เผลอใจ. . . ไปรักเธอ

ลำดับตอนที่ #1 : ตั้งใจ หรือ บังเอิญ. . .

แสงไฟจากโคมไฟระย้า สีนวลตา ส่องแสงอยู่กลางห้องอาหารใหญ่

"เคน นี่นายก็เรียนจบแล้วนะ  เมื่อไหร่จะเริ่มทำงานซักที"
เคน หรือ ธารินทร์ ชายหนุ่มที่มีใบหน้าคมเข้ม คิ้วเข้ม ปากเรียวได้รูป ตาโต หันหน้ามา
"ก็ยังหางานไม่ได้หนิ"
"ก็งานที่บริษัทเราไง นายอยากทำอะไร ก็เลือกได้ตามสบาย นายเป็นลูกเจ้าของบริษัทนะ" ธรธรรม์  ผู้เป็นน้า กล่าวอย่างเอือมๆ
"ไม่เอาอ่ะ"
"แล้วจะปล่อยให้ชีวิตผ่านไปวันๆเนี่ยนะ  ไม่คิดจะทำอะไรที่มีรสชาติบ้างรึไง"
"เฮ้อ พูดเรื่องนี้ทุกที  ผมไปแล้วดีกว่า" เคนเดินออกจากห้องอาหาร ซึ่งเป็นห้องอาหารของโรงแรมชื่อดัง "ริเวอร์แลนด์"  ซึ่งพ่อ และ แม่ของเคนเป็นหุ้นส่วนใหญ่

ชายหนุ่มขับรถออกจากโรงแรมไปเรื่อยๆ  ใช่ว่าเค้าไม่อยากมีอะไรทำ
แต่ยังไม่มีอะไรที่น่าสนใจทำเท่านั้นเอง

ขับรถไปได้สักพัก  เขาเหลือบไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง เดินข้างถนน
ใส่ถุงเท้าข้างเดียว  ไม่ใส่รองเท้า  ใส่ชุดนร.ม.ปลาย
เสื้อผ้ายับยู่ยี่ 

"เทอ  เป็นอะไรรึเปล่า "  - -//
"อย่ามายุ่ง !!!"
"หนิ ชั้นหวังดีนะ  หนีออกจากบ้านรึไง สภาพเหมือนออกมาจากกองขยะ"
"บอกแล้วไง อย่ามายุ่ง!! "
"เอางี้ ขึ้นรถสิ แล้วชั้นจะพาไปส่งกลับบ้าน"
"ไปกะนาย !? คิดว่าชั้นโง่หรอ ?"
"ถ้าเทอกำลังคิดว่าชั้นจะทำอะไรอย่างว่าอยู่หนะ  เลิกคิดซะ ชั้นไม่พิศวาสเทอ (ในสภาพแบบนี้) หรอก"

มุก หญิงสาวหน้าตาน่ารัก ตากลมโต  ผมยาวหยักศก ปากอวบอิ่มมอง. . .
เอาวะ  เป็นไงเป็นกัน ในเมื่อชีวิตนี้มันก็แย่มากพออยู่แล้ว 
มันคงจะไม่แย่ไปกว่านี้หรอกมั้ง. .. เฮ้อ

มุกเปิดประตูรถ นั่งไปเงียบๆ
"จะให้ชั้นไปส่งที่ไหน"  เคนถาม
"ชั้นไม่รู้  ชั้นไม่มีที่ไปหรอก" และแล้วน้ำตามุกก็ไหลออกมา เป็นทาง. . .
"......- -*  เฮ้ยๆ อย่าร้องดิ  เอาเปนว่า เทอชื่ออะไรอ่ะ"
เงียบบบ. . .
"เฮ้ย ตอบดิ อย่าร้องๆ  เอาเปนว่า เรียกชั้นว่า เคนนะ ชั้นชื่อเคน"
ฟื๊ดดดดดดดดดด  (<----เสียงสั่งขี้มูกของนางเอกเรา - -*)
"มุก  ชั้นชื่อมุก"

--------------------------------

คิกๆ จบตอนแรกค่ะ  เปนกำลังใจให้ด้วยนะ

จะพยายามอัพสนุกๆให้อ่านอีกนะ 

บ๊ายบาย  จุ๊ฟๆ