คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : [Series : Recipes] il mio Tiramisù
Title : Il mio Tiramisu
Pairing: WonHyuk
Rating: PG-13
Author: Grazia
Note: ใครคิดว่าทิรามิสุเป็นขนมจากญี่ปุ่นบ้างยกมือ\(^o^)/...คิดเหมือนเค้าเลย...ตึ่ง! ^ ^
“Tiramisu” ขนมหวานชื่อดังจากอิตาลี มีความหมายว่า “Pick me up”
เสน่ห์ของขนมชนิดนี้คือกลิ่นหอมของกาแฟและขนมปังชุ่มเหล้า หากใครได้ลิ้มลองทีรามิสุจะรู้สึกกระปรี้กระเปร่าเหมือนมีใครสักคนมาฉุดสมชื่อ “Pick me up!”
ห้องครัวเล็กๆ อวลกลิ่นขนมอบในเตาร้อนๆ สถานที่ซึ่งปาติซิเยร์หนุ่มทำเบเกอรี่ออกมาขายด้วยใจรัก
มือเรียวบรรจงบีบครีมลงบนหน้าเค้กเป็นรูปดอกกุหลาบ ด้วยสองมือนี้เขาสามารถสร้างสรรค์ความสุขที่รับประทานได้ให้ผู้คนมากมาย
รอยยิ้มจุดค้างอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาก่อนที่มันจะยิ่งกดลึกจนเห็นรอยบุ๋มข้างแก้มเมื่อใครคนหนึ่งเดินถือไม้นวดแป้งตรงมาหา
“ฮยอง เมื่อไรจะสอนเค้าทำทีรามิสุสักทีล่ะ?” ร่างบางสวมผ้ากันเปื้อนสีขาวกับหมวกพ่อครัวร้องถามด้วยสีหน้าบึ้งตึง มือน้อยยกขึ้นบีบๆ นวดๆ แขนของตัวเองที่เริ่มจะล้าเพราะนวดแป้ง
“เค้าอ่ะ ร่อนแป้งตีไข่จนเมื่อยหมดแล้วนะ อุตส่าห์ทำงานกับฮยองมาตั้งหนึ่งเดือนแต่ฮยองก็ไม่ยอมสอน”
“บอกไม่ได้หรอก สูตรลับก็ต้องเป็นสูตรลับ ฮยองไปเรียนมาถึงเมืองนอก จะบอกฮยอกแจง่ายๆ ได้ยังไง” เชฟหนุ่มว่าพร้อมกับแต่งหน้าเค้าไปด้วย มีอย่างที่ไหน...ทำงานมาแค่เดือนเดียวแต่จะมาขอสูตรขนมขึ้นชื่อของร้าน...ใครเขาจะให้กัน
“แต่เค้ากับฮยองเป็นคนกันเองนะ แล้วที่เค้ามาช่วยงานฮยองอยู่ทุกวันเงินก็ไม่ได้เรียกร้อง ฮยองไม่เห็นใจเลยอ่ะ” เด็กข้างบ้านยกมือขึ้นเท้าสะเอวรำเริบถึงความดีในช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมา
“แล้วขนมที่กินฟรีๆ อยู่ทุกวันยังไม่พออีกหรอ” ซีวอนเงยหน้าจากเค้ก ยกมือขึ้นกอดอกบ้าง
“ไหนจะค่าแป้งค่าของที่ฮยอกแจแอบเอามาทำเค้กแต่ไม่สำเร็จ เสียไปฟรีๆ ก็ตั้งหลายครั้ง แต่ละอย่างแพงๆ ทั้งนั้น ฮยองยังไม่เคยว่า...ทำครัวฮยองเละเทะจนต้องมาเก็บให้ ฮยองก็ยังไม่ว่า...แล้วฮยอกแจจะเอาอะไรจากฮยองอีกล่ะครับ”
ได้ยินดังว่าเด็กดื้อก็อมแก้มป่อง จะหาคำมาเถียงก็เถียงไม่ขึ้น...เขาแอบโมยเครื่องปรุงของฮยองเอาไปลองทำเค้กที่บ้านจริงๆ นั่นแหละ บางทีก็มาอาศัยครัวฮยองจนเตาระเบิดไปหลายรอบ...แต่เขาว่าเขากลบหลักฐานเรียบร้อยแล้วนะ ฮยองยังจับได้อีกเหรอ?
“ฮยองอ่ะ....กั๊ก!” พูดได้แค่นั้นฮยอกแจก็เดินกลับหลังหันไปนวดแป้งต่อ แค่สูตรทำทีรามิสุเดี๋ยวเขาไปเปิดตำราเอาเองก็ได้ ในอินเตอร์เน็ตก็มีหาง่ายจะตายไป
<-=-=-=-=-=-Tiramisu-=-=-=-=-=->
น้ำตาลไอซิ่ง!
บิสกิตเลดี้ฟิงเกอร์!
ผงเอสเพรสโซ่!
ผงโกโก้!
เหล้ากาแฟ!
และสารพัดของกุ๊กกิ๊กที่หาได้จากครัวของซีวอนฮยอง
ฮยอกแจจัดการวางส่วนผสมที่แอบขโมยมาจากร้านของซีวอนไว้เป็นกลุ่มๆ อันไหนใช้ด้วยกันก็วางด้วยกัน อันไหนใช้ก่อนก็เรียงไว้จากซ้ายไปขวา ส่วนที่ฝาผนังก็ติดสูตรทำทีรามิสุที่หามาจากอินเตอร์เน็ต
มือบางถกแขนเสื้อขึ้นอย่างทะมัดทะแมง ริมฝีปากอิ่มอมยิ้ม...สิ่งที่อีฮยอกแจปลื้มที่สุดในการทำทีรามิสุก็คือ
มันไม่ต้องใช้เตาอบ
ซึ่งหมายความว่า...
จะไม่มีเหตุการณ์เตาระเบิด!
ร่างบางทวนข้อความบนกระดาษใบน้อยก่อนจะลงมือทำตามสูตร
วิธีทำนั้นก็ง่ายแสนง่าย เพียงแค่ชงกาแฟดำแล้วใส่เหล้ากาแฟลงไปเพื่อให้มีกลิ่นหอม จากนั้นก็นำน้ำกาแฟไปพักในตู้เย็น
ระหว่างรอกาแฟเย็นก็เริ่มลงมือทำครีม
ครีมแบ่งออกเป็นสองส่วนคือ ครีมจากเนยแข็งและวิปปิ้งครีม
ฮยอกแจเริ่มตีครีมที่ทำจากเนยแข็งก่อน ร่างบางตอกไข่ใส่ชามใบโตแล้วเติมน้ำตาลลงไป ตำราบอกว่าให้ตีไข่บนเตาที่ร้อนพอประมาณ...เตา! หวังว่าเขาจะไม่ทำครัวคุณแม่พังหรอกนะ!
พอตีไข่จนเหลืองนวลได้ที่ก็ยกออกจากเตาก่อนจะเติมเนยแข็งลงไป มือน้อยคนส่วนผสมในชามให้เข้ากันจากนั้นก็นำครีมข้นๆ ไปแช่ตู้เย็น
ขั้นตอนต่อมาคือการตีวิปปิ้งครีม พ่อครัวตัวเล็กหยิบกล่องวิปปิ้งครีมมาเทลงในชามแล้วตวัดตะกร้อมือเป็นรูปเลขแปด ทักษะที่ฝึกฝนมาหนึ่งเดือนในร้านซีวอนฮยองทำให้ฝีมือของฮยอกแจ...ไม่ก้าวไปไหนเลย!
พ่อครัวน้อยยืนมองเนื้อครีมที่เหี่ยวฟีบไม่ฟูเหมือนคำโฆษณา กระนั้นฮยอกแจก็กลั้นใจนำมันไปยัดไว้ในตู้เย็น
ตู้เย็น ตู้เย็น
ทีรามิสุเป็นมิตรรักของตู้เย็น!
ระหว่างรอส่วนผสมเย็นฮยอกแจก็เจียดเวลาไปทำการบ้านฟิสิกส์ ก่อนไปยังไม่ลืมแปะโน้ตไว้หน้าตู้
‘ห้ามยุ่งกับการทดลองของฮยอกแจ!’
เขียนให้ดูเป็นการเป็นงานไว้ก่อนเผื่อคุณพ่อจะมาแย่งเอสเพรสโซ่ไปกิน
ผ่านไปแล้วครึ่งชั่วโมง
มือน้อยค่อยๆ แง้มฝาตู้เย็นด้วยใจระทึก
ส่วนผสมที่นอนรอท่าอยู่ยังดูดีเหมือนเดิมทุกอย่าง
ร่างบางกระชับผ้ากันเปื้อนก่อนยกกล่องครีมทั้งสองกล่องออกมาจากตู้ เหลือบตาไปมองสูตรบนข้างฝา
‘นำครีมจากเนยแข็งและวิปปิ้งครีมมาตีรวมกัน’
“รวมกัน รวมกัน” มือน้อยแกว่งตะกร้อมืออย่างตั้งอกตั้งใจ ตาสวยมองเนื้อครีมสีขาวและสีเหลืองนวลที่ค่อยๆ ผสมเป็นเนื้อเดียว
การทำทีรามิสุมันง่ายแสนง่าย ไม่ต้องพึ่งซีวอนฮยองก็ได้!
ฮยอกแจจุ่มบิสกิตเลดี้ฟิงเกอร์ลงในน้ำกาแฟ แช่จนชุ่มแล้วก็ยกออก มือบางนำบิสกิตที่ได้ไปเรียงเป็นฐาน โปะทับอีกชั้นด้วยครีมที่เตรียมไว้
พ่อครัวน้อยจัดการแปะๆ โปะๆ ซ้ำไปซ้ำมาจนได้ก้อนแหยะๆ ก้อนหนึ่ง
ตบท้ายด้วยการโรยผงโกโก้ แต่งหน้าด้วยใบสะระแหน่และช็อคโกแล็ตขูดก็เป็นอันเสร็จ
อีฮยอกแจมองก้อนทีรามิสุที่ปั้นมากับมือด้วยดวงตาระยับ
หน้าตาน่ากินแบบนี้รสชาติของมันต้อง...
“แย่ที่สุด!” มือบางทิ้งช้อนที่เพิ่งจ้วงทีรามิสุขึ้นมากินดังเคร้ง
รสขมฝาดของโกโก้ที่ใส่เกินขนาด ไหนจะครีมหนืดๆ กับกลิ่นเหล้าที่ตลบคลุ้งเต็มปากรวมกันแล้วช่างไม่เจริญลิ้น
เขาว่าเขาทำตามสูตรแล้วนะ แต่ทำไมรสชาติมันถึงไม่ได้ปลายขี้เล็บซีวอนฮยองสักนิด
สงสัยสูตรนี้จะไม่ดี!
<-=-=-=-=-=-Tiramisu-=-=-=-=-=->
“ไม่อร่อย ไม่อร่อย”
ฮยอกแจสะบัดหน้าหลังจากชิมทีรามิสุที่เพียรปั้นขึ้นมาอีกก้อน วันนี้เขาลองเปลี่ยนมาใช้อีกสูตรหนึ่งซึ่งเจ้าของบอกว่าอร่อยขั้นเทพ ทั้งที่เขาทำตามสูตรทุกอย่างแต่รสชาติของมันก็ยังไร้ความอร่อย
ร่างบางสูดลมหายใจเข้าปอดลึก มือน้อยกำหมัดแน่น
ไม่ว่าอย่างไรก็เขาต้องทำทีรามิสุให้อร่อยให้ได้ เพราะมันคือของหวานในดวงใจของอีฮยอกแจ!
<-=-=-=-=-=-Tiramisu-=-=-=-=-=->
“ฮยองบอกหน่อยสิ ฮยองทำยังไงมันถึงอร่อย” ร่างบางในชุดพ่อครัวสีขาวยืนเกาะอยู่ข้างเคาท์เตอร์ที่ปาติซิเย่ร์หนุ่มแต่งหน้าเค้กอยู่ ถามไปก็ยู่ปากไปอย่างรอคอยคำตอบ จนปากน้อยๆ จะยกขึ้นไปแตะจมูกอยู่รอมร่อ
ชเวซีวอนกดยิ้ม ก่อนจะตอบสั้นๆ
“ความลับ!”
“ฮยองอ่ะ!” ฮยอกแจจิ๊ปากก่อนจะเดินกลับไปร่อนแป้งต่อด้วยสีหน้าบูดบึ้ง
สมูตตี้เนื้อเนียนละเอียดสีชมพูถูกยกมาวางตรงหน้า ชเวซีวอนเงยหน้าขึ้นจากทาร์ตไข่ที่กำลังจะนำไปอบ
“เค้าทำให้” มือเล็กดันแก้วให้หนุ่มร่างสูง ซีวอนยกคิ้วเป็นเชิงถามอย่างไม่เชื่อว่าเจ้าตัวดื้อจะให้ตนจริงๆ
ชายหนุ่มหยิบแก้วน้ำมาดูดแก้กระหาย เขารู้ดีว่าคนตรงหน้าเป็นพวกทำขนมไม่เก่งแต่ถ้าประเภทน้ำปั่นล่ะก็อีฮยอกแจกินขาด!
“ฮยอง...” ร่างบางลากเสียงยาว “บอกหน่อย” ปากอิ่มอ้อมแอ้มถาม คราวนี้ฮยอกแจคงจะมาไม้อ่อน
ประเภทเอาใจก่อนแล้วค่อยตลบท้ายขอสิ่งที่ต้องการ
แต่มีหรือที่ฮยองจะใจอ่อน
“ความลับ!”
“ใจร้าย!” ร่างบางย่นจมูก มือน้อยหยิบแก้วน้ำคืนมาก่อนจะเดินกลับไปนวดแป้งอย่างเก่า
ชเวซีวอนอมยิ้ม...เขารู้หรอกฮยอกแจแค่อยากได้สูตรทำขนมเพื่อเอาไปทำกินเองไม่ได้เอาไปขายที่ไหน เขาเองก็ไม่ได้หวง แต่ที่ไม่บอกเพราะว่ามันยังไม่ถึงเวลา
ปั้ก ปั้ก ปั้ก!
ชายหนุ่มเหลือบมองคนตัวเล็กที่กำลังนวดแป้งอย่างเอาเป็นเอาตาย ท่อนไม้กลมๆ สะบัดขึ้นลงเหมือนจะทุบแป้งให้แบนแทนที่จะค่อยๆ นวดให้มันแผ่ออกไปด้านข้าง
พี่ชายใจดีเดินไปดูเด็กดื้อที่กำลังเรียกร้องความสนใจ
“ใครเขานวดแป้งกันแบบนี้?” ถามเสียงนุ่ม ทว่าอีกฝ่ายกลับยิ่งบึ้งตึง
มือเรียวดึงไม้ออกจากมือเล็ก ก่อนจะผลักไหล่น้องให้ไปหาที่นั่งทำใจร่มๆ ไม่อย่างนั้นครัวเขาอาจจะพังได้
“ไปนั่งไป”
อีฮยอกแจนั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนม้านั่งหลังเคาท์เตอร์ ไม่นานฮยองก็ยกขนมของโปรดมาวางตรงหน้า มือเรียวผลักจานทีรามิสุให้น้องอย่างเอาใจบ้าง
“อร่อยไหม?” ถามเมื่อคนตัวเล็กตักขนมเข้าปาก
อีฮยอกแจทำหน้ายุ่งก่อนจะตักเข้าปากไปอีกคำ อีกคำ และอีกคำจนกระทั่งขนมหมด รอยยิ้มจึงค่อยปรากฏบนใบหน้าน่ารัก
“อร่อยล้ำเลิศในปฐพี” เสียงใสบอกอย่างมีชีวิตชีวาลืมอารมณ์ขุ่นมัวไปชั่วขณะ รสขมของโกโก้เข้ากับเนื้อครีมหวานๆ เป็นอย่างดี แถมกลิ่นกาแฟยังหอมตลบชวนรับประทานมากกว่าทีรามิสุที่เขาทำเป็นไหนๆ
ทีรามิสุที่ซีวอนฮยองทำทั้งหวานนุ่มชุ่มลิ้น กินเท่าไรก็ไม่พอ
“ฮยองทำยังไงหรอ” กระเซ้าถามพี่ชาย
“ความลับ!”
คำตอบที่ได้ทำอีฮยอกแจหน้าบูดอีกรอบ
“แต่ถ้าฮยอกแจทำตัวดีกับฮยอง ไม่ดื้อไม่เถียง ฮยองจะบอก” เงื่อนไขของพี่ชายช่วยให้คิ้วที่พันกันของน้องคลายออก ฮยอกแจยิ้มก่อนจะชูสองนิ้ว
“โอเค เค้าจะไม่ดื้อ เค้าจะไม่เถียง”
เพื่อทีรามิสุแสนอร่อยอีฮยอกแจทำได้!
“ฮยอง...เมื่อไรจะบอกความลับ” หลังจากที่(คิดว่า)ทำตัวดีได้หนึ่งอาทิตย์ฮยอกแจค่อยๆ เยี่ยมหน้ามากระซิบถามฮยองที่ง่วนอยู่กับการทำขนมหน้าเตา
“อาทิตย์หน้าฮยองจะบอก”
“ฮยองอ่า...เมื่อไรจะบอกความลับ” อีฮยอกแจแทบจะคลานเข้ามาในครัวพร้อมกับถาดใส่จานขนมมากมายที่เพิ่งไปเก็บมาจากหน้าร้าน ซีวอนฮยองเองก็กำลังทำเค้กมือเป็นระวิงเพราะออเดอร์ที่สั่งเข้ามาไม่ขาดสาย
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ฮยองจะบอก” ปาติซิเย่ร์หนุ่มเอ่ยโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมามองน้อง ฮยอกแจจำต้องพาหน้าเหี่ยวๆ กลับไปช่วยงานหน้าร้านต่อ เพราะเป็นช่วงเทศกาลคนจึงเยอะกว่าปกติ
“ซีวอนฮยอง...บอกความลับได้หรือยัง”
“เดี๋ยวคืนนี้บอก”
“ฮยอง บอกได้หรือยัง เค้าอยากรู้สูตรทีรามิสุแล้วนะ”
อีฮยอกแจพาสังขารโทรมๆ มานั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนม้านั่งทรงสูง วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ทำให้คนเข้าร้านเยอะมาก นอกจากเขาต้องช่วยฮยองทำเค้กไม่หยุดตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นแล้ว พอเปิดร้านวันนี้ก็ต้องไปช่วยเสิร์ฟและเก็บโต๊ะอีกมากมาย ขาดเหลือตรงไหนฮยอกแจก็วิ่งเข้าไปจัดการ แม้ว่าร้านของซีวอนฮยองจะมีพนักประจำอยู่แล้วแต่กระนั้นก็ยังไม่เพียงพอกับจำนวนลูกค้าที่พากันเข้ามาถล่ม
ทั้งหมดทั้งมวลที่ฮยอกแจทำมาตลอดทั้งวันกับอีกหนึ่งเดือนกว่าๆ ก็เพื่อสูตรทำทีรามิสุที่อร่อยล้ำเลิศในปฐพีของซีวอนฮยอง
“เอากระดาษกับปากกามาจดสิ จดให้ทันนะฮยองไม่ชอบพูดซ้ำ” ปาติซิเย่ร์ร่างสูงที่เพิ่งจะได้พักพูดพร้อมกับหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาซับเหงื่อ เมื่อครู่เขาเพิ่งจะบอกให้พนักงานคนอื่นๆ กลับบ้านได้ เหลือแต่เขากับฮยอกแจที่อยู่ปิดร้านกันสองคนเพราะอย่างไรก็ต้องกลับบ้านพร้อมกัน
เด็กน้อยล้วงกระดาษกับปากกาที่ใช้รับออเดอร์ออกมาจากผ้ากันเปื้อนสีขาว ดวงตาเรียวมองซีวอนอย่างรอคอย
“หนึ่ง” พี่ชายบอกวิธีทำตัวแรก
“หนึ่ง” มือบางจดขยุกขยิกตามที่ฮยองว่า ปากอิ่มเล็กอมยิ้ม รู้สึกดีใจที่ในที่สุดฮยองก็ใจอ่อน
“น้อยกว่า”
“น้อยกว่า”
“โอ๊ย ฮยองแกล้งเค้าทำไม” ฮยอกแจร้องเสียงแหลมเมื่อคนตัวโตยกมือเลอะๆ ขึ้นมาขยี้หัวเขา ร่างบางสะบัดผมจนแป้งฟุ้งออกมา
ซีวอนชี้มือลงบนรอยหมึกปากกาที่น้องเพิ่งจะจดลงไป
“เครื่องหมายน้อยกว่าน่ะเขียนเป็นไหมครับ อยู่ ม.ปลายแล้วไม่ใช่เหรอ หรือว่าตกเลข!”
“ก็ฮยองไม่บอกอ่ะ! แล้วอะไรอีก”
“สาม”
วุ้ย...หนึ่งแล้วมาสามได้อย่างไร อีฮยอกแจก็ข้องใจอยู่แต่ไม่อยากจะเถียง มือบางจดยิกๆ ตามที่พี่ชายว่า
“แล้วอะไรอีก”
“ยู”
“ยู”
“ตัวยูในภาษาอังกฤษสิครับฮยอกแจ เขียนเหมือนเกือกม้าอ่า”
“ซีวอนฮยองอ่า! บอกมาเป็นประโยคได้ไหม สะกดเป็นคำๆ อย่างนี้ใครเขาจะรู้เรื่องเล่า แถมจะเสร็จเมื่อไรก็ไม่รู้...แล้วอะไรอีกล่ะ”
“หมดแล้วครับ!”
“หมดแล้ว?” เฮ้ย...อุตส่าห์บ่นเสียยาว บทจะจบก็จบกันง่ายๆ อีฮยอกแจก้มลงดูกระดาษแผ่นน้อยในมือ
หนึ่งน้อยกว่าสามยู
ร่างบางทำหน้าเอ๋อก่อนจะเงยหน้าขึ้นถามต้นตำรับ
“ฮยอง นี่สูตรทำทีรามิสุจริงๆ เหรอ” ฮยอกแจเอียงคอมองลายมือของตัวเอง เดี๋ยวนี้สูตรทำขนมเขาวิวัฒนาการไปจนใช้คณิตศาสตร์อธิบายได้แล้วหรือนี่
ว่าแต่ว่ามันแปลว่าอะไร?
“นี่แหละหัวใจในการทำทีรามิสุของฮยอง” ซีวอนบอกด้วยสีหน้าจริงจัง
“ฮยองให้สูตรเค้าแบบนี้เค้าจะทำขนมยังไงล่ะ” มือบางยกมือขึ้นเกาหัวแกรก
“ฮยอกแจไม่ต้องทำหรอก เดี๋ยวฮยองทำให้กิน”
“เค้าจะทำ!” เด็กดื้อดึงดันเสียงแข็ง ไม่ว่าอย่างไรฮยอกแจก็จะทำทีรามิสุกินเองให้ได้ ไปกินที่อื่น ของคนอื่นมันไม่หนำใจ จ้วงเดี๋ยวเดียวก็หมด
“ฮยอกแจทำก็ไม่เหมือนฮยองทำหรอก เพราะว่ามันเป็นสูตรทีรามิสุที่ฮยองคิดค้นสำหรับฮยอกแจ”
“สำหรับเค้า?” มือเล็กยกขึ้นชี้ตัวเอง
“ใช่ คนอื่นเขากินก็บอกว่าอร่อย แต่มีฮยอกแจคนเดียวเท่านั้นแหละที่บอกว่าอร่อยล้ำเลิศในปฐพี เพราะมันเป็นรสชาติที่ฮยองปรุงตามความชอบของฮยอกแจมันก็เลยอร่อยมากสำหรับฮยอกแจ” พี่ชายบอกพร้อมกับส่งรอยยิ้มละมุนมาให้
“หมายความว่าไง?” อีฮยอกแจไม่ได้โง่นะ แค่งง
“คิดเอาเองสิครับ ไม่ใช่เด็กแล้วนะ สมองก็มี” ปากหยักบุ้ยไปทางกระดาษในมือน้อง หากพูดว่าสมองแต่มือเรียวกลับชี้ไปที่ตำแหน่งตรงหน้าอกของคนตัวเล็ก
“ค่อยๆ คิดไม่ต้องรีบ” ขยิบตาให้หนึ่งทีก่อนจะเดินไปล้างอุปกรณ์ทำขนม
ฮยอกแจก้มหน้ามองกระดาษแผ่นน้อยในมือ จัดการพลิกไปพลิกมาหลายตลบก่อนจะเริ่มมองเห็นอะไรลางๆ
1 <3 U
หนึ่ง หัวใจ ยู
หัวใจแปลว่า รัก
หนึ่ง รัก ยู
หนึ่งจะรักยูทำไม ถ้าไอกับยูก็ว่าไปอย่าง
แล้วก็พลันนึกอะไรได้
ไอ!
ตัวไอในภาษาอังกฤษมันก็เขียนคล้ายๆ เลขหนึ่งนี่นา
ตกลงกลายเป็นว่า
ไอ หัวใจ ยู
ไอ แปลว่า ฉัน
ยู แปลว่า เธอ
ฉัน รัก เธอ
“ฉันรักเธอ” ฮยอกแจทวนคำด้วยสีหน้ามึนๆ ก่อนที่วิญญาณน้อยๆ จะกลับเข้าร่าง เจ้าตัวเล็กพลันกรีดร้องลั่นร้าน
“อ๊ายยย ซีวอนฮยอง!”
“มะ หมายความว่า...”
“ฮย๊อง..ง..ง...” ร่างบางร้องเสียงหลง พยายามเรียกพี่ชายบ้านติดกันที่ล้างจานอยู่ให้หันมามอง
“ฮยอง...ฮยองจีบเค้า?” ตาสวยเหลือบไปมองพี่ชายที่หันมาพยักหน้าหงึก
“ในที่สุดก็เข้าใจนะฮยอกแจ” ซีวอนบอกพร้อมกับยิ้มละมุน ต่างกับเจ้าของชื่อที่ทำหน้าตื่น
“ฮยองจีบเค้า!”
ร่างสูงพยักหน้าหงึกหงัก พลันกระดาษใบน้อยก็ไหลร่วงลงจากมือเล็ก
“ฮยองจีบเค้า...เค้าจะฟ้องแม่!”
“เค้าจะฟ้องแม่!” อีฮยอกแจทำหน้าเบะเหมือนจะร้องไห้ก่อนจะวิ่งวนไปวนมารอบๆ ร้านเพื่อหาทางออก ทว่าเจ้าตัวน้อยลืมไปว่าตอนมาที่ร้านเขามากับฮยอง ตอนกลับก็กลับพร้อมฮยองเพราะบ้านอยู่ใกล้กัน ยานพาหนะคันเดียวที่มีก็คือรถยนต์ของฮยองซึ่งเขาขับไม่เป็น!
แล้วอีฮยอกแจจะกลับไปฟ้องแม่ได้อย่างไร...กว่าจะกลับได้ก็ต้องทนมองหน้าฮยองด้วยความรู้สึกร้อนผ่าวๆ เหมือนหน้ากำลังจะไหม้
อะไรของฮยองก็ไม่รู้ อยู่ๆ ก็มาบอกรักสงสัยจะประสาทแน่ๆ
ซีวอนมองเด็กน้อยที่โตแต่ตัววิ่งวนเหมือนหนูติดจั่น ร่างเล็กร้องปาวๆ ว่าจะฟ้องแม่
ตกลงเขาคิดผิดหรือคิดถูกกันแน่นะที่บอกความจริงไป น่าจะรอให้เจ้าตัวดื้อโตจนเป็นผู้เป็นคนกว่านี้สักหน่อย
แต่อายุสิบหกก็ไม่เด็กแล้วนะ! ตอนเขาอายุเท่านี้มีแต่คนมาสารภาพรักจนรู้สึกเหมือนมันเป็นเรื่องธรรมดา
ปาติซิเย่ร์หนุ่มไหวไหล่...ว่าแล้วก็หยิบทีรามิสุที่ทำไว้ออกมาวางให้น้องดีกว่า เผื่อฮยอกแจกลับมากินจะได้สงบสติอารมณ์ลงบ้าง
สูตรนี้เขาคิดค้นเพื่อเจ้าตัวเล็กโดยเฉพาะแถมทำด้วยใจล้วนๆ
รับรองว่าอร่อยไร้เทียมทาน!
“ฮยอกแจ จะวิ่งไปไหนนักล่ะครับ ฮยองไม่ได้จะทำอะไรเราสักหน่อย” ชายหนุ่มร้องถามเจ้าตัวเล็กอย่างไม่เข้าใจ เขารักฮยอกแจแล้วมันผิดตรงไหน? ถ้ารักคนอื่นสิแปลกเพราะเขากับฮยอกแจแทบจะอยู่ด้วยกันตลอดเวลา
“ก็เค้ากลัว เค้าไม่เคยมีความรัก ฮยองบอกรักเค้า!” ฮยอกแจเบะปาก พร้อมกับยกมือขึ้นแตะหน้าอก...หัวใจเต้นตุ้บๆ เลย เต้นเร็วกว่าขาที่กำลังวิ่งเสียอีก
“งั้นรักฮยองคนแรกนี่แหละ”
“ฮยองแก่!”
“แก่ที่ไหน ยี่สิบห้ากำลังขบเผาะ ออกจะหน้าตาดีแถมยังมีงานทำแล้วด้วย”
“ไม่เอา จะฟ้องแม่”
“แม่อนุญาต...ฮยองถามแล้วเมื่อเช้า!” ผลสุดท้ายก็ต้องเอาแม่มาอ้าง ดีนะที่คุณแม่ของฮยอกแจไม่ว่าอะไรแถมยังไสส่งลูกชายให้เขาอีกต่างหาก สงสัยจะเลี้ยงไม่ไหวแล้ว
“จะฟ้องแม่!” ร่างเล็กท่องเหมือนเทปวน
เฮ้อ...รักเด็กที่ยังไม่พ้นอกผู้ปกครองนี่มันก็เหนื่อยแบบนี้แหละ!
I <3 U
End.
สงสัยอีฮยอกแจจะคึกเพราะคาเฟอีน
ไร้สาระอีกแล้ว เย้!
>///<
ความคิดเห็น