{GOT7} ROBOGOT ∆ MARKBAM

ลำดับตอนที่ #5 : ROBOGOT IV

"เฮ้อ"  ยูคยอมถอนหายใจอย่างอ่อนล้า เพราะว่าเมื่อคืนเขาแทบไม่ได้นอนเลยนะสิ ต้องทำโปรเจคที่ค้างไว้ให้เสร็จซักที แล้วนี่หุ่นยนต์ที่มีเพื่อนรักของเขาเป็นต้นแบบก็ดันมาเสียอีก เขาคงต้องใช้เวลาพัฒนาระบบให้มันทนทานมากกว่านี้อีกซักพักใหญ่แน่ๆ  หุ่นยนต์ก็ไม่สมบูรณ์ โปรเจคก็ไม่เสร็จ อุ้งมือหนาขยี้หัวตนเองด้วยความหงุดหงิด ก็แม่งงานท่วมหัวเอาตัวไม่รอดซะขนาดนี้จะให้เขามานั่งทำหน้าหมีไปวันๆได้ยังไง 

เขานั่งนิ่งๆเพื่อทำสมาธิ พักให้สมองได้หยุดพักบ้าง แต่แล้วความเงียบก็ทำให้เขามีความรู้สึกหลายๆอย่างปะปนกัน ทั้งความรู้สึกกังวลในเรื่อง ความรู้สึกเหงา ความรู้สึกเศร้า หรือแม้แต่ความรู้สึกคิดถึง  ดวงตากลมโตหันไปมองรูปครอบครัวที่มีพ่อของเขา ตัวเขาเอง และแบมแบม ส่วนแม่ของเขานะหรอ ก็เสียไปพร้อมกับพ่อแม่ของแบมแบมนั่นแหละทำให้แบมแบมเป็นลูกบุญธรรมของพ่อเขาไปโดยปริยาย ด้วยเหตุผลที่ว่าครอบครัวของพวกเราสนิทกัน และจนถึงตอนนี้แบมแบมเป็นคนที่เขารัก เป็นในครอบครัวไปแล้ว แม้แบมแบมจะแก่กว่าเขาเพียงไม่กี่เดือน แต่เขาก็ห่วงใยแบมแบมเหมือนน้องมากกว่าเพราะแบมแบมทั้งตัวเล็ก บอบบาง ซึ่งต่างจากจิตใจที่เข้มเเข็งขอบคนที่เป็นทั้งพี่ชายตามอายุ น้องสาวตามหน้าตาและเพื่อนรักตามความรู้สึก อย่างสิ้นเชิง

จริงๆแล้วโปรเจคที่เขาทุ่มเทตั้งใจทำ อดหลับอดนอนตั้งหลายคืน ก็เป็นโปรเจคที่เกี่ยวกับคนตัวเล็กนั่นเเหละ โลกใบนี้มีอะไรเลวร้ายมากมายกว่าที่เพื่อนของเขาจะรู้ ทำให้เขาอดห่วงไม่ได้จริงๆ

'ถ้าวันนึงแบมแบมรู้ความจริง’

‘แก๊กๆ แก๊กๆ’

มือบางถอดรหัสประตูบ้านของมาร์คอย่างชำนาญและใช้เวลาเพียงแป๊ปเดียวประตูก็เปิดออกอย่างง่ายดายโดยไม่เป็นที่สังเกตของระบบกันขโมยเลยสักนิด

แบมแบมโผล่หัวเข้ามาทีละนิดเพื่อสังเกตว่าเจ้าของบ้างอยู่หรือไม่ก่อนเดินเข้ามาอย่างเนียนๆ

“อยู่ไหนนะ” แบมแบมพึมพำกับตัวเอง ร่างบางมองหันซ้ายหันขวาเพื่อตามหาหุ่นยนต์ที่มีตนเองเป็นต้นแบบ เขาอื้มมือไปเปิดประตูบานแล้วบานเล่าจนมาถึง หน้าห้องของมาร์คและไม่รอช้าที่จะเปิดประตูเข้าไปทันที

“โฮ่ง โฮ่ง”

“เชี่ยยยยยย!!!!!!”  ร่างบางร้องอย่างตกใจเมื่อจู่ๆก็มีหุ่นยนต์หมาที่ไหนก็ไม่รู้กระโจนเข้าใส่ตัวพร้อมกับส่งเสียงเห่าไม่ยอมหยุด

“ชิบหายละ”  แบมแบมทั้งตกใจและทั้งกังวลว่าเจ้าหุ่นยนต์หมาตัวนี้จะส่งสัญญาณไปหาเจ้าของมันนะสิว่ามีผู้บุกบ้านเนี่ย  ทำไงดี?

“โฮ่ง โฮ่ง”

“ปิดแม่ง ฮ่าฮ่าฮ่าาาาา”  ด้วยความอัจฉริยะแบมแบมจริงตัดสินใจปิดสวิตซ์การทำงานของเจ้าหมาทันทีก่อนที่จะระเบิดหัวเราะด้วยความสะใจราวกับฆ่าหมาตายจริงๆ

หลังจากจัดการกับเจ้าหุ่นยนต์ตัวยุ่งเรียบร้อยเเล้ว  แบมแบมก็รีบตรงเข้าไปสำรวจห้องของมาร์คทันที รื้อแม่งทุกซอกทุกมุม แต่ก็ไม่เจอสิ่งที่กำลังตามหา นี่เขารื้อจนทั่วบ้านแล้วนะ ไล่เปิดตู้ไปตามโซนแต่งตัวจนพบกับประตูอีกห้องหนึ่งซึ่งเขาคาดว่าน่าจะเป็นประตูห้องนำ้แต่ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ชั่งเขาก็เปิดเข้าไปแล้ว

“เจอแล้วโว้ย”  เขาร้องอย่างดีใจเมื่อพบกับหุ่นยนต์ตัวเองนอนแอ้งแม้งอยู่ใต้ฝักบัวในสภาพเปลือยเปล่า ช่างเป็ฯภาพที่ทุเรศลูกตาเอาเสียจริงๆ ความจริงแบมแบมเองก็พึ่งจะเห็นหุ่นยนต์ของตัวเองครั้งแรกเหมือนกันอ่ะนะ ไม่คิดว่าจะเหมือนขนาดนี้ ทุกขาดทุกสัดส่วน เรียกได้ว่าเหมือนแบบแป๊ะๆ ว่าแต่มันก็น่าคิดเหมือนกันว่าไอยูคมันรู็ขนาดอะไรยังไงขนาดนี้ได้ยังไง สงสัยแบมแบมต้องระวังตัวให้มากกว่านี้แล้วแหละ เขาไม่น่าหลงกลมันอาบนำ้เล่นด้วยกันบ่อยๆเลย ซวยจริงๆ

แบมแบมพยายามยกหุ่นยนต์ขึ้นอย่างยากลำบากแล้วแบกไปว่าไว้ที่เตียง แต่อย่าเรียกว่าแบกเลยเรียกว่าลากเลยดีกว่า ก็เขาตัวก็ไม่ได้ใหญ่มากนี้แถมเจ้าหุ่นยนต์ยังหนักพอๆกับเขาอีก

‘ปั่ก’  แบมแบมทิ้งร่างหุ่นยนต์บนเตียงกว้าง ก่อนจะหย่อนตูดมานั่งหอบอยู่ข้องเตียง มือเรียวข้างหนึ่งพัดอากาศให้ประทะกับหน้าสวยเพื่อให้คลายร้อน กว่าจะแบกไอหุ่นยนต์บ้านี่มาได้ทำเอาเขาเผาพลาญพลังงานไปหลายแคลลอลี่ 

เมื่อพักจนหายเหนื่อยแบมแบมก็ตรงไปเปิดตู้เพื่อหาเสื้อผ้ามาปกปิดสัดส่วนของหุ่นยนต์ ถึงแม้เมื่อเวลาเขามองมันก็เหมือนส่องกระจกแต่เขาก็อดที่จะรู้สึกขนลุกขึ้นมาไม่ได้เหมือนกัน ก็เล่นเหมือนจริงจนน่ากลัวขนาดนั้น หาเสื้อผ้ามาปิดหน่อยน่าจะช่วยให้ดีขึ้นเยอะ

ร่างบางยืนยิ้มเท้าเอวมองผลงานตนเอง นี่พอเขาเเต่งตัวให้เจ้าหุ่นยนต์ก็น่ารักดูดีไม่เบาเลยนะเนี่ย ไม่รู้ว่าหล่อเหมือนใครเนาะ555555555555555555555

‘แก๊กๆ แก๊กๆ’

“โคโค่ ฉันกลับมาแล้วนายอยู่ไหนเนี่ย”  

talk

ขอโทดที่หายไปโคตรนานนนนนนนจ้าาา 

กลัวว่าจะต่อเรื่องไม่ติดเหมือนกัน

หวังว่าจะไม่ลืมกัน เราเรียนหนักมากเลยโคตรเครียดโคตรเหนื่อย

 อย่าพึ่งทิ้งกันน้าฮือออ

นี่ก้ทดลองเขียนในแอพไม่รู้ว่าอ่านดีมั้ย5555

รักรีดทุกคนน้าาา

ปล. แอบรออ่านเม้นอ่านแท็คอยู่นะ5555