ท่านปีศาจที่รักกับสาวน้อยตัวป่วน

ลำดับตอนที่ #5 : จากลา(เต็มตอน)

บทที่5 (จากลา)

จิ๊บๆ จิ๊บๆ

“...........” สุดท้าย.....ก็ไม่ได้นอนทั้งคืน ฮาคุริวในสภาพสุดโทรมขอบตาดำคล้ำผมเผ้ายุ่งเหยิงนั่งเหม่ออยู่ข้างเตียงของเด็กสาวที่ยังนอนหลับอย่างสบายใจ

‘บางทีข้าน่าจะไปล้างหน้าซักหน่อย’ ชายหนุ่มยืนขึ้นแล้วเดินเซไปเซมาไปเข้าห้องน้ำเพื่อปฏิบัติภารกิจยามเช้า เขาล้างหน้าเพื่อไล่ความง่วงงุนและความคิดฟุ้งซ่านที่ไม่ได้ประโยชน์อะไรของเมื่อคืนทิ้งไปซะ ก่อนจะเดินออกมาปลุกเด็กสาวที่นอนอยู่

“อืมมม.......ข้าง่วงจัง.....”เด็กสาวลุกขึ้นนั่งบนเตียงด้วยสภาพงัวเงียเต็มที่บอกได้ถึงความต้องการของนางว่า ’ยังไม่พร้อมที่จะตื่น ฉันอยากนอนต่อ’ แต่ชายหนุ่มคงจะปล่อยไว้แบบนั้นไปไม่ได้เพราะว่า ‘กระเพาะ’ ของเขานั้นฝากไว้ที่นางคนเดียว ชายหนุ่มเดินไปรินน้ำใส่แก้วแล้วยื่นให้เด็กสาว แล้วเปิดลิ้นชักข้างเตียงหยิบแปรงหวีผมออกมาสางผมให้เด็กน้อยจอมขี้เซาที่ยังทำท่าว่าจะไม่ยอมตื่นซักที (ท่าทางเมื่อคืนคงจะดึกไปจริงๆ)เมื่อเห็นภาพดั้งนั้นจึงทำให้ฮาคุริวอดขำไม่ได้เล็กน้อย

‘เด็กหนอเด็ก’เขาพึมพำและยิ้มเล็กน้อย น่าเสียดายที่เด็กสาวไม่ทันได้สังเกต หากเป็นปรกตินางคงยิ้มร่าแล้วขอให้เขายิ้มอีก ได้เห็นแบบนี้ก็แปลกตาไปอีกแบบ ตลกดี

“ฮาคุริวว.....อุ้มข้าหน่อยยย~~”เด็กสาวชูแขนขึ้นทั้งสองข้างทำท่าทางเหมือนอยากจะให้ชายหนุ่มอุ้ม

‘หืมมม????’ฮาคุริวมองตาปริบๆดูท่าว่าวันนี้เด็กสาวจะแปลกจริงๆ

“ฮาคุริวววว~~~กอดข้าซี้~~”เด็กสาวมองชายหนุ่มอย่างอ้อนๆ นั่นยิ่งทำให้ชายหนุ่มงงเขาไปใหญ่

“ฮาคุริวววว~~~~”เด็กสาวเริ่มทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อย แก้มของนางเริ่มป่องขึ้นเรื่อยๆ

‘นี่ข้าไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมว่านางดูอ้อนข้าแปลกๆ?’ ในที่สุดชายหนุ่มเริ่มทนการรบเร้าไม่ไหวจนสุดท้ายก็ต้องก้มลงไปอุ้มขึ้นมา เมื่อทำอย่างนั้นแล้วเด็กสาวก็ยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจและลับลงไปอีกครั้ง ทำให้ชายหนุ่มได้แต่งงเป็นไก่ตาแตกว่าเกิดอะไรขึ้น???สุดท้ายเขาก็วางเด็กสาวลง ห่มผ้าให้นางและออกไปหาผลไม้กินในป่าแก้หิวไปพลางๆ

ภายในป่ายามเช้าที่เต็มไปด้วยบรรยากาศที่เงียบสงบ ชายหนุ่มได้ผ่อนคลายความรู้สึกตึงเครียดที่มีลงไป เขาได้แต่หวังว่าช่วงเวลาที่เขาได้รับอยู่ตอนนี้จะไม่จบลง แต่ดูท่ามันคงจะไม่เป็นแบบนั้น

“ก๊า  ก๊า...” อีกาดำสอง-สามตัวได้บินผ่านเหนือป่าไป มันอาจไม่ใช่สิ่งที่แปลกประหลาดอะไรสำหรับคนทั่วไป  แต่สำหรับผู้ที่รู้จักเจ้านายของพวกมันแล้ว มันไม่ใช่แบบนั้นเลย  ‘นี่คือสัญญาณอันตราย’  นั่นคือสิ่งที่ชายหนุ่มรับรู้   เขาอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกแล้ว เขาต้องไปแล้ว ชายหนุ่มขมวดคิ้วยุ่ง บาดแผลจากตอนที่มาถึงที่นี่ครั้งแรกก็เริ่มจะหายดีแล้ว แต่เขายังรู้สึกเหมือนกับว่าเขายังไม่อยากจากป่านี้ไป

“น่าสมเพศจริงๆตัวข้า... แค่เด็กผู้หญิงคนเดียว ก็ยังไม่มีปัญญาที่จะปกป้องนางเลย” ชายหนุ่มได้แต่ยิ้มและหัวเราะเยาะเย้ยในความน่าสมเพศของตัวเอง เขาไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไปและเดินกลับไปยังบ้านต้นไม้ของเด็กสาว

“คงต้องลากันจริงๆละนะ เมย์”

            ภายในตัวบ้านที่เมย์ตื่นขึ้นมาแล้วไม่พบกับชายหนุ่มได้สร้างความประหลาดใจให้กับเธอ เธอลุกออกจากที่นอนแล้วจัดการกับตัวเองให้เรียบร้อยแล้วเปิดประตูออกไปดูนอกบ้าน แต่ก็พบกับชายหนุ่มที่เดินกลับมาพอดี

‘ตื่นแล้วเหรอ?เมย์’ ชายหนุ่มเผลอพูดออกไปทั้งๆที่รู้ว่าเด็กสาวจะไม่ได้ยิน แต่เขาก็ได้แต่ยิ้มส่งไปให้เด็กสาวแทน

“ไปไหนมาเหรอค่ะ?”เด็กสาวตั้งใจจะเดินออกไปหาชายหนุ่มแต่ไม่ทันไรชายหนุ่มก็มาอยู่ตรงหน้าเธอซะแล้ว

‘เดินเล่น’เขาเขียนคำพูดลงบนฝ่ามือของเด็กสาวเพียงแค่นั้น

“คุณคงหิวแล้ว ขอโทษนะคะที่วันนี้ตื่นสายไปหน่อย จะรีบไปเตรียมอาหารเดียวนี้แหละค่ะ”เด็กสาววิ่งเข้าไปตรงส่วนครัวและจัดการกับพวกวัตถุดิบอย่างรวดเร็ว

“จะว่าไปแล้ว...ท่านฮาคุริว  ครั้งแรกที่ท่านบาดเจ็บ ท่านไปเจอกับอะไรมาเหรอค่ะ?”เด็กสาวชะงักมือจากหม้อต้มซุปแล้วหันมาทางชายหนุ่ม

“........”เพียงแค่ได้ยินคำถาม ความกดอากาศรอบตัวของชายหนุ่มก็ลดฮวบทันที! ภายในบ้านราวกับจะมีพายุหิมะขนาดย่อมๆเกิดขึ้น

“เอ่อ......ถ้าลำบากใจละก็ ไม่ต้องตอบก็ได้นะคะ ฮะๆๆ”เด็กสาวหัวเราะเฝื่อนๆแล้วหันกลับไปสนใจกับการทำอาหารต่อทันที

‘ขอโทษ’ ชายหนุ่มเขียนคำนั้นลงบนหลังของเด็กสาว ดูเหมือนเธอจะตกใจเล็กน้อยแต่ก็หันกลับมายิ้มให้เขาเหมือนเดิม

“ไม่มีอะไรต้องขอโทษนี่ค่ะ คนที่ต้องขอโทษหน่ะเมย์ต่างหาก เอาหล่ะ...เสร็จแล้ว!”เด็กสาวดับไฟที่เตาแล้วตักซุปใส่ชามที่เตรียมไว้  ชายหนุ่มช่วยยกจานไปที่โต๊ะและจัดวางให้เรียบร้อยแล้วนั่งประจำที่รอเด็กสาวมานั่งฝั่งตรงข้าม

“ถ้าอย่างนั้นก็ทานกันเลยเถอะค่ะ”เธอยิ้มให้ชายหนุ่มแล้วตักซุบร้อนๆเข้าปาก บนโต๊ะอาหารที่แม้ไม่มีการพูดคุยใดๆเกิดขึ้นแต่ก็อบอุ่นอย่างน่าประหลาด  มีตัวเขา มีเด็กหญิงสาว ขอแค่นี้เขาก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว วันเวลาแบบนี้ ถ้าหากไม่ต้องจบลงก็ดีหรอก....เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ......ตลอดไป

            กลางดึกคืนนั้น ระหว่างที่เด็กสาวกำลังหลับ ชายหนุ่มลุกขึ้นจากที่นอนขึ้นมาแต่งตัวเป็นชุดเหมือนกับวันแรกที่เขามาที่นี่และจัดเก็บผ้าห่มและหมอนให้เรียบร้อย เขายืนจ้องมองเด็กสาวที่กำลังหลับฝันดีไม่รู้เรื่องอะไรแบบยิ้มๆ คืนนี้เป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง ร่างกายของเขาได้ฟื้นเต็มที่แล้ว เขาต้องไปแล้ว.........จะให้เด็กสาวมาเกี่ยวข้องกับเขามากไปกว่านี้ไม่ได้

“ขอบคุณและ....ลาก่อนนะ.....เมย์”เขายิ้มให้กับเด็กสาวเป็นครั้งสุดท้าย เสียงของเขากลับมาแล้ว “หึ.....บางทีท่านผู้ปกครองป่าก็ทำอะไรถูกกาลเทศะเป็นเหมือนกันนะ” เขาลูบหัวเด็กสาวอย่างอ่อนโยนและเกลี่ยผมที่อยู่ตรงหน้าผากของเด็กสาวออก ชายหนุ่มค่อยๆก้มลงจุมพิตเด็กสาวที่หน้าผากแล้วถอนออกอย่างเสียดาย เขาก้มลงไปกระซิบข้างหูของเด็กสาวอย่างแผ่วเบา

“ครั้งหน้าถ้าข้าเจอเจ้าอีก ข้าจะไม่มีวันปล่อยเจ้าไป......” พรึ่บ!!เขาสะบัดผ้าคลุมและหายไปจากบ้านของเด็กสาวอย่างไร้ร่องรอย

ในขณะเดียวกัน....ภายในความฝันของเด็กสาว

“ท่านฮาคุริว!....เดี๋ยวก่อนท่านฮาคุริว!!”เด็กสาวตัวน้อยวิ่งตามหลังชายหนุ่มที่เดินออกจากบ้านไป เขาหยุดเดินอยู่ตรงสะพานในขณะที่เด็กสาวยืนอยู่ตรงหน้าประตูบ้าน  “ท่านจะไปแล้วเหรอ?.....ท่านจะไปแล้วจริงๆเหรอ???” ใบหน้าของเด็กสาวเต็มไปด้วยสีหน้าวิงวอน ในความฝัน ชายหนุ่มยิ้มให้กับเธอแล้วเดินตรงเข้ามาหาเธอ

“ข้าต้องไปแล้ว”เขายิ้มให้กับเด็กสาวแล้วลูบหัวเธอ เสียงของเขาที่เด็กสาวพึ่งเคยได้ยินเป็นครั้งแรกช่างทุ้มกังวานและทรงพลัง แต่ทว่ากลับอ่อนโยนอย่างน่าประหลาด

“ข้าจะได้เจอท่านอีกไหม?”เด็กสาวเงยหน้ามองใบหน้าของชายหนุ่มใบหน้าของเด็กสาวมีน้ำตาคลอน้อยๆ เธอไม่อยากให้เขาไป  ชายหนุ่มลดตัวลงคุกเข่าลงต่อหน้าของเด็กสาวแล้วใช้นิ้วปาดน้ำตาให้เธอ

“ซักวันหนึ่งเมย์.....เจ้าจะได้เจอข้าอีกแน่นอน ข้าสัญญา”ชายหนุ่มพยุงมือข้างซ้ายน้อยๆของเด็กสาวขึ้นมาและบรรจงจุพิศลงไปที่นิ้วนางข้างซ้ายเล็กๆของเธอ รอบสักรูปเถาไม้เลื้อยคดไปมาปรากฏขึ้นที่รอบนิ้วของเด็กสาวและจางหายไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“???”เด็กสาวมองที่นิ้วของตัวเองอย่างฉงนใจ “ท่านทำอะไร?”

“เครื่องหมายหน่ะ”ชายหนุ่มยิ้มและตอบเพียงเท่านั้น ร่างของเขาค่อยๆจางหายไปต่อหน้าเด็กสาว

“ท่านฮาคุริว....”น้ำตาของเด็กสาวเอ่อล้นขึ้นอีกครั้ง แต่ก็ถูกปาดออกไปเช่นเดิม

“อย่างร้อง เมย์ เราจะได้พบกันอีก ข้าสัญญา”ร่างของชายหนุ่มจางลงทุกทีๆ

“ถ้าท่านโกหกละก็ ข้าจะขอให้ท่านเทนโรว์ตามไปสาปท่านอีก!”เด็กน้อยปาดน้ำตาทิ้งและมองชายหนุ่มอย่างคาดโทษ

“อุว๊ะ....น่ากลัวนะนั่น เขาทำจริงแน่ ถึงแม้เจ้าจะไม่ได้ขอก็เถอะ”ยังจะมีอารมณ์มาติดตลก ร่างของเขาใกล้จะหายไปแล้ว เด็กสาวคว้าเสื้อของเขาไว้แล้วกอดเขาแน่น เธอพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้ลอดออกมา

“ลาก่อนนะ เมย์ ขอบคุณที่ดูแลมาตลอด ข้าสนุกมากเลย”ชายหนุ่มยิ้มและพูดออกมาอย่างอ่อนโยน เขาทิ้งประโยคและรอยยิ้มสุดท้ายไว้แค่นั้นแล้วก็จางหายไป เด็กสาวจึงทำได้เพียงคว้าอากาศไว้และทรุดลงที่พื้นแล้วปล่อยโฮออกมา