SHORTFIC l EXO ✿

ลำดับตอนที่ #2 : SF CHANBAEK JUST FRIEND!?

SF CHANBAEK JUST FRIEND!?

เพื่อนคงเป็นสิ่งสำคัญที่ขาดกันไม่ได้

สำหรับบยอนแบคฮยอน ....มันคงเป็นเรื่องจริง

ในช่วงเวลาปิดเทอม การใช้เวลาอยู่กับเพื่อนมันคงเป็นเรื่องที่น่าสนุกอยู่ไม่น้อย หลายๆคนได้ไปเที่ยวกับเพื่อนๆ จนน่าอิจฉา ต่างจาก...บยอนแบคฮยอน เขาก็อยู่กับเพื่อนนะ แต่ความรู้สึกสนุกสนานนี้มันต่างกันโดยสิ้นเชิง เมื่อเพื่อนตัวดีของเขา
 

เอาแต่นั่งเล่นเกมอยู่หน้าคอม
 

“เอาแต่เล่นเกมอยู่ได้เอ๋อ” เสียงของบยอนแบคฮยอนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าของห้องกล่าวขึ้น เมื่อเห็นเพื่อนตัวดีของเขาเอาแต่นั่งเล่นเกมทุกๆวันที่มันมาสิงสถิตอยู่ที่นี้  ปาร์คชานยอลเพื่อนสนิท ผู้ขึ้นชื่อว่าความเกรงใจและไร้ยางอายไม่เคยมีอยู่ในหัวมันแล้วยังคงนั่งนิ่งทำเป็นไม่สนใจในสิ่งที่เขาพูดออกมาซักนิด

“ไอเอ๋อ”

“ก็แค่เล่นเกม อย่าบ่นเลย”

“คอมฉันค่าไฟฉัน ได้จ่ายให้ป่ะล่ะ” หมอนใบยาวถูกส่งไปปะทะกับหัวของคนตัวสูงทันทีที่พูดจบ ทำมาพูดไปได้ ชอบมาอาศัยอยู่บ้านเขาแล้วยังไม่ช่วยออกค่าอะไรซักอย่าง ร่างเล็กนั่งบ่นอุบอิบไปตามภาษากับเพื่อนตัวดี บยอน แบคฮยอนผู้ต้องใช้ชีวิตแสนโดดเดี่ยว พ่อแม่ก็ทำงานอยู่ต่างประเทศทิ้งให้ลูกชายตัวเล็กแสนน่ารักเผชิญโลกด้วยตัวเอง  คงจะมีแต่ปาร์คชานยอลเพื่อนตั้งแต่วัยเด็กนี้แหละที่อยู่ด้วยกันมาตลอด

“แบคฮยอน...” ร่างสูงทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มที่คนตัวเล็กนั่งอยู่ก่อนจะเอ่ยตามออกมา แบคฮยอนหันไปมองคอมพิวเตอร์ที่ถูกปิดไปเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะหันไปมองคนข้างๆที่นอนอยู่

“อ่าว ไม่เล่นเกมแล้วหรือไง” แบคฮยอนเลิกคิ้วขึ้นถามออกมาอย่างสงสัย ก่อนจะแกะไอติมที่ตัวเองเพิ่งเดินไปเอามา

“ก็นายขี้บ่น” เสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยออกมาทำเอาแบคฮยอนขมวดคิ้วก่อนจะฟาดแขนไปที่ท้องคนตัวโตแรงๆ
 

“โอ๊ย เจ็บนะ”
 

“สมน้ำหน้า”
 

“เห็นมั๊ย  ไม่มีเกมฉันก็ไม่รู้จะทำอะไรแล้ว”
 

“ยอลก็กลับบ้านไปดิ๊ ไอคุณชาย” คนตัวเล็กขึ้นเสียงสูงเตรียมออกแรงถีบคนตัวโตด้วยความหมั่นไส้ แต่ชานยอลที่รู้แนวก่อนคว้าหมับเข้าที่ข้อเท้าของคนตัวเล็กก่อนจะดันออกไปให้ห่างจากตัว
 

“ฝนมันตก”
 

“เอาร่มไปก็ได้”

“ไม่มีอะไรทำ”
 

“ฉันมีการ์ตูนนะ ขโมยมาจากเด็กที่ไปติวมา” ร่างเล็กยังคงนั่งเลียไอติมรสหวาน ก่อนจะชี้นิ้วไปยังถุงกระดาษที่วางอยู่มุมห้อง
 

“นี้แบคไปขโมยน้องมา จริงดิ” ชานยอลถามขึ้นอย่างตกใจ ก็เข้าใจอยู่ว่าแบคฮยอนรับจ้างสอนพิเศษเด็กเป็นปกติ แต่ไปขโมยการ์ตูน
ของเด็กมานี้มันก็คงไม่ใช่เรื่องล่ะนะ

“ตลก ขอยืมสิ”
 

“การ์ตูนไรเนี้ย” ชานยอลหยิบการ์ตูนหลายเล่มออกมาจากถุงกระดาษ ก่อนจะกลับมาทิ้งตัวลงที่เดิม
 

“ไม่รู้ดิ เห็นก็เลยถาม แล้วน้องเขาก็ใส่ถุงมาให้เรียบร้อยเลย”
 

“ฉันว่ามัน แปลกๆนะ” ร่างสูงที่เปิดการ์ตูนอ่านขมวดคิ้วออกมากับภาพในหนังสือ ก่อนจะหันไปมองคนตัวเล็กที่ยังคงนั่งกินไอติมอยู่ปลายเตียง

“อะไร” ใบหน้าหวานเรียวเล็กยังคงดูดไอติมอย่างสบายใจ ความหวานเย็นทำให้คนตัวเล็กรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“เปล่า คิดไปเอง...มั้ง” ชานยอลยังขมวดคิ้ว ก่อนจะละสายตาจากคนตัวเล็กมาสนใจการ์ตูนในมือต่อ
 

“อืมมมม  อ่านด้วยดิ”
 

“เห้ยย ไม่ต้อง นอนกินแบบนี้เดี๋ยวมันก็เลอะหรอก”คนตัวสูงหันไปดุคนตัวเล็กทันที ทั้งๆที่ตัวเองยังกินไอติมอยู่แต่กลับล้มตัวลงมานอนที่เตียง แถมปากแดงจัดจากความเย็นของไอติมนั้นอีก คนตัวเล็กเมื่อรู้ตัวว่าถูกมองก็รีบเลียริมฝีปากเป็นการใหญ่เพราะคิดว่าไอติมเลอะปากของตัวเอง ปาร์คชานยอลกลืนน้ำลายตัวเองอย่างลำบาก เริ่มมีความรู้สึกแปลกๆกับภาพตรงหน้า ไอเพื่อนสนิทตัวเล็กที่ว่าก็ยังคงกินไอติมอย่างสบายใจเฉิบ  ลิ้นเล็กไล่เลียไอติมที่เริ่มละลายออกมาไปทั่ว ชานยอลข่มตาแน่นก่อนจะละความสนใจมาที่การ์ตูนต่อ แต่ท่าทางแบคฮยอนจะล้มเลิกความคิดที่จะอ่านการ์ตูนด้วยแล้วล่ะ  อย่างน้อยก็ทำให้ใจชื้นได้นิดหน่อย เพราะการ์ตูนที่อยู่ในมือเนี้ย มันโคตรจะวายเลย ตอนแรกก็ไม่ได้คิดหรอกว่าเป็นการ์ตูนวายพอถึงฉากอย่างว่าละก็ แจ่มแจ้งทันที

ไม่อยากจะคิดถึงภาพที่ต้องมานอนอ่านแต่ละฉากด้วยกัน

“นี้..อยากอ่านด้วยอ่ะ”

นั้นไง.....

“ก็ไปเอาเรื่องอื่นดิ มีเยอะแยะ”

“มันมีเรื่องเดียว”

“เห็นตั้งหลายเล่ม”

“ก็มันมีหลายตอน น้องเขาบอกมา”  คนตัวเล็กยังไม่วายเถียง ที่มันจะมาอ่านด้วยเป็นเพราะมันคือเล่มหนึ่งสินะ

“ไปกินไอติมให้เสร็จก่อนไป”  ว่าแล้วร่างสูงก็กลืนน้ำลายอีกครั้งกับคราบไอติมสีขาวที่ริมฝีปากของคนตัวเล็ก

นั้น.....เหมือนในการ์ตูนเลยไง

“กินเสร็จแล้ว” ร่างเล็กหัวเราะออกมาคิกคักอย่างอารมณ์ดี  ปาร์คชานยอลมองไอติมที่ริมฝีปากนั้น หัวใจเต้นรัว คิดไม่ตกว่าจะทำยังไงกับคราบไอติมที่ริมฝีปากคนตัวเล็กดี

ต้องเช็ด....

เออก็เข้าใจว่าต้องเช็ด แต่จะเช็ดด้วยอะไร....

ถ้าบอกว่าจะเช็ดด้วยมือตามปกติของคนเป็นเพื่อนทั่วไป..มันก็ใช่

แต่ในเวลานี้ ปาร์คชานยอล โคตรไม่อยากให้โอกาสมันหลุดลอยไป

เพราะอย่างงั้น....

“แบคฮยอน..” เสียงทุ้มต่ำของชานยอลเอ่ยขึ้น พร้อมๆกับคนตัวเล็กที่หันมามองตาม ใบหน้าหวานใสเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นว่าร่างสูงไม่ยอมพูดอะไรต่อ ก่อนจะเบิกตากว้างกับการกระทำของเพื่อนสนิทตัวดี

“เห้ยยย ยอลลลล”

ผลักก กก

“โอ้ยยย”เสียงโอดครวญของคนตัวโตร้องออกมา ทันทีที่รู้ว่าร่างตัวเองร่วงลงมากระแทกกับพื้นเย็นๆของกระเบื้อง คนตัวเล็กแสดงท่าทีตกใจนิดหน่อยที่เผลอถีบคนตัวโตจากเตียงลงไปกองที่พื้น แต่สิ่งที่เขาตกใจมากกว่าก็คือการกระทำของไอคนตัวโตเมื่อกี้น่ะสิ

“แบคฮยอน” ชานยอลเรียกชื่อคนตัวเล็กอีกครั้งที่เริ่มถอยห่างจากตัวเขาออกไปเรื่อยๆ

เขาก็ไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆ  แค่เช็ดคราบไอติมของคนตัวเล็กด้วนลิ้นตัวเองก็แค่นั้น

หรือมันรุกแรงไปวะ?

ร่างเล็กที่นั่งทำหน้าตามึนงงอยู่ไม่ไกลทำเอาชานยอลใจสั่นได้ง่ายๆ

แน่ละสิ เพื่อนสนิทเขา น่ารักกว่าเด็กผู้หญิงที่อื่นเป็นไหนๆ

แถมความหวานที่ได้ลิ้มลองไปเมื่อครู่ แค่เพียงนิดเดียวแต่ก็ทำให้ติดใจจนอยากสัมผัสอีกครั้ง

ปาร์ค ชานยอล บ้าไปแล้ว

“..อยู่ให้ห่างฉันไว้เลยนะ”

“วันนี้....นอนบ้านแบคนะ  ฝนตกขนาดนี้ไม่หยุดง่ายๆหรอก” พูดเองเออเอง ชานยอลยิ้มก่อนจะวิ่งออกนอกห้องไปพร้อมกับเสียงคนประท้วงของคนตัวเล็กที่ไล่หลังมา

แบคฮยอน เพื่อนสนิทตัวเล็กที่แสนน่ารัก ปล่อยไว้นานขนาดนี้ได้ไง

สายตาที่หวาดระแวงส่งทิ่มแทงร่างสูงมาเรื่อยๆ จนคนตัวโตถึงกับถอนหายใจออกมา พร้อมกับหิ้วอาหารที่อุส่าสั่งมา เดินเข้าไปหาคนตัวเล็กกว่า

“อย่าเข้ามานะ”

“เฮ้ย นี้เพื่อนกันนะ”
 

“เพื่อนแบบไหนเขาทำแบบนั้น ไอเอ๋อ”
 

“เอาจริงดิ....เพื่อนแบบฉันไง” ร่างสูงกระพริบตาถี่ๆ ก่อนจะส่งยิ้มกว้างเดินไปหาต่อ
 

คนตัวเล็กยังคงดูหวาดผวากับร่างสูงตรงหน้าอยู่ ก็มันทำหลอนไปแล้วรอบนึงนิ แบคฮยอนสะบัดหัวตัวเอง ไล่ความคิดประหลาดที่ก่อตัวขึ้น พยายามสนใจอาหารตรงหน้าที่คนตัวโตเอามาล่อมากกว่า

“กินเยอะๆเลยนะ” คนตัวเล็กขมวดคิ้วหนักเข้าไปใหญ่ มองร่างสูงฝั่งตรงข้ามที่นั่งยิ้มอยู่
 

“ใส่อะไรลงไปในอาหารหรือเปล่าเนี้ย”
 

“จะบ้าหรือไง”
 

“แปลก ร้อยวันพันปีไม่เคยคิดจะเลี้ยง”
 

“ก็แค่รู้สึกว่าต่อไปนี้ ต้องดูแลให้ดีแล้วไง”
 

“อะไร” คนตัวเล็กแม้จะพูดไปแบบนั้น แต่อาหารตรงหน้าแต่ละอย่างก็เป็นของโปรดเขา แถมยังสั่งมาจากร้านอาหารหรูซะด้วย

“น่ากินมากเลยนะ”
 

“อืม”
 

“แบคฮยอนอ่ะ”
 

“ห๊ะ” ร่างเล็กเงยหัวขึ้นมามองคนตรงหน้าอย่างสงสัย คือประโยคเมื่อกี้ มันแยกออกจากกันใช่ไหม
 

“แบคฮยอนอ่ะ ชอบกินเลอะเทอะ” ชานยอลแถไปเรื่อยก่อนจะหยิบทิชชู่ส่งให้กับคนตัวเล็กไป

ทั้ง ๆ ที่ปกติก็แทบจะอยู่ด้วยกันตลอดเวลา แต่ทำไมวันนี้บรรยากาศมันถึงอึดอัดแบบนี้ ร่างเล็กไม่รู้จะทำอะไร หลังจากกินข้าวเสร็จ ก็มานั่งจับจ่ออยู่กับรายการทีวีที่โซฟากับชานยอลด้วยกัน  มือเล็กกดรีโมทไปเรื่อย ก่อนจะหยุดชะงักเมื่อเห็นหนังบู๊ที่ตัวเองชอบ
 

“ไปอาบน้ำก่อนนะ ผ้าขนหนูอ่ะ”

 

“ที่เดิม”  สายตายังคงจดจ้องอยู่กับทีวีไม่ยอมละไปไหน แต่คนตัวเล็กก็ต้องถอนหายใจออกมาเมื่อพบว่าชานยอลเดินหายไปแล้ว  เสียงน้ำที่ดังออกมาจากห้องน้ำ ทำให้ร่างเล็กหันไปมอง ก่อนจะยกมือขึ้นมาสัมผัสริมฝีปากของตนเอง  หัวใจเต้นแรงจนควบคุมไม่อยู่

“มันเป็นเพื่อน แบคฮยอน เพื่อน ๆ ๆ” คำพูดซ้ำๆ ถูกเอ่ยออกมาเบาๆ ดั่งการควบคุมสติของตัวเองไว้ไม่ให้กระเจิดไปไหน

“เฮ้ย ไปอาบน้ำได้แล้วไป มาเดี๋ยวดูทีวีต่อเอง” ร่างเล็กสะดุ้งฮวบขึ้นมาทันที ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่นั่งเหม่อแทบไม่ได้สนใจกับทีวีตรงหน้าเลย แทบจะไม่ได้สนใจเลยด้วยซ้ำว่าคนตรงข้ามแค่นุ่งผ้าขนหนูเพียงผืนเดียว ยืนอยู่

“อ่อ เออๆ” คนตัวเล็กเดินเข้ามาในห้องน้ำ ก่อนจะล็อกกลอนแน่น สายน้ำที่ไหลชำระร่างกายทำเอาเขารู้สึกหายเครียดขึ้นมา แบคฮยอนรีบอาบน้ำให้เสร็จ หวังว่าออกไปหนังเรื่องเดิมที่เขาจะดูยังจะไม่จบ ร่างเล็กใส่ชุดคลุมอาบน้ำ ก่อนที่จะโปะผ้าไว้บนหัวตัวเองแล้วเดินออกมา

แต่สิ่งที่เขาไม่ได้หวังไว้เลยคือการเจอไอเอ๋อมันนอนอยู่ที่โซฟาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเดียวเนี้ยนะสิ

“ชานยอล” เสียงเล็กๆทำให้ชานยอลลืมตาขึ้นมาก่อนจะหันไปมองทีวีต่อ
 

“อ่าว หนังยังไม่จบเหรอ” ร่างสูงเขยิบนั่งดีๆเว้นที่ว่างไว้ให้อีกคน
 

“อืม เรื่องนี้มันนานน่ะ ไปใส่เสื้อผ้าดีๆก่อนไป”

 

“บอก ไม่ดูตัวเองเลย” ชายผ้าที่แหวกลงไปกองข้างๆจนเห็นขาเนียนขาว ทำเอาชานยอลกลืนน้ำลายเหนียว ๆ ของตัวเองลงคอ  ก่อนจะกระชับผ้าขนหนูตัวเองไว้แน่น  สายตาจึงเบี่ยงเบนความสนใจไปหาทีวีตรงหน้าแทน

“เอ่อ/เอ่อ” คนตัวเล็กรีบหารีโมทมาปิดทีวี ก่อนที่ความเงียบจะเข้าปกคลุมทั้งคู่

“แบค...ไม่มีเสื้อผ้า ไปหาให้หน่อยดิ”  ร่างเล็กพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าไปเปิดตู้รื้อหาเสื้อผ้าให้กับชานยอล พอเลือกได้ตามที่ต้องการ คนตัวเล็กที่ยังอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำก็หอบเสื้อผ้ามาให้เพื่อนตัวนี้ที่นอนอ่านการ์ตูนของตนที่ยืมน้องมา

“อ่าน การ์ตูนสบายใจเลยนะ  เปิดแอร์ซะเย็น มาใส่เสื้อผ้าก่อนมาเดี๋ยวไม่สบาย”

คนตัวเล็กที่ไม่วายสงสัย การ์ตูนมันมีดีอะไร จึงเดินไปหยิบเล่มแรกที่วางกองอยู่ข้างๆขึ้นมาอ่าน ก่อนจะล้มตัวนอนข้างๆร่างสูงในชุดคลุมนั้นแหละ เปิดอ่านแช่วงแรกๆ ก็ไม่เห็นจะมีอะไร การ์ตูนญี่ปุ่น รักใสๆธรรมดา แต่สักพักก็ต้องชะงัก

 ชื่อนางเอกมันแมนๆดีนะ 

“อ๊ะ” คนตัวเล็กหลุดร้องออกมาก่อนจะโยนการ์ตูนลงข้างๆทันที

“เฮ้ย เป็นไร”

“เปล่านี้” เข้าใจแล้วล่ะ คนตัวเล็กที่กึ่งนั่งกึ่งนอนยังคงหน้าแดงอยู่ข้างๆ แทบจะไม่ขยับตัวไปไหน พอเห็นฉากโจ่งครึม ไปเต็มๆ

นี้เด็กสมัยนี้มันอ่านแบบนี้กันแล้วเหรอ แบคฮยอนส่ายหัวรัวๆ ก่อนตัดสินใจจะลุกขึ้นไปแต่งตัวให้เรียบร้อยซะ

“เดี๋ยว...”
 

“อะ..อะไร” มือแกร่งของเพื่อนรักเอื้อมมาคว้าเอวคนตัวเล็กกว่าไว้ แค่สัมผัสตัวก็รู้สึกร้อนวูบวาบอย่างประหลาด
 

“เอ่อ.....” ชานยอลชะงักไป ยิ่งมองหน้าคนตัวเล็กที่เองหัวใส่อย่างงุนงงใจก็ยิ่งเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ก็เข้าใจว่าเพื่อนสนิทคนนี้มันน่ารักมีคนรุมตอมขนาดไหน แต่ก็ไม่คิดว่าตัวเองจะโดนแอทเทคของคนตัวเล็กใส่เข้าไปเต็มๆ 

...ก็แค่อยากอยู่ใกล้ๆ

ไม่มีเหตุผลที่จะรั้งไว้....

ชานยอลได้แต่ถอนหายใจอีกรอบ ในเมื่อคิดแบบนี้แล้วจะบอกมันยังไงได้? ความรู้สึกที่ถูกเก็บซ่อนเอาไว้ในใจมานานโข

แต่บางที....ก็แค่อยากรู้ว่าคนตัวเล็กนั้นเคยคิดเหมือนกันบ้างหรือไม่

“มีอะไรจะถาม”

“...”

“นี้เปิดอกคุยเลยนะ”

“ก็ว่ามาสิ”

“แบค...”

“...”

“ชอบยอลบ้าง...หรือเปล่า?...” รวบรวมความกล้าที่มีทั้งหมดในชีวิตของปาร์คชานยอลเอ่ยถามออกไป นี้ถ้าคนตัวเล็กไม่ยอมเล่นด้วยล่ะก็ จะแกล้งว่าแอบหยอกล้อเล่นไปที่หลังก็แล้วกัน

“อืม....” เสียงฮึมฮัมในลำคอทำเอาคนตัวสูงตกใจ สับสนว่านั้นคือเสียงคำตอบ หรือเพียงแค่กำลังคิดเท่านั้น

“ห๊ะ.....”

“เอาจริง ๆ ป๊ะ”

“อ่า...”

“เปิดอกเลยใช่ไหม ก็....ชอบนะ”  ปาร์คชานยอลชะงักไปกับคำพูดโต้ง ๆ ของคนตัวเล็ก  คำตอบที่ทำหัวใจพองโต แค่ไม่คิดว่าเพื่อนสนิทสุดที่รักจะคิดเหมือนกัน

ที่ผ่านมา.....ชานยอลก็มองแค่แบคฮยอนคนเดียว

.....ชานยอลก็ดูแลแบคฮยอนคนเดียว

.....แบคฮยอนก็เป็นคนเดียวที่ชานยอลแคร์มากที่สุด

ที่ผ่านมา.....กลับมองข้ามความรู้สึกเหล่านี้ไปได้ยังไง...

“ไอเอ๋อ อย่าเงียบดิ” เสียงคนตัวเล็กดังเรียกสติของคนตัวโต

“ชอบ....จริงๆดิ” คำถามย้ำความแน่ใจถูกส่งไปอีกรอบ ร้อยวันพันปีแค่ไม่คิดว่าวันนี้จะมีอยู่จริงๆ “งั้นเรามาคบกันไหม...”

“งั้นเรามาคบกันเถอะปาร์คชานยอล.......แต่คบเป็นเพื่อนกันแบบนี้นะ” คำตอบที่ได้คืนก็ไม่ช่างคิดช่างฝัน เหมือนมีค้อนอันใหญ่มาทุบลงกลางหัวทำเอามึนไปชั่วขณะ อะไรวะ....เมื่อกี้ยังบอกว่าชอบกันอยู่เลย

ท่าทางสีหน้าของคนตัวโตจะทำให้แบคฮยอนอารมณ์ดีจนหัวเราะออกมาได้ไม่น้อย ก่อนจะเอ่ยอะไรออกมาอย่างอารมณ์ดี

“เพื่อนแบบแบคฮยอน ไม่ดีเหรอ” เสียงหวานเอ่ยออกมา ก่อนที่ริมฝีปากสวยจะประทับลงที่ริมฝีปากได้รูปของอีกคนอย่างแผ่วเบา

เพื่อน ?








60%

“แบคฮยอน เราขอชานยอลไปเป็นพระเอกหน่อยนะ”

“อืม....”

“แบคฮยอน เรายืมตัวชานยอลไปเล่นดนตรีหน่อยสิ”

“อืม...”

“แบคอ่า พี่ขอให้ชานยอลซ้อมจนเย็นหน่อยนะ ได้ใช่ไหม”

“ครับ..”

คงเป็นเพื่อนที่แปลกมากเลยนะ....                                  

บยอน แบคฮยอน ไม่เคยคิดยุ่งเกี่ยวกับชีวิตของปาร์คชานยอล แต่ไอคนตัวสูงนั้นน่ะสิ แทบจะยกชีวิตของตัวเองให้แบคฮยอนเป็นคนดูแล จะทำอะไรก็ต้องผ่านแบคฮยอนไปซะหมด  คนตัวสูงช่างปฏิบัติตนได้ล้ำคำว่า เพื่อน ที่คนตัวเล็กกำหนดขอบเขตให้ซะเหลือเกิน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าการทำแบบนี้ทำให้ปาร์คชานยอลกลับกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปซะเสียแล้ว....

แน่นอนว่าทั้งคู่ยังไม่เลื่อนความสัมพันธ์ใดๆนอกจากการเป็นเพื่อน

แต่ในความเป็นจริงแล้ว ความสัมพันธ์ก็ล้ำหน้าไปไกลซะกู่ไม่กลับ....

และวันนี้ก็เป็นอีกวันเหมือนกับทุกวันที่ผ่านมา คนตัวเล็กยังคงนั่งมองคนตัวโตอีกคนที่นั่งซ้อมการประกวดดนตรีอย่างขะมักเขม้นใบหน้าของเพื่อนรักที่แลดูจะหลงใหลไปกับเสียงที่ดังออกมาไม่ได้สนใจเจ้าของบ้านที่นั่งเฝ้าดูตั้งแต่แรก

จนบางทีคนตัวเล็กก็เผลอทำหน้างอออกมาอย่างห้ามไม่ได้

“มันเพราะขนาดนั้นเลยหรือไง” เสียงของแบคฮยอนฉุดคนตัวโตขึ้นมาจากพวังค์ของตนเอง ร่างสูงยิ้มออกมาก่อนจะพยักหน้าให้คนตัวเล็ก แบคฮยอนถอนหายใจไม่ยอมพูดอะไรออกต่อ ร่างเล็กเดินหนีไปที่เตียงก่อนจะทิ้งตัวลง

คนตัวสูงที่นั่งเกากีตาร์อยู่ก็รู้ตัวดีว่า แบคฮยอนงอนที่เขาให้ความสนใจกับการซ้อมดนตรีมากกว่า มือเรียวจึงปล่อยกีตาร์คู่ใจวางลงพิงไว้อย่างดี ก่อนจะเดินตรงมาที่ร่างเล็ก ฝ่ามือเรียวยกขึ้นประคองหน้าหวาน ก่อนจะกดจมูกไปตามพวงแก้มใสที่ยังคงทำหน้าบึ้งตึงอยู่ ริมฝีปากประกบลงที่ปากบางอย่างอ้อยอิ่ง สัมผัสนุ่มกับรสหวานยังคงทำให้ชานยอลลุ่มหลงได้เหมือนเคย  แบคฮยอนพยายามเบี่ยงหน้าหนี แต่ก็ไม่วายโดนฝ่ามือของคนตัวโตประคองให้หันมาจ้องตา

“งอนเหรอ”

“เปล่า” คำตอบที่ขัดกับใบหน้าบึ้งตึงทำเอาชานยอลยื้มออกมากับท่าทีเด็กน้อยที่เจอ

“ดีกันนะ”  ไม่พูดเปล่า ร่างสูงโน้มตัวเข้าไปจนใบหน้าชิดใกล้ จนริมฝีปากแนบชิดกัน ไม่มีการทักท้วง หรือรุกล้ำใดๆ ริมฝีปากที่แนบชิดยังคงนิ่งเฉยเหมือนรอการตอบรับของอีกคน

“อือ...ไปซ้อมต่อเลย”

“ทีแบบนี้ละให้ซ้อมต่อนะ ไม่เอาแล้ว อยู่กับแบคฮยอนดีกว่า”

“ชานยอล อย่ามาทำตัวแบบนี้นะ”

“แบคฮยอนอา...”

“อืออ..ไม่ต้องเรียกแบบนั้นเลยนะ เอาหน้าออกไปไกล ๆ ด้วย”

“ความสัมพันธ์ของเราตอนนี้....คืออะไรงั้นหรอ” เสียงแผ่วเบากับคำถามกึ่งจริงจังเรียกความสนใจของคนตัวเล็กให้หันมาสนใจชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า สิ้นคำถาม นิ้วเรียวจึงไล่เกลี่ยผมชานยอลอย่างตั้งใจ

“เป็นอะไรหรือป่าว”

“ไม่หรอก”

“อย่าคิดมากเลย” คำพูดสั้น ๆ ของแบคฮยอนที่เอ่ยออกมาเหมือนยาที่ออกฤทธิ์ทำให้ชานยอลเลิกคิดทุกสิ่งตาม จนร่างสูงเผยรอยยิ้มกว้างอย่างจริงใจ

“ชานยอล.....คบแบบไหนมันก็ไม่สำคัญหรอก แต่ถ้ามันทำให้นายคิดมาก ขอโทษด้วยนะ”

“เปล่าสักหน่อย”

“ไอหมา ทำไมเป็นคนคิดมากแบบนี้นะ” เสียงแซวของคนตัวเล็กเอ่ยออกมา พลางเอียงหัวอย่างน่ารักจนชานยอลอดยิ้มตามไม่ได้

“แบคฮยอน...” เสียงเรียกเงียบไป ชั่วอึดใจร่างสูงก็หยิบบางอย่างออกมาถือมันไว้ข้างหน้า แหวนสีเงินวงเล็กสองวงไร้ซึ่งลวดลายใด ๆ วางนิ่งอยู่บนมือของชานยอล

“หือ...” มือซ้ายของคนตัวเล็ก ถูกคนตัวโสวมแหวนเข้าที่นิ้วนางอย่างง่ายดาย วัตถุสีเงินแวววับราวกับบอกให้รู้ว่ามันได้สวมใส่เจ้าของที่ถูกต้องแล้ว แหวนอีกวงถูกยืนมาตรงหน้า ตามด้วยมือของชานยอลที่รอให้คนตัวเล็กได้สวมใส่วัตถุสีเงินคืน 

ทันทีที่แหวนทั้งคู่อยู่บนนิ้วนางของกันและกัน รอยยิ้มหวานก็ปรากฏขึ้น  คนตัวเล็กพยายามกลั้นริมฝีปากไม่ให้ยิ้มจนมากเกินไป  แต่ดวงตากลมโตของชานยอลที่เปี่ยมไปด้วยความสุขกลับทำให้แบคฮยอนรู้สึกดีมากจริง ๆ

ไม่ต้องมีคำหวานซึ้งใด ๆ เอื้อนเอ่ยออกมา เพียงการกระทำก็สามารถเติมเต็มความรู้สึกดี ๆ ให้เพิ่มล้นขึ้น

มือทั้งสองข้างเกาะกุมกันไว้แน่นราวกับชานยอลจะไม่ยอมให้มือของแบคฮยอนหลุดไปไหนได้ 

รอยยิ้มกว้างของคนสองคนยังส่งหากันอย่างมีความหมาย

การคบกับแบบธรรมดา ไม่ได้ทำอะไรให้กันเป็นพิเศษมากมาย

ไม่ได้คาดหวังสิ่งใดนอกจากความตั้งใจที่จะรักกัน

ไม่ว่าจะเริ่มต้นแบบไหน หรือ เลือกทางไหน มันก็มีความหมายเหมือนกัน

ขอเพียงแค่ใจทั้งสองใจยังคงเชื่อมั่นซึ่งกันและกัน...อย่างที่เป็นอยู่ก็พอ

นี้แหละ...ความรักของพวกเขาสองคน

 END

สุขสันต์วันเกิดบยอนน้อยกลอยใจ 
#ช่วงแรกแอบเสื่อมเล็กน้อย 555 ~
 

© Tenpoints!