ฉันไม่ได้ขอให้ใครมารัก

"เห้ย! บอกให้ออกไปไง" เสียงชายหนุ่มตะโกนไล่หญิงสาว

"อย่ามาไล่เหมือนฉันเป็นหมูเป็นหมาแบบนี้นะ! น้านายให้ฉันมาดูแล เพราะฉะนั้นนายไม่มีสิทธิมาไล่ฉัน"

"เธอคิดว่าเธอเป็นใครมีสิทธิอะไรมาอยู่ในพื้นที่ส่วนตัวของฉัน ออกไปก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนกับเธอ"

"ไม่ออกแล้วนายจะทำไม"

"นี่เธอ!" ผมมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความรำคาญ ผู้หญิงบ้าอะไรไล่เท่าไหร่ก็ไม่ไปแถมยังล่วงล้ำเข้ามาในห้องส่วนตัวของผมอีก

สวัสดีครับผมชื่อราชัน วงศ์ไพศาล หรือที่ใครก็เรียกผมว่าเจ้าสัว ผมเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของนายราเชนทร์และนางแคทเธอลีน วงศ์ไพศาลเจ้าของธุรกิจส่งออกรถรายใหญ่ในยุโรปและยังเป็นเจ้าของคาสิโนชื่อดังในมาเก๊า

แต่ท่านทั้งสองเสียไปตั้งแต่ผมอายุได้เพียง1เดือน เพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ ผมถูกส่งไปอยู่กับน้าที่ซิดนีย์

ผมถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี ผมไม่เคยรู้สึกขาดหายอะไร ผมมีพร้อมไปสะทุกอย่าง ไม่ว่าจะเงินทอง ชื่อเสียง และหน้าตา จนผมได้พบรักกับผู้หญิงคนหนึ่ง ผมรักเธอมากและผมก็คิดมาตลอดว่าเธอก็รักผมมากเช่นกันแต่แล้ววันหนึ่งเธอก็ทิ้งผมไป ผมจะไม่เจ็บปวดเลยถ้าคนใหม่ของเธอไม่ใช่เพื่อนสนิทของผม พวกเขาทั้งสองหักหลังผม เขาแอบคุยกันพวกเขาไม่ได้กลัวบาปกันเลย ผมเจ็บปวดมากจนชีวิตผมเหมือนพังไปครั้งหนึ่ง ผมใช้เวลาเกือบ3เดือนเผื่อรวบรวมสติตัวเองใหม่ จากเหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้ผมได้รู้ว่า มันไม่มีใครรักเราจริง ขนาดคนที่ผมรักมากทั้ง2คนยังทรยศผมได้

น้าผมเลือกที่จะให้ผมลาออกจากมหาลัยในซิดนีย์เพื่อย้ายกลับมาประเทศไทย ผมใช้ชีวิตของผมโดยไม่สนใจคนอื่นผมหนึ่งจะทำอะไรก็ทำ เมื่อเคยเป็นคนดีแต่โดนคนอื่นทำเหี้ยใส่ แล้วผมจะเป็นคนดีไปเพื่ออะไร ผมใช้ชีวิตได้เหลวแหลกจนน้าผมเริ่มจะทนไม่ไหวกับสิ่งที่ผมทำ จนเมื่ออาทิตย์ก่อนน้าได้ส่งเด็กบ้าคนหนึ่งมาอยู่กับผม เธอชื่อไอรีน เธอเป็นผู้หญิงที่สวย แต่แล้วไงล่ะ! เธอก็คงไม่ต่างจากยัยชั่วนั้นที่ทิ้งผมไป เธอเริ่มเข้ามาก้าวก่ายชีวิตผมจนผมรำคาญ ผมทั้งไล่เธอ แกล้งเธอสารพัดแต่เธอก็ยังหน้าด้านอยู่ไม่ไปไหนสักที

"ไง มองหน้าฉันอยู่ได้ ฉันจะบอกอะไรนายให้นะ นายไม่มีวันไล่ฉันได้หรอก"

"แล้วมาค่อยดู ว่าเธอจะทนฉันได้แค่ไหน" ผมมองเธอด้วยสายตาที่เลือดเย็น

"แล้วฉันจะค่อยดู" พูดจบเธอก็เดินเข้ามาไปในห้องผมราวกับเป็นเจ้าของห้องสะเอง

ผมจะจัดการกับยัยบ้านี้ยังไงดี...