คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : [SF] The Only Exception :: Introduction
Rating : PG – 13
Author: Grazia
Author’s note: ขอบคุณแรงบันดาลใจ Glee - The Only Exception ค่ะ
...เพราะ กฎ มีไว้ (ให้นาย) ฝืน...
สายลมกลางฤดูใบไม้ผลิที่พัดผ่านทำให้ผ้าม่านสีฟ้าขยับเบาๆ โต๊ะเขียนหนังสือริมหน้าต่างเต็มไปด้วยกองหนังสือมากมายวางไว้เป็นสัดส่วน เด็กหนุ่มเงยหน้าจากนิทานภาษาฝรั่งเศส สูดกลิ่นโชยอ่อนของดอกไม้แล้วระบายยิ้มบางๆ...โลกของอีฮยอกแจ แค่มีหนังสือและธรรมชาติ แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว
แต่แล้วโลกส่วนตัวก็ถูกทำลายลงในที่สุด เมื่อเสียงดนตรีแปร่งๆ ดังมาจากทางหน้าบ้าน ยิ่งฟังก็เสียหู อีฮยอกแจหยิบหนังสือกลศาสตร์เล่มหนาขึ้นมากำแน่น ชะโงกหน้าออกไปนอกหน้าต่างแล้วเหล่มองคู่อริข้างบ้านที่มายืนก่อกวนเขาอยู่ คิดไว้ไม่ผิดจริงๆ ว่าต้องไอ้คนบ้านชเว
“สวัสดีครับ สุดสวย...” เด็กหนุ่มยักคิ้วหยอกเย้า ก่อนจะฉีกยิ้มแป้นแล้น ฮยอกแจถลึงตากลับไป เขาไม่ชอบเด็กข้างบ้านนี่เท่าไหร่หรอก เจ้าเด็กดื้อ แก่แดด ไม่ทำการบ้านอ่านหนังสือ มัวแต่เอาเวลามาสานสัมพันธภาพ(ทางลบ)กับเขา
“กลับบ้านไปเลยนะ” ฮยอกแจแยกเขี้ยว ชูหนังสือในมือขู่
“ผมชอบพี่นะ” หนุ่มน้อยตะโกนบอกอย่างไม่อาย ถึงใบหน้ายิ้มจะกริ่มแต่เด็กหนุ่มก็ยังแอบมองฮยอกแจอย่างหวาดๆ รู้กันอยู่ว่าลูกชายคนเดียวของบ้านอีที่อยู่ฝั่งตรงข้ามดุยิ่งกว่าเสือ แต่เพราะรักหรอกจึงอยากจะมาหยอกเล่น หวังว่ามิตรภาพลุ่มๆ ดอนๆ ที่สั่งสมมาแรมปีจะทำให้พี่ชายข้างบ้านเอ็นดูเขาบ้าง
“ฉันชอบนายจะแย่ล่ะ ออกไปจากเขตบ้านฉันนะไอ้ยีราฟ”
ยีราฟ?
ใช่ ยี่ราฟสมชื่อนั่นแหละ ก็ลูกชายคนเล็กของบ้านชเวอายุแค่สิบสี่ปี อ่อนกว่าเขาตั้งสองปีแต่ดันตัวสูงกว่าหลายคืบ
“พี่ฮยอกแจอย่าดุสิครับ เดี๋ยวไม่สวย”
“กลับบ้านไปอ่านหนังสือแล้วตั้งใจเรียนซะ! ไปเลย!” หนังสือกลศาสตร์ปลิวหลุดจากมือฮยอกแจอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ดิกชันนารี่เล่มเท่าอิฐจะตามลงไปติดๆ เด็กหนุ่มร่างสูงยกมือขึ้นรองศีรษะ ทำท่าวิ่งแถ่ดๆ กลับบ้านตรงข้ามแทบไม่ทัน แม้ตัวจะไปแล้วแต่ยังป่วนไม่เลิกโดยการส่งเสียงมากวนประสาทเล่นๆ
“ใจร้าย ชเวฮยอกแจใจร้าย”
“ฉันไม่ใช่พ่อนายนะ จะใช้ได้นามสกุลร่วมกัน!”
ม่านสีฟ้าถูกรูดปิดดังพรึ่บ คั่นกลางระหว่างห้องเล็กๆ กับโลกภายนอก สายลมเย็นยังคงพัดเอื่อยไปเรื่อยอย่างไม่รู้ร้อน ดอกไม้หน้าบ้านตระกูลอีและชเวบานสะพรั่งตามฤดูกาล...แต่ความงามนั้นอาจไม่สวยสดเท่าวัยแรกผลิของคนที่กำลังเป็นหนุ่มสาวขณะนี้
เด็กแรกรุ่นอายุสิบหกนอนทอดตัวไปตามความยาวของเตียง ผิวขาวเปล่งปลั่งกลมกลืนไปกับสีของผ้าห่มสำลี นิ้วเรียวสวยเหมือนตะเกียบถือกรอบรูปที่มีคนสามคนเอาไว้
พ่อ แม่ ตัวเขา
รูปใบล่าสุดที่อยู่ด้วยกันพร้อมหน้า...และมันผ่านมาเจ็ดปีแล้ว หลังเหตุการณ์ในรูปนั้นพ่อกับแม่ก็เดินไปคนละทาง แล้วทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิมอีกเลย
ฮยอกแจยังจำวันที่แสนปวดร้าวได้ดี แม่ของเขาเก็บของออกจากบ้านด้วยเหตุผลของผู้ใหญ่ที่ตอนนั้นเขาไม่มีสิทธิ์รู้อะไรมากนัก รู้แค่ว่าจูบลาของแม่ชุ่มน้ำตา พ่อของเขาแอบร้องไห้เงียบๆ หลังจากแม่ไป และตัวเขานั่งซบอยู่กับเข่า ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ถึงทิ้งเขาไป ทั้งที่พวกเขาสามคนเคยสัญญากันว่าจะรักกันตลอดไป แม่จะรักพ่อจนแก่เฒ่า และจะรักฮยอกแจจนตายจากกัน...แล้วความรักนั้นหายไปไหน
วินาทีนั้น...เด็กน้อยปฎิญาณกับตัวเองไว้ว่า
‘อีฮยอกแจจะไม่รักใครอีกเลย เพราะความรักไม่มีอยู่จริง’
นั่นเป็นเหตุผลว่า ทำไมเขาถึงปฏิเสธทุกคนที่เข้ามาใกล้ จากที่เกลียดความรัก ก็พาลเป็นเกลียดทุกคนที่พยายามจะหยิบยื่นความรักให้
“ฉันจะไม่รักใคร คนที่มีความรักมีแต่จะเสียใจ มันไม่มีค่าพอสำหรับฉัน”
ผ้าม่านสีฟ้าที่เขาปิดไว้สะบัดตามลมน้อยๆ เปิดให้เห็นถนนหน้าบ้านที่มีลูกบาสสีส้มลูกหนึ่งกลิ้งหลุนๆ มาหยุดลงที่หน้าบ้านตระกูลอี
ฮยอกแจอาจลืมนึกไปว่าแม้แต่หินที่แกร่งที่สุดยังถูกสายลมทำให้กร่อนได้ แล้วกฏที่เขาสร้างขึ้นมาจะคงอยู่ได้นานสักเท่าไร
ในเมื่อบางกรณี กฎก็มีข้อละเว้นได้เหมือนกัน
to be continue...
สั้นนะคะ อิอิ
ไรเตอร์ชอบเพลง The Only Exception ที่ Glee ร้อง เสียงใสมากค่ะ
ก็เลยลองอยากแต่งฟิคเกี่ยวกับเพลงนี้ดู
เอามาฝากเผื่ออยากฟังนะคะ มีสองเวอร์ชัน Glee กับ Paramore
Glee :
ขอบคุณธีมจาก
Qreaz. 10
ขอบ
ความคิดเห็น