดิมค่ะ ขอฝากผลไม้ให้คุณพลหน่อยนะคะ” รดาไหว้วานพยาบาล

“น้องคะ พี่ว่านะ น้องเอาเข้าไปให้ด้วยตัวเองจะดีกว่านะคะ เพราะคุณพลเองเค้าก็อยากขอบคุณน้องเหมือนกันนะคะที่ได้ช่วยเค้าเอาไว้”

“แต่...รดาไม่กล้าค่ะ กลัวพี่พลจะมองไม่ดี” รดาเป็นกังวล

“ไม่หรอก คุณพลอยากเจอน้องจะตาย เข้าไปเถอะ เดี๋ยวพี่พาเข้าไปเองนะคะ” พูดจบพยาบาลก็เดินนำหน้าพารดาเข้าไปในห้องของพล เมื่อ
รดาก้าวเท้าเข้าไป เธอได้พบกับทุกคนในครอบครัวของพล เพราะทุกคนมารอรับพลกลับไปพักฟื้นที่บ้าน สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่เธอเหมือนจะพิจารณาเธอทุกส่วนของร่างกายตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า จนทำให้รดาถึงกับทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว เธอรู้สึกประหม่าแต่ก็ต้องเก็บอาการเอาไว้ เพื่อไม่ให้ใครเห็นอาการของเธอ อาจจะพาลไม่ชอบเธอได้ สายตาของคุณพ่อและคุณแม่ของพลนั้นมองเธอด้วยความเอ็นดู แต่สายตาที่มองเธอเหมือนจับผิดก็คือสายตาของน้องสาวของพลนั่นเอง และสายตาที่แสนอบอุ่นที่ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นและเป็นมิตรก็คือสายตาของพล เขามองมาที่เธอเหมือนจะกลืนเธอเข้าไปไว้ในตัวของเขา จนทำให้เธอเขิน

“สวัสดีค่ะ” รดาสวัสดีและยกมือไหว้ทุกคน

“สวัสดีจ๊ะ หนูชื่ออะไรจ๊ะ” คุณหญิงปานวาดถามรดาด้วยความเอ็นดู

“หนูชื่อรดาค่ะ” รดาตอบ

“อืม ชื่อเพราะนะ” ท่านนายพลชมเธอ

“งั้นๆ แหละ ชื่อออกจะเฉย สู้ชื่อของลอร่าไม่ได้” ลอร่าน้องสาวตัวแสบของพลเริ่มเหน็บเธอด้วยคำพูดเสียแล้ว สงสัยงานนี้รดาต้องเจอศึกหนัก รดาคิดในใจ

“สวัสดีครับรดา ผมขอบคุณมากนะครับที่คุณได้ช่วยผมเอาไว้ นี่ถ้าไม่มีคุณ ป่านนี้ผมจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ อาจจะไม่ได้มานั่งคุยกับคุณอยู่ตรงนี้ก็ได้” พลกล่าว รดาถึงกับตื้นตันใจที่เขาพูดเช่นนี้กับเธอ

“ใช่จ๊ะ ครอบครัวของเราต้องขอบใจหนูอีกครั้งนะ เอาอย่างนี้ดีมั้ย วันนี้ตาพลจะออกจากโรงพยาบาลเพื่อไปพักฟื้นที่บ้านอยู่แล้ว พวกเราขอเชิญหนูมาทานข้าวที่บ้านนะ เพื่อเป็นการตอบแทนเล็กๆ น้อยๆ ที่พวกเราจะทำได้ ถ้าอย่างนั้นหนูก็ไปพร้อมกับพวกเราเลยแล้วกันนะ” คุณหญิงเอ่ย

“ไม่เป็นการรบกวนหรอคะ หนูช่วยไม่ได้หวังผลตอบแทนอะไร หนูเกรงใจมากกว่าค่ะ และอีกอย่าง...” รดายังพูดไม่ทันจบ ลอร่าก็พูดสวนขึ้นมาทันที

“งั้นหนูตัดสินใจให้แล้วกันนะ จะได้มีข้อสรุปสักที ไม่อย่างนั้นก็ไม่ได้ไปไหนกันหรอก” ลอร่ากล่าวขึ้นด้วยความหงุดหงิด

“พวกเราจะกลับรถตู้กัน เธอมายังไงล่ะ มารถเมล์หรือว่าขับรถมาเอง ถ้าไม่มีรถมาเองจะไปด้วยกันก็ได้นะ ยังมีที่นั่งข้างหลังๆ สำหรับเธอ” ลอร่าพูดจาดูถูกรดา รดาเองก็เก็บอารมณ์โกรธไว้อย่างหนัก นี่ถ้าไม่ใช่น้องของพี่พล ชายหนุ่มที่เธอหลงรักละก้อ อย่างลอร่านี่คงต้องเข้าโรงพยาบาลอีกคนแน่

“ดิฉันขับรถมาเองค่ะ และวันนี้คงต้องขอตัวนะคะ เพราะว่าติดธุระจริงๆ ค่ะ ดิฉันมีนัดลูกค้า คงไปด้วยไม่ได้ และขอขอบพระคุณคุณหญิงมากนะคะที่ให้ความกรุณาหนูค่ะ” รดาหันไปพูดกับคุณหญิงและท่านนายพล เธอยกมือไหว้ทั้งสองคนและหันหน้าไปทางพล เธออยากจะพูดอะไรอีกมากมาย แต่เธอไม่สามารถพูดออกมาได้ สถานการณ์แบบนี้เธอพูดได้แค่เพียง

“พี่พลคะ ขอให้พี่พลหายเร็วๆ นะคะ รดาจะเป็นกำลังใจให้และจะติดตามผลงานของพี่คะ รดาขอตัวก่อนนะคะ” เธอลาเขาด้วยเสียดายและเสียใจที่เวลาที่จะได้อยู่ร่วมกับเขาไม่มีอีกแล้ว รดาเดินออกจากห้องอย่างเศร้าส้อย

“พี่เอกครับ” พลเรียกเอกเข้ามาใกล้ๆ และกระซิบบอกเอก

“พี่เอกตามรดาไปหน่อยได้มั้ยคะ ผมอยากได้เบอร์โทรของเธอครับ” พลร้องขอ

“ได้สิ เดี๋ยวพี่จัดการให้นะ แล้วพี่จะตามไปที่บ้านแล้วกัน แล้วเจอกัน” เอกพูดจบก็ลาทุกคนขอตัวกลับไปก่อน เมื่อเอกออกจากห้องก็รีบตามหารดา เพื่อที่จะได้พูดคุยกับเธอเป็นการส่วนตัว

“น้องครับ น้องรดาครับรอก่อนครับ รอก่อน” เอกร้องเรียกเธอเสียงดัง จนทำให้คนในโรงพยาบาลหันหน้ามามอง เพราะเอกเพิ่งวิ่งผ่านป้าย ห้ามส่งเสียงดัง นั่นเอง

“เห็นตัวเล็กๆ อย่างนี้เนี่ย เดินเร็วเหมือนกันนะ” เอกเริ่มหอบด้วยความเหนื่อย

“ก็นักกีฬาเก่านี่คะ รึว่าจะแข่งวิ่งกันมั้ยคะ” รดาพูดติดตลก

“พี่มีอะไรรึเปล่าคะ ถึงตามรดาออกมาแบบนี้” รดาถามด้วยความสงสัย

“ก็เจ้าพลนะสิ ให้พี่มาคุยกับรดา เพราะว่าในห้องอาจจะคุยกันไม่ค่อยสะดวก พลเค้าอยากรู้ว่าจะติดต่อกับรดาได้ยังไง อย่างน้อยเผื่อว่ามีโอกาสก็จะได้พบปะกัน ทานข้าวกัน เพื่อเป็นการตอบแทนในความมีน้ำใจของน้องด้วย” เอกกล่าว

“รดาว่าอย่าดีกว่าค่ะ แค่นี้ก็เหมือนจะวุ่นๆ อยู่แล้ว รดาเองก็เป็นแฟนคลับพี่พลนะคะ แต่รดาไม่กล้าที่จะเข้าไปตีสนิทด้วยหรอกค่ะ เดี๋ยวเป็นข่าว ถ้าลงหน้าหนึ่งเดี๋ยวรดาก็ดังด้วยนะสิคะ” รดายิ้ม

“พี่คะ ฝากบอกพี่พลด้วยนะคะว่า ถ้าอยากรู้จักรดาจริง ก็ต้องหา
รดาให้เจอนะคะ” รดาเล่นตัว เธอแอบคิดในใจ

-นี่ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย แล้วถ้าพี่พลไม่ตามหาฉันล่ะ จะทำไง ก็หน้าแตกนะสิ- รดารีบเปลี่ยนแผน

“ล้อเล่นค่ะ” เธอยิ้มอย่างทะเล้น

“นี่นามบัตรรดาค่ะ แต่จริงๆ แล้วแค่ได้เห็นว่าพี่พลดีขึ้น รดาก็พอใจแล้วนะคะ” เธอกล่าวอย่างจริงใจจนเอกรู้สึกได้ถึงความจริงใจของเธอ

“พลเองเค้าอยากจะขอบคุณจริงๆ นะ เอาเป็นว่ารอพลให้หายดีก่อน เค้าต้องโทรหาน้องแน่ๆ รอรับโทรศัพท์แล้วกันนะ” เอกมั่นใจ แล้ว
รดาก็ลากลับ เอกตามไปหาพลที่บ้าน และเอานามบัตรของรดาให้กับพล พลดีใจมาก

“ขอบคุณมากครับพี่เอก นี่ถ้าไม่ได้พี่เอกละแย่เลย” พลยิ้มอย่างมีเสน่ห์

“เออ พี่ก็ใจอ่อนทุกทีเลย จัดการเองละกันนะ ช่วยได้แค่เนี้ยะแหละ” เอกยิ้มและขอตัวกลับบ้าน พลหยิบนามบัตรขึ้นมาดู แล้วก็เปิดเครื่องคอมเพื่อแอ๊ดเอ็มเอสเอ็นของรดาเอาไว้ก่อน

“นี่ถ้ารดาออนไลน์ก็จะได้คุยกันได้ง่าย แต่เราลองโทรไปอีกทีดีกว่า อาจจะได้คุยเลย” แต่พลก็ไม่กล้าโทรไปสักที เพราะไม่รู้จะคุยยังไงกับเธอ ส่วนรดาเองก็คอยมองแต่โทรศัพท์ เพราะเธอเองก็หวังอยู่ลึกๆ ว่าเขาจะโทรหาเธอ ทั้งคู่จ้องมองโทรศัพท์และคิดถึงกันทั้งที่อยู่กันคนละที่ แต่เหมือนว่าหัวใจและความต้องการของใจจะตรงกันเสียแล้ว เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น รดาก็หวังว่าจะเป็นของพล รดาใจเต้นแรง ไม่กล้ารับ แต่ก็รับจนได้ ทางพลเองก็ตื่นเต้นเพราะกลัวว่าเธอจะไม่รับโทรศัพท์

“สวัสดีค่ะ รดาพูดค่ะ” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เพราะเบอร์ที่โชว์นั้น เป็นเบอร์ที่ไม่อยู่ในคอนแทคลิสต์ของเธอ