คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 01
01
“ตื่นๆ ตื่นได้แล้ว” มือบางสะกิดร่างที่นอนอุดอู้อยู่บนเตียง นอกจากจะไม่ตื่นแล้วคนบนเตียงยังหันหลังหนีก่อนจะดึงผ้าห้มขึ้นมาคลุมโปรงด้วยความรำคาญ
“ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ อย่าให้ฉันต้องใช้กำลังคิมยูคยอม”
“…” ไม่มีการตอบรับจากคนที่นอนอยู่บนเตียง
“นี่มันจะสายแล้วนะ นายต้องไปโรงเรียน” คนตัวเล็กยังไม่หมดความพยายาม มือบางจับเต้นแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามก่อนจะเขย่าคนที่นอนหลับอยู่แรงๆจนหัวสั่นคลอน
“งืออ”
เอ๊ะ ยังจะมาครางใส่อีก...
“เห้ย! จะทำอะไร ปล่อยเลยนะ” คงจะหมดความอดทนจริงๆ คนตัวใหญ่ที่นอนอยู่บนเตียงเลยดึงคนที่รบกวนการนอนของเขาลงมานอนด้วย ก่อนจะเอาหน้าซุกที่อกบาง “นี่ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะฉันไม่ใช่หมอนของนาย” ร่างบางดิ้นหวังจะหลุดจากอ้อมกอดนี้
ยูคยอมปล่อยแขนจากเอวเล็กก่อนจะขึ้นคร่อมคนตรงหน้าไว้แล้วก้มลงมาประกบริมฝีปากบางเพราะรำคาญเสียงโวยวายนี่เต็มที คนใต้ร่างเม้มปากแน่นด้วยความกลัว มือบางก็กำเสื้อยืดยูคยอมแน่น ร่างสูงยังคงกดริมฝีปากอยู่อย่างนั้นจนร่างบางเริ่มทุบที่อกเขาเป็นการท้วงเมื่อเริ่มหายใจติดขัด
“มอร์นิ่งคิสครับ” ยูคยอมผละออกมาแต่ยังคงนั่งอยู่บนร่างของคนตัวเล็ก รอยยิ้มหวานๆที่ส่งไปให้นี่ถ้าใครได้เห็นก็คงต้องตกหลุมรัก ยกเว้นคนตัวเล็กที่ถูกทับอยู่ขณะนี้
“คิสบ้าบออะไรของนาย ลุกไปเลยนะหนักจะตายแล้วเนี่ย”
.
.
.
.
.
“นี่ห้องเรียนนาย ฉันจะมาส่งแค่ครั้งนี้เท่านั้นนะ” หลังจากสู้รบกันแทบตายอยู่ในห้อง สุดท้ายร่างบางก็ลากยูคยอมมาอาบน้ำไปโรงเรียนจนได้ ร่างสูงขอให้มาส่งที่ห้องเรียนของเขา เพราะไม่รู้ทางในโรงเรียนนี้เลย “เข้าห้องไป แล้วตั้งใจเรียนด้วย ฉันไปล่ะ”
“เดี๋ยวสิ พี่ยังไม่แนะนำตัวกับผมเลยนะ” มือหนารีบคว้าข้อแขนเล็กไว้
“มาร์ค.. มาร์ค ต้วน”
“ตั้งใจเรียนด้วยนะครับพี่มาร์ค” ยิ้มหวานส่งไปให้อีกครั้ง ก่อนจะเดินเข้าห้องเรียนไป
ไอ้เด็กบ้า..
.
.
.
.
.
มาร์ควางกระเป๋าไว้บนโต๊ะทำงาน ก่อนจะถอดเสื้อคลุมและไทด์ออก เขากลับมาที่หอในตอนเย็นหลังจากสะสางงานของคณะกรรมการนักเรียนเสร็จ นี่ก็เย็นมากแล้วด้วยแต่ยูคยอมยังไม่กลับมาที่ห้องเลย เด็กปีหนึ่งที่เขามาใหม่เรียนวันแรกก็ไม่น่าจะมีอะไรมากนี่นา ตอนที่เขากำลังเดินกลับหอก็เห็นรุ่นน้องทยอยกลับหอมาเหมือนกัน
หรือไอ้เด็กยักษ์นี่มันจะแอบไปสูบบุหรี่แล้วโดนจับได้ ไม่สิเมื่อเช้าเขาก็ค้นกระเป๋าแล้วจัดการเอาบุหรี่ไปทิ้งทั้งหมดแล้ว หรือจะไปมีเรื่องกับใครเข้า อืม.. เรื่องของมัน มีชีวิตรอดกลับมาได้ก็พอ
ลองโทรไปหาไอ้แจ็คสันหน่อยดีกว่า
ว่ารูมเมทมันกลับห้องมาหรือยัง
“ฮัลโหล แจ็คสันรูมเมทมึงกลับมายังวะ”
(กลับมาบ้าบอไร นี่ยังไม่มีไอ้ตัวไหนเข้าห้องกูมาเลย)
“นี่มึงไม่มีรูมเมทหรอ”
(ก็เออน่ะสิ ทำไม รูมเมทมึงหายหรอ)
“เออ ไม่รู้ไปไหน สงสัยกลับหอไม่ถูกมั้ง”
(ลองโทรตามน้องเขาดิ) นั่นสิ.. แต่เดี๋ยวนะ แม่งงง ไม่มีเบอร์ไอ้เด็กบ้านั่น
“กูไม่มีเบอร์น้องมัน”
(อ่าว ทำไงล่ะ)
“เดี๋ยวมันก็กลับมาเองมั้ง แค่นี้แหละ กูทำงานละ”
หลังจากที่วางสายจากเพื่อนรักแล้วมาร์คก็หยิบแฟ้มเอกสารจากในกระเป๋ามาจัดการ อีกไม่กี่อาทิตย์จะมีกิจกรรมใหญ่ของโรงเรียน ซึ่งเปิดเทอมมาวันแรกก็ทำให้คณะกรรมการนักเรียนรับงานหนักไปทำเต็มๆ
ร่างบางนั่งเคลียร์งานจนเกือบสามทุ่ม แต่ก็ยังไร้วี่แววของคิมยูคยอมเขาเลยตัดสินในไปนอนเพราะเพลียจากงานที่นั่งทำมาเมื่อเย็น .. เดี๋ยวเด็กนั่นก็คงกลับมาเอง ตอนเช้าค่อยถามแล้วกัน
.
.
.
.
.
“เมื่อคืนหายไปไหนมา”
จบไปแล้วกับตอนแรก.....
มันสั้นหน่อยนะฮือออ แต่ตอนต่อไปไม่สั้นแบบนี้หรอกแฮ่ๆ
มีคำผิดแจ้งด้วยนะคะ
เราก็แต่งไม่ค่อยเก่ง ภาษาอาจเข้าใจยากนิดนึง... คือเราก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเท่าไหร่
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นนะคะ ^^
ใครรอฉากหวานใน#รมนซ ไม่ไหวมาอ่านเรื่องนี้รอก็ได้นะ ฮาาาาา
เล่นแท็กได้นะคะ #ฟิคแค่จูบ
ประมาณ10กว่าตอนก็จบแล้ว
แต่งเพราะอารมณ์ชั่ววูบของตัวเอง...
ไม่มีเจตนาทำให้ศิลปินเสียหายแต่อย่างใด
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
เหมาะสำหรับผู้ที่มาอายุ 15 ปีขึ้นไป
ความคิดเห็น