ท่านปีศาจที่รักกับสาวน้อยตัวป่วน

ลำดับตอนที่ #4 : ว่าด้วยเรื่องของผู้ปกครองและชายหนุ่ม

บทที่4 (ว่าด้วยเรื่องของผู้ปกครองและชายหนุ่ม)

            หลังจากที่เทนโรว์และฮาคุริวยืนสปาร์คใส่กันอยู่นาน ก็ได้ข้อสรุปว่าทั้งสี่ต้องเข้ามานั่งล้อมโต๊ะเดียวกันภายใต้บรรยากาศอันแสนจะอึดอัด ซึ่งคนหนึ่งเหมือนจะไปก่อเรื่องอะไรไว้แต่ก็ไม่ยอมรับผิดส่วนอีกคนหนึ่งเป็นผู้เสียหายแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ส่วนอีกสองคนก็ได้แต่นั่งยิ้มแหยๆเป็นจำเลยมองดูสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“อา.....เอ่อ....อะแฮ่ม!คือว่าฉันคิดว่าฉันต้องกลับแล้วหละเอ่อ...สำหรับเรื่องขนม...ขอบคุณมากที่เลี้ยงนะ!ข้าไปก่อนหละ!!”ว่าแล้วเฟริโอน่าก็ลุกพรวดขึ้นจากโต๊ะแล้ววิ่งออกจากบ้านไปทันที

“อ๊า!!พี่เฟริน!ทรยศกันนี่~~”เมย์ได้แต่มองตามหลังของภูติสาวที่จากไปอย่างเอาตัวรอด

‘ท่านต้องการอะไรจากข้ากันแน่ ท่านผู้ปกครองผืนป่า ’ฮาคุริวพูดออกมา ถึงแม้จะไม่มีเสียงแต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายที่พูดด้วยจะเข้าใจ

“ข้าไม่มีธุระอะไรที่จะต้องคุยกับเจ้า”เทนโรว์เบือนหน้าหนีจากฝ่ายตรงข้าม

‘นี่ท่านจะบอกว่าเรื่องที่ท่านโจมตีข้าเมื่อกลางวันกับเรื่องที่ท่านสาปข้าเป็นเรื่องที่ไม่ใช่ธุระที่มีกับข้ารึยังไง!’ชายหนุ่มตบโต๊ะอย่างแรงเพื่อเป็นการประท้วงในความยุติธรรมที่เขาควรได้รับ

“.....”เมย์ได้แต่นั่งนิ่งเงียบมองทั้งสองคนที่ไม่รู้ว่าพูดกันรู้เรื่องได้ยังไงและคุยเรื่องอะไรกัน

“ฮึ!ข้าก็แค่ไม่ชอบเจ้าก็เท่านั้น!”

‘ช่วยกรุณาอย่าทำตัวเป็นเด็กจะได้ไหม!นี่ท่านคิดว่าตัวเองอายุเท่าไหร่กัน!’ฮาคุริวขมวดคิ้วยุ่ง

“ข้าจะอายุเท่าไหร่มันก็ไม่เกี่ยวกับเจ้า!ถ้าข้าบอกว่าไม่ชอบ แค่นั้นก็เป็นเหตุผลเพียงพอแล้ว ฮึ!”

‘ข้าจำไม่เห็นได้ว่าข้าไปทำอะไรให้ท่านไว้ตอนไหน’

“แค่การที่ตอนนี้เจ้ายังเสนอหน้ามาอยู่ที่นี่ตอนนี้ก็เป็นเหตุผลมากพอที่ทำให้ข้าเกลียดขี้หน้าของเจ้าแล้ว”

‘อะไรกันเนี่ย!ไร้เหตุผลสิ้นดี!’

“จะเหตุผลยังไงกันก็ไม่เกี่ยวกับเจ้า!”

‘แต่ข้าเป็นผู้เสียหาย!!!’

“.......”ยิ่งนั่งฟังก็ยิ่งเครียด นั่นคือสิ่งที่เด็กสาวคิด

“มันเป็นความผิดของเจ้านั่นแหละ!!!”

‘ห๊า!!!นี่ท่านกำลังพูดเรื่องบ้าอะไรเนี่ย!’

“ก็ตั้งแต่เจ้าเข้ามาที่ป่านี้เมย์ก็เอาแต่สนใจเจ้าตลอดเลย!!!”

‘ก็แล้วนั่นมันใช่ความผิดของข้าที่ไหนเล่า!!!’

“แล้วมีพ่อคนไหนบ้างที่อยากจะให้ลูกสาวตัวเองไปสนิทกับผู้ชายคนอื่นนะห๊า!!”

‘แล้วมันสมเหตุสมผลกับเหตุผลที่ท่านมาสาปข้าตรงไหนเนี่ย!ไม่ยุติธรรมซักนิด!’

“เออ!ใช่!ข้ามันไร้เหตุผล!งั้นเจ้าก็จงพูดไม่ได้แบบนั้นไปตลอดกาลละกัน!!”

“ว่ายังไงนะคะ!!” ปึง!!เมย์ลุกพรวดขึ้นจากโต๊ะจนทำให้เก้าอี้ล้มลงไปข้างหลัง

“อุ๊ฟ!”

“ท่านเทนโรว์นี่มันหมายความว่ายังไง ถึงข้าจะฟัง ที่ฮาคุริวพูดไม่รู้เรื่องแต่จากที่ท่านพูดเมื่อกี้ท่านคงไม่ได้หมายความว่าท่านสาปให้เขาพูดไม่ได้นะคะ?!”

“เอ่อ....ขะ....ข้าเปล่านะ”

“ท่าน เทน โรว์!”เด็กสาวเรียกชื่อเน้นย้ำทีละคำและหนักแน่นจนชวนผวา

เฮือก!

‘........’ฮาคุริวจ้องเด็กสาวที่เอาแต่จ้องจะเค้นคำตอบจากเด็กชายที่ตอนนี้กำลังตัวลีบลงเรื่อยๆ

“ขะ.....ข้า....ก็ข้าไม่ชอบที่มีผู้ชายมาคุยกับเจ้านี่นา...”

“อ้อ.....แล้ว...ท่านก็เลยทำให้เขาพูดไม่ได้ว่างั้น?”เด็กสาวยิ้มเย็นยะเยือก

“นิดหน่อยเอง....”ผู้ปกครองของเด็กสาวเบือนหน้าหนีจากลูกสาวสุดที่รักของตนเองและพยายามจะไม่สบตาให้มากที่สุด

“กรุณาทำให้เขากลับเป็นเหมือนเดิมด้วยค่ะ!”เด็กสาวมีท่าทางฮึดฮัดไม่พอใจใส่เด็กชายทันทีที่จับประเด็นหลักของเรื่องได้

“ไม่เอา!”ทันทีที่เด็กสาวพูดจบเด็กชายก็ตอบสวนขึ้นมาทันทีเหมือนกัน

“ท่านกำลังทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อนอยู่นะคะ”

“ก็ข้าไม่อยากทำ -3- ”เด็กหนุ่มสะบัดหน้าไปทางอื่นเพื่อแสดงถึงความไม่พอใจให้เด็กสาวดู

“นี่ท่านคิดว่าตัวเองอายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย”เด็กสาวเริ่มทำหน้าเอือมๆกับความเอาแต่ใจตัวเองของเด็กชาย

“แม้แต่เจ้าก็พูดแบบนี้เรอะ!!!”เทนโรว์หันหน้าควับกลับมาทันที

‘ก็นิสัยเด็กจริงๆนี่นา’

“ทางนั้นหน่ะเงียบไปเลยข้าได้ยินนะว่าเจ้าพูดอะไร!”เด็กชายหันไปชี้หน้าใส่ชายหนุ่มที่นั่งหน้าบูดอยู่

‘ชอบทำอะไรเป็นเด็กๆรึไงท่านหน่ะ’ตอนนี้ทั้งชายหนุ่มและเด็กสาวต่างก็มองมาที่เด็กชายด้วยสายตาที่เย็นชา

“ท่านไม่ควรทำคนอื่นเดือดร้อนนะค่ะท่านเทนโรว์”

“เมย์~~~~~”

“ไม่ต้องมาเรียกข้าเลย ข้าจะไม่ยอมคุยกับท่านจนกว่าท่านจะแก้คำสาปให้เขา!”

“อ๊า~เจ้าทำแบบนั้นไม่ได้นะ เจ้าทำแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาดเลย! แค่ช่วง2-3วันมานี้เจ้าก็เอาแต่สนใจเจ้าหมอนี่อย่างเดียวเลย!!นี่เจ้ายังจะมาบอกว่าจะไม่ยอมคุยกับข้าเพราะมันอีกงั้นเหรอ!ข้าไม่ยอมนะ!”

“ปกติข้าก็ไปเล่นกับท่านทุกวันอยู่แล้วที่สำคัญข้าต้องดูแลเขาจนกว่าจะหายดีซิคะ นี่ท่านกำลังจะบอกว่าให้ข้าทิ้งคนเจ็บไว้แล้วไปเล่นกับท่านงั้นเหรอ!นั่นมันแย่มากเลยนะ”

“ไม่รู้แหละ ถ้าเจ้ายังไม่เลิกสนใจเจ้าหมอนี่ข้าก็จะไม่แก้คำสาปให้”

‘นี่ท่านชักจะเอาแต่ใจเกินไปแล้วมั้งเนี่ย’

“หุบปากน่า!ข้าไม่ได้ขอความเห็นเจ้าเลยซักนิด เงียบไปเลย!”

‘ก็บอกแล้วไงว่าตอนนี้คนที่เสียหายที่สุดก็คือข้า!’

“ความเสียหายของเจ้ามันจะมาเทียบอะไรกับบาดแผลที่เมย์เมินข้าแล้วเอาแต่ไปดูแลเจ้ากันเล่า!”

‘นี่ซินะเหตุผลจริงๆของท่าน!ให้ตายเถอะ!กะอีแค่ลูกตัวเองไม่ยอมไปเล่นด้วยสองสามวันก็พาลมาลงที่คนอื่นเนี่ยนะ!’

“ก็มันเรื่องใหญ่สำรับข้า!”

‘ก็แล้วมันเรื่องอะไรที่ท่านต้องมาลงกับข้าที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยด้วยเล่า!’

“ก็เพราะว่าเมย์เอาแต่สนใจเจ้าหน่ะซิ!”

‘ถ้าอย่างนั้นท่านก็ไปคุยกับนางเองเซ่!’

“แค่นี้นางก็เอาแต่เกาะติดเจ้าแจอยู่แล้วขืนข้าให้เจ้าพูดกับนางได้ เมย์ก็ลืมข้ากันพอดี!เพราะงั้นข้าจะไม่ถอนคำสาปให้เจ้าเด็ดขาด!!!แฮ่ก แฮ่ก”เด็กชายระเบิดความในใจออกมา

“เอ่อ.....ขอโทษนะ แต่ว่าถึงแม้ว่าข้าจะดีใจที่มีคนอื่นนอกจากทุกคนที่นี่หลงเข้ามาแต่ก็ใช่ว่าข้าจะลืมพวกท่านเสียเมื่อไหร่ยังไงๆข้าก็ยังเป็นลูกของท่านอยู่ดี นี่คือความจริงที่ไม่เปลี่ยนแปลไม่ใช่รึไง”

“.....เมย์”เทนโรว์มองเด็กสาวอย่างซาบซึ้ง

‘ถูกอย่างที่เด็กคนนี้พูด นางเป็นลูกของท่าน ไม่ว่ายังไงข้าก็ไม่อาจแย่งนางมาจากท่านได้อยู่ดีเพราะงั้น ถึงท่านจะสาปข้าไปก็ไม่ได้อะไรอยู่ดี’

“.........นี่พวกเจ้ากำลังหว่านล้อมข้าใช่ไหมเนี่ย?”

‘เปล๊า!ข้าก็แค่พูดตามความคิดเห็นของข้า’

“นี่แก.....ถ้าจากนี้ไปอีกสิบปีแกได้กลับมาเจอกับเมย์อีกครั้งแกยังกล้าพูดรึเปล่าว่าจะไม่แย่งนางไปจากข้า”

‘............’เจอคำถามนี้เข้าไปชายหนุ่มถึงกับเป็นต้องเงียบ ถึงตอนนี้เขาจะยังไม่รู้สึกอะไรกับเด็กสาวก็ตาม แต่ตอนนี้เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าถ้าผ่านไปอีก10ปีข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น

“.....นี่คุยเรื่องอะไรกันเนี่ย...”เด็กสาวที่ได้ฟังคำถามแปลกๆของเทนโรว์ขมวดคิ้วเป็นปมยุ่ง ตอนนี้พวกเขากำลังคุยเรื่องการถอนคำสาปแต่ไหงผู้ปกครองของเธอถึงถามเรื่องเกี่ยวกับตัวเธอในอีก10ปีข้างหน้ากับชายหนุ่มซะงั้น

“เมย์ นี่ก็ดึกแล้วเจ้าไปอาบน้ำเตรียมเข้านอนเถอะ”

“แต่เรายังคุยเรื่องนี้กันไม่จบเลยนะ”

“เรื่องนี้เป็นปัญหา(ทางใจ)ของข้ากับเจ้าหมอนี่ เจ้าไปนอนเถอะ”

“...อืมมม...แต่ข้า..”

“ เมย์ ”

“...อึก....ก็ได้ แต่ว่าพวกท่านต้องคุยกันดีๆนะ”

“อืม” ทั้งเด็กชายและชายหนุ่มพยักหน้าให้คำตอบกับเด็กสาว เมื่อเธอวางใจได้ไปในระดับหนึ่งแล้วจึงค่อยเข้าไปในห้องอาบน้ำ

“เอาหละ ทีนี้เจ้าจะว่าไงหละ อีก10ปีข้างหน้าเจ้ากล้าสาบานไหมว่าจะไม่แย่งนางไปจากข้า”

‘เรื่องตั้งอีก10ปี ข้าจะไปรู้ได้ยังไงเล่า!ท่านเองก็เถอะ เป็นห่วงนางมากไปรึเปล่า’

“ถ้าแกลองมาเป็นคนเลี้ยงดูนางมาอย่างข้าซิ จะรู้ซึ้งถึงความรู้สึกของข้าเลย”

‘.....นางน่ารักดีนะ แต่ว่า....อีกไม่นานข้าก็ต้องไปจากที่นี่.....’

“งั้นเหรอ เจ้าจะเป็นยังไงข้าไม่สน แต่อย่าลากนางเข้าไปพัวพันกับการต่อสู้ของพวกเจ้าก็แล้วกัน”

‘อืม ถ้าเป็นไปได้ข้าไม่อยากให้นางเข้ามาพัวพันไปด้วยอยู่แล้ว’

“นั่นเจ้าพูดเหมือนว่ายังไงนางก็ต้องเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องเลยนะ”

‘ข้าแค่สังหรณ์หน่ะ ว่าข้ากับนาง...อาจจะมีชะตากรรมบางอย่างที่ต้องต่อสู้ร่วมกัน’

“ในเมื่อเจ้าสังหรณ์แบบนั้นก็แปลว่าในอนาคตเจ้าคงจะต้องได้อยู่กับนางซินะ!ถ้าอย่างนั้น!ข้าขอช่วงเวลาตอนนี้ก็แล้วกัน!เจ้าไม่มีสิทธิ์!แล้วเมื่อถึงวันที่นางต้องจากข้าไป ข้าคงต้องขอฝากนางไว้กับเจ้า และจนกว่าจะถึงวันที่เจ้าต้องจากไปก็ทนเป็นใบ้ต่อหน้านางไปก่อนละกัน! เมื่อถึงเวลานั้นแล้วข้าจะคลายคำสาปให้ อุว๊ะฮ่าๆๆๆๆ!!ฮ่าๆๆๆๆๆ!”พอพูดเรื่องที่อยากพูดจบเด็กชายก็หายตัวไปทันที ทิ้งไว้แต่ชายหนุ่มที่ยังนั่งเครียดอยู่คนเดียว

แกร๊ก ~

“อ้าว? ท่านเทนโรวหล่ะ?”เมย์ที่เดินออกมาจากห้องน้ำมองหาบิดา(ที่อยู่ในร่างเด็ก10ขวบ) ชายหนุ่มจึงชี้ไปที่ประตูเพื่อเป็นการบอกใบ้ว่ากลับไปแล้ว

“อ่า..งั้นเหรอ สรุปแล้ว เขาก็ไม่ยอมถอนคำสาปให้ซินะ อา...ขอโทษด้วยจริงๆ”เด็กสาวก้มหน้าอย่างรู้สึกผิดทั้งๆที่ไม่ใช่ความผิดของตนเอง

ชายหนุ่มยิ้มออกมาเล็กน้อยและลูบหัวของเด็กสาวอย่างอ่อนโยนเหมือนกับเป็นการปลอบใจ เด็กสาวจึงเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มและได้ประสานสายตากับเขาซึ่งกำลังมองตรงมาที่เธอ

“มะ....มีอะไรเหรอ?”อยู่ๆเด็กสาวก็รู้สึกประหม่าแบบแปลกๆ เธอหลบสายตาจากชายหนุ่มและเว้นระยะห่างออกมาเล็กน้อยเพื่อทำใจ แต่ก็ได้คำตอบเป็นเพียงการส่ายหน้าเบาๆและชี้ชี้นี้ไปที่เตียงเป็นการบอกให้เด็กสาวรู้ว่าถึงเวลาเขานอนแล้ว

“ถะ....ถ้าอย่างนั้น..ราตรีสวัสดิ์นะ”เด็กสาวและชายหนุ่มประจำที่นอนของตัวเองและเป่าเทียนที่ให้แสงไฟอยู่ดับลงไป

 ชายหนุ่มมองเด็กสาวที่ล้มตัวลงนอนและคิดถึงเรื่องของตัวเขาหลังจากนี้และเรื่องของเด็กสาว อีกไม่นาน เขาจะต้องไปจากบ้านหลังนี้อย่างแน่นอน ถ้าเป็นไปได้เขาเองก็ไม่อยากจะทิ้งเด็กสาวเอาไว้เหมือนกัน แต่ถ้าเธอยังอยู่ที่นี่ เขาสามารถมั่นใจได้ว่านางจะต้องปลอดภัยอย่างแน่นอน ว่าแต่....ทำไมเขาต้องมานั่งคิดมากเกี่ยวกับเรื่องของเด็กผู้หญิงเพียงคนเดียวด้วยเนี่ยยย!!!นางอายุแค่10ขวบเองนะ!แค่10ขวบเอง!ใช่!แต่หลังจากนี้อีก10ปีนางก็จะอายุ20!ไม่ใช่แค่เด็กตัวกระเปี๊ยกแบบนี้อีกแล้วนี่อีกแค่10ปีเอง เอ๊ยไม่ใช่!!นี่ข้ามัวคิดอะไรอยู่เนี่ย!ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องแบบนี้ซักหน่อย!ถึงนางจะน่ารัก น่าฟัด น่ากอด อ่อนโยนมองโลกในแง่ดี เป็นแม่หญิงสตรีตัวอย่างแค่ไหนแต่ที่ข้ากำลังคิดมันไม่ใช่ว่าข้าชอบนางจริงๆนะ กับเด็กตัวแค่นี้.....กับเด็กตัวแค่นี้!ข้าจะไปชอบลงได้ยังไงกันเล่า!!!!