SHORTFIC l EXO ✿

ลำดับตอนที่ #3 : SF : KRISBAEK DESTINY 50%

กรี๊ดดด. คอมพังอ่ะ TOT
นี้พิมพ์ในไอโฟนแล้วลองลงเลยนะ แง~
เล่นซะไอโฟนรวน ใครมีวิธีที่แหล่มกว่านี้บ้างบอกด้วยน๊า
พิมพ์ผิดหรือตกไม่ได้แก้ไม่ต้องสงสัยนะจ๊ะ T____T
 

 

เสียงเบียดเสียดของรางเหล็กบนผิวดินดังขึ้นทันทีที่ความเร็วของรถไฟฟ้าชะลอเข้าเทียบท่าชานชลา เสียงผู้คนพลุกพล่านยิ่งกว่าเดิมเมื่อประตูอัติโนมัติทางด้านข้างเปิดออกกว้าง

 

ร่างบางภายใต้ชุดนักศึกษาเบะปากเล็กน้อยเมื่อโดนเบียดเสียจนตนเองออกจากตัวรถไฟฟ้าไม่ได้ 

 

แทบจะเรียกได้ว่าเกลียดเมืองหลวงและสถานที่เช่นนี้ขนาดไหน 

 

 

"ขอทางหน่อยนะครับ ขอโทษนะ" เสียงใสกล่าวคำพูดเชิงขอร้องอย่างสุภาพจึงทำให้หลุดพ้นออกมาได้ก่อนประตูจะปิดลงพอดี 

 

 

"โอ้ย" ไม่ทันจะเดินพ้นจากชานชลามาได้ไกล แขนยาวของใครบางคนรวบจับข้อมือเล็กไว้ ก่อนจะโน้มตัวเข้าหาจนตาเรียวเบิกตาโตอย่างตกใจ 

 

"เจอตัวจนได้" เสียงทุ้มจากคนแปลกหน้าเอ่ยออกมาอย่างดีใจ

 

แรงกอดและศีรษะของคนตัวสูงพิงมาที่ไหล่เล็กอย่างเต็มแรงทำให้คนตัวเล็กกว่าเซถอยหลังไปหลายก้าว 

 

"แทยอน แทยอน" เสียงพึมพำเรียกหาใครบางคนทำให้แบคฮยอนพอจับทางได้บ้าง 

 

 

"นี้ ผมไม่ใช่ แทยอนของคุณนะ ปล่อย" มือเล็กทั้งผลักทั้งดันแต่กลับไม่เกิดผลอย่างไร เมื่อคนตัวสูงนั้นมีแรงมากกว่า 

 

 

"แทยอน.."

 

 

"เฮ้ย..คุณ" เสียงสุดท้ายขาดหายไป พร้อมกับร่างสูงที่ร่วงลงไปพิงกับที่กั้นได้อย่างพอดิบพอดี 

 

 

 

"ให้ตาย มันไม่ตลกเลยนะ"

 

"แทยอน"

 

"ผมบอกแล้วไง ว่าผมไม่ใช่แทยอนของคุณ"

 

ตาเรียวเล็กกรอกไปมาอย่างเบื่อหน่าย มือเรียวหยิบผ้าเช็ดหน้าที่เปียกชุ่มซับใบหน้าให้ชายหนุ่มจนพอมีสติขึ้นมาบ้าง แต่ไม่นานนักพนักงานประจำสถานี้ก็เอ่ยอะไรบางอย่างขึ้นแบคฮยอนต้องขมวดคิ้วออกมา 

 

"ประตูจะปิดเเล้วครับ ช่วยพาเขาออกไปด้วย" 

 

"แต่ผมไม่รู้จักเขานะ"คนตัวเล็กรีบเอ่ยแย้ง 

 

"ก็แค่พาเขาออกไปข้างนอกเอง ฝากด้วยนะครับ" พูดจบ พนักงานหนุ่มก็เดินหายไปเหลือเพียงแบคฮยอนกับคนที่นั่งพิงราวกั้นอย่างหมดสภาพ 

 

"ย๊า นายน่ะ ยืนขึ้นสิ ถูกไล่แล้วนะ"

 

"แท็กซี่" 

 

 

 

"เฮ้ย หนักเป็นบ้า" สภาพคนตัวเล็กที่ต้องพยุงคนตัวสูงกว่าเกือบยี่สิบเซนคงแลดูไม่ดีเท่าไหร่ ครั้นแบคฮยอนจะทิ้งคนตัวโตบนแท็กซี่ก็โดนโซเฟอร์กล่อมให้มาด้วยจนปฏิเสธไม่ได้ ใบหน้าหวานขมวดยุ่งอย่างขัดใจที่ตนต้องมาเจอเรื่องบ้า ๆ อะไรแบบนี้ 

 

 

"คุณ ห้องไหนเนี้ย...เอาล่ะไขกุญแจได้เเล้ว"เสียงโหวกเหวกของแบคฮยอนดังขึ้นเพียงคนเดียว ไฟนีออนในห้องถูกเปิดสว่างจ้า ปรากฏเครื่องเรือนสไตล์แตกต่างกันไป ก่อนร่างบางจะประคองชายหนุ่มตัวสูงไปทิ้งลงบนเตียง 

 

 

เสียงหอบหายใจเพราะความเหนื่อยอ่อนดังขึ้น พอเห็นหน้าคนตัวสูงก็คงคิดต่อไปเพียงอย่างเดียวว่าหมอนี้หนักเป็นบ้า 

 

"แทยอน" เสียเรียกพร่ำหาชื่อที่แบคฮยอนได้ยินมาตลอดทางกล่าวขึ้นอีกซ้ำไปซ้ำมาก ดูท่าทางเจ้าของชื่อจะเป็นคนที่สำคัญมากเสียด้วย พลางมองไปบนหัวเตียงก็แทบตกใจเมื่อคนที่มีใบหน้าคล้ายคลึงตัวเองถ่ายรูปคู่กับร่างสูงที่นอนอยู่ ติดก็แต่ทรงผมที่สีต่างกันเล็กน้อย และใบหน้าที่ติดหวานกว่า 

 

คน ๆ นั้นออกจะตาโต ส่วนเขาตาตี่ซะเเทบมองไม่เห็น มองไปยังคนตัวโตก็อดสงสัยไม่ได้ เอาอะไรไปเทียบถึงเข้าใจผิด

 

"คุณงั้นผมกลับแล้วนะ"เมื่อคิดได้ว่าตนไม่ควรอยู่ที่นี้จึงเดินไปสะกิดคนตัวโตที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนเตียงอย่างหมดสภาพ 

 

"ไม่ อยู่กับผม" มือแกร่งเอื้อมมือมาคว้าข้อมือเล็กไว้จนได้ เพียงออกแรงฉุดนิดเดียว แบคฮยอนก็ร่วงลงมากองบนคนตัวโตกว่าได้อย่างง่ายดาย 

 

"เห้ย คุณปล่อยดิ" แบคฮยอนพยายามออกแรงอย่างมาก แต่มันก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย

 

 สายตาหวานเชื่อมของคนเมาแฝงไปด้วยความเศร้าสร้อยจนแบคฮยอนอดสงสัยไม่ได้ 

 

เพียงวินาทีชั่ววูบที่หยุดชะงักไป  ริมฝีปากบางถูกแนบลงมาอย่างเชื่องช้า แม้จะรู้สึกตกใจ แต่แบคฮยอนกลับไม่ได้ขัดขืน

 

ริมฝีปากอุ่นบดเบียดเข้าแทรก กวาดต้อนความหอมหวานจากริมฝีปากเล็ก แม้อาจทำไปด้วยความไร้สติ แต่กลับน่าพึงพอใจจนทำให้คนตัวเล็กสามารถลุ่มหลงไปกลับมัน 

 

"พ..พอก่อน" แบคฮยอนสะดุ้งถอยห่าง เมื่อเริ่มขาดอากาศหายใจ ขบริมฝีปากล่างเมื่อรู้สึกตัวถึงการกระทำที่น่าอายของตนเอง 

 

มือหนายังคงคว้าข้อมือแบคฮยอนไว้แน่น ดึงร่างบางลงไปกอดจนคนตัวเล็กไม่สามารถขยับเขยื้อนหนีได้

 

"ช่วยไม่ได้นะ" เสียงถอนหายใจดังขึ้น เมื่อคิดว่าตนเองคนต้องอาศัยนอนที่นี้ให้ผ่านวันนี้ไปก่อน 

 

 

 

 

 

 

"เรื่องก็เป็นอย่างว่าแหละครับ" เมื่อสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมา นอกจากแบคฮยอนจะมึนงงกับสถานที่ที่ตนอยู่แล้ว ร่างบางยังโดนสายตาจับจ้องภายใต้แว่นตากรอบหนานั้นอีก 

 

 

นายมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง

 

 

ประโยคแรกที่เขาได้ยินจากคนตัวสูง

 

 

ช่างไม่มีความสำนึกบุญคุณซะจริง ๆ 

 

 

 

 

"ผมคงจะเมามาก จนจำอะไรไม่ได้น่ะ ขอโทษด้วยนะ" ร่างสูงเอ่ยออกมาอย่างสุภาพ ก่อนจะยกแก้วกาแฟในมือจิบอย่างใจเย็น

 

"ไม่เป็นไรครับ"เสียงงุ้งงิ้งของคนตัวเล็กตอบกลับคืน พลางมองดูตนเองที่อยู่ในชุดนักศึกษาก็สะบัดหัวไปมาอย่างรับไม่ได้ 

 

"เมื่อวาน...ผมไม่ได้ทำอะไรนาย ใช่ไหม"

 

แบคฮยอนเงียบเมื่อได้ยินคำถาม จริงสิ ที่เขาไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องนั้นเลย

 

"ไม่ครับ ไม่มีอะไร" ร่างเล็กส่ายหัวไปมา คนตัวโตจึงพยักหน้าตาม

 

"นายควรจะเปลี่ยนเสื้อผ้า เอาเป็นเดี๋ยวผมพาไปซื้อชุดใหม่ ตอบแทนนายแล้วกัน"

 

"ไม่เป็นไรครับ" แบคฮยอนรีบตอบอย่างเกรงใจ แต่ฝ่ายตรงข้ามกลับไม่เห็นด้วยจนคะยั้นคะยอให้มาตามความต้องการจนได้ 

 

 

 

 

"เลือกเสื้อผ้าที่เหมาะกับเด็กคนนี้ให้หน่อย" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นกับพนักงาน หญิงสาวยิ้มก้มหน้ารับ ก่อนจะเดินรวบรวมเสื้อมาทาบกับตัวร่างเล็ก 

 

"คือผมเกรงใจ" แบคฮยอนเอ่ยขึ้น แต่พอเห็นสายตาที่จ้องมากลับต้องเงียบปากด้วยความกลัวแทน 

 

"เอาทั้งหมดนั้นแหละ" ครั้นจะเอ่ยขัด คนตัวสูงก็หยิบยื่นบัตรเครดิตไปให้พนักงานสาวซะก่อน คนตัวเล็กเเบะปากที่ขัดใจคนตัวโตกว่าไม่ได้ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้จักกันเป็นส่วนตัวด้วยซ้ำไป 

 

 

"คุณไม่ควรทำแบบนี้" แบคฮยอนเอ่ยขึ้นทันที เมื่ออีกฝ่ายขับรถมาจอดชมวิวริมทะเล 

 

 

"ผมแค่อยากตอบแทนคุณ"

 

 

"มันมากเกินไป และเราไม่รู้จักกัน"

 

 

"ผมไม่ใช่เขา คนที่คุณตามหาอยู่" พยายามจะเข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายคิด แบคฮยอนเอ่ยออกมาอย่างใจเย็น ดวงตาคมวูบไหวไปกับคำพูดของคนตัวเล็กเล็กน้อย 

 

สายตายังคงเหม่อลอยทอดยาวไปยังผืนทะเล

 

 

"เขาคือคนที่ผมรัก...เขาทิ้งผมไป" น้ำเสียงสั่นไหวที่แบคฮยอนสัมผัสได้ ทำให้คนตัวเล็กก้าวเดินมายืนขนาบข้างกับชายหนุ่มเงียบ ๆ 

 

 

"ผมเข้าใจนะ ฟังดูตลกดีแต่ผมก็โดนทิ้งมาเหมือนกัน" ความเงียบเข้าปกคลุมบรรยากาศยามเย็นชวนน่าหลงใหล สายน้ำกระหน่ำเข้าซัดโขดหินกระเด็นส่องประกายสวยงามเมื่อกระทบกับแสงแดด 

 

"สวยจัง" ร่างเล็กยิ้มรับกับธรรมชาติตรงหน้า แต่พลางคิดถึงเรื่องราวที่เขาเจอ ตาเรียวเล็กคลอใสไปด้วยน้ำตา 

 

"ฉันจะไปส่งที่สถานี ไปสิ" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น มือหลาลูบหัวคนตัวเล็กอย่างอ่อนโยนแม้จะไม่ได้สนิทชิดเชื้อกันก็ตาม 

 

"ขอบคุณ ว่าแต่ทำไมคุณถึงไปที่สถานีนั้น"

 

 

"เพราะอาจจะทำให้ชั้นเจอคนที่อยากเจอไง"

 

 

 

 

 

 

 

 

ทุกวันของแบคฮยอนผ่านพ้นไปอย่างปกติ จนถึงรอบหนึ่งอาทิตย์ที่เคยได้พบเจอกับใครบางคน ทันทีที่รถไฟฟ้าเทียบชานชลา คนตัวเล็กรีบก้าวเดินออกมา ก่อนจะมุ่งหมายไปร้านอาหารใกล้ ๆ

 

 

เสียงเพลงเปิดคลอเบา ๆ พร้อมกับผู้คนที่พลุกพล่าน ร่างเล็กนั่งรออาหารที่ตนสั่งเรื่อยเปื่อย มือเรียวเล็กพลิกเมนูไปมาในมือก่อนจะชะงักเมื่อเห็นหญิงสาวที่คุ้นตานั่งลงที่โต๊ะใกล้ ๆ 

 

"แทยอน ทำไมช่วงนี้แกแลว่างจัง พ่อรูปหล่อคนนั้นไปไหนซะแล้วละ" ชื่อที่ติดหู ทำให้แบคฮยอนสนใจบทสนทนานั้นยิ่งกว่าอะไร 

 

"ก็แค่หลอกกิน คนบ้าอะไร ปัญญาอ่อน ติดตุ๊กตาเป็นลูก แฟชั่นก็เห่ย หน้าตาดีแต่ทำตัวแปลกซะไม่มี" คนหน้าสวยพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะ เสียงใสของหญิงสาวช่างกระตุกหัวใจของแบคฮยอนซะจนอย่างจะลุกออกไปให้ห่าง 

 

"ตานั้น นอกจากรวยและหล่อ ก็ไม่เห็นมีอะไรดีเลย" 

 

"หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ!! เขารักคุณมากเท่าไหร่ไม่รู้ตัวเลยหรือไง?" สุดท้ายความอดทนของบยอนแบคฮยอนก็หมดไป อดไม่ได้ที่เห็นผู้หญิงตรงหน้ามาว่าคน ๆ นึง ที่เขาก็ไม่ได้สนิทสนมอะไร 

 

 

"นายเป็นใคร แล้วกล้าพูดแบบนี้กับฉันได้ยังไง"

 

"จะเป็นใครก็ไม่สำคัญ แต่คนดี ๆ อย่างเขาไม่น่ามาเจอคุณเลย!!"สิ้นเสียงเล็กที่ตะคอกคืน หญิงสาวผงะไปเล็กน้อยก่อนจะเซไปเมื่ออีกคนเดินกระแทกไหล่ผ่านไปอย่างเร็วไว 

 

 

 

 

แบคฮยอนขยี้หัวตัวเองอย่างอารมณ์เสีย คิดไปคิดมาก็ไม่ใช่เรื่องของตนเลยด้วยซ้ำไป 

50%