คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : [SF] What happened to you honey?
Title: What happen to you, honey?
Pairing: Siwon x Hyukjae
Rating: PG-13
Author: Grazia
Note: เนื้อหาต่อไปนี้เป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้นนะคะ
ทันทีที่เจ้าของร่างเพรียวบางเดินเข้ามาในร้านกาแฟ ทุกสายตาในร้านก็ไหลไปกองอยู่ ณ ที่นั้นเหมือนโดนมนต์สะกด
ใบหน้าขาวใสใต้แว่นตากันแดดสีดำแลดูน่าค้นหา ปากอิ่มสีแดงระเรื่อยิ่งกลายเป็นจุดสนใจมากขึ้นเมื่อมันเผยอขึ้นลงช้าๆ เหมือนว่าเจ้าตัวคงจะเหนื่อย
มือบางยกขึ้นปาดเหงื่อบริเวณผิวคอที่กำลังจะไหลไปตามรอยแหวกของสาบเสื้อ...เสื้อที่คลายกระดุมสามสี่เม็ดบนออกอย่างจงใจ
เหมือนอุณหภูมิห้องจะสูงขึ้นนับตั้งแต่ลีฮยอกแจก้าวเข้ามา จนกระทั่งซีวอนยืนขึ้นแล้วแกล้งทำช้อนกาแฟตกดังเพล้ง คนในคอฟฟี่ช็อปจึงรีบละสายตาออกจากร่างบางทันที
ภาพลักษณ์ใหม่ของสุดที่รักกำลังทำให้ซีวอนคลั่ง ตอนนี้ฮยอกแจกลายเป็นเป้าสายตาของทั้งผู้ชายและผู้หญิง จากที่แต่เดิมมีแค่ผู้ชายมอง ซีวอนก็หวงจนไม่รู้จะหวงยังไงอยู่แล้ว นี่มีผู้หญิงเพิ่มขึ้นมาด้วยไม่ต้องระแวงจนหูตาเป็นสับปะรดหรอกหรือ
ไม่รู้อะไรดลใจดาร์ลิงของเขาให้ลุกขึ้นมาเปลี่ยนแนวการแต่งตัว ซีวอนคิดว่าทรงผมปรกหน้า เสื้อผ้าแนววัยรุ่นแบบที่ฮยอกแจเคยใส่ก็น่ารักดีอยู่แล้ว แต่พอหันมาทำผมตั้งเป็นจะงอยแหลม สวมแว่นตาดำ เปิดแผงอก...ก็พอกัดฟันพูดได้ว่าดูดี แต่มันไม่เหมาะกับคนที่เกิดมาสวย น่ารัก อย่างฮยอกแจ
ชเวซีวอนกลุ้มใจ...เคยเลียบๆ เคียงๆ ถามว่าทำไมฮยอกแจถึงเปลี่ยนแนวการแต่งตัว ฮยอกแจก็ไม่ตอบแต่ถามกลับมาว่าดูดีไหม เขาจึงต้องกัดฟันตอบว่าดูดี...แล้วพอตอบไปแบบนั้นฮยอกแจก็ยิ่งจัดหนักขึ้นเรื่อยๆ
น่าหงุดหงิดดีแท้ถ้ามีแฟนสวยแล้วดันชอบแต่งตัวแมน...เออถ้าแมนแล้วหล่อได้เท่าเขามันก็ว่าไปอย่าง
"ค่อยๆ เดินนะครับตัวเล็ก" ฮยอกแจบอกร่างสูงอย่างห่วงใย...แต่ได้ข่าวว่าซีวอนตัวเท่าไดโนเสาร์แล้วมันจะเอาที่ไหนมาเล็กหว่า
ใครก็ได้บอกทีว่าฮยอกแจไม่ได้ล้มหัวฟาดพื้นมา
.
บรรยากาศในรถอวลกลิ่นแปลกพิกล จนชเวซีวอนอยากตบหน้าตัวเองสักฉาดให้แน่ใจว่าวันนี้เป็นอีกวันที่เขาไม่ได้ฝันไป
“หิวไหมครับซีวอน”
“หิวซี...แล้ววันนี้ฮยอกแจอยากทานอะไรล่ะครับ”
“ชู่ว...เคยบอกแล้วไงว่าไม่ให้พูดแบบนี้” ฮยอกแจโบกนิ้วชี้ไปมาเป็นเชิงห้าม แล้วมือบางก็จัดการรัดเข็มขัดนิรภัยให้คนตัวสูง ก่อนจะกลับมาจัดการของตัวเองบ้าง
รถควบไปบนท้องถนนอย่างรวดเร็วเกินความเร็วปกติที่ซีวอนเคยขับ ชายหนุ่มเพ่งมองไปข้างหน้า มีสมาธิกับเส้นทางเท่านั้น ฮยอกแจเองก็ไม่ได้ว่าอะไรที่เขาเงียบ ร่างบางฮัมเพลงสบายๆ บางทีก็ชวนเขาคุยไปเรื่อยเปื่อย...หรือบางทีก็แอบหลับจนซีวอนต้องสะกิดให้ตื่นขึ้นมาคุยเป็นเพื่อนเขาก่อน
ฮยอกแจบอกว่าที่เหงื่อออกตอนไปหาซีวอนเพราะบังเอิญเจอคุณป้ารถเสียอยู่ข้างทางเลยไปช่วยเข็นมา แถมยังขอโทษที่ไปหาซีวอนช้า ซึ่งซีวอนก็ยิ้มจางๆ และไม่ได้ว่าอะไร เพราะช้าของฮยอกแจมันก็สายไปแค่ห้านาทีเท่านั้น
ถึงร้านอาหารอิตาเลียนอันเป็นที่หมาย ประตูด้านข้างคนขับเปิดออก ซีวอนค่อยๆ ก้าวลงมาจากรถ โดยมีฮยอกแจเป็นคนเปิดประตูให้
ใช่...เมื่อครู่นี่ฮยอกแจเป็นคนขับ และซีวอนเป็นคนนั่ง
ทำไมน่ะหรือ...ฮยอกแจบอกว่าอยากขับรถด้วยตัวเองบ้าง เบื่อกับการที่เวลาไปไหนซีวอนต้องไปรับไปส่งตลอด...แล้วผลเป็นยังไงน่ะหรือ ฮยอกแจปาดซ้ายปาดขวาอย่างกับรถไฟเหาะ พอถึงแยกไฟแดงก็แอบหลับจนซีวอนต้องปลุกให้ลุกขึ้นมาขับต่อ จะขอไปขับแทนเจ้าตัวก็ไม่ให้...อ้างว่าอยากให้ซีวอนได้พัก
เขาอยากจะขอบคุณฮยอกแจเหลือเกิน พร้อมกับบอกว่าไม่เป็นไร ซีวอนไม่ได้เหนื่อยขนาดขับรถเองไม่ได้หรือต้องให้ฮยอกแจไปรับ แต่นั่นไม่ได้ผลหรอกเพราะเขาลองมาแล้ว ฮยอกแจยืนยันคำเดียวว่า
“อยากดูแลซีวอน” และเพราะคำนั้นเขาถึงยอมนั่งรอฮยอกแจอยู่ในร้านกาแฟตามที่ฮยอกแจบอก...รวมถึงนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้ฮยอกแจขับไปรับไปส่งได้สองสามวันแล้ว
.
พอเข้าไปในร้านอาหาร...ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่ชเวซีวอนจะรู้สึกดีใจจนแทบจะกระอักเท่านี้มาก่อน ฮยอกแจทำเซอร์ไพรซ์ด้วยการให้บริกรยืนเรียงแถวกัน ระหว่างที่พวกเขาเดินผ่าน แต่ละคนก็จะมอบดอกกุหลาบให้ซีวอนคนละดอก ซึ่งชายหนุ่มก็กลั้นใจรับมา พอสุดปลายแถวฮยอกแจก็ยื่นช่อดอกกุหลาบสีแดงฉ่ำให้เขา ในช่อดอกไม้มีการ์ดเล็กๆ เขียนข้อความเอาไว้ว่า
“แด่ซีวอนที่รัก...กุหลาบงามของผม”
ชายหนุ่มกระพริบตาปริบๆ ไม่ค่อยเข้าใจข้อความที่ฮยอกแจเขียนเท่าไร พอหันไปมองคนตัวเล็ก ฮยอกแจก็ชี้ซีวอนสลับกับดอกกุหลาบ แล้วก็พยักหน้าช้าๆ บอกซีวอนว่า กุหลาบ...หมายถึงซีวอน
กุหลาบ!
พระเจ้าทรงโปรดเถอะ! ฮยอกแจบอกบอกว่าเขาเป็นดอกกุหลาบ
“...” ไม่มีอะไรจะพูด
สาบานได้ว่าตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครเอาเขาไปเปรียบกับกุหลาบเลยสักดอก! หน้าอย่างชเวซีวอนมันบอบบางขนาดนั้นเชียวหรือ
ชายหนุ่มได้แต่ยิ้มด้วยรอยยิ้มที่คิมฮีชอลเคยนิยาม เอาไว้ว่า “...แหล” แม้จะไม่ค่อยสุภาพแต่ก็เหมาะสมที่สุดแล้ว สีหน้าของซีวอนตอนนี้ห่างไกลจากคำว่าเป็นธรรมชาติมากนัก...ก็ปากฉีกแทบจะถึงใบหูทั้งที่ดวงตาไม่ได้ยิ้มตามไปด้วยสักนิด...แต่ฮยอกแจเหมือนจะพอใจมาก
“กะแล้วว่าคุณต้องชอบ ซีวอน” มือบางยกขึ้นมาหยิกแก้มคนตัวสูงเบาๆ
ฮยอกแจยิ้มด้วยมุมปากเพียงข้างเดียวก่อนจะจูงซีวอนไปนั่งด้วยกัน มือบางยกขึ้นพาดบนไหล่เขา บางทีก็เลื่อนมาโอบเอว ขณะที่มือนุ่มนิ่มคู่นั้นครอบครองเรือนร่างสูงใหญ่ ชเวซีวอนรู้สึกตัวชาอย่างไรไม่รู้ จะเรียกว่าไม่คุ้นเคยกับสัมผัสแบบนี้ก็ได้
เขารู้ล่ะว่าฮยอกแจรักเขา ซึ่งเขาก็รักฮยอกแจเหมือนกัน ปกติฮยอกแจจะเป็นฝ่ายเข้ามาซบและเขาจะเป็นฝ่ายโอบกอด แต่พอสลับตำแหน่งกันแบบนี้ ซีวอนเลยตอบสนองไม่ถูก พอจะดึงฮยอกแจมากอดฮยอกแจก็หนี บางทีคนตัวเล็กก็พยายามดึงหัวซีวอนลงมาซบไหล่บางๆ ของตัวเอง แล้วถ้าซีวอนขัดขืนน่ะหรือ...
“ใช่สิ ซีวอนก็คงจะรังเกียจฉัน ไม่อยากให้ฉันแตะต้อง ไปเลย ไปเลย...ทิ้งฉันไว้คนเดียวเลย ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน...ฉันก็จะไม่ไปยุ่งกับซีวอนอีก” (ตามด้วยเสียงกระซิกๆ...)
เป็นแบบนี้แล้วใครมันจะกล้าขัดขืน...
ขัดขืนทีไร ฮยอกแจก็เล่นบทนางเอกซีรีส์เกาหลี บีบน้ำตาป้อยๆ พร้อมกับไล่เขาไปให้พ้นๆ ซึ่งคำว่า พ้น ของฮยอกแจก็แบ่งเขตตรงที่ๆ เลยหน้าประตูห้องน้ำออกมาหน่อย แล้วซีวอนก็ต้องเลือกเอาว่าจะนอนนอกบ้านหรือนอนหน้าห้องน้ำ...แต่ในที่สุดซีวอนเลือกหนทางที่ดีกว่า คือการไม่ขัดใจฮยอกแจ
ชายหนุ่มใคร่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฮยอกแจกันแน่
ตั้งแต่รู้จักกันมาสามปีฮยอกแจไม่ใช่คนแบบนี้ สุดที่รักของเขาเพิ่งจะเปลี่ยนไปเมื่อสองสามวันก่อนเท่านั้น โดยที่ซีวอนไม่ได้ทำตัวเกเรอะไรจนฮยอกแจต้องดัดนิสัยหรือลงโทษเขา อยู่ๆ ฮยอกแจก็เปลี่ยนไปโดยไม่มีสาเหตุ จะว่าเล่นเกมฮยอกแจก็ไม่เคยมีนิสัยชอบเล่นเกมแผลงๆ มาก่อน
ฮยอกแจเปลี่ยนภาพลักษณ์จากตุ๊กตาตัวน้อยๆ ช่างออดช่างอ้อน มาแต่งตัวเหมือนเพล์บอยเจ้าสำอาง ซ้ำยังชอบให้ซีวอนเข้ามาออดมาอ้อน คอยตามประคบประหงมซีวอนเหมือนลูกแดงไปจนถึงเอาซีวอนไปเปรียบเทียบกับดอกไม้...อย่างเช่นกุหลาบ
บอกทีว่านี่ไม่ใช่ฝันร้าย...
โลกจะเกิดตาลปัตรอะไรก็ไม่รู้ล่ะ รู้แต่ว่าชเวซีวอนต้องได้ฮยอกแจคนเดิมกลับคืนมา
.
ตอนกลางคืนระหว่างที่ฮยอกแจกำลังอาบน้ำ ซีวอนก็แอบสำรวจของใช้ส่วนตัวของฮยอกแจ ตั้งแต่...กระเป๋า กระเป๋าสตางค์ รายชื่อเบอร์โทรศัพท์ที่รับและโทรออก ซึ่งส่วนมากก็จะเป็นเบอร์ของซีวอน เบอร์ของลูกค้า และเบอร์ของเพื่อนฮยอกแจ...และหนึ่งในนั้นมีเพื่อนสนิทฮยอกแจที่ไม่ได้ติดต่อกันนาน...เรียววุค
รายชื่อหลังนี่ค่อนข้างน่าสงสัยที่สุด เท่าที่ซีวอนรู้ สมัยฮยอกแจเรียนมหาวิทยาลัย...เรียววุคมักจะคอยแนะนำฮยอกแจหลายเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องแผลงๆ เขากับเรียววุคเคยเจอกันไม่กี่ครั้ง และไม่รู้จักกันเป็นการส่วนตัว เรื่องราวที่ซีวอนรู้เกี่ยวกับเพื่อนสนิทฮยอกแจคนนี้มักจะเป็นเรื่องที่เล่าผ่านทางฮยอกแจ
ชายหนุ่มแอบคัดลอกเบอร์เรียววุคไว้ในโทรศัพท์มือถือของตัวเอง แล้วค่อยๆ วางโทรศัพท์ไอโฟนของฮยอกแจกลับที่อย่างเบามือ ไม่ทันไรเสียงฮยอกแจก็ดังขึ้น...ข้างหลังเขา
“นั่นแน่! มีแอบเช็คโทรศัพท์กันด้วย...ฉันไปทำอะไรให้ซีวอนหึงหรอ” ฮยอกแจถามด้วยรอยยิ้มที่ยกมุมปากเพียงข้างเดียวเหมือนเมื่อตอนกลางวัน ร่างบางเพิ่งอาบน้ำเสร็จและอยู่ในชุดคลุมสีขาว เส้นผมหมาดชื้นปรกหน้าเหมือนรังนก...แต่ก็น่ารักไปอีกแบบ
“เป็นไง...เจอไหม”
“หือ...ไม่เจอหรอก...ผมไม่ได้ตั้งใจจะจับผิดฮยอกแจนี่ แค่หยิบขึ้นมาดูเวลาเฉยๆ” ซีวอนโกหกหน้าด้านๆ ซึ่งฮยอกแจก็แสร้งทำเป็นเชื่อ พร้อมกับลากเสียงยาวว่า...อ้อหรอ
ดวงตาสีน้ำตาลมองเขาอย่างเอ็นดูแทนที่จะเป็นโกรธหรือน้อยใจ ซีวอนจำได้ว่าเขาจะได้เห็นดวงตาแบบนี้จากฮยอกแจเฉพาะเวลาที่เขาทำอะไรไร้เดียงสาหรือโง่บัดซบสุดๆ เท่านั้น
“ไม่ได้ว่าอะไรนี่...ซีวอนรักฉันก็ต้องหวงบ้าง ทำตัวแบบนี้น่ารักดีออก”
น่ารัก?
“หน้าตาซีวอนตอนที่โดนจับได้น่ารักมากเลย...รู้ไหม” ฮยอกแจบอกพร้อมกับขยี้หัวซีวอนเบาๆ
“ไปอาบน้ำได้แล้วเด็กดื้อ ตัวจะได้หอมๆ นะ อ้อ...แล้วฉันก็ไม่เคยนอกใจซีวอนหรอก สบายใจได้"
ยิ่งอยู่ไปนานๆ บรรยากาศยิ่งแปลกขึ้นทุกที...เมื่อครู่ฮยอกแจชมว่าเขาน่ารัก ซีวอนฟังแล้วสะดุ้ง ผู้ชายตัวสูงๆ ใหญ่ๆ กล้ามเป็นมัดแบบเขาจะเอาอะไรมาน่ารัก ฮยอกแจเองก็แทบจะไม่เคยชมเขาแบบนี้มาก่อน
ระหว่างที่อยู่ในห้องน้ำ ซีวอนก็หยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาติดต่อลูกน้องคนสนิทให้สืบเรื่องเกี่ยวกับเรียววุคและฮยอกแจทันที ชายหนุ่มต้องการจะรู้ว่าภายในหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา ทั้งฮยอกแจและเรียววุคไปไหน ทำอะไรมาบ้าง พร้อมกับกำชับลูกน้องว่าถ้าได้เรื่องแล้วให้ติดต่อกลับมาด่วนที่สุด
ซีวอนไขฝักบัวให้น้ำไหลผ่านร่าง แล้วค่อยๆ ล้างฟองสบู่ออก พยายามประวิงเวลาให้นานที่สุด เผื่อว่าออกจากห้องน้ำไปจะเจอฮยอกแจกำลังหลับพริ้มเป็นฮยอกแจน้อยๆ คนเดิม
ผ่านไปครึ่งชั่วโมงชายหนุ่มก็พบว่าตัวเองคิดผิด...ฮยอกแจยังไม่หลับ ร่างบางนั่งดูทีวีในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำตัวเดิม พอหันมาเห็นซีวอนเดินห่อผ้าขนหนูออกมาจากห้องน้ำก็เรียกเข้ามาหาทันที
“ซีวอน...ซีวอน มานั่งนี่” ฮยอกแจร้องเรียกอย่างน่ารัก ดวงตาเรียวหรี่ปรือบอกว่าเจ้าตัวกำลังง่วง ซีวอนอมยิ้ม...เขารู้สึกเหมือนได้ลูกแมวน้อยช่างออดช่างอ้อนคนเดิมกลับมาแล้ว...ซึ่งถ้าเป็นฮยอกแจคนเดิม ร่างบางจะต้องอ้อนให้เขาเกาพุงให้
ร่างสูงหย่อนก้นลงบนโซฟาข้างๆ สุดที่รัก ค่อยๆ โอบเอวเล็กเข้ามาหาตัว ค่อยๆ เกาพุงฮยอกแจอย่างเบามือ ซึ่งปกติฮยอกแจจะเคลิ้มสบายเหมือนลูกแมวเวลาถูกเกาคาง แต่นี่ร่างบางกลับดิ้นยุกยิกไปมา
“เป็นอะไรครับ?”
“ม่ายเอา...ซีวอนมานั่งนี่...นั่งนี่” ฮยอกแจส่ายหน้าพร้อมกับตบปุๆ ลงบนหน้าขาของตัวเอง
เชวซีวอนก้มลงมองที่นั่งที่ฮยอกแจเสนอ...
“ไม่เอาครับ...” แล้วก็ปฏิเสธแบบไม่ต้องคิด นึกสภาพตัวเขา...ผู้ชายร่างสูงใหญ่ สูงร้อยแปดสิบกว่าๆ กำลังนั่งตักคนร่างเล็กตัวเท่าเด็กกำลังโต เหมือนเอารถบรรทุกมาเกยรถจักรยาน...นอกจากดูทุเรศทุรังแล้วเขายังสงสารเบาะรองนั่งนิ่มๆ ของเขาอีกด้วย
ฮยอกแจปล่อยลมหายใจออกมาดังพรืด...ร่างบางไม่พอใจ
“ถ้าซีวอนเป็นเด็กดื้ออีกแสดงว่าซีวอนไม่รักฉัน ถ้าซีวอนไม่รักฉัน ฉันจะไม่อยู่กับซีวอนแล้ว” เด็ดขาด...ฮยอกแจเด็ดขาดมาก ซึ่งซีวอนก็ทำได้แค่นั่งทำหน้าซึมๆ ด้วยความสำนึกผิด เขาคงจะทำผิดมากเพราะตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาฮยอกแจไม่เคยดุเขาเลยสักครั้ง
“ดีมากครับ...ห้ามดิ้นนะ”
คนตัวเล็กพยายามยกขาซีวอนขึ้นมาพาดบนตักตัวเอง มือข้างหนึ่งก็ช้อนหลังซีวอนเอาไว้ เหมือนท่าอุ้มเด็กทารก พร้อมกับลูบหลังซีวอนเบาๆ
ชเวซีวอนอยากร้องไห้...เขาคิดผิดที่ว่าเขาได้ฮยอกแจคนเดิมกลับคืนมา...ร่างบางยังไม่หายจากอาการประหลาด และเขายังต้องเป็นลูกน้อยของฮยอกแจต่อไป
“โอเค...แบบนี้สบายไหมครับซีวอน เดี๋ยวฉันเกาพุงให้นะ”
ขณะทื่มือเล็กกำลังไล้ไปบนพุงซีวอนเบาๆ...ซีวอนอยากจะบอกว่า...มันไม่สบายหรอกฮยอกแจ...ถ้าอยากให้ซีวอนรู้สึกสบายจริงๆ ฮยอกแจควรจะปล่อยเขาลงไปนั่งดีๆ แล้วก็เลิกประคบประหงมเหมือนซีวอนเป็นสิ่งที่น่าทะนุถนอม หรือน่าเอ็นดูสักที มันไม่ใช่ความรู้สึกที่ผู้ชายอย่างเขายอมรับได้ แม้ว่าเขาก็ทำแบบนี้กับฮยอกแจบ่อย แล้วฮยอกแจก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน...แต่นั่นก็เพราะฮยอกแจเหมาะสมที่จะได้รับการทะนุถนอม
ร่างสูงกำลังคิด...บางทีเขาไม่ควรจะรอลูกน้องอย่างเดียว เขาควรจะโทรไปถามเรียววุคเลยคืนนี้ เผื่อจะมีทางทำให้ฮยอกแจดีขึ้นบ้าง
“ซีวอน...”
“ครับ”
“ซีวอน...” ฮยอกแจเรียกเสียงเข้มขึ้นเพื่อเตือนความจำซีวอน
“จ๋าจ้ะ...”
ร่างบางยิ้มมุมปากอย่างพอใจเมื่อซีวอนพูดจากระหนุงกระหนิงกับเขาด้วยการใช้คำจ๊ะๆ จ๋าๆ ที่ฮยอกแจสอนเอาไว้เมื่อสองวันก่อน
“ไปนอนกันเถอะ...” ฮยอกแจโน้มลงมากระซิบข้างกกหูเบาๆ ชเวซีวอนรู้สึกสะท้านไปทั้งร่าง
นอน...ได้เวลานอนแล้ว!
ชายหนุ่มลุกผึงจากตักฮยอกแจ ดวงตาคมกลอกไปมาก่อนจะบอกฮยอกแจให้ไปนอนรอก่อน เพราะเขาอยากจะไปเข้าห้องน้ำสักครู่
“เดี๋ยวตามไปนะที่รัก...”
.
ประสบการณ์จากเมื่อวันก่อนเตือนซีวอนว่าเขายังไม่พร้อมที่จะเข้านอนกับฮยอกแจ...ทำไมน่ะหรือ...เมื่อวานนี้ขณะที่เขากับฮยอกแจกำลังมีเวลาดีๆ กันประสาคู่รัก จู่ๆ ฮยอกแจก็ลุกขึ้นมาเป็นฝ่ายคุมเกม...และพยายามจะ...จะ...เขา
ใช่...เขายังไม่พร้อม ตลอดชีวิตนี้ซีวอนมั่นใจว่าตัวเองไม่มีทางพร้อมพี่จะเป็นฝ่าย...รับ แม้ว่าจะรักฮยอกแจมากแค่ไหนก็ตาม
มือหนาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออก ปลายสายถูกต่อไปยังเพื่อนสนิทของฮยอกแจที่ชื่อเรียววุคทันที
[ฮัลโหล...] เสียงจากปลายสายตอบรับกลับมา
“คุณเรียววุค นี่ซีวอน...ผมมีเรื่องรบกวนคุณเกี่ยวกับฮยอกแจ”
.
“ซีวอน...ซีวอน...” เสียงใสร้องเรียกอยู่ไกลๆ ฮยอกแจคงจะเห็นว่าซีวอนเข้าห้องน้ำนานเกินไป และถ้านานกว่านี้ร่างบางอาจจะเดินออกมาตามได้
ซีวอนรีบจัดการคุยธุระกับเรียววุคให้จบอย่างรวดเร็ว ด้วยเสียงที่เบาที่สุดเพราะไม่ต้องการให้ฮยอกแจได้ยิน
[สรุปว่าฮยอกแจมีอาการทางสมอง? เหมือนคนถูกล้างสมอง] เรียววุคถาม
“ผมไม่อยากะพูดอย่างนั้น แค่ฮยอกแจเปลี่ยนไป...ถ้าคุณจะพอทราบสาเหตุ” ซีวอนต้องยอมรับว่าการคุยกับเรียววุคยากกว่าที่คิด เพื่อนของฮยอกแจเป็นคนเข้าใจยาก และมักจะใช้คำพูดที่เกินกว่าเหตุ
[ผมไม่รู้ แต่พอช่วยคุณได้ ผมมีที่ปรึกษาทางจิตที่น่าไว้ใจ...บางทีพรุ่งนี้คุณอาจจะพาฮยอกแจไปหาเขา เดี๋ยวผมจะไปด้วย]
“คุณคิดว่าฮยอกแจจะไปหรอเรียววุค...จิตแพทย์เนี่ยนะ ฮยอกแจไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย” ซีวอนพูดคำว่า ‘ไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย’ ก็เพื่อปลอบใจตัวเองเท่านั้น
"ซีวอน...ออกมาสักทีสิ ฉันอยากจะอึ้บซีวอนจะแย่แล้ว..." เสียงฮยอกแจร้องเรียกอยู่ข้างนอก...ฟังแล้วหวิวไปถึงตับไตไส้พุง
[ไม่ใช่หมอ เขาเป็นร่างทรง...และผมก็เคยแนะนำฮยอกแจให้รู้จักเมื่อสองสามวันนี่เอง พวกเขาคุยกันถูกคอจะตาย รับรองว่าเขาจะมีคำตอบให้คุณ]
“เดี๋ยว...ร่างทรง...เมื่อสองสามวันก่อน เรียววุค! เขาทำอะไรฮยอกแจ” ยิ่งฟังซีวอนก็ยิ่งหงุดหงิด ต่อไปเขาจะไม่ปล่อยฮยอกแจให้ไปไหนกับเรียววุคสองคนอีกแล้ว พากันไปหาร่างทรงแล้วเป็นยังไง
“คุณรู้ไหมว่าทำให้ฮยอกแจเพี้ยนไปแล้ว...” ซีวอนยับยั้งอารมณ์ไว้ไม่อยู่จนเผลอต่อว่าเรียววุค เขาคิดว่าเรียววุคเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้
“ซีวอน...” เสียงฮยอกแจเรียกดังอยู่ใกล้ๆ ทำให้ซีวอนรีบตัดบทสนทนาเร็วที่สุด โดยบอกว่าพรุ่งนี้จะพาฮยอกแจไปหา ขอให้เรียววุคนัด ‘ที่ปรึกษาทางจิต’ คนนั้นเอาไว้ด้วย
ตามความรู้สึกแล้วซีวอนไม่เชื่อถือร่างทรงอะไรนั่น แต่เขาก็ควรจะลองดู อย่างน้อยคราวนี้ก็มีเขาไปด้วย ไม่ได้มีแค่ฮยอกแจกับเรียววุคสองคน
“ซีวอน...” เสียงฮยอกแจดังขึ้นอีกครั้ง ชายหนุ่มจึงรีบจัดการตัวเองให้เป็นปกติ ลืมเรื่องของวันพรุ่งนี้ไปชั่วคราว เพราะวันนี้มีศึกหนักรอเขาอยู่ข้างหน้า
ก่อนออกจากห้องน้ำ มือหนาไม่ลืมกดชักโครกทิ้ง ทำให้เหมือนกับว่าตัวเองมาเข้าห้องน้ำจริงๆ ร่างสูงเตรียมข้อแก้ตัวเอาไว้แล้วว่าเขาท้องผูก
“จ๋า...ฮยอกแจ”
.
“ซีวอนคุยกับใคร?”
ทันทีที่เปิดประตูห้องน้ำออกมา ชายหนุ่มร่างสูงก็พบคนรักของตัวเองยืนกอดอกขวางประตูอยู่ ใบหน้าของฮยอกแจเอาเรื่อง ดวงตาเรียวรีปริ่มน้ำน้อยๆ
ฮยอกแจรู้ว่าเขาแอบคุยโทรศัพท์...
“คือ...”
“อย่ามาโกหกนะ ทำไมเรียกตั้งนานซีวอนถึงไม่ยอมออกมา...เขาสำคัญมากถึงกับต้องแอบไปคุยในห้องน้ำไม่ให้ฉันรู้เลยเหรอ”
ฮยอกแจวีนแตก...
"ทำไมไม่ตอบล่ะว่าซีวอนคุยกับใคร!!"
สาบานได้เลยว่าฮยอกแจไม่เคยทำกริยาแบบนี้กับซีวอนในช่วงสามปีที่คบกัน ไม่ว่ามีเรื่องอะไร คนตัวเล็กจะใจเย็นและฟังเหตุผลของเขาก่อนเสมอ
ชายหนุ่มพยายามหาเหตุผลที่ฟังขึ้นมาแก้ตัว
“ฮยอกแจ ผมไม่อยากให้คุณรู้เพราะมันเป็นเซอร์ไพรซ์ ที่ผมกับเรียววุคตั้งใจทำให้คุณ”
“ซีวอนว่าฉันเพี้ยน...” ฮยอกแจตะคอกกลับเสียงสูง ทำให้ซีวอนหน้าหดเหลือสองนิ้ว ตอนอยู่ในห้องน้ำ เขาพูดคำนี้ก็เพราะโมโห ไม่ได้ต้องการจะว่าฮยอกแจจริงๆ
"คือ...ผม...ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น ผมไม่ได้ว่าคุณ"
แทนคำพูดทั้งหมด ซีวอนต้องการผ่อนคลายฮยอกแจให้เย็นลงด้วยอ้อมกอด เขาเดินไปหาฮยอกแจพร้อมกับอ้าแขนรับ แต่ฮยอกแจเบี่ยงตัวหนีพร้อมกับลากซีวอนไปที่โซฟา
.
บรรยากาศแม่ลูกกลับมาอีกครั้ง...
บนโซฟากำมะหยี่ ฮยอกแจนั่งห้อยขาโดยมีซีวอนนอนพาดอยู่บนตัก แขนเล็กโอบซีวอนเอาไว้เหมือนอุ้มตุ๊กตา ขณะที่ซีวอนพยายามจะอธิบายให้ฮยอกแจฟังว่าเขาไม่ได้ทำผิดต่อฮยอกแจ แค่เพียงโทรคุยกับเรียววุคเรื่องงานปาร์ตี้ลับๆ พรุ่งนี้ ซึ่งฮยอกแจสามารถดูรายการโทรออกได้ว่าซีวอนพูดความจริง แต่ขออุบรายละเอียดเรื่องปาร์ตี้ไว้ก่อนเพราะเป็นเซอร์ไพรซ์ (ความจริงคือซีวอนก็ไม่รู้อ้างปาร์ตี้อะไร คงต้องให้เรียววุคช่วยคิดพรุ่งนี้)
"ซีวอนรักฉันคนเดียวจริงๆ นะ..." ฮยอกแจถามพร้อมกับสะอื้น
มือหนาจับมือเล็กเอาไว้หลวมๆ เพื่อส่งผ่านความรู้สึกทางใจว่าเขารักฮยอกแจ
“ซีวอนอย่าทิ้งฉันไปมีคนอื่นนะ” ฮยอกแจบอกพร้อมกับโอบร่างใหญ่ๆ ของซีวอนเอาไว้แน่น กระชับซีวอนไว้แนบอกไม่ยอมให้ไปไหน
แล้วคืนนั้นทั้งคืนซีวอนก็ไม่ได้เข้านอนสมใจ ชายหนุ่มต้องคอยปลอบใจฮยอกแจที่เหมือนจะยังกลัวอยู่ว่าซีวอนมีคนอื่น เพื่อให้ฮยอกแจมั่นใจ ซีวอนยอมซุกตัวเข้าหาร่างบางเพื่อตอกย้ำว่าเขารักฮยอกแจ...
หากใครได้เห็น มันคงจะเป็นภาพที่ประหลาดพอตัว...ผู้ชายตัวสูงกว่านอนอยู่บนตักคนตัวเล็กกว่า เหมือนเด็กน้อยกำลังอุ้มตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ที่โปรดมากๆ เด็กน้อยที่หวงแหนและอยากจะดูแลตุ๊กตาตัวนี้อย่างดีที่สุด
ถึงซีวอนจะไม่ชอบสิ่งที่ฮยอกแจทำกับเขาตอนนี้ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า ฮยอกแจดูมีความสุขมากเวลาที่ได้กอดซีวอนไว้ในอ้อมกอด หรือแม้กระทั่งเวลาที่ได้ไปรับไปส่ง ได้ทำอะไรต่างๆ ให้ซีวอนในมุมที่ฮยอกแจไม่เคยทำ
และซีวอนเองก็มีความสุข เพราะรู้ว่าฮยอกแจทำด้วยความรัก
.
บ่ายวันถัดมา ปาร์ตี้น้ำชาเล็กๆ ถูกจัดขึ้นที่สวนหลังบ้านคุณเยซอง ที่ปรึกษาทางจิตคนพิเศษของเรียววุค และที่มาของงานเลี้ยงครั้งนี้คือ
“ต้องการเซอร์ไพรซ์ฮยอกแจเนื่องในโอกาสที่ฉัน...หายางลบก้อนแรกที่ฮยอกแจให้เจอ”
เป็นเหตุผลในการจัดงานเลี้ยงที่ประหลาดที่สุดที่ซีวอนเคยได้ยินมา...ชายหนุ่มส่ายหน้าน้อยๆ อย่างให้อภัย ในเมื่อเป็นเรียววุค อะไรๆ ที่เหมือนจะไม่เป็นเหตุก็กลายเป็นเรื่องเกินเหตุได้ทั้งนั้น แล้วยังเข้ากันได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยกับฮยอกแจอีกด้วย
ซีวอนไม่ได้ประชดประชันนะ แต่คิดว่าเป็นเรื่องดีแล้วล่ะที่เรียววุคจะมีที่ปรึกษาทางจิต
“สวัสดีครับ คุณซีวอน” ชายหนุ่มผู้มีดวงตาเสี้ยวพระจันทร์ และมีบุคลิกเหมือนซินแสในภาพยนต์จีนกล่าวทักเขา
ซีวอนยื่นมือออกไปจับมือทักทาย ก่อนจะหันไปมองให้แน่ใจว่าฮยอกแจถูกเรียววุคลากออกไปคุยในระยะห่างพอควรแล้ว
“คุณเยซอง พอจะรู้ไหมว่าฮยอกแจเป็นอะไร”
“ภาวะของจิตในส่วนที่อยู่ลึกลงไปออกมาทำงาน...” เยซองพูดด้วยท่าทีสุขุม ซีวอนหรี่ตามองอย่างไม่ค่อยไว้วางใจ แต่ก็ปล่อยให้เยซองพูดต่อ
“เท่าที่เรียววุคเล่าให้ผมฟังคร่าวๆ อาการของฮยอกแจก็เหมือนผู้ชายคนหนึ่ง อยากเป็นผู้นำ อยากปกป้อง แต่บางทีก็อ่อนไหวและเปราะบางเกินไป...”
“ใช่ เมื่อก่อนฮยอกแจไม่ได้เป็นแบบนี้ เกิดอะไรขึ้นกับเขา” ซีวอนเร่งรัด
“สิ่งที่คุณเห็นฮยอกแจในช่วงสองสามวันก่อนเป็นการกระทำจากจิตที่อยู่ใต้สำนึกของเขา...เขาเองก็อยากปกป้องและดูแลคุณเหมือนที่คุณดูแลเขา...หรือบางทีเขาก็แสดงความอ่อนไหวที่คุณไม่เคยรับรู้ออกมา...”
“แล้วเมื่อก่อนล่ะ...”
“เมื่อก่อนจิตในส่วนนี้ถูกซ่อนเอาไว้ และถูกควบคุมด้วยจิตสำนึกอีกที ฮยอกแจจึงทำในสิ่งที่ควรทำ ง่ายๆ คุณซีวอน...มันเหมือนคนมีสติ กับคนที่ทำอะไรตามอำเภอใจ”
“โอเค...แล้วคุณทราบไหมว่าทำยังไงฮยอกแจถึงจะกลับมาเหมือนเดิม” ซีวอนจับเรื่องโยนเข้าประเด็นทันที
“มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว...” เยซองกล่าวอย่างนอบน้อม ก่อนจะส่งสัญญาณให้เรียววุคพาฮยอกแจเข้าไปในบ้านของเขา
.
ภายในบ้านของคุณเยซองประดับไปด้วยของแปลกนานาชนิด ไม่ว่าจะเป็นลูกแก้วโปร่งใสลูกใหญ่ กล้องส่องทางไกลแบบตาเดียวทำด้วยทองเหลือง กระดองเต่านานาพันธุ์ ไปจนถึงพรมเปอร์เซียที่เก่าคร่ำคร่า
ลูกตุ้มเพนดูลัมแกว่งไปมาตรงหน้าฮยอกแจ ร่างบางนอนอยู่บนเตียงที่ออกแบบมาเหมือนเตียงสระผมในร้านเสริมสวย เยซองแกว่งเพนดูลัมอยู่เหนือศีรษะฮยอกแจพร้อมกับพูดอะไรบางอย่างไปด้วย
ซีวอนนั่งอยู่กับเรียววุคตรงที่นั่งสำหรับแขกที่สามารถมองเห็นฮยอกแจได้ เมื่อครู่เรียววุคสารภาพกับเขาว่า...นึกออกแล้วว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้ฮยอกแจเปลี่ยนไป
“เมื่อสามสี่วันก่อน ผมมีเรื่องเครียด รู้สึกปวดหัวและนอนไม่หลับ แต่ไม่รู้ว่าเครียดเรื่องอะไร เลยมาหาคุณเยซองให้ช่วยสะกดจิตให้...
คุณเยซองจะดึงเอาจิตใต้สำนึกของผมขึ้นมา เพื่อหาคำตอบของความเครียดที่ไม่รู้ตัวที่ผมสะสมไว้...วันเดียวกันนั้นฮยอกแจก็อยากลองบ้าง ขณะที่คุณเยซองสะกดจิตฮยอกแจ ผมมีเรื่องด่วนต้องรีบไปทำเลยลากฮยอกแจออกมาเป็นเพื่อนด้วย...โดยที่จิตของฮยอกแจยังถูกสะกดเอาไว้อยู่” เรียววุคสารภาพด้วยสีหน้าเจื่อนๆ
“ตอนนี้คุณก็ได้แก้ตัวแล้ว...”
“คุณคงไม่โกรธผมหรอกนะซีวอน...อย่างน้อยคุณก็ได้รู้ความต้องการที่แท้จริงของฮยอกแจ และรู้วิธีที่จะทำให้เขามีความสุข” เรียววุคยิ้มอย่างให้กำลังใจ
ก่อนที่เสียงของฮยอกแจจะดังขึ้น...
“ซีวอน...” แล้วร่างบางก็โผเข้ากอดซีวอน ใบหน้าเล็กแนบลงกับอก เหมือนลูกแมวน้อยได้กลับคืนสู่เจ้าของ...ซีวอนได้ฮยอกแจคนเดิมกลับคืนมาแล้ว
“อะแฮ่มๆ” เรียววุคแกล้งกระแอมใส่ “เป็นไงฮยอกแจ ปาร์ตี้ยางลบของฉันได้เรื่องไหม”
“ก็เก๋ดีนะเรียววุค” ฮยอกแจบอกตาใส
“ไหนตอนแรกบอกว่างี่เง่าไง กลับคำนะนายน่ะ” เรียววุคแกล้งว่า ฮยอกแจมีสีหน้างุนงงเล็กน้อย ตอนนี้จิตในส่วนสำนึกของฮยอกแจคงจะออกมาทำงานเป็นปกติ และสั่งไม่ให้ฮยอกแจพูดสิ่งที่คิดว่าจะทำร้ายน้ำใจเพื่อนออกมา
ปาร์ตี้ดำเนินต่อไปได้ไม่นาน ซีวอนก็ขอตัวพาฮยอกแจกลับบ้าน
“ขอให้มีความสุขทั้งสองคน/ บ๊ายบาย” คุณเยซองกับเรียววุคเดินมาส่งพวกเขาขึ้นรถ
รถเคลื่อนตัวออกจากบ้านสวนที่ร่วมรื่น ก่อนจะควบไปบนท้องถนนอย่างรวดเร็วเกินความเร็วปกติที่ซีวอนเคยขับ บางทีก็ปัดซ้ายปัดขวาบ้าง ตามประสบการณ์บนท้องถนนที่มีไม่มาก
“แน่ใจนะซีวอน ว่าอยากให้ฮยอกแจขับ” ร่างบางหันมาถามด้วยสีหน้าไม่แน่ใจเท่าไร แต่ก็ดูตื่นเต้นไม่น้อย
“ซิ่งให้เต็มที่เลยที่รัก...”
ตอนนี้ซีวอนมีความสุขมาก เพราะหนึ่ง...เขาได้ฮยอกแจกลับมาแล้ว หลังจากที่ทนคิดถึงใจจะขาด และสอง...เขาได้เห็นรอยยิ้มและสีหน้าที่มีความสุขของฮยอกแจ เวลาที่ฮยอกแจได้ขับรถ หรือถูกซีวอนชมว่าเสื้อผ้าแนวแมนๆ ที่ฮยอกแจใส่อยู่ตอนนี้ก็ดูเท่ดี
ขอบคุณช่วงเวลาสองสามวันที่ผ่านมา...ที่ทำให้เขาได้รู้จักฮยอกแจมากขึ้น
ซีวอนสัญญา...ว่าเขาจะให้ความสำคัญกับสิ่งที่ฮยอกแจต้องการ และจะเปิดใจกับฮยอกแจมากขึ้นเพื่อปรับความต้องการของทั้งคู่ให้สมดุลกัน
เพื่อฮยอกแจจะได้ไม่ต้องเก็บกด...และกลายร่างเป็นอีกคนที่ซีวอนรับมือไม่ไหว
และเพื่อ...ความสุขของพวกเขาทั้งสองคน
"ซีวอน...เดี๋ยวพรุ่งนี้ฮยอกแจขับรถไปส่งที่ทำงานนะ ไม่ต้องขับเองหรอก เดี๋ยวเลิกงานฮยอกแจก็จะไปรับด้วย...ดีไหม จะได้พักผ่อน"
"น่ารักแบบนี้เดี๋ยวก็โดนกอดทั้งคืนหรอก"
"คิกคิก..." (ฮยอกแจคิดในใจ...ซีวอนก็ด้วย ระวังโดนกอดคืน!)
ENd.+
ฮยอกแจกลายร่าง อ่า... เรื่องมันต๊องหน่อยนะคะ (ไม่หน่อยมั้ง)
ติชมตามสบายค่ะ ^ ^
ความคิดเห็น