คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO
ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าของชายผู้หนึ่งเดินท่ามกลางความมืด ประตูของศาสนจักรแห่งความมืด ค่อยๆเปิดขึ้นราวกับว่าเป็นการยินดีต้อนรับกลับบ้าน หากแต่ชายผู้นั่นกลับไม่ได้สนใจ เดินเข้าศาสนจักรอย่างหน้าตาเฉย
“กลับมาแล้วเหรอ ยู”ราวี่ทักด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม คันดะชักมุเก็นออกจากฝักและจ่อคอราวี่อย่างรวดเร็ว พร้อมกับกดเสียงต่ำแล้วพูดว่า
“นายพูดว่าอะไรนะ”
“ก็พูดว่ายูไง อ้าว แผล ยู๊ แผล”ราวี่ที่ยังคงถูกมุเก็นจ่ออยู่ที่คอ ชี้นิ้วไปยังบาดแผลที่อยู่บนร่างกายของคันดะไปทั่ว
“เงียบซะ”คันดะขู่
“อ้าว คันดะคุง พี่ให้ฉันมาเรียกหน่ะ”รินารี่ ซึ่งเดินผ่านมาเห็นการหยอกล้อของคันดะและราวี่เมื่อครู่ ที่กำลังจะกลายเป็นสงครามขนาดย่อม จึงรีบห้ามขึ้น คันดะหันมองรินารี่ก่อนจะเก็บมุเก็นเข้าฝักแล้วเดินไปแผนกวิทยาศาสตร์
“ยู อย่าลืมทำแผลนะ”ราวี่ยังคงตะโกนต่อไปอย่างไม่เกรงกลัว รินารี่เห็นถ้าไม่ดีจึงรีบพูดขึ้นว่า
“รีบไปกันเถอะจ้ะ เดี๋ยวพี่เค้ารอนาน” เธอจึงจับข้อมือใหญ่และลากไปแผนกวิทยาศาสตร์อย่างรวดเร็ว โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องอยู่ห่างๆ
“กลับมาแล้วเหรอ คันดะคุง”โคมุอิทัก
“อืม”ชายหนุ่มพยักหน้าเบาๆ แล้วนั่งลงบนโซฟา
“หนูไปก่อนนะคะพี่”รินานรี่บอกโคมุอิ
“บ๊ายบายจ้ะ น้องรัก”โคมุอิพูดด้วยใบหน้าเพ้อฝัน โดยไม่สังเกตเลยว่ารินารี่เดินออกไปนานแล้ว
“จะพูดได้ยัง ไอ้คนบ้าน้อง”มุเก็นที่กำลังจะได้ออกจากฝัก จ่อคอโคมุอิอย่างรวดเร็ว
“ได้แล้วจ้ะ”
“ภารกิจสำเร็จลุล่วงดีสินะ กอบกู้อินโนเซนซ์มาได้ไหม”
“ได้”
“ดีมาก งั้นเธอไปพักผ่อน และรักษาแผลให้หายซะ ก่อนที่จะมีศึกครั้งใหญ่”
คันดะไม่ได้พูดอะไรเขาเดินไปตามทางบนระเบียงเพื่อเดินไปยังห้องพัก ระหว่างทางนั้นแผลที่ได้จากภารกิจ เกิดการปวดขึ้น ปากแผลเปิด เลือดไหล คันดะพยายามพยุงตัวเองกลับไปยังห้องพักที่ห่างจากตรงนี้ แค่เพียงห้าห้อง แต่ไม่นานเขาก็ล้มลง
“ผมช่วยครับ คันดะ”เสียงใสเอ่ยขึ้น คันดะหันไปมองตัวยุ่งที่พยายามจะช่วยเขาทุกวิถีทาง
อเลนพยายามพยุงคันดะขึ้น ร่างบางพยุงร่างสูงที่มีแผลทั่วตัวอย่างยากลำบาก เขาเหลือบเห็นปากแผลทีเปิดของคันดะ จึงพูดขึ้นว่า
“ไปห้องพยาบาลเถอะนะ คันดะ”
“ไม่ ไปส่งฉันที่ห้อง”คันดะกดเสียงต่ำ
“แต่แผลเยอะขนาดนี้..”
“ฉันบอกว่า ไป ส่ง ฉัน ที่ ห้อง”คันดะกดเสียงต่ำอีกครั้ง
“แต่ผมบอกว่าแผลคุณยังไม่หาย”อเลนเริ่มโมโห
“เรื่องของฉันน่า”
“มันก็เรื่องของคุณนะ แต่ถ้าคุณไม่รักษาแผล หายไม่ทันก็จะไปเป็นซะตัวถ่วงเปล่าๆ”
“ไอ้ถั่วงอก แกว่าฉันเป็นตัวถ่วงเรอะ”คันดะเริ่มโมโหเช่นกัน
“คุณก็จะไม่เป็นตัวถ่วงหรอกครับ ถ้าคุณไม่บาดเจ็บ”อเลนซึ่งเพิ่งรู้สึกตัวว่าทะเลาะกับคนบาดเจ็บ พูดขึ้นอย่างอ่อนโยน
“ยุ่ง”เมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดอ่อนลง จึงบรรเทาอาการโมโหลงได้
“แต่ยังไงก็ต้องตรวจร่างกายอยู่ดีนะครับ ไปห้องพยาบาลเถอะ”เมื่อเห็นร่างบางแสดงอาการเป็นห่วงอย่างชัดเจนจึงพยักหน้าเบาๆ และปล่อยให้อเลนพยุงต่อไป
ณ ห้องพยาบาล
“นอนพักซักสอง สามวันนะคะ ร่างกายยังไม่แข็งแรง หากเคลื่อนไหวมากๆ จะทำให้แผลเปิดได้ พยายามอย่าให้ท่านคันดะขยับนะคะ”
“ครับ เดี๋ยวผมไปพูดกับเค้าเอง”อเลนอาสา หัวหน้าพยาบาลยิ้มแล้วเดินออกไป
“คันดะครับ หัวหน้าพยาบาลบอกว่า พยายามอย่าขยับหรือเคลื่อนไหวร่างกายมากๆ ไม่งั้นแผลจะเปิดครับ”
“ทำไมฉันต้องทำตาม”คนบนเตียงก็ยังคงไม่สนใจอะไรเลย
“เพื่อให้ร่างกายแข็งแรง ไม่ไปเป็นตัวถ่วงคนอื่นไงครับ”อเลนตอบตรงๆ
“คำก็ตัวถ่วง สองคำก็ตัวถ่วง พูดเหมือนนายไม่เป็นงั้นสิ”ร่างบางเมื่อได้ฟังก็นิ่ง อึ้ง คันดะหรี่ตามอง พักหนึ่งก่อนจะก้มลงมองแผลตัวเองอย่างสำนึกผิดน้อยๆ เมื่อพบว่า ในตาของอเลนที่ปกติจะฉายแววสดใส บัดนี้เต็มไปด้วย ความท้อแท้ สิ้นหวัง ร่างบางตรงหน้าสั่นเทา ริมฝีปากสั่น
และพึมพำขึ้นเบาๆว่า “นั่นสินะ” แล้วร่างบางก็วิ่งออกไปจากห้องพยาบาล ทิ้งไว้เพียงความเงียบที่เกิดขึ้นภายในใจของคันดะ
เช้าวันรุ่งขึ้น
“อเลนตื่นเช้าจังเลยนะ”ราวี่ทักอเลนซึ่งกำลังมุ่งหน้าไปยังห้องอาหารด้วยความหิวโหยหลังจากที่เมื่อวานไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย แม้แต่อย่างเดียว
“สวัสดีครับ ราวี่”อเลนทักกลับ
“ว้าว อเลนคุง มาเร็วจังนะ วันนี้จะเอาอะไรดีละ”
“สวัสดีครับคุณ ผมขอพลาสต้าเห็ดหอม ไก้อบซอสแม็กซิกัน.....บลาๆ แล้วกันครับ ส่วนของหวาน เอาเป็นน้ำแข็งใส ถ้วยใหญ่พิเศษแล้วกันครับ”อเลนตอบ
“ยังเจริญอาหารเหมือนเดิมเลยนะ”
“ครับ ขอบคุณครับ”อเลนมองอาหารด้วยสายตาวิบวับ แล้วเดินไปหาโต๊ะทันที แต่จู่ๆก็มีเงา เงาหนึ่งขวางทางไว้ อเลนเงยขึ้นช้าๆ แล้วก็พบว่า..
“จะยืนขวางทางอยู่ตรงนี้อีกนานไหม เจ้าถั่วงอก”คันดะขู่
“ถ้าคันดะไม่ขวางนะครับ”เกิดสงครามทางสายตาขึ้นระหว่างอเลนและคันดะ ทำให้ผู้คนที่อยู่ในโรงอาหาร เกิดอาการกินข้าวไม่ลงกันถ้วนหน้า
“พูดว่าอะไรนะ..เจ้าถั่วงอก”คันดะเอ่ยเสียงแข็ง
“คันดะขวางทางครับ”สายตาทั้งสองฟาดฟันกันอย่างสุดฤทธิ์ ทำให้ผู้เห็นเหตุการณ์ทั้งหลายต่างเกรงกลัวการต่อสู้ตรงหน้า ยกเว้นไว้เพียงราวี่ที่ตอนนี้ถือกาแฟมาสองถ้วย แล้วยื่นมาตรงหน้า พร้อมกับพูดว่า
“รับกาแฟหน่อยไหม ยู อเลนด้วย”สองสายตาที่กำลังจะฆ่ากันเมื่อครู่ หันมายังชายผมแดงทันที
“อ้าว ทำอะไรกันอยู่เหรอทุกคน”โคมุอิซึ่งมาจากไหนไม่ทราบขัดขึ้นอย่างอารมณ์ดี
“ว่าจะฆ่าคุณละครับ หัวหน้าแผนก/ยุ่ง/สวัสดีครับคุณโคมุอิ”ทุกเสียงสอดประสานกันเป็นอย่างดี(?)
“อารมณ์ไม่ดีกันสินะ”โคมุอิเริ่มเห็นเค้าลางๆ
“มาก”อเลนและคันดะตอบพร้อมกัน
“อารมณ์ดีมากต่างหากละครับ”ราวี่ตอบ
“อเลนคุง คันดะคุง มีภารกิจครับ”โคมุอิเรียก พร้อมเดินไปยังแผนกวิทยาศาสตร์
แผนกวิทยาศาสตร์
“อเลนคุง คันดะคุง นั่งก่อนสิ”โคมุอิผายมือเบาๆ ก่อนที่จะหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมา
“นี่คือตำแหน่งที่เราจะไปทำภารกิจกันคราวนี้ อยู่ที่เมืองฉิน ประเทศจีน ทางศาสนจักรได้ข่าวมาว่ามีเหตุการณ์ประหลาดเกิดขึ้น มีคนหายไปทีละคนๆ อย่างไม่ทราบสาเหตุ มาพบอีกทีก็พบอยู่ในภาพวาดที่อยู่บนกำแพงที่อยู่บนวัดที่อยู่หลังเมือง เหตุการณ์นี้ทำให้คนที่อยู่ในหมู่บ้านค่อยๆย้ายออกไปเรื่อยๆ ถ้าหากเป็นเช่นนี้ไปเรื่อยๆ เหตุการณ์นี้จะขยายพื้นที่กว้างขวางขึ้นเรื่อยๆ เคาท์คงจะได้ อาคุม่า เพิ่มอีกเยอะทีเดียว ฉันอยากให้เธอสองคนไปตรวจสอบดูว่า หมู่บ้านแห่งนี้มี อินโนเซนซ์ ไหม”
“หมายความว่า ฉันต้องไปกับไอ้ถั่วงอกนี่สิ”คันดะถาม พลางเหล่ตาอย่างไม่สบอารมณ์
“ผมต้องไปกันคันดะเหรอครับ”อเลนถาม
“ใช่ เพื่อเป็นการกระชับความสัมพันธ์ของพวกนายให้ดีขึ้นยังไงละ”โคมุอิพูดด้วยสายตาวิบวับ
“ไม่มีทาง”คันดะตอบสั้นๆ แล้วเดินจากไป
“มัน คือ ภารกิจ”โคมุอิย้ำ
“วันไหนเหรอครับ คุณโคมุอิ”อเลนถาม คันดะหยุดอยู่หน้าประตูเพื่อจะรอฟังคำสั่ง แต่กระนั้นก็ยังไม่ได้หันหน้ากลับมาอยู่ดี ส่วนโคมุอิ ยิ้มอย่างมีเลศนัย
“อีกสองวันเตรียมตัวให้ดีนะ โชคดีจ้ะ”แล้วก็เดินออกไปอย่างมีความสุข
ความคิดเห็น