คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ROBOGOT II
ROBOGOT
Ⅱ
คิดหรอว่ามาร์คต้วนได้ทดลองซัมบาราเห้ไปแล้ว....
หึๆหึๆ
โนวโนวโนว
.
.
ในขณะที่ความต้องการของมาร์คต้วนยังคงพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ เขาที่ไม่ได้หยุดอยู่แค่ที่ริมฝีปากของร่างบาง แต่กลับค่อยๆเลื่อนสร้างรอยประทับสีสวยแต่งแต้มตามตัวแบมแบม
เขาสำรวจร่างกายของหุ่นยนต์ตัวเล็กไปเรื่อยๆ จะว่าไปทุกส่วนแบมแบมเหมือนคนจริงๆมี ทั้งตัวที่นุ่มนิ่ม ทั้งผิวที่เนียนละเอียด พวงแก้มที่ขึ้นสีแดงระเรื่อยตามอารมณ์
แต่...
ทุกอย่างก็ต้องหยุดชะงักทันที เมื่อความคิดที่ว่า...
น้ำ+ไฟฟ้า = ...?
ไม่ระเบิดเป็นโกโก้ครั้นเลยหรอครับ...
ถ้าช็อตก็คงสยองน่าดู กระแสไฟคงไหลมาตามส่วนที่เชื่อมต่อกัน...
"พอก่อนนะแบมแบม"
การกระทำทุกอย่างถูกชะงักลง ไม่ใช่ว่าตัวเขาจะไปเสียดายเลยที่ต้องทำแบบนั้น แต่เขาเองก็ไม่อยากเสี่ยงชีวิตสักเท่าไร
และความต้องการที่ยังคงอยู่ ความรู้สึกที่ไม่อาจจะฝืนได้ ทำให้เขาต้องรีบตรงดิ่งไปยังห้องน้ำทันที
--------------------
เมื่อเวลาผ่านไปร่างสูงค่อยๆก้าวออกมาจากห้องน้ำ แต่เขาก็พบว่าแบมแบมไม่ได้อยู่ที่เดิมแล้วจึงตัดสินใจโทรหาคิมยูคยอมอีกครั้งทันที
"(ไงครับพี่)"
"แบมแบมนี่ทำไรได้บ้างวะ"
"(ทุกอย่างครับพี่เหมือนคนปกติเลย แล้วผมก็พึ่งคิดโปรแกรมให้มีชีวิตจิตใจ มีความคิดความรู้สึกใส่เพิ่มเข้าไปด้วย)"
"ห้ะ?จริงอ่อนายทำแบบนั้นได้เเล้วอ่อ"
"(ก็อยู่ในช่วงพัฒนาอยู่เลยอยากให้พี่ช่วยดูให้ไง)"
"อ่อ แล้.."
"(เห้ยพี่แต่พิเศษสุด อยากนำเสนอ ผมใส่โปรแกรมจำกระบวนท่าให้ด้วยถ้าพี่อยากได้สอนได้เลย อิโรติก ตีลังกา ท้าลมหนาวริมระเบียง บันจีจัมพ์ซั่มกันตามสบายเลยนะพี่)"
"อะ..เอ่อ..ค..คือ"
"(แล้วพี่ลองยังอ่ะ)"
"ย..ยัง..ค..คือ"
"(โว๊ะพี่รอแด๊ดดี้ตัดริบบิ้นหรอครับ)"
"ค..คือ..ฉันจะถามว่า.."
"(ว่า?)"
"ไม่ไม่ช็อคอ่อวะ"
"(อะไรช็อคครับพี่?)"
"ก็ถ้าปล่อยแล้วมันไม่ช็อคหรอ"
"(บ้าพี่นี่ผมระดับไหนแล้ววว!!! ไม่ช็อคแน่นอนเพราะแบมก็ปล่อยได้เหมือนกัน)"
"ห้ะ?จริงอ่อ"
"(ครับ ผมแนะนำให้พี่รีบรองเลยห้ามใจตัวเองแบบนี้เดี๋ยวก็มือเปื่อยกันพอดี)"
"ม..มือ..ป..เปื่อยอะไรของนาย"
"(ผมรู้จักพี่ดีหรอกน่าาา แค่นี้แหละบาย)"
....มาร์คไม่ได้รู้ตัวเลยว่าทุกการกระทำของของเขาถูกเจ้าหุ่นยนต์ตัวน้อยนำไปรายงานให้คนสร้างอย่างคิมยูคยอมหมด....
ร่างสูงที่วางสายจากเพื่อนสนิทเเล้วก็เดินตามหาแบมแบมที่ตอนนี้ไปอยู่ที่ไหน
เขาเดินมาเรื่อยๆจนมาถึงหน้าห้องครัว แบมแบมสวมผ้ากันเปื้อนของเขาที่ไม่ได้สีสดใสเท่าไหร่เเต่ก็ดูน่ารักเหมาะสมกับคนตัวเล็กเล็ก ท่าทางการทำอาหารของแบมแบมก็ดูเหมือนกับคนมากมาก ไม่มีการกระตุกของข้อต่อแม้แต่นิดเดียว ซึ่งมาร์คก็แปลกใจเล็กน้อยไม่คิดว่าหุ่นยนต์ของยูคยอมจะทำอะไรได้ขนาดนี้
มาร์คก้าวเข้ามาในครัวโดยสายตาของเขาก็ยังคงไม่ละจากแบมแบม มือเล็กที่หยิบจับนู่นี่ดูน่าทะนุทะถนอม ดวงตาที่ดูตั้งใจและใส่ใจกับอาหารที่ทำ ทำให้มาร์คต้วนเกิดความรู้สึกมากมายภายในใจ
ไม่น่าเชื่อเลยว่าแค่หุ่นยนต์ตัวนึงที่พึ่งเคยเจอกันไม่ถึงวัน จะทำให้เขารู้สึกแปลกอย่างอธิบายไม่ถูก ยิ่งเมื่อเขานึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านั้น เขาไม่เคยเห็นแววตาที่ดูใส่ใจเขา ความอ่อนหวาน ความอบอุ่น สายตาที่แสดงถึงความรักต่อเขามากขนาดนี้จากคนคนไหน ตั้งแต่เขาเกิดมาทุกคนดูเฉยชาไร้ความรู้สึก ไม่มีใครห่วงใยใคร ความรักที่เขาเคยพบก็มีแต่ความรักจากพ่อแม่ และความห่วงใยจากเพื่อนอย่างยูคยอม
"คุณมาร์คไปนั่งรอที่โต๊ะเลยครับผมใกล้ทำเสร็จแล้ว"
แบมแบมบอกกับเขาพร้อมกับส่งยิ้มน่ารักมาให้ ทำให้มาร์คเดินไปนั่งรออย่างว่าง่าย ไม่นานอาหารฝีมือของหุ่นยนต์ตัวน้อยก็ถูกนำมาวางอยู่บนโต๊ะ
"แล้วนายไม่กินหรอ"
มาร์คถามเมื่อเห็นว่าแบมแบมถือมาเเค่เพียงจานเดียว
"ผมกินไม่ได้หรอก555 ผมชาร์จแบตได้อย่างเดียว"
เสียงใสตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้ม
มาร์คพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะเริ่มตักอาหารเข้าปากโดยที่มีแบมแบมนั่งมองเขากินอย่างตั้งใจ ใช่เวลาเพียงไม่นานจานก็เหลือเพียงเเต่ความว่างเปล่า
"อิ่มมั้ยครับเดี๋ยวผมล้างจ้านให้"
มือเล็กเอื้อมมาจะหยิบจานทันทีแต่ก็โดนมาร์ครั้งไว้ก่อน
"เดี๋ยวฉันล้างเอง"
"อื้ออ ไม่เป็นไรครับผมล้างให้"
"ไม่ต้องเดี๋ยวฉันล้างเองก็ได้นายอุตส่าห์ทำให้ฉันกินแล้ว"
มาร์คยังคงดื้อดึงจะล้างจานให้ได้ แบมแบมจึงใช้อีกมือหนึ่งลากอีกคนให้เดินตามไปที่อ่างล้างจานด้วยกัน
"งั้นล้างด้วยกันนะครับ : )"
แบมแบมจับมือของมาร์คเเล้วค่อยๆลูบไปตามจานเพื่อทำความสะอาด ก่อนจะใส่นำ้ยาเพื่อฆ่าเชื้อโรคทั้งๆที่มือของทั้งสองยังไม่ได้ปล่อยออกจากกัน มาร์คก็ได้แต่ยืนช้อนอยู่ข้างหลังแบมแบมงงๆปล่อยให้อีกฝ่ายจับมือของตัวเองไปอย่างนั้น
มือทั้งสองยังคงสัมผัสกันไปอย่างเชื่องช้า ร่างกายที่ค่อยๆเขยิบเข้ามาแนบชิด แม้สถานการณ์การล้างจานจะพาไป แต่มาร์คก็อดแอบทำเนียนเข้าไปใกล้อีกฝ่ายไม่ได้
สุดท้ายแล้วจานก็ถูกทำความสะอาดจนหมดจด แบมแบมจึงเป็นฝ่ายเอื้อมือนำจานไปคว่ำไว้กับที่วางข้างๆ ส่วนทางฝ่ายมาร์คก็ยังคงไม่เลิกที่จะลูบไล้
ไม่ไล้จานแล้วครับ แต่ไล้แบม
Cut : @aormorbor
(รีไรท์ใหม่แล้วครับ)
ตาคมค่อยๆเปิดขึ้นเมื่อมีแสงจากภายนอกหน้าต่างส่องเข้ามา ร่างสูงปรับโฟกัสสายตาเล็กน้อยทำให้เห็นว่าเขาได้กอดใครไว้อยู่ในอ้อมเเขน มาร์คยกยิ้มขึ้นทันทีเพราะความน่ารักของเจ้าหุ่นยนต์ตัวน้อย ทั้งตัวนุ่มนิ่มแล้วยังมีแก้มที่น่าฟัดอีก เพราะแบบนี้เขาจะอดใจไหวได้ยังไงละ
"แบมแบม" มาร์คเรียกเสียงแผ่ว พรางเอาจมูกคลอเคลียอยู่ที่ใบหน้าหวาน แต่ก็ไร้เสียงตอบรับจากเจ้าตัวเล็กทำให้เขาต้องขมวดคิ้วยุ่ง นี่หุ่นยนต์ขี้เซาได้ด้วยหรือไงกัน มาร์คเอื้อมมือไปลองกดเปิดปุ่มสวิตซ์ที่บริเวณหลังของแบมแบม ซึ่งก็ได้ให้คำตอบเขาอย่างชัดเจน
"กำลังชาร์จแบต กำลังชาร์จแบต" น้ำเสียงเรียบนิ่งตามสไตล์ของหุ่นยนต์ถูกเปล่งออกมาในขณะที่เจ้าตัวยังคงหลับตาพริ้มอยู่แบบนั้น เขาจึงปล่อยให้แบมแบมได้พักผ่อนอยู่บนเตียง ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ
เสียงสายน้ำปนกับเสียงร้องเพลงของร่างสูงอย่างอารมณ์ดี ก็นั่นแหละอย่างที่รู้กัน เมื่อคืนนี่ เซเว่นแฮฟเว่นจริงๆ เขายกยิ้มเมื่อนึกถึงพร้อมกับมือหนาที่ค่อยๆลูบสบู่ไปทั่วร่างกาย ก่อนจะเปิดน้ำให้ไหลลงมาอีกครั้ง ความจริงปัจจุบันนี้คนเราไม่ต้องอาบน้ำแล้วก็ได้เพราะทุกคนต่างหันมาทำสิ่งที่เรียกว่าอาบแห้ง
ถามว่าอะไรคืออาบแห้ง? อาบแห้งก็คือศัพท์ที่ถูกบัญญัติขึ้นมาเพื่อใช้เรียกการทำความสะอาดร่างกายแบบไม่ต้องให้น้ำ เพียงแต่ต้องเข้าไปในตู้คลีนนิ่งก็เท่านั้น ไอเดียนี้ก็มีพื้นฐานมาจากการซักผ้าแบบอบแห้งในยุคโบราณนั่นแหละ ซึ่งคนเราตอนนี้ก็อบแห้งกันเพียงเดือนละครั้งเท่านั้น เพราะหลังจากที่โลกเราเข้าสู่ยุคที่ร้อนที่สุด ทั้งโลกตอนนี้ก็ได้กลายเป็นน้ำแข็งไปแล้ว ซึ่งตามก็เป็นไปตามหลักที่ว่า ความร้อนจะลอยตัวสูงขึ้นแล้วความเย็นจะเข้ามาแทนที่ แต่วันนี้เขาเลี่ยงไม่ได้จริงๆที่จะไม่อาบน้ำ
" Incoming Call from unknown number "
แสงสีถูกฉายขึ้นไปในอากาศพอดีกับที่มาร์คแต่ตัวเสร็จ พร้อมกับเสียงไร้อารมณ์ของระบบแจ้งเตือนว่าได้มีคนติดต่อเข้ามา มาร์คจึงใช้มือสไลด์ไปในอากาศเพื่อรับสายนั้น
"สวัสดีครับ"
"(ผมมีงานอยากจะให้คุณทำ)"
“ค่าตอบแทนละ”
“(หึหึ คุณไม่คิดจะถามรายละเอียดของงานก่อนเลยหรอ)”
“ก่อนที่คุณจะติดต่อผมมาคุณคงรู้อยู่แล้วว่าไม่มีอะไรที่ผมทำไม่ได้ แต่มันก็ขึ้นอยู่กับค่าตอบแทนของผมนั่นแหละ”
“(แน่นอน ฉันให้ได้เท่าที่นายต้องการ)”
“แน่ใจนะ ผมเป็นคนมักมากซะด้วยสิ”
“(ถ้านายทำสำเร็จผลตอบแทนที่ฉันจะได้ก็ไม่น้อยเหมือนกัน)”
“ผมต้องการสิบล้านวอน”
“(ตกลง สิ่งที่ฉันต้องการคือฉันอยากให้นายไปขโมยบางอย่าง เรื่องเวลาและสถานที่ฉันจะติดต่อไปทีหลัง)”
“ครับ..แล้วคุณคือ...”
“(I'm Him.)”
(ต่อ)
หลังจากที่สายนั้นถูกตัดออกไป มาร์คก็เดินไปในห้องครัวเพื่อที่หาอะไรไปสนองท้องตัวเองสักหน่อย เขาเปิดตู้เย็นเพื่อดูว่ามีของสดอะไรบ้างแต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า
มาร์คจิปากด้วยความหงุดหงิด นี่เขาต้องกินอาหารแคปซูลแทนข้าวอีกแล้วหรอเนี่ย ช่วงนี้มาร์คงานยุ่งๆจนไม่มีเวลาไปซื้ออาหารอะไรมาตุนไว้เลย วัตถุดิบสำหรับมื้อสุดท้ายก็ถูกใช้ไปแล้วเมื่อวาน
ร่างสูงปิดตู้เย็นก่อนจะไปเปิดตู้ด้านบนที่เก็บพวกอาหารแคปซูลเอาไว้และแน่นอนเมนูแคปซูลของมาร์คก็คือ เวย์โปรตีน ที่อุดมไปด้วยประโยชน์ต่อร่างกาย เขาเอาแคปซูลใส่ปากแล้วดื่มน้ำตามเข้าไปทันที
1
2
3
อ่าาาา ภายในสามวิท้องของเขาก็รู้สึกอิ่มทันที
ร่างสูงปิดกระปุกแคปซูลแล้วเก็บกลับเข้าไปในตู้ดังเดิม ก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องนอนซึ่งมีร่างของแบมแบมนอนอยู่
เขาย่อตัวนั่งเตียง มือหนาลูบไล้ไปตามใบหน้าหวาน ปาก จมูกและดวงตา ช่างถูกสร้างสรรค์มาได้อย่างสมบูรณ์แบบ เขาปัดปอยผมที่ร่วงลงมาปรกหน้าของคนตัวเล็ก แล้วเผลอยิ้มออกมา นี่เขาคงจะหลงเจ้าหุ่นยนต์ตัวนี้แบบที่ไอ้ยูคคาดไว้จริงๆ
"แบมแบม"
มาร์คเอ่ยเรียก เพื่อให้อีกฝ่ายหลุดจากห้วงความฝัน แต่อย่าเรียกว่าความฝันเลย เรียกว่าการชาร์ตแบตน่าจะถูกกว่า
'โป้ก'
"โอ้ยยยย เจ็บ" มาร์คร้องลั่น เหมือนว่าเขาคิดผิดแล้วที่ก้มลงไปกระซิบใกล้ๆแบมแบมที่มีรีแอคชั่นที่รวดเร็ว รีบเด้งตัวขึ้นมาทำให้หัวของทั้งคู่โขกกันจังๆ
"แต่ผมไม่รู้สึกอ่ะไรเลยอ่ะ" แบมแบมเอ่ยตาแป๋ว
"แล้วนายจะไปมีความรู้สึกได้ยังไงละ ฮึ่ย!!" มาร์คพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ พลางเอามือลูบไปบริเวณที่หัวของเขาโดนกระเเทก
"ทำไมผมจะไม่มีความรู้สึกละ ผมอ่ะลิมิตเต็ดอิดิชั่น ถึงผมไม่มีความรู้เจ็บปวด แต่ผมก็มีความรู้สึกทางจิตใจนะ และผมก็รู้สึกเป็นห่วงคุณมาร์คด้วย" ร่างบางตอบด้วยนำ้เสียงจริงจังและสายตาที่จ้องมองมายังเขาทำให้ใจกระตุกวูบรู้สึกผิดขึ้นมาทันที แววตาใสสามารถถ่ายทอดอารมณ์ออกมาได้อย่างชัดเจนจนไม่น่าเชื่อ แต่ยังไงมาร์คก็คือมาร์ค ผู้ที่ไม่เคยยอมแพ้ เขายังคงจะหาเรื่องเถียงกับแบมแบมให้ได้ ถึงแม้จะไม่ได้โกรธจริงจังก็เหอะ
"ถ้าเป็นห่วงกันจริงๆแล้วนายจะเอาหัวโขกฉันทำไม"
"เอ้าก็คุณมาร์คเรียกผมหนิ"
"แล้วใครใช้ให้นายเด้งตัวขึ้นมาแบบนั้นละ"
"แล้วใครใช้ให้คุณมาร์คยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมละ"
เออนั่นสิ... ใครใช้วะ
ตอนนั้นนี่อารมณ์ล้วนๆปนเเรงดึงดูดนิดๆ กำลังเคลิ้ม มึนๆเพลินๆ เหมือนดมกาว ยิ่งใกล้ยิ่งอยากดม หุ่นยนต์อะไรตัวโคตรหอม
แต่มาร์คก็ต้องหลุดจากห้วงความคิดของตัวเองทันทีที่แบมแบมทำท่ากำลังจะก้าวลงจากเตียงและทำให้ประเด็นที่เถียงกันก่อนหน้านี้กลับเข้ามาให้หัว
"เดี๋ยวแล้วนายรู้ได้ยังไงว่าฉันยื่นหน้าเข้าไปใกล้" ร่างสูงรั้งแขนเรียวไว้เล็กก่อนจะถามอีกครั้ง
"ก็มันเป็นระบบครับคุณมาร์ค ถ้าปลุกด้วยการเรียกชื่อผม ผมก็ต้องลุกอยู่เเล้ว และถ้าคุณมาร์คไม่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ก็คงไม่โดนโขกพอดีหรอก" แบมแบมเเบะปากพร้อมยักไหล่ด้วยโปรแกรมกวนตีนระดับโปรเฟรชชั่นนอล
แม้จะเป็นการกวนตีนแต่ริมฝีปากน่ารักก็ทำให้มาร์คหลงใหล เขาดึงตัวแบมแบมเข้ามาแนบชชิดกับตัวก่อนจะค่อยๆเลื่อนใบหน้าไปหน้าอีกฝ่ายเพื่อชิมริมฝีปากนั้นด้วยความหมั่นเขี้ยว
จากที่แค่ปากแนบชิดกัน กลับค่อยๆเพิ่มเเรงบดคลึง ลิ้นเรียวถูกแทรกเข้าไปในโพรงปากเพื่อกวาดเอาความหอมหวานจนพอใจ ก่อนจะผละออกแล้วจ้องหน้าแบมแบมอย่างไม่วางตา
"อย่าทำปากแบบนี้ใส่ฉันอีก" เพราะเขาคงอดใจไม่ไหวอีกแน่ๆ
"ครับ งั้นผมขออนุญาติไปอาบนำ้ก่อนนะครับ" ร่างเล็กก้มหน้างุด พร้อมระบบแก้มแดงที่ขึ้นสีระเรื่อก็ทำงานได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
"อ่าว นายต้องอาบด้วยหรอ" รู้อย่างนี้เขารอแบมแบมเข้าไปอาบนำ้ด้วยกันตั้งแต่แรกก็ดี
"ก็มันเลอะนิครับ" แบมแบมว่าพลางก้มลงไปมองตัวเองซึ่งก็ทำให้มาร์คต้องมองตามไปด้วย
"ไอชิบหาย" มาร์คสบถออกมาด้วยความตกใจเมื่อเห็นสภาพที่เปลือยเปล่าที่ไร้ผ้าห่มปกคลุมจากบนเตียง
"ลมเย็นมั้ยแบมแบม เอาซะโล่งเลย" มาร์คเอ่ยถาม นี่เขามัวแต่คุยไร้สาระกับแบมแบมจนไม่ได้สังเกตเลยหรอเนี่ย
"คุณมาร์คหมายความว่ายังไงหรอ (・ω・)?" เสียงใสเอ่ยถาม
"นายรีบไปอาบนำ้เลยไป" ร่างสูงรีบไล่ ก่อนอารมณ์ของเขาจะถูกปลุกขึ้นเสียก่อน เขาอยากจะนอนตีลังกา แล้วเอาเท้าก่ายหน้าผากด้วยความหนักใจจริง นี่หุ่นยนต์ของเขาจงใจจะยั่วเขาตลอดเวลาเลยรึไง
'ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด MESSAGE FROM MR. I'M HIM' นำ้เสียงติดราบเรียบของระบบคอมพิวเตอร์เอ่ยขึ้น
"ว่ามา" มาร์คกลับเข้าสู่โหมดจริงจังทันที
' เที่ยงที่จตุรัสโนนากอน '
มาร์คพยักหน้ารับทราบ แล้วเอ่ยถามเวลากับ 'โคโค่' หุ่นยนต์หมารับใช้ที่ได้มาทดลองใช้จากคิมยูคยอมเช่นกัน
"โคโค่นี่กี่โมงแล้ว"
"สิบโมงเเล้ว โฮ่ง!!"
"เชี่ย!! สายแล้ว" มาร์ครีบคว้าอุปกรณ์งัดแงะแล้วออกไปทำงานทันที
"ฝากดูแลบ้านด้วยนะโคโค่" เขาพูดโดยลืมนึกถึงเครื่องกลที่อยู่ในห้องน้ำไปเลย
.
.
.
'ซู่ ซ่า ซู่ ซู่ ซ่า ซ่า (ปาทังก้า ปาทังกี้) ซู่ ซู่ ซี่ ซี่ (ปาทังกี้ ปาทังก้า)'
เสียงสายน้ำที่ยังคงดังอยู่ต่อเนื่องบ่งบอกแน่นอนว่ามีคนภายในห้องนำ้ มือเรียวกวาดไล้ไปทั่วร่างเพื่อกำจัดคราบสิ่งสกปรกต่างๆ สบู่กลิ่นหอมก็ถูกชะโลมจนฟองเต็มไปทั่วตัว แบมแบมยังคงถูอย่างนั้นไปเรื่อยๆจนกระทั้ง
.
.
.
'ปั่ก!!'
แบมแบมล้มลงทันทีเมื่อระบบหยุดการทำงานอย่างกระทันหันอย่างไร้สาเหตุ ซึ่งทำให้ร่างเล็กต้องถูกแช่น้ำเป็นเวลานานและแน่นอนว่าต้องไม่เป็นผลดี
...to be continue...
ครบแล้ววว 100 เปอร์ครับ5555 เอ็นซีมีคนมาแอบช่วยรีไรท์ใหม่แล้วนะ
ย้ายไปลงที่ tumblr หาลิ้งได้ในไบโอครับ
สำหรับตอนนี้ก็มีตัวละครเพิ่มมาอีกหนึ่งก็คืออิโค่นั่นเอง55555
ฝากติดตามกันอย่างนี้ไปเรื่อยๆโน๊ะ
ถึงจะหายไปนาน แต่ก็รักรีดเสมอนะ
ความคิดเห็น