คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ROBOGOT I
ROBOGOT
Ⅰ
ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด
'แกร๊ก'
"สวัสดีค่ะคุณมาร์ค"
เสียงตอบรับอัตโนมัติจากระบบรักษาความปลอดภัยของบ้านเอ่ยชื่อต้อนรับเจ้าของบ้านทันทีหลังจากที่เขาได้กดรหัสผ่านเข้ามา
ร่างสูงเดินตรงมาทิ้งตัวลงบนโซฟาด้วยความเหนื่อยอ่อน ไฟภายในห้องที่คอยตรวจจับการเคลื่อนไหวของวัตถุก็ไล่เปิดมาตามทางที่เขาเดินและปิดลงเมื่อเขาเดินผ่านตรงนั้นไป
คนที่พึ่งกลับมาถึงบ้านค่อยๆปิดเปลือกตาลงช้าๆด้วยเหนื่อยล้า
.
.
.
พรึ่บ!!!
พรึ่บ!!!
พรึ่บ!!!
จู่ๆไฟตรงทางเดินเข้าบ้านก็เปิดปิดเองแล้วก็ตามด้วยด้วยห้องครัวที่เป็นเช่นเดียวกันเหมือนกับว่ามีใครบางคนหรือออะไรบางอย่างเคลื่อนที่ผ่านไป
มาร์คที่กึ่งหลับกึ่งตื่นเริ่มรู้สึกตัวเหมือนว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียว เหมือนมีอะไรบางกำลังเคลื่อนที่ ไฟที่อยู่ดีๆก็เปิดปิดเองทำให้เขาแอบประหลาดใจไม่น้อย
ผีหรอวะ...
ผีแม่งถูกดูดเข้าเครื่องโกสฮันเตอร์ไปหมดแล้วไม่ใช่หรอ...
ใช่ยุคนี้มันไม่มีผีอีกแล้วตั้งแต่ยุคJYPหรือยุคลุงผักที่ทุกคนมักเรียกกันเพราะว่าในสมัยนั้นลุงผักได้ประดิษฐ์เทคโนโลยีต่างๆมากมาย สิ่งต่างๆในปัจจุบันล้วนมาจากความคิดของลุงผักทั้งนั้นรวมถึงโกสฮันเตอร์หรือเรียกง่ายๆก็คือเครื่องดูดผี
ร่างสูงลุกจากโซฟาเเล้วเดินตรงไปยังห้องครัวที่ไฟยังคงเปิดอยู่พร้อมทั้งหยิบอาวุธที่เน็บไว้ข้างกางเกงเพื่อเตรียมต่อสู้
มาร์คต้องชะงักเล็กน้อยเมื่อสิ่งที่เขาพบไม่ใช่ศัตรูหรือหุ่นยนต์ทำลายร้ายล้างแต่อย่างใดแต่กลับเป็นผู้ชายตัวเล็กๆหน้าตาจิ้มลิ้มที่ยืนทำอาหารอยู่ในครัว
"นายเป็นใครอ่ะ"
30 percent
"คุณมาร์ค?"
คนแปลกหน้าเอียงหัวเล็กน้อยด้วยความสงสัย
"นายเป็นใคร"
มาร์คเดินเข้าไปใกล้ๆอีกคน เขาทั้งงงว่าคนตรงหน้านี้คือใครเเละเข้ามาได้ยังไง
"93 แบมแบมต้องดูเเลมาร์คต้วน"
"อะไรของนาย"
"97 แบมแบมเป็นของมาร์คต้วน"
"นายเป็นหุ่นยนต์หรอ"
แบมแบม?
มาร์คเริ่มจะเข้าใจคำพูดของอีกคน '9397' รหัสสี่ตัวที่หุ่นยนต์ทุกตัวต้องถูกโปรแกรมเพื่อให้ทำตามคำสั่งและหุ่นยนต์ตัวนี้ก็ถูกส่งมาเพื่อดูแลเขา
แต่ใครกันที่เป็นคนส่งแบมแบมมา
"คิ้วผูกโบว์หมดแล่ว"
แบมแบมใช้นิ้วจิ้มตรงกลางหน้าผากของมาร์คที่ตอนนี้คิ้วขมวดเป็นปม ก่อนจะยิ้มจนตาหยี
"ใครเป็นคนส่งนายมา"
"ศาตราจารย์คิมยูคยอมครับ"
"ยูคยอม?"
"ครับ"
ยูคยอมหรือศาตราจารย์คิมยูคยอมที่เป็นที่รู้จักดีในดาร์คมาร์เก็ต (ตลาดมืด-.,-) ในฐานะผู้ประดิษฐ์นวัตกรรมผิดกฎหมายต่างๆ และแน่นอนว่าเป็นเพื่อนสนิทของมาร์คต้วนด้วย
ตอนนี้ในหัวของมาร์คคิดไปต่างๆนาๆว่ารุ่นน้องตัวสูงของเขาอยู่ดีๆจะส่งหุ่นยนต์มาให้ทำไม แถมแบมแบมยังดูรูปร่างบอบบางซะขนาดนั้น คงจะไม่ใช่หุ่นยนต์ที่จะมาเฝ้าบ้านเฉยๆแน่นอน
"คุณมาร์ค"
"หืม?"
มาร์คละจากความคิดตัวเองแล้วหันไปตอบหุ่นยนต์ตัวเล็ก
"ผมจะทำหน้าที่ของผมแล้วนะ"
.
.
"ทำอะไรของนาย"
มาร์คต้องขึ้นเสียงถามแบมแบมทันทีเมื่ออยู่ดีๆก็แบมแบมเข้ามากอดแล้วเอาหน้าซุกไว้ที่อกของเขา
"คุณมาร์คตัวหอมจัง"
หุ่นยนต์ที่ตัวเล็กกว่าเจ้าของเขย่งตัวขึ้นไปแล้วเริ่มทำรอยสีชมพูอ่อนๆบนไหล่กว้างของอีกคน
"ทำอะไรของนายเนี่ยแบมแบมหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ"
มาร์ครีบดันคนตัวเล็กออกห่างทันทีแต่ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่ชอบหรือรังเกียจการกระทำของคนตัวเล็ก ไม่สิเจ้าหุ่นยนต์ตัวเล็ก บอกเลยว่าเขาชอบมันม๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แหม่ก็นะ ในยุคนี้มนุษย์แทบจะไม่มีอยู่แล้ว มาร์คต้วนว้อนมากครับตอนนี้ แต่จะให้เขาตะลึงตึ่งโป๊ะกับหุ่นยนต์มันก็ไม่ใช่อีกทั้งยังพึ่งรู้จักแบมแบมไม่ถึงห้านาทีด้วยซำ้
ส่วนทางด้านแบมแบมก็ยังคงไม่ล้มเลิกความพยายามที่จะยั่วเขา มือเล็กๆยังคงซุกซนจับตรงนู้ตรงนี้ของร่างสูงไปเรื่อย
มาร์คต้องข่มอารมณ์ตัวเอง ก่อนจะแบกแบมแบมพาดหลังพาไปที่ห้องนอนทันที
สติ ครับ สติ มาร์คต้วน
"นายห้ามออกมาจากห้องนี้เด็ดขาด"
เขาสั่งแบมแบม แล้วรีบหนีออกไปทันที
"ไอเด็กเวรมึงส่งแบมแบมมายั่วกูทำไมเนี่ย"
60 p e r c e n t
หลังจากมาร์คจัดการกับแบมแบมเสร็จร้อยแล้ว เขาก็รีบหยิบเครื่องมือสื่อที่มีบรรพบุรุษอย่างไอโฟนหกพลัสมาเพื่อที่จะโทรหาเจ้าเด็กยักษ์ตัวปัญหาทันที
"ฮัลโหลคิมยูคยอม!!!"
"(เป็นไงบ้างละพี่มาร์คคคคค ถูกใจมั้ยยยอิอิซ่าส์ห้าห้าบวก)"
"เล่นห่าอะไรของมึงเนี่ย!!!!ส่งอะไรมาให้กู!!"
"(ใจเย็นๆก่อนสิพี่มาร์ค แบมแบมหรือหุ่นยนต์รุ่นแบมวันเอเป็นต้นแบบตัวเเรกของหุ่นยนต์...เอ่ออ..ผมจะพูดไงดีอ่ะ)"
"พูดๆมาเหอะ กูอยากรู้!!!"
"(ก็แบบปลุกความเป็นชายในตัวไรงี้อ่ะ)"
"อะไรของมึงวะ"
"(ก็แบบพี่เคยเรียนประวัติศาสตร์ป้ะ ที่มันเคยมีคนพบวัตถุโบราณที่เป็นตุ๊กตายางอ่ะ ผมก็แค่พัฒนาต่อยอดให้มันตอบสนองได้ ดูมีชีวิตชีวาอะไรเเบบเนี้ย)"
"ไอเชี่ย!!!!!"
"(นะๆพี่มาร์คทดลองใช้ให้ผมหน่อย ผมจะได้ผลิตไปขายได้ไงน้าาาาาาา)"
"ไม่!!!"
"(พี่มาร์คสุดหล่อช่วยคยอมมี่คนน่ารักหน่อยนะคร้าบบบ)"
"ไม่ต้องมาปากหวานเลยมึงรีบมาเอาแบมแบมกลับไปด้วย"
"(ไม่เอาดิพี่มาร์ค พี่มาร์คต้องช่วยผมดิ ไม่เห็นจะมีอะไรเสียหายเลย)"
"ไม่เว้ย!!!บอกว่าไม่ก็คือไม่ไง"
"(ทำไมง่าาาา ฮือออ)"
"นี่!!กูไม่ได้หื่นกามขนาดต้องเอากับหุ่นยนต์นะเว้ย!!!"
"(น้องแบมอ่ะเด็ดจริงผมรับรอง)"
"หึ"
"(ไม่รู้แหละครับ ยังไงพี่มาร์คก็ต้องช่วยผม)"
"ม่ายยยยย"
"(พี่มาร์คอดใจไม่ไหวหรอกเชื่อผมสิ แค่วันเเรกก็ไม่รอดแล้ว แค่นี้แหละบาย จุ๊บ)"
"เห้ยไอยูค!! ไอยูค!! อย่าพึ่งวางดิวะ!!"
"เชี่ย"
เขาสบถออกมาหลังจากวางสายของยูคยอม จริงๆเลยไอน้องบ้าหาเรื่องปวดหัวมาให้เขาอยู่เรื่อย
มาร์คเดินกลับไปที่ห้องนอน ก่อนจะทำใจค่อยๆเปิดประตูเข้าไปอย่างช้าๆ
"บ..แบม..แบม"
O_O!!!!!
ภาพตรงหน้าทำให้มาร์คช็อคไปเล็กน้อย ก็จะไม่ให้ช็อคได้ยังไงละ ในเมื่อเจ้าหุ่นยนต์ตัวเล็กไปหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งมาใส่ แล้วยังไม่พอ ไอที่มันล่อมาร์คต้วนสุดๆก็คือ...
ตรงชายเสื้อนั่นนะเขาแทบจะไม่เห็นวี่เเววของกางเกงที่ควรจะยื่นออกมา หรือว่าแบมแบมจะ.... แต่เขาก็ไม่อยากจะจินตนาการเองสักเท่าไหร่ อยากจะก้มลงไปมองมุมช้อนให้รู้ว่ากางเกงนี่มันสั้นแค่ไหนกัน? เพราะเขาก็ไม่ได้คิดหื่นกามอะไรทั้งสิ้น
แบมแบมเดินใกล้เข้ามาหาร่างสูงอย่างช้าๆในขณะเขาเองค่อยๆถอยหนีออกมาเช่นกัน
ห้องนอนของมาร์คไม่ได้กว้างเท่าไหร่นัก เพียงไม่กี่ก้าวหลังของเขาก็ชิดติดกับกำแพงและแบมแบมก็แนบชิดติดกับตัวเขาเช่นกัน
ร่างเล็กเขย่งตัวให้สูงขึ้นก่อนจะประทับริมฝีปากของตัวเองลงบนริมฝีปากของอีกคน
ทางด้านมาร์คที่ตกใจไม่น้อย แต่ก็น้อยสู้เเรงอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นไม่ได้ ลิ้นหนาถูกส่งเข้าไปสำรวจภายในโพรงปากของหุ่นยนต์ตัวน้อย
หวาน...
หวานจนอยากให้เป็นการจูบที่ไม่สิ้นสุดและถ้าต้องสิ้นสุดก็ขอให้ได้ทำอย่างอื่นต่อ
แหม่ มาร์คต้วนขอรับลองเลยว่าของเขาดีจริงๆ
100%
ท็อค ท็อค
เหยยยย มาเม้ามอยกันหน่อยครับ
แต่แบบนี้ครั้งแรกของชีวิตเลย55555
ดูเน่าๆมั้ย5555 นี่รู้สึกว่าสั้นมาก555
ถึงจะเคยอ่านมาเยอะก็เถอะแต่แต่งเองนี่ก็ยากจริงๆ5555
ฝากสกรีมแท็กด้วยนะครับ #ฟิคหุ่นยนต์มบ
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น