คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ~ J U S T R E L A X ~ ::T W O :: 100%
~ J U S T R E L A X ~
T W O
ปัง!!!
เสียงของมือหนาที่ทุบลงที่โต๊ะทำให้ทุกคนที่นั่งอยู่รอบๆต่างกันพากันสะดุ้งด้วยความหวาดกลัว
"พวกนายปล่อยให้ยอดขายของบริษัทเราตกได้ยังไง"
ไร้เสียงคำตอบใดๆ
ไม่มีใครกล้าจะเอ่ยปากแก้ตัวกับเขาตอนนี้
ร่างสูงได้แต่ยืนหัวเสียกับพนักงานของตัวเอง
เขายิ่งโกรธขึ้นเป็นทวีคูณที่บริษัทคู่เเข่งอันดับหนึ่งอย่างมาร์คเคิลมียอดขายเพิ่มขึ้นอย่างล้นหลาม
เรื่องนี้เขายอมไม่ได้จริงๆ
"ถ้าพวกนายไม่สามารถทำให้ยอดขายของเรากลับมาเป็นอันดับหนึ่งได้
ฉันจะไล่ออกให้หมด!!! กลับไปทำงานซะ!!"
ทุกคนค่อยๆเดินออกไปจากห้องประชุมทีละคน
จนตอนนี้ก็เหลือเพียงตัวเขาเอง
ร่างหนาทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ตัวใหญ่ด้วยความเหนื่อยอ่อน
เขาจะไม่มีทางยอมให้ต้วนอี้เอิน คนที่เขาเกลียดที่สุด คนที่คอยเเข่งกับเขาทุกเรื่องตั้งแต่สมัยมัธยมที่ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียน
เรื่องกีฬา หรือเรื่องไหนๆ โดยเฉพาะเรื่องของ 'โด คยองซู'
เขาจะไม่มีทางยอมเด็ดขาด 'คิม จงอิน' คนนี้จะไม่ยอมเด็ดขาด บริษัทคิมไคจะต้องกลับมาแทนที่
บริษัทมาร์คเคิลอีกครั้ง
.
.
.
"นี่!!! คิมจงอิน!!!"
เสียงใสของผู้ที่พึ่งเข้ามาในห้องประชุม
ทำเอาคนที่นั่งเคร่งเครียดอยู่คนเดียวถึงกลับสะดุ้ง
เสียงนั้น...
'คยองซู'
ร่างสูงยิ้มเจื่อนเล็กน้อยด้วยความยำเกรงอีกฝ่ายซึ่งดูต่างจากเมื่อประมาณสิบนาทีที่เเล้วมาก
คิมจงอินท่านประธานแห่งบริษัทคิมไคที่ใครๆก็ต่างพากันเกรงกลัวเขา
แต่มีเพียงโดคยองซูคนนี้คนเดียวเท่านั้นแหละที่สามารถสยบเขาได้
"นายด่าพนักงานเรื่องบริษัทมาร์คอีกแล้วใช่มั้ย!!"
คนตัวเล็กบิดหูของร่างสูงถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจซักเท่าไหร่
ในขณะที่คิมจงอินที่ตัวโตกลับกลัวจนไม่กล้าตอบคำถามใดๆ
ได้แต่มองตาปริบๆเพื่อของความเห็นใจจากคนตรงหน้า
"ฉันบอกนายเเล้วใช่มั้ยว่าอดีตก็คืออดีตจะเก็บกลับมาแค้นอะไรนักหนา"
ถึงจะกลัวเมียเเค่ไหน
แต่มีหรือที่คนอย่างคิมจงอินจะทนได้
พูดเรื่องมาร์คทีไรก็มักจะทำให้เขามีความอดทนน้อยทุกที
จึงอดไม่ได้ที่จะเถียงคนตัวเล็ก
"ก็ตอนนั้นมันแม่งจะจีบที่รักอ่ะ
มันจะแย่งคยองซูไปจากผมอ่ะ"
ร่างสูงแสดงท่าทางงอแงเหมือนเด็กๆจนทำให้คยองซูอดขำไม่ได้
เป็นอีกด้านนึงที่ไม่มีใครเคยเห็นนอกจากตัวคยองซูเอง
ร่างบางถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะตอบคนตรงหน้าที่ทำหน้ายู่เป็นตูดหมึก
ไม่ได้ดูแบ้วเล้ยยยยย
"สุดท้ายฉันก็เลือกที่จะรักนายนะคิมจงอิน"
คำตอบของตัวเล็กทำให้หัวใจของคนที่รับฟังพองโตไม่ใช่น้อย
มือหนารวบเอวของคยองซูให้มานั่งลงที่ตักของตนก่อนจะชิงหอมเเก้มคนตัวเล็กความหมั่นเขี้ยว
"แต่ว่ายังไงผมก็ต้องดุพนักงานอยู่ดีที่ปล่อยให้ยอดขายต่ำกว่าบริษัทของไอมาร์คนะครับ"
คนตัวโตพูดพลางเอาคางไปเกยไว้ที่ไหล่ของคนตัวเล็กเพื่อเป็นการออดอ้อนอีกฝ่ายให้ใจเย็นลง
บอกเลยว่า คุณคิมไคไม่กลัวเมีย
"ก็ไม่เห็นเป็นไรหนิ
ทุกวันนี้เราก็อยู่กันอย่างมีความสุขเเล้วไม่ใช่หรอ"
ร่างบางที่อยู่ภายในอ้อมกอดถามอีกคนด้วยความไม่เข้าใจ
ก็ในเมื่อทุกวันนี้พวกเขาก็ไม่ได้ลำบากเรื่องเงินทองอะไรมาก ตัวเขาเองยังสามารถใช้กระหน่ำได้เลยด้วยซ้ำ
อีกอย่างยังไงพวกเขาก็ยังคงมีกันและกันอยู่เสมอไม่ใช่หรอ
"ที่รักก็ใช้เงินไม่น้อยเหมือนกันนะครับ
ฮ่าฮ่าฮ่า"
คิมจงอินเอ่ยแซว
ทำให้คนตัวเองฟาดลงไปที่เเขนที่รัดตัวเองไว้อยู่ด้วยความหมั่นไส้
"บริษัทเรายอดขายดีๆ
ที่รักจะได้อยู่สบายๆไงครับ ผมอยากให้ที่นักมีความสุขนะครับ"
คิมจงอินจ้องตากับคนในอ้อมกอดเพื่อให้รู้ว่าตัวเองจริงใจแค่ไหน
ก่อนจะกระซิบที่ข้างหูของคนตัวเล็กว่า
"ผมรักคยองซูนะ"
~ J U S T
R E L A X ~
Ooh, Monday's morning ผมเดินผิวปากอย่างอารมณ์ดีเข้ามาในบริษัท
ทำไมวันนี้ผมอารมณ์ดีอะหรอ ก็วันนี้ผมจะได้เจอหน้าไอเด็กซัมซุงนั่นแล้วไงอิอิ
ผมเดินมาเรื่อยๆจนกระทั่งเข้ามาในลิฟต์ก่อนจะกดชั้นที่ของห้องทำงานผมและกดปิดลิฟต์
"รอด้วยครับ!!"
เสียงของใครบางคนทำให้ผมต้องรีบเปิดลิฟต์อีกครั้ง
เจ้าของเสียงรีบวิ่งมาที่ลิฟต์เพื่อไม่ให้ผมต้องรอนาน
ร่างบางค่อยๆก้าวเข้ามายืนข้างๆผมพลางกล่าวคำขอบคุณ
"อ้าว
จินยอง" ผมกล่าวทักทายกับ 'ปาร์ค จินยอง' ก่อนที่จินยองจะโค้งคำนับให้กับผมด้วยความยากลำบากเพราะมีลังใบใหญ่อยู่ในมือ
"ไปชั้นไหนเดี๋ยวฉันกดให้"
"ชั้น
5 ครับ"
ผมเอื้อมมือไปจิ้มที่ปุ่มหมายเลขห้าตามที่ปาร์คจินยองบอก
ทำให้ร่างบางขอบคุณผมอีกครั้ง
"ของอ่ะวางก่อนก็ได้นะ"
"อ๊ะ...อ่อครับ"
จินยองค่อยๆวางกล่องลงบนพื้น
ท่าทางเขาดูเกร็งมาก ผมจึงหันไปยิ้มให้กับคนข้างๆเพื่อให้เขารู้สึกสบายใจขึ้น
คือผมก็อยากจะให้พนักงานเกรงใจอะแหละครับแต่ก็ไม่ต้องขนาดขั้นหวาดกลัวผมหรืออะไร
ผมออกจะหล่อแมนแอนด์แฮนซัม
เมื่อลิฟต์เคลื่อนตัวจนมาถึงชั้นห้า
ปาร์คจินยองก็บอกลาผมแล้วเดินออกไปทำให้ตอนนี้ผมอยู่คนเดียวภายในลิฟต์
จู่ๆผมก็นึกถึงหน้าของไอตัวเล็กขึ้นมา ผมเลยตัดสินใจที่จะเปลี่ยนไปที่ชั้น 7
ซึ่งเป็นชั้นที่คนตัวเล็กทำงานอยู่อิอิ จะไปทักทายซักหน่อย...
ผมเดินตรงเข้าไปในแผนกออกแบบแล้วก็เจอกับคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างกับคิมยูคยอม
พนักงานคนอื่นๆที่หันมาเห็นผมโค้งทักทายผมด้วยความเคารพ
ต่างจากทั้งสองคนที่ก้มหน้าก้มตาทำงานไปคุยเล่นไป
เสียงของคนตัวเล็กพูดคุยเจื้อยเเจ้วอย่างสนุกสนาน
ผมเดินไปหยุดที่ไปโต๊ะทำงานของพวกเขาที่ยังคงไม่คิดที่จะเงยหน้าขึ้นมามองผม
"สวัสดีเด็กใหม่"
ผมเอ่ยคำทักทายกับคนตัวเล็ก
ทำให้คนทั้งสองที่นั่งใกล้ๆกันเงยหน้าขึ้นมาจากงานที่ตัวเองทำอยู่
คิมยูคยอมรีบผงกศีษระเพื่อเเสดงความเคารพผม แต่อีกคนกลับมองหน้าผมด้วยความตกใจ
คงจะไม่คิดละสิว่าจะได้เจอผมอีก ฮ่าฮ่าฮ่า
"เฮ้ยย!!
นาย!!! ไอขี้เก๊ก อะ..ไอ.. อื้ออื้ออือ"
ไอตัวเล็กชี้หน้าผมพร้อมกับปากที่กำลังจะเตรียมตัวด่าอย่างเต็มสตรีม
แต่คิมยูคยอมดันเอามือปิดปากไอตัวเล็กไว้เสียก่อน
"ขอโทษด้วยครับคุณมาร์ค" คิมยูคยอมกล่าวขอโทษผมแทนไอตัวเล็กที่เสียมารยาทกับผม
"ขอโทษมันทำไมอะยูค" ไอตัวเล็กปัดมือของยูคยอมออกก่อนที่จะโวยวายด้วยความขัดใจ
"นายไม่ควรไปว่าคุณมาร์คแบบนั้นนะ" คิมยูคยอมบอกเพื่อนของตัวเองด้วยความใจเย็นซึ่งต่างจากอีกคนที่ยังคงไม่พอใจ
"ก็ไอบ้านี่มันทำลูกรักฉันตกใจอ่ะ" ไอตัวเล็กฟ้องกับยูคยอมว่าผมทำให้ลูกของตัวเล็กตกใจ เอ๊ะ!? ลูกอะไร? ตกใจอะไร? ผมละงง
"ฉันยังไม่ได้ทำอะไรลูกของนายเลย" ผมหันไปค้านไอตัวเล็กที่ฟ้องเพื่อนมั่วๆแบบนี้ใส่ร้ายกันนี่หว่า
"ก็โทรศัพท์ฉันอ่ะ"
อ่อตกใจนึกว่ามีลูกแล้ว
ห้ะ ถ้าจะบ้านับโทรศัพท์เป็นลูก เพี้ยนจริงๆ
ไอตัวเล็กโวยวายเหมือนเด็กที่ถูกขัดใจ
นายนี่มันน่าแกล้งชะมัด
"พังรึไงละ
ไม่ได้ทำแบบที่ฉันบอกหรอ" ผมตอบไอตัวเล็กด้วยสีหน้ากวนตีนเล็กน้อยเพื่อแกล้งยั่วโมโหคนตรงหน้า
"ไม่พัง!!!
แต่ลูกฉันตกใจนะเว้ย"
โอ๊ะเด็กหนอเด็ก
ไอคนตรงหน้าผมซึ่งตัวค่อนข้างจะเล็กกว่าผม ผมเดาว่าอายุก็น่าจะน้อยกว่าผม
แต่ผมก็ไม่คิดว่าไอตัวเล็กมันจะคิดอะไรเด็กขนาดนี้ -..-
"โว๊ะนายนี่ชักจะปัญญาอ่อนละ
ฉันจะมาบอกพวกนายทุกคนว่าตอนบ่ายนี้มีประชุมโปรเจ็กต์ใหม่" ผมบอกปัดๆกับไอตัวเล็ก ได้ด่าว่าปัญญาอ่อนก็ดีใจละเดี๋ยวยาว
ค่อยให้รู้ตอนประชุมดีกว่าว่าผมคือใคร
เห็นหน้าไอตัวเล็กหงุดหงิดแค่นี้ก็กระชุ่มกระชวย
"เออ!!
นายเป็นคนส่งสารรึไง โอ๊ะเดี๋ยว!!!"
ร่างเล็กที่กำลังเหวี่ยงใส่ผมจู่ๆก็ตะโกนขึ้นมาด้วยความตกใจ
กลายเป็นเด็กเตี้ย.jpg ไอตัวเล็กใช้เวลาครุ่นคิดสีหน้าเคร่งเครียดอยู่ซักพักก่อนจะหันไปหายูคยอม
"เมื่อกี้นายเรียกไอบ้านี่ว่า
'คุณมาร์ค' อยากบอกนะว่า
นายเป็นเจ้าของมาร์คเคิล"
"เอ่อ...ใช่
คุณมาร์ค ต้วน เป็นเจ้าของบริษัทมาร์คเคิล"
ไอตัวเล็กที่ก่อนหน้านั้นมีทีท่าตกใจสุดขีด
กลับต้องตกใจยิ่งกว่าเดิมเมื่อเห็นปฏิกริยาตอบกลับของยูคยอมซึ่งคำตอบของยูคยอมก็ทำเอาคนตัวเล็กอ้างปากค้าง
ผมยกยิ้มอย่างสะใจก่อนที่จะเดินเข้าไปใกล้ไอตัวเล็กที่ถอยหลังหนีผมด้วยความหวาดหวั่นเล็กน้อย
ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้เพื่อที่จะแกล้งคนตัวเล็ก
.
.
น่ารักวะ
.
.
ผมนิ่งไปซักพัก
รู้สึกว่าตัวเองเป็นพวกมักมากในกามอารมณ์ แก้มโคตรหน้าจับ ตาโคตรเเบ้ว
ปากโคตรน่ารัก อิเชี่ยยยย เสร็จกูแน่อิอิ
"ฉันจะจับตาดูนายอย่างดีนะเด็กใหม่"
จับตา
จับหน้า จับแก้ม จับปาก จับจูบซะเลย
นายชักจะน่าสนใจแล้วสิ
ไอตัวเล็ก
~ J U S T
R E L A X ~
1 0 0 P E R C
E N T
S C R E A M
T A G :: #ฟิคพี่มาร์คขายกกน
:: W R I T E
R P O O D M A K 'S T I M E::
พี่มาร์คคนบ้า
บ้าที่สุด >.< เขินนะพี่ชายยย~
คิดจะพัก
คิดถึง J U S T R E L A X
@SQWEEZ
ความคิดเห็น