ท่านปีศาจที่รักกับสาวน้อยตัวป่วน

ลำดับตอนที่ #3 : ท่านเจ้าป่า (บ้าอะไรกันเนี่ยยย!!)

บทที่2(ท่านเจ้าป่า (บ้าอะไรกันเนี่ยยย!!))

            หลังจากที่หยุดคุยกับเฟริโอน่าซะพักใหญ่ ดูเหมือนว่าเขาจะได้ข้อมูลดีๆมาเพียบ แต่มีอยู่อย่างหนึ่งที่เขาลืมถาม ที่อยู่ของเจ้าป่า! เฮ้อ เพราะมัวแต่ให้ความสนใจกับเรื่องของเมย์มากไปหน่อยเลยลืมซะสนิท พอคิดว่าจะมาถามหาเอากับภูติตนอื่นๆก็กลับไม่เจอซักตัว ทำเอาเขาหงุดหงิดไปเล็กน้อย(เล็กน้อยจริงๆ)

“โชคดีคงไม่มีมาบ่อยๆ เขาว่ากันว่าอย่างนั้น เฮ้อ บางทีข้าคงต้องเดินจนรอบป่าละมั้งกว่าจะเจอตัว”

ชายหนุ่มเดินไปบ่นไป  แต่ทว่ายิ่งเดินผ่านต้นไม้ไปต้นแล้วต้นเล่ามากเท่าไหร่เขากลับยิ่งรู้สึกแปลกๆมากขึ้นเท่านั้น

“แปลก.......แบบนี้มันจะแปลกเกินไปแล้ว ไม่มีภูติอยู่แถวนี้ยังพอว่าแต่นี่กลับไม่ได้ยินเสียงแมลงซักตัว”เขาหยุดเดิน และเริ่มมองไปรอบๆด้าน สัญชาตญาณของเขาทั้งหมดบอกให้เขาระวังตัว หนึ่งนาที  สองนาที   สามนาที  ไม่มีอะไรเกิดขึ้น......หรือเขารู้สึกไปเอง?

 ฟุ่บ!!!! ทันทีที่ชายหนุ่มเผลอลูกดอกลูกหนึ่งก็พุ่งเข้ามาตรงจุดที่เขายืนอยู่ โชคดีที่เขากระโดดหลบทัน

“ชิ” เสียงที่ดูเหมือนขัดใจเล็กน้อยดังลอดออกมาจากบนกิ่งไม้ที่มีพุ่มหนา

“ใครหน่ะ!!!”ฮาคุริวมองตรงไปยัง บริเวณที่พุ่มไม้ขยับเมื่อซักครู่

“ฮึ! ข้าไม่มีหน้าที่ที่ต้องตอบเจ้า!”เสียที่ฟังดูเหมือนเป็นของเด็กผู้ชายที่ยังไม่แตกหนุ่มตอบกลับมา ก่อนจะมีการเคลื่อนไหวเกินขึ้นอีกครั้ง เด็กชายกระโดนข้ามไปยังต้นไม้ที่อยู่ใกล้ๆอย่างรวดเร็วจนทำให้มองเห็นเป็นเหมือนเงาอะไรบางอย่างวิ่งผ่านไป

“เฮ้!หยุดนะ! คิดว่าข้าจะปล่อยให้เจ้าหนีไปง่ายๆรึไง!” ฮาคุริวที่มัวแต่งงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นรีบดึงสติกลับมาและไล่ตามเด็กชายไปทันที

“แล้วคิดว่าข้าจะรอให้เจ้ามาจับรึไง?!หยุดก็โง่แล้ว!”เด็กชายยังคงกระโดดข้ามต้นไม้ไปต้นแล้วต้นเล่าส่วนฮาคุริวก็ยังคงไล่ตามไปอย่างไม่ลดละ

“หนอยแน่เจ้าเด็กบ้า!เดี๋ยวได้เห็นดีกันแน่!”ฮาคุริวเร่งความเร็วขึ้นอีกด้วยสรีระที่แตกต่างกันทำให้ระยะห่างของทั้งสองคนค่อยๆลดลงเรื่อยๆ

“บ้าน่า!”เมื่อเด็กชายหันมาและพบว่าระยะห่างค่อยๆลดลงและดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะยังไม่เหน็ดเหนื่อยอย่างที่ควรจะเป็นก็ทำให้ตกใจเล็กน้อยก่อนจะแสยะยิ้มออกมา

“หึ!ตามข้ามาได้ถึงขนาดนี้ถึงว่าไม่เลว แต่ว่า!......เจอนี่หน่อยเป็นไง!”ทันทีที่เด็กชายวาดมือ กิ่งไม้ของต้นไม้โดยรอบก็ยืดออกมาและขวางกันเส้นทางของชายหนุ่มรอบด้านทำให้เขาไม่สามารถตามไปต่อได้

“อ๊ะ! เสร็จกัน!!บ้าจริง ไอ้เด็กนั่น!ฝากไว้ก่อนเถอะ”ชายหนุ่มเตะกิ่งไม้ที่ขวางอยู่รอบๆอย่างอารมณ์เสีย

อีกด้านหนึ่ง

“ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆสมน้ำหน้าไอ้เจ้าบ้านั่นชะมัด!!ฮ่าๆๆๆๆไม่คิดเลยว่าจะจัดการง่ายขนาดนี้!ฮ่าๆๆแค่นี้ก็ไม่มีก้างขวางคอให้รกหูรกตาแล้ว!ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”เด็กชายที่เมื่อซักครู่ยังวิ่งไล่จับกับฮาคุริวยกใหญ่อยู่ ตอนนี้กำลังนั่งแกว่งขาเล่นอยู่บนต้นไม้ที่เป็นบ้านของเด็กสาวอย่างอารมณ์ดี

“ท่านเทนโรว์! ทำอะไรอยู่หน่ะ” เมย์เดินออกมานอกบ้านและเงยหน้ามองเด็กชาย

 “เมย์~~!!เจ้าอุส่าออกมารับข้างั้นเหรอ~~~”เด็กชายที่เด็กสาวเรียกว่าเทนโรว์กระโดดลงจากต้นไม้อย่างชำนานลงมายืนอยู่ตรงหน้าของเด็กสาว

“ข้าก็แค่สงสัยว่าท่านขึ้นไปนั่งหัวเราะอะไรอยู่บนนั้น มันรบกวนการคุยของข้ากับพี่เฟรินนะ ท่านอย่าทำเสีย บรรยากาศซิ”

“อ่า...โทษที  จริงซิ!คราวหน้าเจ้าไปบ้านข้าดีไหม??จะได้กินขนมอ่รอยๆแล้วก็ไปเล่นกับทุกๆคนที่โน่นไง”

“ขอโทษนะแต่ช่วงนี้ข้ายังไม่ว่าง”

“หา~~อย่าบอกนะว่าที่เจ้าไม่ว่างนี่เป็นเพราะไอ้เจ้าตัวผู้ที่เธอเก็บกลับมาอะ”

“ไม่เอาน่าท่านเทนโรว์ ฮาคุริวบาดเจ็บอยู่นะ แล้วที่สำคัญอย่างเรียกตัวผู้ชิ”

“เฮอะ!บาดแผลแค่นั้นสำหรับพวกปีศาจหนะไม่กระเทือนหรอก!”

“แต่ยังไงก็เจ็บไม่ใช่เหรอ?อย่างพูดจาไร้น้ำใจแบบนี้ซิ”เด็กสาวทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อยกับความคิดเห็นของเด็กชาย

“นี่ท่านคงไม่ได้ไปทำอะไรแปลกๆกับเขามาใช่ไหม?”เด็กสาวจ้องจับผิดเด็กชายด้วยสายตาที่เอาเรื่อง

“เฮ้ย!ข้าเปล่านะ!ไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย(เหรอ?)”เด็กชายเบือนหน้าไปอีกทางเพื่อหลบหลีกสายตาทิ่มแทง

“ถ้าอย่างนั้นก็แล้วไป เอาหละเข้าไปข้าในกันเถอะพี่เฟรินจะกินขนมหมดแล้ว”

“อื้ม”

กลับมาอีกด้าน

“ทั้งๆที่เป็นแค่ต้นไม้ธรรมดาแท้ๆ!แต่ทำไมมันถึงได้แข็งขนาดนี้เนี่ย!” ชายหนุ่มกำลังหัวเสียได้ที่เลย(คิดว่าคงจะขาดแคลเซียม)

“หนอยยยไอ้เด็กบ้านั่น ถ้าข้าออกไปได้ข้าจะอัดซักเปรี้ยงสองเปรี้ยงเลยคอยดู!อ๊ากกกกกกกกกกก!!!”

ตึ่ง! โครม!เปรี้ยง!!!

กลับไปทางด้านของเมย์

เฮือก!!!! 

“.........ฟ้าผ่า?”เด็กสาวชะโงกหน้าออกจากกหน้าต่างเพื่อดูท้องฟ้าแต่หน้าแปลกที่มันยังเป็นสีฟ้าครามไร้รอยขุ่นมัวใดๆ......แล้วเสียงฟ้าผ่ามาจากไหน?

“แปลกแฮะ มีฟ้าผ่าทั้งๆที่ท้องฟ้ายังสว่างโล่งแบบนี้เนี่ยนะ?”เฟริโอน่าเองก็มองออกไปข้านอกหน้าต่างเหมือนกัน

“พวกเจ้าเนี่ยน๊า~อย่างใส่ใจเรื่องหยุมหยิมเลยน่า”เทนโรว์นั่งท้าวคางและหยิบคุกกี้ขึ้นกินอย่างไม่ใส่ใจ

“ท่านเทนโรว์ นี่ท่านไม่ได้ไปทำอะไรมาจริงๆใช่ไหมเนี่ย?”ทั้งเฟริโอน่าและเมย์ต่างมองเทนโรว์ด้วยสายที่เต็มไปด้วยความระแวง

“เอาน่าเมย์ เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ชอบปิดบังอะไรเจ้าถ้าไม่จำเป็น(ใช่ ถ้าไม่จำเป็น)”

“........ วันนี้ท่านดูไม่น่าไว้ใจเลย...”

“เอาน่าเมย์ เธอก็รู้ว่าท่านเทนโรว์เหมือนชาวบ้านเขาที่ไหน”เฟรินพูดอย่างไม่ใส่ใจ

“นั่นก็ถูก.......”

“เฮ้ย~เฟริน ข้าจำไม่ได้ว่าอนุญาตให้เจ้านินทาข้านะ”

“เปล๊า ข้าไม่ได้นินทาท่านเลยนะเจ้าค่ะ ข้าก็แค่คุยเรื่องทั่วไปกับเมย์เท่านั้นเอง”หญิงสาวทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นกับสิ่งที่ตนเองพูดไป

“ให้ตายซิ นับวันเจ้ายิ่งนิสัยเสียขึ้นทุกที”เด็กหนุ่มเกาหัวตัวเองอย่างปลงๆ

ก๊อกๆๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น แล้วซักพักประตูก็ถูกเปิดออกโดยชายหนุ่มร่างสูงที่ตอนนี้ตามตัวมีรอยไหม้เป็นหย่อมๆ

“อ๊ะ”ทันทีที่ประตูถูกเปิดออกเด็กชายและชายหนุ่มก็ได้ประสานสายตากันทันที

‘!@$@#$!&%$&!#$!!’ ฮาคุริวได้แต่มองแล้วอ้าปากค้าง นิ้วที่ชี้ไปที่เด็กชายก็สั่นจนเกินกว่าจะควบคุม

“ไง เจอกันอีกแล้วนะ”เด็กหนุ่มยิ้มยียวน

‘ไม่ต้องมาไงเลย!!!!.....’ ชายหนุ่มตบโต๊ะเสียงดังแต่ที่ทำให้ตกใจก็คือเสียงของเขาหายไปอีกแล้ว

“อะไรๆเจ้าพูดไม่ได้งั้นเหรออ??แหมน่าสงสารจริง”เด็กชายแสยะยิ้มเล็กน้อยแต่ไม่ผิดสังเกต

“ท่านเทนโรว์กับฮาคุริว? รู้จักกันแล้วเหรอ?”เมย์มองทั้งสองฝ่ายอย่างงงๆ

“เปล่านี่ก็แค่เดินสวนกันนิดหน่อยตอนข้ากำลังจะมาที่นี่”

‘เดินสวนนน?????กล้าพูดนะ’ ถึงแม้ว่าจะไม่มีเสียงฮาคุริวก็ยังคงขยับปากพูด ทำให้เฟริโอน่าที่มองทั้งสองคนอยู่อ่านปากของชายหนุ่มและคาดเดาได้ว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น

“ฮาคุริว? เป็นอะไรไป ตอนนี้ท่านดูน่ากลัวมากเลย”เมย์มองทั้งสองคนที่เอาแต่เขม่นใส่กัน

ฮาคุริวหันมาหาเมย์และยิ้มให้กับเด็กสาว เขาจับมือของเด็กสาวขึ้นมาและเขียนคำพูดของเขาลงบนฝ่ามือของเธอ

‘เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอก ข้าแค่มีเรื่องต้องสะสางกับเด็กคนนั้นนิดหน่อย’

“เรื่องต้องสะสาง?”เมย์ถามอย่างงงๆและมองไปที่เทนโรว์แปลกๆ

“อะไรเล่า เจ้ามองข้าแบบนั้นหมายความว่าไง”เทนโรว์หน้าบูดขึ้นเรื่อยๆเมื่อเด็กสาวเข้าข้างชายหนุ่ม

“ข้าจะเลิกมองท่านแบบนี้ถ้าท่านสารภาพว่าท่านทำอะไรกับเขาไว้”

“อ๊า โธ่ เมย์ชอบเขาข้างแต่คนอื่น”เทนโรว์สะบัดหน้าไปทางอื่นอย่างงอลๆ

“ก็พฤติกรรมของท่านมันให้ความน่าเชื่อถือมากเลยนี่”

“เมย์....นี่เจ้าอายุ10 ขวบจริงรึเปล่าเนี่ย”เด็กชายเริ่มมองเด็กสาวด้วยความหวาดระแวงเพราะความเป็นผู้ใหญ่เกินตัวของเธอ

“ก็จริงหนะซิ ท่านเป็นคนเลี้ยงข้ามาเองนะเรื่องแค่นี้ท่านลืมแล้วรึไง”เด็กสาวเริ่มมีสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อยเมื่อเริ่มรู้สึกว่ากำลังโดนเบี่ยงออกนอกประเด็น

‘เมย์ ’ชายหนุ่มสะกิดเด็กสาว

“ท่านฮาคุริว??”

‘ที่ว่าเป็นคนเลี้ยงมาเนี่ย?’ฮาคุริวเขีนยบนมือของเด็กสาว

“อ้อ ยังไม่ได้แนะนำซินะ คนที่ดูเหมือนเด็กผู้ชายอายุไม่ต่างจากข้าคนนี้คือ ท่านเทนโรว์ เป็นผู้ที่คอยดูแลป่าแห่งนี้และเป็นคนที่เก็บข้ามาเลี้ยงด้วย ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้ดีกันไว้”

“สงสัยว่าจะเป็นกันยากหละ”เมื่อจบประโยคของเด็กสาว เด็กชายก็สวนขึ้นมาทันที

“ท่านเทนโรว์”เมย์มองเด็กชายอย่างเอือมๆ

‘ผู้ที่คอยดูแลป่า........ผู้ปกครอบผืนป่า!!’ฮาคุริวยืนคิดไตร่ตรองถึงข้อมูลล่าสุดที่ได้มาซักครู่ก่อนจะคว้ามือของเมย์ขึ้นมาอย่างรวดเร็วเมื่อได้ตำตอบที่ได้จะการเรียบเรียงแล้ว

‘เด็กคนนี้คือ เจ้าป่า ที่พูดถึง??!!’

“เจ้าป่า???อืมมมนั่นซินะดูเหมือนว่าคนอื่นๆจะเรียกเขาว่าอย่างนั้น”เมื่อได้ฟังคำตอบของเด็กสาวมือที่ประครองมือของเธอเอาไว้อยู่ๆก็รู้สึกว่ามันหนักอึ้งขึ้นมา ไม่ซิรู้สึกเหมือนถูกฟาดด้วยอะไรที่หนักมากๆบางอย่าง

‘คนแบบนี้เนี่ยนะที่เป็นผู้ปกครองป่าแห่งนี้!!!!ไอ้เด็กเมื่อวานซืนคนนี้เนี่ยนะ!!ท่านเจ้าป่า...บ้าอะไรกันเนี่ยยยยยย!!!!!!’