ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [GOT7] ~JUST RELAX~ #ฟิคพี่มาร์คขายกกน ::MarkBam ft.GOT7

    ลำดับตอนที่ #2 : ~ J U S T R E L A X ~ ::O N E รีไรท์นิสสสสสสนึง

    • อัปเดตล่าสุด 15 เม.ย. 59


    ~ J U S T  R E L A X ~

     

     

    O N E

     
     

     
     

     

    ::กันต์พิมุกต์'s พาร์ท::

     

            "สวัสดีครับ ผมชื่อ กันต์พิมุกต์ ภูวกุลครับ" 

            "..."

     

            ผมแนะนำตัวกับกรรมการสามคนที่ดูค่อยข้างจะมีอายุ ลุงเขาต่างทำหน้างง นั่งนิ่งไร้การตอบสนองกันหมดหลังจากได้ยินชื่อของผม ไม่รู้ว่าอึ้งในความหน้าตาดีหรือว่างงชื่ออันไพรเราะที่ท่านแม่เป็นคนตั้งให้กันแน่ แต่ก็คงจะสองอย่างแหละโดยเฉพาะเรื่องความหน้าตาดีของผมนี่ทำให้ใครต่อหลายคนหัวใจวายกันมาแล้ว

     

            "เรียกผมว่าแบมแบมก็ได้ครับ"  ผมบอกชื่อเล่นไปเพื่อจะได้เรียกได้สะดวก

            "อ่อคุณแบมแบมนะครับ ผมจะเริ่ม 'การสัมภาษณ์งาน' เลยนะครับ

     

            ไฟติ้งเว้ยย แบมแบม นายต้องเข้าทำงานที่นี่ให้ได้  ผมสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อเรียกกำลังใจก่อนจะตอบพวกลุงกรรมการด้วยความมั่นใจ

     

            "ครับ"

     

            พุทโธ   พุทโธ    พุทโธ  มีสมาธิแบมแบม นายต้องทำให้ได้



            .เงียบ

     

            .เงียบ

     

            .เงียบ

     

            เฮ้อออออ กดดันชะมัด ผมหันไปมองนาฬึกาบนฝาผนัง พึ่งผ่านไปแค่สามนาที ทำไมเวลามันเดินช้าจังวะ ลุงๆเค้าก็มัวเเต่เปิดดูแฟ้มผมงานผม ปล่อยให้ผมนั่งเงียบๆอยู่คนเดียวไม่ถามอะไรซักที ตอนนี้สภาพห้องเงียบกริบอย่างกะป่าช้าแต่ใจผมนี่เต้นเเรงโคตร ผมเริ่มรู้สึกถึงความเปียกชื้นที่มือและเม็ดเหงื่อที่เริ่มผุดขึ้นมาบนใบหน้าหล่อๆของผม

     

    บอกเลยว่าเครียดดดดดดดดด ครับ


            แต่ซักพักลุงเค้าก็เงยหน้าขึ้นมาจ้องหน้าผม  กดดันกูจังเลยครับ รู้ว่าหล่อไม่ต้องจ้องกันขนาดนั้นก็ได้มั้งงงง


            "จากประวัติของคุณ คุณจบมาจามหาลัย@#$¥*\*$}*\>'ใช่มั้ยครับ"

            "ครับ"

            "แล้วคุณ@"-^$#¥*¥\$ ใช่มั้ยครับ"

            "ครับ"

            "&@:%$¥|"

            "ครับ"

            "&@.^*¥\$"

     

            ผมได้แต่ตอบ ครับ ครับ ครับ กับคำถามที่ลุงเค้าถามซ้ำกับที่ผมบอกไปแล้วในใบประวัติของผม

    แล้วก็ตอบคำถามนู่นี่นั่นไปเรื่อยเปื่อย

     

            ~10นาทีผ่านไป~

     

            "แล้วทำไมคุณถึงอยากมาทำงานที่บริษัทมาร์คเคิลละครับ"

     

            มาแล้วววววววคำถามเด็ดที่รอคอย ตั้งใจฟังแบมแบมสุดหล่อให้ดีนะครับ

     

             “ชุดชั้นในเป็นสิ่งที่จำเป็นกับทุกคนครับ เป็นสิ่งที่เราต้องใส่ทุกวัน ถึงแม้จะไม่ได้ให้คนอื่นเห็นเหมือนเสื้อผ้าเครื่องประดับภายนอกทั่วไป แต่การใส่ชุดชั้นในที่มีดีไซน์สวยก็ช่วยเพิ่มความมั่นใจให้แก่ผู้สวมใส่ได้ครับ ในฐานะที่ผมจบทางด้านดีไซน์มาผมจึงอยากใช้ความสามารถผมกับงานที่นี่ครับ

     

            เหยดดดดดดด เฟี้ยวมั้ยละครับผมมมมมม

     

            คณะกรรมการตรงหน้าต่างพากันยิ้ม อึ้งละสิฮ่าฮ่าฮ่าาาา เตรียมสคริปมาอย่างดีนะครับขอบอก ที่ยิ้มนี่คือชอบคำตอบของผมชิมิ อยากได้ผมเข้าทำงานก็บอกอิอิ

     

            "เอ่ออขอบคุณมากครับคุณแบมแบม ไว้ยังไงทางเราจะติดต่อกลับไปอีกทีนะครับ"

     

            ผมโค้งคำนับตามารยาทก่อนจะเดินออกมา ผมหวังว่าผมจะได้งานนี้นะ ใครไม่หวังเเจ็คสันหวัง 555เกี่ยวอัลไร พอดีผมเห็นพี่เเจ็คสันเค้าเป็นพรีเซนเตอร์กางเกงในมาร์เคิลหนิครับ แฮะๆ

     

            ถ้าถามว่าทำไมผมถึงมาสมัครงานที่นี่ก็เพราะ

     

     

     

            .

     

     

            .

     

     

     

            ผมตกงานครับบบบบ ToT ตอนเเรกผมก็มีงานมีการทำกับเขาเเหละครับ แต่ที่บริษัทเก่าของปิดกิจการนะสิครับ พูดง่ายๆก็คือ เจ้งอ่ะครับผมก็เลยต้องตกงานนี่เเหละ ผมไปสมัครงานมาหลายที่เหมือนกันแต่ไม่มีที่ไหนตอบกลับมาเลย ก็สมัยนี้หางานทำได้ง่ายๆซะที่ไหน จนสุดท้ายไอยูคยอมเพื่อนสนิทผมที่ทำงานอยู่ที่นี่มันมาบอกผมว่าที่บริษัทมันรับสมัครดีไซน์เนอร์ 1ตำแหน่ง ผมก็เลยรีบมาที่นี่อย่างที่เห็นแหละครับ

            พูดถึงยูคยอม ผมว่าผมโทรหามันดีกว่าไหนๆก็อยู่ที่บริษัทมันแล้ว ผมเอามือล้วงเข้าไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงก่อนจะกดไปที่รายชื่อ

     

            'เพื่อนยูคตัวใหญ่จิตใจคาวาอี้"

     

            "(ฮัลโหล)"

            "ไปกินข้าวเที่ยงกันมั้ยตอนนี้ฉันอยู่บริษัทนายอ่ะ"

            "(อ่อโอเคเดี๋ยวฉันลงไป ว่าแต่มาสัมภาษณ์งานหรอ เป็นยังไงบ้าง)"

            "ก็ดีอ่ะ นายรีบลงมาละกัน ฉันยืนรออยู่หน้าตึกนะ"

     

            ผมเดินจิ้มนู่จิ้มนี่ในโทรศัทพ์ซัมซุงฮี่โร่สุดวินเทจของผมที่รักษาดั่งไอโฟหก ก่อนจะ...

     

     

            ปั่ก!!!

     

            โนววว ดวงใจของกู้วววววววว


            เเบตกระเด็นเลยครับ

     

            ผมนี่อึ้งเลยครับ!!! O[]O!!!

     

            "น....นาย!!!!"

     

            ผมรีบหันไปตะหวาดใส่คนที่ชนผมที่ตอนนี้มองหน้าผมอย่างหาเรื่อง จะว่าไปคนที่ชนผมก็ดูหล่อดีมีชาติตระกูลนะครับ เอ้ยยยยยไม่ใช่ละมึงทำโทรศัพท์กูพังอ่ะ ลูกรักผมเลยนะเว้ยถึงมันจะไม่เเพงแต่ผมก็ต้องประหยัดครับยิ่งไม่มีงานทำอยู่ =3=

     

            "อะไร -.-"

            "นายทำโทรศัพท์ฉันพัง"

     

            ดูมันทำหน้าดิ กวนส้นตีนอ่ะ ขอโทษซักคำก็ไม่มี

     

            "ซัมซุงฮี่โร่ไม่ใช่หรอนั่นอ่ะ ใส่แบตกลับคืนก็ใช่ได้แล้วมั้งโทรศัพท์ถึกควายแบบนั้น ฉันเห็นในโฆษณา"  พูดเสร็จมันก็เดินหนีผมไปเลย ไว้ผมได้ทำงานที่นี้เมื่อไหร่เจอแน่

     

            "โถ่เว้ยยย"    ผมสบถกับตัวเองก่อนที่จะก้มเก็บแบตมาใสในเครื่องเเล้วลองกดเปิดดู


            ดิ้ง ดิ้ง ดิ้ง ~ #กรุณามโนว่าเปิดเสียงเปิดโทรศัพท์

     

            เชี่ยติดด้วย ทำไมผมไม่เคยดูโฆษณาวะ ไม่รู้จะขอบคุณผู้ชายคนนั้นที่อุส่าห์บอกหรือจะด่าดีที่บังอาจมาว่าลูกรักของผมว่าถึกควาย หึ ฝากไว้ก่อนเห้ออออออออ เจอแบมแบมแน่!!!!

     

     

     

     

    ~ J U S T  R E L A X ~

     

     

     

     ::ติ่มซำ's พาร์ท::

            ขอแนะนำตัวก่อนละกันนะครับ ผมต้วนอี้เอิน หรือ มาร์คต้วนผู้หล่อมาทั้งชีวิต เจ้าของธุรกิจชุดชั้นในชายมาร์คเคิล ผมขอเข้าเรื่องเลยละกัน

     

            วันนี้ก็เหมือนวันเดิมๆของผมนั่นแหละครับ เป็นวันทำงานที่ใครๆหลายคนต่างพากันเบื่อหน่าย ผมตื่นหกโมงเหมือนเดิม มาทำงานที่บริษัทเดิม แวะซื้อกาแฟร้านเดิม จอดรถที่เดิม เดินเข้าตึกเวลาเดิม แต่วันนี้ไม่เหมือนเดิม

     

            ก็เกือบจะเหมือนเดิมแหละถ้าไม่นับไอตอนที่ผมเดินเข้ามาในบริษัทแล้วมีผู้ชายตัวเล็กๆที่มัวเเต่กดโทรศัพท์จนเดินชนผม แล้วยังตะโกนใส่ผมอีก ไม่รู้ว่าจะอะไรนักหนากับอีแค่โทรศัทพ์ราคาไม่เท่าไหร่ แล้วอีกอย่างไม่รู้หรอว่าผมเป็นใครถึงกล้ามาตะโกนใส่ผม อย่าให้เจออีกนะโดนแน่

     

            คิดแล้วก็หงุดหงิดครับ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครมาทำท่าทางอะไรแบบนั้นใส่เลย ถึงแม้ว่าเขาคนนั้นจะยังไม่ทันด่าอะไรผมมากมาย ผมก็ชิงเดินหนีก่อนก็ตาม แต่ผมก็ไม่ชอบอยู่ดีแหละครับ เห็นแล้วมันรู้สึกขัดใจ

     

            ผมนั่งเซ็งๆ ทำงานนู่นนี่ไปเรื่อย เบื่อจังเลยหงุดหงิดตั้งแต่เช้า ยังคาใจกับไอเด็กนั่นไม่หาย

     

            ก๊อกๆ ก๊อกๆ

     

            ระหว่างที่ผมกำลังนั่งบ่นอยู่คนเดียวจู่ก็มีเสียงคนเคาะประตูจากด้านนอกเพื่อขออนุญาติเข้ามาในห้องทำงานของผม ผมสลัดความคิดทั้งหมดทิ้งไปก่อนที่จะบอกให้คนข้างหลังประตูเข้ามา

     

            ประตูค่อยๆเปิดออกทำให้ผมพบว่าคนที่เข้ามาไม่ใช่ใครที่ไหนแต่คือ 'ชเว ยองแจ' ผู้ช่วยของผมเอง ซึ่งรีบเปิดประเด็นคุยงานกับผมเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา

     

            "พี่มาร์คได้ดีไซน์เนอร์ใหม่แล้วนะ" ยองแจบอกผมพร้อมกับยื่นแฟ้มประวัติพนักงานใหม่ให้ผมดู

     

            ความจริงแล้วปกติผมจะไม่ชอบให้พนักงานของผมเรียกว่าพี่หรอกแต่ยองแจค่อนข้างจะสนิทกับผมเหมือนเป็นพี่น้อง มันเลยเรียกผมว่าพี่มาร์คได้

     

            "เอ้าได้เเล้วหรอทำไมเลือกเร็วจัง"

            "ครับ ฝ่ายบุคคลคัดเรียกมาสัมภาษณ์แค่ไม่กี่คน"   ผมถามก่อนจะผมเปิดแฟ้มที่ยองแจพึ่งส่งให้ดูแล้วเจอรูปของดีไซน์เนอร์คนใหม่

     

     

     

     

            .

     

     

     

     

            .

     

     

     

     

            ไอเด็กซัมซุงฮีโร่!!!!

     

     

     

            .

     

     

     

            .

     

     

     

     

            ผมขมวดคิ้วก่อนจะหันไปถามยองแจ

     

     

     

            "ทำไมเลือกคนนี้"

            "คนนี้ประวัติการทำงานดี ตอบคำถามดี แล้วก็สุภาพด้วย ฝ่ายบุคคลบอกแบบนั้นอ่ะ แต่ผมดูจากผลงานออกแบบแล้วก็ใช่ได้นะพี่"

            "หรอ...หึ"

     

            ผมหัวเราะในลำคอ สุภาพหรอ สุภาพตรงไหน เจอกันครั้งแรกก็คิดจะด่าท่านประธานละ อยากจะรู้จริงๆว่าถ้านายรู้ว่าฉันเป็นใครจะทำยังไง

     

            ไหนๆ ฝ่ายบุคคลก็เลือกนายเข้ามาทำงานละ ฉันก็เชื่อมั่นว่าพนักงานของฉันว่าเลือกคนไม่ผิด ฉันอยากจะเจอนายแล้วละสิ เอ่ออออ กะ..น...พิ..มุก โอ้ยชื่อไรวะเนี่ยอ่านยากสั_ๆ ผมต้องพยายามก้มไปอ่านที่แฟ้มประวัติอีกรอบ โคตรขัดฟิลลิ่งตอนพระเอกเพ้อเจ้ออ่ะะะ =3=

     

            ผมละอยากเห็นหน้าเด็กนั่นเร็วๆจัง

     

            "งั้นนายบอกให้พนักงานคนนี้เริ่มเข้ามาทำงานวันจันทร์หน้าเลย"

            "โอเคครับ"

     

            หึๆ ฉันจะต้อนรับนายอย่างดีเลยไอตัวเล็ก

     

     

     

    ~ J U S T  R E L A X ~

     

     

     

     

     

    ::คยอมมี่ 's พาร์ท::

     

            "ฮัดชิ้ว!!! ฮัดชิ้ว!!!"

            "เอ้าไม่สบายหรอ" ผมถามแบมแบมที่ตอนนี้เราออกมากินข้าวเที่ยงกัน

            "ป่าวนะฉันก็สบายดีอ่ะ" คนตัวเล็กตอบหลังจากเอามือแนบที่แก้มกับหน้าผากของตัวเอง ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปขยี้ผมของอีกฝ่ายด้วยความเอ็นดู

            "นายจะหาเหาที่หัวฉันรึ ชอบขยี้หัวฉันอยู่ได้ =3="   เพื่อนตัวน้อยของผมบ่นพลางใช้มือจัดทรงผมของตัวเองให้เข้าที่

            "ฮ่าฮ่าฮ่า นี่ฮัดชิ้วสองรอบแปลว่ามีคนคิดถึงนะรู้ป่าว"  ผมแกล้งแซวไปขำไปกับท่าทางของแบมแบม น่ารักแบบนี้ทำให้ผมอดหวงไม่ได้ มันเป็นความรู้สึกที่แบบเหมือนผมมีลูกสาวอ่ะ -..-

            "นินทาละสิไม่ว่า" คนตัวเล็กพูดแล้วก็แบะปากเป็นรูปตีน ผมละโคตรขำเลย อะไรมันจะดูนอยด์ขนาดนั้น

            "นี่นายหงุดหงิดไรป้ะเนี่ย" ผมถามแบมแบมด้วยความสงสัย

            "หึ นายรู้ม้ะ มีคนชนฉันเเล้วทำโทรศัพท์ฉันตกอ่ะ  แบตนี้เหินฟ้าเลย แล้วก็ไม่ขอโทษอีก"

            "อ่าวเเล้วพังป้ะเนี่ย" ผมถามอีกคนด้วยความเป็นห่วง บอกเลยครับว่าเเบตเหินฟ้านี่ผมนึกสภาพไม่ออกเลย

            "ไม่อ่ะ ก็ไอบ้านั่นบอกว่าให้ใส่เเบตคืนก็ใช้ได้ละ ฉันก็เลยใส่คืนแล้วมันก็เป็นปกติเหมือนเดิม ไม่เป็นไรเเล้วนะลูกพ่อ" แบมแบมพูดแล้วก็โอ๋โทรศัพท์ตัวเองเหมือนเป็นลูก ถ้าจะบ้าละเพื่อน

     

            "สรุปคนนั้นเขาก็ช่วยชีวิตลูกนายอ่ะดิ"

            "แต่ลูกฉันก็ตกใจนะเว้ยย"

     

            ผมได้แต่ส่ายหัวกับความคิดของแบมแบม สติครับสติ

     

            ครืด...ครืด...

     

            "นั่นไงลูกมึงเรียกละ" ผมบอกให้มันรับโทรศัพท์ ไม่สิลูกของมัน -..-

     

            ผมนั่งเงียบๆฟังแบมแบมคุยโทรศัพท์แล้วก็กินข้าวต่อ วันนี้โคตรหิวเลยครับ ไม่ได้กินข้าวเช้าพอดีตื่นสายแฮะๆ ผมกำลังจะตักเมล็ดข้าวแสนอร่อยที่กระเพาะผมรอคอยเข้าปาก

     

     

     

            .

     

     

     

            .

     

     

     

            "จริงหรอครับ!!!"

     

            อีเชี่ยยยย!!! กูตกใจ จะแหกปากทำไมครับคุณแบมแบม ขัดคนหิวทำไมโว๊ะ

     

            ผมเงยหน้าขึ้นไปค้อนใส่แบมแบมที่ยังคุยโทรศัพท์อยู่เล็กน้อยก่อนจะตั้งใจตักข้าวใส่ช้อนแล้วกำลังจะเข้าปากอีกครั้ง

     

     

     

            .

     

     

     

            .

     

     

     

            "ยูคคคคคคคคคยอมมมมม"

     

            แบมบี้น้อยผู้น่ารักทำให้การกินของผมต้องหยุดชงักอีกครั้ง -..- ผมพยายามสงบสติอารมณ์โมโหหิว แล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่ามีอะไร

     

            "ฉันได้ทำงานที่มาร์คเคิลเเล้ว!!!"

            "เห้ยจริงดิ!!" ผมถามด้วยความตื่นเต้นไม่กงไม่กินมันละไว้ฉลองเลี้ยงใหญ่กับแบมแบมทีเดียวเลยละกัน

            "อื้มมมม เค้าให้ฉันไปทำงานวันจันทร์นี้เลย"   แบมแบมยิ้มอย่างมีความสุข

            "ก็ดีอะดิฉันจะได้เจอนายบ่อยๆแล้วฮ่าฮ่าฮ่า" ผมหันไปยิ้มกับแบมแบมที่ดีใจจนยิ้มไม่หุบ

            "ไหนๆฉันจะมีตังละ มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง"

     

            แหม่ครับ คุณเศรษฐีแบมแบม

     

     

     

     

    1 0 0 P E R C E N T

     

     

    S C R E A M  T A G :: #ฟิคกกน.

     

     

     

     

    W R I T E R  P O O D  M A K' S  T I M E

     

     

     

    เฮลโล่วววว ดูยูวรีเมมเบอร์มี้?

    มารีไรท์ใหม่เนอะ มีแก้เนื้อหานิดหน่อยด้วยจ้า

    เราตั้งใจว่าจะรีไรท์ทั้งภาษาแล้วก็เนื้อหาใหม่หมดเลย

    ยังใงอย่าพึ่งลืมเรื่องนี้ไปเนอะ555555

     

     

    คิดจะพัก คิดถึง J U S T  R E L A X

     @SQWEEZ
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×