เมื่อความรักพัดผ่าน

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1

 ตอนที่ 1

                        “5 4 3 2 1 สุขสันต์วันปีใหม่นะคะพี่” หญิงสาวเอ่ยขึ้นด้วยเสียงสั่นเครือ ดวงตาสีน้ำตาลจ้องไปยังเตียงข้างๆที่ว่างเปล่า ยิ่งจ้องนานมากเท่าไรน้ำตายิ่งเอ่อล้นมากขึ้นเท่านั้น

                “ปัง!” เสียงดอกไม้ไฟชุดแรกดังขึ้น เธอจึงละสายตาจากเตียงหันมองหน้าต่างบานน้อยไปยังแผ่นฟ้าเบื้องบน ดอกไม้ไฟหลายชุดชุดถูกจุดขึ้น แต่งแต้มท้องฟ้าให้งดงามราวดอกไม้ผลิบานในฤดูร้อน เมื่อดอกไม้ไฟชุดสุดท้ายสิ้นสุดลงท้องฟ้ากลับมามืดมิดและเงียบเหงาอีกครั้ง

                ร่างบางลุกจากเตียงของเธอไปนั่งลงข้างเตียงที่เธอจับจ้อง มือเล็กลูบที่นอนไปมาช้าๆ น้ำตารินไหลไม่ขาดสายเจือด้วยเสียงสะอึกสะอื้น ความทุกข์ของเธอมีมากเสียจนสิ่งของต่างๆที่อยู่ภายในห้องดูหม่นหมองราวกับว่ารับรู้ความรู้สึกของเธอ

                “พี่สายลมกลับมาหาไม้นะ กลับมาหาไม้ ” เสียงอู้อี้เอ่ยขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า สองมือของเธอจับกันแน่น 

                “ปัง!” เสียงดังคล้ายยิงปืนดังขึ้นพร้อมกับควันสีขาวหนาทึบปรากฏบนเตียงที่เธอมานั่งข้างๆ สัญชาตญาณบอกให้เธอชักตัวหนีโดยเร็ว ทำให้แผ่นหลังบอบบางกระแทกเตียงข้างๆอย่างรุนแรง เธอร้องลั่นด้วยความเจ็บ ดวงตาจับจ้องไปที่กลุ่มควันที่ค่อยจางๆลงปรากฏให้เห็นชายร่างสูงใหญ่นั่งอยู่บนเตียง ใบหน้าคมเข้มหันมองหญิงสาวข้างๆเตียงที่จ้องมองตัวเองด้วยดวงตาเบิ่งค้างเช่นเดียวกับปากของเธอ ไม่นานนักปากที่ตกตะลึงนั้นแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มกว้าง ดวงตาอัดแน่นด้วยความสุขล้น

                “พี่สายลม ใช่พี่สายลมจริงๆใช่ไหม ไม้ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม” หญิงสาวถลาตัวไปกอดชายที่นั่งอยู่บนเตียง หัวใจที่แห้งเหี่ยวของเธอกลับชุ่มชื้นอีกครั้ง

                “เอ่อคือ ผมไม่ใช่สายลมครับ” เสียงใหญ่เอ่ยปฏิเสธ ร่างบางค่อยๆคลายอ้อมกอด ใบหน้าเรียวเลื่อนประจันหน้าชายแปลกหน้า สายตาพิจารณาคนที่เธอกอดสักครู่ก่อนที่จะพูดออกมาด้วยความมั่นใจ

                “พี่จะไม่ใช่พี่สายลมได้ยังไง พี่อย่ามาหลอกไม้เลย ไม้เป็นน้องสาวพี่นะ หน้าตาพี่ชายตัวเองเป็นอย่างไงไม้จำได้ดี ถึงไม่ได้เห็นมา 3 ปีไม้ก็จำได้” มือเล็กๆจับใบหน้าคมเข้ม ก่อนที่จะกอดชายที่เอ่ยปฏิเสธเธออีกครั้ง

                “ในที่สุดคำขอของไม้ก็เป็นจริง พี่กลับมาหาไม้จริงๆด้วย ขอบคุณนะคะนางฟ้าประทานพรที่ทำให้ความปรารถนาของไม้สมหวัง ขอบคุณจริงๆ” เสียงเบาๆถูกเปล่งขึ้นมาอย่างปรีติ ก่อนที่เจ้าของเสียงจะหลับไปด้วยความเหนื่อยล้ากับการร้องไห้เป็นเวลาหลายชั่วโมง

                มือใหญ่ลูบผมหญิงสาวในอ้อมกอดอย่างอ่อนโยน เมื่อเห็นว่าเธอหลับสนิทจึงค่อยๆจัดแจงให้เธอนอนบนเตียง ใบหน้าคมมองใบหน้างามที่หลับตาพริ้มอย่างมีความสุขอย่างเศร้าๆ

                “คงเหนื่อยสินะ ผมควรจะทำอย่างไรดีให้คุณมีความสุข” พูดจบจึงเดินไปนอนบนเตียงที่ว่างอยู่ สายตายังคงจับจ้องร่างที่นอนหลับ

                “ฝันดีนะครับต้นไม้”

……………………………………………………………………………………………………………………………...