ท่านปีศาจที่รักกับสาวน้อยตัวป่วน

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

 ซ่าๆๆๆๆ ในยามวิกาลคืนหนึ่ง ลึกเข้าไปๆข้างในป่าปรากฏร่างของชายหนุ่มผู้หนึ่งซึ่งเปียกโชกไปด้วยสายฝนและหยาดโลหิต  ร่างสูงที่กำยำใช้มือปิดปากแผลที่ตรงท้องของตนพลางวิ่งหนีจากสิ่งที่ไล่ตามมาจากข้างหลัง

“แฮ่ก..แฮ่ก ๆ  ”

“กี๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”ฝูงค้างคาวจำนวนมากบินไล่ตามเขามาติดๆ ชายหนุ่มมองไปข้างหลังแล้วเป็นต้องขมวดคิ้วแล้วสบถออกมาอย่างหัวเสีย

“ชิ!เลิกตามข้ามาซักทีได้ไหม!เจ้าพวกน่ารำคาน!!ไสหัวไปให้พ้น!!!”ชายหนุ่มวาดมือออกไป พริบตาเดียวฝูงค้างความที่ไล่ตามมาข้างหลังก็ถูกแผดเผาด้วยเพลิงอาคม พวกมันกรีดร้องอย่างทรมานและร่วงโรยไปชายหนุ่มมองภาพฝูงค้างคาวเหล่านั้นด้วยความพอใจแล้วหลังหลังกลับเดินหน้าต่อไปพลางพูดพึมพำอยู่คนเดียว

“ให้ตายซิ!ฝนนี่ก็น่ารำคานซะจริง! แฮ่ก..แฮ่ก....อา....ตาข้า...”ชายหนุ่มพยายามทรงตัวที่เริ่มจะโงนเงนของเขา แต่เพราะเขาเสียเลือดไปจำนวนมากทำให้ตาของเริ่มที่จะมองภาพตรงหน้าพร่ามัวไปหมดจนในที่สุดก็ถึงขีดจำกัดของเขา

“ชิ.....มาได้....แค่นี้เองงั้นเหรอ...”ร่างสูงล้มฟุบลงไปกับพื้นและสิ้นสติลงไปในที่สุด

            พรึบ!!! เด็กสาวตัวน้อยสะดุ้งตื่นจากนิทราขึ้นมาเพราะรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงกรีดร้องของอะไรบางอย่าง เธอรีบจุดเทียนแล้วสวมเสื้อคลุมทับชุดนอนของเธอแล้ววิ่งออกไปจากบ้านของเธอเพื่อนตรวจดูความเรียบร้อยของรอบๆบ้านทันที

แฉะๆๆ  เด็กสาววิ่งตรงออกมาจากบ้านของเธอแล้วก็ต้องหยุดเดินพลางมองไปยังข้างหน้าที่มีร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งที่ดูเหมือนกำลังบาดเจ็บล้มอยู่

“แย่แล้ว........”เด็กสาวพึมพำออกมา เธอค่อยๆพยุงชายหนุ่มขึ้นมาอย่างระมัดระวังและทุลักทุเลแล้วค่อยๆพยุง(ลาก)กลับบ้านของตน

“อืมมมมม.....ข้าว่ามันน่าจะทำแบบนี้นี่นา ใช่แล้ว!ข้าไม่ได้ทำผิดวิธีซักหน่อย!แต่ว่ามัน.....” เด็กสาวมองดูผ้าพันแผลฝีมือของตนเองที่พันอยู่รอบเอวของชายหนุ่มอย่างหลุดลุ่ยอย่างพิจารณา

“.....อืมมม...ข้าว่าข้าพันใหม่ดีกว่า..” เด็กสาวตัดสินใจแก้ผ้าพันแผลใหม่อยู่หลายครั้งจนพอใจ จึงดับไฟและนอนเฝ้าชายหนุ่มอยู่ข้างเตียงของตนเองที่ตอนนี้สละให้เป็นของคนเจ็บได้พักฟื้น

            เวลาผ่านไปท้องฟ้ายาราตรีที่มืดสนิทค่อยๆสว่างขึ้นทีละน้อย แสงที่ส่องผ่านเข้ามาทางหน้าต่างสร้างความรำคานให้กับชายหนุ่มจนต้องลืมตาขึ้นมาทันทีที่เขาตื่นขึ้นมาเขาก็รู้สึกตัวได้ว่าเขาอยู่ไม่คุ้นที่เมื่อเขามองไปโดยรอบก็พบกับเด็กสาวที่นอนหลับอยู่ข้างเตียง

“อืมมม..........อ้าวรู้สึกตัวแล้วเหรอ?เป็นยังไงบ้าง”เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มและถามอาการของเขาด้วยสภาพสะลึมสะลือ

‘ข้าไม่เป็นอะไร........!!!!’ ชายหนุ่มขยับปาก แต่ทว่าไม่มีเสียงออกมา ทำให้เด็กสาวได้แต่มองตามด้วยความงงงวย

“เจ้าพูดไม่ได้งั้นเหรอ?”เด็กสาวถาม

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร เอาแบบนี้นะ ถ้ารู้สึกไม่สบายให้พยักหน้าหนึ่งครั้ง แต่ถ้ารู้สึกสบายดีให้ส่ายหน้าหนึ่งครั้ง” ควับ ควับ ชายหนุ่มส่ายหน้า

“งั้นเหรอ ดีจัง บางทีเจ้าอาจจะหิวแล้วข้าจะไปทำซุปให้เจ้าก็แล้วกัน”เด็กสาวยิ้มให้ชายหนุ่ม เด็กสาวเดินไปหยิบเก้าอี้ตัวเล็กที่เธอใช้แทนแท่นเหยียบประจำแล้วเริ่มลงมือทำอาหารอย่างคล่องแคล่ว เพียงไม่นานนักซุปหอมๆร้อนๆก็มาปรากฏตรงหน้าของชายหนุ่ม

“ลองซิ ข้าหวังว่าท่านจะชอบมันนะ”เด็กสาวตักซุปขึ้นมาจ่อที่ปากของชายหนุ่ม

“เอ้าอ้ามมมท่านต้องกินเยอะๆนะ”

“????”ชายหนุ่มมองการกระทำของเด็กสาวอย่างงงงวย

“ตอนที่ข้าพูดว่า อ้ามมม ท่านควรจะอ้าปากนะ ข้าจะได้ป้อนท่านได้”เด็กสาวหน้ามุ่ยลงเล็กน้อย(แต่มันก็ยังดูน่ารัก)

“เอ้าอ้ามมมม”คราวนี้ชายกหนุ่มยอมอ้าปากกินเข้าไปดีๆ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ชินกับการกระทำแบบนี้ซักเท่าไหร่

“เอ้าอีกคำนะอ้ามมม”ชายหนุ่มมองช้อนในมือของเด็กสาวและตัดสินใจรับช้อนจากมือของเด็กสาวมากกว่าที่จะให้เด็กสาวป้อน ซึ่งเด็กสาวก็ยอมมอบให้แต่โดยดี

“อืมมมมม ข้าอยากป้อนให้ท่านมากกว่าอีก”เด็กสาวทำหน้ามุ่ยลงอีกครั้ง(ก็ยังน่ารักอยู่ดี)

“จริงซิ!ข้าต้องไปเก็บเสื้อของท่านที่ตากไว้ด้านนอก”เด็กสาวลุกออกจากข้างเตียงแล้วเดินออกไปข้างนอกตัวบ้านแล้วกลับเข้ามาพร้อมกับเสื้อเชิดสีขาวตัวใหญ่(เมื่อเทียบกับเด็กสาว)

“..........”ชายหนุ่มมองเสื้อในมือของเด็กสาวแล้วก้มลงมองตัวเอง ทำให้ในที่สุดเขาก็ค้นพบว่าตอนนี้ที่ตัวของเขามีเพียงกางเกงเท่านั้นที่ใส่อยู่

“ขอโทษที่ทำโดยพลการแต่ว่าตอนที่ข้าเจอท่านตัวท่านเปียกไปหมด ถ้าปล่อยไว้แบบนั้นจะเป็นหวัดเอาได้หนะ”

‘ข้าก็ไม่ได้ว่าเจ้านะ’ชายหนุ่มมองเด็กสาวอย่างเอ็นดู

“จะเป็นอะไรไหมถ้าข้าจะถามชื่อของท่าน?” ชายหนุ่มพยักหน้าตอบรับ ทำให้เด็กสาวยิ้มออกมา

“ข้าชื่อเมย์ ท่านหละ!”เด็กสาววิ่งไปอยู่ข้างๆชายหนุ่ม ชายหนุ่มจับมือของเด็กสาวขึ้นมาและใช้นิ้วเขียนที่ฝ่ามือของเด็กสาว

‘ ฮา – คุ – ริว’

“ฮาคุริว? นั่นคือชื่อของท่าน?”เด็กสาวถามซ้ำ ชายหนุ่มพยักหน้าทำให้เธอยิ้มออกมา

“อา....บางทีข้าว่าคงได้เวลาเปลี่ยนผ้าพันแผลแล้ว....ให้ข้าเปลี่ยนให้นะอ้อเราต้องเช็ดตัวด้วยซินะ”เมย์เดินเข้าไปในห้องน้ำและกลับมาพร้อมกับกะละมังน้ำอุ่นและผ้าสำหรับเช็ดตัว

‘ไม่นะ......นั่นเจ้ากำลังจะบอกว่าเจ้าจะเช็ดตัวให้ข้างั้นเหรอ?นี่ข้าตื่นอยู่นะ จะให้เจ้ามาเช็ดตัวให้ข้าแบบนี้มันไม่น่าอายไปหน่อยรึไง! ’ ฮาคุริวมองกะละมังในมือของเด็กสาวตาปริบๆ

“เอ้า!ข้าจะแกะผ้าพันแผลแล้วนะยกแขนขึ้นหน่อยซิ”เด็กสาววางกะละมังลงข้างเตียงและค่อยๆแกะผ้าพันแผลบนตัวของชายหนุ่ม

‘ข้าคิดว่าข้าควรจะเช็ดตัวของข้าด้วยมือข้าเอง’ฮาคุริวเอื้อมมือไปหยิบผ้าสำหรับเช็ดตัวและชุบน้ำทันที

“เอาหละเสร็จแล้ว เฮ้!นั่นท่านกำลังจะทำอะไร!ท่านกำลังบาดเจ็บอยู่นะ!ส่งมันมาให้ข้า!”เด็กสาวพยายามจะแย่งผ้าในมือของชายหนุ่มแต่ชายหนุ่มเองก็ไม่ยอมเช่นกันกว่าจะรู้ตัวฮาคุริวก็เช็ดตัวเสร็จซะแล้ว

“อ๊า!!ทั้งที่ข้าอยากเช็ดให้ท่านแท้ๆ บู่~”เด็กสาวตีหน้าบูด(ซึ่งน่ารัก)ทำให้ฮาคุริวอดขำขึ้นมาน้อยๆไม่ได้กับความน่ารักของเธอ

“.............”เมื่อเห็นว่าเด็กสาวเงียบไปชายหนุ่มจึงหันไปมองและได้ประสานสายตาเข้ากับดวงตากลมโตสีน้ำตาลเป็นประกายของเด็กสาวเข้า

“ท่านดูดีมากเลยเวลาที่ท่านหัวเราะหรือยิ้ม ข้าชอบรอยยิ้มของท่าน”เด็กสาวยิ้มให้ชายหนุ่มอย่างไร้เดียงสา

“.................”เมื่อกี้เขาคงรู้สึกไปเองว่าหัวใจของเขารู้สึกเหมือนถูกกระตุกไปวูปนึงเพราะเด็กตัวเล็กๆ