-' '- ` เ ร า ก ลั บ ม า รั ก กั น ไ ด้ ไ ห ม ` -' '-

เนื้อเรื่อง

“เฮ้ย ต่อ วันนี้ไปเล่นเกมที่ร้านพี่บลูกัน จะได้ไปนั่งกินเหล้าด้วย”

“ไม่ละวะ เมิงไปกะไอ้ปุ้ยเถอะ กูกะว่าจะเลิกเล่นเกมแล้ว”

“โหย ไอ้ต่อ พูดอย่างกับเมิงจะทำได้ เห็นเมื่อก่อนเมิงก็พูดงี้”

“คราวนี้เลิกจริงๆเว้ย เพราะไอ้เกมเนี่ยแหละ กูถึงต้องเลิกกับจูน”

“เออ ทีเมิงเลิกกะแนทเมื่อ 2 ปีที่แล้ว เมิงยังกลับมาเล่นเกมเลย กูไม่เชื่อหรอกว่าเมิงจะเลิกเล่นเกมได้”

“แล้วแต่เมิงจะคิดละกันว่ะ ไอ้หนุ่ม”

หลังจากที่ไอ้หนุ่มเดินจากไปพร้อมกับไอ้ปุ้ย ผมก็นั่งอยู่ที่ม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้แถวๆคณะผมคนเดียว

ตอนนี้ผมอยู่ปี 3 แล้ว อายุก็ปาไป 20 จะ 21 แล้ว แต่ผมก็ยังทำตัวไร้แก่นสาร หาสาระไม่ได้ วันๆผมก็เอาแต่เล่นเกม ดูบอล การเรียนของผมจึงอยู่ในระดับย่ำแย่ แต่ก็ไม่เคยตก เพราะพ่อแม่ผมเป็นผู้บริจาคเงินให้มหาวิทยาลัยแห่งนี้หลายตังเลยทีเดียว รวมทั้งการที่ผมจบม.6 มาได้ มันก็เพราะเงินของพ่อแม่ผม ผมไม่เคยเห็นคุณค่าของสิ่งใดๆในโลกเลยจนเมื่อ 1 ปี กับ 6 เดือน ที่ผ่านมา

“ดีค่ะพี่ต่อ” เสียงใสๆของน้องสาวผมดังขึ้น

“ว่าไงจ๊ะน้องดาว วันนี้จะมาลากพี่ไปไหนอีกล่ะเนี่ย”

“โหย พี่ต่ออะ พี่ก็หัดออกไปเปิดหูเปิดตาบ้างดิ มัวแต่นั่งเล่นเกมอยู่ได้ น่าเบื่อจะตาย ไปข้างนอกเถอะ สาวๆตรึมนะพี่” น้องสาวตัวแสบของผมคนนี้ ที่จริงเธอก็ไม่ใช่ ญาติโกโหติกา ขอผมหรอก แต่เรารู้จักกันเพราะเกม แต่ผมก็มองเธอเป็นน้องสาว ผมไม่อาจเอื้อมจีบเธอได้หรอกคับ เพราะน้องของผมคนนี้ มันจู้จี้จุกจิกยิ่งกว่าแม่ผมซะอีก นี่ขนาดมันเป็นน้องผมนะ ยังชอบลากผมไปไหนมาไหนด้วย ผมไม่อยากมีแม่ 2 คนคับ แต่จริงๆน้องผมคนนี้มันก็รักผมมากนะ ในฐานะพี่ชาย เวลามีอะไรเดือดร้อน เธอก็มักจะมาปรึกษาผม ทั้งๆที่ปรึกษาแต่ละที ผมไม่เคยช่วยเธอได้เลย แต่เธอก็มักบอกผมว่า

“อย่างน้อย เฮียต่อก็ไม่เอาเรื่องที่ดาวพูดไปเล่าต่อไง” 

ผมจึงรักเธอเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง

“เฮีย ดูนั่นดิน่ารักป่าว” น้องดาวชี้นิ้วไปทางผู้หญิงผมยาวถึงกลางหลัง ผมของเธอสวยมาก รับกับใบหน้ารูปไข่ ผิวของเธอขาวเนียนมากๆ

“ใครเหรอ เพื่อนน้องดาวเหรอคับ” ผมถามด้วยความสงสัย ถ้าเป็นเพื่อนน้องดาว จะได้ให้น้องผมคนนี้เป็นแม่สื่อตามระเบียบ

“ป่าวค่ะ พี่เขาเป็นรุ่นพี่ดาวปีนึง ตอนนี้เรียนปี 1 ที่มช. คณะนิเทศ”

“ถึงว่าน่ารักดีนะ”

“ฮั่นแหน่ ชอบอะดิ เดี๋ยวแนะนำให้” ดาวจึงลากผมไปยังร้านหนังสือที่เธอคนนั้นยืนอยู่

“ดีค่ะพี่จูน ไม่เจอกันนาน พี่จูนสวยขึ้นทุกวันเลยนะค่ะ” น้องผมก็งี้แหละคับ ปากหวานเหมือนพี่มัน

“ดีจ้าน้องดาว เป็นไงล่ะเรา ปีนี้ก็ต้องหาที่เรียนแล้วเนอะ นี่ก็เดือนพฤศจิกาแล้ว อีกเดือนเดียวก็สอบโควต้าแล้วนี่ อ่านหนังสือจบกี่รอบแล้ว”

“พี่จูนอย่าพูดถึงให้ดาวเครียดไปกว่านี้เลยค่ะ”

“โอเคๆ แล้วมากับใครจ๊ะ”

“อ๋อ นี่เลยค่ะ พี่ชายดาวเองค่ะ ชื่อเฮียต่อ”

“ดีคับ ผมต่อคับ อยู่ ปี2 คณะวิดยา คอมฯ ม.พายัพคับ”

“ดีค่ะ ฉันชื่อจูนนะค่ะ เป็นรุ่นน้องคุณปีนึง ยังไงก็ขอเรียกพี่ต่อนะค่ะ”

“ได้คับ”

หลังจากวันนั้น ผมก็มีโอกาสได้รู้จักกับน้องจูน และสนิทสนมกันด้วยฝีมือของน้องสาวตัวแสบจอมจุ้นของผมนั่นเอง จูนเป็นดีมากในสายตาผม เธอเป็นทั้งคนสวยคนน่ารัก มีมารยาท เรียบร้อย ไม่ชอบเที่ยว ซึ่งต่างจากผมมาก ผมไม่เคยคิดว่าเราจะได้เป็นแฟนกัน จนกระทั่ง

“เฮีย บอกรักเค้าไปเลย พี่จูนเค้าดูมีใจให้เฮียนะ” ยัยน้องสาวจอมจุ้นลากผมมาร้านนมร้านหนึ่งแถว หน้า มช.

“ไม่นะดาว พี่กัวเขาปฏิเสธ” ผมยืนกรานหนักแน่น

“ทำไมป๊อดงี้ว๊า พี่ชายช้านไม่เคยป๊อดนะ”

“นี่ ถ้าพี่เสียใจวันนี้ พรุ่งนี้สงกรานต์ แกจะให้พี่แกเสียใจ แล้ววันสงกรานต์ก็เปียกเพราะน้ำตาเนี่ยนะ” ใช่คับ วันนี้วันที่ 12 เมษายน 2547

“เฮ้ย เฮีย วันสงกรานต์ก็คือวันปีใหม่ไง ถ้าเฮียสมหวังนะ เฮียก็จะมีความสุขไปตลอด แต่ถ้าเฮียผิดหวัง เฮียก็แค่เริ่มต้นใหม่ไง”

“. . .” จะว่าไปดาวมันก็พูดมีเหตุมีผลดีเหมือนกัน

“พี่จูนมาแล้ว เฮียจะเอาไงก็เอาละกัน ส่วนอุปกรณ์เนี่ยนะ ดาวเตรียมให้พร้อมแล้ว เหลือแต่คำสั่งของเฮีย” หลังจากดาวพูดจบ น้องจูนก็เดินมาถึงโต๊ะพอดี

“ขอโทษนะที่มาช้าไปหน่อย พอดีจูนไปช่วยเพื่อนเตรียมอุปกรณ์เล่นน้ำนะค่ะ”

“พี่จูนจะเล่นกับเพื่อนเหรอค่ะ เล่นที่ไหน”

“อ๋อ เอาน้ำใส่หลังรถเพื่อนนะจ๊ะ แล้วก็เล่นรอบๆคูเนี่ยแหละ คนเยอะดี”

“รู้สึกว่าพี่จูนเปลี่ยนไปนะเนี่ย”

“เปลี่ยนไปยังไงค่ะน้องดาว”

“ก็เมื่อก่อนไม่เห็นพี่จูนชอบเล่นที่คนเยอะๆเลย หรือว่าเปลี่ยนไปเพราะเฮียเหรอค่ะ ^ ^” ผมถลึงตาใส่น้องสาวตัวแสบของผม พูดอะไรไม่รู้จักดูเล้ย แต่ผมก็เหลือบไปมองน้องจูน เธอหน้าแดงมากๆ หรือจะจริงอย่างที่น้องผมพูดละเนี่ย

“ปะ ปะ ป่าว นะค่ะ คะ คะ แค่เพื่อนพี่เค้าชวนนะค่ะ ก็เลยไป” เสียงตะกุกตะกักอย่างนี้มันหมายความว่าไงเนี่ย (พี่ช้านทำไมโค ตะ ระ B u f f อย่างนี้ --- น้องดาว) ผมหันหน้าไปมองน้องสาวผม เธอพยายามส่งซิก บอกผมเรื่องอะไรก็ไม่รู้ เธอคงเห็นหน้าตางงๆของผม เธอก็เลยขอตัวไปเข้าห้องน้ำ

ดิ๊ง ดิ๊ง ดิ๊ง ดิ๊ง ( เสียงมือถือผมเองคับ ผมไม่ได้ตั้งนะ น้องผมมันตั้งของมันเอง ชื่อมันโดยเฉพาะเลย)

“เดี๋ยวพี่มานะคับน้องจูน” เธอพยักหน้ารับ ผมจึงเดินออกไปคุยหน้าร้าน

“ฮัลโหล แกมีไรป่าวเนี่ย ทำตัวลึกลับ”

“ตกลงเอาไง ของพร้อม เหลือแต่คนนะเฮีย”

“อืม ตามใจละกัน ถ้าพี่ผิดหวัง แกต้องไปนั่งเฝ้าฉันตอนร้องไห้ ตอนกินเหล้านะ”

“โหย แค่นี้ จิ๊บๆ” หลังจากนั้นน้องสาวผมก็บรรยายแผนการให้ผมฟัง จนผมนี้ยิ้มแก้มแทบปริ ซึ่งผมไม่เคยยิ้มขนาดนี้เลย

คลิ๊ก

ผมกดวางโทรศัพท์แล้วทำหน้าระรื่นมานั่งที่เดิม

“แฟนพี่ต่อโทรมาเหรอค่ะ ทำหน้าสดชื่นเชียว” น้องจูนถามผมด้วยน้ำเสียงงอนเล็กๆ ผมจึงตอบเธอไปว่า

“แหม ถ้าพี่จะมีแฟนคงอยากได้แบบน้องจูนมากกว่าคับ” เธอหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆเลยคับ สงสัย sense ของน้องผมจะน่าเชื่อถือเข้าแล้ว

เวลาผ่านไปประมาณ 5 นาที คนที่อยู่ในร้านก็เช็คบิลออกจากร้านไปหมด อันนี้ผมก็รู้นะว่ามันคือ 1 ในแผน แต่ไม่ยักรู้ว่าน้องสาวผมมันไปทำยังไงให้คนออกจากร้านไปหมดอย่างนี้

น้องจูนก็ถามผมว่าทำไมคนถึงออกจากร้านไปหมด แต่ผมก็ไม่ตอบ ผมชวนเธอคุยไปเรื่อยๆ ผมเคยพูดเรื่องเกมให้เธอฟังบ่อยๆ เธอก็รู้ว่าผมติดเกมเอามากๆ แม้ว่าเธอจะเล่นเกมพวกนั้นไม่เป็น แต่เธอก็จะรับฟังเรื่องขำขำที่ผมเล่าให้เธอฟังเสมอ เวลาผ่านไปไม่นาน น้องสาวผมก็กลายเป็นเด็กเสิร์ฟไปซะแล้ว (ที่ฉันทำเพื่อใครกัน หา --- น้องดาว)

“มาแล้วค่ะ ไอศครีมอร่อยๆ ถ้าไม่อร่อย ให้ตบเฮียต่อเลย” น้องจูนยิ้มซะหน้าบานเลย เธอคงไม่อยากตบผมจริงๆหรอกนะ

“ถ้าจูนตบนะ พี่จะจูบ” เอาอีกแล้วคับ น้องจูนเค้าทำหน้า ^///^ อีกแล้ว เวลาเธอเขินน่ารักจริงๆเลย

น้องสาวผมเดินเอาไอศครีมมาวางไว้บนหน้าผมถ้วยนึง หน้าน้องจูนถ้วยนึง แล้วมันก็เอาแจกันมาเปลี่ยนให้เป็นดอกกุหลาบสีแดง น้องสาวผมนี่โรแมนติกใช่ย่อยนะเนี่ย

ขณะที่น้องจูนกำลังตักไอศครีมเข้าปาก ผมก็หยิบช่อดอกกุหลาบสีแดง 9 ดอกที่น้องดาวเอามาวางเมื่อกี้ให้กับน้องจูน เธอหน้าแดงมากขึ้นเรื่อยๆ เธอไม่พูดอะไรมากคับ นอกจากคำว่า

“ขอบคุณมากนะค่ะพี่ต่อ ^//^”

เธอเริ่มตักไอศครีมกินจนใกล้หมด แล้วเธอก็ร้องกรี๊ด ผมหน้าเอ๋อมากคับตอนนั้น กลัวว่าน้องสาวตัวแสบมันจะแอบเอาอะไรไปใส่ในจานของน้องจูน

“มีอะไรคับน้องจูน”

“มีอะไรไม่รู้อยู่ในถ้วยของจูนนะค่ะ”

ผมหยิบถ้วยของเธอมาแล้วเขี่ยๆ ปรากฏว่ามันเป็นแหวนที่น้องสาวผมซื้อ เพื่อที่จะให้ผมเอาให้น้องจูนอีกที 

“คือ ไม่มีอะไรหรอกคับ พอดีพี่กะเซอร์ไพร้สน้องจูน แต่ถ้าน้องจูนกลัวพี่ขอโทดด้วยนะ”

“เซอร์ไพร้ส อะไรเหรอค่ะ” หน้าของน้องจูนตอน งง ก็น่ารักไปอีกแบบ สรุปว่าน่ารักทุกท่าเลย

“นี่ไงคับ” ผมหยิบแหวนขึ้นมาชูให้เธอดู

“รับไปซิคับ หรือว่ารังเกียจพี่” เธอรับแหวนไปอย่างว่าง่าย เธอบรรจงใช้กระดาษทิชชู่เช็ดมันเบาๆ

“ขอบคุณพี่ต่อมากนะค่ะ”

“พี่ขอเปลี่ยนจากคำขอบคุณ เป็นคำว่าแฟนได้ไหมคับ” ตามบทที่น้องสาวผมวางไว้เปะๆ

“เออ ^//^ จูน จูน ก็ชอบพี่ต่อตั้งแต่เจอกันครั้งแรกแล้วนะค่ะ” sense ของน้องสาวผมนี่สุดยอดจริงๆคับ ไม่เคยผิดแม้แต่น้อย

“งั้นพี่สวมแหวนให้นะ” ผมหยิบแหวนมาจากมือของเธอ แล้วสวมที่นิ้วนางข้างซ้ายให้เธอ

แล้วเสียงเพลงก็บรรเลงขึ้น

รอมาตั้งนาน แต่ละคืนก็คงฝันไป
จะมาเมื่อไร แค่สักคนที่ใจฉันใฝ่หา
มีเพียงแค่เงา ที่วันๆเดินเคียงฉันมา
รอคนสบตาและคนมาต่อเติมหัวใจ

วันนี้แค่เสี้ยวนาทีที่เจอ
ได้พบเธอ ได้ทักทาย เพียงได้มองแววตา

จากฝันก็กลายเป็นมากกว่าฝัน
ฝันกลายเป็นจริงขึ้นมา เมื่อในเวลานี้มีเธอทั้งคน
จากฝันก็กลายเป็นมากกว่านั้น เมื่อเธอได้เดินเข้ามา
หนึ่งคนที่มองหาไม่เคยใช่ใคร แต่ใช่เธอ

วันคืนที่รอ หมดไปแล้วเมื่อได้พบเธอ
การเจอกับเธอ ตอบคำถามที่คาค้างหมดใจ
ฝันไว้แค่ไหน แต่วันนี้ได้เกินฝันไป
ในคนมากมาย ช่างโชคดีที่เราพบกัน

วันนี้แค่เสี้ยวนาทีที่เจอ
ได้พบเธอ ได้ทักทาย เพียงได้มองแววตา

จากฝันก็กลายเป็นมากกว่าฝัน
ฝันกลายเป็นจริงขึ้นมา เมื่อในเวลานี้มีเธอทั้งคน
จากฝันก็กลายเป็นมากกว่านั้น เมื่อเธอได้เดินเข้ามา
หนึ่งคนที่มองหาไม่เคยใช่ใคร แต่ใช่เธอ

ไม่มีใครจะเป็นเหมือนเธอ
ได้พบเธอกับตัวก็รู้เลย เธอคือคนในฝันเดินออกมา

จากฝันก็กลายเป็นมากกว่าฝัน
ฝันกลายเป็นจริงขึ้นมา เมื่อในเวลานี้มีเธอทั้งคน
จากฝันก็กลายเป็นมากกว่านั้น เมื่อเธอได้เดินเข้ามา
หนึ่งคนที่มองหาไม่เคยใช่ใคร แต่ใช่เธอ

นี่คือเพลง คนในฝัน ของ Mr.Team คับ และเสียงใสๆที่ร้องนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน น้องสาวของผมเอง

หลังจากวันนั้น ความสุขของผมก็เริ่มมีมากขึ้นทุกวันๆ จูนเอาใจใส่ดูแลผมมากๆคับ เธอคอยช่วยเหลือผมในทุกๆเรื่อง และเธอก็เป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมรัก จากที่ผมเคยเป็น playboy ผมก็เลิกหมด เหลือแค่อย่างเดียวที่เลิกไม่ได้ นั่นก็คือการเล่นเกมที่เกินหยุดยั้งของผม

แรกๆผมก็ให้เวลากับจูนมากกว่าเกมแหละคับ แต่ด้วยนิสัยหรือสันดานก็ไม่ทราบ หลังจากที่ผมคบกับจูนได้ 6 เดือน อาการบ้าเกมของผมมันก็กำเริบ

12 ตุลาคม 2547 เวลา 9.00 น. ณ ห้องเฮียต่อ

“พี่ต่อค่ะ ไปเที่ยวกันนะค่ะ ปิดเทอมทั้งที ไปต่างจังหวัดกันไหม ชวนน้องดาวไปด้วยดีไหมค่ะ น้องดาวรู้จักรีสอร์ทสวยๆตั้งเยอะนะค่ะ จูนว่าไปเชียงรายดีไหมค่ะ อากาศดีนะค่ะ ไม่ไกลด้วย”

เธอพูดๆไปโดยที่ผมไม่ได้ฟังเลยแม้แต่น้อย ผมมัวแต่นั่งจิ้มคอมพิวเตอร์ เล่นเกมของผมอย่างเมามันส์ ทั้งๆที่เธออุตส่ามาหาผมที่คอนโด แต่ผมก็ไม่ได้ซื้อของอะไรมาให้เธอทานเลย

“ต่อค่ะ ไม่มีของกินเลยนะ ยังไงเดี๋ยวจูนลงไปซื้อมาให้ก็แล้วกันนะ”

“. . .”

ผมไม่พูดไม่จากับเธอเลย ผมก็ไม่รุ้ว่าทำไมผมถึงทำอย่างนั้น เธอเดินออกจากห้องไป โดยที่ผมไม่สังเกตเลยว่า เธอมีน้ำใสๆไหลออกจากนัยตาแสนสวยของเธอ

Dao Talk

ไอ้เฮียต่อ แกตาย เล่นเกมจนไม่รู้เวลาเลยนะแก ฉันอุตส่าหาแฟนให้อย่างดี ยังไม่สำนึกอีก ดูซิพี่จูนร้องไห้เธอมาหาฉันเนี่ย

10 โมง ฉันถึงที่หมายที่พี่จูนเรียกมา นั่นก็คือคอนโด เฮียต่อ ฉันเดินลงจากรถได้เพียงก้าวเดียว พี่จูนก็วิ่งมาหาฉัน พี่จูนร้องไห้จนตาแดงไปเลย

“ดาว พี่ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว พี่ต่อเค้าไม่สนใจพี่เลย เอาแต่เล่นเกม พี่ชวนไปเที่ยวก็ไม่ไป พี่พูดอะไรไปเขาก็ไม่ฟัง ไม่ตอบกลับพี่เลย”

“พี่จูนใจเย็นๆนะค่ะ เดี๋ยวดาวจัดการให้”

ฉันมาถึงหน้าห้องเฮียต่อด้วยสีหน้าซีเรียสที่สุดในโลก

ก๊อก ๆ

ก๊อก ๆ ๆ

ก๊อก ๆ ๆ ๆ

ก๊อก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

“เฮียต่อ ตายแล้วเหรอ ถึงไม่มาเปิดนะหา จะได้เรียกพ่อแม่มาทำศพ”

“อย่าเรียกเลย พี่มีกุญแจ” ที่จริงฉันก็รู้พี่จุนมีกุญแจ ฉันก็มี แต่ฉันอยากรู้ว่าอาการมันถึงขั้นไหน และเท่าที่ฉันทดสอบหน้าห้อง และเดินเข้ามาให้ห้อง โอ้ว ห้องมันหรือรังหมา ไม่เก็บไม่กวาด จานกองเต็มอ่าง ถุงขนมเต็มทางเดิน เสื้อผ้า เกลื่อนทั่วห้องเลย ฉันเดินเข้ามามันก็ไม่ทัก

“เฮียต่อโว้ย ไฟไหม้”

“. . .” ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก

“เฮียต่อ ป๊ากะม๊า มา”

“. . .” กรุณาติดต่อใหม่ค่ะ

“เฮียต่อ มีนักฆ่ามา มันจะมาฆ่าเฮียนะ”

“. . .” บริการรับฝากข้อความ

วูบ

“เฮ้ย ทำไมคอมฯดับวะ เพิ่งเล่นแค่ 2 วัน 2 คืนเองนะเว้ย” เสียงเฮียต่อโวยวายขึ้นหลังจากที่ฉันดึงปลั๊กคอมฯออก

“เฮีย หนูมา แล้ว”

“อ้าวจูน อ้าวดาว มากันตั้งแต่เมื่อไหร่” ดูมันๆ

“เจ๊จูนมาตั้งชาตินึงแล้ว ลงไปข้างล่างมาแล้วด้วย แต่นู๋เพิ่งเดินขึ้นมา นึกว่าหลงเข้ามาในรังหมานะเนี่ย”

“เออ ขอโทดที พี่เล่นเพลินไปหน่อย สงสัยคอมฯมันจะรับไม่ไหวละ”

“รู้ก็ดี” เหอๆ ช้านไม่บอกหรอกว่าช้านถอดปลั๊ก เอิ๊กๆ ปล่อยมันบ้าไปเองดีก่า

“งั้นพี่ไปร้านก่อนนะ”

“อ้าว ต่อค่ะ ยังไม่ได้ทานข้าวเลยนะ ทานข้าวก่อนเถอะ”

“เออ ช่าย จะได้คุยกันด้วย นู๋ขอเวลาเฮียไม่นานหรอก เกมมันไม่หนีไปไหนหรอกเฮีย”

“ก็ได้ ไม่เกิน 1 ชั่วโมงนะ”

“เออ” ฉันพูดจบก็เดินไปเก็บข้าวของให้มัน ส่วนมันกับพี่จูนก็ไปช่วยกันเอากับข้าวใส่จาน

“เฮีย ดาวขอพูดไรหน่อยนะ”

“มีไรเหรอ ว่ามาซิ”

“เฮียเลิกเล่นเกมได้ไหม หรือเพลาๆลงหน่อย”

“โหย ปิดเทอมทั้งที ขอเล่นให้มันสะใจหน่อยได้ไหม”

“แล้วปิดเทอมทั้งที ไปเที่ยวกับแฟนหน่อยได้ไหมล่ะ”

“เออ จูนอยากไปไหนเหรอ พี่จะพาไป” รู้สึกมันจะรู้สำนึกบ้างแล้วล่ะ

“จูนบอกพี่ตั้งแต่เช้าแล้วนะ ว่าอยากไปเชียงราย พาน้องดาวไปด้วย”

“ไปวันไหนดีล่ะเฮีย”

“วันไหนก็ได้คับ”

“งั้นพรุ่งนี้เลยละกันนะเฮีย เพราะ อาทิตย์หน้า รุ่นพี่ที่มหาลัย เค้ามีโครงการไปภูกระดึง รุ่นน้องอย่างนู๋ก็ต้องทำตาม เฮ้อ คิดละ เหนื่อยใจ”

“จูนก็โอเคค่ะ แล้วต่อล่ะ”

“ผมว่า ... ไปก็ได้คับ” ไม่รู้ว่ามันยอมไปเพราะฉันรึป่าว ก็ทำหน้าแม่มดใส่เฮียซะง้าน แต่ที่ทำไปเนี่ย ก็เพราะเฮียหรอกนะ

June talk

ฉันดีใจมากเลยค่ะ ที่พี่ต่อยอมไปเที่ยวกับฉันและน้องดาวด้วย ฉันรักน้องดาวมากๆเลย เพราะเวลามีปัญหาน้องดาวก็จะช่วยฉันได้เสมอ ช่วงนี้ฉันก็เข้าใจนะว่าต่อเขาติดเกม แต่มันมากเกินไป เขาไม่มีเวลาให้ฉัน ฉันก็ไม่ว่าหรอก แต่ฉันเป็นห่วงเขา เขาไม่ทานอะไรเลย วันๆเอาแต่เล่นเกม ฉันกลัวเขาไม่สบาย เลยจำเป็นต้องขัดใจเขา ฉันเดินออกจากห้องของต่อมาด้วยความดีใจ พรุ่งนี้เราก็จะได้ไปเที่ยวกันแล้วฉันดีใจมากๆเลย เพราะเราไม่ได้ไปเที่ยวกันมานานแล้ว

“พี่จูน เฮียต่อค่ะ ขอโทดนะค่ะที่มาช้า” เสียงใสๆของน้องดาวดังมาแต่ไกล เธอรีบวิ่งมาขอโทดฉันเพราะตอนแรกเรานัดกัน 8 โมง แต่ตอนนี้ 8 โมงครึ่งแล้ว แต่ฉันก็ไม่ได้โกดน้องเขาหรอกนะ ดีซะอีกฉันจะได้มีเวลาอยู่กับต่อนานๆ

พวกเราเดินทางออกจากเชียงใหม่ตอน 9 โมง แล้วก็ไปถึงเชียงรายตอนเที่ยงพอดี เราแวะทานข้าวในเมือง แล้วเริ่มเดินทางต่อไปที่รีสอร์ทที่น้องดาวจองไว้ รีสอร์ทนี้ตั้งอยู่ในอำเภอแม่ฟ้าหลวง ไกลจากตัวเมืองไปไกลเหมือนกัน แต่ฉันก็ดีใจที่ได้อยู่กับต่อ

ในที่สุดเราก็มาถึงรีสอร์ท ตอน บ่ายโมงครึ่ง เราพักในบ้านพักหลังเดียวกัน แต่แยกห้องนอน บ้านพักที่น้องดาวจองไว้สวยมากๆเลยล่ะค่ะ อยู่บนเนินเขา มีสวนดอกไม้อยู่ด้านล่าง ถึงแม้ว่าบ้านพักนี้จะไม่มีแอร์แต่ก็เย็นสบายมากๆเลย น้องดาวบอกว่าตั้งใจเลือกที่ไม่มีแอร์ เพราะว่าจะได้รับอากาศบริสุทธิ์เต็มๆ ฉันเห็นด้วยมากๆ

ตอนแรกฉันเห็นต่อไม่ค่อยสนุก แต่พอมาถึงที่พัก ต่อกลับเปลี่ยนไปเลยค่ะ ต่อคอยดูแลฉันเป็นอย่างดี พาฉันออกไปเดินเล่น ฉันดีใจมากเลยที่ต่อกลับมาเป็นเหมือนเดิม ฉันไม่ชอบเลยที่ต่อไม่พูดไม่จา เพราะเวลาต่อพูดต่อจะยิ้มแย้มน่ารักมากค่ะ

Tor Talk

หลังจากที่กลับมาจากการไปเที่ยวเชียงราย 3 วัน 2 คืน ที่น้องดาวเตรียมการให้ผม ผมก็กลับมาเป็นคนดีได้อีกครั้ง ตอนแรกผมก็ไม่อยากไปนักหรอก แต่น้องสาวผมมันขู่ผมไว้

“ถ้าเฮียไม่ไป ดาวหาแฟนใหม่ให้พี่จูนจริงๆนะ ดูเลย หล่อทั้งนั้น เรียนเก่ง ฐานะดีอีกต่างหาก” ดาวเอารูปผู้ชายมากมายมากองให้ผมดู แล้วบรรยายสรรพคุณของแต่ละคนให้ผมฟัง ผมรู้ว่าน้องคนนี้พูดอะไรแล้วทำได้จริงเสมอ ผมไม่อยากเสียจูนไป ผมก็เลยฝืนใจไป

แต่ผมก็คิดไม่ผิดที่ไป ที่นี่สวยมากคับ อากาศดีมากๆ แถมจูนก็ยังมีความสุขอีกต่างหาก ผมก็เลยพลอยมีความสุขไปด้วย

หลังจากที่ไปเที่ยวกันมาเรียบร้อย ผมก็มักจะชวนจูนไปโน่นไปนี่ เพราะกลัวเขาจะเบื่อผม ผมทำอย่างนี้ได้ จนถึงวันที่ 12 เมษายน 2548 วันครบรอบ 1 ปี ของผมกับจูน ผมไม่ลืมหรอกคับ เพราะน้องสาวของผมย้ำแล้วย้ำอีกกับผม ถ้าผมลืม มีหวังผมได้ไปเกิดใหม่แน่

“เฮียต่อ ดาวจัดร้านให้เรียบร้อยแล้วนะ ของก็พร้อมแล้ว เจอกันที่ร้านตอน 10 โมงนะ”

ดาวโทรมาย้ำผมตั้งแต่ 8 โมง ผมจึงต้องลุกจากเตียงไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมเลือกชุดที่จูนซื้อให้ผม ตอนนี้ผมอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าแขนยาว แต่ผมพับมันขึ้นมาถึงข้อศอก กางเกงยีนส์สีเข้ม รองเท้าConverse สียีนส์

ผมออกจากคอนโด ประมาณ 9 โมง เพื่อที่จะไปรับจูนที่บ้าน พอผมมาถึงบ้านของจูน เธอก็ได้ออกมารอผมที่หน้าบ้านแล้ว เธอสวยมากคับ เธออยู่ในชุดแซคสีฟ้า ที่น้องดาวช่วยผมเลือกซื้อให้จูน ผมไม่เคยเห็นเธอใส่เลย แต่วันนี้เธอคงคิดเหมือนผมล่ะคับ

ผมขับรถพาจูนมาถึงร้านนมที่เราเคยมากันบ่อยๆ ผมกับจูนต่างก็แปลกใจในความเปลี่ยนแปลงของร้าน ก้าวแรกที่ผมก้าวเข้ามาในร้าน ผมนึกว่าเป็นร้านดอกไม้ซะอีก เพราะทุกมุมของร้านถูกประดับประดาไปด้วยดอกไม้หลากสี แต่จะเน้นโทนขาวชมพูที่ใจกลางร้าน ซึ่งมีเพียงโต๊ะ 1 ตัว และเก้าอี้ 2 ตัวเท่านั้น ซึ่งน้องดาวคงจะเป็นคนจัดการเปลี่ยนแปลงร้านนี้อย่างแน่นอน ผมจับมือจูนแล้วพาไปยังโต๊ะ พอเรานั่งได้ซักพัก ก็มีคนมาเสิร์ฟเครื่องดื่มให้ เครื่องดื่มของผมเป็นโกโก้ปั่น ส่วนของจูนเป็นน้ำส้มคั้น

“พี่ต่อค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะ ที่นี่สวยมากๆเลยค่ะ”

“คับ”

ผมลุกจากโต๊ะเดินไปหยิบช่อดอกกุหลาบสีชมพูช่อใหญ่ที่วางไว้หลังเค้าเตอร์ เดินเดินมามอบให้จูนที่โต๊ะ เธอดูดีใจมากๆ อาจเพราะผมไม่ค่อยซื้อให้เธอบ่อยนัก ไม่เหมือนกับคู่รักคู่อื่นๆ

Dao Talk

ฉันแอบมองพี่ต่อกับพี่จูนอยู่หลังร้าน ฉันคิดว่าสิ่งที่ฉันเตรียมไว้คงถูกใจพี่ต่อและพี่จูนน่าดู เพราะดูจากสีหน้า ท่าทางของทั้งคู่ ฉันก็รับรู้ได้ถึงความสุข และความรักที่เขามีให้กัน มันมากเกินที่ฉันจะบรรยายจริงๆ ฉันให้คนนำอาหารและของว่างไปเสิร์ฟที่โต๊ะ ฉันมองเขาทั้งสองคนทานอาหารอย่างมีความสุข แค่นี้แหละก็เป็นความสุขที่สุดของฉันแล้ว ฉันเป็นพวกชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นจริงๆนะ โดยเฉพาะการเป็นแม่สื่อแม่ชัก ฉันรู้สึกว่าเวลาที่เห็นคู่รักมีความสุข เห็นคนที่เรารักมีความสุข ฉันก็พลอยมีความสุขไปด้วย แต่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ฉันจะมีความรักกับเขาบ้างนะ เมื่อพี่ต่อกับพี่จูนทานอาหารเสร็จ ฉันก็ดำเนินแผนการต่อไป ฉันเดินถือถาดใส่กล่องของขวัญ 3 กล่อง ไปยังโต๊ะที่ทั้งทั้งคู่นั่งอยู่

“นี่ค่ะพี่จูน ของขวัญวันครบรอบ 1 ปีของการคบกันที่พี่ต่อเตรียมไว้ให้พี่จูนค่ะ”

ฉันยื่นกล่องของขวัญขนาดไม่ใหญ่มาก มีลักษณะแบนๆ ให้กับพี่จูน พี่จูนค่อยๆเปิดกล่องนั้นออก และในนั้นก็มี . . .

June Talk

สร้อยทองคำขาว มีจี้เป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษคำว่า JUNE ฉันพูดไม่ออกเลยค่ะ มันสวยมากๆ ราคาคงจะแพงน่าดูเลย

“จูนชอบไหมคับ”

 “ชอบมากเลยค่ะ ขอบคุณพี่ต่อมากนะค่ะ”

“พี่ต่อก็ใส่ให้พี่จูนซิค่ะ ดาวจะได้ถ่ายรูปให้ไง”  

“ได้คับ” ต่อลุกจากเก้าอี้ แล้วหยิบสร้อยจากมือของฉันไป แล้วเขาก็บรรจงใส่สร้อยให้ฉัน ฉันรุ้สึกได้ถึงความรักที่เขามีให้ฉัน มันมากมเหลือเกิน พอๆกับความรักที่ฉันมีให้เขา

“นี่ค่ะ พี่จูน พี่ต่อ ดาวให้เป็นของขวัญค่ะ ขอให้รักกันนานๆนะค่ะ” น้องดาวหยิบกล่องของขวัญเล็กๆ ให้ฉันกับต่อ คนละกล่อง

ฉันค่อยๆเปิดมันออก และพบว่าเป็นที่ให้มือถือ ที่มีจี้รูปคิวปิดเป็นคริสตัล ราคาคงไม่ใช่น้อยเลย

“มันแทนตัวดาวนะค่ะ ถ้ารักดาวก็อย่าทิ้งกันนะค่ะ ^ ^”

หลังจากนั้นก็เปิดเทอม 1 ปีที่ 2 ของผม ในรั้วมหาวิทยาลัย ตอนนี้จูนขึ้นปี 2 แล้ว เธอก็เลยไม่ค่อยมีเวลาให้ผมนัก แต่เธอก็ยังหาเวลามาหาผมที่คอนโดเป็นประจำ ในระหว่างที่ผมคบกับจูน ผมไม่ค่อยล่วงเกินเธอเลย แต่ผมเคยคิดเหมือนกันนะ อยากจะทำอะไรเหมือนกับคนๆอื่นที่ผมคบมา แต่ความรักที่ผมมีให้เธอมันมากคับ มันก็เลยชนะกิเลสตัณหาของผม เธอเคยมานอนค้างที่คอนโดผมเหมือนกัน แต่ผมก็จะย้ายไปนอนที่โซฟา เพราะผมกลัวจะอดใจไว้ไม่ไหว

ตอนนี้เดือนกรกฎาแล้ว จูนก็ต้องทำกิจกรรมรับน้อง จนไม่มีเวลาให้ผมแล้ว จากที่เราเคยโทรหากันทุกวัน ตอนนี้มันเหลืออาทิตย์ละครั้ง การที่จะเจอกับจูนก็ยากขึ้นไปอีก ผมก็เลยปลีกตัวกลับมาเล่นเกมอีกครั้ง แล้วด้วยนิสัยอันแก้ไม่หาย(สันดาน)ของผม ก็ทำให้ผม ถลำลึกไปกับการเล่นเกมอีกครั้ง ผมเล่นเกมทั้งวันทั้งคืน แทบไม่ได้นอนหลายคืน ร่างกายผมเริ่มโทรมลงทุกวันๆ ไม่มีจูนมาคอยทำกับข้าวให้ผมกิน ไม่มีคนมาคอยเตือนให้ผมนอน ผมก็เลยเล่นจนไม่รู้เวลา ลืมคำว่าหิว ลืมคำว่า ง่วง ไปโดยปริยาย แต่ด้วยความที่ผมยังเหลือน้องสาวอยู่อีก 1 คน ปีนี้ดาวก็เข้าเรียนในมหาวิทยาลัยแล้ว แต่เธอดีกว่าผมมากครับ เธอเรียนคณะทันตแพทย์ ซึ่งเป็นคณะที่สูง ก็เลยรับน้องไม่มากมายนัก เธอจึงมีเวลามาดูแลผมแทนจูน จูนก็มักจะฝากขนม มาให้ผมเสมอ แต่ผมก็ไม่ค่อยได้กินเท่าไหร่ เพราะผมมัวแต่เล่นเกม แม้ว่าดาวจะพยายามเตือนผมมากแค่ไหน แต่ผมก็ยังไม่สามารถเรียกสติสัมปชัญญะกลับคืนมาได้ จนเวลาล้วงเลยไปกว่า 1 เดือน

เดือนสิงหาคม ฝนเริ่มตกหนักมากขึ้นทุกวันๆ จนทำให้ผมขี้เกียดไปเรียนมากขึ้น แล้วก็ทำให้ผมเล่นเกมอยู่ที่คอนโดมากขึ้นตามไปด้วย ตอนนี้ผมไม่ได้คุยกับใคร ไม่ได้โทรศัพท์หาใคร แม้กระทั่งโทรหาจูน ผมก็ไม่ได้โทร จูนโทรหามาผม ผมก็ไม่รับ ใครโทรมาผมก็ไม่รับ ผมล็อคห้องไว้ ทำตัวเหมือนไม่ได้อยู่ที่คอนโด ไม่รุ้ว่าผมทำอย่างนั้นทำไม หรือว่าฟ้าได้ลิขิตไว้แล้ว

เดือนกันยายน ฝนก็ยังคงตกอยู่ทั้งวันทั้งคืน จนผมเริ่มเบื่อ ผมรู้สึกว่ามีใครบางคนมาเคาะประตูห้องผม แต่ผมก็ไม่ได้ลุกไปเปิด เพราะผมกำลังเก็บเลเวลอย่างเมามัน บางครั้ง เหมือนมีคนกระหน่ำโทรเข้ามือถือผม แต่ผมก็ขี้เกียดรับ จึงกดวาง แล้วก็ปิดมือถือไปเลย ตอนนี้ผมตัดขาดจากโลกภายนอกอย่างเต็มตัว

ปลายเดือนกันยา เอาแล้วคับ อาหารกระป๋อง มาม่า และอื่นๆ หมดแล้วคับ และก็เป็นโชคดีของผมที่ตอนนี้ผม เลเวล 99 แล้ว ไฮคลาสด้วย ผมก็เลยตัดสินใจเลิกเล่นไปก่อน เพราะยังไงก็ใกล้สอบแล้ว และเลเวลมันก็สูงสุดแล้วด้วย

30 กันยายน   

หลังจากที่ผมอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย ผมจัดการโทรเรียกแม่บ้านให้มาทำความสะอาดห้อง แล้วก็เอาเสื้อผ้าของผมไปซัก เมื่อจัดการเรื่องห้องเรียบร้อย ผมก็โทรหาจูนทันที

“ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก…”     

ผมกดโทรหาจูนอยู่อย่างนั้นก็มีแต่

“ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก…”    

ผมจึงโทรไปบ้านเธอ แม่บ้านที่บ้านเธอบอกว่า เธอขอออกไปอยู่หอตั้งแต่ต้นเทอมแล้ว อ้าว ผมไม่รุ้อะไรเลยเหรอเนี่ย ผมจึงฝากบอกแม่บ้านว่า ถ้าจูนกลับมาบอกให้โทรหาผมด้วย

ผมโทรเข้ามือถือเธออีกครั้ง

“ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก กรุณาฝากข้อความหลังเสียงสัญญาณ ตู๊ด..”

“จูน ผมเองนะ ผมคิดถึงจูนจัง ถ้าได้รับข้อความแล้ว โทรกลับด้วยนะ”

ผมรอโทรศัพท์ของเธอจนถึงเย็น เธอก็ไม่โทรมา โทรไปก็มีแต่ฝากข้อความ ผมจึงโทรหาน้องดาว

“ฮัลโหลดาว นี่พี่ต่อเองนะ”

“อ้าวเฮีย หายศีรษะไปไหนมาเนี่ย ไม่มาดูแลน้องดูแลแฟนเลย”

“ขอโทษ พี่ติดเกมไปหน่อย”

“หน่อยบ้าไรเนี่ย กี่เดือนแล้วนับดูบ้างดิ รู้งี้ ทุบคอมเฮียเจ๊งซะก็ดี”

“เอาน่าๆ แล้วดาวเจอจูนบ้างป่าว”

“. . .” น้องดาวไม่ตอบ

“อ้าวว่าไงล่ะ”

“แล้วเฮียโทรมามีไรเหรอ”

“อ๋อ จะชวนไปซื้อของนะ ของที่คอนโดหมดเกลี้ยงเลย ตอนนี้ผอมจะแย่แล้ว”

“เออ งั้นมารับดาวที่บ้านละกัน”

“ได้คับ 10 นาทีเจอกัน”

คลิ๊ก

ผมขับรถฝ่าสายฝนออกจาคอนโดย่านชานเมือง เข้าไปในตัวเมืองเชียงใหม่ และแวะไปรับน้องดาว แล้วก็พาเธอไปเซ็นทรัลกาดสวนแก้ว

ผมกับดาวไปซื้อของในซุปเปอร์มาเก็ตเสร็จ ก็เดินไปดูเสื้อผ้า วันนี้ผมซื้อเสื้อห้าให้ดาวไปหลายชุดเลย เพราะนานแล้วที่ผมไม่ได้เจอกับน้อง ผมจึงซื้อของให้เป็นการไถ่โทษ และผมก็ไม่ลืมซื้อเผื่อจูนคับ ซักพักน้องดาวก็ลากผมเข้าไปในร้านตุ๊กตา เธอบอกให้ผมซื้อตุ๊กตาให้จูน ผมเดินเลือกอยู่นาน ก็มาสะดุดอยู่กับหมีน้อยสีขาวตัวโตที่สุดในร้าน ผมเลือกตัวนี้ให้กับจูน และซื้อ Pucca ตัวที่ใหญ่ที่สุดให้น้องดาว

“ขอบคุณนะค่ะพี่ต่อ ดาวดีใจจังเลยที่พี่ต่อกลับมาเป็นพี่ต่อคนดีเหมือนเดิม”

“คับ พี่จะเป็นคนดีเพื่อนน้องดาวและก็น้องจูนตลอดไปนะ”

“ถ้าพี่จูนมาได้ยินคงจะดีใจนะ” แล้วจู่ๆน้องดาวก็ทำหน้าเศร้าไป ผมถามว่ามีอะไร แต่เธอก็บอกว่า ปวดหัวจี๊ดๆ ไม่ต้องห่วง ผมว่าเธอต้องมีอะไรปิดบังผมอยู่แน่ๆ

ผมเดินมาซักพัก ก็พบกับคนที่ผมอยากเจอมากที่สุด . . . น้องจูน

แต่เธอเดินมากับผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่ง ผมหันไปถามน้องดาว เธอก็ไม่ยอมตอบ

22 ตุลาคม 2548

ผมเฝ้านึกถึงจูน และพยายามโทรหาจูนอยู่ตลอดเวลา แต่ก็มีเพียงข้อความเดิมๆ

“ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก…”    

วันนี้วันเกิดผม เธอลืมเรื่องนี้ไปได้เหรอ หรือเธออยากจะเลิกกับผม พอคิดมาจนถึงคำว่า  “เลิก” จู่ๆน้ำตาของผมมันก็ไหลออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว ผมตัดสินใจแล้ว จึงโทรไปเรียกน้องดาวให้มาพบผมที่ร้านนม แถวๆหน้อมอ ร้านเดิม

เมื่อน้องดาวมาถึงเธอก็มอบของขวัญและอวยพรวันเกิดให้ผม

“วันนี้วันเกิดพี่ ถ้าพี่ขออะไรดาวให้พี่ได้นะ”

“ได้ซิค่ะ เพื่อเฮียดาวทำได้” น้องดาวติดกับผมเข้าแล้ว

“งั้น พาจูนมาหาพี่ที่นี่ ภายใน ครึ่งชั่วโมง ไม่งั้น เราตัดพี่ตัดน้องกัน”

“เฮ้ย ...” น้องดาวอึ้งไปหลายวินาที แล้วเธอก็ต้องยอมทำตามที่ผมขอ

16.30 น. ณ ร้านนมหน้ามอ

ผมกับจูนนั่งเผชิญหน้ากัน โดยที่มีน้องดาวคอยมองอยู่ไกลๆ แล้วก็ไอ้หน้าหล่อซึ่งเป็นคนที่มากับจูน และเป็นคนเดียวกับที่ผมเห็นเขาเดินอยู่กับจูนที่ห้างวันนั้น เขาคงเป็นแฟนใหม่ของจูน 

“จูน ยังรักผมอยู่ไหม”

“คุณเป็นใคร แล้วฉันเคยรักคุณด้วยเหรอค่ะ” จูนตอบผมด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ

“ผมขอโทดนะจูน ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมรู้ว่าผมผิด ผมไม่ขอให้คุณยกโทดให้หรอกนะ ผมไม่ขอให้คุณกลับมาเป็นเหมือนเดิม เพราะผมรู้ผมคงดูแลคุณได้ไม่ดีเท่ากับคนนั้น” ผมหันไปมองไอ้หน้าหล่อนั่น แล้วพูดประโยคที่ทำร้ายใจผมมากๆ

“ผมอยากให้จูนรู้ไว้ ผมยังรักจูนเหมือนเดิมนะ แต่ว่าเราจบกันแค่นี้เถอะนะ ลาก่อนจูน”

ผมเดินออกจากร้านโดยที่ไม่ฟังเสียงของใครทั้งนั้น ผมขับรถออกไปด้วยความเร็วสูง ผมกลับมาที่คอนโด ผมดื่มเหล้าเข้าไปมาก แต่ผมก็ยังไม่เมาซักที ผมอยากเมามากตอนนี้ ผมอยากลืมเรื่องของจูนไปซะ ผมไม่อยากจะต้องเป็นทุกข์ น้องดาวมานั่งเฝ้าผมทั้งคืน จนเธอผล็อยหลับไป ผมอุ้มเธอขึ้นไปนอนบนเตียง แล้วก็กลับมานั่งกินเหล้าต่อ

เช้าวันรุ่งขึ้น

“เฮีย ยังไม่เลิกกินอีกเหรอ ดูสภาพตัวเองซิว่าเป็นยังไง ทุเรศยิ่งกว่าหมาอีกนะเฮีย เฮียทำไปเพื่ออะไร จะทำร้ายใจคนที่เขารักเฮียไปถึงไหน พ่อแม่เฮียเขารักเฮียมากขนาดไหน เขายอมทุ่มเงินไปเท่าไหร่เพื่อให้เฮียได้เรียนต่อ เขาเลี้ยงดูเฮียมาเสียเงินไปเท่าไหร่ เฮียคิดบ้างไหม หัดทำตัวให้มันดูดี ขยันเรียนกับเขาบ้าง พ่อแม่จะได้ภูมิใจ พี่จูนเขาจะได้ภูมิใจ” เสียงของดาวหยุดไปเท่านี้ แล้วเธอก็ร้องไห้วิ่งออกจากห้องไป

หลังจากวันนั้น ผมก็เริ่มปรับปรุงตัวใหม่ ใช่คับ ผมไม่ได้ตัวคนเดียว มีพ่อมีแม่ เขาลงทุนกับผมมาเท่าไหร่ ท่านเลี้ยงผมมาอย่างดี แต่ผมไม่เคยตอบแทนท่านเลย

ผมเริ่มขยัน และตั้งใจเรียน ตั้งใจอ่านหนังสือ จริงๆผมก็ไม่ใช่คนโง่หรอก แต่ผมขี้เกียจเอง ผมพยายามจนถึงที่สุด

1 พฤศจิกายน 2548

ผมเข้าห้องสอบตรงตามเวลา ซึ่งเพื่อนๆ และอาจารย์ต่างก็งงกับพฤติกรรมของผม ซึ่งเขาก็คง งง ตั้งแต่ผมไปเข้าเรียนสัปดาห์สุดท้ายของเทอมแล้วละคับ

15 พฤศจิกายน 2548

ประกาศผลสอบ พ่อแม่ผม ต่างก็ตะลึงในเกรดที่ออกมา 3.21 ผมไม่เคยได้เกรดมากขนาดนี้เลย ผมจึงให้พ่อแม่จัดงานเลี้ยงเล็กให้ผม เพื่อตอบแทนน้องสาวที่น่ารักของผมคนนี้ น้องดาว เธอเป็นคนที่ทำให้ผมเป็นคนดีกับเขาได้

“ไงเฮีย เกรดเยอะ ขนาดเลี้ยงฉลองเลยเหรอเนี่ย”

“คับ ก็เพราะน้องดาวนั่นแหละ”

“เหอๆ ไม่ใช่เพราะดาวหรอก เพราะตัวพี่ต่อเองต่างหาก”

ใช่คับ คนเรามันจะดีหรือไม่ดี ขึ้นอยู่กับตัวผมทั้งนั้น แต่ผมโชคดีที่มีคนมาช่วย ทำให้ผมรู้ว่าผมจะทำอะไร ตอนนี้ผมก็ยังไม่ลืมจูนนะคับ ผมแอบไปหาเธอที่คณะทุกวัน และผมก็เห็นเธอกับไอ้หน้าหล่อนั่นทุกวันเหมือนกัน

22 ธันวาคม 2548

วันนี้วันเกิดน้องดาวคับ ผมก็เลยจัดงานปาร์ตี้ให้เธอที่ร้านนม เธอชวนเพื่อนๆเธอมาหลายคน รวมทั้งจูน

วันนี้เธอก็มากับไอ้หน้าหล่อนั่นอีกแล้ว ผมยังทำใจลืมจูนไม่ได้ แต่ผมเห็นเธอมีความสุข ผมก็มีความสุขไปด้วย 

วันนี้ผมสนุกมากครับ ได้มองจูน อยู่ห่างๆแบบนี้ ผมก็ดีใจแล้ว

31 ธันวาคม 2548

วันนี้วันสิ้นปี ผมก็ไม่ลืมที่จะไปไหว้ญาติผู้ใหญ่ ซึ่งแต่ละท่านเองก็งง กับพฤติกรรมของผมมาก เพราะตั้งแต่เกิดมา ผมยังไม่เคยทำแบบนี้เลย สุดท้ายที่ผมจะลืมไปไม่ได้นั่นก็คือไปไหว้พ่อแม่ของจูน ผมก็เลยลากน้องดาวไปด้วย เธอก็ยินดีไปกับผม ผมรู้สึกว่าระหว่างทางที่ผมขับรถไปบ้านจูน ดาวจะมีอาการแปลกๆ เธอทำหน้าเหมือนกับว่าถ้าถึงบ้านจูน เธอจะไม่มีชีวิตรอดกลับมาที่บ้านแล้วอย่างนั้น

ผมขับรถมาถึงบ้านจูนก็ 6 โมงเย็นแล้ว ผมเข้าไปกราบพ่อแม่ของจูน แต่ดูเหมือนท่านจะทำหน้าอย่างกับสำนึกผิดอะไรบางอย่าง  จู่ๆจูนก็เดินเข้ามาในห้องรับแขก พร้อมกับดาวและไอ้หน้าหล่อ

“ผมว่า ถึงเวลาที่ต่อเค้าจะรู้ความจริงแล้วนะคับ คุณน้า”

“ความจริงอะไรเหรอคับ” ผมสงสัยมากคับ แล้วไอ้หน้าหล่อนี่มันมาบ้านจูนทำไม มันสนิทกับพ่อแม่จูนมากขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย

“ดาว พาจูนออกไปเดินเล่นข้างนอกก่อนนะจ๊ะ” น้องดาวทำตามคำสั่งของแม่จูนอย่างว่าง่าย

หลังจากที่จูนกับดาวเดินออกไปแล้ว พ่อของจูนก็บอกผมว่า

“ต่อ พ่อขอโทดนะ ที่ไม่ได้บอกต่อ แต่ตอนนั้นพ่อโกดต่อมากจริงๆ ต่อไม่สนใจจูนเลย แล้วที่เขาต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะการกระทำของต่อเอง” คุณพ่อของจูนพูดเสียงสั่นๆ ก่อนที่ท่านจะเอามือปาดน้ำตา

“ตอนแรก พ่อไม่อยากจะให้จูนเค้าต้องเจ็บปวดอีก ที่เค้าลืมต่อก็ดีแล้ว” จูนลืมผมไปแล้วจริงๆเหรอเนี่ย แต่ทำไมพ่อจูนต้องร้องไห้ด้วยล่ะ ผมเริ่มงงแล้ว แต่ก็ไม่กล้าถาม แม่ของจูนจึงพูดต่อ

“แต่ตี๋กับดาว เขาก็มักจะมาพูดให้พ่อกับแม่ฟังเรื่องที่ต่อเปลี่ยนไป และเรื่องที่ต่อไปแอบมองจูนที่คณะทุกวัน พ่อกับแม่เลยตัดสินใจ บอกเรื่องนี้กับต่อ เผื่อว่าจูนเขาจะได้มีความสุขกว่านี้ ตอนแรกแม่คิดว่า ดีแล้วที่ในความทรงจำของจูน ไม่มีต่อ เพราะอาจจะทำให้จูนมีความสุขมากกว่าที่ทนอยู่กับต่อ แต่ไม่เลย ถึงแม้ว่าหลังจากที่จูนรักษาตัวจนหาย จูนก็ดูไม่มีความสุข เขาบอกแม่ว่า เหมือนเขาลืมใครบางคนไป แต่แม่ก็โกหกเขาว่า เขาไม่ได้ลืมใครไป จูนพยายามเซ้าซี้ถามแม่เรื่องของคนที่หายไปจากความทรงจำของเขา แต่แม่ก็ไม่ได้บอกจูน เพราะแม่ไม่อยากให้จูนไปอยู่กับคนที่ดูแลจูนไม่ได้ แม่ขอโทดนะ ที่แม่เห็นแก่ตัวไปหน่อย แต่ที่พ่อกับแม่ทำ ก็เพื่อจูนทั้งนั้น”

พอแม่จูนพูดจบ พ่อกับแม่ของจูนต่างก็กอดกันร้องไห้

“ผมงงไปหมดแล้วคับ อะไรคือรักษาตัว อะไรคือความทรงจำที่หายไป” ไอ้หน้าหล่อที่มีนามว่า ตี๋ จึงเล่าให้ผมฟัง ถึงเรื่องที่ผมคาใจ

“นายคงไม่รู้หรอก ว่ามันเกิดอะไรกับจูนบ้าง ในช่วงที่นายติดเกมงอมแงมไม่ไปไหน อยู่แต่ในห้อง ไม่รับโทรศัพท์ ถึงจูนเขาจะน้อยใจ แต่จูนเขาก็เป็นห่วงนายมาก จึงไปหานายทุกวัน เขาเคาะประตูเท่าไหร่นายก็ไม่ยอมเปิด โทรไปนายก็ไม่รับ เขาทำอย่างนี้ตลอดเดือนสิงหา ทั้งๆที่ฝนตก เขาก็ยังขับรถไปหานาย วันที่ 31 สิงหาก็เหมือนกัน เขาก็ขับรถฝ่าสายฝนไปหานาย แต่ยังไม่ทันจะถึงคอนโดของนาย ก็มีรถมอเตอร์ไซค์เลี้ยวตัดหน้ารถของจูน จูนก็เลยหักหลบทำให้รถจูนไปชนกับต้นไม้ข้างทาง แต่จูนก็ไม่เป็นอะไรมาก รักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลได้ ครึ่งเดือนก็หาย ตอนแรกพวกเราก็คิดว่าจูนไม่ได้เป็นอะไร แต่จู่ๆวันที่จูนกลับบ้านวันแรก จูนก็ปวดหัวจึงต้องเรียกหมอมาที่บ้าน แต่หมอบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรแค่สมองกระทบกระเทือน ทำให้ปวดหัวเป็นบางครั้ง หลังจากที่หมอกลับไป จูนก็ถามแม่ว่า รูปที่หัวเตียงเธอถ่ายคู่กับใคร ทำให้พวกเรารู้ว่า เธอจำทุกคนได้ แต่กลับจำนายไม่ได้ หมอบอกว่า อาจเพราะจูนคิดถึงนายตอนที่ขับรถ ทำให้ความทรงจำเกี่ยวกับนายหายไป เออ ส่วนพี่เนี่ยนะ เป็นญาติของจูน ไม่ใช่แฟนใหม่ อย่างที่นายเข้าใจนะ”

หลังจากที่ตี๋พูดจบ เขาก็ยื่นกรอบรูปให้ผม ผมมองไปในรูปนั้น ก็พบว่า เป็นรูปที่เราถ่ายด้วยกันตอนวันครบรอบ 1 ปี ที่น้องดาวถ่ายให้ ผมไม่โทษใครเลย เพราะคนที่ผิดเป็นผมต่างหาก ผมไม่สนใจเธอ มัวแต่เล่นเกม ไม่สนว่าจูนเขาจะเป็นยังไง ไม่สนว่าจูนเขาจะเสียใจแค่ไหน นี่ถือว่าโชคดีมากที่จูนไม่เป็นอะไร ถ้าจูนเป็นอะไรไป ผมคงไม่ให้อภัยตัวเองไปตลอดชีวิต

“พี่ต่อ จูนขอโทดนะที่จำพี่ต่อไม่ได้” จูนวิ่งเข้ามากอดผมทั้งน้ำตา

“พี่ผิดเองแหละจูน พี่ทำให้จูนเป็นแบบนี้ พี่ขอโทดนะ”

“จูนจำเรื่องพี่เขาได้แล้วเหรอลูก” แม่ของจูนถามจูนด้วยความดีใจ

“จูนจำได้นิดหน่อยค่ะ แต่ก็ยังจำทุกอย่างไม่ได้ จูนขอโทดนะค่ะพี่ต่อ จูนจะพยายามค่ะ”

“พี่ขอโทดจริงๆ ถ้าจูนให้โอกาสพี่อีกครั้ง พี่สัญญา พี่จะทำให้จูนหายดี พี่จะดูแลจูนอย่างดี ตลอดชีวิตของพี่ พี่จะทุ่มเทให้จูนเพียงคนเดียว”

ผมกอดจูนร้องไห้อยู่นานพอสมควร พอได้สติ ก็ไม่พบว่าใครอยู่ในห้องรับแขกนอกจากผมกับจูน ผมเข้าใจเธอผิดเหรอเนี่ย ผมนี่มันงี่เง่าจริงๆ ทำไมผมถึงทำร้ายคนที่ผมรัก และรักผมได้ขนาดนี้ 

Dao Talk

ฉัน พ่อแม่ของพี่จูน และพี่ตี๋ ออกมาจากห้องรับแขก เพื่อให้ 2 คนนั้น พยายามรื้อฟื้นความทรงจำกัน ฉันก็เลยปรึกษากับพี่ตี๋เกี่ยวกับการฟื้นความทรงจำของพี่จูน

“พี่ตี๋มีความคิดอะไรไหมค่ะ ที่จะทำให้พี่จูนจำทุกเรื่องเกี่ยวกับพี่ต่อได้นะค่ะ”

“พี่คิดว่า น่าจะให้เขาไปในที่ที่เขาเคยไปกับต่อ น่าจะช่วยได้มากนะ”

“เหรอ เอ งั้น เอางี้ดีไหมค่ะ ........”

จู่ๆ สมองอันชาญฉลาดของฉันก็ทำงาน

ฉันและพี่ตี๋ไปที่ร้านนมร้านที่ฉันไปเป็นประจำ และฉันก็เป็นหุ้นส่วนใหญ่ของร้านด้วย ฉันและพี่ตี๋ช่วยกันจัดร้านนมนั้นให้เหมือนกับวันครบรอบ 1 ปี ของพี่ต่อและพี่จูน นี่อาจจะเป็นความทรงจำที่ดีที่สุดของพี่จูน ฉันหวังว่าแผนนี้คงจะสำเร็จ

ฉันกับพี่ตี๋ช่วยกันจัดอยู่นาน เพราะวันนี้วันส่งท้ายพี่เก่า พนักงานในร้านลาไปเที่ยวกันหมด ฉันกับพี่ตี๋ก็เลยต้องเร่งมือกันจนเสร็จภายใน 2 ชั่วโมง ฉันรีบโทรบอกพี่ต่อเกี่ยวกับแผนนี้

พี่ต่อจัดแจงให้พี่จูนใส่ชุดเดิม ส่วนพี่ต่อก็กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้าน ให้เป็นชุดเดิมที่เคยใส่ในวันครบรอบ 1 ปีของพี่ต่อกับพี่จูน

Tor Talk

ตอนนี้ก็ 4 ทุ่มแล้ว ผมจึงรีบขับรถพาจูนมายังร้านนมร้านเดิม

ผมเดินเข้าไปในร้านแล้วมองไปรอบๆ มันเหมือนเดิมเลยคับ เหมือนกับวันที่ 12 เมษายน ที่ผ่านมา ซึ่งเป็นวันครบรอบ 1 ปีของผมกับจูน

ผมจับมือจูน แล้วพามาที่โต๊ะ พอผมนั่งลงได้ซักพัก พี่ตี๋ ก็นำโกโก้ปั่น และน้ำส้มคั้นมาให้ผมและจูน พี่ตี๋ไม่พูดอะไร เขามองหน้าผม แล้วยิ้มให้ผม เพื่อที่จะบอกให้ผมพยายามต่อไป หลังจากที่พี่ตี๋เดินกลับเข้าไปหลังร้าน ผมก็เดินไปหยิบช่อดอกกุหลาบสีชมพูช่อใหญ่จากหลังเค้าเตอร์มาให้จูน

“นี่จ๊ะ”

“ขอบคุณมากนะค่ะพี่ต่อ จูนดีใจมากเลย พี่ต่อดีกับจูนมากๆเลยค่ะ จูนเริ่มจำเรื่องราวของเราได้บ้างแล้วล่ะค่ะ ^ ^” จูนยิ้มให้ผมแล้วก็หันไปชื่นชมดอกไม้ที่ผมให้

“พี่สัญญา พี่จะทำให้จูนจำทุกอย่างได้”

ผมกับจูนนั่งคุยกันถึงเรื่องราวที่ผ่านมาของเรา เธอยังคงจำได้ลางๆ แต่ผมก็ไม่ท้อถอยคับ ผมรู้ว่าเธอต้องจำผมได้แน่ และต้องจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเราได้อย่างแน่นอน เพราะมีคนที่รักผมและจูนคอยช่วยเหลืออยู่ ... น้องดาว

Dao Talk

และแล้วก็มีถึงขั้นตอนสุดท้าย ตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยไปกว่า 5 ทุ่มแล้ว ฉันเดินออกไปจากหลังร้าน ถือถาดใส่กล่องของขวัญ 3 กล่อง ที่ฉันลงมือห่อเอง ด้วยกระดาษห่อของขวัญลายเดิม โบว์ที่ผูกก็สีเดิม

“นี่ค่ะพี่จูน ของขวัญจากพี่ต่อค่ะ” ฉันยื่นกล่องใส่สร้อยทองคำขาวเส้นเดิม ให้กับพี่จูน

พี่จูนค่อยๆแกะโบว์สีฟ้า ที่ผูกไว้ออก แล้วค่อยๆแกะกระดาษที่ห่ออยู่ด้วยความทะนุถนอม เมื่อพี่จูนเปิดกล่องกำมะหยี นั้นออก จู่ๆ พี่จูนก็เอามือกุมหัว แล้วก็สลบไป

June Talk

เรื่องราวของฉันกับพี่ต่อเริ่มปรากฏขึ้นราวกับว่ามันเป็นความฝัน ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น คนที่ฉันมองเห็นคนแรกก็คือ “พี่ต่อ”

“จูนเป็นยังไงบ้าง ไปหาหมอไหม ปวดหัวรึป่าว ผมขอโทดนะ จูนคงทรมานมาก พี่ขอโทดจริงๆ” น้ำตาของผู้ชายที่ชื่อว่า ต่อ เอ่อล้นออกมาจากตาของเขา

“พี่ต่อร้องไห้ทำไมค่ะ จูนต่างหากที่ต้องขอบคุณพี่ต่อ น้องดาว และพี่ตี๋ ตอนนี้จูนจำเรื่องทุกอย่างได้แล้ว จูนดีใจมากเลยค่ะ” ฉันโผเข้าไปกอดพี่ต่อ

23.50 น.

“ดีใจจังที่พี่จูนหายดีแล้ว เรามาเตรียมฉลองวันปีใหม่กันเถอะค่ะ” น้องดาวพูดขึ้น แล้วก็เดินไปหลังร้านกับพี่ตี๋ ซักพัก เขาทั้ง 2 ก็ถือถาดใส่ขนมเค้ก และของว่าง มาที่โต๊ะ แต่พอเค้าดาวน์นับ

10 น้องดาวกับพี่ตี๋มองหน้ากัน

9   น้องดาวกับพี่ตี๋พยักหน้ากัน

8   ทั้งพี่ตี๋กับน้องดาวก็หายไปไหนก็ไม่รู้ เหลือฉันกับต่อ

7   พี่ต่อเริ่มขยับมาใกล้ฉัน

6   พี่ต่อจับมือฉัน

5   ฉันหันหน้าไปมองพี่ต่อ

4   พี่ต่อหันหน้ามามองฉัน

3   ฉันหลับตา

2   ฉันรู้สึกได้ถึงลมหายใจของพี่ต่อที่ใกล้เข้ามา

1   Kiss

H @ P P Y N E W Y E A R